Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ ΑΓΙΟΣ



Άγιος Γεώργιος - ΒικιπαίδειαΣε μια τραγική διαπίστωση,αγαπητοί αδελφοί, σ` ένα συμπέρασμα που δεν χωράει αμφισβητήσεις, καταλήγουμε ,καθώς μελετάμε την βιωτή του μεγάλόυ και τροπαιοφόρου μάρτυρος, τον οποίο για δεύτερη φορά μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, τιμάει σήμερα η Εκκλησία μας.

Μια διαπίστωση που βέβαια  ξεκινάει από τα χρόνια κείνα –τα μαρτυρικά- του ζωντανού Χριστιανισμού, των διωγμών και της ομολογίας., της  οποίας όμως τις προεκτάσεις και την πλήρη επαλήθευση πρέπει να ψάξουμε στο σήμερα. Στη … δική μας εποχή .Την εποχή της   3 ης χιλιετίας , την εποχή της προόδου, της επιστήμης, των θαυμάτων της τεχνικής, μα και εποχή συνάμα υποκουλτούρας, αμφισβήτησης και ισοπέδωσης των πάντων, εποχή, που κατάφερε να αποχαυνώσει τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας και να την θέσει –άβουλο ον – στην κυριαρχία και στα σχέδια ενός  BIG-BROTHER.

Ο  μεγάλος  εθναπόστολος  -ο Παύλος- μιλώντας γι` αυτήν ακριβώς την κατάσταση αναφέρει σε μια επιστολή του.î ΜαρτυρØ γαρ αÇτος    ζήλον Θεού έχουσιν αλλù ου κατùνεπίγνωσιν… ùΑγνοούντες γαρ την του Θεού δικαιοσύνην, και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες, στήσαι την δικαιοσύνην του Θεού ουχ υπετάγησαν ï.

Παράλληλα ο ίδιος δηλώνει για τον εαυτό του.îΕγώ…ουκ απειθείς εγενόμην  τη ουρανίω οπτασίαï.
Δεν απείθησε στη Θεία πρόσκληση. Δεν έκλεισε τα` αυτιά του στη φωνή του Θεού.Δεν άλλαξε δρόμο όταν, πηγαίνοντας στη Δαμασκό , καλέστηκε για να συναντηθεί με το Θεό και μάλιστα να γίνει ο μεγάλος εθναπόστολος Του, μάρτυρας Του, ομολογητής Του.
Στην ίδια  βέβαια γραμμή, πάνω στα  ίδια χνάρια ,βάδισε και ο Μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος Άγιος την μνήμη του οποίου τιμάει σήμερα η Εκκλησία μας.Κλήθηκε κι αυτός σε συνάντηση με το Χριστό. Τον κάλεσε μάλιστα  με τρόπο τρανταχτό.Του ζητήθηκε να δοθεί ολοκληρωτικά. Ψυχή και σώμα χάρισμα στο Θεό. Από τη μια  ο îου κατ` επίγνωσιν ζήλοςï, των διωκτών, από την άλλη î ο κατù επίγνωσιν ζήλοςï,του μάρτυρος μας. Ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η ανυπακοή. σε απόσταση  βολής  με την αληθινή Θεογνωσία, την  ταπείνωση, την υποταγή του ιδίου θελήματος  στο θέλημα του Θεού .Διωγμός και ομολογία  μέσα  στην ζώσα Χριστιανική πίστη ,είναι δυο έννοιες που δεν ξεχώρισαν ποτέ.
Οι προφήτες σκύβουν το κεφάλι  και ανοίγουν την καρδιά τους στο Θεό.î Λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούειï.Οι Απόστολοι  δεν εγένοντο απειθείς στα ουράνια  κελεύσματα. Οι Άγιοι όλοι της Εκκλησίας μας ,οι Μάρτυρες μας ,τα παλικάρια της πίστεως μας, καταθέτουν  την βροντερή ομολογία τους, με λόγια και με έργα, και δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά  δύναμη, σε καμιά υπόσχεση, σε κανένα αντάλλαγμα. Πλειάδα  εκατομμυρίων  ψυχών, πυρπολούμενοι από Θείο î κατù πίγνωσιν  ζ¡λοï δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό στις αλήθειες που με το χέρι τους έψαξαν και τη ψυχή τους αφουγκράστηκαν. î Ου δυνάμεθα, γάρ ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείνï.Έτσι  άφησαν  σε μας ατράνταχτη παρακαταθήκη αυτό που απ’ την αρχή τονίσαμε. îαν À μολογήσ¨ς  ν τâ στόματι σου Κύριον ùΙησοËν  σωθήσ¨  ï.
Ο Άγιος μας, ο Μεγαλομάρτυρας  Άγιος μας ,παράδειγμα  αποστομωτικό. Κατέθεσε στα χέρια του  Θεού, τα πάντα. Ψυχή και σώμα, ολάκερα. Όχι με δόσεις, όχι με υποχωρήσεις, όχι με συμβιβασμούς και υπολογισμούς. Αψήφησε τα παρόντα μα κέρδισε τα μέλλοντα, τα αιώνια.
          Αγαπητοί  Χριστιανοί.
Η αντίδραση του ανθρώπου στο πρόσωπο του Θεού φαινόμενο διαχρονικό .Το πνεύμα το κοσμικό, αλλοιώνει την αλήθεια, και την ερμηνεύει σύμφωνα με προσωπικές επιδιώξεις, συμφέροντα  και απόψεις, κατασκευάζοντας έτσι ένα Χριστιανισμό συμφεροντολογικό, συμβιβασμένο, άνευρο. Ένα Χριστιανισμό που άνετα τον παραμερίζουμε όταν μπαίνει εμπόδιο στις επιδιώξεις μας.
Έχουμε όμως  το δικαίωμα να κάνουμε διαλογή και επιλογή των αληθειών του Ευαγγελίου κατά μας συμφέρει; Έχουμε το δικαίωμα  να προσαρμόζουμε το Χριστό όπως εμείς θέλουμε, γιατί δήθεν άλλαξαν οι καιροί, γιατί δήθεν πρέπει να προσαρμοστούμε, σε νέα δεδομένα, γιατί δήθεν πρέπει να να πάψουμε να είμαστε αναχρονιστικοί, γλαφυροί οπισθοδρομικοί, γιατί πρέπει να εκσυγχρονιστούμε; Έχουμε κατανοήσει ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι δική μας επινόηση και  γι΄αυτό  δεν επιδέχεται αλλαγές, νοθεύσεις ,αλλοιώσεις..
îΔικαιοσύνη γάρ ΘεοË ν ΑÇτâ ποκαλύπτεταιï 
Εμείς λοιπόν προσερχόμαστε στο Χριστό, χωρίς εγωισμούς, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς  και κοσμικές  εκσυγχρονίστικες  σοφίες, Προσερχόμαστε στο Χριστό με αταλάντευτη πίστη και άδολη αγάπη .Αγάπη και πίστη που σε κάνει να είσαι έτοιμος ακόμα και για το μαρτύριο. Αγάπη και πίστη που βάζουν το Χριστό πιο πάνω κι από γονείς και συγγενείς κι από γνωστούς και φίλους και πολιτικούς  κι από οποιονδήπ άλλον. îΤις ημάς χωρίσει  από της αγάπης του Χριστού;  Θλίψις ή  στενοχωρία ή  διωγμός,ή λιμός,ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; ï
Προσερχόμαστε στο Χριστό με τη δύναμη του λόγου μας. Ανοίγουμε το στόμα μας , κινούμε τη γλώσσα μας γι΄ Αυτόν .Παντού και σ΄ όλους. Σ΄όλες  τις κατευθύνσεις. Σε φίλους, σε εχθρούς ,σε ζηλωτές, σε ψυχρούς, σε αδιάφορους, στους νεοφωταδιστές και θολοκουλτουριάρηδες  της  εποχής μας .Με θάρρος  και παρρησία ομολογούμε Ιησούν Χριστόν .  îέτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι ημάςς λόγον περί της εν ημίν ελπίδοςï Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει σχετικά με την με θάρρος  και δύναμη του λόγου ομολογία μας.îόστις ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρόςï.
          Αγαπητοί  Χριστιανοί
Στα χρόνια των διωγμών, τα χρόνια  των  μαρτύρων ,στα  χρόνια   του  Τροπαιοφόρου Αγίου μας, ο Χριστιανισμός ,συνεχώς κατακτούσε νέες ψυχές, ακόμα και μέσα από αυτούς  τους διώκτες , εν  μέσω παντοειδών εμποδίων, διωγμών ,μαρτυρίου.
Σήμερα  ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια, ακόμα  τα  εμπόδια  δεν  έλειψαν .Λίγα χρόνια πίσω, στα χρόνια ,του υπαρκτού  λεγομένου σοσιαλισμού, ή στις γείτονες  Βαλκανικές χώρες αρκούν για του λόγου το αληθές.
Στην πατρίδα μας, είναι γνωστές οι προσπάθειες που γίνονται ,για να μας αποστερήσουν το δικαίωμα  να εξωτερικεύουμε  και να ομολογούμε την πίστη μας. Να  περιθωριοποιηθεί η Εκκλησία, να σφραγιστεί το στόμα της  Εκκλησίας, να λείψει η ομολογιακή δήλωση της Ορθοδόξου   ταυτότητος μας .Είναι γνωστός ο πόλεμος και οι συκοφαντίες  κατά της Εκκλησίας για να κλονιστεί το κύρος της, για να μην την βρίσκουν μπροστά τους στα άνομα σχέδια τους.
          Όμως.
Αυτός που πιστεύει με συνέπεια δεν κρατά την πίστη μόνο για τον εαυτό του. Δεν ισχυρίζεται ότι  η πίστη είναι μόνο <<για τα μέσα μας >>, αλλά  ομολογεί  σε κάθε στιγμή σε κάθε περίσταση. Με την καρδιά πιστεύουμε  και η πίστη αυτή  λογίζεται για την δικαιοσύνη μας .Και όταν ομολογούμε αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, αυτή η ομολογία  μας  χαρίζει την σωτηρία .Αυτό  έκανε και ο  Άγιος μας.
                                                                                                Α Μ Η Ν


