Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΑΛΑΛΟΥΜ...: Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2011

ΑΛΑΛΟΥΜ...: Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2011: "Η Ελλάδα του 2011 δεν θέλει την Εκκλησία, θέλει την “χρεοκοπία”! Νοσταλγοί του Εμβέρ Χότζα ξεσπούν κατά της Εκκλησίας και των Ιεραρχών ! H Ε..."

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Παγκοσμιοποιημένα Χριστούγεννα

«Ἐπί γῆς εἰρήνη καί ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» ψάλλουμε τά Χριστούγεννα καί ἔτσι τονίζουμε τό οἰκουμενικό καί πανανθρώπινο μήνυμα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς καί πανηγύρεως. Ἡ σύγχυση, ὅμως, τῆς ἐποχῆς μας καί τά ἔξωθεν ἐρχόμενα ρεύματα τῆς ὑλιστικῆς καί ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως τείνουν νά μετατρέψουν τά Χριστούγεννα σέ ἕνα ἐμπορικό πανηγῦρι καί σέ μία ἀποθέωση τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ καταναλωτισμοῦ. Τά περισσότερα μέσα ἐνημερώσεως μιλοῦν γιά δῶρα, διακοπές στά χιόνια, γιά ρεβεγιόν καί ξενύχτια τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων καί μέ κάθε τρόπο προσπαθοῦν νά μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν παραδοσιακή ἑλληνορθόδοξη ἑορτή τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου. Προβάλλουν Χριστούγεννα .... χωρίς Χριστό!

Στό βωμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως θυσιάζεται ὁ ἀληθινός Ἅγιος καί Μέγας Βασίλειος καί μέ τό ὄνομά του ἐμφανίζεται μία στρουμπουλή κοκκινοφορεμένη κούκλα ἡ ὁποία κατακλύζει καταστήματα καί σπίτια. Τί σχέση μέ αὐτά τά ἐμπορικά τεχνάσματα μπορεῖ νά ἔχει ὁ σοφός Ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ὁποῖος χάριζε κυρίως πνευματικά δῶρα καί φώτιζε τούς συνανθρώπους του μέ τήν διδασκαλία καί τήν φιλανθρωπία του; Ἀκόμη καί ὡς πρός τό ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχή τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. Σάντα Κλάους τόν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα πού παραπέμπει μᾶλλον στόν Ἅγιο Νικόλαο παρά στόν Ἅγιο Βασίλειο.

Ἐμεῖς ἄς προσπαθήσουμε νά γιορτάσουμε ἑλληνορθοδόξως καί ἀνατολικῶς, γιά νά παραφράσουμε μιά σχετική φράση τοῦ Παπαδιαμάντη, καί ἄς διδάξουμε στά παιδιά μας ποιός ἦταν ὁ πραγματικός Ἅγιος Βασίλειος, ποιά ἦταν ἡ πατερική του σοφία, ποιό ἦταν τό τεράστιο κοινωνικό του ἔργο , πῶς δίδασκε τούς νέους νά μελετοῦν ἐπιλεκτικά τά ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα σάν τή μέλισσα πού ἐπισκέπτεται τά ἄνθη καί ἀποφεύγει τά ἀγκάθια.

Ἡ παραδοσιακή Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπό τά ξενύχτια , τά ρεβεγιόν καί τήν χαρτοπαιξία γιά νά φανοῦμε δῆθεν μοντέρνοι καί παγκοσμιοποιημένοι. Ὄχι, εὐτυχῶς, ἡ ἐπισήμανση αὐτή δέν ἀφορᾶ ὅλους τούς Ἕλληνες. Εὐτυχῶς ὑπάρχουν πολλοί, μικροί καί μεγάλοι, πού θά σηκωθοῦν ἐνωρίς τά ξημερώματα γιά νά μετάσχουν τῆς Χριστουγεννιάτικης Θείας Λειτουργίας καί νά μεταλάβουν μετά ἀπό τή νηστεία πού ἐτήρησαν. Ὑπάρχουν πολλοί, δόξα τῶ Θεῶ πού ἐπιμένουν ἑλληνορθόδοξα καί ἀρνοῦνται νά μποῦν στήν μηχανή τοῦ κυμᾶ πού ἀλέθει ἔθνη, πολιτισμούς, ἰδιαοπροσωπίες, ἀνεξαρτησίες. Στό βωμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἀρκετοί συμπατριῶτες μας θυσιάζουν τά ἑλληνορθόδοξα Χριστούγεννα γιά νά ταξιδέψουν σέ διάφορους προορισμούς ἐκτός Ἑλλάδος. Ἐπικαλοῦνται τή συγκίνησή τους γιά τήν βραδυνή Θεία Λειτουργία πού θά παρακολουθήσουν σέ κάποιο χιονισμένο Ναό τῆς Κεντρικῆς ἤ Βορείου Εὐρώπης, ἀλλά τελικά ἀντί γιά τό Θεῖο Βρέφος καταλήγουν νά προσκυνοῦν τίς προθῆκες καί τά ράφια τῶν πολυκαταστημάτων τῶν πόλεων τῆς Ἑσπερίας καί ἐπιστρέφουν μέ βαλίτσες διπλᾶ φορτωμένες ἀπό τά........ ἀποδεικτικά στοιχεῖα τῆς εὐλαβείας των.

Παγκοσμιοποιημένες εἶναι καί πολλές ἀπό τίς εὐχετήριες κάρτες πού λάμβάνουμε αὐτές τίς ἡμέρες. Θά μοῦ πεῖτε ὅτι σημασία ἔχει νά σέ θυμηθεῖ κάποιος καί ὄχι ἡ ἀπεικόνιση ἐπάνω στήν κάρτα. Δέν διαφωνῶ, ἀλλά ἀφοῦ ἀποφασίζεις, Χριστιανέ μου, νά στείλεις γραπτῶς τίς εὐχές σου σέ ὁρισμένους φίλους, γιατί δέν προτιμᾶς κάρτες μέ Ὀρθόδοξη βυζαντινότροπη εἰκονογράφηση καί μοῦ στέλνεις χιονισμένα σκανδιναβικά τοπία μέ ταράνδους ἤ εὐτραφῆ ἀγγελούδια οὐδεμία σχέσηἔχοντα μέ τήν Πίστη μας καί τήν Λατρευτική μας τέχνη; Τό σπουδαιότερο, ὅμως, δέν εἶναι οὔτε οἱ κάρτες οὔτε τά ρεβεγιόν οὔτε ἄλλές ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις. Τό σπουδαιότερο εἶναι νά προετοιμασθοῦμε πνευματικά.

