Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Η Καθαρά Δευτέρα μας εισάγει δυναμικά στη μακρά περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Είναι μια διαφορετική περίοδος από τον άλλο χρόνο, για όσους, βέβαια, θέλουν να ζουν εκκλησιαστικά. Γιατί είναι περίοδος με λειτουργικές εναλλαγές, με νηστεία αυστηρή, με πρόσκληση για αυτογνωσία και μετάνοια. Ουσιαστικά σηματοδοτεί τον χριστιανικό τρόπο ζωής, που χαρακτηρίζεται από αγώνα, λειτουργική ζωή, πορεία προς την «εντός ημών Βασιλεία» που περνά από το καμίνι της μετάνοιας.

Τα πιο πάνω εξωτερικά φαίνονται ως μια ζωή πάλης, άρνησης, στέρησης. Και είναι! Βιωματικά όμως κρύβουν τη χαρά της ελευθερίας, την εσωτερική εμπειρία της ειρήνης, τη γεύση της «άλλης ζωής». Γι’ αυτό χρειάζεται να αρχίσουμε το «στάδιο των αρετών» όχι μίζερα και αναγκαστικά, αλλά με επιθυμία να ελευθερωθούμε απ’ όσα μας κρατούν κάτω, απ’ όσα μας δυσκολεύουν να γνωρίσουμε και μείς όσα γνώρισαν οι άγιοι πρόγονοί μας.

Παλαιότερα μου έλεγε κάποιος γνωστός μου για ένα χωριό της Μακεδονίας, όπου οι κάτοικοί του τη Μ. Σαρακοστή άρχιζαν την ημέρα τους με την ακολουθία του Όρθρου στο ναό. Στη συνέχεια πήγαιναν στις γεωργικές τους εργασίες, όπου εργάζονταν με σιωπή και προσευχή. Αν κάποιος αργολογούσε του έλεγαν:

- Σιωπή. Είναι Μεγάλη Σαρακοστή!

Τελείωναν την ημέρα με τη συμμετοχή τους στο Μ. Απόδειπνο, που γινόταν, βέβαια, στο ναό. Έτσι όλο το χωριό ζούσε όπως σ’ ένα Μοναστήρι.

Κι αν αυτά δεν μπορούν να γίνουν τώρα, μπορούμε όμως να προσέξουμε την αργολογία που διασπά τις εσωτερικές δυνάμεις και την καθαρότητα του νου. Η σιωπή, η ακατακρισία, η αυτομεμψία και το πένθος για ό, τι είμαστε, μας αποκαλύπτουν τα μυστικά της πνευματικής ζωής και εισάγουν τη χαρμολύπη των αγίων στην καρδιά.

Η συμμετοχή στις καθημερινές ακολουθίες, κατά τη δύναμη και τις δυνατότητες του καθενός, θα ενθαρρύνουν τον εαυτό μας να αγωνιστεί κατά των ορατών και αοράτων εχθρών, που συνήθως αυξάνονται την περίοδο αυτή, γιατί θα βιώσουμε τη δύναμη της Εκκλησίας, δηλαδή των πολλών, του ενός σώματος. «Αλλοίμονο στον ένα που θα πέσει και δεν θα έχει κοντά του άλλο να τον σηκώσει», κατά το Ευαγγέλιο.

Ξεκινούμε… κι έχει ο Θεός! Η πορεία έχει διάφορες φάσεις, δυσκολίες και χαρές, που την κάνουν να έχει ενδιαφέρον. Είναι σημαντικό να μην «βάζουμε νερό στο κρασί μας» και να υποχωρούμε με την πρώτη δυσκολία, να νηστέψουμε όλη την περίοδο κανονικά, να μελετούμε και να προσευχόμαστε, να σιωπούμε και να λειτουργούμαστε, να μετανοούμε και να κοινωνούμε, να μην κατακρίνουμε και να ελεούμε.

Τότε δεν θα περιμένουμε το Πάσχα για να χαρούμε! Ήδη θ’ αρχίσει το Πάσχα, ως «πέρασμα από το θάνατο της αμαρτίας στη ζωή του Θεού», να υπάρχει μέσα μας κι άρα η χαρά Του και ο θρίαμβος Του θα κυριαρχήσουν καθ’ οδόν, με αποκορύφωμα τη νύκτα της Ανάστασης, που θα προαναγγέλλει την ανέσπερη αιώνια ημέρα του Κυρίου μας «εν τη Βασιλεία Του».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Εκκλησιαστική Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Μακρή



Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz1nbiofnEv

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Ζωή αποξενωμένη και ζωή «εις χώραν μακράν», είναι, αδελφοί μου, τα μηνύματα που μας υπογραμμίζει η εκκλησία μας τις δυο προηγούμενες, τις πρώτες Κυριακές του Τριωδίου. Εγωκεντρισμός και απομάκρυνση από την πατρική αγάπη, είναι οι παράγοντες οι οποίοι μας κατευθύνουν στην αποδημία. Και οι δυο τύποι ανθρώπων και ο Φαρισαίος και ο Άσωτος οδηγήθηκαν ηθελημένα στην εξορία. Οδηγήθηκαν μακράν της πατρικής αυλής και στον οδυνηρό κόσμο της μοναξιάς.

Ο Φαρισαίος, κραυγαλέο παράδειγμα υπεροπτικής αυτό-αποθέωσης, βιώνει έντονα αυτή την υπαρξιακής του μοναξιά και για να υπερπηδήσει την αρρωστημένη του κατάσταση, ρίχνει τις ευθύνες σ’ όλους τους άλλους .» Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Είμαι υποχρεωμένος να ζω μόνος γιατί δεν είμαι σαν κανέναν άλλον.