Κυριακή 19 Απριλίου 2020

ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ



Χριστός Ανέστη: Ποιος το είπε για πρώτη φορά - Τι συμβολίζει [vid ...
Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα, το πύλας ημίν του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.
Πανηγυρίζουμε και πάλι, αγαπητοί Χριστιανοί, την Αγία Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.  Με της Ανάστασης το θαύμα, το παγκόσμιο και το αιώνιο, γεμίζει και πάλι η πλάση ολόκληρη.
Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα,
εκ γάρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός,
ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.
Με της Ανάστασης την ασύγκριτα μεγάλη, την ανείπωτη χαρά, γεμίζουν οι καρδιές  μας και τα στήθη μας φουσκώνουν και θεριεύουν και παίρνουν δύναμη περίσσια ώστε σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί και την κτίση συθέμελα να ταρακουνήσει η επινίκια ιαχή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ
Πάσχα, αδελφοί μου, σημαίνει διάβαση, σημαίνει πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση.  Κι εδώ ο παθών και αναστάς Ιησούς Χριστός, μας πέρασε από την κατάρα του Αδάμ και τη δουλεία του Διαβόλου, στην πρώτη ελευθερία και μακαριότητα. Από τη σκλαβιά στην ελευθερία, από το θάνατο στη ζωή, από τη φθορά στην αφθαρσία.
 «Πάσχα σημαίνει πλήρωμα χαράς, βίωμα ειρήνης, εμπειρία πνευματικής ελευθερίας. Πάσχα σημαίνει συμφιλίωση μεταξύ μας και με τον Θεό· «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει και αλλήλους περιπτυξώμεθα» . Πάσχα σημαίνει απελευθέρωση από τον φόβο και την ψύχρα του θανάτου˙ «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν» . Πάσχα σημαίνει απόφαση για αγία ζωή. Πάσχα σημαίνει καινή, καινούργια ζωή, πορεία «εν καινότητι ζωής», «άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχή». Πάσχα σημαίνει διακαινήσιμο φρόνημα˙ πέρασμα από το αδιέξοδο της στενής ανθρώπινης λογικής στην ανάσα της όντως ζωής˙ από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα· από την ιστορία στη βασιλεία του Θεού· από την πτώση στη σωτηρία και τη χάρη.
Η θριαμβευτική ομολογία της Αναστάσεως του Κυρίου, η επικράτηση του «Χριστός Ανέστη» ως χαιρετισμού αυτών των ημερών, η δυναμική επανάληψη των αναστάσιμων ύμνων, τα πλούσια και βαθειά ριζωμένα στην παράδοσή μας πασχαλινά έθιμα, ο χαρακτηρισμός της εορτής ως Λαμπρής περιγράφουν όχι μια γιορτή επιφανειακής χαράς αλλά μια πανήγυρη για ένα ιστορικό και μυστικό γεγονός μοναδικού διαμετρήματος.
Η Ανάσταση του Κυρίου μας αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας. Ο κενός τάφος του Κυρίου αναβλύζει τη συγγνώμη· «συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε», τη χαρά και την ειρήνη· «Χαίρετε» και «Ειρήνη υμίν» είναι οι χαιρετισμοί του αναστάντος και διατρανώνει τη συντριβή του θανάτου· «και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Η Εκκλησία λοιπόν όλες αυτές τις μέρες  μας καλεί όλους να «λάβουμε φως εκ του ανέσπερου φωτός». Μας προσκαλεί όλους σε πανηγύρι πνευματικής χαράς· «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή»· να «απολαύσωμεν του συμποσίου της πίστεως και του πλούτου της χρηστότητος». Τα πάντα λάμπουν, τα πάντα πανηγυρίζουν, τα πάντα ανακαινίζονται· «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός» (Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.κ. Νικόλαος)
Λοιπόν!
Κανείς να μη θρηνεί για φτώχεια, διότι φανερώθηκε η κοινή βασιλεία του Θεού.
Κανείς να μην οδύρεται για τα σφάλματά του, αφού ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο του Χριστού.
Κανείς να μη φοβάται το θάνατο, διότι από τα δεσμά του μας ελευθέρωσε του Σωτήρα ο θάνατος.
Έσβησε το θάνατο, Αυτός που έγινε λεία του θανάτου.
Λεηλάτησε τον Άδη, Αυτός που κατέβηκε στον Άδη.
Πίκρανε αυτόν, του οποίου γεύτηκε την σάρκα.
Αυτό ακριβώς προφητεύοντας ο Ησαΐας εκήρυξε:
Ο Άδης, λέει, επικράνθη, όταν Σε συνάντησε στον κόσμο του.
Επικράνθη, διότι πραγματικά καταργήθηκε.
Επικράνθη, διότι όντως εμπαίχθηκε.
Επικράνθη, διότι στ  αλήθεια νεκρώθηκε.
Επικράνθη, διότι καθαιρέθηκε.
Επικράνθη, διότι αλυσοδέθηκε και φυλακίστηκε.
Έλαβε ένα σώμα και του συνέβη να πέσει πάνω στο Θεό.
Έλαβε γη και συνάντησε ουρανό.
Έλαβε αυτό που έβλεπε και εξέπεσε απ’  Αυτόν που δεν έβλεπε.
Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου;
Που είναι, άδη, η έπαρσή σου;
Ανέστη ο Χριστός και συ κατανικήθηκες.
Ανέστη ο Χριστός και γκρεμίστηκαν οι δαίμονες.
Ανέστη ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι.
Ανέστη ο Χριστός και κυβερνά η ζωή.
Ανέστη ο Χριστός και κανείς νεκρός πια σε μνήμα.
Διότι με το να αναστηθεί από τους νεκρούς ο Χριστός, έγινε η πρώτη συγκομιδή των καρπών της ανάστασης ανάμεσα στους κεκοιμημένους.
Σ’   Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στους απέραντους αιώνες.
Ό, τι πιο φυσικό λοιπόν να πανηγυρίζουμε, Αγαπητοί Χριστιανοί και να διατρανώνουμε τη χαρά μας μπροστά στο μοναδικό αυτό και εκπληκτικό γεγονός, το οποίο ανέτρεψε στην κυριολεξία όλα τα δεδομένα και όλες τις σταθερές τής ιστορικής πραγματικότητας!  