Ὁ ἐνανθρωπίσας Κύριος μᾶς καλεῖ νά ἐξομολογηθοῦμε, νά νηστέψουμε καί νά μεταλάβουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔτσι θά τιμήσουμε τήν Γέννησή Του. Ἔσι θά ὑποδεχθοῦμε τόν σαρκωθέντα Λόγο καί θά κρατήσουμε βαθειά μέσα στήν ψυχή μας τό «μήνυμα τῶν Χριστουγέννων». Ὅτι , δηλαδή, ὁ Θεός ἐσαρκώθη ὡς ἄνθρωπος «ἵνα ὁ ἄνθρωπος θεωθῆ». Γιά νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό σκότος τῆς πλάνης καί νά φωτισθεῖ ἀπό τήν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄς προετοιμασθοῦμε, λοιπόν, γιά ἀληθινά ἑλληνορθόδοξα Χριστούγεννα καί τότε δέν ἔχουμε τίποτε νά φοβηθοῦμε ἀπό τήν ἰσοπεδωτική παγκοσμιοποίηση.

Κων/νου Χολέβα, Πολιτικού Επιστήμονος

syndpeiraia.blogspot.com

Αναρτήθηκε από τη συνοδοιπορία στις 12/22/2010

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Η αλήθεια για τα Χριστούγεννα και η μυθοποίηση των Χριστουγέννων