Ο Άσωτος, της δεύτερης Κυριακής, ζει κι αυτός αρχικά, σ’ ένα κόσμο εικονικό. Σ’ ένα κόσμο αλλοτριωμένο. Στον απατηλό κόσμο της ψεύτικης και ζημιογόνου ελευθερίας, όπου κυριαρχεί η ικανοποίηση και μόνο των αισθήσεων και η αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο. Στην ουσία ζει κι αυτός μόνος. Αποκομμένος από την αγάπη και την ασφάλεια του πατρικού περιβάλλοντος, αποχαυνωμένος από τα ψεύτικα «ζήτω», τα προσποιητά χαμόγελα και τα πληρωμένα χειροκροτήματα, βρίσκεται σε κατάσταση εξορίας και αποκοπής .

Αποξένωση λοιπόν από την μόνη πηγή ζωής, το Θεό, με Φαρισαϊκό εγωκεντρισμό και δραστηριότητες που περιορίζονται μόνο μέσα στα όρια της βιολογικής εμβέλειας, είναι η κύρια αιτία της υλιστικής αντίληψης της ζωής, της θεώρησης των πάντων με κέντρο τον εαυτό μας. Έλλειψη επικοινωνίας, έλλειψη διαπροσωπικών σχέσεων, απουσία αγάπης.

Μια ζωή όμως αμετανόητη, μια αποδημία «εις χώραν εξορίας», χωρίς επαφή με τον άνθρωπο, χωρίς διαπροσωπική σχέση, χωρίς άγγιγμα ψυχής, χωρίς αγάπη, είναι ζωή χωρίς επιστροφή, είναι ζωή μακριά «από το πατρικό σπίτι», είναι ζωή που αδυνατεί να μας επαναφέρει στην «πατρική αγκαλιά». Aν δεν πάρουμε την γενναία απόφαση της επιστροφής, “αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου”, αν δεν χτυπήσουμε ειλικρινά τα στήθη μας κι αν δεν μονολογώντας «ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλά», αν δεν κραυγάσουμε “Ω πόσων αγαθών υστέρημαι ο ταλαίπωρος εγώ… !” δυστυχώς θα συνεχίσουμε να παραμένουμε ξένοι, σε ξένη χώρα, απόμακροι, δυστυχισμένοι, λιμοκτονούντες για ζεστασιά και αγάπη, στερημένοι της Θείας παρουσίας.

Τούτο ακριβώς μας τονίζει η σημερινή, η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακή “των Απόκρεω”. Εδώ πλέον κυριαρχεί η δικαιοσύνη. Η δίκαια κρίση του Θεού. Η ανταμοιβή του καθενός μας ανάλογα με την επιλογή που έκανε. “Την πατρική οικία” ή “τη μακρινή χώρα ”. Την επιστροφή ή την αποδημία. Τη μετάνοια ή την εγωπαθητική αμετανοησία.

«Όταν δέ έλθ• ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξ• αυτού, κα πάντες οι Άγιοι Άγγελοι μετ’ ατο, τότε καθίσει πί θρόνου δόξης ατο. Κα συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τ έθνη κα αφοριεί ατους π’ αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τ δ ερίφια εξ ευωνύμων».

Έτσι λοιπόν μια βδομάδα πριν μπούμε στην Μ. Τεσσαρακοστή, καλούμαστε να επανεξετάσουμε τον εαυτό μας, τη συνείδηση μας, τις πράξεις μας, τη ζωή μας ολόκληρη, με γνώμονα την σωτήριο απόφαση για επιστροφή, για άπλωμα του χεριού μας στο συνάνθρωπό μας, για άνοιγμα της καρδιά μας, για αγάπη. Να αποτινάξουμε από πάνω μας τον καταστροφικό ζυγό της ραθυμίας. Να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας και να στοχεύσουμε στην ανείπωτη και ατελεύτητη μακαριότητα που υπάρχει στην «πατρική αγκαλιά», στην επουράνια Βασιλεία.

Γράφει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος για το σκοπό της Κυριακής αυτής :

«Αυτήν οι θειότατοι πατέρες μετά από τις δύο παραβολές εθέσπισαν ,ώστε μαθαίνοντας κάποιος την φιλανθρωπίαν του Θεού, να μην ζει με αμέλεια λέγοντας. Ότι είναι φιλάνθρωπος ο Θεός και όλες μου τις αμαρτίες θα τις συγχωρήσει. Αυτή λοιπόν την φοβερά ημέρα εδώ κατέταξαν, για να συνεφέρουν με τη μνήμη του θανάτου και της προσδοκίας των ερχομένων δεινών, όσους ζουν με αμέλεια, και να μην ελπίζουν μόνο στην φιλανθρωπία του Θεού αλλά και να μάθουν ότι είναι και δίκαιος κριτής και αποδίδει στον καθέναν κατά τα έργα αυτού».

Προτροπή λοιπόν προς μετάνοια και στη σημερινή Κυριακή και μάλιστα πιο έντονη. Μέσα προτροπής για την αφύπνιση και των πιο ραθύμων, ώστε να συναισθανθούν την αποστασία τους και να «έλθουν εις εαυτόν», ο ιερός φόβος που προκαλεί η φοβερά «Μέλλουσα κρίσις». Φόβος και αγωνία για την επερχόμενο δικαστήριο, για τη φανέρωση και των πιο κρυφών μας πράξεων, για την αιωνιότητα της καταδίκης και της κολάσεως.

Ζούμε, αδελφοί μου, στην εποχή της κρίσης. Της οικονομικής κρίσης και αρχίσαμε σιγά – σιγά να στερούμαστε πολλά από αυτά τα οποία μέχρι πρότινος τα θεωρούσαμε δεδομένα κι απαραίτητα. Φτάσαμε τώρα στο σημείο να μην μπορούμε πλέον να τα κατέχουμε και μας φαίνεται πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση.

Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε στην αμετανοησία μας. Συνεχίζουμε να παραμένουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Συνεχίζουμε να είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και α μην κοιτάζουμε, να μη μας ενδιαφέρει και πολύ το τι γίνεται γύρω μας. Έτσι ακόμη κι αυτές τις στιγμές, σταθερή μας φροντίδα, συνεχής και αδιάκοπη απασχόλησή μας είναι το πως θα πως θα περνάμε καλύτερα, χωρίς δυσκολίες, μακριά από στενοχώριες και πάντοτε με κέντρο τον εαυτό μας, αδιαφορία για όλους τους άλλους, σαν να είμαστε εμείς το επίκεντρο του κόσμου.