Τι σημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση τής χαράς; Μήπως βεγγαλικά και βαρελότα και αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε κάθε χρόνο ένα σωρό θύματα και τα οποία προκαλούν τελικά την αγανάκτηση; Μήπως ακόμα σημαίνει, ξενύχτι και τραγούδια στη διαπασών και επιστροφή στο σπίτι ανατείλαντος του ηλίου, με ολοήμερο ύπνο όλη την Κυριακή του Πάσχα;   Μήπως τέλος το πανηγύρι τής Ανάστασης εκφράζεται κυρίως με το ψήσιμο τού οβελία, και των λοιπών εδεσμάτων, με τα οποία θα γεμίσει μέχρις εσχάτης πλήρωσης το στομάχι του ο πιστός, για να βρει ανακούφιση έπειτα στην κατάποση χωνευτικών ή και μερικές φορές στην καταφυγή στα νοσοκομεία; Ασφαλώς και όχι! Τέτοιες αντιδράσεις για το πανηγύρι τής Ανάστασης πόρρω απέχουν από το κατά Χριστόν εκκλησιαστικό ήθος και το μόνο πού φανερώνουν είναι ότι ο πιστός είναι τελικώς άπιστος και ίσως και άθεος. Πράγματι! Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα τού ορθοδόξου χριστιανικού λαού συμμετέχει στην Ανάσταση με το να παραμένει μόνο στην τελετή τής δωδεκάτης νυχτερινής, για ν' ακούσει το «Χριστός Ανέστη», αν βέβαια το ακούσει, νά διαδηλώνει την υποτιθέμενη χαρά του με  θορυβώδη βαρελότα και παντιότροπο θόρυβο,  και νά κάνει έπειτα μεταβολή για νά επιπέσει στη μαγειρίτσα και τα λοιπά τού πασχαλινού τραπεζιού, τι άλλο δείχνει παρά την απουσία τού Χριστού και τής δύναμης τής Αναστάσεώς Του από τη ζωή των «Χριστιανών»! Το λέει μάλιστα και ο ψαλμικός στίχος τής αναστάσιμης ώρας: « Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν!» Και ω, τού θαύματος! Πραγματοποιείται επακριβώς το λεχθέν: Διασκορπίζονται οι εχθροί τού Χριστού (κρατώντας μάλιστα και αναμμένες αναστάσιμες λαμπάδες!) και φεύγουν από μπροστά Του όσοι Τον μισούν! Τέτοια άμεση εκπλήρωση αγιογραφικού λόγου πουθενά αλλού δεν απαντάται. Και δυστυχώς, η τραγική αυτή κατάσταση δεν επισημαίνεται μόνο στις πόλεις. Θα 'λεγε κανείς ότι κυρίως απαντάται στις επαρχίες και τα χωριά. Εκεί κατ’ εξοχήν βρίσκεται κανείς σε πολεμική ατμόσφαιρα. Εκεί πλήθος «ευγενικών» πιστών ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το Πάσχα με βόμβες και με ρουκέτες. Εκεί ο σκοπός τής Ανάστασης εξαντλείται στο ποιος θα καταφέρει  περισσότερο τον πανικό και την καταστροφή.
Εφέτος κατά κάποιο τρόπο η πανδημία του κορωνοϊού, με τις «κεκλεισμένων των Θυρών» τελετές στους Ναούς μας, απέτρεψε τέτοιες καταστάσεις. Ας πούμε πως μας [προσέφερε και κάτι θετικό.
Αδελφοί μου. Τούτες τις μέρες αναμφίβολα γιορτάζουμε ένα εντελώς διαφορετικό Πάσχα.
Όχι βέβαια ως προς το νόημα και το περιεχόμενό, αλλά ως προ τον τρόπο που θα το βιώνουμε λόγω κορωνοϊού. Μιας πανδημίας που μαστίζει την ανθρωπότητα χωρίς καμιά εξαίρεση. Οι εκκλησίες για λόγους ασφαλείας του ποιμνίου, κλείνουν τις πόρτες και στην ουσία σιωπούν.
Αλήθεια ποιος το περίμενε πως τούτες τις μέρες οι πόρτες των εκκλησιών είναι κλειστές;
«Περίεργα τα συναισθήματα. Οι δρόμοι έρημοι και οι εκκλησιές κλειστές κι εμείς κλεισμένοι στα σπίτια μας. Κλεισμένοι στα σπίτια μας όχι γιατί φοβόμαστε αλλά γιατί αγαπάμε». (ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ).
Αλήθεια. Ποιος ποτέ διανοήθηκε πως ο ίδιος ο κλήρος προτρέπει το λαό να μην έρθει στην εκκλησία, αλλά να κάθετε κλεισμένος στο σπίτι του;
Ποιος μπορεί να χωρέσει στο μυαλό του, πως δεν έκλαψαν οι καμπάνες τη Μ. Παρασκευή και πως δεν  διαλάλησαν την Ανάσταση τη μία των Σαββάτων;
Ποιος ποτέ σκέφτηκε πως το Άγιο εκ του Παναγίου Τάφου Φως, θα μπορέσει να το δει μόνο σε κάποια οθόνη;
Σε ποιόν να πούμε «Δεύτε λάβετε Φως»;
Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, αυτή της μίας και μοναδικής, της κλητής και Αγίας ημέρας,  κεκλεισμένων των θυρών;
 Πώς να λειτουργήσουμε όταν ο λαός είναι αποκλεισμένος; Τί Θεία Λειτουργία θα είναι αυτή; Πώς να λειτουργούμε χωρίς ποίμνιο; Είναι σαν πατέρας που τρως εσύ αλλά τα παιδιά σου όχι. Μια Θεία Λειτουργία με δάκρυα και πληγωμένη καρδιά.
Ο κορωνοϊός. Μια πανδημία που μαστίζει την ανθρωπότητα χωρίς καμιά εξαίρεση. Οι εκκλησίες για λόγους ασφαλείας του ποιμνίου, σιωπούν και αναστέλλουν την τέλεση κάθε ιεροπραξίας, κάθε μυστηρίου και αυτής ακόμα της Θ. Λειτουργίας».
Μοναδικές στιγμές που ούτε σαν εφιάλτες είχαν περάσει απ’ το μυαλό μας.
Αδελφοί μου. Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός Αναστήθηκε. Είτε με κλειστές, είτε με ανοιχτές τις πόρτες των εκκλησιών Ανέστη Χριστός.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός, και ζωήν πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων».
Ας ανασυντάξουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας. Ας ξεκαθαρίσουμε με σαφήνεια τις αρχές και τα ιδανικά μας. Ας οριστικοποιήσουμε το περιεχόμενο της πίστης μας. Η ανάσταση για να προβάλει χρειάζεται ξεκάθαρη και προ παντός θερμή πίστη ότι, «Χριστὸς κατελθὼν πρὸς πύλην ᾍδου μνος, Λαβὼν ἀνῆλθε πολλὰ τῆς νκης σκῦλα». Αυτή η πίστη συνδέει τον καθένα με τον προσωπικό Κύριο και Θεό του. Μέσα από την προσωπική αυτή σύνδεση θα ανακαλύψει ότι ο Ιησούς είναι «η ανάστασις και η ζωή».
Κουράγιο αδελφοί και θα ’ρθει η ώρα που θα βωροντοφωνάξουμε. «Ἂρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης».