Με την ενανθρώπηση και τη γέννησή Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός πραγματοποιεί το σκοπό της πλάσεως του ανθρώπου, την εμφάνιση του Θεανθρώπου στην Ιστορία. Την ένωση του κτιστού πλάσματος με τον Άκτιστο Πλάστη. Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως είναι η θέωση του ανθρώπου. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αυτός ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος). «Άνθρωπος γαρ εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος» (Ι. Χρυσόστομος). Στη λογική ενός ηθικιστού ο όρος «θεοποιηθώμεν», που χρησιμοποιούν Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, είναι σκάνδαλο. Γι’ αυτό μιλούν για «ηθική θέωση». Διότι φοβούνται να δεχθούν ότι με τη θέωση μεταβάλλεται «κατά χάριν» αυτό που ο Τριαδικός Θεός είναι «κατά φύσιν» (άκτιστος, άναρχος, αθάνατος). Τα Χριστούγεννα είναι, γι’αυτό, άμεσα συνδεδεμένα και με τη Σταύρωση και την Ανάσταση, αλλά και την Ανάληψη και την Πεντηκοστή. Ο Χριστός-Θεάνθρωπος χαράζει το δρόμο, που καλείται να βαδίσει κάθε σωζόμενος άνθρωπος, ενούμενος μαζί Του. Ο Ευαγγελισμός και τα Χριστούγεννα οδηγούν στην Πεντηκοστή,, το γεγονός της θεώσεως του ανθρώπου εν Χριστώ, μέσα δηλαδή στο σώμα του Χριστού. Αν τα Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, η Πεντηκοστή είναι η τελείωση του ανθρώπου ως Θεού κατά χάριν. Με το βάπτισμά μας μετέχουμε στη σάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, ζούμε και μεις τα «Χριστούγεννά μας», την ανά-πλασή μας. Οι Άγιοι δε, που φθάνουν στην ένωση με το Χριστό, τη θέωση, μετέχουν στην Πεντηκοστή και φθάνουν έτσι στη τελείωση και ολοκλήρωση του αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου. Αυτό σημαίνει εκκλησιαστικά πραγμάτωση του ανθρώπου, εκπλήρωση δηλαδή του σκοπού της υπάρξεώς του.
Όσο και αν είναι κουραστικός ο θεολογικός λόγος, και μάλιστα στον αμύητο θεολογικά σύγχρονο άνθρωπο, δεν εκφράζει παρά την πραγματικότητα της εμπειρίας των Αγίων μας. Μέσα από αυτήν την εμπειρία και μόνο μπορούν να κατανοηθούν εκκλησιαστικά, δηλαδή Χριστοκεντρικά, τα Χριστούγεννα. Αντίθετα, η αδυναμία του μη αναγεννημένου εν Χριστώ ανθρώπου να νοηματοδοτήσει τα Χριστούγεννα έχει οδηγήσει σε κάποιους γύρω απ’ αυτά μύθους. Οι άγευστοι της αγιοπνευματικής ζωής, μη μπορώντας να ζήσουν τα Χριστούγεννα, μυθολογούν γι’αυτά, στα όρια της φαντασίας και μυθοπλασίας, χάνοντας το αληθινό νόημά τους. Όπως μάλιστα θα δούμε, ο αποπροσανατολισμός αυτός δεν συνδέεται πάντοτε με την άρνηση του μυστηρίου, αλλά με αδυναμία βιώσεώς του, που οδηγεί αναπόφευκτα στην παρερμηνεία του.
Μία πρώτη μυθολογική απάντηση στο ερώτημα των Χριστουγέννων δίνεται από την αίρεση, τη στοχαστική και ανέρειστη –ανεμπειρική δηλαδή- θεολόγηση. Ο δοκητισμός, η φοβερότερη αίρεση όλων των αιώνων, δέχθηκε κατά φαντασίαν νάρκωση του Θεού Λόγου (δοκείν-φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία του Θεού στην ενδοκοσμική πραγματικότητα. Για ποιο λόγο θα μπορούσε να ερωτήσει κανείς. Οι Δοκήται ή Δοκηταί κάθε εποχής δεν μπορούν να ανεχθούν, στα όρια της λογικής τους, τη σάρκωση και τη γέννηση του Θεού ως ανθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σε αυτόκλητους υπερασπιστές του κύρους του Θεού, ντρέπονται να δεχθούν κάτι που ο ίδιος ο Θεός επέλεξε για τη σωτηρία μας. Το δρόμο της μητρότητας. Να γεννηθεί δηλαδή από μια Μάνα, έστω και αν αυτή δεν είναι άλλη από το καθαρότερο πλάσμα όλης της ανθρώπινης ιστορίας, την Παναγία Παρθένο. Όλοι αυτοί μπορούν να καταταχθούν στους «υπεράγαν» Ορθοδόξους (κατά τον άγ. Γρηγόριο το Θεολόγο). Γιατί ο Δοκητισμός οδήγησε στο Μονοφυσιτισμό, στην άρνηση της ανθρωπότητας του Χριστού. Είναι οι συντηρητικοί, οι τυποκράτες, οι ευσκανδάλιστοι. Γι' αυτούς όλους είναι σκάνδαλο η αλήθεια, η πραγματικότητα, η ιστορικότητα. Ενώ άλλοι απορρτίπτουν τη θεότητα του Χριστού, αυτοί αρνούνται την ανθρωπότητά του. Και όμως, η Ορθοδοξία ως Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του, είναι η «ιστορικότερη θρησκεία», κατά τον αείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζει στην πραγματικότητα των ενεργειών του Θεού για τη σωτηρία μας και τις δέχεται με το ρεαλισμό της Θεοτόκου: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38)! «Και ο Πιλάτος στο Σύμβολο» λέγει μια ωραία σερβική παροιμία. Διότι ο Πιλάτος, ο πιο άβουλος αξιωματούχος της ιστορίας, ως υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, βεβαιώνει την ιστορικότητα του Ευαγγελίου. Εις πείσμα όμως των Δοκητών ο Θεός-Λόγος «σαρξ εγένετο -δηλαδή άνθρωπος- και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού (το άκτιστο φως της θεότητάς Του)» (Ιωάνν. 1, 14). Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2,9), είναι δηλαδή τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Η σάρκωση και γέννηση του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο για την ανθρώπινη σοφία, που αυτοκαταργούμενη και αυτοαναιρούμενη σπεύδει να χαραχτηρίσει «μωρία» το μυστήριο του Χριστού, που κορυφώνεται στον σταυρικό του θάνατο (Α' Κορ. 1,23). Είναι δυνατόν ο Θεός να φθάσει σε τέτοιο όριο κενώσεως, ώστε να πεθάνει πάνω στο σταυρό ως Θεάνθρωπος; Αυτό είναι το σκάνδαλο για τους σοφούς του κόσμου. Γι' αυτούς οι «θεοί» του κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τους ανθρώπους γι' αυτούς, δεν θυσιάζονται αυτοί για τους ανθρώπους. Πώς θα δεχθούν το μυστήριο της Θείας Ανιδιοτέλειας; «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν (θυσίασε) ... ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού» (Ιωανν. 3, 16. 17). Στα όρια της «λογικής» ή «φυσικής» θεολογήσεως χάνεται τελικά το θείο στοιχείο στο πρόσωπο του Χριστού και μένει το ανθρώπινο, παρανοημένο και αυτό και παρερμηνευόμενο. Διότι δεν υπάρχει ιστορικά άνθρωπος-Χριστός, αλλά Θεάνθρωπος. Η ένωση Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο Θεού-Λόγου είναι «ασύγχητη» μεν, αλλά και «αδιαίρετη». Οι «λογικές» ερμηνείες του Προσώπου του Χριστού αποδεικνύονται παράλογες, διότι αδυνατούν να συλλάβουν με τη λογική το «υπέρλογο».
Η νομική-δικανική συνείδηση ζει και αυτή στο Χριστό το σκάνδαλό της. Αναζητεί σκοπιμότητα κοινωνική στη Σάρκωση και καταλήγει και αυτή στο μύθο, όταν δεν αυτοπαραδίδεται στον Θείο Λόγο. Οι Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσω του διακεκριμένου σχολαστικού τους Ανσέλμου (11ος αι.), το μύθο της «ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης». Ο Θεός-Λόγος σαρκούται, διά να σταυρωθεί-θυσιασθεί και δώσει έτσι ικανοποίηση στην προσβλή που προξένησε στο Θεό η ανθρώπινη αμαρτία! Τα κρατούντα τότε στη φραγκική φεουδαρχική κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικά) στο Θεό, που παίρνει τη θέση στη φραγκογερμανική φαντασία ενός υπεραυτοκράτορα. Ας φωνάζει ο Ιωάννης: «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (3,16), ή ο Παύλος: «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην προς ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. 5,8). Όχι! «Για να πάρει εκδίκηση» και «ζητώντας ικανοποίηση» θα μάθει να φωνάζει ο δυτικός (ή δυτικοποιημένος) άνθρωπος.
Έτσι πλάσθηκε ένας «Χριστιανισμός» άλλου είδους, που δεν διαφέρει από μυθοπλασία, αφού προβάλλει στο Θεό τη φαντασία και τις προλήψεις μας. Η εκλογίκευση και η εκνομίκευση του μυστηρίου του Θεανθρώπου είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος του Χριστιανισμού στην ιστορία.
Η θρησκευτική (τυπολατρική) συνείδηση ζει το «σκάνδαλο» της ενανθρωπήσεως καταφεύγοντας στη θρησκειοποίηση της Πίστεως. Εξαντλεί το νόημα των Χριστουγέννων στις τελετές και χάνει τον αληθινό σκοπό τους, που είναι η «υιοθεσία» (θέωση). «Ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν...» (Γαλ. 4,5). Είναι το σκάνδαλο του φαρισαϊσμού, έστω και αν λέγεται Χριστιανισμός.
Είναι όμως οι εχθροί του «παιδίου» που βιώνουν το σκάνδαλο της εξουσίας. Ο Ηρωδισμός! Οι κρατούντες ή μάλλον «δοκούντες άρχειν...» (νομίζοντες ότι κυβερνούν) (Μαρκ. 10,42), όπως ο Ηρώδης, βλέπουν στον νεογέννητο Χριστό κάποιον ανταγωνιστή και κίνδυνο των συμφερόντων τους. Γι' αυτό «ζητούσι την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2,20). Παρερμηνεύουν έτσι τον αληθινό χαραχτήρα της βασιλικής ιδιότητας του Χριστού, της οποίας «ουκ έσται τέλος». Ο Χριστός ως Βασιλεύς όλης της κτίσεως είναι ο μόνος αληθινός Κύριός της, ο δημιουργός και σωτήρας της και όχι ως οι Ηρώδες του κόσμου τούτου, που αδίστακτοι δολοφονούν, για να κρατήσουν την εξουσία τους.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε.Π. 36,516) προσφέρει δυνατότητα ορθής προσεγγίσεως των Χριστουγέννων, δηλαδή αγιοπνευματικής: «Τοίνυν εορτάζομεν μη πανηγυρικώς, αλλά θεϊκώς. μη κοσμικώς, αλλά υπερκοσμίως . μη τα ημέτερα, αλλά τα του ημετέρου (=όχι δηλαδή τους εαυτούς μας, αλλά τον Χριστόν ας τιμάμε...). μάλλον δε τα του Δεσπότου. μη τα της ασθενείας, αλλά τα της ιατρείας. μη τα της πλάσεως, αλλά τα της αναπλάσεως.

Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός











Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Σε λίγες ημέρες θα εορτάσωμε τη μεγάλη εορτή του χριστιανικού κόσμου, την εορτή των Χριστουγέννων. Το γεγονός της γεννήσεως του Κυρίου θα ξαναφέρει η Εκκλησία μπροστά στα μάτια της ψυχής μας και θα μας καλέσει να προσκυνήσωμε μαζί με τους ποιμένες και με τους μάγους τον γεννηθέντα βασιλέα και να υμνολογήσωμε μαζί με τις στρατιές των ουρανίων αγγέλων την ενανθρώπησι του Θεού της ειρήνης και της αγάπης. Το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», ο αγγελικός ύμνος της γεννήσεως (Λουκ. 2,3), θα αντηχήσει και πάλι στους ναούς μας. Στο νεογέννητο βρέφος της Βηθλεέμ θα δούμε τον τεχθέντα Σωτήρα μας, τον ενανθρωπήσαντα Θεό. Σ᾿ αυτό το βρέφος θα αντικρύσωμε την «λύτρωσιν» που «απέστειλεν ο Κύριος τω λαώ αυτού» (Ψαλμ. 110, 9), γιατί μέσα στο βρεφικό του σώμα δεν κρύβεται μόνον ο Θεός, αλλά και το πλήρωμα της σωτηρίας μας, η ανακαίνιση και η θέωση της φθαρτής μας φύσεως, η καινή κτίση· ο άνθρωπος που γίνεται Θεός, αυτό το μυστήριο της σωτηρίας και της λυτρώσεως όλων ημών.
Ακριβώς δε λόγῳ της θεολογικής της αυτής σπουδαιότητος η εορτή των Χριστουγέννων αποτελεί μαζί με την εορτή του Πάσχα τους δύο μεγάλους πόλους γύρω από τους οποίους στρέφεται το λειτουργικό έτος. Το Πάσχα είναι η κορωνίδα των κινητών και τα Χριστούγεννα των ακινήτων εορτών. Ειδικά δε η εορτή των Χριστουγέννων είναι η «μητρόπολις» των εορτών κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο (Εις τον μακάριον Φιλογόνιον, 3), γιατί το γεγονός που εορτάζομε κατ᾿ αυτή είναι η προϋπόθεση όλων των άλλων σταθμών της σωτηρίας μας. Αν δεν εγεννάτο ο Χριστός ούτε θα εβαπτίζετο, ούτε θα εδίδασκε και θα εθαυματούργει, ούτε θα έπασχε και θα ανίστατο. Ήδη με τη γέννησι του Χριστού η σωτηρία του γένους μας έχει δυνάμει συντελεσθεί. Η θεία και η ανθρωπίνη φύση έχουν ενωθή εν Χριστώ. Ο Θεός και άνθρωπος Ιησούς Χριστός αποτελεί την ζώσαν εικόνα και την εγγύηση της μελλοντικής εν Χριστώ ανακεφαλαιώσεως των πάντων.
Στη λειτουργική διαμόρφωσι της εορτής των Χριστουγέννων επέδρασε η προϋφισταμένη εορτή του Πάσχα. Στη σημερινή δε μορφή των Ακολουθιών μπορούμε εύκολα να διακρίνωμε τον βαθμό και τα στοιχεία των επιδράσεων αυτών, ιδίως στην προεόρτιο περίοδο, την οποία και διερχόμεθα.
Πρώτον προσετέθη στην εορτή των Χριστουγέννων μία προπαρασκευαστική Κυριακή· την ονόμασαν «Κυριακή των αγίων Πατέρων». Πατέρες εννοούνται όχι οι Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά οι κατά σάρκα πρόγονοι του Χριστού και μάλιστα ο γενάρχης Αβραάμ. Ύστερα το θέμα της Κυριακής αυτής διεπλατύνθη και περιέλαβε όλους τους προ Χριστού δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, προγόνους ή μη του Χριστού. Ως ευαγγελική περικοπή ανεγινώσκετο, όπως και μέχρι σήμερα, η γενεαλογία του Χριστού, που περιέχεται στο πρώτο κεφάλαιο του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, και ως απόστολος από την Προς Εβραίους επιστολή η περικοπή που αναφέρεται στα παθήματα των «μαρτυρηθέντων διά της πίστεως» ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης (Εβρ. 11, 9-10. 32-40). Η διαπλάτυνση του εορτολογικού περιεχομένου της Κυριακής προ των Χριστουγέννων και η τάση αναπτύξεως της προπαρασκευαστικής περιόδου επέφεραν βραδύ- τερον την διχοτομησι, τρόπον τινά, της Κυριακής αυτής και την μετάθεσι μέρους του θέματος της στην προ αυτής Κυριακή. Έτσι οι Κυριακές των αγίων Πατέρων έγιναν δύο και, προς διάκρισιν, η μία ωνομάσθη «Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως», η παλαιοτέρα, και η άλλη διετήρησε το παλαιό όνομα «Κυριακή των αγίων Πατέρων», που για να μη συγχέεται με τις Κυριακές των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων πήρε το όνομα «Κυριακή των Προπατόρων». (...) Όλος ο Δεκέμβριος μήνας πήρε προεόρτιο χαρακτήρα. Είναι αφιερωμένος στην Παλαιά Διαθήκη, στους προφήτες και στους προπάτορες του Χριστού, στην περίοδο της αναμονής του Μεσσία. Γι᾿ αυτό ακριβώς βλέπομε να αναγράφεται στα εορτολόγια η μνήμη του προφήτου Ναούμ την 1η Δεκεμβρίου, του προφήτου Αββακούμ την 2α, του προφήτου Σοφονίου την 3η, του προφήτου Αγγαίου την 16η και του προφήτου Δανιήλ και των τριών παίδων την 17η. Του Πάσχα προηγείτο νηστεία. Τα Χριστούγεννα κατ᾿ αρχάς απέκτησαν μία ολιγοήμερο προπαρα-σκευαστική νηστεία, που κατά τον Ζ´ αιώνα ελκυομένη από το πρότυπο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έγινε και αυτή τεσσαρακονθήμερος και αρχίζει από την 15η Νοεμβρίου.
Αλλά το στοιχείο εκείνο που έδωσε ιδιαίτερο προπαρασκευαστικό και προεόρτιο τόνο στην προ των Χριστουγέννων περίοδο είναι οι ύμνοι, που παρεμβάλλονται στις ακολουθίες του εσπερινού, του όρθρου και του αποδείπνου των ημερών αυτών. Η παρεμβολή γίνεται κατά ένα μεθοδικό και κλιμακωτό ανοδικό σύστημα. Από την 21η Νοεμβρίου αρχίζουν να ψάλλονται οι καταβασίες των Χριστουγέννων «Χριστός γεννάται δοξάσατε…», από την 26η προστίθεται και το προεόρτιο κοντάκιο «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον…»· από την 30η Νοεμβρίου αρχίζει η παρεμβολή και άλλων προεορτίων τροπαρίων.
Τις ημέρες αυτές ψάλλονται κατά τα απόδειπνα και τα προεόρτια τριώδια και οι κανόνες, ποιήματα Συμεών του Μεταφραστού, που εξαρτώνται και κατά την ακροστιχίδα και κατά το περιεχόμενο από τα αντίστοιχα τριώδια της Μεγάλης Εβδομάδος. Η προ των Χριστουγέννων εβδομάς παίρνει έτσι τον χαρακτήρα και πλέκεται κατά την μίμησιν της προ του Πάσχα Μεγάλης Εβδομάδος. Η μίμησις κορυφούται την παραμονή των Χριστουγέννων με την ακολουθία των μεγάλων ωρών και του εσπερινού, που έχουν ποιηθεί κατά το πρότυπο των μεγάλων ωρών της Μεγάλης Παρασκευής και του μεγάλου εσπερινού του Πάσχα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ» του καθηγητού (+) Ι. Μ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ





Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ελευθέριος και η μητέρα του Αγία Ανθία

Tω αυτώ μηνί IE΄, μνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Eλευθερίου.

