Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ


Κυριακή των Απόκρεω


Αποτέλεσμα εικόνας για εικονα τησ δευτερασ Ï€Î±ÏÎ¿Ï…ÏƒÎ¹Î±ÏƒΗ τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση, ως απαραίτητος προβληματισμός των πιστών αυτή την αγωνιστική αυτή περίοδο.
Η μέλλουσα Κρίση είναι θεμελιώδης πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία θα επισυμβεί στο τέλος αυτού του πρόσκαιρου κόσμου και περιγράφεται σαφέστατα στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (25,31-46). Ο Κύριος, λίγο πριν το πάθος Του, ομιλώντας για τα έσχατα και μετά τις παραστατικές παραβολές των δέκα παρθένων και των ταλάντων είπε πως, όταν έρθει ο Ίδιος στη Δεύτερη και φοβερή παρουσία Του «εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των εριφίων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού΄ δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλαθατε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες΄ Κύριε πότε σε είδομεν πεινόντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς΄ αμήν λέγω υμίν , εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ' ευωνύμων΄ πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού
εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ.25,31-46).
Η μέλλουσα κρίση είναι αναπόφευκτη και απορρέει από την απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού. Την παρέλευση αυτού του φθαρτού και τραυματισμένου από την αμαρτία κόσμου θα επισφραγίσει η μεγάλη και αδέκαστη κρίση του Χριστού, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στη νέα πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού. Οι άνθρωποι, ως ελεύθερα όντα, πρέπει να τοποθετηθούν στη βασιλεία του Χριστού ανάλογα με τη δική τους επιλογή σε αυτή τη ζωή. Ύψιστο κριτήριο της κρίσεως θα είναι η στάση και συμπεριφορά τους απέναντι στους συνανθρώπους τους. Η θετική ή η αρνητική στάση τους θα κρίνει τελικά αν θα είναι κληρονόμοι της βασιλείας του Θεού, ή θα είναι προορισμένοι να ριχτούν στην αιώνια κόλαση, όπου «εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ.24,51). 

Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη Χριστού, κατά τη μεγάλη K ρίση. Αυτό είναι αποτυπωμένο κάλλιστα στην υπέροχη υμνωδία της ημέρας. Οι άγιοι υμνογράφοι συνέθεσαν διδακτικότατα τροπάρια, τα οποία προτρέπουν τους πιστούς να συναισθανθούν την επερχόμενη βεβαία και φοβερή Κρίση. Σε ένα από αυτά ψάλλουμε: «Την φοβεράν της κτίσεως, και αρρήτου σου δόξης, ημέραν ενθυμούμενος, φρίττω, Κύριε, όλως και τρέμων φόβω κραυγάζω΄ Επί γης όταν έλθης, κρίναι, Χριστέ, τα σύμπαντα, ο Θεός μετά δόξης, τότε οικτρόν, από πάσης ρύσαί με τιμωρίας, εκ δεξιών σου, Δέσποτα, αξιώσας με στήναι».
http://www.apostoliki-diakonia.gr

