Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019

ΚΑΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ ΑΡΙΘΜΕΙ...



 Αρκετοί είναι, εκείνοι που παρομοιάζουν τη ζωή του ανθρώπου με μία πορεία, με ένα ταξίδι που συνεχίζεται και επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια επάνω στη γη, καθώς άνθρωποι διαδέχονται άλλους ανθρώπους σε μια αέναη πορεία ανθρώπινου που θα εξακολουθεί όσο το επιτρέπει ο Θεός.
Σ’ αυτήν την πορεία και το μακρόχρονο ταξίδι οι άνθρωποι όρισαν σταθμούς έτσι ώστε να μπορούν να υπολογίσουν το δρόμο που έκαναν, να οργανώσουν τη συνέχεια της πορείας τους αυτής και να μελετούν τις επόμενες κινήσεις.
Σε ένα τέτοιο σταθμό βρισκόμαστε κι εμείς σήμερα· στην αρχή του νέου έτους· στο κατώφλι μιας καινούριας χρονιάς. Και όπως κάθε τι νέο έτσι και ο καινούριος χρόνος συνοδεύεται από φόβο και ελπίδα. Φόβος για το τι μας περιμένει, για το τι μας επιφυλάσσει, και ελπίδα, γιατί χωρίς αυτήν κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ζήσει, γιατί χωρίς αυτήν κανείς δεν θα ήταν δυνατό να προσδοκά το καλύτερο.
Πότε όμως είναι κάποιος αληθινά ευτυχισμένος; Μετά από αιώνες εμπειρίας και γνώσης σχετικά με τον άνθρωπο, δεν μπορούμε πλέον να εξισώσουμε την ευτυχία με οποιοδήποτε εξωτερικό γνώρισμα, χρήματα, υγεία, επιτυχία, θέσεις, αξιώματα κλπ. Γνωρίζουμε πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται πλήρως σ’ αυτή τη μυστηριώδη και πάντοτε φευγαλέα έννοια της ευτυχίας. Είναι σαφές πως η φυσική άνεση φέρνει ευτυχία, αλλά ακολουθεί και το άγχος. Η επιτυχία φέρνει ευτυχία, αλλά και φόβο. Είναι εκπληκτικό πως όσο περισσότερη εξωτερική ευτυχία διαθέτουμε, τόσο περισσότερο εύθραυστη γίνεται και πιο ατίθασος ο φόβος πως θα τη χάσουμε και θα μείνουμε με άδεια χέρια. Πιθανώς αυτός είναι και ο λόγος που ευχόμαστε ο ένας στον άλλο «μια νέα ευτυχία» για το Νέο Έτος. Η «παλιά» ευτυχία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, κάτι πάντοτε έλειπε. Τώρα όμως ατενίζουμε ξανά μπροστά μας με μια ευχή, ένα όνειρο, μια ελπίδα...
Αδελφοί μου!
Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μας καθώς αμήχανα και κάπως φοβισμένα βάζουμε το πόδι μας στις καινούριες προοπτικές που από σήμερα ξεδιπλώνονται μπροστά μας, έρχεται στο μυαλό μου μια δημοσίευση από γαλλική εφημερίδα η οποία μπαίνοντας στον 21ο αιώνα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Δεν πλένουν πια πιάτα, τα πετάνε».
Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων:
Πλύσιμο, σιδέρωμα έχουν καταργηθεί ή καλύτερα ξεπεραστεί. Τα ρούχα είναι μιας χρήσεως. Το σπίτι ξεσκονίζεται αυτόματα με ηλεκτροστατικό σύστημα. Το μαγείρεμα στα μικροκύματα διαρκεί λίγα λεπτά μόνο.
Ο γιος του σπιτιού, 4 χρόνων μιλάει ήδη δύο γλώσσες, γιατί ή τηλεόραση πού διδάσκει το παιδί είναι δίγλωσση. Θα έχουμε γρήγορα ατομικά υποβρύχια και υπερπόντια σκάφη, αυτοκίνητα πού πετάνε, μπιφτέκια από πλαγκτόν, κουζίνες με υπέρηχους, ατομικά τρένα, υποβρύχιες πόλεις, φαγητό σε χάπια, βλάστηση στη Σαχάρα, οικιακό κομπιούτερ πού κλεί­νει την πόρτα του γκαράζ και ενεργοποιεί τα συστήματα συ­ναγερμού στο σπίτι. Η ιατρική δεν θα θεραπεύει, άλλα θα επισκευάζει με τα τεχνητά μέλη και τις μεταμο­σχεύσεις πού θα τελειοποιηθούν.
Ίσως να φαίνονται τούτα ακόμα και σήμερα επιστημονική φαντασία. Οι εξελίξεις όμως των πραγμάτων μας δείχνουν πως όχι φαντασίες μα κάτι παραπάνω από βεβαιότητες είναι όλα τούτα.
Παρ’ όλα αυτά αυτή η «υψηλή τεχνολογία» μας έχει υποδουλώσει σ' ένα καθημερινό αγώνα αβάσταχτο για τα ανθρώπινα δεδο­μένα. Νιώθουμε πολλά κενά και γι' αυτό περισσότερο φο­βόμαστε. Μία εποχή γεμάτη από δύναμη και όμως οι ενθου­σιασμοί υποχωρούν, οι αμφιβολίες μουδιάζουν το ανθρώπινο μυαλό. Το μέλλον αβέβαιο.
Φοβερή η απειλή για την εξάντληση των ενεργειακών πηγών. Τα πυρηνικά οπλοστάσια, η μόλυνση του περιβάλλο­ντος, ο υπερπληθυσμός στις υποανάπτυκτες χώρες, η υπο­γεννητικότητα στις προηγμένες, οι νέες ανίατες αρρώστιες, τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία, η ποικιλόμορφη διαφθορά. Και όλα αυτά ανατρέπουν κάθε ελπίδα. Υψώνουμε τεράστιους χάρτινους πύργους, θεμελιώνουμε πάνω στην άμμο, ζούμε το αμφίβολο παρόν, αποταμιεύουμε σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.
Ο κόσμος μας αντί να ηρεμήσει, έχει  γεμίσει από υπέρμετρο φόβο. Και φοβόμαστε γιατί όλα όσα δη­μιουργήσαμε οφείλονται στον εγωισμό μας, πού εναντιώνε­ται στο Δημιουργό της φύσεως και στους νόμους τής φύσε­ως. Και ο φόβος δεν είναι φως, αλλά σκοτάδι.
Έτσι έχουμε δύο πολύ βαθείς και ακατάλυτους άξονες της ανθρώπινης συνείδησης: φόβος και ευτυχία, εφιάλτης και όνειρο. Η καινούρια ευτυχία που ονειρευόμαστε την παραμονή του Νέου Έτους θα μπορέσει τελικά να ηρεμήσει, να σκορπίσει και να κατανικήσει το φόβο; Ονειρευόμαστε μια ευτυχία στην οποία να μην παραμονεύει ο φόβος βαθιά μέσα της, ένας φόβος από τον οποίο προσπαθούμε πάντοτε να προφυλαχθούμε, πίνοντας, ή με το να είμαστε συνεχώς απασχολημένοι, περιβαλλόμενοι από θόρυβο. Η σιγή όμως αυτού του φόβου είναι ισχυρότερη από κάθε άλλο θόρυβο. «Άφρων»! Μάλιστα, το αθάνατο όνειρο της ευτυχίας είναι εκ φύσεως ανόητο σ’ έναν κόσμο μολυσμένο από φόβο και το θάνατο. Ακόμη και στις ανώτερες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού, οι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά. Μπορούμε να νιώσουμε τη θλίψη και τη θλιβερή αλήθεια πίσω από τα λόγια του μεγάλου ποιητή Αλέξανδρου Πούσκιν, που τόσο πολύ αγαπούσε τη ζωή, όταν έγραφε: «Δεν υπάρχει ευτυχία στον κόσμο». Όντως, μια βαθιά θλίψη διαπερνά κάθε γνήσια τέχνη. Μόνο χαμηλά, στον πάτο του ανθρώπινου πολιτισμού, τα πλήθη ξετρελαίνονται με το θόρυβο και τις φωνές, ως εάν ο θόρυβος και τα θορυβώδη πάρτυ θα μπορούσαν να φέρουν την ευτυχία.(π. Αλέξανδρος Σμέμαν).
Αδελφοί μου!
 Πέρασαν 2013 χρόνια πού ακούστηκε το Ευαγγέλιο σ' έναν κόσμο ξεπεσμένο, με φοβερή υποτίμηση τής ανθρώπινης αξίας.
Και αυτό το Ευαγγέλιο αναμόρφωσε με την αγάπη τον άνθρωπο και τον κόσμο, δημιούργησε τους καλούς Σαμα­ρείτες και την αγνότητα των διανθρώπινων σχέσεων.
Αυτό το Ευαγγέλιο, μπορεί και σήμερα να χαρίσει την ελπίδα και τη βεβαιότητα για καλύτερη ζωή, που να στηρίζεται όχι μόνο στον υλικό άρτο, άλλα και στην ικανο­ποίηση τής πνευματικής πείνας και δίψας. Μια ζωή που να περιέχει την ανθρώπινη ολοκλήρωση.
Ποιο βιβλίο αλήθεια, ανθρώπινης προελεύσεως, βιβλίο κά­θε προσώπου, κάθε φυλής, κάθε θέματος έχει το κύρος, το βάθος, το εύρος και τη διαχρονικότητα του Ευαγγελίου; Όλα είναι περιορισμένης εμβέλειας και όλα παλιώνουν. Τα περισσότερα παύουν να ισχύουν, αναιρούνται, κρίνονται γιατί στον κόσμο όλα αλλά­ζουν. Μόνο το Ευαγγέλιο παραμένει το ίδιο χωρίς να αλλάζει ούτε ένα κόμμα ή μια τελεία. Στις δυο χιλιάδες χρόνια, άλλαξαν πολιτισμοί ολόκληρων λαών. Άλλαξαν αμέτρητες φορές σύνορα κρατών. Άλλαξαν φιλοσοφίες, άλλαξαν γλώσσες, άλλαξαν έθιμα, άλλαξαν μέθοδοι επιστημών και ανακαλύψεις. Αυτό που δεν άλλαξε είναι ο λόγος του Χριστού.
Αδελφοί μου!
Σήμερα, ύστερα από την κατάρρευση των διάφορων φιλοσοφικοκοινωνικών συστημάτων, δεν έχουμε άλλη διδαχή, που να μιλάει και να χαρίζει την ανυπόκριτη αγάπη και την ειρηνική συνύπαρξη με τον άνθρωπο και το περιβάλλον μέσα σε αρμονικές σχέ­σεις.   Αυτή είναι η επί γης βασιλεία τού Θεού. Η ευαγγελική διδαχή καθαρίζει τον άνθρωπο από πονηρές και αμαρτωλές σκέψεις, σχέσεις και επιδράσεις, που διχάζουν την προσωπικότητα του και έτσι αναπόφευκτα καθίσταται και η μόνη μας επιλογή.
Το 2014 για να είναι αίσιο και ευτυχές, πρέπει εμείς να συναινέσουμε στην αποδοχή των ύψιστων άξιων τής ζωής. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ευτυχία έγκειται στην εγκράτεια ως άρνηση της πλασματικής γοητείας του κόσμου και στην εν μετάνοια και αγάπη στροφή προς το Θεό, το συνάνθρω­πο, το περιβάλλον. Τότε αρχίζει να διαπιστώνει εμπειρικά πια ότι πλουτίζει εσωτερικά, αποταμιεύει στο μέλλον και νιώθει αυτάρ­κης. Τότε ανοίγονται πολλές διέξοδοι στα σκοτεινά αδιέξο­δα.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ XΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Λίγες μέρες πριν, γιορτάσαμε αδελφοί μου, τα Χριστούγεννα. Είδαμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, σπαργανωμένο στη φάτνη, τον προσκυνήσαμε με τους ποιμένες και τους σοφούς της Ανατολής, τον δοξολογήσαμε μαζί με τους Αγγέλους. Σήμερα τον βλέπουμε να διώκεται από τον Ηρώδη. Διώκεται από τα μαχαίρια του Ηρώδη και καταφεύγει στην Αίγυπτο.

