ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού»

Σε δυό ομάδες προσώπων αφιερώνει η Εκκλησία μας τη σημερινή Κυριακή, Τρίτη μετά το Πάσχα. Η πρώτη ομάδα είναι δυό άνδρες• ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος που πρωτοστάτησαν στην ταφή του Κυρίου. Η δεύτερη, οι μυροφόρες γυναίκες, μαθήτριες αφοσιωμένες του Χριστού, που ήλθαν «λίαν πρωί» της μιας Σαββάτων επί το μνημείον» για να αλείψουν με μύρα το σώμα του λατρευτού Διδασκάλου και που, πρώτες αυτές, άκουσαν το ευαγγέλιο της Αναστάσεως και είδαν τον αναστημένο Κύριο.

Στα ιερά αυτά πρόσωπα των ανδρών και των γυναικών και στην ηρωική πράξη τους τιμούμε μια μεγάλη αρετή: την τόλμη και το θάρρος. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του ευαγγελιστού Μάρκου για τον Ιωσήφ, ο οποίος όμως ισχύει και για τα άλλα πρόσωπα: «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».

Πρώτος λοιπόν ο Ιωσήφ. Καταγόταν από την Αριμαθαία, μια πόλη της Ιουδαίας. Ήταν διακεκριμένο πρόσωπο της ιουδαϊκής κοινωνίας. Μέλος του συνεδρίου, πλούσιος και άνθρωπος «αγαθός και δίκαιος», «προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού». Είχε χρηματίσει μαθητής του Ιησού «κεκρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων». Στην καταδικαστική απόφαση εναντίον του Κυρίου είχε μειονοψηφήσει.

Διακεκριμένη προσωπικότητα ήταν και ο Νικόδημος. Υπήρξε Φαρισαίος, άρχων των Ιουδαίων, διδάσκαλος του Ισραήλ, μέλος του μεγάλου συνεδρίου. Άνδρας πλούσιος που ασκούσε μεγάλη επιρροή. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας διασώζει μια νυκτερινή συνάντηση του Νικοδήμου με τον Κύριο κι ένα θαυμάσιο διάλογο που διεξήχθη ανάμεσά τους και αναφέρεται στην αναγέννηση του ανθρώπου με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μπροστά στο Ιουδαϊκό συνέδριο ο Νικόδημος υπερασπίστηκε τον Χριστό και γι’ αυτό τον ύβρισαν σαν Γαλιλαίο.

Η δεύτερη ομάδα είναι οι μυροφόρες γυναίκες. Ανάμεσά τους περιλαμβανόταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου και σύζυγος του Ζεβεδαίου, η γυναίκα του Χουζά Ιωάννα, οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα και άλλες αφοσιωμένες μαθήτριες. Είχαν ακούσει τα κηρύγματα του Κυρίου κατά τη διάρκεια της τριετούς δημόσιας δράσεώς Του. Τον διακονούσαν «εκ των υπαρχόντων αυταίς» Και οι περισσότερες είχαν ανεβεί από τη Γαλιλαία, ακολουθώντας τον Χριστό και συμμεριζόμενες την περιπέτεια και το σταυρικό πάθος Του.

Αυτά είναι τα ιερά πρόσωπα που τιμούμε σήμερα. Και η πράξη τους; Στους δυό πρώτους άνδρες ανήκει το έργο του ενταφιασμού του σώματος του Κυρίου. Μέσα στην εγκατάλειψη του Ιησού από τους πολλούς και τη σύγχυση και το φόβο που κατέλαβε τους ολίγους, ο Ιωσήφ καθοδηγούμενος από τη συναίσθηση του χρέους προς τον μεγάλο νεκρό θα τολμήσει, αψηφώντας τα πάντα, να παρουσιαστεί στον Πιλάτο για να ζητήσει την άδεια να ενταφιάσει το σώμα του Κυρίου. Και όταν ο Πιλάτος το επιτρέπει, ο Ιωσήφ τρέχει για ν' αγοράσει καθαρό σινδόνι και αρώματα. Μαζί με τον Νικόδημο αποκαθηλώνουν το σώμα και στη συνέχεια προσφέρουν τις τελευταίες νεκρικές τιμές προς τον αθώο κατάδικο του Γολγοθά.