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ


http://www.apostoliki-diakonia.gr

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ

Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην επίσης καταπληκτική και διδακτική παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ.15,13-32). Οι Πατέρες όρισαν να είναι αφιερωμένη η Κυριακή αυτή στην συγκεκριμένη παραβολή του Κυρίου, για να τονισθεί στους πιστούς η απύθμενη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και το πλούσιο έλεος της συγχώρεσης, που δίνει στους μετανοούντες ανθρώπους.
Αν η προηγούμενη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη στηλίτευση της παθολογικής εγωιστικής αυτάρκειας και η κατάδειξη των δεινών συνεπειών της, η δεύτερη Κυριακή είναι αφιερωμένη στη μετάνοια και στα ευλογημένα παρεπόμενά της.
Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: Υπήρχε κάποιος πατέρας που είχε δυο γιους. Ο δεύτερος, κάποια στιγμή, ζήτησε το μερίδιο της κληρονομιάς του και έφυγε σε μακρινές χώρες, όπου σπατάλησε την περιουσία του σε ασωτίες. Τα χρήματα κάποτε τελείωσαν και στην περιοχή έπεσε μέγας λιμός. Αναγκάστηκε να γίνει χοιροβοσκός και να προσπαθεί να χορτάσει από τις βρωμερές και ευτελείς τροφές των χοίρων. Μέσα στη δίνη του θυμήθηκε την αρχοντική ζωή στο πατρικό σπίτι. Θυμήθηκε πως ακόμα και οι δούλοι του πατέρα του ζούσαν ασύγκριτα καλλίτερη ζωή από τη δική του. Τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσει στο σπίτι του και να ζητήσει από τον πατέρα του να τον συγχωρήσει και να τον προσλάβει ως δούλο του. Όμως ο στοργικός πατέρας του τον δέχτηκε ως γιο του και τον περιποιήθηκε δεόντως, παρά τις διαμαρτυρίες του μεγάλου γιου του, διότι «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ήν και ευρέθη» (Λουκ.15,32).
Κάποιοι υποστηρίζουν δικαιολογημένα πως και αν ακόμη είχε χαθεί ολόκληρο το Ευαγγέλιο και είχε σωθεί μόνο αυτή παραβολή, θα μπορούσε αυτή να αποτελέσει κείμενο ελπίδας και σωτηρίας για το ανθρώπινο γένος. Σε καμιά άλλη θρησκεία δε παρουσιάζεται ο Θεός τόσο συμπονετικός, ως στοργικός άνθρωπος πατέρας. Σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία και τις επιλογές του κάθε ανθρώπου, ως πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πνίγει μέσα στα φιλάνθρωπα σπλάχνα Του τον πόνο Του για την αποστασία του καθενός και περιμένει καρτερικά την επιστροφή του. Μόλις αυτή υπάρξει σβήνει με μια μονοκονδυλιά όλες τις άνομες πράξεις του και τον αποκαθιστά στην πρότερη θέση του.
Μετάνοια σημαίνει κατά γράμμα αλλαγή νου. Στην ουσία σημαίνει την οντολογική μετάλλαξη του ανθρώπου από την κατάσταση της εγωπαθούς αυτάρκειας στην κατάσταση της συναίσθησης της αμαρτωλότητας. Είναι η μετάβαση στο πνεύμα της ταπείνωσης και της συντριβής μπροστά στον απόλυτα αγαθό Θεό, του Οποίου το φως φανερώνει άπλετα το σκοτεινό μας εαυτό. Η συνειδητοποίηση της πτωτικής μας καταστάσεως, της επώδυνης τραυματικής εμπειρίας μας και της απουσίας διαύλων της χάριτος του Θεού στον εαυτό μας είναι το πρώτο βήμα για την οντολογική μας αποκατάσταση. Έπεται η υλοποίηση της μεγάλης μας απόφασης για την έμπρακτη αλλαγή της νοοτροπίας μας και τη διόρθωση της πορείας μας προς το Θεό.
Είναι περιττό να τονίσουμε πως η μετάνοια χρειάζεται ιδιαίτερο ηρωισμό και αγωνιστική διάθεση, όπως αποτυπώνεται θαυμάσια στην ευαγγελική περικοπή του ασώτου υιού. Όπως όλα τα αγαθά, έτσι και η σωτηρία μας, είναι αποτέλεσμα ηρωισμού, ασυμβίβαστης αυταπάρνησης και σκληρού αγώνα.
Ένα θαυμάσιο τροπάριο της ημέρας εκφράζει απόλυτα τα υψηλά νοήματα της παραβολής, ως εξής: «Της πατρικής δωρεάς διασκορπήσας τον πλούτον, αλόγοις συνεβοσκόμην ο τάλας κτήνεσι, και τοις αυτών ορεγόμενος τροφής, ελίμωττον μη χορταζόμενος΄ άλλ' υποστρέψας προς τον εύσπλαχνον Πατέρα, κραυγάζω συν δάκρυσι΄ Δέξαι με ως μισθίον, προσπίπτοντα τη φιλανθρωπία Σου, και σώσον με».
Οι πιστοί καλούνται την περίοδο του Τριωδίου να συνειδητοποιήσουν την άμετρη αγάπη του Θεού και να επιστρέψουν, όπως ο άσωτος της παραβολής, σε Αυτόν και να ζητήσουν το έλεός Του. Η κατανυκτική αυτή περίοδος είναι μοναδική για μετάνοια και συντριβή
.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Σκέψεις για το Τριώδιο


https://www.pemptousia.gr


Διανύουμε το Τριώδιο, την κατανυκτικότερη περίοδο του λειτουργικού χρόνου κατά την οποία ψάλλονται τροπάρια ύμνοι με πολύ δυνατό και βαθύ περιεχόμενο. Η υμνογραφία του Τριωδίου αποκαλύπτει τα φρικτά μυστήρια και τις προϋποθέσεις της αιωνίου ζωής. Πρόκειται για μία γνήσια και αληθινή μελέτη θανάτου που οδηγεί στην Ανάσταση και όχι στο λευκό φως ενός φαντασιακού τούνελ. Περίοδος γεμάτη από αγιασμένες μορφές, σαν του Ιωάννη της Κλίμακος ή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, διανθισμένη με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας  που κορυφώνεται υμνολογικά τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τότε κάθε πονεμένος άνθρωπος γλυκαίνεται. Αναλαμβάνει τις χαμένες του δυνάμεις και βαδίζει προς την Ανάσταση.

