Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ



ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ


 Θεωρούμε διακριτική και ίσως μεροληπτική η μεταχείριση του σχολείου μας αλλά και των άλλων σχολείων που έκλεισαν,

 Δεν πειράχτηκαν άλλα σχολεία που είναι στην ίδια κατάσταση με το δικό μας.

 Υποβαθμίσατε άλλα σχολεία σε μονοθέσια και διθέσια με πολύ λιγότερα παιδιά χωρίος να τα κλείσετε. Και ερωτούμε. Εκεί δεν εφαρμόζονται τα λεγόμενα παιδαγωγικά κριτήρια; Εμάς δηλαδή μας αγαπάτε περισσότερο;

 Το σχολείο μας έχει αυτή τη στιγμή μαθητικό δυναμικό 26 παιδιά και επόμενο σχολικό έτος θα έχει μεγαλύτερο αριθμό μαθητών. Ήδη δύο παιδιά που εφέτος φοίτησαν στο Δημ. Σχολείο Πολιχνίτου για λόγους οικογενειακούς επιστρέφουν. Τα δε επόμενα σχολικά έτη και πάλι η προοπτική είναι αύξουσα.

 Επτά παιδιά κατοικούν μόνιμα στη περιοχή Σκαμιούδι (παραλία Λισβορίου) τα οποία υποχρεούνται να διανύουν επιπλέον 5 + 5 (επιστροφή) χιλιόμετρα καθημερινά.

 Δεν μπορούμε να δεχτούμε το σχολείο μας να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πλέον ακατάλληλα σχολεία, 3 σ’ ολόκληρο το νησί και γι’ αυτό πρέπει να κλείσει.

 Δεν έχουμε καμιά απολύτως εμπιστοσύνη στην καθημερινή μεταφορά με λεωφορεία, χωρίς καμιά ασφάλεια των παιδιών μας στον Πολιχνίτο. Δεν πιστεύουμε τις υποσχέσεις για συνοδούς και απόλυτα ασφαλείς μεταφορές γιατί τέτοιου είδους υποσχέσεις τις έχουμε ακούσει για πολλοστή φορά, αλλά μένουμε μόνο στα θα….

 Δεν ανεχόμαστε να στοιβάξουμε τα παιδιά μας σε μια αποθήκη παιδιών αφού γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν οι υποδομές και το κατάλληλο περιβάλλον για να δεχθεί τόσα -200 περίπου -παιδιά το σχολείο του Πολιχνίτου.

 Το χωριό μας είναι ένα από τα λίγα χωριά του νησιού μας με νέο και ενεργό πληθυσμό, πολλές νέες οικογένειες, οι οποίες αποφάσισαν να μείνουν εδώ να δραστηριοποιηθούν και να ζήσουν σ’ ένα ζωντανό και ανθρώπινο περιβάλλον.

 Το σχολείο μας σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις δεν υστερεί πουθενά.

o Συμμετέχει σε όλα τα καινοτόμα προγράμματα, όπως περιβαλλοντικά, πολιτιστικά αγωγής υγείας.

o Συμμετέχει στον ετήσιο μαθηματικό διαγωνισμό της Μαθηματικής εταιρείας.

o Συμμετέχει σε καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς.

o Συμμετέχει σε αθλητικούς αγώνες.

o Επισκέπτεται μουσεία, περιβαλλοντικά κέντρα, λαογραφικές συλλογές, κέντρα ανακύκλωσης.

o Συμμετέχει ενεργά σε όλα τα δρώμενα της τοπικής κοινωνίας.

o Το ολοήμερο τμήμα του σχολείου μας από το 2002 είναι το πλέον ενεργό από όλα τα άλλα σχολεία με 100% συμμετοχή , ενώ του Πολιχνίτου όπου θέλετε να μας πάτε μόλις πρόσφατα λειτούργησε.

o Το σχολείο μας διαθέτει δίκτυο υπολογιστών σε όλες τις τάξεις του και ADSL πρόσβαση στο διαδίκτυο

 Το κλείσιμο των σχολικών μονάδων αποτελεί το πιο ακραίο παράδειγμα εγκατάλειψης συγκεκριμένων περιοχών και της διεύρυνσης ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων.

 Κλειστά σχολεία μετατρέπουν σε νεκροταφείο τα χωριά.

 Το σχολείο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι το ξέχωρο από την τοπική κοινωνία. Οι άνθρωποι της περιφέρειας οι άνθρωποι των χωριών μας έχουν ταυτιστεί μ’ αυτό και το θεωρούν δικό τους κομμάτι, σάρκα από τη σάρκα τους. Είναι ταυτισμένοι μ’ αυτό. Όποιος λοιπόν προσπαθήσει να το αναιρέσει ασελγεί πάνω σ’ αυτόν το λαό και βιάζει την προσωπική του ζωή. Τον κλέβει και του αφήνει ρημαγμένο τον τόπο του. Δείχνει έμπρακτα την αδιαφορία του για τον άνθρωπο του μόχθου που παρέμεινε στα ήδη ξεχασμένα χωριά του να φυλάει Θερμοπύλες, στον άνθρωπο που μόνο παραμονές εκλογών θυμάται.

 Ο Σύλλογος Γονέων και κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας, διατρανώνει τη φωνή του μαζί με τις φωνές όλων των κατοίκων του χωριού μας και τονίζει σε κάθε τόνο και κάθε κατεύθυνση. Δεν δεχόμαστε να είμαστε τα μαύρα πρόβατα του νησιού μας, που θα πληρώσουμε ανεγκέφαλες και καταστροφικές για μας αποφάσεις. Μας υποχρεώσατε αμυνόμενοι να προβούμε σε κατάληψη του σχολείου και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να πάνε στο σχολείο από την Δευτέρα 28 Μαρτίου αν δεν μας απαντήσετε ότι αναιρείτε την απόφαση σας.

