Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

14Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ


Ο
TΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ


Ενώ ο μήνας Αύγουστος έχει χαρακτηρισθεί σαν μήνας της Παναγίας αφού ολόκληρος χαριτώνεται και αγιάζεται απ’ την αστείρευτη χάρη της Παναγίας μας, ο Σεπτέμβρης είναι o μήνας του Σταυρού. Η αγία μας ‘Εκκλησία, με τις δυο Κυριακές την «προ» και την «μετά την Ύψωσιν», και με την κυριώνυμο εορτή τής Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, όπου καλεί τα μέλη της να προσκυνήσουν ευλαβικά, αλλά και να γνωρίσουν τη Χάρη πού απορρέει από το Σταυρό τού Κυρίου, αφιερώνει όλο σχεδόν αυτόν τον μήνα στο χαριτόβρυτο ξύλο που χαριτώνει και αγιάζει ολόκληρο το γένος των ανθρώπων.

Καμιά άλλη εποχή δεν είχε «εμπορευθεί» τόσον πολύ τις ιδέες! Καμιά άλλη εποχή δεν είχε πιστέψει τόσον πολύ στον άνθρωπο! Σε καμιά άλλη εποχή δεν επικρατούσε τόση σύγχυση και αγωνία, τόσο άγχος και τέτοια ματαιοδοξία, ώστε τα πάντα να σημαδεύονται από τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα. Καμιά άλλη εποχή δεν αποποιήθηκε το Σταυρό και την άρση σταυρού, όσο η δική μας. Η αυτάρκεια και η αυτοτέλεια του ανθρώπου, που αποτελεί το κύριο γνώρισμα μας, ώστε να μπορεί να χαρακτηρισθεί —κι έτσι είναι στην ουσία της— ως η νέα πτώση του σύγχρονου ανθρώπου!
Ο άνθρωπος σήμερα πιστεύει και αναπαύεται στα δημιουργήματά του, στον πολιτισμό του, στα επιτεύγματα του και όχι στο Θεό Γι’ αυτό και ή ζωή έχει τα γνωρίσματα τής ζωής των ανθρώπων της Βαβέλ. Δημιουργούσαν και τότε, αλλά χωρίς σκοπό! Μιλούσαν, αλλά δεν είχαν «λόγο» επαφής και κοινωνίας! Είχαν «όνομα» και «παρουσία» στη γη, αλλά ήσαν όμως «νεκροί»!...
Όταν ό άνθρωπος στηρίζεται σ’ ένα παρελθόν πού είναι ζυμωμένο με λάθη και πτώσεις,, όταν ζει σ’ ένα παρόν φορτωμένο με θλίψεις κι όταν ατενίζει σ’ ένα μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα, έχει ανάγκη από Φως! Έχει ανάγκη από Θεό! Έχει ανάγκη από Σταυρό! ‘Ο προφήτης Δαυίδ μέσα από μία γλαφυρή εικόνα παρουσιάζει την «τάση» της ψυχής του ανθρώπου και την «έντασή» της για μία ζωτική κοινωνία το Πρόσωπο τού Θεού: «εδίψησεν η ψυχή μου προς Θεόν τον ζώντα· πότε ήξω και οφθήσομαι του προσώπου του Θεού; Εγενήθη τα δάκρυά μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός εν τω λέγεσθαί μοι καθ’ εκάστην ημέραν· πού εστίν ο Θεός σου;» (Ψαλμ. 41, 3-4).
Κάποιος νεότερος άγιος, αγαπητοί Χριστιανοί, πούλησε όλα του τα υπάρχοντα. Πούλησε και τη βιβλιοθήκη του, που τόσο πολύ αγαπούσε. Όσα χρήματα πήρε τα έδωσε στους φτωχούς. ‘Εμένα μου αρκεί, είπε, ο Σταυρός, το μοναδικό «βιβλίο». Αυτός είναι ή μελέτη μου, ό φωτισμός μου, το στήριγμά μου!
Άλλος είπε πως, αν μπορούσε να γράψει κανείς την Ιστορία των ανθρώπων σ’ ένα μόνο βιβλίο και το βιβλίο αυτό να το συνοψίσει κατόπιν σε μία μόνο σελίδα και τη σελίδα αυτή σε δύο μόνο λέξεις, οι λέξεις αυτές θα ήταν: «Χριστός Εσταυρωμένος!..». Γιατί άραγε; Γιατί ό Σταυρός τού Χριστού είναι η φανέρωση τής αγάπης τού Θεού για τον άνθρωπο. Στο Σταυρό ό Θεάνθρωπος γέρνει το κεφάλι Του γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο. Κρατιέται επάνω του όχι με τα καρφιά, αλλά με τα «σχοινιά» τής αγάπης Του!...