Ανώνυμο-3

Τώρα τελευταία έχει ανοίξει μια συζήτηση γύρω από τη γλώσσα και το ύφος του Τριωδίου. Φαίνεται ότι κάποια «ώτα» ενοχλούνται από την επιλογή ορισμένων περικοπών της αγίας Γραφής ως αφετηρίας της τριωδικής υμνολογίας. Ακούγονται αιτήματα για εξευγενισμό του κειμένου. Άλλοι ομιλούν για την μετάφραση του στην απλοελληνική. Άλλοι για κάποιο  ρετουσάρισμα. Και ορισμένοι για την δέουσα συμμόρφωση του ιερού βιβλίου προς το πνεύμα της φιλικής, ανεκτικής και κομψευόμενης εποχής μας. Τέλος κάποιοι υπαινίσσονται την κατάργηση ορισμένων ύμνων ως φορέων μεσαιωνικού και σκοταδιστικού περιεχομένου. Βλέπουμε ότι μάλλον θίγεται η ηθική ελευθεριότητα – όλων μας ανεξαιρέτως- και θέλουμε να καταντήσουμε το υμνολόγιο, ένα «βιβλίο τσέπης».
Όσοι τα υποστηρίζουν αυτά δεν γνωρίζουν – ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν – ότι το τριώδιο για αυτούς ακριβώς τους λόγους γράφτηκε. Το περιεχόμενό του έρχεται σε αντίθεση με κοσμικούς και θρησκευτικούς συμβιβασμούς. Στην υμνολογία του δεν κολακεύονται οι  αισθήσεις ούτε καλλιεργείται κλίμα χαρούμενης διπλωματικής ατμόσφαιρας. Ομολογείται με ποιητικό τρόπο η ιστορική αλήθεια κάποιων γεγονότων και η εσχατολογική τους πορεία. Για να το νοιώσει κάποιος αυτό πρέπει να μελετήσει το ιερό βιβλίο με σοβαρότητα και πίστη, προσκυνηματικά και όχι περιηγητικά. Να οσμιστεί ότι πίσω από τη διάταξη και το τυπικό δεν υπάρχει ατομική συγγραφική σκοπιμότητα. Ούτε καν από αισθητικής και μορφολογικής απόψεως. Εξάλλου στην αληθινή ποίηση, η μορφή συμβαδίζει προς την αιώνια αλήθεια που στην προκειμένη περίπτωση είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, μονογενούς Υιού και Λόγου.
Όσοι κάνουν κουβέντα για τη μετάφραση του Τριωδίου με σκοπό την  λειτουργική χρήση της βιάζονται. Θεωρούν ως εμπόδιο την αρχαία γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο. Πιστεύουν ότι παγώνει το κείμενο τοποθετώντας το στην κατηγορία του απολιθωμένου γραμματειακού είδους. Απρόσιτο για τους σημερινούς αναγνώστες και ακροατές. Αν και η άποψη αυτή, έχει μια αληθοτιμή κατά την θετικίζουσα φιλοσοφία, στη ουσία είναι μια πρόφαση. Ακόμη και αν εκλαϊκευτεί πλήρως η υμνολογία του Τριωδίου οι άνθρωποι δεν θα λάβουν τον κόπο να την αφουγκραστούν αφού δεν ταιριάζει στο στιλ της εποχής. Το τριώδιο έχει γραφτεί για losers, όχι για winners. Για ανθρώπους που έχουν αρχίσει να βγάζουν τον εαυτό τους από το κέντρο του σύμπαντος. Να πιάνονται από το τσακισμένο ιστίο κάποιου ναυαγίου, κράζοντας για βοήθεια στο Θεό.΄Οχι να θλίβονται επειδή “δεν έχουν κότερο“. Άραγε πόση ανάγκη για μετάνοια έχει ο σύγχρονος άνθρωπος γαλουχημένος με μυθιστόρημα, σινεμά και θέατρο; Μ΄ ανάλατες χορευτικές παραστάσεις, φιλολογικό tee και μπαλετόπερα; Δεν φταίει λοιπόν η αρχαιοπρεπής γλώσσα αλλά η δικιά μας κουλτούρα που έρχεται σε κόντρα με το πνεύμα του Τριωδίου. Και αν θα θέλαμε να συνδράμουμε την άποψή μας με μία αγιοπατερική αναφορά, ο Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, στο βιβλίο του Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι,  στο κεφάλαιο περί της Λειτουργικής Γλώσσης (το μικρότερο κεφάλαιο του έργου) λέει ότι η γλώσσα αυτή καθρεφτίζει την μεγαλύτερη ανάπτυξη του ανθρώπινου πνεύματος, την οποία κατέκτησαν οι αρχαίοι Έλληνες. Κάθε προσπάθεια απλοποίησής της θα έχει ως αποτέλεσμα την νοηματική και αισθητική φτώχεια.
Ειδικά για κάποια retouches και αλλαγές στη ροή των κειμένων ούτε λόγος. Το Τριώδιο αποτελεί την ναυαρχίδα του εκκλησιαστικού λειτουργικού στόλου. Αν τορπιλιστεί ύπουλα, όπως η φρεγάτα “Έλλη” στην Τήνο, τότε ολάκερη η λειτουργική γραμματεία θα ΄χει τακτικό μειονέκτημα . Θα αιχμαλωτιστεί από το σύγχρονο πνεύμα αλληλοκατανόησης και ψευτοανοχής. Μπορεί να κερδηθεί μια έδρα βυζαντινών σπουδών σε κάποιο μεγαλόσχημο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, αλλά η λειτουργική μας ταυτότητα θα παραδοθεί στο πνεύμα της παγκόσμιας εκκοσμίκευσης.
Εκείνο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν μια μετάφρασή του. Στο ίδιο τόμο να συνυπάρχει το παλαιό κείμενο και το νέο. Οι δυο εκδοχές της ελληνικής γλώσσας, οι δύο πόλοι του γλωσσικού μας συστήματος. Μαζί και κάποιες επεξηγηματικές παρατηρήσεις δεν θα ήταν καθόλου περιττές. Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος, ζαλισμένος μέσα στη δίνη του ηλεκτρονικού ερημότοπου να  έβρισκε παρηγοριά και ελπίδα. Τοξινωμένος από το συνεχόμενο overdose εικόνας και φλύαρου λόγου να γαλήνευε την ψυχή του, όχι με μυθιστορηματικά ψεύδη αλλά με μυστογραφικές αλήθειες.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