Eλευθέριος ως αδουλόνους φύσει,
Σπάθας θεωρών ουκ εδουλούτο πλάνη.
Δίον Eλευθέριον δεκάτη πέφνε φάσγανα πέμπτη.


Oύτος ήτον από την πόλιν της Pώμης, εν έτει ριζ΄ [117], πολλά νέος κατά την ηλικίαν, ορφανός από πατέρα, μητέρα δε μόνην έχων, ονομαζομένην Aνθίαν. H οποία εδιδάχθη από τον Aπόστολον Παύλον την εις Xριστόν πίστιν. Oύτος λοιπόν όταν ήτον ακόμη παιδίον επροσφέρθη από την μητέρα του εις τον Eπίσκοπον της Pώμης Aνίκητον. Kαι από εκείνον έμαθε τα ιερά γράμματα, και εσυναριθμήθη με το τάγμα των κληρικών, ήτοι έγινεν Aναγνώστης. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, εχειροτονήθη Διάκονος. Kατά δε τον δέκατον όγδοον χρόνον της ηλικίας του εχειροτονήθη Iερεύς, και εις τον εικοστόν χρόνον εχειροτονήθη Eπίσκοπος του Iλλυρικού, πολλά πρότερον εργασάμενος θαύματα διά την υπερβάλλουσαν αρετήν του1. Eπειδή δε επίστρεφεν εις την πίστιν του Xριστού πολλούς Έλληνας διά μέσου της διδασκαλίας του, τούτου χάριν εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως Aδριανού. Kαι τον Xριστόν Θεόν αληθινόν ανακηρύξας, κατά προσταγήν του βασιλέως βάλλεται επάνω εις ένα χάλκινον και πεπυρωμένον κρεββάτι, υποκάτω εις το οποίον ήτον εστρωμένη φωτία. Έπειτα εξαπλόνεται επάνω εις μίαν εσχάραν πολλά αναμμένην. Kαι μετά ταύτα βάλλεται μέσα εις ένα πυρωμένον τηγάνι γεμάτον από λάδι και οξύγγι και πίσσαν. Υπό της θείας όμως χάριτος διεφυλάχθη από όλα αυτά αβλαβής.

Ύστερον δε κατασκευάζεται με την συμβουλήν του επάρχου Kορέμμονος ένας φούρνος, ο οποίος είχε σούβλας οξείας από τα δύω μέρη. Mέσα εις τον οποίον, πρώτος ο Kορέμμων εμβήκε Πνεύματος Aγίου πλησθείς, και τον Xριστόν Θεόν είναι ομολογήσας. Eπειδή δε ευγήκεν από εκεί αβλαβής, διά τούτο αποκεφαλίζεται, και λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον. O δε Άγιος Eλευθέριος εβάλθη μέσα εις τηγάνι. Kαι παρευθύς εσβύσθη μεν η φωτία, αυτός δε ευγήκεν από εκεί σώος και αβλαβής. Έπειτα ρίπτεται εις την φυλακήν, δεθείς δε εις καρότζαν, τραβίζεται από άγρια άλογα. Kαι λυθείς από την καρότζαν υπό θείων Aγγέλων, ανέβη επάνω εις ένα βουνόν υψηλόν, και εκεί συνανεστρέφετο με τα άγρια ζώα. Tα οποία ημέροναν, όταν ο Άγιος εμελέτα τα λόγια του Θεού. Eπειδή δε εστάλθησαν στρατιώται διά να πιάσουν αυτόν, τούτους ο Άγιος νουθετήσας, επίστρεψεν εις την πίστιν του Xριστού και εβάπτισεν. Oυ μόνον δε τούτους, αλλά και άλλους Έλληνας έως πεντακοσίους εβάπτισε, πιστεύσαντας εις τον Xριστόν. Φερθείς δε εις τον βασιλέα, και δοθείς εις τα θηρία διά να τον φάγουν, εδιαφυλάχθη σώος και αβλαβής. Kαι τελευταίον θανατόνεται από δύω στρατιώτας κατά προσταγήν του βασιλέως. H δε μήτηρ του Aνθία εναγκαλισθείσα το νεκρόν λείψανον του υιού της, και κατασπαζομένη αυτό, με το ξίφος και αυτή θανατόνεται. Kαι ούτω μετά του υιού της λαμβάνει τον στέφανον της αθλήσεως. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν Nαόν τον όντα πλησίον του Ξηρολόφου. (Όρα τον κατά πλάτος Bίον τούτου εις τον Nέον Παράδεισον2.)



ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ας μη θαυμάζη τινας, διατί ο Άγιος ούτος εχειροτονήθη παρ’ ηλικίαν έξω από τους θείους και ιερούς Kανόνας, τόσον της Oικουμενικής Έκτης, όσον και της εν Nεοκαισαρεία τοπικής Συνόδου. Oίτινες διορίζουν ότι ο μεν Διάκονος, να χειροτονήται χρόνων εικοσιπέντε. O δε Πρεσβύτερος, χρόνων τριάκοντα. Kαι ο Eπίσκοπος, υπέρ τους τριάκοντα. Tινάς, λέγω, περί τούτου ας μη θαυμάζη. Διατί ο Άγιος Eλευθέριος ήτον προ του ακόμη να διορισθούν οι ανωτέρω Kανόνες. Aυτοί γαρ εδιωρίσθησαν ύστερον.

2. Σημείωσαι, ότι τα ελλείποντα τη του Aγίου τούτου Eλευθερίου ασματική Aκολουθία, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία. Tον δε ελληνικόν αυτού Bίον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Αιλίου Aδριανού». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων, και εν άλλαις.)


Tη αυτή ημέρα η Aγία Aνθία, η μήτηρ του Aγίου Eλευθερίου, περιχυθείσα τω του υιού νεκρώ, ξίφει τελειούται.

Δίδωσι μήτηρ νεκρικόν κόσμον τέκνω,

Αύτη εαυτήν συγκεκομμένην σπάθαις.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)


Πηγή: http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

συν - οδοιπορία: Μητροπολίτης Καστορίας "Πρέπει να μετανοήσουμε για...

συν - οδοιπορία: Μητροπολίτης Καστορίας "Πρέπει να μετανοήσουμε για...: "Λαμπρό συλλείτουργο τελέστηκε σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Καλλιθέας, επί τη εορτή του Αγίου Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λ..."

συν - οδοιπορία: Ανακοινωθέν Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για την "Κάρτα ...

συν - οδοιπορία: Ανακοινωθέν Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για την "Κάρτα ...: "Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος συζητήσασα και πάλι το θέμα της «Κάρτας του Πολίτη», με αφορμή το κείμενο που αναρτήθηκε προς «δημόσια διαβούλευση ..."

ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ

Κυριακάτικο εγκύκλιο κήρυγμα του
Σεβ. Μητροπολίτου Γορτυνίας κ. Ιερεμίου για την «Κάρτα του Πολίτου»



Το σημερινό μου κήρυγμα, αγαπητοί αδελφοί, δεν θα είναι συνέχεια των μαθημάτων για την ορθόδοξη πίστη μας, αλλά θέλω να σας μιλήσω για ένα θέμα που ακούγεται πολύ στις ημέρες μας. Θα σας μιλήσω για την λεγόμενη Κάρτα του Πολίτη. Όμως, διστάζω, γιατί, για να μιλήσει κανείς σωστά σε θέματα που φαίνονται ως σημεία των καιρών, πρέπει να έχει φωτισμένο νου, πρέπει να είναι προφήτης.
Οι προφήτες, αγαπητοί μου, λέγονταν «ορώντες», γιατί, με την Χάρη του Θεού που είχαν, έβλεπαν σωστά την κρίση της εποχής τους και έδιναν το κατάλληλο φάρμακο για την θεραπεία της. Εγώ προφήτης δεν είμαι, αλλά μελετώ τα βιβλία των αγίων προφητών και επιθυμώ να ομιλώ και να ζω με βάση την φωτισμένη διδασκαλία τους. Έτσι θα γράψω μερικές σκέψεις για την Κάρτα του Πολίτου, που θέλουν να μας δώσουν, και παρακαλώ να τις ακούσετε...
1. Κατά πρώτον θα πω αυτό το βασικό: Αν το να πάρουμε την Κάρτα του Πολίτου, αυτό σημαίνει ότι αρνούμαστε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τότε το λέμε καθαρά και το φωνάζουμε δυνατά: Όχι δεν θα την πάρουμε! Αν δηλαδή μας πουν: «Αρνήσου τον Χριστό και θα σου δώσω την Κάρτα, για να μπορείς έτσι να παίρνεις τον μισθό σου και να εξυπηρετείσαι και εσύ και η οικογένειά σου σε όλες τις υπηρεσίες», τότε εμείς θα απαντήσουμε: «Βάλτε μου το μαχαίρι στον λαιμό, βάλτε βαθιά το μαχαίρι, την Κάρτα που μου λέτε, όχι δεν την παίρνω. Δέχομαι και εγώ και η οικογένειά μου να πεθάνουμε γυμνοί και νηστικοί στο στρώμα, αλλά τον Χριστό μου, όχι δεν Τον αρνούμαι»!
2. Δεν φαίνεται όμως, χριστιανοί μου, φανερά τουλάχιστον, δεν φαίνεται λέγω ότι το να πάρουμε την Κάρτα του Πολίτου σημαίνει ότι θα αρνηθούμε την πίστη μας. Μας την προσφέρουν, όπως μας λέγουν, σαν ένα είδος ταυτότητος, στην οποία θα ενσωματωθούν όλα τα στοιχεία μας: Εκλογικός αριθμός, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης, όλα – όλα όσα έχουν σχέση με την υγεία μας, ώστε ο πολίτης, μας λέγουν, να εξυπηρετείται σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Με αυτήν την απλή έννοια και χωρίς να μας θέτουν θέμα πίστεως, σαν χριστιανοί, δεν έχουμε πρόβλημα να πάρουμε την Κάρτα.
3. Όμως έχουμε μάτια και βλέπουμε και λογική και σκεπτόμαστε και νοούμε τι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με την Κάρτα του Πολίτου• γι᾽ αυτό και δικαιολογημένα προκαλούνται τόσες αντιδράσεις των χριστιανών μας, αλλά και όλων γενικά των ανθρώπων, ακόμη και αυτών των αδιαφόρων θρησκευτικά. (α) Ακούμε ότι με αυτή την Κάρτα θα δυναστεύεται η ελευθερία του ανθρώπου, γιατί με το μικροτσίπ που θα υπάρχει σ᾽ αυτή θα γίνονται γνωστά στον καθένα όλα τα προσωπικά δεδομένα του ανθρώπου, ακόμη δε, με την τοποθέτηση αργότερα ενός μικροτσίπ στο χέρι μας, θα ελέγχεται και η ψυχική κατάσταση του ανθρώπου. Αυτό κανείς άνθρωπος, αλλά ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, και ακόμη ιδιαίτερα εμείς οι Πελοποννήσιοι, που κάναμε λεβέντικους αγώνες για την λευτεριά, εμείς ιδιαίτερα, λέγω, δεν θα πρέπει να ανεχθούμε μια τέτοια καταδυνάστευση της ψυχής μας, για εξυπηρέτηση τάχα. Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο, αγαπητοί μου, είναι η ελευθερία, το «αυτεξούσιο» που λέμε θεολογικά, το οποίο σεβάστηκε και Αυτός ο Θεός. Γιατί, ενώ μπορούσε ο Θεός να αναγκάσει τον άνθρωπο να τηρεί τις εντολές Του, όμως τον άφησε ελεύθερο, να ενεργήσει κατά την επιθυμία του. Τόσα και τόσα γράφουν οι άγιοι Πατέρες για το αυτεξούσιο του ανθρώπου, το οποίο όμως έρχεται τώρα να μας το τσαλαπατήσει η Κάρτα του Πολίτου. Και όπως τα λέγουν οι ειδικοί, η δικτατορία της Κάρτας θα προχωρήσει ακόμη περισσότερο: Θα θέλει να μας κάνει ένα είδος ρομπότ, γιατί το μικροτσίπ της Κάρτας, όταν αργότερα το εμφυτεύσουν στο χέρι μας, αυτό θα επηρεάζει την ψυχική μας διάθεση και θα αλλοιώνει τον ψυχικό μας κόσμο. Δηλαδή, η Κάρτα του Πολίτου θα γίνει ο εξευτελισμός της προσωπικότητός μας και θα μας υποδουλώσει στην πιο σκληρή δικτατορία. Εμείς που δεν ανεχθήκαμε την Τουρκιά, πως τώρα θα ανεχθούμε αυτήν την σκληρότερη σκλαβιά; Εάν έτσι έχει το πράγμα, και έτσι έχει, όπως μας το λέγουν οι ειδικοί, γι᾽ αυτόν τον λόγο, όχι δεν πρέπει να πάρουμε την Κάρτα. Θέλουμε όμως, όχι μόνο εμείς η Εκκλησία, αλλά και η Πολιτεία, που λέει ότι ενδιαφέρεται για την ελευθερία του πολίτη, να αντιδράσει στην καταδυνάστευση αυτή της ελευθερίας μας, που θα μας φέρει η Κάρτα του Πολίτη. (β) Αλλά υπάρχει και άλλος λόγος, ακόμη ισχυρότερος για ᾽μας τους χριστιανούς, που μας κάνει να αποκρούομε και να αποστρεφόμαστε αυτήν την Κάρτα: Μας λέγουν ότι ο κωδικός αριθμός του μικροτσίπ της Κάρτας θα είναι ο 666. Που τον βρήκαν επί τέλους αυτόν τον αριθμό; Κάτι κρύβεται εδώ!... Εμείς, που διαβάζουμε την Αγία Γραφή, ξέρουμε, όπως μας λέγει η Αποκάλυψη, ότι ο αριθμός αυτός είναι ο αριθμός του Αντιχρίστου (βλ. Απ. 13,18). Είναι δύσκολος στην ερμηνεία του ο αριθμός αυτός. Γενικά με αυτόν χαρακτηρίζεται το κράτος του Αντιχρίστου, το οποίο θα είναι ένα χάος. Αυτό το χάος εκφράζει ο αριθμός 666. Πραγματικά είναι ένας μυστηριώδης αριθμός. Αποτελείται από τρία 6• το τετράγωνο του 6 είναι 36• αν προσθέσουμε όλους τους αριθμούς από το 1 μέχρι το 36 λαμβάνουμε άθροισμα 666. Ποιά ερμηνεία έχει ο αριθμός αυτός; Και ξένοι ακόμη ερμηνευτές (για παράδειγμα ο Henry) είπαν ότι ο αριθμός αυτός εκφράζει τον αριθμό των πλανών και των αιρέσεων του Παπισμού, η άλλοι είπαν, ότι είναι ο αριθμός των ετών του Παπισμού από την εμφάνισή του μέχρι την πτώση του. Γενικά όμως επικρατεί η ερμηνεία που είπαμε, ότι ο αριθμός 666 εκφράζει το χάος του κράτους του Αντιχρίστου. Εμείς λοιπόν που γνωρίζουμε ότι ο αριθμός 666 είναι ο αριθμός του Αντιχρίστου και των υπηκόων του, όχι δεν θέλουμε στην ταυτότητά μας, στην κάρτα μας, να έχουμε τέτοιο αριθμό. Βέβαια δεν είμαστε θρησκόληπτοι για να νομίζουμε ότι, αν μας γράψει κανείς στην πλάτη μας η έξω από το σπίτι μας τον αριθμό αυτό, πάει χαθήκαμε και γίναμε του Αντιχρίστου, χωρίς να το θέλουμε. Αλλά πως να το πω; Όχι δεν θέλουμε τον αριθμό αυτό στην Κάρτα μας, που θα την κάνουν ταυτότητά μας. Δεν μπορεί να μας επιβάλουν ετσι θελικά στο προσωπικό μας δελτίο έναν αριθμό που θέλουν αυτοί, που είναι για ᾽μας τους πιστούς δυσώνυμος αριθμός. Αλλά, με το να επιμένουν, από προηγούμενα έτη ήδη, να μας βάλουν στο προσωπικό μας δελτίο τον αριθμό του Αντιχρίστου, υποψιαζόμαστε ποιό είναι το σχέδιό τους: Θέλουν σιγά-σιγά να μας εισαγάγουν και να μας κάνουν πολίτες σε ένα νέο κράτος, παγκόσμιο κράτος, το κράτος μιας ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και να αποχρωματιστούμε έτσι σαν Έλληνες και σαν Χριστιανοί. Και γι᾽ αυτόν λοιπόν τον λόγο ακόμη, το ότι δηλαδή η Κάρτα του Πολίτου θα έχει ως κωδικό τον αριθμό του Αντιχρίστου, όχι δεν θέλουμε να την πάρουμε! (γ) Το ότι, αγαπητοί μου χριστιανοί, η Κάρτα του Πολίτου θα φέρει τον αριθμό 666 και το άλλο που είπαμε ότι θα ελέγχει την ζωή μας και αυτόν ακόμη τον ψυχικό μας κόσμο, αυτά, λέγω, μας κάνουν να συνδέσουμε την Κάρτα του Πολίτου με το χάραγμα του Αντιχρίστου, για το οποίο γράφει η Αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη, όπως λέγουν οι ερμηνευτές της, ερμηνεύεται «κυκλικώς». Αυτό σημαίνει ότι η Αποκάλυψη κατά ένα μικρό κύκλο πραγματοποιείται σε κάθε εποχή. Και στα τέλη των αιώνων, σε ένα ευρύ, στον τελευταίο κύκλο, θα πραγματοποιηθούν τα γεγονότα ακριβώς όπως τα γράφει η Αποκάλυψη. Ώστε λοιπόν και στην σημερινή μας εποχή ζούμε την Αποκάλυψη. Και στην σημερινή μας εποχή ο Αντίχριστος έχει τον πρόδρομό του και το προδρομικό του σημείο. Πριν δηλαδή από το πραγματικό χάραγμα του Αντιχρίστου στο μέτωπο και στην χείρα, για το οποίο γράφει η Αποκάλυψη (13,16), η ανθρωπότητα θα προετοιμαστεί και θα δοκιμασθεί με προηγούμενα χαράγματά του. Και σαν τέτοιο προδρομικό χάραγμα του Αντιχρίστου για την εποχή μας θεωρούμε την Κάρτα του Πολίτου, αν βέβαια αληθεύουν τα παραπάνω στοιχεία που φημολογούνται γι᾽ αυτήν: Ότι δηλαδή αυτή η Κάρτα θα έχει τον αριθμό του Αντιχρίστου και θα προσβάλει το αυτεξούσιο, το μέγα αυτό δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αν έχουν έτσι τα πράγματα, βεβαίως δεν πρέπει να πάρουμε την Κάρτα του Πολίτου!