Δέστε όμως, είναι πασιφάνερο, τι γίνεται λίγο πιο πέρα από μας. Τι συμβαίνει σε απόσταση αναπνοής από τον εαυτούλη μας.

Υπάρχει η άλλη πλευρά, η άλλη κατηγορία ανθρώπων. Είναι η κατηγορία των απλών, αδυνάτων, των «ελαχίστων», της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είναι, «οι αδελφοί του Θεού», όπως τους χαρακτηρίζει η παραβολή, αυτοί που έμειναν μακριά από το ενδιαφέρον μας. Είναι η προς αυτούς συμπεριφορά μας, που θα αποτελέσει και το κριτήριο κατά την ημέρα της κρίσεως. Είναι οι άστεγοι, είναι οι άνθρωποι που ψάχνουν στους σκοιπιδοντενεκέδες για τα δικά μας αποφάγια, είναι οι άρρωστοι, οι φυλακισμένοι, οι κατατρεγμένοι, είναι αυτοί που δεν έχουν τα φάρμακά τους, είναι τα παιδιά του δρόμου, είναι…είναι τόσοι και τόσοι και που καθημερινά αυξάνονται.

Είναι αυτοί που λόγω κρίσεως, η τελική κρίση θα τους δικαιώσει.

Τί γίνεται λοιπόν;

«Στην πραγματικότητα γράφει ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ, η δικαιοσύνη του Θεού για την κρίση μας συνδέεται με το περιεχόμενο των επιλογών μας στη ζωή μας. Επιλέγοντας την επιτέλεση του καλού επιλέγουμε τον Παράδεισον. Επιλέγοντας την αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και την ανοχή μας προς ό,τι είναι αμαρτωλό και κακό, επιλέγουμε την Κόλαση. Για να έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου πρέπει οι σκέψεις μας κι οι πράξεις μας να αποβλέπουν στο κοινόν καλόν. Έτσι, αν στη ζωή μας επιλέξουμε την αγάπη, έχουμε την ελπίδα του Παραδείσου, αν γίνουμε φορείς της αδιαφορίας και του μίσους γινόμαστε άξιοι της Κολάσεως.

Η αγάπη είναι κατάσταση ελευθερίας, υπευθυνότητας και μαρτυρίας της αλήθειας. Αντίθετα η κάθε είδους αδιαφορία επιτελέσεως του καλού, αποτελεί μορφή συμμετοχής στην επιτέλεση του κακού και τελικά έκφραση μίσους. …

Έτσι, η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή έχει ως κεντρικό θέμα τη Μέλλουσα Κρίση. Κατά τη βεβαίωση λοιπόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κριτήριον της μεγάλης εκείνης στιγμής θα είναι η άσκηση της αγάπης, η αγάπη του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους. Βλέπουμε δηλαδή το κριτήριο του Θεού να εξαρτάται βασικά από εμάς, από τη στάση μας έναντι των άλλων ανθρώπων. Κατά πόσο δηλαδή, αν δώσαμε νερό στο διψασμένο, αν φιλοξενήσαμε τον ξένο, αν βοηθήσαμε τον φτωχό, αν συμπαρασταθήκαμε έπρακτα στις ανάγκες του διπλανού μας, του κάθε ανθρώπου που συναντάμε μπροστά μας και μπορούμε να τον βοηθήσουμε.

Η φιλεύσπλαχνη και φιλάνθρωπη στάση μας θα σταθεί, σύμφωνα με την μαρτυρία της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, το μοναδικό μέτρο για την κρίση μας. Ο Θεός μας ζητά να κάνουμε ό,τι μπορούμε, μέσα στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Ζητά πάντοτε το κίνητρο των σκέψεών μας και των πράξεών μας να είναι η αγάπη μας για τους διπλανούς μας. Κι όταν υπάρχει το κίνητρο της αγάπης τότε βρίσκονται εύκολα και οι τρόποι δράσεως και ενεργείας».

Αδελφοί μου.

Σε καιρούς δύσκολους, σε καιρούς απογνώσεως, σε καιρούς αμφισβήτησης των πάντων και γενικής αλλοτρίωσης, όπως και οι καιροί μας, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής ίσως είναι το μόνο απαιτούμενο. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και τούτη την ώρα, την ώρα μηδέν αποφεύγουμε και να το σκεπτόμαστε μη τυχόν και μαυρίσουμε την καρδιά μας με τέτοιες άσκημες σκέψεις. Δεν θέλουμε ν’ ακούμε τέτοια πράγματα. Δεν έχουμε μάθει να σκύβουμε το κεφάλι και να παραδεχόμαστε τα σφάλματα μας. Το δίκαιο είναι πάντα με το μέρος μας και πάντα εμείς, δεν είμαστε «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων».

Ας το βάλουμε όμως καλά στο μυαλό μας! Τη ζωή μας την κερδίζουμε όταν μάθουμε να χαμηλώνουμε το ανάστημα μας. Όταν τα μάτια μας χύσουν τα δάκρυα της αγάπης και της μετανοίας. Όταν βγούμε απ’ το «καβούκι μας», καταπατήσουμε την εγωπάθεια μας και πλησιάσουμε το συνάνθρωπο μας. Τον παράδεισο τον κερδίζουμε με την αγάπη.

Λόγος για τους κοιμηθέντες

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Ο αληθινός, ο Ορθόδοξος, Άγιος Βαλεντίνος


Έχει γραφτεί από ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ  http://www.xristianiki.gr/

Τρίτη, 14 Φεβρουάριος 2012

Τα αρχαία μαρτυρολόγια της Εκκλησίας της Ρώμης σημειώνουν τη 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα μνήμης του «μάρτυρος Βαλεντίνου, πρεσβυτέρου Ρώμης» (Valentinus = σθεναρός στα λατινικά). Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο είναι ελλιπή.