Πάνω από τις ανθρώπινες πλάνες και διαμάχες, πάνω από τις κακίες και τούς εγωισμούς, τα μίση και τα πάθη βρίσκεται το μοναδικό «έπος» τής ‘Αγάπης, ό Σταυρωμένος Θεός Λόγος. Αυτός δεν αλλάζει, δεν πέφτει, δεν περνά, δεν άπατά, ενώ όλα σε τούτον τον κόσμο αλλάζουν, όλα πέφτουν, όλα περνούν, όλα απαιτούν, όλα απογοητεύουν. Η αλήθεια Του, η δύναμή Του, η γαλήνη Του, ο Σταυρός Του, μ’ ένα λόγο, βασιλεύει αιωνία!... Δυστυχείς είναι οι λαοί πού τρέφονται με τη ματαιότητα και τη φθορά τού θανάτου, ενώ υπάρχει ό Ζωοποιός Σταυρός τού Χριστού ως δύναμη και δυνατότητα ζωής και μάλιστα ζωής ατελεύτητης.
Δυστυχείς είναι εκείνοι πού ποδοπατούν τη Χάρη και την ευλογιά τής σωτηρίας πού απορρέει από το Σταυρό. Και ευλογημένοι είναι όλοι όσοι πορεύονται με το Σταυρό τους κάτω από το βλέμμα και την ευλογιά του ‘Εσταυρωμένου.
Δυστυχείς είναι εκείνοι που με λόγια και με έργα καθημερινά ποδοπατούν, υβρίζουν, βλασφημούν, τον Τίμιο Σταυρό και τον επ’ Αυτού Εσταυρωμένο Ιησού. Αλήθεια! « Βλασφημίες κι αναθέματα, ξεσπούν ολόγυρα Σου, φαρμακερά σαν τα καρφιά, και σχίζουν την καρδιά Σου», αναφωνεί ο ποιητής. Δυστυχείς αυτοί που με το κάλυμμα της τέχνης εκθέτουν πάνω στο ζωγραφικό καμβά ότι «αισχρόν εστίν και λέγειν» βλασφημώντας ασύστολα κατά του Τιμ. Σταυρού. Δυστυχείς και εξ ίσου κατακριτέοι και όσοι ανέχονται και υποστηρίζουν τέτοιες καταστάσεις.
Δυστυχείς αυτοί που με τα βιβλία τους, στο όνομα της λογοτεχνίας, υβρίζουν και αποδίδουν δικά τους απωθημένα στο Εσταυρωμένο Ιησού, χλευάζοντας και περιφρονώντας το υπέρ παν όνομα. Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν είναι να βγάλουν στο φως το δηλητήριο που κρύβει η δική τους μολυσμένη ψυχή.
Δυστυχείς είναι εκείνοι που με το κάλυμμα της ελευθερίας – ασυδοσίας το λέμε εμείς – προσπαθούν να διαγράψουν αυτό το «υπέρ παν όνομα», το όνομα «χριστιανός», ώστε να μην φαίνεται, να μην ακούγεται, να μην γράφεται και ελέγχει έτσι την ανομία τους.
Δυστυχείς όλοι όσοι με τη μοχθηρία της αθεΐας τους περιφρονούν περιγελούν και σταυρώνουν συνεχώς το Χριστό. Είναι όλοι τους οι εχθροί του Σταυρού για τους οποίους κλαίει ο Απ. Παύλος.
Όμως! ‘Απ’ το Σταυρό τού ‘Ιησού Χριστού ακούστηκε ή σάλπιγγα τής νίκης κατά τού Θανάτου. Στο Σταυρό τού Χριστού «κατεπόθη ό Θάνατος εις νίκος. Πού σου, Θάνατε, το κέντρον; Πού σου, Άδη, το νίκος;» (Α’ Κορινθ. 15, 54-55) αναφωνεί ό απόστολος Παύλος! ‘Απ’ αυτήν την αποκάλυψη δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Αφού ό Θεάνθρωπος από το ύψος τού Σταυρού Του άνοιξε για τον άνθρωπο την πύλη τής Βασιλείας τού Θεού, καλείται ό άνθρωπος να κρατήσει ως μοναδική του πίστη, γνώση και χαρά, ως μοναδική του ελπίδα, επιθυμία, απαντοχή και αναζήτηση το Σταυρό τού Κυρίου του ‘Ιησού Χριστού.
Ποιος, αλήθεια, ενώ γνωρίζει την ευεργετική δύναμη τού Σταυρού, θα τολμήσει να υβρίσει το μέσο τής σωτηρίας του; Κι αν πολλοί ενσυνείδητα υβρίζουν «το τρισμακάριστον ξύλον έν ώ έτάθη Χριστός ό Βασιλεύς και Κύριος» μήπως λησμονούν πώς «εν τούτο έθνη βάρβαρα ήττηνται»; Γι’ αυτό επιβάλλεται, Παρά την αναξιότητα μας, οι χριστιανοί να υψώνουμε τα χέρια προς τον Εσταυρωμένο σε σχήμα σταυρού και να επικαλούμαστε τη χάρη τού Σταυρού Του. «Σταυρέ τού Χριστού σώσουν ημάς τη δυνάμει σου».

ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ!


Μέσα στο μήνα Αύγουστο με την αμέριστη συμπαράσταση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης του Νομού Λέσβου ξεκίνησαν εργασίες αναμόρφωσης του αυλείου χώρου του Ναού μας καθώς και ανέγερσης Ενοριακού Πολιτιστικού κέντρου.
Τα έργα τούτα, απαραίτητα για την ενορία μας, όχι μόνο δεν τολμούσαμε να τα συζητήσουμε αλλά ούτε καν να τα ονειρευτούμε. Ο οικονομικός παράγοντας βλέπετε μας απέτρεπε από κάθε αναφορά σε τέτοιου είδους θέματα.
Στην ενορία μας ένα παλιό γραφείο και μια αποθήκη δίπλα σ’ αυτό, ήσαν τα μόνα προσκτίοσματα που μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για τη λειτουργία και τις ανάγκες της. Η τουαλέτα επίσης παλιά και σε κακή κατάσταση και με μπόλικα σκαλιά ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. ¨όλα σε κακά χάλια και ετοιμόρροπα. Και το γραφείο και την αποθήκη τα είχαμε εκκενώσει, με σκοπό την κατεδάφισή τους.
Απέναντι επίσης από το Ναό μας και σε ψηλότερο επίπεδο γύρω στα έξι μέτρα είχαμε άλλα χαλάσματα. Το παλιό κελί της ενορίας – παλιό σχολείο – μισογκρεμισμένο, επικίνδυνο και τόπος συγκέντρωσης σκουπιδιών. Εσκεμμένα δεν είχαμε απολύτως τίποτα κάνει γι’ αυτό γιατί σκεφτήκαμε ότι σε ένα παλιό και σε κακή κατάσταση οικοδόμημα είναι τζάμπα λεφτά να προσπαθήσεις να το φτιασιδώνεις.
Για όλα λοιπόν αυτά περιμέναμε οπόταν ο Θεός θελήσει να τα ξαναφτιαχτούν. Να ξαναφτιάξουμε τουλάχιστον το γραφείο με την αποθήκη και μια καινούρια τουαλέτα.
Και ο Θεός γρήγορα θέλησε!
Άκουσε τους ενδόμυχους πόθους μας και αμέσως άπλωσε στην ενορία μας το δημιουργικό του χέρι. Και φρόντισε όχι μόνο γι’ αυτά τα ετοιμόρροπα κτίσματα αλλά πολύ περισσότερο!
Η Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση του Νομού μας, είδε την κατάσταση, μας άκουσε και άμεσα στάθηκε στο πλευρό μας αρωγός και συμπαραστάτης. Ανέλαβε ευχαρίστως και τις χωματουργικές εργασίες αλλά και χρηματοδότηση για να ξεκινήσουμε την κατεδάφιση και την επανίδρυση των ερειπωμένων κτισμάτων της ενορίας μας.
Ο σκοπός μας τώρα πλέον είναι να διαμορφωθεί ο χώρος της αυλής του Ναού μας στο σημείο που ήταν κτισμένο το γραφείο και η αποθήκη να εξωραϊστεί και να φτιαχτούν δυο τουαλέτες.
Στο πάνω μέρος, απέναντι από το Ναό και αφού χαμηλώσει το υπερυψωμένο επίπεδο με εκχωμάτωση, να φτιαχτεί μια μεγάλη αίθουσα για να λειτουργήσει σαν ενοριακό κέντρο για χρήση και εξυπηρέτηση όλων των ενοριτών.
Εδώ θα φιλοξενούνται πολυποίκιλες ενοριακές εκδηλώσεις.
Εδώ θα μπορούν να συγκεντρωθούν οι ενορίτες μας, μετά τη Λειτουργία, για ένα συναπάντημα αγάπης και επικοινωνίας μαζί με το μεταλειτουργικό καφέ.
Εδώ θα είναι και το νεανικό στέκι της ενορίας μας να μαζεύονται τα παιδιά για δικές τους υγιείς δραστηριότητες.
Εδώ θα φτιάξουμε τη «Γωνιά Παράδοσης και Πολιτισμού» για να συγκεντρώσουμε και να σώσουμε απ’ τη μανία του χρόνου τη λαϊκή μας παράδοση, το Λισβοριανό νοικοκυριό και τα μισοξεχασμένα πλέον χρηστικά αντικείμενά του.
Εδώ θα υπάρχει και το καινούριο πλέον γραφείο του Ναού μας, το απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία της ενορίας μας.
Εδώ και πάνω από την αίθουσα αυτή φιλοδοξούμε στο άμεσο μέλλον να κτίσουμε και το κελί της ενορίας, για τον εκάστοτε εφημέριο. για να έχει αυτός που θα αναλάβει εφημεριακά καθήκοντα στο χωριό, να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Να έχει ένα χώρο για να μείνει!
Πρόβλημα και εμπόδιο σ’ αυτά τα σχέδια το ένα από τα δυο πεύκα που κάποτε κάποιοι είχανε φυτέψει ακριβώς στην άκρη του υπερυψωμένου αυτού επιπέδου. Τότε που έγινε βέβαια κίνηση αυτή ο χώρος προσφερόταν. Μα πέρασαν τα χρόνια. Κάποιοι μιλάνε για 100 χρόνια. Τα πεύκα μεγάλωσαν. έγιναν πανύψηλα. Θέριεψαν και με τα κλαδιά τους κάλυψαν τη σκεπή του Ναού. Καθημερινά γεμίζουν με τις βελόνες και τις κουκουνάρες τους και τα κεραμίδια και πρέπει να φροντίζουμε για τον καθαρισμό της σκεπής για την αποφυγή εισχώρησης ομβρίων υδάτων. Το χειρότερο όμως είναι τα κλαδιά τους. Κλαδιά τεράστια και σε βάρος και σε μέγεθος που κρέμονται και απειλητικά κουνιούνται πάνω από το Ναό κάθε φορά που ο νοτιάς δυναμώνει.
- Ε! Δεν έπεσαν τόσα χρόνια, ισχυρίζονται κάποιοι, τώρα θα πέσουν;
- Μα το κακό δεν γίνεται κάθε μέρα! Μια φορά γίνεται και αν δεν το έχουμε προβλέψει, τότε αλίμονο μας!
Πέρα όμως από την πάγια αυτή επικινδυνότητα, το ένα από τα δύο βρίσκεται και μέσα στον υπό εκσκαφή και διαμόρφωση χώρο των παραπάνω έργων. Εμπόδιο που πρέπει να παραμεριστεί αφού δεν είναι δυνατόν ένα δένδρο – έστω και πεύκο με αναμνήσεις παλαιοτέρων - να διαμορφώνει το χώρο σου, αλλά ο χώρος και τα έργα θα σου δείξουν που μπορούν να υπάρξουν δένδρα.
Επιχειρήματα του τύπου, φτιάξε αλλιώς το έργο σου, πήγαινε παραπέρα ή σκάψε λιγότερο για να μην πλησιάσεις στο πεύκο είναι αίωρα και ανεφάρμοστα.
Δικαίως λοιπόν και νομίμως, με την άδεια των αρμόδιων υπηρεσιών φροντίσαμε και προχωρήσαμε στην κοπή του ενός από τα δύο πεύκα το οποίο πέραν όλων των άλλων έχει χαρακτηρισθεί επικίνδυνο.