 Τέλος δηλώνουμε ότι σε περίπτωση μη δικαίωσής μας δεν πρόκειται να υποκύψουμε. Το Σεπτέμβριο εμείς θα είμαστε εδώ στο Λισβόρι και όχι στον Πολιχνίτο.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Λειμώνας: Γ' Κυριακή των νηστειών

"Τρίτη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, αγαπητοί, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Η αγία μας Εκκλησία μας παρουσιάζει τον θησαυρό της, τον Τίμιο ..."

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΙΣΒΟΡΙΟΥ: 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΛΙΣΒΟΡΙ

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΙΣΒΟΡΙΟΥ: 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΛΙΣΒΟΡΙ: "ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2011 ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ -ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ- ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΕΔΩΣΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚ..."

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

ΕΠΙ ΤΗ ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ


Το δισκοπότηρο της Αγια-Σοφιάς *

του Νικολάου Βασιλειάδη


Την ώρα που ακούονται έξω από την Αγία Σοφία φωνές «οι Τούρκοι! – οι Τούρκοι!», ο πρωτόπαπας βγαίνει από την στοά της εξομολογήσεως. Αποβραδίς κοινώνησε τον Αυτοκράτορα κι ως το πρωί εξομολογούσε. Όπως βγήκε ψηλός, ηλιοκαμένος, μ’ άσπρα γένια και φρύδια παχιά, νόμιζες πως ένας άγιος ξεκόλλησε από τον τοίχο. Και για μια στιγμή, όταν είδε το πλήθος γονατιστό να τρέμει, κιτρίνισε σαν το φλουρί, σαν να τον κτύπησε βόλι. Κοντοστάθηκε, σφόγγισε τα δάκρυα και προχώρησε στην εκκλησία. Ο ναός, ο άμβωνας, ο σωλέας και τα περιστύλια ήταν γεμάτα κόσμο. Τα φώτα, οι πολυέλαιοι, οι κανδήλες ήταν αναμμένα…
Για τελευταία φορά έλαμπε στην Ανατολή το μεγαλείο της Χριστιανοσύνης. Έλαμπε η θαυμάσια αρχιτεκτονική του Ανθέμιου και Ισιδώρου. Έλαμπε ο αφάνταστος πλούτος, που εσκόρπισεν ο Ιουστινιανός, για να νικήσει τον Σολομώντα. Κι από μακριά έφταναν του τρόμου οι φωνές:
«Οι Τούρκοι! Οι Τούρκοι!»…
Οι πολυέλαιοι από κρύσταλλα ασημοδεμένα, τα πελώρια μανουάλια, σαν γίγαντες φωτοβόλοι, οι ποικιλόχρωμες κολόνες, τα χρυσά μωσαϊκά, όλα έλαμπαν για τελευταία φορά. Και ψηλά οι ελαφρύτατες γραμμές, γεμάτες ευγένεια, γεμάτες χάρη, αγκάλιαζαν, σαν σχέδιο ενάερης κολόνας, τον πελώριο τρούλο. Ω! όπως ήταν ο τρούλος θαυμάσιος στους γύρους, νόμιζες πως ζητούσε να πλανέψει σ’ έναν άλλο κόσμο τους χριστιανούς την ώρα της Θυσίας!
Ο πρωτόπαπας έκαμε τρεις σταυρούς και μπήκε στο ιερό. Επάνω στην Αγία Τράπεζα, σα να ήταν κρεμαστός ουράνιος θόλος, το Κιβώτιο. Στήριζε τα τέσσερα χρυσά του πόδια στις τέσσερις γωνίες και απ’ εμπρός πρόβαλε ένα ωραίο τόξο. Ένας σταυρός χρύσιζε στην κορυφή του και μέσα από τον θόλο του κατέβαινε άσπρο περιστέρι, η Περιστερά του Αγίου Πνεύματος. Ο πρωτόπαπας βγάζει από τα σπλάχνα της Περιστεράς τα Δισκοπότηρα, τα σκέπασε με μεταξωτό, που λέγεται Αέρας, τα πήρε κι έφυγε. «Μη δότε τα Άγια τοις κυσίν», σκέφτηκε…
Σαν αρχαίο ελληνικό αγγείο, όλο από χρυσάφι, λίγο κοντό, με δυο όμορφα χερούλια και με πλευρές καμπύλες, τέτοιο ήταν το Ιερόν Ποτήριον. Το στόμα του τριγύριζε διπλή γραμμή σε ρυθμό μαιάντρου. Και στην πρόσοψη είχε το Χριστό σε κολυμπήθρα, από παράσταση αρχαία.
Ο ιερός Δίσκος ήταν από χρυσάφια καλοδουλεμένο. Στο κέντρο ο Μυστικός Δείπνος του Κυρίου. Και γύρω πολύτιμα πετράδια. Ο πρωτόπαπας έριξε μια ματιά στη θάλασσα, ανασκουμπώθηκε κι έσπρωξε με τέτοια δύναμη το καραβάκι, που γλίστρησε ως τον γιαλό. Μπήκε μέσα, άνοιξε πανί και κράτησε το τιμόνι γραμμή για την Βιθυνική παραλία. Ο αντίλαλος της Πόλης εξακολουθούσε…
«Οι Τούρκοι! Οι Τούρκοι!…».
Μια τρικυμία σηκώθηκε τρανή. Το καραβάκι σαν τσόφλι χοροπηδούσε στα κύματα επάνω. Στην Πόλη φλόγες και καπνοί παντού. Στ’ αυτιά ο αέρας έφερνε μια άγρια αντήχηση από τρόμο, από δαρμούς, από παρακάλια, από ξεψυχημό, από βογκητά θανάτου…
Ω! Πόλη, με τα βασιλικά σου, με τους ιπποδρόμους σου, με τις ακαδημίες των τεχνών σου! Χριστιανοσύνη που εδίδαξες στον κόσμο την αλήθεια. Χιλιόχρονη ιστορία του πολιτισμού που σβήνεις. Εργάτες του νου που γενήκατε φυγάδες και δούλοι.
Ανθρώπινα έργα, που ζηλέψατε αθανασία και γενήκατε ερείπια. Μεγαλεία περασμένα. Άρματα νίκης που περνούσατε την Χρυσόπορτα. Βασιλείς με τις χρυσές κορόνες. Γεννήσεις και θάνατοι σβησμένοι για την πρόοδο. Μνημεία, που μέσα στην καταστροφή εμείνατε χωρίς μορφή, χωρίς όνομα. Άπειρες μέρες εκμηδενισμένες. Να! παίρνει τη σκόνης σας ένας ανθρώπινος ανεμοστρόβιλος και την σκορπίζει στους τέσσερις ανέμους!
Η Δύση του ηλίου χρωμάτισε τον ουρανό κόκκινο, σαν αίμα. Σημάδι της φρίκης. Ο άνεμος εξακολουθούσε να φυσά κι ο ανεμοστρόβιλος σάρωνε την Προποντίδα.
Σκοτείνιασε. Το σκοτάδι σκέπασε τον ουρανό, την Πόλη. Κι από τη θάλασσα μακριά ανέβαινε αιμοσταγμένος του φεγγαριού ο δίσκος. Κόκκινος, σαν τα μάτια του φονιά.
Ολόρθος στο καράβι ο πρωτόπαπας κάρφωσε στον ουρανό τα μάτια του και είδε – ω φρίκη! – το φονικό φεγγάρι να στέκεται ακίνητο στον τρούλο της Αγίας Σοφίας. Και είδε να μαυρίζει, να μαυρίζει ο μισός δίσκος. Αρχαία προφητεία έλεγε: «Θα είναι πανσέληνος. Έκλειψη θα γίνει. Και η Πόλη θα πέσει!»…
Ο πρωτόπαπας περιχύθηκε με κρύο ιδρώτα. Έβλεπε μια τον σταυρό στον τρούλο της Αγίας Σοφίας και μια το μισοφέγγαρο. Το καραβάκι χοροπηδούσε στα κύματα της θάλασσας. Χίλια κομμάτια έγινε το μικρό πανί του. Κι ο αέρας βούιζε σα θρήνος στο κατάρτι του. Ο πρωτόπαπας έβαλε τις τελευταίες του προσπάθειες. Στο στήθος του κρατούσε σφιχτά τα Δισκοπότηρα. Κι ενώ θωρούσε πέρα την Αγία Σοφία, δε βλέπει το σταυρό… Βλέπει μισοφέγγαρο…
Αμέσως άνοιξαν τα μεσουράνια. Ένα φως γλυκύτατο απλώθηκε. Άγγελος Κυρίου φάνηκε κι άρπαξε τα Δισκοπότηρα.
Μην ήταν θαύμα; Η θάλασσα άνοιξε στόμια και κατάπιε τον πρωτόπαπα. Γαλήνη! Το τρομερό στοιχείο ησύχασε. Και σαν να ήταν Φώτα κι άγιασε την θάλασσα σταυρός…