«Αναχωρησάντων των μάγων», λέει σήμερα το Ευαγγέλιο, ο Χριστός μας έφευγε κι αυτός για την Αίγυπτο. Κι αυτό έγινε γιατί άγγελος Κυρίου είπε στον Ιωσήφ, να σηκωθεί και να πάρει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει στην Αίγυπτο. «μέλλει Ηρώδης ζητείν το Παιδίον του απολέσαι Αυτώ». (Ματθ. 2,13)

Ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού. Φυσικά δεν είχε κανένα λόγο. Ακόμη κι αν εξέταζε με τη λογική το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού- δεν υπήρχε λόγος να φοβάται. Κι αυτό γιατί, όπως λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ο Ηρώδης δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται μην του πάρει ο Χριστός το θρόνο. Δεν ήταν κανένας μικρός στην ηλικία ο Ηρώδης. Είχε κάποια ηλικία και σε λίγο θα πέθαινε. Ήταν ακόμα βασιλιάς που είχε κοσμική και στρατιωτική δύναμη. Ενώ ο Χριστός ήταν μικρός, νήπιο, όσο αφορά την ηλικία. Ήταν άσημος, ζούσε πτωχικά, αφού γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη, κλαυθμήριζε ακόμα». Γιατί λοιπόν φοβόταν; Ήταν φιλόδοξος, ακόλαστος, αδίστακτος σε κάθε έγκλημα ο Ηρώδης, προκειμένου μάλιστα να εξασφαλίσει την εξουσία του. Έσφαξε τη σύζυγό του, τρία από τα παιδιά του, τον πεθερό του και πολλούς άλλους αθώους. Προς το τέλος δε της εγκληματικής του ζωής, χωρίς δισταγμό διέταξε και τον σφαγιασμό των νηπίων της Βηθλεέμ. Σε 14.000 ανήλθε ο αριθμός των νέων του θυμάτων. Και όλο αυτό το αίμα και το ειδεχθές έγκλημα το διέπραξε μόνο και μόνο, για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος, που νόμιζε πως θα του έπαιρνε το θρόνο του! Και πότε; Όταν αυτός προχωρημένος πια στην ηλικία έπρεπε να περιμένει από μέρα σε μέρα το τέλος του!

Αλλά «τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Με ποιο τρόπο; Ο Ευαγγελιστής δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες αυτές. Η Ιστορία όμως μιλάει για το οικτρό τέλος που είχε ο αρχηγός της σπείρας των εγκληματιών αυτών. Βαρύ το χέρι του Θεού έπεσε επάνω του. Φρικτοί πόνοι του κατασπάραξαν το σώμα και του έκαναν αφόρητη τη ζωή σε σημείο που πολλές φορές δοκίμασε να θέσει τέρμα στη ζωή του, Τέλος έπειτα από πολύμηνο μαρτύριο έκλεισε η τελευταία σελίδα της ζωής του μέσα στις κατάρες και τους αναθεματισμούς του λαού του.

Ανάλογο βέβαια στάθηκε και το τέλος και των υπολοίπων διωκτών του Ιησού. Πραγματικός αφανισμός ακολούθησε τα αμαρτωλά τους βήματα. Δια του προφητάνακτος Δαβίδ δηλώνει ξεκάθαρα. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Δια δε του Ησαΐα τονίζει: «Ουαί τω ανόμω· πονηρά κατά τα έργα αυτού συμβήσεται αυτώ». Και πραγματικά αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα σ΄ όσους ακολουθούν την παρανομία και αντιστρατεύονται το νόμο Του και πολεμούν την εκκλησία Του. Νέρωνες και Καλιγούλες, Μαξιμιανοί και Ιουλιανοί βρήκαν φρικτό τέλος. Άρειοι και Βολταίροι είχαν τέτοιο θάνατο, που όπως δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας του ενός απ΄ αυτούς, «εάν επρόκειτο να αποθάνει ο Σατανάς δεν θα είχε φρικτότερο τέλος». Αλλά και ο προηγούμενος αιώνας δε έχει λιγότερα παραδείγματα.