Ξέρει λοιπόν όχι μόνο «ένας Θεός» τι θέλουμε να φτιάξουμε, αλλά και ο μέγας των προφητών Τίμιος Πρόδρομος τον οποίο 26 ολόκληρα χρόνια υπηρετούμε, γνωρίζει τους πόθους και τα όνειρα μας. Ξέρει καλά τι προσπαθούμε να φτιάξουμε στην αυλή του!
Ξέρει η Μητρόπολη και ο Δεσπότης μας.
Ξέρει τι έχει αποφασίσει το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο.
Ξέρει η Ν.Α του νομού μας, ξέρει η Δημοτική Αρχή, ξέρουν και ποθούν η συντριπτική πλειοψηφία των ενοριτών μας!
Αλλά έχουμε «και οικολογική συνείδηση» και όχι μόνο!
Και οικολογική και περιβαλλοντική και διαπολιτισμική και πολιτιστική συνείδηση έχουμε! Το έχουμε δείξει 26 ολόκληρα χρόνια.
Δεν έχουμε «κοντοφθαλμία», δεν είμαστε «ανεγκέφαλοι» δεν είμαστε στενόμυαλοι!
Έχουμε τα χρόνια και την πείρα που μας επιτρέπει, με λογική να περπατάμε το δρόμο μας χωρίς παρωπίδες.
Μπορούμε να δούμε με εύρος και πολύ μακρύτερα από τη μύτη μας και να κρίνουμε ανοιχτά.
Μπορούμε να προχωρήσουμε με το χέρι στην καρδιά.
Αγαπάμε τον πολιτισμό και την ομορφιά και γι’ αυτά πασχίζουμε!