Το μαρτύριο του αγίου στη Ρώμη

Ο άγιος Βαλεντίνος έζησε στη Ρώμη τον 3ο αιώνα και ήταν ιερέας ο οποίος βοηθούσε τους μάρτυρες κατά τη διάρκεια των διωγμών από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β’ το Γότθο. Η μεγάλη αρετή και η κατηχητική δράση του αγίου είχαν γίνει γνωστές• έτσι συνελήφθηκε και παρουσιάστηκε ενώπιον του αυτοκρατορικού δικαστηρίου… «Γιατί, Βαλεντίνε, θέλεις να είσαι ο φίλος των εχθρών μας και απορρίπτεις τη φιλία μας;» ρώτησε ο αυτοκράτορας, τότε ο άγιος απάντησε, «Άρχοντα μου, αν ήξερες το δώρο του Θεού, θα ήσουν ευτυχής και μαζί σου η αυτοκρατορία σου, θα απορρίπτατε τη λατρεία των ειδώλων και θα λατρεύατε τον αληθινό Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό». Ένας από τους παρόντες δικαστές διέκοψε τον άγιο ρωτώντας τον τι πιστεύει για το Δία και τον Ερμή, τότε ο άγιος Βαλεντίνος θαρραλέα απάντησε «Είναι άθλιοι, και πέρασαν τη ζωή τους μέσα στη διαφθορά και το έγκλημα!» Ο δικαστής, εξαγριωμένος, φώναξε, «βλασφήμησε ενάντια στους Θεούς και ενάντια στην αυτοκρατορία!» Ο αυτοκράτορας εν τούτοις συνέχισε τις ερωτήσεις του με περιέργεια, ικανοποιημένος μιας και βρήκε την ευκαιρία να μάθει ποια ήταν επιτέλους η πίστη των Χριστιανών. Ο Βαλεντίνος βρήκε λοιπόν το θάρρος να τον προτρέψει να μετανοήσει για το αίμα των Χριστιανών που είχε χύσει. «Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, βαφτίσου και θα σωθείς, και ήδη από αυτή τη στιγμή θα διασφαλίσεις τη δόξα της αυτοκρατορίας σου και το θρίαμβο των όπλων σου» Ο Κλαύδιος άρχισε να πείθεται, και να λέει σε εκείνους που ήταν παρόντες: «ακούστε τι όμορφη διδασκαλία που μας κηρύττει αυτός ο άνθρωπος». Αλλά ο έπαρχος της Ρώμης, δυσαρεστημένος, άρχισε να φωνάζει «Δείτε πώς αυτός ο Χριστιανός παραπλανεί τον Πρίγκιπά μας». Τότε ο Κλαύδιος, παρέπεμψε τον άγιο σε άλλο δικαστή. Αυτός ονομάζονταν Αστέριος, είχε ένα μικρό κορίτσι που ήταν τυφλό δύο χρόνια. Ακούγοντας για τον Ιησού Χριστό, πως είναι το Φως του κόσμου, ρώτησε το Βαλεντίνο εάν θα μπορούσε να δώσει εκείνο το φως στο παιδί του. Ο άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, έβαλε το χέρι του στα μάτια της και προσευχήθηκε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, αληθινό Φως, φώτισε αυτό το τυφλό παιδί» Ω θαύμα μέγα! Το παιδί είδε! Έτσι ο δικαστής με όλη την οικογένειά του ομολόγησε Χριστό. Νήστεψαν για τρεις ημέρες, κατέστρεψαν τα είδωλα που είχαν στο σπίτι τους και τέλος έλαβαν το άγιο βάπτισμα. Μόλις ο αυτοκράτορας έμαθε για όλα αυτά τα γεγονότα, σκέφτηκε αρχικά να μην τους τιμωρήσει, όμως η σκέψη πως στα μάτια των υπηκόων του θα φανεί αδύναμος τον ανάγκασε να προδώσει το αίσθημα δικαίου που είχε. Έτσι λοιπόν ο άγιος Βαλεντίνος μαζί με άλλους Χριστιανούς αφού πρώτα τους βασάνισαν τους αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του έτους 268 (ή 269).



Τα λείψανα του αγίου στην Αθήνα

Μετά το μαρτύριο κάποιοι χριστιανοί περιμάζεψαν το σώμα του αγίου και λίγο από το αίμα του σε κάποιο φιαλίδιο. Το σώμα του Μάρτυρα μεταφέρθηκε και θάφτηκε στις Κατακόμβες της αγίας Πρίσκιλλας, τόπο κατεξοχήν ενταφιασμού των μαρτύρων. Με την πάροδο του χρόνου, κατά κάποιο τρόπο «λησμονήθηκε» δεδομένου ότι σχεδόν καθημερινά ενταφιάζονταν σε αυτές τις κατακόμβες νέοι μάρτυρες για αρκετούς αιώνες. Η ανάμνηση όμως του μαρτυρίου του αγίου Βαλεντίνου παρέμεινε ζωηρή, ιδιαίτερα στην τοπική Εκκλησία της Ρώμης. Επίσημα η μνήμη του αγίου Βαλεντίνου θεσπίστηκε το 496 από τον Πάπα άγιο Γελάσιο.

Έτσι περνούν 15 αιώνες και φθάνουμε στα 1815 οπότε η θεία βούληση έμελλε να «ταράξει» την αιώνια ανάπαυση του αγίου. Τότε τα λείψανα δωρήθηκαν από τον Πάπα σε κάποιον ευγενή Ιταλό ιερέα (κατά την συνήθεια της εποχής). Ύστερα τα λείψανα «χάνονται» πάλι μέχρι το 1907 οπότε τα ξαναβρίσκουμε στη Μυτιλήνη! στο ρωμαιοκαθολικό ναό της Παναγίας. Φαίνεται πως μετά το θάνατο του κληρικού αυτού κάποιος απόγονος του ο οποίος είχε κληρονομήσει τα λείψανα πρέπει να μετανάστευσε στη Μυτιλήνη, στην οποία τότε υπήρχε ακμάζουσα κοινότητα δυτικό-ευρωπαίων ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών. Εκεί λοιπόν παραμένουν μέχρι και το 1990 οπότε και μεταφέρονται στην Αθήνα στο ναό των αγίων Φραγκίσκου και Κλάρας της Ιταλικής παροικίας, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα.