----------------------
* Περιοδικό Η Φωνή της Ενορίας, Απρίλιος - Ιούνιος 2003

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Η ΕΚΚΛΗΣΑΡΙΣΣΑ ΤΟΥ ΛΙΣΒΟΡΙΟΥ

ΚΑΤΙΝΑ ΜΠΑΚΛΑ - ΤΣΕΣΜΕΛΗ



(1925 – 3/1/2011)



Η ΕΚΚΛΗΣΑΡΙΣΣΑ

(ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ)

Δυο τρεις - μέρες μετά την ανατολή του 2011, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, μια πραγματική αγωνίστρια της ζωής η Κατίνα Τσεσμελή Μπακλά.
Μέλος μιας φτωχής οικογένειας με πολλά παιδιά, τα περισσότερα κορίτσια, πάλεψε σκληρά όχι μόνο για της προσωπική της αποκατάσταση αλλά και των παιδιών της και των δικών της.
Παντρεύτηκε το Χρήστo Μπακλά, αρκετά μεγαλύτερό της, και μαζί τακτοποίησαν τα τρία κορίτσια τους κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο που κι αυτά, με τη σειρά, τους απόκτησαν τα δικά τους παιδιά και έδωσαν εγγόνια στο Χρήστο και την Κατίνα.
Από πολύ μικρή υπηρέτησε την εκκλησία του χωριού μας στην αρχή μαζί με τον πατέρα της το μπάρμπα-Δούκα τον Τσεσμελή, αργότερα με τον άνδρα της το Χρήστο και τελευταία μόνη της αρκετά χρόνια.
Η εκκλησία είναι ένας χώρος που για να λειτουργήσει χρειάζεται καθημερινή δουλειά. Κι αυτό χρειάζεται αγάπη και μεράκι.
Αυτό το πληρούσε και με το παραπάνω. Η Κατίνα η νεοκώρισσα.
Πόσος κόπος αλήθεια και πόση δουλειά ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια που οι ευκολίες ήτανε λιγότερες, για να καταφέρει την αρμόζουσα τάξη και καθαριότητα στον οίκο του Θεού!
Πόσος κόπος αλήθεια τα χρόνια εκείνα με τις ξυλόσομπες το χειμώνα για να ζεστάνει κάπως το ναό!
Η Κατίνα μέχρι τα τελευταία της, έσερνε τα πόδια της με πολλή αγάπη και πιστή αφοσίωση υπηρετούσε στον Άη-Γιάννη.
Μη μου πείτε πως πληρωνότανε. Όταν υπηρετείς μέσα στο ναό καμιά αμοιβή δεν αρκεί γι’ αυτά που προσφέρεις.
Η προσφορά της ήτανε μεγάλη γι’ αυτό κι όλοι θα τη θυμούνται σαν την παραδοσιακή εκκλησάρισσα του Λισβοριανού Άη-Γιάννη.
Ελαφρύ το χώμα που τη σκέπασε
Μακάρι να βρίσκονται τέτοιοι άνθρωποι για να υπηρετούν τις εκκλησιές μας.