4. Για να μην πάθουμε, αδελφοί, την ζημιά – που θα την πάθουν πολλοί – και παραπλανηθούμε από τις δολοπλοκίες του Σατανά και από τα προδρομικά του Αντιχρίστου χαράγματα, πρέπει να αγωνιζόμαστε συνεχώς για την καλή μας πορεία προς τον Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Να προσευχόμαστε και να αγαπάμε την άσκηση, την νηστεία δηλαδή και την απλή και ταπεινή ζωή και όχι την καλοπέραση. Γιατί οι σωστοί χριστιανοί δεν είναι καλοπερασάκηδες, αλλά ουν ασκητικά. Να εξομολογούμαστε, να μελετούμε τον λόγο του Θεού και να λαχταράμε την Θεία Λειτουργία με τον γλυκό της καρπό, την Θεία Κοινωνία. Έτσι, αν ο αγώνας μας και η χαρά μας είναι το να αγαπάμε τον Χριστό και να ζούμε κατά τον άγιο Νόμο Του, δεν θα αφήσει η καλή μας Παναγία εμάς τα παιδιά Της ας παραπλανηθούμε από τον Διάβολο και να σφραγισθούμε από τα χαράγματά του. Ο χριστιανός που προσεύχεται και κοινωνάει ενσυνείδητα και με γλυκασμό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού έχει καθαρό νου και τον φωτίζει ο Θεός τι πρέπει να πράξει. Μη φοβάστε, χριστιανοί μου, μη φοβάστε! Ναι! Δεν θα μας αφήσει, ξαναλέγω, η Παναγία Δέσποινά μας να πέσουμε στην πλάνη του εχθρού. Το καθημερινό μας ακούμπημα είναι η προσευχή μας σ᾽ Αυτήν: «Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπη Σου»!
5. Τέλος, έχω να πω ότι σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να έχουμε σωστό κκλησιολογικό φρόνημα. Στο θέμα της Κάρτας του Πολίτου θα κάνουμε ο,τι μας πει η Εκκλησία, σαν Σύνοδος Ιεραρχών. Είναι αλήθεια όμως ότι εμείς οι Ιεράρχες πρέπει να βοηθούμε τους Χριστιανούς μας, διδάσκοντας σ᾽ αυτούς την ιδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων μας, να βλέπουν σωστά τα σημεία των καιρών και να τους ετοιμάζουμε να δίνουν μαρτυρία για την πίστη τους και με μαρτύριο ακόμη. Σ᾽ αυτήν δε την μαρτυρία και το μαρτύριο μπροστάρηδες πρέπει να είμαστε εμείς οι Ιεράρχες, αλλά κι όλοι οι κληρικοί, μοναχοί και μοναχές.