Άγιος Βαλεντίνος ο Έλληνας

Αρχικά θα πρέπει να πούμε πως επαρκή στοιχεία για την εθνική καταγωγή του αγίου δεν υπάρχουν εκτός κάποιες (αποχρώσες) ενδείξεις πως ο άγιος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως η αρχαιότερη απεικόνιση του αγίου που φέρει την επιγραφή «O ΑΓΙΟC BAΛΕΝΤΙΝΟC» στα ελληνικά, βρίσκεται στην εκκλησία της Παναγίας της Αρχαίας (Santa Maria Antiqua) του 6ου αιώνα η οποία ήταν η ενορία των Ελλήνων της Ρώμης. Στο ναό αυτό τιμούσαν ιδιαίτερα τους Έλληνες αγίους και γενικά τους εξ’ Ανατολής. Την αγιογράφηση και την ανακαίνιση του ναού είχε παραγγείλει ο Έλληνας Πάπας Ιωάννης ο Ζ’ (705-707) και την τελείωσαν οι διάδοχοί του, μεταξύ των οποίων ο τελευταίος Έλληνας Πάπας Ρώμης Ζαχαρίας (741-752). Ίσως όμως δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 17 αιώνες τα λείψανα ήρθαν στην Ελλάδα. Το θέμα όμως εδώ χωρά ακόμη πολύ έρευνα.



Άγιος Βαλεντίνος προστάτης των ερωτευμένων

Εκτός από τα ιστορικά στοιχεία που έχουμε για τον άγιο Βαλεντίνο, η ζωή του συνοδεύεται από διάφορους θρύλους, όπως αυτή που τον θέλει προστάτη των ερωτευμένων… Ο άγιος που είχε τη φήμη του ειρηνοποιού, κάποια μέρα ενώ καλλιεργούσε στον κήπο του τριαντάφυλλα, άκουσε ένα ζευγάρι να μαλώνει πολύ έντονα. Αυτό συγκλόνισε τον άγιο, ο οποίος αφού έκοψε ένα τριαντάφυλλο, βγήκε στο δρόμο πλησίασε το ζευγάρι και τους παρακάλεσε να τον ακούσουν. Αυτοί έστω και ανόρεκτα υπάκουσαν, ο άγιος αφού τους πρόσφερε το τριαντάφυλλο τους ευλόγησε. Αμέσως η αγάπη επανήλθε ανάμεσα τους, λίγο αργότερα αυτοί επέστρεψαν και ζήτησαν στον άγιο να ευλογήσει το γάμο τους. Άλλη παράδοση αναφέρει πως μια από τις κατηγορίες εναντίον του αγίου ήταν πως είχε απειθαρχήσει στην εντολή του αυτοκράτορα να μην συνάπτουν γάμο άνδρες που δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, ενώ ο άγιος είχε ευλογήσει το γάμο νεαρών Χριστιανών στρατιωτών με τις αγαπημένες τους.

Περά από όλα αυτά πιθανότατα η επιλογή του ως «αγίου των ερωτευμένων» να σχετίζεται και με την ειδωλολατρική γιορτή των Λουπερκαλίων, γιορτή της γονιμότητας, που εορτάζονταν από τους Ρωμαίους στις 15 Φεβρουαρίου• άλλοι συνδέουν τη γιορτή με την εποχή του ζευγαρώματος των πουλιών κατά την περίοδο αυτή. Σίγουρο πάντως είναι πως ο άγιος δεν έχει καμία σχέση με το εμπόριο (marketing) των λουλουδιών, των δώρων και των κοσμικών κέντρων που ευτελίζουν τον Έρωτα, το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού.



Άγιος Βαλεντίνος και Ορθοδοξία

Πολλοί είναι όμως αυτοί που προβάλλουν την ένσταση πως ο άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται πουθενά στο εορτολόγιο της Ορθόδοξής Εκκλησίας. Πράγματι στις 14 Φεβρουαρίου στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας αναφέρονται οι όσιοι Αυξέντιος, Μάρωνας και οι νεομάρτυρες Νικόλαος και Δαμιανός. Η εξήγηση είναι απλή: την αρχαία εποχή που συντάσσονταν οι αγιολογικοί κατάλογοι, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η φήμη ενός αγίου δεν σήμαινε πως εκτεινόταν σε όλη την Εκκλησία. Έτσι υπάρχουν άγιοι που τιμώνταν σε μία περιοχή πολύ ενώ σε άλλη ήταν εντελώς άγνωστοι, π.χ ο άγιος Δημήτριος που είναι πασίγνωστος σε όλη την Ανατολική Εκκλησία, στη Δύση δεν τιμάται καθόλου, είναι σχεδόν άγνωστος, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι άγιος. Άλλο παράδειγμα από τη σύγχρονη Εκκλησία: ο άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης (†1922) ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστός, στη Ρωσία είναι παντελώς άγνωστος, αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι άγιος.

Ο άγιος Βαλεντίνος είναι άγιος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και δεν τίθεται θέμα επειδή τιμάται στη Δύση σήμερα, το Σχίσμα –η μεγάλη αυτή τραγωδία και μέγα σκάνδαλο της διαίρεσης των Χριστιανών- ήρθε πολύ αργότερα. Όσοι λοιπόν τιμούν τον άγιο Βαλεντίνο έργο θεάρεστο επιτελούν γιατί «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ… καί ὁ Θεός ἡμῶν ἐν ἁγίοις ἐπαναπαύεται».