Σαν μνημόσυνο λίγοι στίχοι Καβαφικοί αφιερωμένοι στην Κατίνα Μπακλά

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Την εκκλησία αγαπώ – τα εξαπτέρυγά της,

τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,

τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.

Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών•

με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,

με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,

τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες

και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό-

λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό-

ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,

στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

Η σημερινή εορτή του εν αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά, της B' Κυριακής των Νηστειών, ο οποίος έζησε σε κρίσιμη ιστορική περίοδο (1296-1359), δίνει αφορμή να σκεφθούμε ότι η διδασκαλία του είναι αρκετά επίκαιρη, αφού ο 14ος αιώνας έχει πολλές ομοιότητες με την εποχή μας. Φυσικά η διδασκαλία του δεν είναι δική του εφεύρεση, αφού την ταραχώδη εκείνη εποχή εξέφρασε τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ακριβώς εκείνη την εποχή εμφανίστηκαν τρεις φοβεροί εχθροί, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, επεδίωκαν δε και την αλλοίωση της πολιτιστικής της ζωής.
Ο πρώτος κίνδυνος προερχόταν από τη Δύση και εκφραζόταν από το φιλόσοφο Βαρλαάμ ο οποίος βρισκόταν σε αντίθεση με την όλη Ορθόδοξη Παράδοση. Πράγματι, η θεολογία του ήταν ιδεαλιστική και δυιστική, αφού ξεχώριζε την ψυχή από το σώμα, και υποτιμούσε το δεύτερο.
Ο δεύτερος κίνδυνος προερχόταν από τους Οθωμανούς. Τα τέλη του 13ου αιώνος μια ορδή των Σελτζούκων Τούρκων, απέκτησε ως αρχηγό τον Οσμάν, ο οποίος υπήρξε ο ιδρυτής της δυναστείας των Οθωμανών, στους οποίους έδωσε το όνομά του και άρχισε να καταλαμβάνει τις επαρχίες της Μικράς Ασίας. Κατά την εποχή του αγ. Γρηγορίου Παλαμά και συγκεκριμένα το 1354 μ.Χ., για πρώτη φορά οι Οθωμανοί εισήλθαν στη Θράκη, καταλαμβάνοντας την Καλλίπολη. Τότε συλλαμβάνεται και ο ίδιος και παρέμεινε περίπου ένα χρόνο αιχμάλωτος.
Ο τρίτος κίνδυνος προερχόταν από τους Σλάβους και συγκεκριμένα από τον Στέφανο Δουσάν, ο οποίος είχε καταλάβει ολόκληρη τη Μακεδονία, εκτός από τη Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης την Ήπειρο, Θεσσαλία και μέρος της Στερεάς Ελλάδος. Ο σκοπός ήταν η κατάληψη του θρόνου της Κωνσταντινούπολης, για να γίνει ο διάδοχος των Ρωμαίων –Ρωμιών-Βυζαντινών- Αυτοκρατόρων..
Η ύπαρξη των τριών αυτών παραγόντων συνοδευόταν και από παράλληλα πολιτιστικά και θρησκευτικά ρεύματα. Κυρίως επικρατούσε ένας ηθικισμός αποξενωμένος από τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, μια ευδαιμονία και ένας ανατολικός μυστικισμός.
Σε όλους αυτούς τους κινδύνους ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αντέταξε μια ρωμαλέα θεολογία. Ομίλησε για την ένωση κτιστού και ακτίστου, υπογράμμισε σοβαρά ανθρωπολογικά ζητήματα. Επίσης η κοινωνική του διδασκαλία ήταν περίφημη. Πέρα από αυτά ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς ως παραδοσιακός Ρωμιός αρνήθηκε να συμπράξει με τους εχθρούς της Ρωμιοσύνης και παρουσίασε όλη την ουσία της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Έτσι και ο ίδιος συνετέλεσε στη θωράκιση του Γένους μας, αλλά και στην άνθηση που παρατηρήθηκε τον 14ο αιώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διάσημος βυζαντινολόγος Στηβεν Ράνσιμαν γράφει ότι «οι ημέρες των Παλαιολόγων, όταν το Βυζάντιο αργά αλλά αναπόφευκτα πέθαινε, ήταν, σε αντίθεση με την γενική παρακμή, η λαμπροτέρα περίοδος της βυζαντινής παιδείας». (ιδέες σεβ. Μητ/λίτου Ναυπάκτου κ Ιεροθέου)