ΠΑΣΧΑ 2020










Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Το Θείο Πάθος.


Η Σταύρωση του Κυρίου | Πεμπτουσία
Μεγάλη Εβδομάδα με ειλικρίνεια και αυτοκριτική


Του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου

Το Θείο Πάθος.
Με απέραντη συγκίνησι και έντονη λυρική διάθεσι, με ευλαβική ενατένισι στον Νυμφίο της Εκκλησίας, θα προσέλθουμε και πάλιν απόψε, στους ναούς μας και θα μυρίσουμε το ευωδιαστό μοσχολίβανο, που συμβολίζει τις προσευχές μας, και θα ανάψουμε τα αγιοκέρια μας, που είναι κι αυτά σύμβολα της θυσίας μας και θα αποθέσουμε τα χείλη μας πάνω στα γυμνά πόδια του Θεού μας που κρέμεται στο Σταυρό, και θα του ψιθυρίσουμε λόγια αγάπης και παντοτεινής λατρείας. Έτσι κάνουμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, γιατί έτσι διδαχθήκαμε, γιατί ακόμη έτσι θέλουμε και έτσι και η Εκκλησία μας μας προσκαλεί να κάνουμε. Και το θεωρούμε μάλιστα μεγάλη παράλειψι αν αφήσουμε τη σημερινή μέρα να περάσει χωρίς να στοχασθούμε πάνω στο θείο Πάθος και χωρίς να νοιώσουμε τον συγκλονισμό πού αισθάνεται καθένας όταν συμμετέχει στην τραγικότητα μιας θυσίας. Γι' αυτό κι εγώ θα ήθελα σήμερα να θίξω μερικά σημεία, που θα μας είναι χρήσιμα, σαν αφορμές για προσωπικό στοχασμό και σκέψι, βοηθητικά δηλ. στην προσπάθεια για συμμετοχή προσωπική πάνω στις πτυχές του θείου Πάθους.
Έχει πολλές φορές λεχθή πώς ό υιός του Θεού πέθανε για τη δική μας σωτηρία. Πρόσφερε τον εαυτό του θυσία για χάρι μας πάνω στο Σταυρό. Έγινε ό ίδιος κατάρα, για να μας λύτρωση από την κατάρα του νόμου. Βγήκε από τον εαυτό του και χαρίσθηκε σε μας. Αυτή ή κένωσι του Θεού, δεύτερη, μετά την Γέννησί του, και ολοκληρωτική πρέπει να μας κάνει εντύπωσι. Μέσα στο Πάθος του ο Χριστός απεκδύεται τον εαυτό του και γίνεται παγκόσμιος και οικουμενικός. Καμιά σχέσι δεν μπορεί να έχει το Πάθος με την ατομικότητα ή τον ατομισμό που είναι σκέτος εγωισμός. Γι' αυτό και ο Χριστός έγινε το σύμβολο της θυσίας χάριν των άλλων, έγινε ακόμη ο μεγάλος πρωτοπόρος στην κάθε λογής ελευθερία, που αρχίζει πάντα από την απελευθέρωσί μας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Έκτοτε μέσα στην Εκκλησία διασώζεται αυτό το πνεύμα της ελευθερίας της συνειδήσεως, της ελευθερίας του προσώπου και του πνεύματος. Όπως γράφει ο Ν. Μπερδιάεφ «εις την δυτικήν σκέψιν η ελευθερία γίνεται νοητή μόνον ως ατομικισμός, δικαίωμα του ατόμου, στάσις αμύνης εναντίον δυνατής τινος προσβολής των δικαιωμάτων αυτοϋ, συνείδησις μιας αυτονομίας της προσωπικότητας. Ένας τοιούτος ατομικισμός είναι ξένος προς την Ορθοδοξίαν ενώ αυτή έχεται μιας ιδιόμορφου κοινωνικότητας. Το θρησκευτικόν πρόσωπον και το θρησκευτικόν σύνολον δεν είναι ξένα προς άλληλα, και κατ' ουδένα τρόπον αντιτίθενται προς άλληλα». Έτσι, μέσα στην Εκκλησία, όπου κυριαρχεί το πνεύμα του Σταυρωθέντος Χριστού, ο άνθρωπος βρίσκει τις αληθινές του διαστάσεις, την προσωπικότητά του, που τονίζεται τότε μόνον, όταν έχει την δύναμι να αποχωρισθή από το τέλμα του εγωισμού και της ατομικότητας, και να προσχωρήσει με αγάπη στο χώρο της κοινωνικότητας και της συλλογικότητος.
Δακρύζουμε τέτοια μέρα, σαν τη σημερινή, καθώς βλέπουμε πάνω στο Σταυρό τον Σωτήρα μας. Δεν θα είχε όμως νόημα μια τέτοια στάσις μας, αν, παράλληλα, δεν σκεφτόμασταν την αχάριστη συμπεριφορά του Γένους μας απέναντι Του. Ο Χριστός είναι ο ευεργέτης όλου του κόσμου. Αλλά πάντοτε οι ευεργέτες του ανθρωπίνου γένους αυτοί που επιχειρούν να του ανοίξουν δρόμους για το καλό, το ωραίο, το τίμιο, την πρόοδο, αντιμετωπίζουν την ωργισμένη αχαριστία του. Και αυτή μας η συμπεριφορά αποτελεί την πιο πένθιμη και μελανή σελίδα της ζωής μας, γιατί μας κάνει συνοδοιπόρους με τον θάνατο και την δυστυχία και γιατί κάνει στείρα την καρδιά μας και φαλκιδεύει το πνεύμα μας. Ναι, οι άνθρωποι αγαπούν θεωρητικά το καλό, θαυμάζουν το ωραίο, εκτιμούν το δίκαιο, αλλά μισούν αυτούς που έχουν την δύναμι και την ικανότητα να τα υλοποιήσουν. Από τον ίδιο αυτό κανόνα δεν εξαιρείται ούτε ο μεγάλος μας ελευθερωτής και ευεργέτης, ο Ιησούς Χριστός. Το μίσος, η εχθρότητα, η