Τιμή μάρτυρος-Μίμησις μάρτυρος

Τιμούμε τους αγίους μας και τον άγιο Βαλεντίνο όταν μιμούμαστε το θάρρος τους να διακηρύττουν την πίστη τους στο Σωτήρα Χριστό ακόμη και με κόστος την ίδια τους τη ζωή. Τους τιμούμε όταν τους επικαλούμαστε να πρεσβεύσουν στον Θεό να μας ελεήσει και να συγχωρέσει τις πολλές μας αμαρτίες. Τους τιμούμε όταν μας είναι υποδείγματα κατά Χριστόν ζωής. Δεν τιμούμε τους αγίους όταν εξαντλούμε την «τιμή» τους σε κοσμικές διασκεδάσεις και γλέντια στην καλύτερη περίπτωση… Τιμή μάρτυρος – Μίμησις μάρτυρος!



Πηγές:



1. Εγκυκλοπαίδεια New Advent (www.newadvent.org)

2. Patron Saints Index (www.catholic-forum.com/saints/indexsnt.htm)

3. Oxford Dictionary of Saints

4. Ελληνισμός & Ορθοδοξία, Εκδόσεις PSL Λιβάνη

5. Ο άγιος Βαλεντίνος της Αθήνας, Εκδόσεις Καλός Τύπος

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Κυριακή του Άσωτου: Οδός Μετανοίας