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Και σήμερα θυμόμαστε το άνομα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ενὸς από τοις μεγάλους Αγίους της Ορθοδοξίας, ο οποίος διακήρυξε, μέσα από την εμπειρία των ασκητών και όλων των πιστών, άτι η χάρη του Θεού δεν είναι ένα κτιστά Δώρο – είναι ο ίδιος ο Θεάς που μας ενώνει με τον εαυτό Του ώστε να μας διαπνέει η παρουσία Του, ώστε σταδιακά, εάν μονάχα τον δεχτούμε, αν Του ανοιχτούμε, να γίνουμε διάφανοι ή τουλάχιστον σχεδόν διάφανοι στο φως Του, ώστε να γίνουμε αρχικά και ολοένα πιο πολύ μέτοχοι της Θεϊκής Του φύσης. (Antony Bloom) Έτσι ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς με τη ζωή του και τη δράση του δίκαια κέρδισε τη σημερινή ημέρα, ημέρα της εορτής του η οποία και θεωρείται η συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής που είναι και η επίσημη ημέρα της εορτής της Ορθοδοξίας.
Δυο πράγματα λοιπόν είναι ανάγκη να σχολιάσουμε τούτη τη στιγμή.
Η Ορθοδοξία, κατά πρώτον, δεν είναι ένα κομμάτι του Χριστιανισμού. Είναι ο αλη¬θινός Χριστιανισμός, χωρίς αλλοιώσεις και παραχαράξεις. Αν τα αλλά χριστιανικά δόγματα διατηρούν μέχρι σήμερα μια επιφά¬νεια, εμείς κρατούμε για 2000 χρόνια την καρδιά, το ύψος και το βάθος, το πλάτος και το μήκος της αλήθειας και της σωτηρίας. Ορθοδοξία είναι η ορθή πίστη και η ορθή λατρεία του Θεού. Ορθοδοξία είναι ο ανόθευτος Χρι¬στιανισμός. Ορθοδοξία είναι η αληθινή Εκκλησία πού ίδρυσε και συντηρεί ό Χριστός σαν ζύμη του κόσμου.
Γι’ αυτό και, όταν λέμε «Ορθόδοξος Χριστιανός», είναι ο ίδιο πράγμα με το να πούμε απλά "Χριστιανός".
Όμως, αυτό που το λέμε θεωρητικά, δυστυχώς δεν το νιώθουμε οι περισσότεροι. Δεν μας αγγίζει στην ψυχή. Δεν το συναντούμε σαν κάτι ιδιαίτερο στη ζωή και τα λό¬για μας.
Ίσως και να έχουμε την απατηλή εντύπωση ότι "Χριστιανός" είναι ό άνθρωπος πού, είτε υποκρίνεται με τους μεγάλους σταυρούς, είτε είναι ξεκομμένος από τη ζωή. Γι’ αυτό και προτιμούμε να πιστεύουμε στο Θεό με το δικό μας τρόπο, χωρίς καθόλου να είμαστε «η πόλις η επάνω όρους κειμένη».
Λέμε: "εγώ πιστεύω"• αλλά δεν εκκλησιαζόμαστε. Λέμε "εγώ τον έχω τον Θεό μέσα μου"• αλλά παραδίπλα, εκεί μέσα μας, φωλιάζουν χίλιες δυο κακίες και αμαρτίες χωρίς συναίσθηση. Λέμε καθαρή καρδιά αλλά από καθαρότητα…πέρα βρέχει! Τι συμβαίνει, λοιπόν; Μήπως αγνοούμε τι είναι χριστιανοσύνη;
Σήμερα, πηγαίνουμε στην Εκκλησία και στα Μοναστήρια, δυστυχώς όμως ως θρησκευόμενοι επισκέπτες. Ανάβουμε κεριά και λαμπάδες, μα ως εκεί εξαντλούμε το χριστιανικό μας καθήκον. Εκ¬κλησιαζόμαστε για λίγη ώρα στις μεγάλες γιορτές, αλλά εθιμοτυπικά και για το …καλό. Η θρησκευτικότητα φαίνεται να είναι αναπτυγμένη, φοράμε σταυρούς και κομποσχοίνια, η πίστη στο Θεό είναι της μόδας• από την άλλη όμως δεν έχουμε την ελάχιστη διάθεση να θυσιάσουμε και κάτι απ’ τον εαυτό μας• να βγούμε απ’ τη μακαριότητα μας. Προχωράμε μέχρις εκεί που δεν μας κοστίζει τίποτε! Η θρησκευτικότητα μας έχει επιφάνεια, αλλά της λείπει το βάθος, ο συγκλονισμός, η ολοκληρωτική πίστη στο Χριστό.
Ως άτομα έχουμε εκκοσμικεύσει πολλά πράγματα στο "Χριστιανι¬σμό" μας. Έχουμε αποκηρύξει την άσκη¬ση της προσευχής και της νηστείας• έχουμε περιορίσει την συχνότητα του εκκλησιασμού έ¬χουμε απεμπολήσει την σωφροσύνη και την αγνότητα• έχουμε περικόψει την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων. Πως κωδικοποιούνται όλα αυτά; Ορθοδοξολογία και σε καμιά περίπτωση ορθοπραξία.
Το δεύτερο που θέλουμε να σχολιάσουμε.
Δεν ήταν «κάποτε», οι πολέμιοι της Εκκλη¬σίας. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που με τις ποικιλόχρωμες και ιδιόμορφες απόψεις και διδασκαλίες τους, τις δήθεν "προοδευτι¬κές", προσπάθησαν και προσπαθούν να ροκανίσουν τον κορμό της και τώρα. Λίγα χρόνια πριν, με τη δύναμη της εξουσίας και του νόμου, γκρέμι¬ζαν Ναούς, έκαιαν εικόνες, έκλειναν διά της βίας τα στόματα των Χριστιανών! Σήμερα μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, τις σελίδες των βιβλίων, τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων και τις κάμερες και των τηλεοπτικών συνεργείων, μιλούν για το θάνατο του Θεού, του Θεού που δυστυχώς αυτοί, αν όχι καθόλου, μόνο ελάχιστα γνωρίζουν. Όμως! Ας αφήσουμε να απαντήσει σ’ όλους αυτούς ένας Άγιος! Ένας μεγάλος Άγιος. Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Είναι πολλά τα κύματα και φοβερή η τρικυμία• αλλά δεν φοβόμαστε μην καταποντιστούμε• διότι στεκόμαστε πάνω στο βράχο. Ας λυσσομανά η θά¬λασσα, δεν μπορεί να διάλυση το βράχο. Ας υψώνονται τα κύματα, δεν θα βουλιάξουν το καράβι του Ιησού..... Δεν μπορείς να διάλυσης την Εκκλησία του Θεού. Την πολεμάς, χωρίς όμως και να μπορείς να την βλάψεις. Την κάνεις πιο έν¬δοξη, ενώ εσύ καταστρέφεσαι. Είναι σκληρό να κλωτσάς μυτερά καρφιά. Δεν χαλάς τα καρφιά, τα πόδια σου ματώνεις. Έτσι και τα κύματα δεν διαλύουν τον βράχο, αλλά τα ίδια διαλύονται σε αφρούς. Τίποτα πιο δυνατό από την Εκκλησία, άνθρωπε. Σταμάτα τον πόλεμο, για να μη καταστραφείς. Μην πολεμάς τον ουρανό. Αν πολεμάς άνθρωπο ή νίκησες ή νικήθηκες. Αν όμως πολε¬μάς την Εκκλησία είναι αδύνατον να νικήσεις. Διότι είναι πιο ισχυρός από όλους. …

συν - οδοιπορία: Γιατί σέ καιρό νηστείας νηστεύουμε τό λάδι καί τά ...