επιφυλακτικότητα, η αγνωμοσύνη είναι τα μέσα με τα οποία ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων αντιμετωπίζουν τον Κύριο της Δόξης. Πέρασαν 2.000 χρόνια περίπου από τότε πού γράφηκε η ματωμένη ιστορία του Γολγοθά, όπου ένας Θεός έγινε το σύμβολο του Ανθρώπου που μάχεται για το δίκαιο και τη δικαίωσι. Και όμως, οι άνθρωποι, αχάριστοι στη μεγάλη τους πλειονότητα, φέρονται απέναντί του με προκατάληψι, με κακότητα, με κρυψίνοια, θέλοντας να μειώσουν τη σημασία του για τη ζωή τους και να παραστήσουν τους εαυτούς των αυτόνομες υπάρξεις μέσα στο χάος αυτής εδώ της ζωής. Σήμερα οι πολλοί συγκινούνται από το Πάθος του Χριστού, αλλά αύριο οι ίδιοι δεν θα διστάσουν να τον ξανασταυρώσουν, επαναλαμβάνοντες το απαίσιο κακούργημα των σταυρωτών. Και τη στάσι μας αυτή απέναντι του Κυρίου μας την επεκτείνουμε και σε όσους άλλους θυσιάζονται για μας. Πάντα οι αληθινά μεγάλοι της ιστορίας του κόσμου αντιμετώπισαν την εχθρότητα, το μίσος και την περιφρόνησι των ανθρώπων του καιρού τους, όσο ζούσαν και μόνο μετά θάνατον αναγνωρίσθηκε η αξία τους και οι όποιες υπηρεσίες τους για τον εκπολιτισμό της κοινωνίας. Είναι ολέθριο το πάθος της αγνωμοσύνης. Φαίνεται πώς για τον αρρωστημένο εγωισμό μας η αγνωμοσύνη είναι μια ανυπόφορη αισθηματική υποτέλεια προς τον οιονδήποτε ευεργέτη μας και γι' αυτό προσπαθούμε να βρούμε προφάσεις και αφορμές για να απαλλάξουμε από το περιττό της βάρος τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας.
Αλλά το πένθος μας σήμερα θα ήταν πιο ειλικρινές αν ταυτόχρονα πενθούσαμε και για την περιφρόνησι του όλου χριστιανικού πνεύματος, που Εκείνος παγίωσε στον κόσμο, εκ μέρους των λεγομένων χριστιανικών κοινωνιών μας. Εκείνος ηθέλησε να μεταλαμπαδεύσει στον άνθρωπο τις αιώνιες και ακατάλυτες αρχές Του, που μπορούν να κάνουν τη γη μας ένα σωστό παράδεισο ανθρωπιάς και καλωσύνης, και οι άνθρωποι περιεφρόνησαν τις αλήθειες Του και θέλησαν να ζήσουν χωρίς αυτές. Από την απαράμιλλη σε σοφία και πληρότητα χριστιανική κοσμοθεωρία οι περισσότεροι σήμερα εφαρμόζουμε -μόνο τους τύπους και αδιαφορούμε για το πνεύμα της πού έρχεται σε αντίθεσι με τα συμφέροντά μας και τα άγρια σκοτεινά μας πάθη. Αλλά με το να παριστάνουμε απλώς τους χριστιανούς χωρίς να είμαστε στην πραγματικότητα, μόνο τους εαυτούς μας ξεγελάμε και τις αρχές μας προδίδουμε. Γιατί η ζωή δεν είναι μια θεατρική παράστασι, αλλά μια συνεχής και αδιάκοπη αγωνιστική προσπάθεια για την πραγμάτωσι ευγενών και υψηλών στόχων, και για την υλοποίησι των αξιών της και των ιδανικών της, που την ομορφαίνουν και της δίνουν νόημα και περιεχόμενο. Χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τίμιοι. Τόσα χρόνια πολλοί καπηλεύονται τον χριστιανισμό, τον διδάσκουν, τον διαβάζουν, τον μελετούν, τον επικαλούνται, τον κηρύσσουν, αλλά τα έργα τους είναι τελείως ξένα με το νόημά του και τις προσταγές του. Σε τίποτε ,δεν ωφελεί να συγκινούμεθα σήμερα, για το θείο Δράμα, όταν αύριο θα γίνουμε ήρωες άλλου δράματος σε βάρος των συνανθρώπων μας, που είμαστε έτοιμοι να τους αδικήσουμε, αν μπορούμε, ή να τους κάνουμε κακό. Σε τίποτε δεν ωφελεί να λεγόμαστε χριστιανοί, όταν στην καθημερινή πράξι καταπατούμε τα κηρύγματα του Θεανθρώπου και αποδεικνυόμεθα καλοί και επιτυχημένοι υποκριτές. Σε τίποτε δεν ωφελεί να κλαίμε σήμερα, όταν αύριο θα δώσουμε προτεραιότητα στον εγωισμό μας, στα συμφέροντα μας, στην κακότητά μας σκορπίζοντας απλόχερα το μίσος και το φθόνο. Ο εγωισμός και η συμφεροντολογία δεν μας επιτρέπουν ενίοτε να δούμε ότι δεν κερδίζουμε τίποτε, αλλά χάνουμε τα πάντα όταν σαν παπαγάλοι επαναλαμβάνουμε τις ευαγγελικές ρήσεις, χωρίς όμως και να τις εφαρμόζουμε. Έτσι δημιουργούμε ένα πλανεμένο και αποπροσανατολισμένο χριστιανισμό, χωρίς να έχουμε ένα τέτοιο δικαίωμα. Τα σύγχρονα είδωλά μας ελκύουν τις καρδιές και μας αιχμαλωτίζουν. Αλλά στο τέλος μας χαρίζουν το ανικανοποίητο.
Ας σκεφθούμε απόψε σοβαρά και υπεύθυνα. Ο Χριστός μας είναι πάνω στο Σταυρό με τα χέρια απλωμένα. Μας περιμένει με αγάπη και συμπάθεια για να μας σώσει. Ας μη του αρνηθούμε.


Τρίτη 14 Απριλίου 2020

Η ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ


Κασσιανή, η εκλεκτή του αυτοκράτορα που δεν την παντρεύτηκε επειδή ...
Παίρνει καὶ ψυχὴ αὐτὴ, « ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσούσα» μέρος στὸ θεῖο δράμα. Ἐκεῖ, στὸ περιθώριο τοῦ Πάθους, παίζει κι αὐτὴ τὸ ρόλο της, τὸν τόσο διδακτικὸ παρ᾿ ὅλη τὴν ἄφρονη ζωή της, τὸν τόσο τίμιο παρ᾿ ὅλη τήν, μέχρι τότε, ἀτιμωτικὴ διαγωγή της.
Ὁ Κύριος, λίγες ἡμέρες πρὸ τοῦ Πάθους, κάθεται προσκεκλημένος στὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου Σίμωνος κι ἐδῶ πρόκειται νὰ γίνη κάτι ποὺ «ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιον... ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, λαληθήσεται καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη». Πρόκειται μία ψυχὴ ν᾿ ἀποδείξη μὲ τρόπο χειροπιαστὸ τὴ συντριβή της, ποὺ συντρίβει τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας. Μία ψυχὴ πού, γιὰ τὸν Χριστό, ἔχει ἀξία ἀνείπωτη, περισσότερη ἀπ᾿ ὅ,τι ἔχουν ὅλα μαζὶ τ᾿ ἀγαθά του Σίμωνος.
Καὶ νὰ ὅτι μέσα στὴ λαμπρὴ ἐκείνη ἀτμόσφαιρα, πού, παρ᾿ ὅλη τὴν ἐπιφάνεια, κρύβει βαθειὰ ὑποκρισία καὶ κακότητα, δρασκελίζει τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μία γυναίκα. Δὲν εἶναι ἄγνωστη. Ὄχι. Εἶναι ἡ παραστρατημένη τῆς γειτονιᾶς... Γνωστὴ σὲ ὅλους πού, τώρα περιτριγυρίζουν μέ τή δήθεν ἁγιότητά τους, τὸν Κύριο. Ἡ ὑποκριτικὴ ψυχή τους, τοὺς ἀναγκάζει νὰ τῆς ρίξουν βλέμματα περιφρονητικά. Καὶ ταυτόχρονα νὰ διερωτηθοῦν, σὰν τί ἄραγε νὰ ζητοῦσε στὸ σπίτι αὐτό, ἡ διεφθαρμένη...
Καὶ νά! Μὲ βῆμα ἤρεμο, μὰ καὶ σταθερό, πλησιάζει Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ τιμώμενος τῆς βραδιᾶς. Κι Ἐκεῖνος παρακολουθεῖ.
Νοιώθοντας, μὲ τὸ ἀλάθητο αἰσθητήριό της, τὴ μεγαλοσύνη Του, πλησιάζει κοντά. οδυρομένη ... «Οίμοι! λέγουσα, ότι νύξ μοι, υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε καί ασέληνος, έρως τής αμαρτίας…». Κι ἐνῷ τὰ μάτια στυλώνονται στὴ γῆ, τὰ γόνατα λυγίζουν καὶ τὰ δάκρυα χύνονται μ᾿ ἀναφιλητὰ καὶ στεναγμούς, συνεχίζει… «Δέξαι μου τάς πηγάς τών δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων τής θαλάσσης τό ύδωρ, κάμφθητί μοι πρός τούς στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τούς ουρανούς, τή αφάτω σου κενώσει, καταφιλήσω τούς αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δέ πάλιν, τοίς τής κεφαλής μου βοστρύχοις…».  Τὴ στιγμὴ, ὅμως τούτη ποὺ ἕνα πλάσμα πεσμένο στὰ πόδια τοῦ Πλάστη καὶ Θεοῦ του, ζητᾶ τὴν ἐξιλέωση καί τὴ γαλήνη, ἡ ἀνθρώπινη κακία, ξεκινώντας ἀπὸ διαφορετικὲς σκοπιές, εἴτε μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Φαρισαίου, εἴτε μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Ἰούδα, ὑπέρπερισεύει, τήν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή μιἀ η ψυχή ἀλαφρώνει. «Μή με τήν σήν δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων τό έλεος». Καί ὁ Κύριος μετρώντας μέ τό δικό Του μέτρο  δέχεται τὴ μετάνοια. Παραχωρεῖ τὴν ἄφεση. Γιατί μισεῖ μεν τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀποστρέφεται, ἀγαπᾶ ὅμως στοργικά, πατρικά, ἀνέφελα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τὸν συναναστρέφεται.
Γιὰ τοὺς ὅλους ἦταν μία ἀποκάλυψη αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὸ σπίτι τοῦ Φαρισαίου. Γιατί γιὰ πρώτη φορὰ ἔβλεπαν νὰ ἐγκαινιάζεται μία νέα τάξις πραγμάτων, τελείως διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἡ τυπικότης καὶ αὐστηρότητα τοῦ Νόμου εἶχεν ἐγκαθιδρύσει.
Ἡ πράξη τῆς γυναίκας ἐκείνης ἔμεινε στὴν ἱστορία. Γιατί ὄχι μόνον ἦταν μία παραφωνία γιὰ τὴν ἐποχή της, ἀλλὰ ἀκόμα γιατί προδίκαζε τὴ στάση τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς ἁμαρτίας.
Δυὸ θαυμάσια διδάγματα ξεπηδοῦν ἀπ᾿ τὴν ἱστορία. Τὸ ἕνα ἀπὸ μέρους τῆς γυναίκας. Τὸ ἄλλο ἀπὸ μέρους τοῦ Ἰησοῦ.
Ἡ γυναίκα, ἡ ἁμαρτωλός, στό πρόσωπό της κρύβει ὅλους ἐμᾶς. Ἂς μὴ παραξενευθεῖ κανεὶς ὅτι δῆθεν ὁμοιάζουμε μὲ μία τέτοια προσωπικότητα. Γιατί ἂν ὁ ἄνθρωπος ἔμαθε νὰ κάνη διακρίσεις καὶ νὰ κατατάσσει σὲ ποιότητες τὶς ἁμαρτίες του, δὲν συμβαίνει βέβαια τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸν Θεό. Ἀπέναντί Του ὅλοι μας βρισκόμαστε στὸν ἴδιο παρονομαστή. Ἔτσι τὴ συντριβὴ ποὺ ἡ γυναίκα ἐκείνη αἰσθάνθηκε, θὰ πρέπη ὅλοι μας νὰ αἰσθανθοῦμε στὸν ἴδιο, ἂν ὄχι σὲ μεγαλύτερο, βαθμό.
Ἂς ἀφήσουμε λοιπόν τὶς ὑποκειμενικότητες καὶ τὶς συμβατικότητες τῆς ζωῆς. Ἡ γυναίκα ποὺ τὴ βραδιὰ ἐκείνη «ἤπλωσε τὰς τρίχας» πρὸς τὸν Δεσπότη, καὶ μὲ τὸ μύρο ἄλειψε τοὺς παναχράντους Του πόδας, ἂς γίνη χειραγωγός μας -καὶ αὐτὴ ἡ παραστρατημένη- πρὸς τὸν Χριστό, τὸν Μέγαν Εὐεργέτη.
Καὶ κάτι ἄλλο. Στὴν ἀγαθὴ πρόκλησή της, ὁ Κύριος ἀπαντᾶ καταφατικά. Δέχεται τὴ μετάνοια, ἀκούει τοὺς στεναγμούς, ὑπολογίζει τὰ δάκρυα, αἰσθάνεται τὸ θρῆνο, δὲν ἀγνοεῖ τὴν συντριβή. Ἡ στάση Τοῦ ξαφνιάζει. Κανεὶς δὲν τὴν περιμένει. Γιατί καὶ κανεὶς δὲν εἶχε μάθει μέχρι τότε πὼς σκέπτεται ὁ Θεός.
Τώρα γλυκοχαράζει στὸν ὁρίζοντα ἡ αὐγὴ τῆς Νέας Διαθήκης. Ἀπ᾿ τὸ ἕνα μέρος μαζί με τὴν ἁμαρτωλό, ὅλοι ἐμεῖς οἱ κατάδικοι, οἱ ἐξόριστοί του Παραδείσου, οἱ αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν, προσμένουμε μὲ ἐλπίδα. Κι ἐκεῖ, πάνω ἀπ᾿ τὴν κορφὴ τοῦ βουνοῦ, ἀνατέλλει ὁ λαμπρὸς ἥλιος τῆς ἀγάπης ποὺ θὰ διαλύσει τὴν παγωνιὰ καὶ θὰ θερμάνει τὶς ψυχρὲς καρδιές. Ὅπως ἀνεβαίνει στὸ στερέωμα σιγά-σιγά, στέλνει τὶς ἀκτίνες τοῦ πρὸς ὅλους. Ὅλοι πρέπει νὰ μάθουν τί ἀξίζει ἡ γλυκιά του θαλπωρή. Κι ὅλοι πρέπει νὰ τρέξουν ν᾿ ἀποθέσουν, στοῦ ἥλιου αὐτοῦ τὴ θέα, τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς ποὺ τοὺς πιέζει.
Σήμερα, ἔπειτα ἀπὸ 20 αἰῶνες, ἡ πράξη τῆς ἁμαρτωλοῦ μᾶς συγκινεῖ. Καὶ μᾶς διδάσκει πόσον διαφορετικὰ κρίνει ὁ κόσμος καὶ πόσον διαφορετικὰ κρίνει ὁ Θεός. Κι εἶναι αὐτὸ τὸ πιὸ ἐλπιδοφόρο, τὸ πιὸ σημαντικὸ δίδαγμα γιὰ ὅλους μας. Εἶναι τό μήνυμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι τό κέρδος τοῦ Τάφου.


Παρασκευή 10 Απριλίου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ



Ωσαννά και Σταυρωθήτω σε καιρούς πανδημίας.

Κυριακή των Βαΐων - Βικιπαίδεια
Περάσαμε και εφέτος, αδελφοί μου,  μέσα από το αγωνιστικό στάδιο της Μ. Τεσσαρακοστής. Μιας Μ. Τεσσαρακοστής που προηγούμενο δεν είχε. Μιας Τεσσαρακοστής με βουβές τρις εκκλησιές, χωρίς ακολουθίες, χωρίς να ειπωθούν τα χαίρε στην Παναγιά μας, χωρίς να προσκυνήσουμε το Σταυρό. Παρ’ όλα αυτά διήλθαμε την ανακαινιστική οδό της μετανοίας. Κολυμβήσαμε στο πέλαγος της νηστείας. Την ψυχωφελή πληρώσαμε Τεσσαρακοστή. Και σήμερα Κυριακή των Βαΐων, αναφωνούντες κι εμείς το « Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου» μετά Βαΐων και κλάδων, εισερχόμεθα στην Αγία και Μ. Εβδομάδα. Προχωράμε στην κορύφωση του μεγίστου των Μυστηρίων της αφάτου δι’ ημάς Θείας οικονομίας. Στο μεγαλείο του Σταυρού, στο θαύμα του ζωογόνου Τάφου, στο θρίαμβο της Αναστάσεως.
Η Αγία και Μ. Εβδομάδα διανοίγεται και πάλι μπροστά μας, αδελφοί μου. Το αποκορύφωμα και το επιστέγασμα της πνευματικής πορείας που ξεκινήσαμε την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και που όλες αυτές τις ημέρες, έχοντας σ’ αυτήν στραμμένο το βλέμμα μας, με πόθο ιερό και καρδιά γεμάτη κατάνυξη πορευόμασταν.
Και είναι Μεγάλη η εβδομάδα στην οποία προχωρούμε, όχι για τις μέρες της, ούτε για τις ώρες της. Σε τίποτε τέτοιο δεν διαφέρει από τις άλλες, μα και σε τίποτε δεν μοιάζει με όλες τις άλλες. Είναι μεγάλη γιατί μέσα σ’ αυτήν συγκαιφαλαιούται το θαύμα του Χριστιανισμού, τελεσιουργείται και τελειώνεται το μέγα και μοναδικό Μυστήριο της Θείας συγκαταβάσεως, κορυφώνεται η δόξα της Ορθοδοξίας. Είναι μεγάλη γιατί ο ίδιος ο Θεός, για χάρη δική μας οδηγείται στα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη. «Στους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην. Και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον». Αλλά «και αυτήν την ζωηφόρον Ανάστασιν εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Είναι μεγάλη γιατί…μεγάλη και η δική μας υποκρισία, ο εγωισμός, η αγνωμοσύνη, η κακία. Σήμερα με ενθουσιασμό φωνάζουμε «Ωσαννά», αύριο αλλόφρονες θα κραυγάζουμε «Σταυρωθήτω».
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Θριαμβευτική και μεγαλόπρεπος η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Πλήθη αναρίθμητα συγκεντρώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Τον ανακαινιστή του κόσμου, τον αναμορφωτή της ζωής, τον αναμενόμενο Μεσσία. Τέτοια ήταν η υποδοχή ώστε, «Εισελθόντος αυτού εις Ιεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις». Αυτός προχωρεί. Εισέρχεται στη αγία πόλη. Την πόλη την φονεύσασα τους προφήτας, την πόλη που έσβηνε κάθε φωνή που ήταν ελεγκτική γι’ αυτήν. Εισέρχεται «καθήμενος επί πώλον όνου», γνωρίζοντας ότι στην κορυφή του Γολγοθά τον περιμένει ο Σταυρός. Γνωρίζοντας ότι όλος αυτός ο κόσμος, όλος αυτός ο ενθουσιασμός , αμέσως μετά άρδην θα μετατραπούν. Το μίσος, ο φθόνος, ο φανατισμός, η εκδίκηση, θα μεταβάλουν το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», σε «Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν».
Αλλά αδελφοί μου, η ιστορία αυτή  είναι τόσο παλιά, μα και τόσο καινούρια. Ο Χριστός σταυρώθηκε μεν πριν 2000 χρόνια, αλλά έκτοτε συνεχίζει καθημερινά να ξανασταυρώνεται. Το «Ωσαννά» και το «Σταυρωθήτω», στο πρόσωπο του Χριστού είναι δυο αλληλένδετες έννοιες που ποτέ δεν ξεχώρισαν, ποτέ δεν έπαψαν να συνοδεύουν το Χριστό, και παράλληλα να είναι η πτώση και η ανάσταση η δική μας.
Ακούει και σήμερα ο Χριστός το «Σταυρωθήτω», από πολλούς και διαφόρους «Χριστοκάπηλους». Από αυτούς που το ευαγγέλιο στέκεται εμπόδιο στα άνομα σχέδια τους. Από αυτούς που βάζουν μέσα σε καλούπια τη διδασκαλία Του, που τον χρησιμοποιούν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, και τον εκμεταλλεύονται για τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Ακούει το «Σταυρωθείτω» από αυτούς που δεν διστάζουν να τον ανταλλάξουν με το χρυσό στην πρώτη ευκαιρία, από αυτούς που εύκολα τον ξεπουλάνε και τον αποστρέφονται μη τυχόν και διακινδυνεύσουν τον ευδαιμονισμό τους, κάτι δικό τους.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, απ’ τους διώκτες της πίστεως, τους καταφρονητές της Εκκλησίας, τον υλισμό, τον ορθολογισμό την αθεΐα. Χιλιάδες οι στομφώδεις διαλέξεις, οι πομπώδεις στα τηλεοπτικά παράθυρα αμπελοφιλοσοφίες, ατέλειωτη η αμφισβήτηση από γνωστούς και μη εξαιρετέους αρνητές και Χριστομάχους Σε τόνους μετριέται η μελάνη που καθημερινά χύνεται, με στόχο μοναδικό να σπιλωθεί το όνομα Του, να υβριστεί η θεότητα Του, να συκοφαντηθεί και να γελοιοποιηθεί η εκκλησία Του. Δηλητήριο δραστικότατο, περιτυλιγμένο με το χρυσόχαρτο, άλλοτε της ελευθερίας, άλλοτε της δημοκρατίας, άλλοτε της τέχνης, που προσπαθεί να δηλητηριάσει τις ψυχές και να κρημνίσει την πίστη. Ξανασταυρώνεται ο Χριστός απ’ την θολοκουλτούρα της εποχής, που εκτινάζει στο πρόσωπο Του τη λάσπη που έχει συσσωρεύσει μέσα της, τα αμαρτωλά της απωθημένα, τα βλαβερά και τοξικά κατάλοιπα του υποσυνείδητου της.
Αυτούς που για τους δικούς τους λόγους, τις δικές τους ιδεοληψίες, βγάζουν σπυριά μόλις ακούσουν για ιερείς, για εκκλησία, για ιερή ακολουθία. Φτάσαμε στο σημείο όταν τη Δευτέρα Κυριακή των νηστειών (15/3/20), χωρίς, να υπάρχει καμιά ακόμη απαγόρευση, λόγω πανδημίας, να χαρακτηρισθεί εγκληματική πράξη η Θ. Λειτουργία και εγκληματίες οι ιερείς που τόλμησαν να κοινωνήσουν πιστούς, από μια ορθολογιστικώς σκεπτομένη και εκφραζομένη μερίδα, γνωστή ευτυχώς για τις ευκαίρως - ακαίρως επιθέσεις της. Όλοι αυτοί απειλούν και χλευάζουν πάντας, όσους τολμούν να αναφερθούν στο θέμα της Θ. Κοινωνίας. Χρόνια και χρόνια προσπαθούν οι σαρκοφάγοι του Ελληνισμού να κλείσουν τις εκκλησίες, να στείλουν στα αζήτητα τη πίστη, να καταργήσουν ό,τι μυρίζει «θυμάρι και λιβάνι», να διαγράψουν το είναι μας. Στη δεδομένη στιγμή, δυστυχώς, η πανδημία τους ευνόησε.
Μα ο Χριστός ξανασταυρώνεται και από μας τους ίδιους.
Μιλάμε για τον Χριστό αλλά   οι πράξεις μας δεν κάνουν το ίδιο. Είναι πλήρεις υποκρισίας. Θέλουμε ανοιχτές εκκλησίες, τούτες τις περίεργες μέρες, αλλά με ανταρσίες,  με φωνές και ύβρεις, με ανυπακοές και παραβατικές συμπεριφορές, με επιθέσεις και ψόγους σε Ιερείς, στην Ιερά Σύνοδο, σε όποιον συνιστά υπομονή και προσευχή άχρι καιρού, με αδιαφορία στον συνάνθρωπο.
«Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε. Βλέπουμε τη Θεία Κοινωνία ως εξάσκηση θρησκευτικού δικαιώματος. Έρχεται το Πάσχα και σκεφτόμαστε ακόμα και το πώς θα σπάσουμε κάποια πόρτα Εκκλησίας για να Κοινωνήσουμε. Πολλοί ιερείς έχουν βρεθεί στο στόχαστρο από τους επαναστάτες της οθόνης αλλά δεν άκουσα κανέναν να βγει και να πάρει την ευθύνη για τους καθημερινούς θανάτους . Κουνάνε όμως το δάχτυλο γιατί ο Ιερέας δεν λειτουργεί και δεν ανοίγει τις πόρτες! Άνθρωποι που είναι ικανοί αν πάνε τελικά στην απώλεια να πούνε στον Χριστό ότι κάνει λάθος!» π. Σπυρίδων Σκουτής.
Δυο λοιπόν οι στάσεις ανέκαθεν απέναντι στο πρόσωπο του Ιησού. Η πρώτη εκδηλώνεται με την ανείπωτη χαρά της συνάντησης  μαζί Του. Εκφράζεται με τις επευφημίες και τις ζητωκραυγές της ψυχής –το μυστικό προσωπικό μας «Ωσαννά»-, υπογράφεται με την ταύτιση μας μαζί Του. Είναι στάση θαυμασμού, ευγνωμοσύνης, αγάπης, αφοσίωσης σ’ Αυτόν.
Η δεύτερη, είναι στάση αποστροφής, προδοσίας, εχθρότητας, εγωπάθειας, κακεντρέχειας, υπερφίαλης και προβληματικής προσωπικότητας. Είναι η στάση του «Σταυρωθήτω» ανά τους αιώνας.
Αδελφοί μου.
Μπαίνουμε πλέον στη Μ. Εβδομάδα. Την εβδομάδα των αγίων και σωτηρίων και φρικτών Παθών του Κυρίου και Θεού και Σωτήριος ημών Ιησού Χριστού.