«Ο Θεός είναι πολύ κοντά μας, αλλά και πολύ ψηλά. Για να "κάμψει" κανείς τον Θεό ώστε να κατεβεί να μείνει μαζί του, πρέπει να ταπεινωθεί και να μετανοήσει. Τότε ο πολυεύσπλαχνος Θεός, βλέπει την ταπείνωση του, τον υψώνει ως τους ουρανούς και τον αγαπάει πολύ. "Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι", λέει το Ευαγγέλιο.
Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το νου, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοεί να ζητάει συγχώρηση. Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα . Είναι πολύ ανόητος , επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή κόλαση που ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη την αιώνια . Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στο Θεό, με τις πολύ μεγάλες χαρές, τις αιώνιες .
Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από τον Θεό, είναι εκτός εαυτού. Βλέπεις στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άσωτος υιός "εις εαυτόν ελθών είπε. Πορεύομαι προς τον πατέρα μου". Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνιωσε, τότε είπε: "Θα επιστρέψω στον πατέρα μου". Όσο ζούσε στην αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού, δεν ήταν στα λογικά του, γιατί η αμαρτία είναι έξω από τη λογική».
Τα λόγια αυτά , αγαπητοί Χριστιανοί, ανήκουν στον πασίγνωστο όσιο γέροντα και κατά πολλούς άγιο της εποχής μας, τον μακαριστό, γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη. Αναφέρονται στην - Μετάνοια - , όπου με τρανταχτό παράδειγμα τον "Άσωτο" της παραβολής, ο γέροντας, μας διδάσκει ότι η αγαπητική προσφορά του Θεού εκδηλώνεται στον άνθρωπο, μόνον όταν εμείς ανταποκριθούμε σ' αυτήν και την επιζητήσουμε εν ταπεινώσει και εν μετανοία. Όποιος απομακρύνεται από αυτήν, κλεισμένος στον εγωκεντρισμό του, είναι εκτός εαυτού. Είναι παρανοϊκός, γιατί " η αποδημία εις χώραν μακράν" η αμαρτία, είναι έξω από τη λογική .
Ευρισκόμενοι, αγαπητοί Χριστιανοί, στην ευλογημένη περίοδο του Τριωδίου, στην περίοδο όπου μας δίνεται η εύκαιρα για πιο έντονη και πιο συχνή επικοινωνία με το Θεό, για πνευματική ανανέωση και επαναπροσδιορισμό της ζωής, μιλάμε και πάλι για τη "Μετάνοια".
Τονίζουμε και πάλι ότι "Μετανοώ", σημαίνει αλλάζω μυαλά .Αλλάζω τρόπο σκέψης και τρόπο ζωής. Εξετάζω τον εαυτό μου, αναγνωρίζω τα σφάλματα μου, διαπιστώνω τις ελλείψεις μου, βλέπω τον κατήφορο και το αδιέξοδο, όπου με οδηγεί η ανταρσία έναντι του Θεού και η απόρριψη Του, κατανοώ τις βλαπτικές συνέπειες της αμαρτίας και νοιώθω την ανάγκη της αλλαγής, την ανάγκη της θεραπείας. Μετανοώ σημαίνει, αλλάζω πορεία. Απομακρύνομαι από τα ύποπτα και πανάθλια μονοπάτια της αμαρτίας, αποκηρύσσω το παρελθόν και προσπαθώ να ζήσω ως νέος άνθρωπος.
Η σημερινή, η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακή του Ασώτου, κατά την οποία ακούγεται η πασίγνωστη παραβολή του αποστάτη νέου, που προσπάθησε εγωιστικά να ανεξαρτοποιηθεί και να αποτινάξει από πάνω του την πατρική φροντίδα, μας καταγράφει παραστατικά και με τον πλέον πρακτικό τρόπο τη διαδρομή της Μετανοίας. Εδώ βλέπουμε την αφροσύνη του ανθρώπου που φεύγει "εις χώραν μακράν" όπου ανοήτως κατασπαταλά τις θείες δωρεές και καταρρακώνει τη ψυχή του. Βλέπουμε την αυτοεξορία και την απομάκρυνση από την "πατρική δόξα", το ψάξιμο της ευτυχίας "σε χώρα μακρινή". Βλέπουμε την αμαρτία στο ξεκίνημα της .
Όμως δεν σταματάμε εδώ. Δεν μένουμε στην ανταρσία και στην απεμπόληση των Θείων δωρεών. Ο ίδιος επαναστάτης άνθρωπος, βλέποντας τα συντρίμμια μέσα στη ψυχή του, "έρχεται εις εαυτόν". Θυμάται τον πατέρα, το πατρικό σπίτι, τη χαμένη χαρά της ζωής. Παίρνει τη σοβαρή απόφαση για την επιστροφή. Επιστρέφει και ο πατέρας τον δέχεται και τον συγχωρεί. Τον ξαναβάζει δίπλα του. Είναι η κατάληξη, το αποτέλεσμα της μετανοίας .
Τι γίνεται όμως , αγαπητοί Χριστιανοί, στην ψυχή του ανθρώπου από τη στιγμή που ο αποστάτης, ο αποσκιρτήσας άνθρωπος, ο άνθρωπος της αμαρτίας διαπιστώσει την οικτρή κατάσταση στην οποία περιήλθε, απομακρυσμένος από τον Πατέρα, αποκομμένος από τις Θείες δωρεές; Τι γίνεται μέσα του μόλις "έλθει στα συγκαλά του", ανοίξουν τα μάτια του και διαπιστώσει τη μαυρίλα, τον εξολοθρεμό, την απογοήτευση που απεκόμισε;
Το ξεκίνημα γίνεται μ' ένα φως, που χύνεται μέσα στη ψυχή.
Είναι το φως της χάριτος του Θεού, είναι η λάμψη της πατρικής αγάπης, που ποτέ δεν μας αποστρέφεται, ποτέ δεν μας ξεγράφει. Πάντοτε μας γυροφέρνει ζητώντας την κατάλληλη ευκαιρία για να μας επισκεφθεί. Και τότε, μόλις αφήσουμε έστω και μια ελάχιστη χαραμάδα ανοιχτή, εισέρχεται μέσα μας, το ουράνιο φως, για ν' αρχίσει η αναγέννηση. Τότε μόλις συνέλθουμε απ' τι μεθύσι της αμαρτίας, μόλις διαλυθεί το σκοτάδι, μόλις αποκτήσουμε επίγνωση της κατάστασης μας, τότε αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, ξαναβρίσκουμε την προσωπικότητα μας, ερχόμαστε "εις εαυτόν".
"Μόνο αν το καταλάβουμε, μας λέει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, θα μπορέσουμε να αρχίσουμε την επιστροφή στην αυθεντική ζωή. Ο άνθρωπος που ποτέ δεν αισθάνθηκε αυτή την απόσταση, που ποτέ δεν έχει νοιώσει ότι βρίσκεται σε μια πνευματική έρημο, απομονωμένος, εξόριστος, δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει το νόημα του Χριστιανισμού".
"Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσω ότι έχω συντρίψει, προδώσει και χάσει την πνευματική μου ομορφιά ,πως βρίσκομαι μακριά από το πατρικό μου σπίτι ,απ' την αληθινή ζωή ……… Πως κάτι στο ίδιο υλικό της ζωής μου, κάτι πολύτιμο, καθαρό και όμορφο έχει καταστραφεί, διαλυθεί .Μετάνοια είναι ακριβώς αυτή η αναγνώριση. Και γι' αυτό περιλαμβάνει κατ' ανάγκη, την βαθιά επιθυμία επιστροφής, και επανεύρεση του χαμένου σπιτιού".
Αμαρτίας επίγνωση λοιπόν, αυτογνωσία, είναι το πρώτο στάδιο της μετανοίας . "Προηγείται της μετανοίας, μας λέει ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, η επίγνωση των οικείων πταισμάτων, η οποία είναι η βασική αιτία για να ελκύσουμε το Θείο έλεος. Γι' αυτό και ο προφήτης Δαβίδ λέγει προς τον Θεό: "Ελέησον με…ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω …".
Το δεύτερο στάδιο είναι η οριστική απόφαση για την επιστροφή. "Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου" και φυσικά η πραγματοποίηση της .
Αφού καταλάβουμε την κατάσταση μας, αφού δούμε ότι σαν τον "Άσωτο" ότι "λιμώ απόλλυμαι", έρχεται η απόφαση της επιστροφής στον πατρικό οίκο. Ακολουθεί η απόφαση της αλλαγής. Ο νους ξεσκοτίζεται κι αρχίζει να δουλεύει σωστά η λογική. Ηρωικές αποφάσεις. Χρειάζεται ηρωισμός, απαιτείται δύναμη για να γυρίσεις πίσω ταπεινωμένος και να παραδεχτείς τα λάθη σου. Στο δρόμος του γυρισμού τα εμπόδια είναι πολλά. Οι εγωισμοί μας, τα λαμπερά χρώματα της αμαρτίας που ποτέ δεν σβήνουν, τα γλυκόλογα του πονηρού που ποτέ δεν παύει να μας τα ψιθυρίζει στ' αυτί. Ακόμη η ντροπή, η απόγνωση και η απελπισία. Ο αγώνας λοιπόν μεγάλος. Η πάλη με όλες τις αντικείμενες δυνάμεις σφοδρή. Πόσο αγώνα, πόσο πάλεψε μέσα του και "ο Άσωτος", μέχρι να υλοποιήσει την απόφαση του και να νεκραναστηθεί! Κουράστηκε μα στο τέλος νίκησε. Χρειάζεται λοιπόν σταθερή και αταλάντευτη απόφαση και με το έλεος του Θεού τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Γράφει ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς: "μετάνοια είναι η επιστροφή προς το Χριστό και προς το βίο το σύμφωνο με το θέλημα Του. Αν, λοιπόν, κανείς διαπράξει τη θανατηφόρο αμαρτία, την αποστραφεί δε από ψυχής και επιστρέψει προς τον Κύριο, ας έχει θάρρος και μεγάλη ελπίδα, διότι δεν θα αστοχήσει από την αίδιο ζωή και σωτηρία".
Το τρίτο και κύριο στάδιο της Μετανοίας είναι η ομολογία .
"Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου". Η παραδοχή της αποστασίας και της περιπλάνησης μας σε δρόμους απωλείας .
-Ναι έφταιξα. Εγώ είμαι υπεύθυνος για την κατάσταση μου και κανένας άλλος. Εγώ κατασπατάλησα τις Θείες δωρεές ασκόπως εδώ κι εκεί. Εγώ έριξα στο βούρκο την "εικόνα του Θεού" και κατεσπίλωσα τη ψυχή μου.
Πρέπει λοιπόν να τα παραδεχθούμε όλα αυτά μα και να τα ομολογήσουμε. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η πρακτική πλευρά της μετανοίας που δεν είναι άλλη από την ιερά εξομολόγηση. Η απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβουμε την άφεση των αμαρτιών μας. Το "ήμαρτον"είναι η λέξη με την οποία γίνεται μεγάλη χαρά στον ουρανό.
Γράφει Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Αμάρτησες ; Ομολόγησε στο Θεό : Αμάρτησα . Ποιος κόπος είν' αυτό…; Μήπως ,δηλαδή αν δεν πεις ότι είσαι αμαρτωλός ,δεν θα έχεις κατήγορο το διάβολο; Πρόλαβε και άρπαξε, λοιπόν, το αξίωμα του διαβόλου…ώστε να πεις την αμαρτία και να εξαλείψεις το αμάρτημα…"
Η επίγνωση λοιπόν, η απόφαση επιστροφής και η επιστροφή και η ομολογία είναι τα τρία στάδια μέσα από τα οποία πρέπει να περάσουμε για να πετύχουμε την πολυπόθητη μετάνοια. Για να ακολουθήσουμε τον "Άσωτο" στην επιστροφή του. Για να γίνει μεγάλη χαρά στον ουρανό και για μας. Για να βρούμε τις πραγματικές αξίες στη ζωή μας.
Αγαπητοί Χριστιανοί,
"Μπορούμε να πάμε κοντά Του με εμπιστοσύνη, ξέροντας ότι εκείνος μας περίμενε όλο τον καιρό που εμείς τον είχαμε ξεχάσει. Και θα είναι ο Ίδιος που θα ρθει να μας συναντήσει καθώς εμείς θα πλησιάζουμε δισταχτικά στο σπίτι. Θα είναι Εκείνος που θα μας σφίξει στην αγκαλιά Του και θα κλάψει για την αθλιότητα μας. Μια αθλιότητα που δεν μπορούμε να την υπολογίσουμε αφού δεν ξέρουμε ούτε από πόσο ψηλά πέσαμε, ούτε πόσο ψηλά είμαστε "κεκλημένοι" να φτάσουμε. Μπορούμε να πάμε σ' Αυτόν ξέροντας ότι θα μας ξαναντύσει με την "πρώτη στολή", με την δόξα που ο Αδάμ έχασε στον Παράδεισο.Θα μας "ενδύσει Χριστόν" που είναι πιο "αρχέγονος" και από την ανοιξιάτικη δροσιά μέσα στην οποία γεννηθήκαμε. Είναι η δόξα του πνεύματος που θα μας προστατέψει όταν η αμαρτία μας ξεγυμνώσει". (Antony Bloom -Μητροπολίτης του Σουρόζ Αντώνιος -ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ- Σελ.93 ΕΚΔ. ΑΚΡΙΤΑΣ)