Το ίδιο έργο θα επιχειρήσουν να συμπληρώσουν την επόμενη οι μυροφόρες γυναίκες, καθοδηγούμενες κι αυτές από το χρέος της αγάπης και της τιμής προς τον νεκρό Διδάσκαλο. Υπερνικώντας τη δειλία, θα ξεκινήσουν την επομένη της ταφής «όρθρου βαθέος» για τον τάφο του Ιησού προκειμένου να συμπληρώσουν τις ελλείψεις της εσπευσμένης ταφής. Όμως αντί ν' αλείψουν με μύρα το νεκρό σώμα, αντί να κλάψουν για τον νεκρό, έγιναν οι πρώτοι θεατές του κενού τάφου και, πρώτες αυτές, άκουσαν από το στόμα του λευκοφορεμένου αγγέλου το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως. Από μυροφόρες αξιώθηκαν να γίνουν ευαγγελίστριες. Να αναγγείλουν το γεγονός της εκ νεκρών εγέρσεως του Χριστού στους μαθητές και στον κόσμο.

Τα ιερά αυτά πρόσωπα και πιο συγκεκριμένα η ηρωική πράξη τους μας κληροδοτεί ένα υψηλό υπόδειγμα θάρρους και τόλμης. Μας αποκαλύπτει τη σημασία της μεγάλης αυτής αρετής μέσα στη χριστιανική μας ζωή.

Χρειάζεται θάρρος, πρώτ' απ' όλα, για να πιστέψει κανείς. Ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή μας, που η απιστία απειλεί να γίνει της μόδας• που η άρνηση παίρνει και δίνει• που ο υλισμός και ο ευδαιμονισμός κυριαρχεί στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Θάρρος και τόλμη χρειάζεται και για να ομολογήσουμε σήμερα το Χριστό. Να δώσουμε μέσα στη σύγχρονη κοινωνία τη χριστιανική μαρτυρία μας. Όταν τον σταυρώνουν, εμείς να έχουμε το θάρρος, όπως ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, να τον αποκαθηλώσουμε. Όταν οι πολλοί τον ξεχνούν, εμείς να τρέξουμε, όπως οι μυροφόρες, κοντά Του.

Αγαπητοί αδελφοί,

Σήμερα λοιπόν τιμούμε τους ανθρώπους πού αποδείχθηκαν πιστοί, εκείνους πού ενώ ήσαν αδύναμοι δεν το έβαλαν στα πόδια και εκείνους που μπροστά στην ήττα και την τραγωδία ανα¬δείχθηκαν πιστοί μαθητές. Ας τους θυμόμαστε, όχι μόνο όταν βλέπουμε πόσο δοξάστηκαν, όπως σήμερα στη Θεία Λειτουργία, αλλά και για να ρωτούμε τον εαυτό μας: Μοιάζουμε, σε κάποιο βαθμό, με οποιονδήποτε από αυτούς; Όταν ο Χριστός μοιάζει ηττημένος, έχω τη δύναμη να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πω «είμαι κι εγώ μαθητής Του»,…

Κι ακόμα, ας το σκεφθούμε: Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού όταν είμαστε, στην ασφάλεια των χώρων όπου δεν υπάρχει διωγμός, ούτε κίνδυ¬νος απόρριψης, ούτε το μαρτύριο, ούτε καν το ενδεχόμενο να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή κοροϊδίας.

Ας σκεφθούμε τους εαυτούς μας όχι σε σχέση με τον Χριστό μόνο άλλα και σε σχέση με τους αδελφούς μας, επειδή ο Χριστός είπε ότι ό,τι κάνουμε στον ελάχιστο, τον πιο ασήμαντο από αυτούς, το έχουμε κάνει στον Ίδιον.