Αλλά τούτη η φετινή Μ. Εβδομάδα δε μοιάζει με καμιά απ’ τις προηγούμενες. Είναι πολύ διαφορετική. Όχι βέβαια ως προς το νόημα και το περιεχόμενό της, αλλά ως προ τον τρόπο που θα τη βιώσουμε.
Αλήθεια ποιος το περίμενε πως τούτη τη Μεγαλοβδομάδα οι πόρτες των εκκλησιών θα ’ναι κλειστές;
 Ποιος ποτέ διανοήθηκε πως θα προτρέπουμε το λαό να μην έρθει στην εκκλησία, αλλά να κάθετε κλεισμένος στο σπίτι του;
Ποιος είχε στο νου του πως δεν θα κλάψουν οι καμπάνες τη Μ. Παρασκευή και πως δεν θα διαλαλήσουν την Ανάσταση;
Μοναδικές στιγμές που ούτε σαν εφιάλτες δεν είχαν περάσει απ’ το μυαλό μας.

«Μιλάμε για Θεία Λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών. Πώς να Λειτουργήσουμε όταν τα παιδιά μας είναι αποκλεισμένα; Τι Θεία Λειτουργία θα είναι αυτή; Πώς να λειτουργούμε χωρίς ποίμνιο; Είναι σαν πατέρας να τρως εσύ αλλά τα παιδιά σου όχι. Μια Θεία Λειτουργία με δάκρυα και πληγωμένη καρδιά, να είναι όμως ευλογημένο αν είναι να γίνει έτσι.
Ζούμε εφέτος τη Μ. Εβδομάδα αναβαίνοντας το δρόμο του μαρτυρίου του «κορωνοϊού». Ο κορωνοϊός. Μια πανδημία που μαστίζει την ανθρωπότητα χωρίς καμιά εξαίρεση. Οι εκκλησίες για λόγους ασφαλείας του ποιμνίου, σιωπούν και αναστέλλουν την τέλεση κάθε ιεροπραξίας, κάθε μυστηρίου και αυτής ακόμα της Θ. Λειτουργίας». π. Σπυρίδων Σκουτής
«Περίεργα τα συναισθήματα. Οι δρόμοι έρημοι και οι εκκλησιές κλειστές κι εμείς κλεισμένοι στα σπίτια μας. Κλεισμένοι στα σπίτια μας όχι γιατί φοβόμαστε αλλά γιατί αγαπάμε». (ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ).
Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί μου
Όλοι στενοχωριούνται που δεν θα γιορτάσουν Πάσχα όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο ένας γιατί δεν θα ψήσει αρνί, ο άλλος γιατί δεν θα κοινωνήσει από συνήθεια, ο άλλος γιατί δεν θα ρίξει δυναμιτάκια, ο άλλος γιατί δεν θα στολίσει Επιτάφιο. Ο καθένας για την πάρτη του». π. Σπυρίδων Σκουτής.
Όμως. Μετά τη νίκη Του την Κυριακή των Βαΐων, γνωρίζουμε πως ο Χριστός αρχίζει την κάθοδο του στην οδύνη και στο θάνατο. Ό πυρσός όμως πού άναψε εκείνη τη μέρα θα φωτίσει ακόμη και εκείνο το αβυσσαλέο σκοτάδι. Πέρα από το σταυρό και το θάνατο ανατέλλει η αυγή της ανέκφραστης χαράς της ανάστασης. Αυτή είναι λοιπόν ή σημασία και η δύναμη αυτών των δύο σημαντικών ήμερων, όταν, έχοντας ολοκληρώσει τη Σαρακοστή. προετοιμαζόμαστε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο εθελούσιο πάθος Του, στη νικητήρια κάθοδο Του στο θάνατο, και στην πανένδοξη ανάσταση Του την τρίτη ήμερα. π. Αλέξανδρος Σμέμαν.
ΓΕΝΟΙΤΟ