συν - οδοιπορία: Γιατί σέ καιρό νηστείας νηστεύουμε τό λάδι καί τά ...: "Ἀπαντᾶ ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Λειτουργικῆς Ἰω. ΦουντούληςἩ παλιά καί ἀληθινή νηστεία συνίσταται στήν πλήρη ἀποχή τροφῆς ἤ στήν ξηροφα..."

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

Ο θείος αυτός πατέρας, καταγόταν από την Aσία και ανετράφη από παιδί στην βασιλική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Τελείωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Στη λογική, κατά την αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης του πανεπιστημίου ανεφώνησε με θαυμασμό ότι αν ήταν παρών και ο ίδιος Aριστοτέλης θα τον επαινούσε.
Μετά τις σπουδές του όμως, απέρριψε τη προσφορά υψηλών αξιωμάτων του αυτοκράτορα, εγκατέλιψε τα βασίλεια και από είκοσι χρονών ασκήτευσε στο Άγιον Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του Βατοπεδίου κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου καθώς και στην ερημική τοποθεσία Γλωσσία, σημερινή Προβάτα. Ανεχώρησε από το Όρος για τα Ιεροσόλυμα, αλλά στην Θεσσαλονίκη είδε σε όραμα τον Άγιο Δημήτριο που του απαίτησε να μείνει και να μονάσει εκεί κοντά. Εμόνασε τότε στη Βέροια και τριάντα χρονών έγινε ιερέας. Εκεί πλήθη μοναχών και λαϊκών προσέτρεχαν να τον συμβουλευθούν. Μετά πέντε χρόνια και λόγω εισβολής των Σέρβων επέστρεψε στον Άθωνα σε κοντινό κελί της Μεγίστης Λαύρας, όπου έφθασε σε μεγάλα ύψη φωτισμού και εκεί σε όραμα έλαβε εντολή να ασχοληθεί με δογματικά θέματα. Κατόπιν λόγω της φήμης του αναγκάσθηκε να γίνει ηγούμενος για ένα χρόνο στη μονή Εσφιγμένου. Αργότερα έγινε και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης για δώδεκα χρόνια, αλλά μόνο στα μισά παρέμεινε λόγω περιπετειών, από τη δράση του, μέχρι και φυλακής.
Παραστάθηκε στις συγκροτηθείσες συνόδους του 1341 και 1347 και πολέμησε τις κακοδοξίες των δυτικόφρονων Βαρλαάμ και Ακινδύνου.
Έγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα ιδιαίτερα δογματικά για να καταπολεμήσει τους αιρετικούς, όπως περί του Αγίου Πνεύματος, καθώς και επιστολές στους αντιησυχαστές, επίσης διάφορα ομολογιακά κείμενα. Είναι ο θεολόγος της χάριτος, του ακτίστου φωτός.
Μετά στασιμότητα πολλών αιώνων ο Γρηγόριος πέτυχε να ανανεώσει την θεολογική ορολογία και να δώσει νέες κατευθύνσεις στη θεολογική σκέψη. Ξεκίνησε από προσωπικές εμπειρίες και απέδειξε ότι το έργο της θεολογίας είναι ασύγκριτα ανώτερο από της φιλοσοφίας και επιστήμης. Αξιολογεί την έξω σοφία ως περιορισμένη, αναφέροντας δύο γνώσεις, την θεία και την ανθρώπινη και δύο Θεϊκά δώρα, τα φυσικά για όλους και τα υπερφυσικά ή πνευματικά που δίδονται όποτε θέλει ο Θεός και μόνο στους καθαρούς και αγίους, στους τελείους. Η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας.
Οι αντίπαλοι του Παλαμά πίστευαν στο χωρίο του Ιωάννου ότι <<τον Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε>> και κατηγορούσαν τους μοναχούς που είχαν θεοπτία, ως ομφαλοσκόπους. Ο Γρηγόριος αντέτεινε ότι ο Κύριος είπε: <<οι καθαροί στην καρδία τον Θεόν όψονται>> (Ματθ. 5,8). Θεμελιώδης προσφορά του Γρηγορίου στην θεολογία είναι η διάκρισις στην ουσία και ενέργεια του Θεού. Η ύπαρξη του Θεού συνίσταται σε δύο. Στην ουσία Του, η οποία είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη και ονομάζεται κυριολεκτικά θεότης (εδώ αναφέρεται το ουδείς εώρακε) και στις ενέργειές Του, οι λεγόμενες ιδιότητες ή προσόντα που είναι μεν άκτιστες, αλλά καταληπτές. Άλλο λοιπόν η θεότης και άλλο η βασιλεία, η αγιότης κ.λ.π.
Ο άνθρωπος είναι μίγμα δύο διαφόρων κόσμων και συγκεφαλαιώνει όλη την κτίση. Ακολουθώντας την Πατερική γραμμή σε σύγκριση με τη πλατωνική και βαρλααμική ανθρωπολογία, θεωρεί ότι το σώμα του ανθρώπου δεν είναι πονηρό, αλλά αποτελεί κατοικία του νου, αφού μάλιστα καθίσταται και του Θεού κατοικία, έτσι μαζί με τη ψυχή καθιστά τον άνθρωπο ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Η αναγέννηση του ανθρώπου γίνεται με το βάπτισμα και η ανακαίνιση με την θεία Ευχαριστία. Είναι τα δύο θεμελιώδη μυστήρια, της θείας οικονομίας.
Το ουσιωδέστερο στοιχείο της διδασκαλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά συνίσταται στην ανύψωση του ανθρώπου υπεράνω αυτού του κόσμου. Η εμπειρία της θεώσεως είναι δυνατή από εδώ με την παράδοξο σύνδεση του ιστορικού με του υπεριστορικού. Το φως που είδαν οι μαθητές του Χριστού στο Θαβώρ, το φως που βλέπουν οι καθαροί ησυχαστές σήμερα και η υπόστασις των αγαθών του μέλλοντος αιώνος αποτελούν τις τρείς φάσεις ενός και του αυτού πνευματικού γεγονότος, σε μια υπερχρόνια πραγματικότητα.
Προβάλλει λοιπόν η Εκκλησία την μνήμη του στη δεύτερη Κυριακή, ως συνέχεια, τρόπον τινά και επέκταση της πρώτης Κυριακής, της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά είναι ένα είδος δευτέρας <<Κυριακής της Ορθοδοξίας>>
Κοιμήθηκε σε ηλικία 63 χρονών στις 14 Νοεμβρίου από ασθένεια και αγιοποιήθηκε σύντομα. Το ιερό του λείψανο σώζεται σήμερα στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης.