Ευλογήσαντος του Ιερέως λέμε το «Κύριε Εισάκουσον» μεθ’ ο το Θεός Κύριος και τα επόμενα τροπάρια

Ήχος δ’. Ο υψωθείς
Τω Αθλοφόρω οι πιστοί δεύτε πάντες, ευσεβοφρόνως προσπέσοντες βοώμεν, Ιερομάρτυς ένδοξε Χαράλαμπε ρύσαι τους τιμώντας σε, λοιμικής ασθενείας, πάσης περιστάσεως, και δεινών και κινδύνων, ταις προς Χριστόν λιταίς σου, αθλητά, σε γαρ προστάτην κεκτήμεθα άπαντες

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προϊστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τις δε διεφύλαξεν εως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν’ ψαλμός και ο Κανών του Αγίου

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Αρματηλάτην Φαραώ.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ταις προς Χριστόν σου ιεραίς εντεύξεσι, Μάρτυς αοίδιμε, των κινδύνων ρύσαι, και δεινής κακώσεως, και πάσης περιστάσεως, και αισχράς αμαρτίας, Ιερομάρτυς Χαράλαμπες, και των δυσμενών κατακρίσεως.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο των απάντων Βασιλεύς και Κύριος, ψυχής σου το φαεινόν, προειδώς παμμάκαρ, λαμπρώς καθωράϊσεν, ιερωσύνη, Άγιε, διαπρέψαντα λίαν, είτα αθλήσεως λάμψεσι σε εις ουρανούς προσελάβετο.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Δόξη ενθέως διαπρέπων, ένδοξε, εν ουρανοίς κατοικείς, συν αγγέλοις μάκαρ, και Αγίων τάγμασι, δυσώπησον τον Κύριον, παρρησίαν ως έχων, ημάς ρυσθήναι κολάσεως, νόσου τε και πάσης πωρώσεως.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Η υπέρ λόγον τον Θεόν κυήσασα, Ευλογημένη Αγνή, και των ουρανίων, νοερά στρατεύματα, τω κάλλει σου λαμπρύνουσα, Παναγία Παρθένε, καταύγασον τους οικέτας σου, πάσης εξελούσα σκαιότητος.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Παναοίδιμε πόθω σε ανυμνώ Άγιε, τάχος των κινδύνων και σάλου, πάντας απάλλαξον, ταις ικεσίαις σου, προς τον Θεόν και εις όρμον, σωτηρίας εύθυνον τους σε γεραίροντας.



Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο Θεός των απάντων, δημιουργός Κύριος, χάριν σοι παρέσχε Θεόφρον, την των ιάσεων ην σύ εζήτησας, υπεραθλών αυτού πόθω, και λαβών τοις δούλοις σου παράσχου Άγιε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Θειοτάτη προνοία, παρά Θεού δέδοσαι πάσι τοις πιστώς σε τιμώσι μάκαρ Χαράλαμπες, διο απέλασον άπασαν νόσον και βλάβην, χάριν παρεχόμενος την επουράνιον.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ως Θεού σε Μητέρα, και γηγενών καύχημα, πίστει ανυμνούμεν Παρθένε, και μακαρίζομεν, ρύσαι Πανάχραντε, της ενεστώσης ανάγκης, τους πιστώς υμνούντας σε την Υπερύμνητον.


Ωδή δ’. Συ μου ισχύς Κύριε

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Συ Αθλητά καταφυγή μου και δύναμις, συ προστάτης, συ μου και αντίληψις, πλουτών σοφέ όντως προς Θεόν, παρρησίαν μάκαρ, ως στεφανίτης αήττητος, διο και πάσαν νόσον, απελαύνων παράσχου τοις πιστοίς θείαν χάριν και έλεος.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ολοσχερώς, προς τους αγώνας εχώρησας, ως υπάρχων, ιερεύς θαυμάσιος, και δυσμενών όπλα και ισχύν, τη Θεία ισχύϊ, καταβαλών αξιΰμνητε, στεφάνων ηξιώθης, ουρανίων παμμάκαρ, διό ρύσαι ημάς πάσης θλίψεως.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ιλέως σύ, Ιερομάρτυς Χαράλαμπες, τοις σοις δούλοις, είης Παμμακάριστε, διδούς αυτοίς χάριν δαψιλή, ταις σαις ικεσίαις, ελαύνων νόσους και σκάνδαλα, και χάριτος ενθέου, αξιών ως προστάτης, πάσαν νόσον και βλάβην απέλασον.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Νοούντες σου, το υπέρ λόγον μυστήριον, Θεοτόκε, Άχραντε Θεόνυμφε, των ουρανών τάγματα Σεμνή, θάμβει γεγηθότως, συνέχονται εκπληττόμενα, διό ημάς Κυρία, λοιμικής ασθενείας, και κολάσεως ρύσαι Υπέραγνε.

Ωδή ε’. Ινα τι με απώσω

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Υπερύμνητον Μάκαρ, τον Θεόν των απάντων συ ανεκήρυξας, λαμπρώς εν τω σταδίω, Χαράλαμπες Θεόφρον, ον αεί καθικέτευε, των ενεστώτων κακών, ρύσαι ημάς και νόσων.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Νυν σε Μάρτυς πλουτούντες, προς Θεόν των απάντων πρέβυν θερμότατον, και αεί Παμμάκαρ ικετεύομεν ρύσαι των θλίψεων, και δεινής μανίας, της ενεστώσης νόσου τάχους, και κινδύνων και πάσης κακώσεως.



Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ιλασμόν των πταισμάτων, παρεχόμενος πάσι τοις ευφημούσι σε, ταις λιταίς σου Μάρτυς, την μανίαν εν τάχει απέλασον, Μάκαρ πάσης νόσου, πάσης βλάβης και κακίας, αξιών ουρανίου λαμπρότητος.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ως Θεόν τετοκυΐα, Υπερύμνητε Κόρη Θεοχαρίτωτε, θαυμαστώς ισχύεις, όσα βούλει Υπέραγνε Δέσποινα, διό πάντας ρύσαι, νόσου παντοίας και γεένης, και κολάσεως πάσης εξάρπασον.

Ωδή στ’. Την δέησιν εκχεώ

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Αγίως την βιωτήν διήνυες, ιερεύς διατελών Θεοκήρυξ, είτα Σοφέ, μαρτυρίου αγώσιν, εις ουρανούς ανελήλυθας άριστε, διό λιταίς σου προς Χριστόν, πάσαν νόσον απέλασον τάχιστα.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ναόν σου του Παναγίου Πνεύματος, εγνωκότες οι πιστοί ευφημούμεν, πάσης οργής, και ανάγκης και νόσων, και του αώρου θανάτου απάλλαξον, λιταίς σου προς τον Λυτρωτήν, Παναοίδιμε Μάρτυς Χαράλαμπες.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Νοούντες την παρρησίαν Άγιε, ην πλουτείς προς τον Χριστόν Αθλοφόρε, πίστει αεί, ευφημούμεν σε Μάκαρ, την λοιμικήν εξ ανθρώπων απέλασον, μανίαν την λυμαντικήν, ταις λιταίς σου Χαράλαμπες ένδοξε.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Η μόνη τον Λυτρωτήν κυήσασα, συ υπάρχεις Παναγία Παρθένε, όν εκτενώς, υπέρ πάντων δυσώπει, οικτειρηθήναι τω Θείω ελέει σου, τυχείν τε της εν ουρανώ, απολαύσεως δόξης και χάριτος.

Διάσωζε Ιερομάρτυς τους πίστει σε ευφημούντας, ταις προς Χριστόν λιταίς σου Χαράλαμπες, κινδύνων και ασθενείας απάσης.

Άχραντε η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις και το Κοντάκιον
Ήχος δ’.

Προστασία τη ιερά σου Θεόπνευστε, ικεσία προς τον Χριστόν ιερώτατε, οικτείρησον ημάς, Χαράλαμπες, Σοφέ, δωρούμενος ημίν την λύσιν των δυσχερών ένδοξε, αποσοβών πάσαν νόσον και λοιμικάς ασθενείας, ως αντιλήπτωρ των πιστών, Παναοίδιμε οξύτατος.


Προκείμενον Ήχος δ

Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει, και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληνθυνθήσετε

Στίχος: Πεφυτευμένος εν τω Οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσουσιν.

Ε Υ Α Γ Γ Ε Λ Ι Ο Ν

Εκ του κατά Ιωάννην (Ιε’. 17-27 και Ις’. 1-2)

Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ταις του Αθλοφόρου, πρεσβαίαις Ελεήμων, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβαίαις Ελεήμων, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στίχος: Ελεήμον ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το
πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα πλήθη των εμών
εγκλημάτων.

Μη εγκαταλείψεις με, παραπτωμάτων εις χάος, Αθλητά Χαράλαμπες, αλλά τάχος έξελε της πωρώσεως, θλίψις γαρ Ένδοξε, και αχλύς τήκει με, των απείρων παραπτώσεων, ων με απάλλαξον, τάχος Ιερεύ Παναοίδιμε, προς Κύριον πρεσβείαις σου, ως θερμός προστάτης των δούλων σου, δέομαι Θεόφρον, επάκουσον ημών των ταπεινών, εξαγαγών πάντας Άγιε, των δεινών και θλίψεων.


Σώσον ο Θεός των λαόν σου…

Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Σώσον Παμμάκαρ σους οικέτας, περιστάσεως και ζάλης εναντίας, ταις ευχαίς σου Σοφέ, προς Κύριον βοώντας, ευλογητός ει Κύριε ο Θεός εις τους αιώνας.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Σώσον Παμμάκαρ σους οικέτας, περιστάσεως και ζάλης εναντίας, ταις ευχαίς σου Σοφέ, προς Κύριον βοώντας, ευλογητός ει Κύριε ο Θεός εις τους αιώνας.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Άγιον Πάτερ των Αγίων, καθικέτευε υπερ των σε τιμώντων, απαλλάτων αυτούς, κακώσεως και σάλου, ευλογητός εί κράζοντας ο Θεός εις τους αιώνας.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Έτεκες Άχραντε Μαρία, τον αχώρητον Δεσπότην των απάντων, όν αεί ως Υιόν, υπέρ ημών δυσώπει, νόσου και πάσης θλίψεως, απαλλάξαι Παναγία.






Ωδή η’. Τον εν όρει αγίω

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ικετεύει ο Θείος Χαραλάμπης, σε τον μόνον της Δόξης Βασιλέα, αποσοβήσαι λοιμικήν ασθένειαν, των υμνολογούντων, και δοξολογούντων, αυτόν εις τους αιώνας.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο των όλων Θεός τρισί προσώποις, προσκυνούμενος οικτείρησον τον κόσμον, του Χαραλάμπους Σώτερ ταις δεήσεσι, δέει σε υμνούντα, και δοξολογούντα, εις πάντας τους αιώνας.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Η Θεότης Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ταις λιταίς Χαραλάμπους πάντας ρύσαι, των δυσχερών και πάσης περιστάσεως, πίστει σε υμνούντας, και υπερυψούντας, εις πάντας τους αιώνας.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Η Παρθένος και μόνη Θεοτόκος, τον Παντάνακτα αλήκτως ικετεύει, υπερ ημών ρυσθήναι περιστάσεων, ανυμνολογούντων, ως Θεόν των όλων, αυτόν εις τους αιώνας.

Ωδή θ’. Εξέστη επι τούτω

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Εξίστανται οι τύραννοι Αθλητά, θεωρούντες την χάριν την ένθεον, την επι σοί, Μάρτυς ενεργούσαν υπερφυώς, ηνίκα εξηρτήθησαν, άνω εις αέρα και ο τμηθείς, τας χείρας αοράτως, και ξύλον το βλαστήσαν, ταύτα θεώμενοι εξέστησαν.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Την νόσον την λοιμώδη και μιαράν, απελαύνων, Χαράλαμπες ένδοξε, ρύσαι ημάς, πάσης δυσχερείας των δυσμενών, δαιμόνων τε κακώσεως, πονηρών ανθρώπων καταδρομής, και φθόνου και μανίας, και της συκοφαντίας, και της κολάσεως, Αοίδιμε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Τριάδα Υπερούσιον προσκυνών, συν αγγέλοις Χαράλαμπες ένδοξε, ταις σαις λιταίς, οίκτειρον ικέτας σου ιερέ, και τους υμνολογούντας σε, πάντων αδοκήτων και συμφορών, απάλλαξον Θεόφρον, παντοίας τε κακίας, και της γεένης παμμακάριστε.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Κυρία των αγγέλων και των βροτών, και απάσης της κτίσεως Δέσποινα, της απειλής, σάλου τε κακίας της μιαράς, και βασκανίας Άχραντε και ζηλοτυπίας της βδελυράς, απάλλαξον ταχέως, τους σε δοξολογούντας, και αιωνίου κατακρίσεως.


Το Άξιον εστί και τα Μεγαλυνάρια

Αθλοφόρων κλέος το ιερόν, Μάρτυρα Κυρίου, Χαραλάμπην νυν οι πιστοί, ελατήρα όντα, ισχυρόν πάσης νόσου, και παθών μετά πόθου υμνολογήσωμεν.

Αίτημα υπάρχει Θαυματουργέ, τούτο σον Θεόφρον, απελαύνει την λοιμικήν, νόσον εξ ανθρώπων διό αυτήν οξέως, απέλασον λιταίς σου, και πάσαν κάκωσιν.

Θρόνω παριστάμενος τω φρικτώ, του Θεού των όλων, εκδυσώπει υπέρ ημών, ρυσθήναι κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης, και της επικειμένης ημίν κολάσεως.

Χαραλάμπην πάντες τον θαυμαστόν, Ιερομαρτύρων αγλάϊσμα το φαιδρόν, πόθω ευφημούντες, βοήσωμεν συντόνως, λιταίς σου προς τον Κτίστην, ημάς οικτείρησον.

Δεύτε φιλομάρτυρες ευλαβώς, μνήμην Χαραλάμπους ανυμνήσωμεν του κλεινού, προς αυτόν βοώντες, σους δούλους σκέπε Μάρτυς, λοιμικής τε νόσου, και πάσης θλίψεως.

Πάσαι των αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.


Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.


Ως στύλος ακλόνητος της εκκλησίας Χριστού, και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπες, έλαμψας εν τω κόσμω, δια του μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν μάκαρ, διό εν παρρησία Χριστώ πρέβευε σωθήναι ημάς.

Είτα εκετενής παρά του Ιερέως και απόλυσις μεθ’ ήν ψάλλομεν το κάτωθι τροπάριον.


Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου
Πάντας ελεείς, Μάρτυς Χριστού, τους σοι προσδραμόντας εν πίστει, ταις ικεσίαις ταις σαις, Αθλητά Χαράλαμπες αξιοθαύμαστε, διό οίκτειρον άπαντας, και νυν τους σους δούλους, τάχιστα ρυόμενος, των αδοκήτων δεινών, θλίψεως και νόσου βαρείας, πάντων δυσχερών και κινδύνων και της εν γεένη κατακρίσεως.

Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Ο Ιερεύς: Δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς

Ο Χορός: Αμήν.



Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ


Αποτέλεσμα εικόνας για ΧΑΝΑΝΑΊΑΣΦαίνεται ξεκάθαρα, αδελφοί μου, μέσα στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, η αντίληψη που υπήρχε διάσπαρτη ανάμεσα στους Εβραίους, ότι η θρησκεία τους προοριζόταν μόνον για το Έθνος τους. Αυτοί ήσαν ο περιούσιος λαός του Θεού και ότι οι δωρεές του Του αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο τον Ιουδαϊκό λαό.
Η Χαναναία όμως – αλλοεθνής και ανάξια κατά την Εβραϊκή αντίληψη να επικαλείται το Θεό - καθοδηγούμενη από βαθειά πίστη και ξεκάθαρο μυαλό, δεν αμφιβάλλει στο ελάχιστο πως ο Χριστός είναι ο μοναδικός και ο μεγάλος Θεός όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Παραδέχεται δηλαδή αυτό που ο Εβραϊκός λαός ακόμη και σήμερα δεν μπόρεσε να παραδεχτεί. Και μ’  αυτή της την πεποίθηση, η βραδύτητά του Ιησού ν’  απαντήσει στο αίτημά της, δεν την αποθαρρύνουν, δεν την απογοητεύουν.
Ακόμη φαίνεται σήμερα ότι τελικά αυτός που είναι άξιος να εισακουσθεί από τον Θεό δεν είναι αυτός που νομίζει ότι κατέχει τη σωστή θρησκεία, αλλά αυτός που έχει μεγάλη πίστη. Έτσι οι Εβραίοι, ενώ νόμιζαν ότι είχαν τη σωστή θρησκεία, ταυτόχρονα ήσαν αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό. Αντίθετα η Χαναναία που δεν ήταν Εβραία και την θεωρούσαν ειδωλολάτρισσα, εισακούεται από το Θεό και η θυγατέρα της θεραπεύεται.
Αυτή λοιπόν την πίστη ο Χριστός δοκιμάζει και δυσκολεύει. Όχι βέβαια για να ταλαιπωρήσει τη γυναίκα, μήτε να την τιμωρήσει. Δεν την αγνοεί. Επιθυμεί να καταδείξει περίτρανα τη μεγάλη αξία της πίστεώς της, που άντεξε τις δοκιμασίες και έμεινε ακλόνητη. Για μια τέτοια πίστη αξίζει όσο ο κόσμος όλος.
«Ω γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη· ας γίνει το θέλημά σου». Λόγια που σφραγίζουν την πορεία της δοκιμαζόμενης πίστεως, που τελικά βγαίνει νικήτρια! Νικάει γιατί γνωρίζει να υπομένει. Υπομένει γιατί ελπίζει. Ελπίζει γιατί στηρίζεται στέραια και ακλόνητα στην σωτήρια αγάπη του Χριστού, που υπάρχει για όλους ανεξαιρέτως.
Αγαπητοί Χριστιανοί!
Ο Θεός δεν αναπαύεται και δεν αρκείται σε μια ισχνή και ελλειμματική πίστη. Μια τέτοια πίστη, που στο παραμικρό εμπόδιο τρεμοσβήνει και χάνεται, έχει ελάχιστη σημασία. Και δεν μπορεί να λογαριαστεί ως γεγονός άξιο τιμής για τον άνθρωπο.
Απεναντίας ο Χριστός ικανοποιείται από την πίστη που πέρασε δύσκολο δρόμο δοκιμασιών και πολεμικής. Στην πίστη που στάθηκε όρθια και διάβηκε με κουράγιο και ελπίδα για την τελική νίκη.
Μια τέτοια πίστη που νίκησε τις ποικίλες δοκιμασίες και ξεπέρασε τα πολλά εμπόδια του αντιδίκου, επιδοκιμάζει και ευλογεί ο Χριστός. Μια πίστη σαν του Αβραάμ, που εμπιστεύθηκε την ύπαρξή του και τους ανθρώπους του στα χέρια του Θεού. Την πίστη του πολλαπλώς δοκιμαζομένου Ιώβ, που αφέθηκε κυριολεκτικά στην πρόνοια του Θεού.
Την πίστη του Μωϋσή που δοκιμάστηκε για σαράντα χρόνια στην έρημο δίχως γογγυσμό, μα δοξάζοντας το Θεό. Την πίστη των Μαρτύρων, των Αγίων, των Οσίων της Εκκλησίας, που με καρτερία, αγώνα, θυσία, μαρτύρια, θάνατο, επιβεβαιώνουν κάθε ημέρα και κάθε στιγμή την εμπιστοσύνη τους στο Θεό.
Αδελφοί μου , αν ερχόταν σήμερα ο Χριστός στη γη μας, θα εύρισκε άραγε μια τέτοια πίστη σαν της Χαναναίας;
Φοβούμαι πως ο σημερινός άνθρωπος, εμείς όλοι, στεκόμαστε αδύναμα ανάμεσα στο να πιστεύσουμε και στο να μην πιστεύσουμε. Μένουμε μετέωροι και έτοιμοι να γείρουμε στην πλευρά που θα ταυτιστεί με τα συμφέροντά μας. Έτοιμοι να πιστεύσουμε σε επικίνδυνους σωτήρες, που μας κυκλώνουν και ακούγονται γλυκά στ’ αυτιά μας. Έτοιμοι να απορρίψουμε ό,τι φαίνεται δύσκολο και δύσβατο.
Και κάτι ακόμα.
Η Ορθόδοξη πίστη, δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα κάποιων προνομιούχων. Δεν είναι μόνο για τους Ορθόδοξους λαούς, για τους Έλληνες, τους Ρώσους, τους Ρουμάνους τους Σέρβους, ή για όποιον άλλο ή ακόμη μόνο για τους λευκούς. Η Ορθόδοξη πίστη είναι για όλους τους λαούς και για όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι είναι παιδιά του Θεού κι όλοι πρέπει να έχουν την ελπίδα της σωτηρίας. Έτσι η πίστη μας είναι αληθινή όταν η αγάπη μας είναι αδιάκριτη και ίση προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, φυλετικές ή κοινωνικές, και χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλίες και πονηριές. Τα πρόσωπα, που συναντούμε καθημερινά και χρειάζονται την βοήθειά μας, πρέπει να τα βλέπουμε όπως τα πρόσωπα εκείνα που αγαπούμε περισσότερο, όπως τους γονείς μας και τα παιδιά μας και τους φίλους μας, και να κάνουμε γι' αυτούς το καλύτερο.