Αναρτήθηκε από τη συνοδοιπορία .

http://synodoiporia.blogspot.com/

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ο Άγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός, είναι από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αμέτρητοι ναοί έχουν κτισθεί προς τιμήν του και πλήθη λαού σπεύδουν να τον τιμήσουν και να ζητήσουν τη μεσιτεία του προς τον Κύριο.
Γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 250 μ.Χ. από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Βρέφος ακόμη απέδειξε ότι είχε τη χάρη του Θεού. Με θαυμαστό τρόπο στάθηκε όρθιος την ώρα του λουτρού χωρίς καμία βοήθεια. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή θήλαζε μόνο μια φορά την ημέρα και μάλιστα μετά τη δύση του ηλίου.
Πολύ νωρίς ο Κύριος κάλεσε κοντά του τους δύο γονείς του και ο ίδιος, έχοντας πάντοτε οδηγό τη ρήση του Ευαγγελίου «δότε Ελεημοσύνην», μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη Λατρεία του Υψίστου.
Είναι γνωστή και αξιοθαύμαστη η ενέργεια του αυτή να βοηθήσει νύχτα και κρυφά τις τρεις αδελφές με αξιόλογο χρηματικό ποσό, για να μην αναγκαστούν, λόγω της φτώχιας τους, να παρασυρθούν στην ατίμωση.
Κινούμενος ο Νικόλαος από Ιερό πόθο, αποφάσισε να ταξιδέψει για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Καθώς έπλεε το πλοίο, άρχισαν να πνέουν σφοδρότατοι άνεμοι και ξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Επιβάτες και πλήρωμα έχασαν την ψυχραιμία τους και περίμεναν να καταποντισθούν.
Ο Νικόλαος όμως γονατιστός προσευχήθηκε με θέρμη προς τον Κύριο και το θαύμα έγινε. Οι άνεμοι έπαυσαν και η θάλασσα αμέσως γαλήνεψε. Όμως κάποιος ναύτης, που ήταν στο κατάρτι, γλίστρησε και έπεσε στο κατάστρωμα νεκρός. Όλοι στενοχωρήθηκαν, που χάθηκε ένας άνθρωπος. Χάρη όμως στις θερμές προσευχές του Αγίου ο ναύτης αναστήθηκε, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο.
Μετά το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους επέστρεψε στα Πάταρα, όπου ζούσε με οσιότητα και δικαιοσύνη. Ο Θεός τον αξίωσε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος και μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος.
Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς και τους αδυνάτους. Ίδρυσε στην αρχιεπισκοπή του φτωχοκομείο, ξενώνα, νοσοκομείο και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Στις δύσκολες στιγμές των διωγμών του Διοκλητιανού εμψύχωνε το ποίμνιο του και ιδιαίτερα τους νέους. Γι´ αυτό συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται. Υπομένει όμως όλες τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες προς δόξαν Κυρίου.
Μετά την κατάπαυση των διωγμών από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο αναλαμβάνει και πάλι το ποιμαντικό του έργο στα Μύρα.
Το 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος στην Α´ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολεμεί με θάρρος και τόλμη τις κακοδοξίες του Αρείου. Υπερασπίζεται με σθένος την Ορθοδοξία και αναδεικνύεται «κανών πίστεως» και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Για την ενίσχυση του εμφανίστηκε ο ίδιος ο Χριστός και του έδωσε ευαγγέλιο και η Μητέρα Παναγία, που του χάρισε ωμοφόριο.
Όταν επέστρεψε από τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε και παρέδωσε το πνεύμα του στον Πανάγαθο Θεό το 330 μ.Χ.
Ο Κύριος τον τίμησε ιδιαίτερα για την ενάρετη χριστιανική ζωή του, που τη διέκρινε η βαθιά πίστη στον Παντοδύναμο Θεό και η ανεκτίμητη αγάπη του για τον άνθρωπο. Τον ανέδειξε ποταμό ιαμάτων και πηγή θαυμάτων. Θαυματουργούσε όταν ζούσε αλλά και μετά την κοίμησή του τα θαύματα του είναι αναρίθμητα.
Το έτος 1087, λόγω ταραχών, έγινε η μετακομιδή των ιερών λειψάνων του από τα Μυρά στο Μπάρι της Ιταλίας. Κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας έτρεχε τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, αρκετοί μάλιστα λιποθυμούσαν από την ευωδία του.
Με τα ωραιότερα εγκώμια τον τιμά η Εκκλησία. «Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον» τον ονομάζει ο υμνωδώς και «ποιμένα μέγαν» τον αποκαλεί. Ανατολή και Δύση του αναγνωρίζουν ξεχωριστή θέση μεταξύ των Αγίων. Με εξαιρετική λαμπρότητα και δόξα τιμάται από τους Ρώσους.
Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο μεγάλος προστάτης των ναυτικών. Στο τιμόνι, στην πλώρη κάθε πλοίου είναι η εικόνα του. Αμέτρητοι είναι οι ναοί στα λιμάνια, στα νησιά και στα ακρωτήρια, που φέρουν το όνομά του, τάματα των ναυτικών σε δύσκολες στιγμές, που τον επικαλούνται: Άϊ–Νικόλα, βοήθα με!
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου και την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του στις 20 Μαΐου.

Απολυτίκιον
Ήχος Πλάγιος δ´

«Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκρατείας Διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια· δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια, Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε· πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Αναρτήθηκε από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου .