Αναγνώστου Απόστολος 1922 - 2024.

 

Αναγνώστου Απόστολος 1922 - 2024.

Ένας αξιόλογος συνάνθρωπός μας, ένας δραστήριος συμπολίτης μας, έφυγε από τη ζωή την Μεγάλη Τετάρτη Πρωτομαγιά του 2024 και κηδεύτηκε με την αύριο Μεγάλη Πέμπτη 2 Μαΐου.

Αναγνώστου Απόστολος 1922 - 2024. Μια ζωή ενός αιώνος και πλέον, μια ζωή μέσα στα δύσκολα και τα εύκολα,  μέσα στις χαρές, και τις λύπες, μέσα στις ανατροπές ενός ολόκληρου αιώνος. Γνώρισε τις λύπες του αιώνος αυτού, γνώρισε πολέμους, γνώρισε δυστυχίες, γνώρισε ανατροπές, γνώρισε την προσφυγιά της μικρασιατικής καταστροφής, γνώρισε τις μεγάλες δυστυχίες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου 1940, 41, 42, 43, 44 γνώρισε Γερμανό κατοχή, γνώρισε πείνα, γνώρισε δυστυχία.

Μαθητικά και φοιτητικά χρόνια μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Μαθητής της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να πηγαίνει από το Λισβόρι όπου γεννήθηκε και κατοικούσε, στον Πολιχνίτο με τα πόδια.  αργότερα στο Πλωμάρι κοντά στο θείο του τον παπα - Στρατή τον Αναγνώστου,   πατέρα του κυρού  Μητροπολίτου Ιερισσού Νικοδήμου Αναγνώστου, από τον οποίο γαλουχήθηκε μέσα στα νάματα της εκκλησίας, αλλά και  μυήθηκε στα νάματα της βυζαντινής μουσικής.

Κατόρθωσε να πάρει το πτυχίο του για να διοριστεί αργότερα καθηγητής φυσικός. Όμως αν και σπούδασε τη φυσική, τη θετική επιστήμη, δεν υστέρησε καθόλου και στη θεωρητική. ‘Άριστος χειριστής του λόγου. άριστος γνώστης της νεοελληνικής γλώσσης,  άριστος γνώστης της ιστορίας μας την οποία γλαφυρότατα μετέδιδε όχι μόνο στις τάξεις όπου δίδασκε, αλλά και με όποιον συναναστρεφόταν

Βέβαια υπήρξαν και τα ευτυχή γεγονότα της περιόδου αυτής στη ζωή του. Ο γάμος του με την πρώτη σύζυγό του τη Χαρίκλέια την οποία δυστυχώς έχασε γρήγορα, αλλά και η απόκτηση των 3 κοριτσιών του, τα οποία μεγάλωσαν  δίδοντας τους  τα καλύτερα εφόδια για τη ζωή τους.

Είναι όμως και η σχέση του με την εκκλησία και το ιερό ψαλτήριο. Άριστος γνώστης της βυζαντινής μουσικής.  άριστος ιεροψάλτης, εμμονμικός με το τυπικό της εκκλησίας,  υπηρέτησε το ιερό ψαλτήριο διαφόρων ναών,  δημιουργώντας χορωδίες διδάσκοντας τη βυζαντινή μουσική και υπηρετώντας με όλο του το είναι το ιερό ψαλτήριο.

Στο ναό μας υπηρέτησε το ψαλτήρι επί σειράν ετών με ζήλο και μεράκι, Έψαλλε από το 1995, μέχρι και την ηλικία των 95 ετών, δημιούργησε χορωδίες και κατόρθωσε να αφήσει συνεχιστή στο έργο του την πρεσβυτέρα κυρία Μαρία Αλεντά. Ακόμα και όταν έχασε το φως του παρέμεινε στο ψαλτήρι ψάλλοντας από στήθους.

Στις ενοριακές εξορμήσεις  μας πρώτος και καλύτερος. Άριστος συνεργάτης και βοηθός μου με τις γνώσεις του,  το σπινθηροβόλο πνεύμα του, με τα αστεία και ανέκδοτα του,  όλος ο κόσμος τον αποζητούσε να είναι μαζί μας.

Στην εφημερίδα της ενορίας μας «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΝΠΟΡΙΑΣ»  υπάρχουν  δημοσιευμένα αρκετά κείμενα που φέρουν την υπογραφή του και αφορούν την ιστορία του τόπου μας,  την ιστορία του χωριού μας, τα ήθη και τα έθιμα και πολλά άλλα λαογραφικά στοιχεία. 

Το 2020 έγινε η βράβευσή του   ως του γηραιότερου φυσικού εκπαιδευτικού 98 ετών.  (έγιναν και βραβεύσεις μαθητών ,τριών στην ημερίδα που διοργάνωσαν οι φυσικοί της Λέσβου με θέμα Αστροφυσική Συγχαρητήρια δόθηκαν σε όλους τους συντελεστές και ειδικά στο κ. Απόστολο για το μεστό του λόγο παρά την ηλικία το ! Κύριε Απόστολε να περάσεις τα εκατό και εμείς να απολαμβάνουμε τη διαύγεια του μυαλού σου!

Θέλω ακόμα να σημειώσω και για την ιδιαίτερη αγάπη που έδειχνε σε μένα προσωπικά.  Δείγμα αυτής της αγάπης του ήτανε και η επί ενός μηνός παραμονή του στην Αθήνα δίπλα σε μένα όταν το 1996 αντιμετώπιζα ένα πρόβλημα υγείας.

Ταλαιπωρήθηκε βέβαια στο τέλος της ζωής του λόγω γηρατειών, όμως η δεύτερη σύζυγός του η κυρία Άννα στάθηκε ακοίμητος φρουρός και αρωγός δίπλα του.

Απόστολε, αξέχαστε μας Απόστολε, γαίαν έχεις ελαφράν.

Να είναι στρωμένος με εύοσμα άνθη ο δρόμος που βαδίζεις τώρα.

Καλό Παράδεισο,  καλή Ανάσταση.

 Δεν σε ξεχνάμε.

 

π..  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΑΛΕΝΤΑΣ

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Κυριακή των Μυροφόρων

Κυριακή των Μυροφόρων σήμερα, αδελφοί μου, μετά την Κυριακή του Θωμά ή Αντίπασχα, και δικαιολογημένα, διότι οι μυροφόρες γυναίκες είναι οι πρώτες αψευδείς μάρτυρες της Αναστάσεως του Κυρίου μας, αφού αυτές πήγαν «λίαν πρωί της μιας των σαββάτων» στο μνημείο του Χριστού, το βρήκαν κενό, άκουσαν από τον άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως, είδαν τον Αναστάντα Κύριο και πήραν εντολή να μεταφέρουν το αναστάσιμο μήνυμα και στους αποστόλους . Μαζί με τις μάρτυρες της Αναστάσεως, τις Μυροφόρες, εορτάζουμε και τους μάρτυρες τα Tαφής του Χριστού, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, οι οποίοι ζήτησαν το Άγιο Σώμα του Χριστού από τον Πιλάτο, και το ενταφίασαν σε δικό τους μνημείο.

Γράφει ο Φίλων ο Ιουδαίος : «για ποιο λόγο όλες οι αρετές είναι γένους θηλυκού, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, η ανδρεία και οι υπόλοιπες ; Διότι για την απόκτηση των αρετών είναι προθυμότερες οι γυναίκες από τους άνδρες». Η σημερινή όμως εορτή αποδεικνύει ότι και οι άνδρες και μάλιστα οι ευσχήμονες βουλευτές Νικόδημος και Ιωσήφ, διέθεταν τόλμη και αγάπη σαν αυτή των γυναικών.

Πράγματι και οι Μυροφόρες και οι δύο Βουλευτές είχαν περισσή τόλμη και αγάπη. Οι γυναίκες ακολουθούσαν τον Χριστό στην επίγεια δράση του και τον διακονούσαν με δικά τους έξοδα, σημειώνει ο Ευαγγελιστής . Βυθισμένες στον πόνο και το δάκρυ συνόδευσαν τον Χριστό στον Γολγοθά και του παραστάθηκαν μόνο αυτές, ώστε να αναπαύει το πονεμένο βλέμμα του ο Εσταυρωμένος στην αγάπη τους . Και μετά την ταφή Του και  πάλι η αγάπη τους αγρυπνεί . «Λίαν πρωί» ξεκινούν για το μνημείο για να προσφέρουν τα μύρα της καρδιάς τους .

Η πραγματική αγάπη έχει συνακόλουθή της την τόλμη. Τολμούν να ακολουθούν τον Χριστό δημόσια, όντας γυναίκες, τολμούν να βρίσκονται μεταξύ των σταυρωτών, μόνες αυτές οδυρόμενες, τολμούν να τον ενταφιάσουν. Τολμούν να κυκλοφορήσουν νύχτα παρά τις συνήθειες των γυναικών, τολμούν να αντιμετωπίσουν τη ρωμαϊκή κουστωδία, που φύλαγε τον Τάφο, τολμούν και τον λίθο να αποκυλίσουν, αρκεί να δείξουν την αγάπη στον Μεγάλο Νεκρό.

Αλλά και οι βουλευτές Ιωσήφ και Νικόδημος δεν υστερούσαν στην αγάπη και την τόλμη. Διαθέτουν και οι άνδρες αποθέματα αληθινής αγάπης και στοργής, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να τη δείξουν, όπως οι γυναίκες. Την κρύβουν προσεκτικά, αλλά την αποκαλύπτουν εξαιρετικά τολμώντας πράξεις αγάπης. Ο Νικόδημος επισκέφθηκε κρυφά τον Χριστό «νυκτός», άκουσε την υψηλή διδασκαλία του και πίστευσε. Έπειτα, μέσα στη συναγωγή, υποστήριξε έμμεσα τον Χριστό, συμβουλεύοντας να μην βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα εναντίον Του. «Αν δεν είναι από Θεού, θα καταρρεύσει σαν άνθρωπος».

Πάντως το γεγονός ότι μετά τον θάνατο του Χριστού τολμούν και οι δύο να παρουσιαστούν στον Πιλάτο και να ζητήσουν το σώμα του Χριστού αποδεικνύει και τη βαθιά αγάπη τους στον Χριστό και την ανεπανάληπτη τόλμη τους μέσα στο εχθρικό κλίμα που επικρατούσε κατά του Χριστού.

Εκείνοι οι μακάριοι άνδρες και γυναίκες αγάπησαν τον Χριστό, τόλμησαν να φανερώσουν την αγάπη τους και πλήρωσαν το τίμημά της με διάφορα μαρτύρια . Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας τους τιμά σήμερα .

Εμείς οι χριστιανοί αγαπούμε τον Χριστό ; «Εί τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν ήτω ανάθεμα». Όποιος δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό να είναι αναθεματισμένος, χωρισμένος από το σώμα της Εκκλησίας, λέγει ο απόστολος Παύλος .

Η αγάπη τροφοδοτεί τη ζωή, συγκρατεί τον άνθρωπο στη ζωή. Αν για ένα μόνο λεπτό συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι δεν τον αγαπάει κανείς θα αυτοκτονήσει, λέγει κάποιος φιλόσοφος .

Και είναι αλήθεια όλοι αγαπούμε και όλοι θέλουμε να μας αγαπούν. Αγαπούμε τη μητέρα μας, τον πατέρα μας, τα αδέλφια μας, τους συγγενείς, τους φίλους, τα παιδιά μας, τους συζύγους  μας και όποιους άλλους επιλέξαμε από τον περίγυρό μας . Το ίδιο νιώθουμε ότι αγαπιόμαστε από τους άλλους . Και έχουμε τη δυνατότητα να εκφράζουμε τα συναισθήματα της αγάπης καθώς μας, τα αδέλφια μας, τους συγγενείς, τους φίλους, τα παιδιά μας, τους συζύγους μας και όποιους άλλους επιλέξαμε από τον περίγυρό μας . Και έχουμε τη δυνατότητα να εκφράζουμε τα συναισθήματα της αγάπης καθώς ως άνθρωποι και βλεπόμαστε και είμαστε κοντά-κοντά . Όμως αγαπούμε τον Χριστό ; Αν η αγάπη προς τους ανθρώπους τροφοδοτεί την επίγεια ζωή, η αγάπη για τον Θεό και από τον Θεό για μας συνιστά την Αιώνιο Ζωή, τροφοδοτεί τον Παράδεισο.

Αγαπούμε τον Χριστό ; Όποιος δεν αγαπά τον Χριστό είναι αποκομμένος, λέγει ο απόστολος . Τον αγαπούμε, αλλά ίσως αναρωτιόμαστε πώς να το δείξουμε.

Πολλοί τρόποι υπάρχουν να αποδείξουμε ότι αγαπούμε τον Χριστό. «Αν με αγαπάτε», λέγει ο ίδιος ο Κύριος, «θα τηρήσετε τους λόγους μου». Πρώτα-πρώτα νιώθουμε ευχαρίστηση και χαρά μελετώντας τα λόγια του Χριστού; Είναι γλυκά τα λόγια του σαν το μέλι στον λάρυγγά μας ; Αυτό είναι απόδειξη ότι τον αγαπούμε. Και ακόμη, η εφαρμογή των λόγων του είναι η τρανώτερη απόδειξη της αγάπης μας .

Θέλετε και άλλη απόδειξη ; Λαχταρούμε την ώρα της προσευχής και της συνομιλίας μαζί με τον Χριστό, όπως μας συμβαίνει με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ποθούμε να ευρισκόμαστε στον Οίκο Του, στον Ναό Του, όπου μας περιμένει στοργικά ; Προσέχουμε τη ζωή μας, για να μην Τον σταυρώνουμε με τις αμαρτίες και τις αταξίες μας ; Αλλά και τους συνανθρώπους μας αν αγαπούμε, τον Χριστό αγαπούμε. Γιατί, λέγει, αν ισχυρίζεστε ότι αγαπάτε τον Θεό, αλλά μισείτε τον συνάνθρωπό σας, είστε ψεύτες . Η αγάπη στον πλησίον και στον ελάχιστο αδελφό στον Θεό μεταβαίνει .

Πολλά θα είχαμε να πούμε ακόμη για την αγάπη. Να ελέγξει ο καθένας τον εαυτό του, αν αγαπάει τον Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του, και τότε θα βρει και την τόλμη να εφαρμόσει στη ζωή του τον νόμο Του. Γιατί η χριστιανική ζωή χρειάζεται τόλμη.

Να προσευχόμαστε ιδιαίτερα να γεμίσει ο Θεός την καρδιά μας, από την αγνή και αγία αγάπη του δια πρεσβειών των Μυροφόρων και των αγίων Ιωσήφ και Νικοδήμου και για να αξιωθούμε μετά την επίγειο ζωή μας να συναντήσουμε τον αγαπώμενο Κύριο και για να τον απολαύσουμε στον παράδεισο. Γιατί, αδελφοί μου, όποιος δεν αγάπησε τον Χριστό από αυτή τη ζωή, δεν θα τον δει ποτέ .

Του Βεροίας Παντελεήμονος.   

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

ΠΗΓΗ 

Όποιος μελετήσει με αντικειμενικότητα τα Ευαγγέλια θα διαπιστώσει ότι λένε πάντα την αλήθεια! Δεν αναφέρουν λ.χ. οι ευαγγελιστές πότε ακριβώς ο Κύριος αναστήθηκε (αφού δεν το γνωρίζουν), αλλά αναφέρονται μόνο στον κενό τάφο και τις εμφανίσεις του αναστάντος επί 40 ημέρες, σε συγκεκριμένους ανθρώπους-μαθητές του Χριστού, σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, όλες τις ώρες της ημέρας, και χωρίς να χρησιμοποιούν συναισθηματικά φορτισμένα και ωραιοποιημένα λογοτεχνικά σχήματα. Οι διηγήσεις τους παρουσιάζονται απλές, λιτές και όχι εκδικητικές (γι’ αυτούς που συνέργησαν στο φόνο του Ιησού). Ο Χριστιανισμός, σύμφωνα και με τον Ρενάν, στηρίζεται πάνω σε έναν άδειο τάφο! Απέμεινε λοιπόν κενός ο τάφος; Άρα κάποιος πράγματι ετάφη πρωτύτερα εκεί! Ιστορικό γεγονός λοιπόν η ανάσταση και επαληθεύεται από τις μαρτυρίες πολλών αυτοπτών μαρτύρων (όπως και κάθε ιστορικό γεγονός), που είδαν τον αναστάντα, σε 11 περιπτώσεις που αυτός εμφανίστηκε –σε μια απ’ αυτές εμφανίστηκε σε περισσότερους από 500 πιστούς συγχρόνως- σύμφωνα με τον άλλοτε διώκτη των χριστιανών και μετέπειτα απόστολο των εθνών Παύλο.

Το βράδυ της πρώτης ημέρας της αναστάσεως εμφανίστηκε ο Ιησούς στους συγκεντρωμένους, λυπημένους και φοβισμένους μαθητές, στο σπίτι του ευαγγελιστή Μάρκου, στο υπερώο του Μυστικού Δείπνου, ‘των θυρών κεκλεισμένων’. Στάθηκε στη μέση και τους είπε «Ειρήνη σ’ εσάς». Η Παράδοση και η Γραφή της Εκκλησίας μιλούν για ανάσταση του Κυρίου με το δικό Του σώμα και όχι ότι χρησιμοποίησε άλλο πνευματικό δήθεν σώμα: «Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου. ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ. Ψηλαφίστε με και δείτε: Ένα φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε να έχω εγώ». Άλλωστε έφαγε μπροστά τους ένα κομμάτι από ψητό ψάρι και κηρύθρα από μέλι (Λουκ. 24,38-43). Ο απ. Πέτρος μάλιστα λέγει ότι ο βασιλιάς Δαυίδ «μίλησε προφητικά για την ανάσταση του Χριστού, ο οποίος, ούτε εγκαταλείφθηκε στον άδη, ούτε ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ γνώρισε φθορά» (Ψλμ. 15,8). ΑΥΤΟΝ τον Ιησού τον ανέστησε ο Θεός (ως Θεάνθρωπο: Ιω. 1,1 & 1,14), και για το γεγονός αυτό ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ» (Πράξ. 2,29-32). Ακόμη, πώς τον ονομάζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης «πρωτότοκον εκ των νεκρών» (Αποκ. 1,5), αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί με το δικό Του σώμα και αν δεν αποτελεί η δική Του σωματική ανάσταση τον τύπο της δικής μας, κατά την Δευτέρα Παρουσία, ανάστασης;  

Τους είπε πάλι ο Ιησούς «ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ» και τους κάλεσε να δουν ότι είναι ο ίδιος και όχι, όπως είπαμε, κανένα φάντασμα. Οι μαθητές φοβήθηκαν στην αρχή, αλλά αμέσως μετά χάρηκαν όλοι. «Την ειρήνη σας αφήνω. Την δική μου ειρήνη σας δίνω», λέγει σε άλλο σημείο ο Ιησούς (Ιω. 14,27). Η ειρήνη αυτή του Χριστού, που σχετίζεται με τη νίκη του πάνω στο κοσμικό φρόνημα, στο θάνατο και την εξουσία πάνω στην αμαρτία (Ιω. 20,19-23), είναι πνευματικό αγαθό και έχει ουράνια προέλευση, αποκατέστησε δε δι’ αυτής την ένωση Ουρανού και γης. Δεν προέρχεται από την εκδούλευση στα πάθη, αλλά είναι δώρο του Παρακλήτου στα υιοθετημένα, δια του σταυρικού αίματος του Χριστού, παιδιά του Θεού (βλ. και Κολ. 1,20 & Ιω. 16,33), εν τη ενότητι του Σώματός Του και του Ταμείου του Πνεύματος, που είναι η Εκκλησία. Η τελική βέβαια και μόνιμη ειρήνη του Θεού, η ειρήνη του Πάσχα, θα λάμψει κατά την Εσχάτη Ημέρα της Έλευσης του Χριστού, οπότε θα κρίνει ζώντες και νεκρούς και θα αποκαταστήσει τη βασιλεία του Θεού.  

Στη συνέχεια ο Ιησούς, αφού φύσηξε στα πρόσωπά τους, τους λέγει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες. Σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι» (Ιω. 20,22-23). Δια του μυστηρίου επομένως της ιερωσύνης, χορήγησε ο Θεάνθρωπος ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ των αμαρτιών στους αποστόλους Του (και δι’ αυτών στους επισκόπους και ιερείς), δηλαδή στους ποιμένες της Εκκλησίας, και όχι γενικά στο ποίμνιο. Το ίδιο βλέπουμε να γίνεται και στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Σας βεβαιώνω, λέγει ο Χριστός, πως ότι κρατήσετε ασυγχώρητο στη γη, θα είναι ασυγχώρητο και στον ουρανό. Και ό,τι συγχωρήσετε στη γη, θα είναι συγχωρημένο και στον ουρανό» (18,18). Δια της μετανοίας-εξομολογήσεως δηλαδή διαφαίνεται η έννοια της Εκκλησίας ως πνευματικού νοσοκομείου και όχι ιδεολογίας και ότι μέσω της μετανοίας επανευρίσκεται η χαμένη κοινωνικότητα του ανθρώπου.    

Ο ΘΩΜΑΣ, ένας από τους δώδεκα αποστόλους, απουσίαζε κατά την πρώτη συνάντηση του Ιησού με τους μαθητές, και όταν του είπαν ότι τους εμφανίστηκε έδειξε δυσπιστία και είπε ότι, αν δεν το δει με τα μάτια του και δεν ελέγξει τις πληγές Του, δεν θα το πιστέψει πως αναστήθηκε. Την επόμενη Κυριακή εμφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο ο αναστημένος Ιησούς και κάλεσε αυτή τη φορά τον Θωμά να ψηλαφίσει τις πληγές Του, για να δει ότι είναι πράγματι ο ίδιος. «Μην αμφιβάλεις και πίστεψε», του λέγει. Ο Θωμάς απέβαλε τον αρχικό σκόπελο της πτωτικής λογικής και με δάκρυα στα μάτια, και γονατίζοντας μπροστά Του, ξεσπά με τα θαυμάσια λόγια: «ΕΙΣΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ» (Ιω. 20,28). Αυτή ήταν και είναι η πίστη της Εκκλησίας για τον Χριστό, όπως πολύ ωραία το γράφει η Α΄ Ιωάννου: «Είμαστε ενωμένοι με τον αληθινό Θεό μέσω του Υιού Του, του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, αυτός είναι η αιώνια ζωή. Παιδιά μου, φυλαχθείτε από τους ψεύτικους θεούς» (5,20).   

Η Ανάσταση του Κυρίου είναι πνευματική ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ εμπειρία και όχι ιδεολογική σύλληψη. Οι εμφανίσεις του αναστάντος πραγματοποιήθηκαν στην εκκλησιαστική κοινότητα και όχι κατά μόνας, δεν αποτελούν δηλαδή ατομικές εμπειρίες. Ο Θωμάς είναι ο άνθρωπος που έχει ανάγκη την προσωπική συνάντηση με τον Χριστό και την εμπειρική επαλήθευση των όσων πιστεύει. Ο Χριστός το αναγνωρίζει αυτό, αρνείται εξάλλου την ιδεολογική πίστη, γι’ αυτό και δεν ‘μαλώνει’ τον Θωμά. Τον διορθώνει όμως όταν του λέγει ότι ανώτερη από δω και πέρα θα είναι η καρδιακή πίστη και η εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν, ακόμη κι όταν δεν θα είναι πια ορατά κοντά τους. Αρκεί πλέον, είναι σαν να του λέγει, η Παράδοση και εμπειρία της Εκκλησίας για να πιστέψει κανείς. Δεν χρειάζονται τόσο τα προσωπικά θαύματα και η ορθολογιστική αυτοψία, αφού αυτά είναι αναγκαία στους αδύναμους ως προς την πίστη και προς το κήρυγμα της Εκκλησίας. Εξάλλου με τη Θεία Ευχαριστία, ο Κύριος ζει μέσα στους πιστούς, δια του Αγίου Πνεύματος και καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. 

Η ευαγγελική περικοπή καταλήγει γράφοντας πως «Ο Ιησούς έκανε βέβαια και άλλα θαύματα μπροστά στους μαθητές Του, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΑ σ’ αυτό εδώ το βιβλίο. Αυτά όμως γράφτηκαν για να πιστέψετε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντας να έχετε δι’ αυτού τη ζωή» (Ιω. 20,30-31).  Οι απόστολοι επομένως μετέδωσαν πολύ περισσότερα δια στόματος απ’ όσα καταγράφτηκαν στα Ευαγγέλια. Αυτό λέγεται ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ και έχει το ίδιο κύρος στην Ορθοδοξία με την Αγία Γραφή. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στη δεύτερη (και στην Γ΄) επιστολή του γράφει: «Έχω πολλά ακόμα να σας γράψω. Δεν θέλησα όμως να το κάνω με χαρτί και μελάνι. Ελπίζω να σας επισκεφθώ και να τα πούμε από κοντά…» (στίχ. 12 & Γ΄ Ιω. στίχ. 13,14). Πολλές αλήθειες λοιπόν διασώθηκαν προφορικά, μέσω της λειτουργικής ζωής, του αρχικού κηρύγματος και αργότερα καταγράφτηκαν από τους Πατέρες και αγίους της Εκκλησίας και έμειναν ως απαραίτητο πνευματικό κτήμα της Εκκλησίας. Το γεγονός επισημαίνει ο απόστολος Παύλος, όταν λέγει: «Σας παραγγέλλουμε …. να αποφεύγετε κάθε αδελφό που είναι αργόσχολος και δε ζει σύμφωνα με την ΠΑΡΑΔΟΣΗ που ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΑΠΟ ΜΑΣ» (Θεσσαλ. Β΄, 3,6). Σε άλλο σημείο ο Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «Σας υπενθυμίζω αδελφοί το ευαγγέλιο που σας κήρυξα, το οποίο και παραλάβατε, στο οποίο και στέκεστε, δια του οποίου και σώζεστε, αν το κρατάτε στερεά, όπως σας το κήρυξα, εκτός αν μάταια πιστέψατε» (Α΄ Κορ. 15,1-2). Περί ποίου μηνύματος σωτηρίας ομιλεί ο Παύλος, αφού δεν είχε γραφεί ακόμη κανένα Ευαγγέλιο; Ακόμη: Μήπως καταγράφτηκαν κάπου οι διδασκαλίες και νουθεσίες του προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, τους οποίους νυχθημερόν με δάκρυα στα μάτια ΔΙΔΑΣΚΕ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ; (Πράξ. 20,31). Όχι βέβαια! Μετεδόθησαν στην πρώτη Εκκλησία προφορικά, και πολλά άλλωστε από τα λόγια του Χριστού και των αποστόλων χάθηκαν. Διότι την Εκκλησία και τους πιστούς πρωτίστως ενδιέφερε να ζήσουν εμπειρικά το θείο μήνυμα και τις ζωηφόρες εντολές του Χριστού, τους ενδιέφερε η άμεση πνευματική κοινωνία με το Θεό, ενώ για λόγους ανάγκης (διδαχής αλλά και αντιαιρετικής προστασίας των πιστών) κατεγράφησαν αργότερα τα σπουδαιότερα σημεία της ζωής και του έργου του Κυρίου. 

Σαφώς λοιπόν πρόκειται για προφορικές αλήθειες-διδαχές, που μετέδιδαν οι απόστολοι περί του Θεού και της σωτηρίας μας –ιδιαίτερα για τον σταυρό και την ανάσταση του Κυρίου- και που ονομάστηκε αγία Παράδοση. Αργότερα το κήρυγμα των αποστόλων καταγράφτηκε, όπως προείπαμε, για πρακτικούς, απολογητικούς, ποιμαντικούς και κατηχητικούς λόγους. Υπενθυμίζουμε την κατάληξη σχεδόν της αποχαιρετιστήριας ομιλίας του αποστόλου των εθνών προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, όταν αναφέρει πως πρέπει να ενθυμούνται τα λόγια του Κυρίου Ιησού «ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ: “ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΟ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ” (Πράξ. 20,35). Τα συγκεκριμένα λόγια του Ιησού δεν βρίσκονται πουθενά καταχωρημένα στα Ευαγγέλια. Άρα αντλεί ο Παύλος από την προφορική παράδοση της Εκκλησίας. Μην ξεχνάμε ακόμη: (α) ότι ο Χριστός «παρουσιάστηκε ζωντανός μετά τον θάνατό Του σ’ αυτούς (τους μαθητές Του) με πολλές αποδείξεις. ΓΙΑ 40 ΗΜΕΡΕΣ τούς εμφανιζόταν ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΛΟΥΣΕ σχετικά με τη βασιλεία του Θεού» (Πράξ. 1,3), χωρίς να έχει καταγραφεί στην Καινή Διαθήκη το παραμικρό από το περιεχόμενο των λόγων Του (το οποίο βεβαίως έγινε πνευματικό κτήμα των αποστόλων), και (β) τα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη, όταν λέει: «Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που αν γραφτούν ένα προς ένα, ΟΥΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ δε θα χωρούσε νομίζω τα βιβλία που θα ‘πρεπε να γραφτούν» (Ιω. 21,25). 

Επισημαίνουμε ακόμη και τα εξής:

Η ζωή πολλών ανθρώπων κινείται μεταξύ πίστεως και απιστίας, αποδοχής των μυστηρίων του Θεού και αμφιβολίας. Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ από μόνη της δεν αποτελεί πάντα κάτι το αρνητικό. Αν είναι γόνιμη τότε προβληματίζει θετικά τον άνθρωπο και, αντιμετωπιζόμενη εκκλησιοκεντρικά και μυστηριακά, μπορεί να οδηγήσει στη βαθειά πίστη και κατά χάριν γνωριμία με τον Θεάνθρωπο, όπως έγινε με τον Θωμά. Διαφορετικά, όταν η αμφιβολία αυτονομείται από την Κοινότητα των πιστών, οδηγεί στην απόρριψη και την απιστία. Ο Θωμάς εμπιστεύτηκε την αλήθεια της Εκκλησίας, των άλλων μαθητών και την αποκάλυψη του Θεού, γι’ αυτό αξιώθηκε να γευτεί και την προσωπική αποκάλυψη ότι ο Χριστός είναι Θεός και Κύριος. Τόσο ο Πέτρος (που τον αρνήθηκε τρεις φορές), όσο και ο Θωμάς (που φάνηκε δύσπιστος στην Ανάστασή Του) είχαν το θάρρος να μείνουν εν μετανοία στο ποίμνιο του Χριστού και μετείχαν και πάλι της Θείας Χάριτος όπως οι υπόλοιποι μαθητές [και οι άλλοι μαθητές επίσης δεν πίστεψαν εξαρχής. Δεν ήσαν πιο πιστοί από τον Θωμά, όπως φαίνεται στα ιερά κείμενα]. Ταπεινώθηκαν και καταστάθηκαν σκεύη εκλογής. Αντίθετα, ο Ιούδας προτίμησε την απομόνωση, την διανοητική αίρεση, την απομάκρυνση από τη θεία λατρεία και φυσικά από τη Θεία Χάρη. 

   Εκεί που θεραπεύονται, με την εμφάνιση και τη Χάρη του Αναστημένου, η αρχική ολιγοπιστία, ο φόβος, η δειλία –αισθήματα που παίδευαν τους αποστόλους μετά τον θάνατο του Ιησού- εκεί τα γεγονότα είναι αληθινά και δεν χωρούν παραισθήσεις. Ο αναστάς Κύριος εμφανίζεται και δίνει παρηγοριά και θάρρος, φυγαδεύει την προσωπική αποτυχία, τα αισθήματα εγκατάλειψης, επουλώνει τραύματα, εγκαινιάζει τη νέα ζωή των εσχάτων, πάντοτε ιστορικά, υπαρξιακά και πνευματικά, όχι μυθιστορηματικά, γεγονός που φανερώνει η μετέπειτα ΠΛΗΡΩΣ ΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ, όπως φαίνεται στις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Χριστός άλλωστε, που είναι η Αυτοζωή, είχε αναστήσει τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο και με την Μεταμόρφωσή Του οδήγησε την Πρώτη Εκκλησία Του στο νόημα της χριστιανικής ζωής: «Θαρσείτε. Ο Κύριος ζει!» Το νόημα της ζωής βρίσκεται: Στην προσωπική και πνευματική αναγέννηση, στην Χριστοκεντρική ερμηνεία της καθημερινότητάς μας, στην έλευση του Παρακλήτου ώστε να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές και να διώξει τους μύχιους φόβους μας, στην μυστηριακή ένωση με τον Κύριο, στο ξεπέρασμα του θανάτου και τη χαρά της αναστάσεώς μας, και τέλος, στην προσμονή της αιώνιας ζωής και την χαρισματική ένωση των εν μετανοία και εν καθάρσει ζώντων πιστών με τον αναστάντα Θεάνθρωπο.

Τέλος, το θάρρος, η επιμονή, η υπομονή, και η μετάνοια είναι που σώζουν τον άνθρωπο. Η απιστία στα δύσκολα δείχνει δειλία και ανευθυνότητα. Ο Χριστός αναζητεί φίλους, αδελφούς, αλλά και αγωνιστές στο όνομά Του: «Όποιος με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10,33). Η βοήθειά Του στα δύσκολα χρόνια που ζούμε παραμένει, από τότε, αμείωτη: «Θα είμαι μαζί σας πάντα, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ. 28,20), αναφέρει ο ίδιος. Η ζωντανή πίστη είναι καθημερινός αγώνας. Σκέπη και θεία αρωγή παραμένει όμως ο αναστάς Θεάνθρωπος: «Όπου δύο ή τρεις είναι ΣΥΝΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Ματθ. 18,20). Συναγμένοι πού; Στο Σώμα Του φυσικά, δηλαδή στην Εκκλησία, όχι στην απομόνωση, όχι στον ατομικό διαλογισμό, αλλά στην μεταμορφωμένη δια της αγάπης και των μυστηρίων καθημερινή ζωή των πιστών.

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ἐπί τῶ Ἁγίῳ Πάσχα

 Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ἐπί τῶ Ἁγίῳ Πάσχα

Ι Α Κ Ω Β Ο Σ

ἐλέῳ καί χάριτι Θεοῦ

Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως

Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες

καί τόν εὐλογημένον λαόν τῆς Ἐπαρχίας μας

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα

΄΄ Χριστός Ἀνέστη ΄΄

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τή ὑψίστη δωρεά τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ. Συνθέτει τό ὑπέρλογο γεγονός τῆς πίστεώς μας , πού ἔδωσε τή δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά γίνει γνήσιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί ἀληθινό τέκνο τῆς Χάριτός Του. Ὑπενθυμίζει τήν ἀνεκτίμητη προσφορά τοῦ ΄΄ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος ΄΄ Κυρίου μας, πού ὡς νέος Ἀδάμ μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, πού ἐγκαινίασε ὁ παλαιός Ἀδάμ. Φανερώνει τό κορυφαῖο γεγονός τῆς Θείας Οἰκονομίας , τό ὁποῖο διακηρύττει ἀδιαλείπτως τήν μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ΄΄ Θάνατος ἐλύθη, ἅδης κατακρημνίσθηκε, Παράδεισος ἀνοίχθηκε, ὁ οὐρανός ἄνοιξε, δαίμονες φιμώθηκαν, ἀναστάσεως ἐλπίδες βλάστησαν ΄΄ ( ἅγ. Ἰω. ὁ Χρυσόστομος ).

Ἡ θεολογία μᾶς λέγει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη παρουσία στόν κόσμο ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς δημιουργικῆς ἄκτιστης ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Θέλοντας ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά κινηθεῖ καί ἐξωτριαδικά , ἔδωσε τήν εὐκαιρία στόν κτιστό ἄνθρωπο νά γίνει

συμμέτοχος τῆς Θείας μακαριότητος καί δόξης Του. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἐρχόμενος ἐνώπιος ἐνωπίῳ μέ τήν πειρασμική πρόταση , ἐπέλεξε λόγῳ τῆς ἐλευθερίας του τό θάνατο καί ὄχι τή Ζωή , πού εἶναι ὁ Θεός. Γιατί δέν πλάστηκε γιά νά πεθάνει , ἀλλά γιά νά ζεῖ συνεχῶς. Δέν δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀφανισθεῖ κάποια στιγμή, ἀλλά νά ὑπάρχει αἰώνια.

Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος , παγιδευμένος στά γρανάζια τοῦ διαβόλου , ἀπώλεσε τήν φυσική ζωή καί ὁδηγήθηκε στό παρά φύσιν, χάνοντας ἔτσι ἀπό τόν ὁρίζοντα τό ὑπέρ φύσιν, πού ὄφειλε νά τείνει. Μέ ἄλλα λόγια : ἔχασε τήν Αἰωνιότητα, πού εἶναι ὄχι κάποια ἰδέα , ἀλλά τό Πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας, ἐπιλέγοντας μέ αὐτή τήν ἁμαρτωλή, λανθασμένη , ἐπιπόλαια καί ἄστοχη ἐνέργειά του ἀντί ΄΄γιά τά ἄφθαρτα τά φθαρτά, ἀντί γιά τά αἰώνια τά πρόσκαιρα, ἀντί γιά τά οὐράνια τά ἐπίγεια ΄΄.

Εὐεργετῶντας ὁ Θεός τό ἀνθρώπινο γένος μέ τήν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ , ἀποκορύφωσε τήν ἀγάπη Του στό μυστήριο τῆς Σταυρικῆς Θυσίας καί τῆς Ἔνδοξης Ἀναστάσεώς Του , ἀνοίγοντας ἔτσι τίς θύρες τοῦ Παραδείσου καί τῆς Αἰωνίου Ζωῆς.

Αὐτό τό ὁποῖο εἶπε ὁ Ἄγγελος στίς Μυροφόρες γυναῖκες ΄΄ ἠγέρθη, οὐκ ἐστιν ὧδε ΄΄ ( Μάρκ. 16, 6 ) βεβαιώνει ὅτι ὁ θάνατος δέν ἔχει πλέον ἰσχύ. Νικήθηκε ἀπό τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς. Κατατροπώθηκε ἀπό τόν ΄΄ αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου ΄΄ ( Ἰω. 1, 29 ). Καταργήθηκε ἀπό Ἐκεῖνον πού εἶπε ΄΄ Ἐγώ εἰμί ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις ΄΄ ( Ἰω. 11, 25 ). Ἀφοπλίστηκε καί αἰχμαλωτίστηκε ἀπό Αὐτόν πού διαβεβαίωσε ὅτι ΄΄ Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται ΄΄ ( Ἰω. 11, 26 ).

Κανένας τρόμος , λοιπόν, γιά τό θάνατο δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νά ἐξακολοθοῦμε νά πεθαίνουμε σωματικά , ἀλλά φεύγουμε ἀπό τόν κόσμο μέ τήν ἐλπίδα τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως κατά τή φοβερά ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τῆς ἀνταπόδοσης τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἄν ζήσουμε ἐννοεῖται ἐν Χριστῳ Ἀναστάντι στήν παροῦσα ζωή.

Ὁ καθένας φυσικά ἔχει τά πιστεύω του καί μπορεῖ νά ἐνεργεῖ στή ζωή του , ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ἐμεῖς , ὅμως, οἱ βαπτιζμένοι στό Ὄνομα

τῆς Ἁγίας Τριάδος πιστεύουμε ἀκράδαντα στήν Αἰώνια Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός καί πού συνεχίζεται διαρκῶς στήν Ἐκκλησία μας νά προσφέρεται ΄΄ πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ΄΄ ( Ματθ. 28, 20 ) στό γεγονός τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τό θέμα εἶναι ἐάν , ὅσο ζοῦμε ἐδῶ , ἔχουμε καλλιεργήσει τήν ἀγάπη μας στήν Αἰώνια Ζωή καί στό ΄΄ ἐπέκεινα ΄΄ μέ τή μνήμη θανάτου καί τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ , προκειμένου ἡ ἔξοδός μας ἀπό αὐτόν τόν κόσμου διά τοῦ σωματικοῦ θανάτου μας νά εἶναι σωτήρια καί ὄχι κολαστική.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὅσο δύσκολες καί ἀπογοητευτικές καί ἄν εἶναι οἱ μέρες πού διερχόμεθα – μέ τή συνέχιση τῶν πολέμων σέ διάφορα μέρη τοῦ πλανήτη, τήν ποικιλώνυμη καί πολυεπίπεδη κρίση στήν κοινωνία μας, τήν ἀπαξίωση τῆς οἰκογένειας καί τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου ἐν ὀνόματι μιᾶς διστρεβλωμένης ἑρμηνείας ἑνός ΄΄ διακαιωματισμοῦ ΄΄, γιά τόν ὁποῖον τόσο πολύ γίνεται λόγος- ὁ ἀγωνιζόμενος πιστός καί ἀνακαισμένος ἐν Χριστῶ ἄνθρωπος δέν ἀπελπίζεται , γιατί στηρίζεται στό ἀγκωνάρι τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας , πού διά μέσου τῶν αἰώνων ὁμολογεῖ καί λέγει: ΄΄ Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπό ΄΄ Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπό τοῦ τάφου, καθώς προεῖπεν, ἔδωκεν ὑμῖν τήν αἰώνιον ζωήν καί μέγα ἔλεος ΄΄

Μετά πολλῶν Πασχαλίων εὐχῶν

.

τοῦ τάφου, καθώς προεῖπεν, ἔδωκεν ὑμῖν τήν αἰώνιον ζωήν καί μέγα ἔλεος ΄΄.

Μετά πολλῶν Πασχαλίων εὐχῶν