Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Η σκλάβα
Άνοιξε τα φτερούγια σου,άχολο περιστέρι,και θα να πας γι’ αγάπη μουσε μακρινό σεφέρι.5Είναι μακρύς ο δρόμος σου,θα φύγεις μοναχό σου·άπλωσε το φτερό σουκαι σύρε στο καλό. Και σα διαβείς τα σύγνεφα10και σαν τα διαπεράσεις,και μέσα εκεί που κάθονταιτ’ αστροπελέκια φθάσεις,θυμήσου, περιστέρι μου,μη σου καεί το ράμμα15οπού βαστάει το γράμμακαι πέσει και χαθεί. Και σαν ιδείς τα κύματααπό ψηλά ν’ αφρίζουνκαι να χτυπούν, να βόγκουνε,20τη γη να φοβερίζουν,μη γελαστείς, πουλάκι μου,να πας εκεί σιμά τους·τα δόλια τα νερά τουςθα βρέξουν τη γραφή. 25Είναι τα κύματ’ άσπλαχνα,πάντα νερό διψούνεκι επάνω σου θα πέσουνε,σκληρά να καταπιούνετα δάκρυα που εστάξανε30εις το χαρτί μου επάνω.Αχ! κάλλιο να πεθάνωπαρά να μη τα ιδεί. Κι ανίσως και στο δρόμο σουψηλά μες στον αιθέρα,35πιστό περιστεράκι μου,την άνοιξη μια μέρατα χιλιδόνια τ’ άχαρααν τύχει κι απαντήσεις,να μου τα χαιρετήσεις40μ’ ένα γλυκό φιλί. Και να τους πεις πού βρίσκομαι,πως η καρδιά μου τρέμει,πως χάνονται τα νιότα μουσε τούρκικο χαρέμι.45Και πες το παραθύρι μουνα μη το λησμονήσουνκαι να ’λθουνε να στήσουνσιμά μου μια φωλιά. Κι ανίσως κι αποστάσανε50και τα βρεις δειλιασμένακι από χειμών’ ανέλπιστοτα ιδείς κυνηγημένα,θυμήσου, περιστέρι μου,τη ράχη σου να στρώσεις55και τα φτερά ν’ απλώσειςσαν καραβιού πανιά. Κι εκεί που θ’ αρμενίζετεκαι θα κρυφομιλείτεκαι μυστικά τον πόνο σας60καθένα θα διηγείται,θυμήσου, περιστέρι μου,να πεις στα χιλιδόνιαπως έφυγαν δυο χρόνιαοπού είμαι στη σκλαβιά. 65Κι εκεί που πρωτοφθάσουνεκι εκεί που πρωταράξουννα παν να πουν στ’ αδέρφια μουνα ’λθούνε να μ’ αρπάξουν,και κάθ’ αυγή στο λάλημα70κι εμέ να μελετάνε,και να τους ενθυμάνεπως είμαι στην Τουρκιά. Τότε να τρέξεις γρήγορακαι συ, περιστεράκι,75να πας επάνω στ’ Άγραφα,στο κλέφτικο γιατάκι,και νά βρεις την αγάπη μουτο Λάμπρο, τη ζωή μου,και δώσε τη γραφή μου80κι ένα φιλί κρυφά. Και πες του χαιρετίσματανα μη με λησμονήσει,πως είμαι νια κι είμ’ όμορφησαν το νερό στη βρύση,85και πως με κινδυνεύουσικαι πως με τυραγνούσικαι χίλιοι καρτερούνεμια μόνη μου ματιά. Κι ανίσως και τα νιότα μου90ακόμα τα θυμάται,κι ανίσως και σαν όνειρομε βλέπει σαν κοιμάται,πες του, περιστεράκι μου,να ζώσει το σπαθί του,95κι η μαύρ’ η Αρετή τουτρομάζει τη σκλαβιά. Τ’ αγιούλι του αν το κόψουνεκαι του το μυριστούνε,τα ρόδα μου αν αχνίσουνε100κι ανίσως μαραθούνε,να μη μὄχει παράπονονα μη τονε πικραίνει…Τα νιότα τα μαραίνεισκλαβιά και μοναξά. |
ΑΡΙΣΤΡΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ |
Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα.
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.
Κωστής Παλαμάς