(*) Ε.Π.Ε ΓΡΗΓ.ΠΑΛΑΜΑ Τομ. 9ος.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

ΤΑ ΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Σκεύη τίμια της εκλογής τού Λυτρωτή Χριστού, θεόπνευστα όργανα τής σωτηρίας τού ανθρώπου, προβάλλει σήμερα ή Εκκλησία, με την περικοπή τού ιερού Ευαγγελίου, τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, πού με την θερμή πίστη και την αποστολική τους δραστηριότητα χάρισαν, όχι μόνον στους ανθρώπους τής εποχής των, αλλά και όλων των αιώνων, τήν ορθόδοξη διδασκαλία, και γνώρισαν τά μέσα τής σωτηρίας, του λυτρωμού και τής χαράς, πού προσφέρει σε όλους ό Χριστός. Δυο άνθρωποι άσημοι, απλοϊκοί, ό Φίλιππος και ό Ναθαναήλ, ό ένας από την Βηθσαϊδά, και ό άλλος από την Κανά της Γαλιλαίας, πιστοί φίλοι και αγνοί Ισραηλίτες, σκυμμένοι στις σελίδες της Γραφής, μελετούσαν αχόρταγα τα λόγια των θεόπνευστων Προφητών, και περίμεναν με αγωνία τον Απεσταλμένο του Θεού.
Κάποια ήμερα, μερικοί απλοϊκοί ψαράδες, στην ακροθαλασσιά της Τιβεριάδας, έπλεναν τα δίκτυα τους. Εκεί, φθάνει ό Διδάσκαλος, για να καλέσει κοντά Του εκείνους, που προόριζε να βαστάσουν στους ώμους των την πιο μεγάλη, την πιο ιερή αποστολή σ' αυτό τον κόσμο. Και διάλεξε απλοϊκούς ανθρώπους, με την καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Κάπου εκεί συνάντησε πρώτο τον Φίλιππο, έρριψε πάνω του ένα βλέμμα και με δυο λόγια: «Ακολούθει μοι», τον έσυρε στην επιρροή Του. Εκείνος με τη ψυχή του πλημμυρισμένη από μια άφατη χαρά, ακολούθησε το Διδάσκαλο Χριστό και έπειτα από την πρώτη επαφή και γνωριμία, επίσπευσε βαθειά, ότι αυτός ήταν ό Μεσσίας, πού τόσους αιώνας με λαχτάρα περίμενε ό λαός του Ισραήλ. Και ήταν τόση ή χαρά του, για το θεϊκό εκείνο θησαυρό, που είχε αποκτήσει, ώστε με ξεχειλισμένη την καρδιά από ενθουσιασμό και ευτυχία να σπεύσει στον φίλο του Ναθαναήλ, και να του πει: «Ον έγραψε Μωϋσής εν τω νόμω και οι Προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ». Ό Ναθαναήλ, πού ήξερε πόσο κακό όνομα είχε ή άσημη τής εποχής εκείνης Ναζαρέτ, διότι οι κάτοικοι της ήσαν άπιστοι και πονηροί, προέβαλε τη δυσπιστία του: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;». Και ό Φίλιππος, πού κρατούσε, πλέον, στην καρδιά του τον πολύτιμο, τον ανεκτίμητο εκείνο θησαυρό, στην απορία και το δισταγμό του φίλου του Ναθαναήλ απαντά : «Έρχου και ίδε».
Ο Χριστός τώρα διαβάζει τα βάθη της καρδιάς του απλοϊκού Ναθαναήλ και εκείνος αισθανόμενος ότι έχει εμπρός του ένα άνθρωπο με υπερφυσική δύναμη και γοητεία, ακούει παραξενεμένος τα πρώτα του λόγια: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ έστι...», και από τα χείλη του ξεφεύγει αυθόρμητα η ταπεινή ομολογία: «Ραββί, συ ει ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ...». Ο Χριστός τότε του είπε: «Παραξενεύτηκες, επειδή διάβασα λίγα λόγια από το βιβλίο της καρδιάς σου; Έλα τώρα μαζί μου «και μείζω τούτων όψει». Και άρχισε η πρώτη γοητευτική διδασκαλία για το πελώριο έργο, που θα φόρτωνε Εκείνος στους ώμους των ανθρώπων της δικής Του εκλογής, για να σείσουν τα θεμέλια του άγχους και της αγωνίας του κόσμου, και να θεμελιώσουν το θεόδμητο οικοδόμημα της Εκκλησίας, με την διαβεβαίωση, ότι καμιά δύναμις στον κόσμο αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να την κλονίσει, αφού αργότερα ο Ίδιος είπε: «και πύλαι Άδου ου καταισχύσουσιν αυτής...» (Ματθ. 16, 18).
Σκεύη της εκλογής του Λυτρωτή Χρίστου, τίμια και θεόπνευστα όργανα της σωτηρίας της ψυχής κάθε ανθρώπου είναι ο πρωτόκλητος Ανδρέας και ο Πέτρος, ό Φίλιππος και ό Ναθαναήλ και όλη ή σεπτή χορεία των θεοφόρων Αποστόλων, πού τους κάλεσε Εκείνος, και τους ανέθεσε την μεγάλη και ιερά αποστολή να μαθητεύσουν «πάντα τα έθνη», και να διδάξουν στους λαούς την ορθή πιστή και διδασκαλία, αλλά και την όμορφη, την αγία χριστιανική ζωή.
Ο Φίλιππος, άδολος και αγνός Ισραηλίτης, δεν κράτησε το θησαυρό εκείνο κρυμμένο στα βάθη τής καρδιάς του, αλλά έσπευσε να τον γνωρίσει και σε φίλους και γνωστούς, που με τον ίδιο πόθο περίμεναν και εκείνοι το Μεσσία, λαχταρούσαν να τον ιδούν, να τον ακούσουν και να τον ακολουθήσουν. Με ένα: «Έρχου και ίδε» ξερίζωσε ό Φίλιππος τη δυσπιστία, που είχε μέσα του ο φίλος του Ναθαναήλ, και τον οδήγησε στον Λυτρωτή. Και έγιναν τότε και οι δυο, σύμβολα μιας αγνής και άδολης φιλίας, οι πύρινοι μαθητές του Λυτρωτή Χριστού, οι φλογεροί Ιεραπόστολοι, τα πραγματικά όργανα του μεγάλου και δικαίου Θεού, για την σωτηρία τής ψυχής εκείνων, πού ζούσαν μέσα στο σκοτάδι.
Άλλα ποιος και πόσοι μιμούνται σήμερα το παράδειγμα των δυο αυτών μαθητών; Ποιος φροντίζει να διδάξει στους άλλους την ορθή πιστή; Πόσοι πονούν για το θλιβερό κατάντημα εκείνων, πού ποδοπάτησαν και έριξαν στο βούρκο τα άγια και τα ιερά; Ποιος φροντίζει να φωτίσει τη σκέψη του σκοτισμένου αδελφού του, να δώσει θάρρος στον απελπισμένο, χαρά στον πληγωμένο και αισιοδοξία στον αδύνατο; Ποιος μπορεί να επαναλαμβάνει τα λόγια του θείου Παύλου: «... Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε...» (Α', Θεσ. 2, 15), για να συγκρατήσει εκείνους, πού ζαλισμένοι από τα δράματα και τις τραγωδίες της ζωής, έχουν πάρει τον κατήφορο και τρέχουν ασυγκράτητα προς τον όλεθρο και την καταστροφή; Ποιος λέει στην σύγχρονή μας γενεά «έρχου και ίδε», για να μη μένει σκεπτική, απογοητευμένη, και ζητεί την αλήθεια, τη χαρά και τη δικαιοσύνη εκεί, πού δεν υπάρχει; Τα στενά και αγκαθοσπαρμένα μονοπάτια, που ακολουθούν, όσοι δεν γνώρισαν το Λυτρωτή Χριστό, οδηγούν πάντα σε σκοτεινούς και απελπιστικούς γκρεμούς. Και θα ψάχνουν όλοι αδιάκοπα να βρουν αυτή τη χαρά, χωρίς ποτέ και να την απολαύσουν, αν δεν φθάσει στα βάθη τής καρδιάς των ή φωνή του Αποστόλου: «έρχου και ίδε», διά να πάρουν το δρόμο, πού οδηγεί στον Λυτρωτή.
Η αγία του Χριστού μας Εκκλησία εορτάζει σήμερα μια περίλαμπρη νίκη, την νίκη της Ορθοδοξίας, που την κέρδισε με βάσανα και διωγμούς, με κατατρεγμούς και φυλακίσεις, με μαρτύρια και θανάτους φοβερούς, με έναν αγώνα ζωής αιώνων ολοκλήρων. Σήμερα οι Προφήται χαίρουν, οι Απόστολοι και οι Μάρτυρες αγάλλονται, σκιρτά των Πατέρων ή ψυχή, οι ήρωες της Πίστεως ευφραίνονται, και οι αγωνισταί του ιερού Ευαγγελίου της αγάπης προσφέρουν τη λατρεία των στον θείον Δομήτορα της Εκκλησίας. Όλοι στήνουν το τρόπαιο της νίκης στην ψυχή των, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στα πέρατα της Οικουμένης. Όλοι στρέφουν τη σκέψη προς Εκείνον, που γλυκαίνει τον πόνο, ομορφαίνει τη ζωή και χαρίζει στους ενάρετους και δικαίους την ατίμητη αιωνιότητα και δόξα, την παντοτινή χαρά του ουρανού. Χαρά, λοιπόν, σ' εκείνους, πού θα ακολουθήσουν το φωτεινό παράδειγμα των Αποστόλων του Χριστού, των θεόπνευστων αυτών οργάνων της σωτηρίας της ψυχής όλου τού κόσμου. Κοντά στον Χριστό το φως της πίστεως θα καταυγάζει τη ψυχή των, ό ήλιος της αγάπης θα θερμαίνει την καρδιά των, και ή φωνή του Λυτρωτή, όπως τότε στην ακροθαλασσιά της μαγευτικής Τιβεριάδας, θα ψιθυρίζει στον καθένα στοργικά:
«Άνθρωπε, μη ζητάς την ευτυχία εκεί, που δεν υπάρχει... Έλα κοντά μου, και θα βρεις την λύση του μεγάλου μυστηρίου, που σκεπάζει την ζωή σου. Έλα... Μη διστάζεις... Ακολούθει μοι...».

Πηγή: "Τα Ασάλευτα Θεμέλια" του Μητροπολίτου Δράμας Φιλίππου