Αδελφοί μου!
Κραυγάζει σήμερα η Χαναναία. Συγχρόνως αναγνωρίζει και τη θεότητα του Ιησού. « Κύριε , υιέ Δαυίδ» λέγει.
  Η Χαναναία δεν παρακαλεί απλά να την σπλαγχνισθεί ο Κύριος . Φωνάζει «Κύριε βοήθει μοι». Αντιπαρέρχεται την σιωπή του. Δεν κάμπτεται απ’ αυτήν. Δεν λυγίζει. Δεν μουτρώνει. Δεν θίγεται. Συνεχίζει ακλόνητη να τον ενοχλεί φωνάζοντας , αντρίκια θα λέγαμε, και γεμάτη σθένος και δύναμη «Κύριε βοήθει μοι». Και όταν ο Κύριος απαντά επιτέλους και λέγει' «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» εκείνη έρχεται και τον προσκυνά. Και του επαναλαμβάνει το αίτημά της' ‘Κύριε, βοήθει μοι’.
H προσκύνηση αυτή είναι γεμάτη δύναμη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, γεμάτη από αξιοπρέπεια. Δεν έχει τίποτα το εξευτελιστικό και το υποτιμητικό. Είναι όπως ο χαιρετισμός του κατωτέρου προς τον ανώτερό του. Ο Χριστός χαίρεται αυτή την στάση, όμως απαντά με ψυχρή λογική, κυνικά, απάνθρωπα θα λέγαμε και χωρίς ίχνος συμπόνιας « Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον τον τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» και η Χαναναία με γρανιτένια επιμονή, με πανέξυπνη και ταπεινή συγχρόνως ετοιμότητα, του απαντά επικαλούμενη όχι το έλεός του, ούτε κλαίουσα και προσπαθώντας να τον συγκινήσει συναισθηματικά, αλλά με την ίδια ψυχρή και μαθηματική λογική, η όποια επικαλείται την ανθρώπινη πραγματικότητα για να πείσει. «Ναι Κύριε».
Όχι λέγει ο Χριστός,  ναι λέγει εκείνη. Σκληρά τη μιλά ο Χριστός ψυχρά απαντά και κείνη. « Και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών.  Δε σου ζητώ το καρβέλι των παιδιών σου, σου ζητώ τα ψίχουλα που πάνε άχρηστα. Μεγαλειώδης απάντηση. Συγκλονίζει! Κάμπτει τον άκαμπτο, δαμάζει τον αδάμαστο. Και κάνει τον Θεό του χεριού της. Η Χαναναία έχει τον Χριστό στο χέρι της. Ο Χριστός νικημένος από την πίστη, την επιμονή, την υπομονή, την ταπείνωσή, κάνει το θαύμα Του. «Γενηθήτω σοι ως θέλεις».
   Όπως ο πατέρας που αγαπά τρελά τα παιδιά του λέγει συνήθως.   Ας γίνει όπως θέλεις παιδί μου, έτσι κι ο Χριστός λέγει, ας γίνει  ό,τι θέλεις παιδί μου. Αυτή υπήρξε η κραυγή της Χαναναίας κι αυτό το αποτέλεσμά της.