Ας αναρωτηθούμε πώς συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος παραμερίζεται, λοιδορείται, απο¬διώχνεται ή καταδικάζεται από την κοινή γνώμη. Βρίσκου¬με τη στιγμή εκείνη το θάρρος να πούμε, «ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε είτε όχι»; Δέον υπάρχει πιο αξιόπιστο μέτρο πιστότη¬τας από εκείνη την πιστότητα που εκδηλώνεται τη στιγμή της ήττας. Ας το σκεφθούμε αυτό, γιατί όλοι υφιστάμεθα την ήττα, και με τόσους πολλούς τρόπους! Όλοι αγωνιζόμαστε, με όση δύναμη έχουμε -λίγη ή πολλή- για να είμαστε αυτό που πρέπει, και παρόλα αυτά υπολειπόμαστε όλη την ώρα. Δεν θα 'πρεπε άραγε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο με συμπάθεια, άλλα και με την πιστότητα του φίλου που είναι διατεθειμένος να σταθεί κοντά σ' εκείνον που πέφτει, που εκπίπτει της χάριτος, που αποτυγχάνει να φθάσει στο δικό του ιδανικό, που διαψεύδει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαμε εναποθέσει επάνω του; Στις ώρες αυτές, ας στεκόμαστε δίπλα του, ας είμαστε πιστοί καί ας αποδεικνύουμε ότι ή αγάπη μας δεν εξαρτάτο από την ελπίδα της νίκης άλλα ήταν ένα δώρο από τα βάθη της καρδιάς μας, δώρο «δωρεάν», δώρο χαρούμενο και υπέροχο.

Είναι κανείς από μας Ιωσήφ από Αριμαθαίας, είναι κανείς από μας Νικόδημος, και μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε στις Μυροφόρες, τις οποίες ούτε οι ανάγκες, ούτε η ήττα, ούτε ο θάνα¬τος του Χριστού μπόρεσε να τις χωρίσει από Αυτόν; Κανείς μας δεν μοιάζει απόλυτα με όλους αυτούς. Ας διδαχτούμε όμως από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να αυξηθούμε σε πιστότητα, μιμούμενοι εκείνους• εκείνους πού Τον διακόνη¬σαν , εκείνους πού στάθηκαν δίπλα Του την ώρα της ήττας...

Αμήν
π. Antony Bloom: ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

ΙΕΡΑ        ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ     ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

 

Αριθμ. Πρωτοκ. 379                                                   Μυτιλήνη 31/-/3 /- ///2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
έπί τώ Αγίω Πάσχα

ΙΑΚΩΒΟ Σ

έλέω καί χάριτι Θεού

'Επίσκοπος καί Μητροπολίτης τής Άγιωτάτης Μητροπόλεως

Μυτιλήνης, 'Ερεσσού καί Πλωμαρίου

Πρός

τόν Ιερόν Κλήρον

τις Μοναστικές Άδελφότητες

καί τόν ευλογημένον λαόν τής 'Επαρχίας μας

Τέκνα έν Κνρίω αγαπητά καί περιπόθητα,

Χριστός Άνέστη

 

Μέ τή βοήθεια τού Πανοικτίρμονος Τρiαδικού Θεού μας  φθάσαμε στό Άγιο Πάσχα γιά ακόμη μία φορά . Η άπειρη άγάπη Του καί τό αμέτρητο έλεός Του μάς έφεραν καί πάλι στήν εορτή τής Αναστάσεως, πού ειναι ό πυρήνας, τό θεμέλιο καί ή βάση τής πίστεώς μας, γιατί ό Χριστός ήρθε πρωτίστως στόν κόσμο γιά νά γιά νά πάθει, νά σταυρωθεί καί νά αναστηθεί. Όλη ή έπί γής πορεία Τον μέ τήν ουράνια διδασκαλία Τον καί τά θαύματά Τον εκεί έτειναν, δηλαδή στή Σταυρική Τον Θυσία καί τήν ένδοξη Ανάστασή Τον.

`Η συντριβή τού διαβόλού καί ή νίκη τον από τόν Αναστάντα Χριστό μας υπήρξε τό μεγάλο δώρο Τον στόν καθένα μας προσωπικά καί σέ όλους μαζί. `Υπήρξε ή ανεκτίμητη Θεϊκή προσφορά σέ μάς, πού είμασταν πληγωμένοι καί τραυματισμένοι από τήν αμαρτία. `Υπήρξε τό αποκορύφωμα τής αγάπης τον Θεού στήν παραμορφωμένη από τά πάθη ζωή μας.

`Η Σταυρική Θυσία καί ή Ένδοξη Ανάσταση τον Σωτήρος Χριστού μάς βεβαιώνει καί μάς εγγυάται ότι στόν άνθρωπο αντί τής αμφιβολίας κυριαρχεί πλέον ή πίστη, αντί τής απελπισίας ή αληθινή χαρά καί ή ευφροσύνη καί αντί τής εμπαθούς ζωής ή ζωή τής αγάπης καί τής καλοσύνης.

Γι' αυτό ό άγιος 'Ιωάννης ό Δαμασκηνός μάς προσκαλεϊ:

προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τω προϊόντι Χριστώ έκ τού μνήματος, ώς Νυμφίω, καί σννεορτάσωμεν ταις φιλεόρτοις τάξεσι πάσχα Θεού τό σωτήριον", δηλαδή " άς πλησιάσούμε, κρατούντες στά χέρια μας λαμπάδες (ώς σύμβολο τών αρετών μας ), τόν Χριστό, ό `Οποίος έξέρχεται άπό τόν τάφο (ώραίος καί λαμπρός) ώς Νυμφίος, καί μαζί μέ τά τάγματα τών ουρανίων Αγγέλων, πού άγαπούν τίς εορτές, άς εορτάσουμε τό Πάσχα, τό όποίο έφερε τήν σωτηρία μας.

Τό μήνυμα τής Αναστάσεως πού απευθύνει στούς πιστούς ή 'Εκκλησία μας διά μέσον τών αιώνων δέν είναι ούτε μικρό καί ούτε χωρίς σημασία. Μάλιστα συμβαίνει τό αντίθετο: Είναι πρόσκληση λύτρωσης καί σωτηρίας, έάν θέλούμε νά δώσουμε αληθινό νόημα στή ζωή μας, έάν επιθυμούμε καί έμείς νά συναντήσούμε τόν Αναστάντα Χριστό, έχοντας στή ζωή μας τήν εμπειρία τής Αναστάσεως.

Αυτό γίνεται, έάν συνειδητοποιήσουμε ότι κυριαρχούμεθα λίγο ή πολύ άπό τών κόσμο τών παθών , πού κατά τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά είναι " δρόμοι διεστραμέννοι καί δυσπρόσιτοι ". Είναι επαναλαμβανόμενες αμαρτίες πού γίνονται μόνιμες καταστάσεις. Είναι μονοπάτια δύσβατα καί επικίνδυνα. Είναι σκοτάδια πυκνά πού τυφλώνούν τήν ψυχή μας καί νεκρώνούν τόν εσωτερικό μας κόσμο καί πού είσέδυσαν στήν ανθρώπινη ύπαρξη, όταν οί πρωτόπλαστοι Θέλησαν ελεύθερα νά άποδεσμευθούν άπό τήν Θεία Χάρη , τρυγώντας ώς συνέπειες τό Θάνατο καί τό κακό. Είναι μέ άλλα λόγια ή παρά φύσιν ζωή τού ανθρώπου.

'Εχοντας επίγνωση τής ζοφερής καταστάσεως πού υπάρχει στόν πνευματικά νεκρό εσωτερικό μας κόσμο, μόνον ή Χάρις τον Αγίου Πνεύματος ειναι εκείνη , ή όποία μπορει νά μάς βοηθήσει νά μισήσούμε τόν κόσμο τής αμαρτίας καί νά επιλέξούμε τήν αρετή. Αυτό ακριβώς πού συμβολίζουν οί Αναστάσιμες λαμπάδες : Νά συνταυτιστούμε - καί νά συνοδοιπορήσούμε μέ τόν Αναστάντα Χριστό, διότι κατά τόν άγιο Μάξιμο τόν 'Ομολογητή " ό Χριστός είναι ό Θησαυρός όλων τών πνευματικών αγαθών, τών αρετών πού βρίσκονται στό αγρό τής καρδιάς, δηλαδή τής σοφίας, τής γνώσεως, τής δικαιοσύνης... Μέ τίς αρετές, ό Θεός ενσαρκώνεται πάντοτε, Θέλει νά γίνεται πάντοτε άνθρωπος μέσα στούς άξιους ανθρώπους καί, μετά τή μυστική αυτή ενσάρκωση, ό άνθρωπος νά γίνεται πάντοτε Θεάς κατά χάριν.

Σίγούρα αύτός ό δρόμος δέν είναι εύκολος καί ούτε βατός. Η κάθαρση τής καρδιάς άπό τά πάθη καί ή εγκαθίδρύση τών αρετών προνποθέτουν αγωνιστικό φρόνημα , τελεία ύπακοή στό Θείο θέλημα καί παράδοση τής ζωής μας στά χέρια τού Θεού. `Η άσκηση τής αρετής καί ή πορεία τής κοινωνίας μας μέ τό Χριστό απαιτούν κόπο, Θυσία, άρση τού προσωπικού μας σταυρού , αντιμετώπιση τών λογισμών, αύταπάρνηση, έκκοπή τού Ιδίον Θελήματος, συνεχή μελέτη τού λόγον τού Θεού καί σταθερή καί συνεπή ζωή μετανοίας , γιά νά έρχεται ή Χάρις τού Θεού όλο καί περισσότερο καί νά προοδεύούμε συνεχώς σέ "'αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, άγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια " (Γαλ. 5,22), πού είναι καρποί τού Αγίου Πνεύματος.

Μήν ψάχνουμε, λοιπόν, πουθενά άλλού- έκτός τού Αναστάντος Χριστού- νά ικανοποιήσουμε τήν πνευματική πείνα καί δίψα πού μαστίζει τόν άνθρωπο σέ κάθε εποχή καί φυσικά τή σημερινή πού διακατέχεται άπό τόση ανασφάλεια, έχει τόσούς συγκεχυμένούς στόχους καί σκοπούς καί επικρατούν ύλόφρονες καί ήδονοθηρικές επιδιώξεις . Ας μήν λησμονούμε μιά μεγάλη αλήθεια: Ό,τι δέν νικά τό Θάνατο καί δέν είναι Ισχυρότερο άπό τό θάνατο καί δέν αντέχει νά αναμετρηθεί μαζί του είναι καταδικασμένο νά άφανισθεί καί νά νικηθεί άπό αύτόν.

Αγαπητοί μον αδελφοί,

Μόνον ό Χριστός , πού είναι ή ενυπόστατη Αγάπη καί  ή ούσία όλων τών άρετών ", νίκησε τό Θάνατο καί επομένως έδωσε τή δυνατότητα καί στό άνθρωπο νά νικά στήν προσωπική του ζωή τό κακό , βιώνοντας ό

σο γίνεται περισσότερο τό πνεύμα τών Εύαγγελίων καί τών άγίων άρετών καί κοινωνώντας τό Σώμα καί τό Αίμα Τον στή Θεία Ευχαριστία, διότι σύμφωνα μέ τά λόγια Του : " 'Εκείνος πού τρώει τή σάρκα μού καί πίνει τό αίμα μου, ενώνεται μαζί μου σ' ένα σώμα καί συνεπώς μένει μέσα μου καί γίνεται έτσι

μέλος δικό μου και εγώ μένω μέσα στη ψυχή του, η οποία γίνεται Ναός μου. 'Εκείνος πού τρώγει τόν άρτο αυτό, τόν πράγματι ούράνιο, θά αναστηθεί άπό τόν τάφο ένδοξα καί θά ζήσει αιώνια " ('Ιω. 6, 58 ). Γένοιτο

Μετά πολλών Πασχαλίων ευχών

 

ΩΣΑΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ

Περάσαμε και εφέτος, μέσα από το αγωνιστικό στάδιο της Μ. Τεσσαρακοστής. Διήλθαμε την ανακαινιστική οδό της μετανοίας. Κολυμβήσαμε στο πέλαγος της νηστείας. Την ψυχωφελή πληρώσαμε Τεσσαρακοστή. Και σήμερα Κυριακή των Βαΐων, αναφωνούντες κι εμείς το «Ωσανά, ευλογημένος, ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» μετά Βαΐων και κλάδων, εισερχόμεθα στην Αγία και Μ. Εβδομάδα.
Προχωράμε στην κορύφωση του μεγίστου των Μυστηρίων. Της αφάτου δι’ ημάς Θείας οικονομίας. Στο μεγαλείο του Σταυρού, στο θαύμα του ζωογόνου Τάφου, στο θρίαμβο της Αναστάσεως. Η Αγία και Μ. Εβδομάδα διανοίγεται και πάλι μπροστά μας. Το αποκορύφωμα και το επιστέγασμα της πνευματικής πορείας που ξεκινήσαμε την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και που όλες αυτές τις ημέρες, έχοντας σ’ αυτήν στραμμένο το βλέμμα μας, με πόθο ιερό και καρδιά γεμάτη κατάνυξη αναφωνούσαμε: «παράσχου και ημίν αγαθέ τον αγώνα τον καλόν αγωνίσασθαι, τον δρόμον της νηστείας εκτελέσαι, την πίτην αδιαίρετον τηρήσαι τας κεφαλάς των αοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε της αμαρτίας αναφανήναι ώστε ακατακρίτως φθάσαι προσκυνήσαι και την αγίαν Ανάστασιν»
«Γιατί όμως την ονομάζουμε μεγάλη, μας λέγει ο ι. Χρυσόστομος; Επειδή κάποια μεγάλα και απόρρητα τυχαίνει να υπάρξουν, για μας, μέσα σ’ αυτήν, αγαθά. Επειδή μεγάλα σε μας έγιναν κατ’ αυτήν απ’ το Δεσπότη κατορθώματα. Και λοιπόν μέσα σ’ αυτήν την εβδομάδα την Μεγάλη, η χρόνια του διαβόλου καταλύθηκε τυραννία. Ο θάνατος σβήστηκε. Ο ισχυρός δέθηκε. Τα σκεύη του (τα όργανα και οι πλεκτάνες του) διαρπάγησαν. Η αμαρτία αναιρέθηκε. Η κατάρα καταλύθηκε. Ο Παράδεισος ανοίχτηκε. Ο ουρανός προσπελάσιμος έγινε. Οι άνθρωποι με τους αγγέλους αναμείχτηκαν. Το μεσότοιχο του φραγμού σηκώθηκε. Ο της ειρήνης Θεός, ειρήνη έβαλε ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Για τούτο Μεγάλη ονομάζεται εβδομάδα».
Είναι λοιπόν Μεγάλη η εβδομάδα στην οποία προχωρούμε, όχι για τις μέρες της, ούτε για τις ώρες της. Σε τίποτε τέτοιο δεν διαφέρει από τις άλλες, μα και σε τίποτε δεν μοιάζει με όλες τις άλλες. Είναι μεγάλη γιατί μέσα σ’ αυτήν συγκαιφαλαιούται το θαύμα του Χριστιανισμού, τελεσιουργείται και τελειώνεται το μέγα και μοναδικό Μυστήριο της Θείας συγκαταβάσεως, κορυφώνεται η δόξα της Ορθοδοξίας. Είναι μεγάλη γιατί ο ίδιος ο Θεός, για χάρη δική μας οδηγείται στα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη. «Τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην. Και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον». Είναι μεγάλη γιατί…μεγάλη και η δική μας υποκρισία, ο εγωισμός, η αγνωμοσύνη, η κακία. Σήμερα με ενθουσιασμό φωνάζουμε «Ωσαννά», αύριο αλλόφρονες θα κραυγάζουμε «Σταυρωθήτω».
Θριαμβευτική και μεγαλόπρεπος η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Πλήθη αναρίθμητα συγκεντρώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Τον ανακαινιστή του κόσμου, τον αναμορφωτή της ζωής, τον αναμενόμενο Μεσσία. Τέτοια ήταν η υποδοχή ώστε, «Εισελθόντος αυτού εις Ιεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις».Αυτός προχωρεί. Εισέρχεται στη αγία πόλη. Την πόλη την φονεύσασα τους προφήτας, την πόλη που έσβηνε κάθε φωνή που ήταν ελεγκτική γι’ αυτήν. Εισέρχεται «καθήμενος επί πώλον όνου»,γνωρίζοντας ότι στην κορυφή του Γολγοθά τον περιμένει ο Σταυρός. Γνωρίζοντας ότι όλος αυτός ο κόσμος, όλος αυτός ο ενθουσιασμός , αμέσως μετά άρδην θα μετατραπούν. Το μίσος, ο φθόνος, ο φανατισμός, η εκδίκηση, θα μεταβάλουν το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», σε «Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν».
Αλλά, η ιστορία αυτή είναι τόσο παλιά, μα και τόσο καινούρια. Ο Χριστός σταυρώθηκε μεν πριν 2000 χρόνια, αλλά έκτοτε συνεχίζει καθημερινά να ξανασταυρώνεται. Το «Ωσαννά» και το «Σταυρωθήτω», στο πρόσωπο του Χριστού είναι δυο αλληλένδετες έννοιες που ποτέ δεν ξεχώρισαν, ποτέ δεν έπαψαν να συνοδεύουν το Χριστό, και παράλληλα να είναι η πτώση και η ανάσταση η δική μας. Ακούει και σήμερα ο Χριστός το «Σταυρωθήτω», από πολλούς και διαφόρους «Χριστοκάπηλους». Από αυτούς που το ευαγγέλιο στέκεται εμπόδιο στα άνομα σχέδια τους. Από αυτούς που βάζουν μέσα σε καλούπια τη διδασκαλία Του, που τον χρησιμοποιούν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, και τον εκμεταλλεύονται για τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Ακούει το «Σταυρωθείτω» από αυτούς που δεν διστάζουν να τον ανταλλάξουν με το χρυσό στην πρώτη ευκαιρία, από αυτούς που εύκολα τον ξεπουλάνε και τον αποστρέφονται μη τυχόν και διακινδυνεύσουν τον ευδαιμονισμό τους, κάτι δικό τους.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, απ’ τους διώκτες της πίστεως, τους καταφρονητές της Εκκλησίας, τον υλισμό, τον ορθολογισμό την αθεΐα. Χιλιάδες οι στομφώδεις διαλέξεις, οι πομπώδεις στα τηλεοπτικά παράθυρα αμπελοφιλοσοφίες, ατέλειωτη η αμφισβήτηση από γνωστούς και μη εξαιρετέους αρνητές και Χριστομάχους Σε τόνους μετριέται η μελάνη που καθημερινά χύνεται, με στόχο μοναδικό να σπιλωθεί το όνομα Του, να υβριστεί η θεότητα Του, να συκοφαντηθεί και να γελοιοποιηθεί η εκκλησία Του. Δηλητήριο δραστικότατο, περιτυλιγμένο με το χρυσόχαρτο, άλλοτε της ελευθερίας, άλλοτε της δημοκρατίας, άλλοτε της τέχνης, που προσπαθεί να δηλητηριάσει τις ψυχές και να κρημνίσει την πίστη. Ξανασταυρώνεται ο Χριστός απ’ την θολοκουλτούρα της εποχής, που εκτινάζει στο πρόσωπο Του τη λάσπη που έχει συσσωρεύσει μέσα της, τα αμαρτωλά της απωθημένα, τα βλαβερά και τοξικά κατάλοιπα του υποσυνείδητου της.
Μα ο Χριστός ξανασταυρώνεται και από μας τους ίδιους. «Ενώ ανήκουμε σ’ Αυτόν, γράφει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος, ανήκουμε και στον αντίδικο μας. Κάνουμε στη ζωή μας συμβιβασμούς ύποπτους και βλαβερούς, προδίνουμε το άγιο όνομα του, παραχωρούμε έδαφος στη ψυχή μας και το προσφέρουμε στο διάβολο. Η ασυνέπεια είναι καρφί στα πανάγια χέρια και πόδια του. Η έλλειψη αγωνιστικού φρονήματος είναι η προδοσία του Ιούδα. Η υποχώρηση μας μπροστά στο δέλεαρ της αμαρτίας είναι νέο ράπισμα στο πρόσωπο του. Η αδιαφορία μας για τη σωτηρία μας είναι κολαφισμός άγριος και βάναυσος επάνω του. Η περιφρόνηση προς την Εκκλησία του είναι εμπτυσμός στην όψη του. Η απομάκρυνση μας από τη σώζουσα χάρι των μυστηρίων της είναι χλεύη εμπρός του. Η άρνηση μας να πλησιάσουμε την ουσία της διδασκαλίας του και να επηρεασθούμε από αυτήν είναι ακάνθινος στέφανος πάνω στην κεφαλή του. Ο φανατισμός μας, που βλέπει τους άλλους ξένους και εχθρούς, είναι μαστίγωμα της ράχης του. Η αποκλειστικότητα της αγιότητος που την κρύβουμε μόνο για τους εαυτούς μας, κατακρίνοντας όλους τους άλλους, όπως ο Φαρισαίος της παραβολής, είναι η λόγχη που ένυξε την πλευρά του. Η επιμονή μας να προσαρμόζουμε την πίστη μας στις αξιώσεις του εαυτού μας είναι θράσος απέραντο. Όλα μαζί είναι ξανασταύρωμα του Χριστού, επανάληψη του μυστηρίου της ανομίας».(ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ. ΜΗΤΡ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ « ΤΟ ΘΕΙΟ ΠΑΘΟΣ»).
Δυο λοιπόν οι στάσεις ανέκαθεν απέναντι στο πρόσωπο του Ιησού. Η πρώτη εκδηλώνεται με την ανείπωτη χαρά της συνάντησης μαζί Του. Εκφράζεται με τις επευφημίες και τις ζητωκραυγές της ψυχής –το μυστικό προσωπικό μας «Ωσαννά»-, υπογράφεται με την ταύτιση μας μαζί Του. Είναι στάση θαυμασμού, ευγνωμοσύνης, αγάπης, αφοσίωσης σ’ Αυτόν. Η δεύτερη, είναι στάση αποστροφής, προδοσίας, εχθρότητας, εγωπάθειας, κακεντρέχειας, υπερφίαλης και προβληματικής προσωπικότητας. Είναι η στάση του «Σταυρωθήτω»,ανά τους αιώνας.
Σήμερα λοιπόν, ο Ιησούς μπαίνει θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Μπαίνει και εκούσια, προχωρεί στο πάθος, στο Σταυρό, στον τάφο. Ακούει το «Ωσαννά» και γνωρίζει ότι θα ακούσει αμέσως μετά το «Σταυρωθήτω». Μαζί του προχωράμε κι εμείς. Ποια όμως η στάση μας απέναντι του; Με ποιους θα ταυτιστούμε και τι θα φωνάξουμε; Πόσοι από μας θα καταφέρουμε να βροντοφωνάξουμε μέσα απ΄ ην καρδιά μας το «Χριστός Ανέστη», την επόμενη Κυριακή και να νιώσουμε το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων;
Γι αυτό μας λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Αδελφοί και πατέρες, πλησιάζει, η ημέρα του Πάσχα , αφού συν Θεώ περάσαμε την νηστεία. Αλλά γιατί βιαζόμαστε να φτάσουμε στο Πάσχα, αυτό που έρχεται και φεύγει; Δεν το γιορτάσαμε αυτό πολλά χρόνια; Και το Πάσχα λοιπόν αυτό θα περάσει. Διότι δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο σ’ αυτόν τον αιώνα. «Οι ημέρες μας φεύγουν σαν τη σκιά»(Ψαλμ. ρμγ΄.4), και ο βίος μας πορεύεται όπως ο καβαλάρης ταχυδρόμος, ώσπου να μας φέρει στο τέλος της ζωής. Τι λοιπόν δεν είναι επιθυμητό το Πάσχα; Είναι επιθυμητό και μάλιστα πολύ. Πώς θα μπορούσε να πει κανείς όχι; Αλλά το Πάσχα που επιτελείται κάθε μέρα. Και τι είναι αυτό; Είναι ο καθαρισμός των αμαρτιών, η συντριβή της καρδιάς, το δάκρυ της κατανύξεως, η καθαρή συνείδηση, η νέκρωση των μελών που είναι στη γη, της πορνείας, ακαθαρσίας, πάθους, κακής επιθυμίας (Κολ. Γ΄.5), ίσως και κάποιας άλλης πονηρίας που παρατηρείται. Διότι όποιος καταξιώνεται να ζει αυτά, όχι μόνο μια φορά το χρόνο, αλλά για να πω έτσι, κάνει Πάσχα, κάθε μέρα, και γιορτή πολυπόθητη. Και όποιος δεν έχει τα όσα είπαμε πριν, αλλά τον κρατούν τα πάθη, αυτός δεν μπορεί να γιορτάζει. Διότι πως μπορεί να γιορτάζει αυτός που έχει Θεό την κοιλιά; Και πως αυτός που φλέγεται από σαρκική επιθυμία; Πως αυτός που λιώνει από φθόνο; Πως αυτός που βυθίζεται στη φιλαργυρία; Πως αυτός που υποδουλώνεται στην κενοδοξία; Πως αυτός που οδηγείται από όλα τα άλλα, πάθη; …Διότι δεν μπορεί να φωτίζεται αυτός που είναι στο σκοτάδι, αυτός που ταλαιπωρείται από τις αμαρτίες να γιορτάζει…».
Γι’ αυτό λοιπόν τη μοναδική αυτή νύχτα της Αναστάσεως, ας μην έλθουμε σαν απλοί πανηγυριστές. Έτσι …για το καλό, έτσι γιατί το βρήκαμε. Ας μην περιορίσουμε το Χριστιανισμό μας σε 10 λεπτά οχλοβοής, σπρωξίματος, επίδειξης, τυπικών ευχών και μετά… «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…».
Ας μην φωνάξουμε με τον τρόπο μας για μια ακόμη φορά το «Σταυρωθήτω».Αλλά να έρθουμε με την βεβαιότητα ότι: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος…»
Καλη Ανάσταση