Εκατομμύρια της οικουμένης, τον περασμένο μόλις αιώνα, έτρεμαν μπροστά στην οργή των φοβερών Δικτατόρων. Αντιστρατεύθηκαν τον Νόμο του Θεού, γραπτό και άγραφο, πολέμησαν την Εκκλησία Του, υποδούλωσαν πλήθος λαών, οδήγησαν «ως πρόβατα επί σφαγήν» μυριάδες ανθρώπων στα ποικιλώνυμα μαρτύρια και τον θάνατο, ξερίζωσαν ολόκληρους πληθυσμούς και τους έριξαν στα φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τέλος έριξαν ολόκληρο τον κόσμο στη φοβερότερη αλληλοσφαγή.

Αλλά «ζει Κύριος!» Η συνεχής και «εν ψυχρώ» παραβίαση της θείας δικαιοσύνης προετοίμασε και το δικό τους φρικτό τέλος. Σε λίγα χρόνια «ως εκλείπει καπνός» εξέλιπαν και «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» έλιωσε και διαλύθηκε «πάσα η δύναμις αυτών» «από προσώπου του Θεού». Τα πράγματα δικαίωσαν ακόμη μια φορά τον Δαβίδ, ο οποίος έλεγε: «Είδα τον ασεβή να ακμάζει, να υψώνεται πανίσχυρος και να απλώνει η επιρροή του σαν τις κέδρους του Λιβάνου. Μόλις όμως πρόλαβα να περάσω απ΄ εκεί, και να! Αυτός στο μεταξύ είχε αφανισθεί. Και ξαναπέρασα και τον αναζήτησα και δεν βρέθηκε αυτός, ούτε καν ο τόπος, στον οποίο ωρθώνετο πρωτύτερα υψωμένος και αγέρωχος. Κάθε ίχνος του χάθηκε για πάντα».

Παρά όμως τα τόσα και τόσα παραδείγματα ο πόλεμος και οι πολέμιοι δεν έχουν τελειωμό. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ο Χριστός διώκεται.

Συγκεκριμένα. Ακούμε τώρα τελευταία και παρατηρούμε διάφορες αντιλήψεις νοοτροπίες και ιδεολογίες που αμφισβητούν τον Χριστοκεντρικό εορτασμό των Χριστουγέν¬νων και προτείνουν άλλα πρότυπα, υλιστικά, εϋδαιμονιστικά και δήθεν ψυχα¬γωγικά. Φαγητό, πιοτό, ξενύχτι και γλέντι ρούχα και στολίδια, λαμπάκια και φώτα και τίποτε άλλο.

Μία άλλη μορφή αμφισβητήσεως των Χριστουγέννων έρχεται από το πολυδιαφημισμένο ρεύμα της «πολυπολιτισμικότητας». Το ιδεολόγημα αυτό προτεί¬νει να μην ονομάζουμε την εορτή Χριστούγεννα διότι θίγονται οι μη Χριστια¬νοί πού ζουν -μονίμως ή προσκαίρως- στις κοινωνίες μας. Στην Αυστραλία πρόπερσι έγιναν μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και γενικά την Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σχολείων και των πόλεων. Ακούστηκαν επιχειρήματα ότι πρέπει να σταματήσουν να κοσμούν τους δημοσίους χώ¬ρους σύμβολα πού θυμίζουν μία Χριστιανική εορτή, διότι τούτο απαιτεί ή θρη¬σκευτική ουδετερότητα και η πολυπολιτισμικότητα. Στις Η.Π.Α. ένα διεθνούς εμβελείας τηλεοπτικό δίκτυο έθεσε σε δημοσία συζήτηση το ερώτημα αν θα πρέπει η εορτή να ονομάζεται Χριστούγεννα, ή μήπως αυτή η λέξη προσβάλ¬λει τις αλλόθρησκες θρησκευτικές κοινότητες της χάβρας. Στην Αγγλία εφέτος απαγορεύτηκαν οι διακοσμήσεις που έχουν σχέση με το Χριστό, τη Γέννησή, το σπήλαιο, τη Φάτνη και όλα τα σχετικά. Να τα περιμένουμε κι εδώ στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα μας! Δεν θ’ αργήσουν! Η πολυπολιτισμική αυτή αμφισβήτηση των Χριστουγέννων ξεκινά με το αθώο επιχείρημα της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του σεβασμού των μειονοτήτων και καταλήγει σε μία ύποπτα δημοκρατική αντίληψη, ότι δηλαδή τα δικαιώματα της Χριστιανικής πλειοψηφίας δεν πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη! Δεν αποκλεί¬εται, λοιπόν, τίποτα…

Ίσως αυτές οι σκέψεις και προβλέψεις να φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές. Μακάρι να αποδειχθούν υπερβολικές φαντασιώσεις και να μη φθάσουμε: ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις. Όμως ό Ορθόδοξος λαός μας πρέπει να τελεί εν εγρηγόρσει. Διότι στο όνομα του πολυδιαφημισμένου «Χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας» ορισμένες μειοψηφίες εντός της χώρας μας επιδιώκουν τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό της Ελλάδος. Λίγοι αλλά θορυβώδεις επιζητούν με κάθε τρόπο την πλήρη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και της πίστεως μας. Εάν εφαρμοσθούν οι ιδέες τους, τότε είναι όλα τα παραπάνω, πιθανά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε κάτι τέτοιο. Ή Ορθόδοξη Παράδοση και η δημοκρατική συνείδηση των Ελλήνων δεν θα επιτρέψουν την επιβολή ρυθμίσεων που έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύματα και τα βιώματα τη; συντριπτικής πλειοψηφίας του λάου μας.

Άλλο τώρα! Υπάλληλος Βρετανικής αεροπορικής εταιρείας ετέθη σε διαθεσιμότητα και απειλείται με απόλυση επειδή φορούσε Σταυρό πάνω από την ενδυμασία της. Τι έγινε και σε μας με τις ταυτότητες;

Να τελειώσουμε με ένα ευτράπελο και πάλι Αγγλικής παραγωγής, όπου, σε απαξίωση κάθε Θεϊκού νόμου και με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σκυλιά «κουμπάροι» θα παντρεύουν τα αφεντικά τους. Τι να πει κανείς; Εδώ τα λόγια περιττεύουν.

Και σήμερα λοιπόν κυνηγούν το Χριστό και την Εκκλησία Του. Και σήμερα χλευάζουν την πίστη στο Χριστό. Και σήμερα αλλοιώνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά όλοι, πρέπει να ξέρουν, ότι θα έχουν την απάντηση που έλαβαν όλοι όσοι διαχρονικά εδίωξαν το Χριστό.

Ας το προσέξουμε αυτό, αδελφοί μου, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, για να καταλάβουμε ότι μόνον ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας. Ας παρακαλέσουμε τον Γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου Χριστό, να πρεσβεύει για μας τους αμαρτωλούς. Είμαστε παιδιά Του καθότι όλοι έχουμε βγει από τα σπλάγχνα της Κολυμπήθρας της Αγίας Εκκλησίας Του. Έχουμε ιερό καθήκον να φροντίζουμε, να αγωνιζόμαστε, να παραμένουμε πιστοί και ορθόδοξοι για να σώσουμε τις ψυχές μας. Αμήν!

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2019


Αποτέλεσμα εικόνας για ο μυτιληνης ιακωβος


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΟΥΓΕΝΝΩΝ
2019

Ι Α Κ Ω Β Ο Σ
έλέω καί χάριτι Θεοϋ
Επίσκοπος καί Μητροπολίτης τής Αγιωτάτης Μητροπόλεως
Μυτιλήνης, Έρεσσοϋ και Πλωμαρίου

Πρός
τόν Ιερόν Κλήρον
τις Μοναστικές Αδελφότητες
καί τόν εύλογημένον λαόν της Επαρχίας μας

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά καί περιπόθητα.


Χριστούγεννα σήμερα εορτάζουμε . Χριστούγεννα σήμερα πανηγυρίζουμε. Χριστούγεννα σήμερα μηνύει ό γλυκύς και χαρμόσυνος ήχος από τίς καμπάνες των Εκκλησιών μας. Το θαυμαστό γεγονός τής Γεννήσεως τού Χριστού, τού Ενθρωπήσαντος Υιού καί Λόγου τού Θεού Πατρός , αναγγέλλουν οι άγγελοι στήν ανθρωπότητα. Τόν Σαρκωθέντα Χριστόν προσκυνούν καί οι Ποιμένες. Αλλά καί οι εξ Ανατολών Μάγοι στο ταπεινό σπήλαιο τής Βηθλεέμ οδηγούνται από τόν ουράνιο αστέρα.

Χαίρεται ή Παναγία μας. Αγάλλεται ό Ιωσήφ. Ευφραίνεται ή Αγία Οικογένεια καί όλοι μας. Οι Προφητείες επαληθεύονται. Οι αινιγματικές προτυπώσεις γιά τό πρόσωπο τού Μεσσία βρίσκουν τήν
απάντησή τους καί τήν ερμηνεία τους στό Θείο Βρέφος. Ό κόσμος τής Παλαιάς Διαθήκης δίνει πλέον τή σκυτάλη τού σχεδίου γιά τη σωτηρία τού ανθρώπου από τά δεσμά τής αμαρτίας καί τού θανάτου
στή εποχή τής Καινής Διαθήκης.
Ό άνθρωπος πλασμένος " κατ' εικόνα " Θεού δημιουργήθηκε γιά τήν αιωνιότητα, γιά τήν όντως ζωή. Εκεί παραπέμει το καθ' ομοίωσιν ". Όσο λησμονεί αυτόν τόν υψηλό στόχο, ακολουθώντας τόν αυτονομημένο καί φίλαυτο τρόπο τής ζωής του τόσο καί περισσότερο καθίσταται τραγική ύπαρξη, γιατί χωρίς τη Χάρη τού Θεού, μακριά από τό Θείο θέλημα, γυμνός από αγάπη , ταπείνωση, μακροθυμία, συγχωρητικότητα καί έλεος γιά τούς ανθρώπους τότε τι άλλο εκτός από μία καθ' ολοκληρίαν πνευματική παράλυση μπορεί νά σημαίνει αυτό, παραβλέποντας7 τό ανεκτίμητο δώρο καί τό σωτήριο φάρμακο της Θείας Ενσαρκώσεως !
Δέν υπάρχει ποιό μεγάλο από τό νά γίνει ό Θεός άνθρωπος. Και ό Λόγος έγινε σάρκα άτρεπτα από τό Άγιο Πνεύμα καί τήν αγία Μαρία, την Αειπάρθενο και Θεοτόκο, και αναδεικνύεται μεσίτης μεταξά Θεού και ανθρώπων ό μόνος φιλάνθρωπος, αφού έγινε ή σύλληψη του στην άχραντη μήτρα τής Παρθένου όχι από θέλημα ή από επιθυμία ή από συνάφεια μέ άνδρα ή από γέννηση ηδονική, αλλά από το Άγιο Πνεύμα και την πρώτη γέννηση τού Αδάμ και γίνεται υπήκοος στον Πατέρα καί στην δική μας ανθρώπινη φύση που πήρε από μάς, γιά να θεραπεύσει τήν παρακοή μας καί νά γίνει για μας υπόδειγμα υπακοής, έξω από τήν όποια δέν μπορούμε να πέτυχουμε τή σωτηρία " μάς λέγει ό άγ. Ιωάννης ό Δαμασκηνός.
Τo μυστήριο τής Θείας συγκαταβάσεως φανερώνει και αποκαλύπτει την άνευ ορίων αγάπη τού Αγίου Τριαδικού Θεού, γιά7 τον αμαυρωμένο και πληγωμένο από τήν αμαρτία άνθρωπο. Είναι ή θεραπευτική εκείνη αγωγή, που προσφέρει τή δυνατότητα τη σωτήριας καί τής λυτρώσεως τού ανθρώπου από τή φθορά , το κακό και την αμαρτία . Ή ζωή μας μόνο μέσα στό χώρο τής Εκκλησίας είναι σέ θέση νά υπερβεί τό θάνατο καί πάντοτε ελευθέρως.
Διότι ό Τευχθείς Ιησούς Χρίστος μάς έπλασε ελεύθερους. Σέ κανέναν δέν επιβάλλει τό θέλημά Του και κανέναν δέν εκβιάζει να Τόν ακολουθήσει, διότι τότε δέν θά είχε κανένα νόημα ή πίστη στο πρόσωπο Του. Άλλωστε ή πίστη καί ή αγάπη στό Θεό είναι τά κατ' εξοχήν γεγονότα ελευθερίας στή ζωή ενός ανθρώπου. Όμως, επειδή
είμαστε κτιστά όντα καί τήν ύπαρξη μας τήν οφείλουμε στό Άκτιστο
θεό, άν Τόν αγνοήσουμε είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εισερχόμαστε σέ σκοτεινά μονοπάτια καί αδιάβατους και επικίνδυνους ατραπούς γιά τήν ψυχική μας υγεία , μέ αποτέλεσμα νά αρρωσταίνει καί τό περιβάλλον πού ζούμε καί ή κοινωνία.
Ανταποκρινόμενοι, όμως, στήν αγάπη Του ή σημερινή μεγάλη Δεσποτική εορτή μάς δίνει τή δυνατότητα καί πάλι να Τόν δοξολογήσουμε στή Χριστουγεννιάτικη θεία Λειτουργία καί να κοινωνήσουμε τό Σώμα καί τό Αίμα Του μετά από σωστή εξομολόγηση καί μετάνοια, πού οφείλει φυσικά νά είναι διά βίου.
Έτσι πρωτίστως αγαπούμε τό Χριστό. Έτσι ενωνόμαστε μαζί Του. Αδικούμε δέ την ύπαρξη μας , όταν ή προετοιμασία αυτών των ημερών εστιάζεται μόνο στα υλικά πράγματα. Σοβαρό ατόπημα στην εν Χριστώ πορεία μας διαπράττουμε, όταν διοργανώνουμε ή συμμετέχουμε σέ δεξιώσεις, διασκεδάσεις καί δείπνα τήν παραμονή
τών Χριστουγέννων, καταλύοντας έτσι τή νηστεία τής Εκκλησίας μας. Τήν ψυχή μας βλάπτουμε φοβέρα, όταν δέν συμμετέχουμε στη θεία λειτουργία.
Ωστόσο, η ανταπόκριση στό γεγονός τής Θείας Ενανθρωπήσεως συνεχίζεται καί μετά τή Θεία Λειτουργία. Όταν αγαπάμε αληθινά καί χωρίς ιδιοτέλεια τούς αδελφούς μας, αυτό αποτελεί " λειτουργία μετά τή Θεία Λειτουργία ". Ή αγάπη οφείλει να είναι ό άξονας καί ό πυρήνας τής ζωής μας. Ζούμε γιά να αγαπάμε. Ζούμε για να δίνουμε. Ζούμε για νά θυσιαζόμαστε. Αυτό μας διδάσκει ή Φάτνη. Αυτό είναι ή Εκκλησία μας . Αυτό συνιστά το ήθος τής τών άγιων μας. Όλα εκεί καταξιώνονται.
Ό Θεός μάς αγάπησε καί ενσαρκώθηκε. Έγινε δούλος για μάς. Ταπεινώθηκε και σταυρώθηκε γιά τή σωτηρία μας. Είναι, λοιπόν, παράλογο εμείς να στρέφουμε τα νώτα μας στόν πλησίον μας, όποιος και αν είναι αυτός , σκεπτόμενοι μόνο τόν εαυτό μας.
Πόσοι πονεμένοι , πόσοι αναγκεμένοι, πόσοι ασθενείς, πόσοι μοναχικοί, πόσοι πεινασμένοι, πόσοι γυμνοί, πόσοι απελπισμένοι, πόσοι αδικημένοι, πόσες χήρες και ορφανά έχουν τήν ανάγκη μας όχι μόνο αυτές τις άγιες ήμερες αλλά πάντοτε ! Νά είμαστε σίγουροι ότι ή οποιαδήποτε προσφορά μας απέναντι τους στόν Ίδιο τον " ε ν φάτνη ανακλιθέντα " Χριστό μας αποβαίνει.
Είθε, λοιπόν, αυτά τά Χριστούγεννα νά αποτελέσουν για όλους ακόμη μια ευκαιρία και αφορμή , προκειμένου να αναλογισθούμε τί έκαμε ή αγάπη τού Θεού γιά μάς καί πώς εμείς ανταποκρινόμαστε στό μεγαλείο τής Θείας Επισκέψεως Του.
Χρονιά πολλά καί ευλογημένα.

Διάπυρος πρός τον Ενανθρωπήσαντα Θεόν
Ευχέτης όλων σας


Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

«Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν»

Ομιλία εις την Κυριακή προ των Χριστουγέννων


Του Αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού


Σε λίγες μέρες έρχονται τα Χριστούγεννα, εορτή η οποία είναι μία εκ των μεγαλυτέρων εορτών της Χριστιανοσύνης. Η μητρόπολη των εορτών, όπως την ονομάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Θα εορτάσουμε τα Χριστούγεννα και θα θυμηθούμε το πώς γεννήθηκε στη φάτνη της Βηθλεέμ ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.

Ιησούς! Το ομορφότερο και γλυκύτερο όνομα που ακούστηκε στο πλανήτη της γης. Αλλά ταυτόχρονα και το πιο παρεξηγημένο όνομα που έγινε αιτία διαχωρισμού του κόσμου μας στα δύο. Στους πιστούς και τους απίστους. Στους ανθρώπους που αγωνίζονται να εφαρμόσουν στη ζωή τους τα διδάγματα του Χριστού και στους ανθρώπους που είναι ενάντιοι του Χριστού. Από την ώρα που στη Βηθλεέμ γεννιόταν ο Χριστός, ο Ιδρυτής της Εκκλησίας μας, ο κόσμος μας χωρίστηκε στην προ Χριστού και στην μετά Χριστόν εποχή.

Ιησούς! Είναι το γλυκύτερο όνομα. Γιατί; Επειδή το ύμνησαν πρώτα όχι άνθρωποι αλλά οι άγγελοι. Και τούτο συνέβη όταν οι άγγελοι στη Βηθλεέμ έψαλλαν ενώπιον των ποιμένων το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Ιησούς! Είναι ακόμα το αγιότερο πρόσωπο της ιστορίας. Είναι η πιο μεγάλη και ιερή μορφή όλων των αιώνων. Η παρουσία του πάνω στο πρόσωπο της γης στάθηκε βάλσαμο παρηγοριάς για κάθε πονεμένο άνθρωπο. Στους θλιβομένους είναι η παραμυθία. Ο Χριστός είναι τέλος, το κυριότερο, ο Σωτήρας μας από την αμαρτία. Είναι ο λυτρωτής του γένους των ανθρώπων.

Λίγες μέρες μας απέμειναν για να εορτάσουμε το χαρμόσυνο τούτο μήνυμα της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Και η Εκκλησία, όλος ο Χριστιανικός κόσμος, χαίρεται και αγάλλεται. Ο δε Ευαγγελιστής Ματθαίος, θέλοντας να τονίσει ότι ο Ιησούς εκτός από Τέλειος Θεός είναι και Τέλειος άνθρωπος, αναφέρει το γεννεαλογικό Του δένδρο. Αναφέρει τους προγόνους του Χριστού γιατί κατά το νόμο του Μωϋσή ο Χριστός είχε προγόνους. Ακόμα και ο Ιωσήφ, που ήταν προστάτης της Παναγίας και του Χριστού, φαίνεται στο νόμο ως πατέρας Του. Όλοι μας όμως γνωρίζουμε ότι ο Πατέρας του Χριστού δεν βρίσκεται στη γη αλλά στους ουρανούς.

Έτσι άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στον μνήστωρα Ιωσήφ, όπως βλέπουμε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, και του μηνύει ότι η γυναίκα που φυλάγει και προστατεύει, η Υπεραγία Θεοτόκος, θα φέρει στο κόσμο παιδί. Το παιδί αυτό όμως δεν θα είναι σαν τα άλλα παιδιά. Θα γεννηθεί εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Και τέλος, αναγγέλλει ο άγγελος στον Ιωσήφ και το όνομα του παιδίου. Τι του λέει; Το όνομα του παιδιού θα είναι Ιησούς γιατί, όπως λέει πάλι ο άγγελος, δικαιολογώντας το όνομα αυτό, «ούτος γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Ιησούς λοιπόν το όνομα του Θείου Βρέφους. Με το όνομα αυτό περνά στην ιστορία. Είναι όνομα Θεοδώρητο. Δεν το’ δωσαν, αδελφοί μου, άνθρωποι αλλά ο ίδιος ο Θεός μέσω του αγγέλου. Ο Θεός, λέει ο απ. Παύλος, «εχαρίσατο ημίν όνομα, το υπερ παν όνομα», στο οποίο, όπως λέει πάλι στους Φιλιππησίους ο Παύλος, «παν γόνυ κάμψη, επουρανίων, και επιγείων και καταχθονίων». Όλοι πρέπει να προσκυνούμε το Χριστό γιατί σ’ Αυτόν αρμόζει κάθε δόξα. Το όνομα του Ιησού έγινε το στήριγμα των αδυνάτων και αδικημένων. Έγινε το φως όλων εκείνων που πορεύονται στα μονοπάτια αυτής της ζωής.

Το όνομα του Ιησού έγινε η ειρήνη πάνω στο πρόσωπο της γης. Θα μου πείτε, όμως. Υπάρχει σήμερα ειρήνη; Δεν υπάρχει, πράγματι, διότι λείπει η πίστη στο όνομα του Ιησού. Αν είχαμε ακράδαντη πίστη στον Ιησού θα είχαμε και ειρήνη πάνω στο πλανήτη της γης.

Τι να σημαίνει, όμως, αυτό το όνομα Ιησούς; Είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει σωτήρ. Και ο Χριστός είναι ο μεγαλύτερος Σωτήρας γιατί μας έσωσε από τις αμαρτίες μας. Μας έσωσε από τον ανθρωποκτόνο διάβολο. Γιατί πριν έρθει ο Χριστός στο κόσμο ο διάβολος είχε εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Όμως από την ώρα που το άστρο της Βηθλεέμ έδειξε το τόπο που γεννήθηκε ο Χριστός, αυτόματα γεννήθηκε και η ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων. Γεννήθηκε η ελπίδα για τη νίκη του ανθρώπου εναντίον του διαβόλου.

Ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας μας. Ο Λυτρωτής του κόσμου. Υπήρξε η προσδοκία των Εθνών, η γλυκειά απαντοχή όλων των αιώνων, η ελπίδα του περιουσίου λαού του Θεού, το όραμα των Πατριαρχών, το κήρυγμα των προφητών, ο αναμμενόμενος Μεσσίας. Και ήρθε για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ ουρανού και γής. Πριν την έλευση του Χριστού στη γη ο άνθρωπος ήταν εχθρός του Θεού εξαιτίας της αμαρτίας. Όμως ο Χριστός γεννώμενος άνθρωπος ένωσε τα διεστώτα, Θεό και άνθρωπο, και μας έδωσε τη δυνατότητα να σωθούμε δι’ Αυτού. «Ουκ έστι εν άλλω ουδενί η σωτηρία ειμή δια του Ιησού Χριστού» λέει στο Ιουδαϊκό συνέδριο ο απ. Πέτρος. Ο Χριστός ήρθε στο κόσμο από απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο. Ο Ιησούς μας έδωσε αιώνια παράκληση και ελευθερία και τη χαρά της αιωνίου ζωής.

Ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα. Πως θα εορτάσουμε τούτη την εορτή; Άς ξεχάσουμε, αδελφοί, την κοσμοχαλασιά που γίνεται γύρω μας. Άς λησμονήσουμε για λίγο το εορταστικό περίγυρο, τους φωταγωγημένους δρόμους, τις στολισμένες βιτρίνες, το θόρυβο της αγοράς, τη κίνηση των ανθρώπων και την ανταλλαγή δώρων και ευχών, και άς αναρωτηθούμε: Ποια θέση έχει μέσα μας ο Χριστός; Πολύ φοβούμαι ότι η απάντηση που θα λάβω είναι εντελώς αρνητική. Ακόμα και για μας τους χριστιανούς ο Χριστός είναι ο μεγάλος απών της ζωής μας. Είναι ο βαθειά λησμονημένος, ο άγνωστος. Οι πολλοί, δυστυχώς, γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Χωρίς τα χείλη μας να τον αναφέρουν, χωρίς η καρδιά μας να τον πιστεύει και να τον αγαπά. Χωρίς ο νους μας να τον σκέπτεται. Χωρίς η ύπαρξή μας να αισθάνεται τη χαρά της λυτρώσεως. Χωρίς η ζωή μας να τον έχει οδηγό και κυβερνήτη της.

Χριστούγεννα όμως χωρίς Χριστό είναι ουτοπία, είναι ένα μεγάλο ψέμα. Είναι μόνο ένα κοινωνικό γεγονός, ένας τύπος, που η αξία του έγκειται μονάχα σε κάποια εναλλαγή που προσφέρει στον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος βασανίζεται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και το άγχος των βιωτικών φροντίδων. Αλλοίμονο, όμως, αν ο Χριστός ήρθε στο κόσμο για κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να εορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα, άς προσέξουμε αδελφοί και να κατανοήσουμε τη σημασία του μεγάλου αυτού γεγονότος. Να νοιώσουμε το μήνυμα της εορτής. Οφείλουμε να αναζητήσουμε μαζί με τους μάγους τον Ιησού. Ο Κύριος και η Εκκλησία Του να γίνει το κέντρο και ο άξονας του εορτασμού.

Το γλυκύτατο όνομα του Ιησού να είναι στα χείλη μας. Το όνομα, το υπέρ παν όνομα, να είναι στα χείλη όλων των χριστιανών. Να τον δοξάζουμε και να τον υμνούμε με τόλμη και θάρρος. Με πίστη και λαχτάρα. Γράφει ο απ. Παύλος προς τους χριστιανούς της Ρώμης: «εάν ομολογήσης εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν και πιστέψης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός Αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση». Και ο άγ. Νικόδημος ο αγιορείτης αναρωτιέται: «Τι ούν μακαριώτερον; Τι ευδαιμονέστερον; Ή τι γλυκύτερον είναι ή το να μελετά τις το ένδοξον, το τερπνόν και πολυπόθητον όνομα του Ιησού Χριστού; Ποία δε έννοια και ενθύμησις είναι χαριεστέρα και Θειοτέρα από της εννοίας και ενθυμήσεως του σωτηρίου και Θεοπρεπούς, φοβερού ονόματος του Ιησού;» Σ’ όλους δε ημάς που ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα ο προφήτης Ησαίας παραγγέλει: «βοάτε το όνομα Αυτού, αναγγείλατε εν τοις έθνεσι τα ένδοξα Αυτού, μιμνήσκεσθε ότι υψώθη το όνομα Αυτού».

Ο Χριστός ακόμα να είναι μέσα στη καρδιά μας. Ο μεγάλος ένοικος της καρδιάς μας να είναι ο Ιησούς. Ο Υψηλός Επισκέπτης, η πρώτη μας αγάπη, ο κορυφαίος μας πόθος, ο αληθινός έρωτάς μας. Το να κατοικεί μέσα μας ο Χριστός είναι το ιερώτερο και μεγαλύτερο δείγμα της αγάπης του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο Παύλος, μια καρδιά που αξιώθηκε να αγαπά βαθειά τον Ιησού, έγραφε: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή διωγμός, ή στενοχωρία ή μάχαιρα;» Τίποτα απ’ όλα αυτά.

Τέλος, ο Χριστός να βρίσκεται μέσα στην ζωή μας. Στην οικογένειά μας, στην εργασία μας, ακόμα και στη ψυχαγωγία μας. Οδηγός της ζωής μας να είναι ο Χριστός. Ο Ιησούς είναι ο ελευθερωτής. Άς τον παρακαλέσουμε να μας λυτρώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και των παθών μας. Είναι το φώς. Άς τον ικετεύσουμε να έρθει και να φωτίσει τα σκοτάδια της ζωής μας. Είναι η αλήθεια. Άς τον γνωρίσουμε. Είναι η χαρά. Άς τον παρακαλέσουμε να διώξει το πόνο και τις θλίψεις της ζωής μας.. Να τον παρακαλέσουμε ακόμη να διώξει και την αδικία φέρνοντας τη δική του δικαιοσύνη στη γη μας. Να φωτίσει τους άρχοντές μας ούτως ώστε να κυβερνούν τον κόσμο μας με αγάπη και ειρήνη.

Αδελφοί μου! Οι μάγοι πήγαν στη Βηθλεέμ και έδωσαν τα δώρα τους. Έδωσαν τα δώρα της αγάπης τους. Χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Εμείς να δώσουμε στο Χριστό την αγάπη μας, την πίστη μα και την ευλάβειά μας με ταπείνωση. Και να τον προσκυνήσουμε νοερά μαζί με τους ποιμένες της Βηθλεέμ και τους μάγους της Ανατολής. Να τον προσκυνούμε δε με αγάπη και πίστη προς Αυτόν ψάλλοντας μαζί με τους αγγέλους του Θεού το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

http://www.enoriaka.gr/

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ


Το
Άθλημα της Πίστεως
(Κυριακή των Προπατόρων)
γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
      
  
ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ

 Στο απολυτίκιο της εορτής των Αγίων Προπατόρων αναφέρεται ότι «εν πίστει τους Προπάτορας εδικαίωσας, την εξ Εθνών διαυτών προμνηστευσάμενος Εκκλησίαν». Πόσο βαθειά νοήματα έχουν αυτά τα λόγια, αν τα προσέξετε! Εδικαιώθησαν οι Προπάτορες, που αποτελούν το θεμέλιο της Εκκλησίας, και που φανερώνουν την αφορμή της σχέσεως του Θεού μετά των ανθρώπων πρακτικά.
Και ποίοι ήσαν οι Προπάτορες; Άνθρωποι φυσικά, εθνικοί. Όπως και όλοι οι άνθρωποι, εθνικοί ήσαν τότε. Μετά την πτώσι, ο άνθρωπος τα έχασε και ακολουθούσε τον ιδικό του δρόμο. Και ο Θεός εξέλεξε από το σύνολο των ανθρώπων μερικούς, τους οποίους εκάλεσε να τον πιστεύσουν και να τον ακολουθήσουν. Και επείσθησαν. Δια της πίστεως απεδέχθησαν την κλήσι αυτή του Θεού και έγιναν φίλοι Του, ούτως ώστε, όταν ο Θεός απεκαλύφθη, να λέγεται «εγώ ειμί ο Θεός Αβραάμ και ο Θεός Ισαάκ και ο Θεός Ιακώβ».
Με την πίστι την οποία απεδέχθησαν και ακολούθησαν τον Θεό, έφθασαν σε τέτοιο ύψος, ούτως ώστε ο Θεός, όταν αποκαλύπτεται, να αποκαλείται Θεός αυτών. Και κατά αυτό τον τρόπο να δημιουργείται μια σχέσι, μια αγχιστεία, μια συγγένεια πλέον, μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Και αυτός ο πανίσχυρος δεσμός να γεννάται μόνο από την πίστι. «Εν πίστει τους Προπάτορας εδικαίωσας». Βλέπετε τι μεγάλο πράγμα είναι η πίστι; Αυτό ακριβώς ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο. Και ακούομε εν συνεχεία από τον Απ. Παύλο τον ωραίο εκείνο ύμνο. Διότι δεν είναι απλώς μια επιστολή, ένα σύγγραμα, που έγραψε ένας φωτισμένος άνθρωπος. Αυτός είναι ένας θεοΰφαντος ύμνος. «Οι Άγιοι Πάντες δια πίστεως» - και αρχίζει να λέη εκεί βέβαια για τους Προπάτορες-«κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολεμώ, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών άλλοι δε ετυμπανίσθησαν..., έτεροι δε εμπαιγμών και μαστιγών πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν...» (Εβρ. 11, 33-37) και συνεχίζει όλο τον υπέροχο ύμνο τον οποίο γνωρίζετε.
Και όλα αυτά τα άθλα, όλοι οι θρίαμβοι οι οποίοι παρέτειναν και ολοκλήρωσαν την σχέσι της ανθρωπινής φυλής μετά του Θεού, εγεννήθησαν από την πίστι. Αυτή είναι, που μας σώζει. Η πίστι είναι που προεκτείνεται και στον καθένα μας και στο σύνολο των πιστών και αυτό ακριβώς είναι που δικαιώνει τα πάντα.
Ερχόμεθα τώρα σε ένα βαθύτερο μυστήριο. Όλοι αυτοί οι Προπάτορες, ήσαν εκείνοι, οι οποίοι εξ αποκαλύψεως ήσαν κεκλημένοι και άρα εις αυτούς τους ανθρώπους επρόκειτο να δοθούν οι ευλογίες, διότι ο Θεός τους προώρισε και τους εκάλεσε και έμεινε μαζί τους, ούτως ώστε να καυχάται ότι είναι Θεός αυτών. Αυτοί έλαβαν κατευθείαν τις επαγγελίες και κατά πρόσωπο ωμιλούσαν με τον Θεό. Και όμως όλοι αυτοί παρόλη την βεβαιότητα της επαγγελίας η οποία επεφαίνετο επάνω τους αποτελεσματικά, εκέρδισαν την Θεοσέβεια, την ευσέβειά τους και γενικά την προς τον Θεό στροφή τους, με ένα περιεκτικό σταυρό, δηλαδή με θλίψεις, με οδύνες, με διωγμούς, με ταλαιπωρίες, και σχεδόν παρήλθαν από τον κόσμο αυτό, χωρίς να ιδούν τίποτε από όλα εκείνα τα οποία τους υπεσχέθη ο Θεός, παρά μόνο σύμβολα και κατά περιόδους διάφορες αντιλήψεις. Βλέπετε το μυστήριο; Εις αυτή την κοιλάδα του Κλαυθμώνος, οι Θείες επαγγελίες από μέρους βλέπονται, από μέρους γινώσκονται και από μέρους αποκαλύπτονται. Εδώ ακριβώς είναι που εφαρμόζεται το «τις σοφός και φυλάξει ταύτα και συνήσει τα ελέη του Κυρίου» (Ψαλμ. 106,43).
Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο εμείς οι κεκλημένοι δια της πίστεως μένομε και εφαρμόζομε την υπόσχεσί μας προς τον Θεό και τις επαγγελίες Του. Πάλι ερμηνεύοντες δια της πίστεως, μέσα σε μια απέραντη μακροθυμία, υπομονή και καρτερία, μέσα στις διάφορες δοκιμασίες από πειρασμούς, θα τελειωθούμε και εμείς καθώς όλοι οι γιοι. Προχωρούμε λοιπόν με την ιδία πίστι, που δεν είναι πλέον αφηρημένη, διότι οι επαγγελίες ήλθαν, το πλήρωμα του χρόνου έφθασε και έγινε η σάρκωσι του Θεού Λόγου και παρουσιάστηκε ο «της μεγάλης βουλής άγγελος» (Ζαχ. 9,6). Η πίστι μας είναι συγκεκριμένη, διότι ήλθε ο Μονογενής Υιός του Θεού. Τον είδαμε, Τον εψηλαφήσαμε, Τον ακούσαμε και ήδη Τον κατέχομε. Τώρα, σε μας, η πίστι είναι κάτι παραπάνω. Δεν είναι η απλή εκείνη πίστι των Προπατόρων, που προσδοκούσαν, ότι οπωσδήποτε σύμφωνα με την υπόσχεσί Του ο Θεός θα έλθη κάποτε και θα σώση τους απογόνους των και γενικά όλη την ανθρωπότητα. Επεράσαμε τα όρια αυτής της εισαγωγικής πίστεως και εισήλθαμε στην υψηλότερα πίστι, της πραγματικής πλέον παρουσίας της επαγγελίας του Θεού. 
Τώρα πλέον με αναπεπταμένο το φρόνημα, χωρίς ποτέ να φοβούμεθα, είμεθα πεπεισμένοι ότι, εφόσον ο Κύριος μας εκάλεσε και ευρισκόμεθα πλέον στο δρόμο αυτό τον στενό, τον τεθλιμμένο, πού ανάγει στον Γολγοθά, θα ιδούμε και την ανάστασι.
Οι διάφορες αντιξοότητες και πειρασμοί που προκύπτουν, είτε από τον σατανά, είτε από τα τόσα άλλα που υπάρχουν μέσα στην ζωή μας, δεν είναι κάτι το οποίο μας απειλεί, μας φράζει τον δρόμο, μας γεννά αμφιβολία, αλλά είναι τα μυστικά  εκείνα πρακτικά μέσα, δια των οποίων κατεργάζεται το μυστήριο του Σταυρού. Είναι οι τρόποι μέσω των οποίων θα αποδείξωμε την πίστι μας ορθή, για να δικαιούμεθα της επαγγελίας Του. Όταν βλέπωμε πειρασμούς, σηκώνομε το ανάστημά μας και συνεχίζομε, διότι η παρουσία των είναι σαφής απόδειξι, ότι η Θεία Χάρις, η οποία μας εκάλεσε και μας έβαλε μέσα στον δρόμο της γνώσεως, ευρίσκεται αυτή την ώρα μαζί μας και μας ερεθίζει για το βραβείο της προαγωγής. Τι χρειαζόμεθα τώρα; Καρτερία και υπομονή. Περισσότερο όμως η καρτερία και η υπομονή μας θα γιγαντώνεται, όταν το θέμα του πειρασμού, οποιουδήποτε πειρασμού, άγεται προς το θέμα της αγάπης του πλησίον μας. Εκεί θα είναι περισσότερο η προσοχή μας. Γιατί η αποκαλυφθείσα αλήθεια, «η Καινή Κτίσις», ο Ιησούς μας, αφού μας απέδειξε με όλη την λεπτομέρεια τον τρόπο της καταγωγής μας, τον τρόπο της σχέσεως μας μετά του Θεού και τανάπαλιν, απεφάσισε να μας πη και μία καινή εντολή, «Εντολή καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν. 13,34). Και όπως γνωρίζετε, από τις ερμηνείες των Πατέρων μας, «εκ του πλησίον ημών εστίν η σωτηρία». Υπερτονίζουν οι Πατέρες ότι η εντολή της αγάπης είναι το κεφάλαιο όλων των αρετών και εντολών. Δεν είναι μια ελεύθερη αρετή, την οποία κατά βούλησι κανείς κατεργάζεται. Για μας είναι καθήκο, γιατί αυτό είναι το έμβλημά μας, είναι το ένσημό μας, που αποδεικνύει από που καταγόμεθα και που κατευθύνεται ο δρόμος μας.
Γι’αυτό να είστε προσεκτικοί. Κάθε εντολή που προήλθε από το στόμα του Θεού, για μας είναι δόγμα.  Αλλά η εντολή της αγάπης, είναι κάτι παραπάνω. Γιατί, βλέπετε, ότι Αυτός Ούτος ο Ιησούς μας, που είναι το κέντρο της αγάπης μας, ονομάζεται καθαυτό Αυτοαγάπη. «Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αύτω» (Α’ Ιωάν. 4,16). 
Ιδού λοιπόν. Εάν θέλωμε να «μείνωμε εν τω Θεώ και να μείνη ο Θεός εν ημίν», δεν υπάρχει άλλος τρόπος και άλλος δρόμος από το νόημα της αγάπης. Γι’αυτό να μην είστε πρόχειροι μέσα στον δαίδαλο των παρεξηγήσεων, που είναι το ευχερέστερο εργαλείο του σατανά, για να προκαλή συγκρούσεις και διαφωνίες. Εκεί να εντείνετε την προσοχή σας. Προκειμένου να πληγώσετε την αγάπη, καλύτερα να διαρρήξετε ο,τιδήποτε ευρίσκεται μπροστά σας. Κατά την γνώμη των Πατέρων, εκείνος ο οποίος πταίει στην αγάπη, είναι όμοιος με τον δούλο εκείνο που εράπισε στην παρειά τον Ιησού.
Δεν εννοούμε, ότι δήθεν μόνο με την αγάπη, με μόνο μια λέξι, προδιαγράφαμε και χαρακτηρίζομε την χριστιανική μας ζωή. Γιατί η αγάπη είναι αποτέλεσμα. Μαζί με την προσοχή μας στη φυλακή πασών των εντολών, περισσότερο στρέφεται το ενδιαφέρο μας εις αυτό τον δεσμό. Γιατί, αν τούτο κρατήσωμε, να είσθε βέβαιοι, ότι εξουδετερώνεται ο σατανάς. Είναι ο "σύνδεσμος της τελειότητας".
Όλοι οι πειρασμοί, όταν επικρατήσουν, πράγματι μας βλάπτουν και μας φράζουν τον δρόμο. Ένα έχουν σκοπό· να διαβρώσουν την αγάπη. Ο σατανάς πλάθει υποθέσεις και γεγονότα που στην ουσία είναι ανύπαρκτα και συγχίζει τον νου του ανθρώπου, που τον βρίσκει είτε στην κόπωσί του, είτε στην αδυναμία του, είτε στην συστολή της Χάριτος· και προσπαθεί να τον πείση να πιστέψη στις παρεξηγήσεις και να αρχίση να μέμφεται, να πονηρεύεται, να υπονοή, να κατηγορή, να υποψιάζεται κατά του άλλου και έτσι χαλαρώνει τον δεσμό της αγάπης που μας οδηγεί στην τελειότητα.
Το ότι είμεθα πιστοί, αυτό δεν είναι τυχαίο, για μας ιδίως τους μοναχούς. Εμεσολάβησε προσωπικά η ενέργεια της Μακαριάς Θεότητος. Κοιτάξετε τι λέει ο Ιησούς μας. «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο Πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν» (Ιωάν. 6,44). Δεν είπε ουδείς έρχεται προς με, εάν μη ο Πατήρ μου καλέση αυτόν. Διότι κλήσι γίνεται και από μακριά, με την φωνή, με ένα σύνθημα, με ένα νεύμα, με κάποιο άλλο μέσο. Εδώ δεν είναι έτσι. Είναι έλξι. Δηλαδή λέει ο Ιησούς μας, δεν ήλθετε σε μένα, αλλά ο Πατήρ μου πρώτος σας τράβηξε, σας ήλκυσε και σας έφερε κοντά μου. Να η ενέργεια του Πατρός. Και πάλι λέει. «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη διεμού» (Ιωάν. 14,6). Διότι «Εγώ ειμί η οδός, η Θύρα και η ζωή». Να η δευτέρα ενέργεια του δευτέρου προσώπου. Και «ουδείς» λέει ο Παύλος «δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, είμη εν Πνεύματι Αγίω» (Α’ Κορ. 12,3).
Και το ότι εμείς σήμερα ευρισκόμεθα μέσα στην οσμή της γνώσεως του Θεού, αυτό πλέον είναι απόδειξι - δεν είναι ένδειξι, δεν είναι σύμβολο, δεν είναι σημείο - ότι ενήργησε η Μακαριά Θεότης μέσα στην παναγάπη Της. Γιατί ο Θεός δεν κάνει λάθη και τα χαρίσματά Του είναι αμεταμέλητα. Είδατε τότε στην δημιουργία, όταν εβουλήθη ο Θεός να κατασκευάση την κτίσι, με πόση αρμονία και θεοπρεπή σύνεσι ετέθησαν τα πάντα, ούτως ώστε να είναι λίαν καλώς; Και στην κατασκευή του ανθρώπου, προετοίμασε τα πάντα - φως, γην, θάλασσα, εφύτευσε τον παράδεισο - και μετά έκανε αυτόν δια τον οποίο "τα πάντα εγεννήθησαν".
Το ίδιο και τώρα στην ανάπλασι και κάτι παραπάνω, διότι έχομε «περίσσειαν Χάριτος», κατά τον Παύλο. Ναι, γιατί αυτή την ώρα δεν «είπε και εγεννήθησαν», ο Μονογενής Λόγος του Θεού, αλλά ήλθε προσωπικά και εφόρεσε την ιδική μας φύσι και εβάδισε μαζί μας, ανέβηκε στον Σταυρό και με τα ημαγμένα Του δάκτυλα εσφράγισε την σωτηρία και κατέστρεψε την παγκόσμιο αμαρτία και συνέτριψε τον σατανά. Άνοιξε τον παράδεισο και εκαυχήθη ότι «θέλω, ίνα όπου ειμί εγώ, κακείνοι ώσι μετεμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν» (Ιωάν. 17, 24). Αυτά συγκλονίζουν. Αυτές είναι θέσεις, δεν είναι διηγήματα. Είναι η Επαγγελία του Πατρός, με λίγα λόγια, η κληρονομιά μας. Και όλα αυτά επιτυγχάνονται με την πίστι.
Κρατούντες αυτή την πίστι, ότι μας εκάλεσε ο Θεός, δεν αμφιβάλλαμε πλέον, δεν διερωτώμεθα. Εκείνο το οποίο φοβούμεθα και στενάζαμε είναι μήπως νυστάξωμε και γελαστούμε και αντί να βαδίζωμε προς ανατολάς, που είναι η κατευθύνουσα οδός, γυρίσωμε προς δυσμάς, με την ιδική μας ραθυμία. Αυτός είναι ο φόβος μας, μήπως ραθυμήσωμε, μήπως ξεχαστούμε. Αλλά πάλι και τούτα είναι έωλα, γιατί λέμε, πως είναι δυνατό να γίνη αυτό, αφού ο Θεός, εγνώριζε από πριν ότι είμεθα αδύνατοι και πάλι δεν απεποιήθη της αγάπης Του, να καλέση και εμάς, «τα μωρά και ασθενή και τα εξουθενημένα και τα μη όντα» (Α’ Κορινθ. 1,27-28). 
Η εορτή των Προπατόρων, πράγματι μας συγκινεί. Όπως εκάλεσε αυτούς ο Θεός και τον ακολούθησαν και εβάστασαν με τον τρόπο τους τον Σταυρό τους και επέτυχαν των επαγγελιών, έτσι και εις εμάς έγινε κάτι πιο σπουδαίο. Γιατί εις εμάς υπάρχει όχι η προσδοκία, αλλά η απόδειξι του παρόντος και του μέλλοντος, που κατέχαμε δια της πίστεως προς τον Ιησού μας και δια της αποδείξεως της αγάπης Του και της Χάριτός Του, που ενεργεί μέσα στις ψυχές μας. Με αυτά ας ετοιμαζόμεθα να προσκυνήσωμε και την εορτή της γεννήσεως Του και να εορτάσωμε την ιδική μας αναγέννησι.

Αμήν

από το βιβλίο ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΑ
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com


ΠΗΓΗ:
ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