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

Καταβασίες της Υπαπαντής με μετάφραση 

 

paparokades.blogspot.com
 
 http://synodoiporia.blogspot.com
 
Ωδή α’
 Χερσον αβυσσοτόκον πέδον ήλιος, επεπόλευσέ ποτε· ωσεί τείχος γαρ επάγη, εκατέρωθεν ύδωρ, λαώ πεζοποντοπορούντι, και θεαρέστως μέλποντι. Άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται.

Μετάφραση
Στο στερεό βυθό, που τα ύδατα της αβύσσου κρατεί, άπλωσε κάποτε τις ακτίνες του ο ήλιος,, γιατί το νερό πηγμένο υψώθηκε σαν τείχος εκατέρωθεν για να περάσει ο λαός πεζός, θεάρεστα ψάλλοντας: ας αναμέλψουμε ύμνους στον Κύριο, γιατί υπέρμετρη έχει δόξα.

Ωδή γ
Το στερέωμα, των επί σοι πεποιθότων, στερέωσον Κυριε την Εκκλησίαν, ην εκτήσω, τω τιμίω σου αίματι.

Μετάφραση
 
Συ Κύριε, που είσαι η προστασία όλων εκείνων που έχουν εμπιστοσύνη σε Σε, στερέωσε την Εκκλησία, την οποίαν έκαμες δική Σου με το τίμιο αίμα Σου.

Ωδή δ’
 Εκάλυψεν ουρανούς, η αρετή σου Χριστέ· της κιβωτού γαρ προελθών,του αγιάσματός σου, της αφθόρου Μητρός, εν τω ναώ της δόξης σου, ώφθης ως βρέφος, αγκαλοφορούμενος, και επληρώθη τα πάντα της σης αινέσεως.

Μετάφραση
Η συγκατάβασή Σου, Χριστέ, γέμισε από απορία τις ουράνιες δυνάμεις. Γιατί, Συ, αφού γεννήθηκες από την Παρθένα Μητέρα Σου, την Κιβωτό του αγίου Σου σώματος, ως βρέφος βασταζόμενο στην αγκαλιά της εθεάθης στον ένδοξο ναό Σου και γέμισαν τα σύμπαντα από τη δική σου δοξολογία.

Ωδή ε’ 
Ως είδεν Ησαΐας συμβολικώς, εν θρόνω επηρμένω Θεόν, υπ' Αγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ω τάλας! εβόα, εγώ· προ γαρ είδον σωματούμενον Θεόν, φωτός ανεσπέρου, και ειρήνης δεσπόζοντα.

Μετάφραση
Όταν είδε ο Ησαΐας με συμβολική απεικόνιση τον Θεό σε υψωμένο θρόνο να περιστοιχίζεται από ένδοξους Αγγέλους, ω! εγώ ο ελεεινός, εκραύγαζε, γιατί αξιώθηκα να προΐδω σε οπτασία τον Θεό με ανθρώπινο σώμα, τον Κύριο του ανεσπέρου φωτός και της ειρήνης.

Ωδή στ’ 
Εβόησέ σοι, ιδών ο Πρέσβυς, τοις οφθαλμοίς το σωτήριον, ο λαοίς επέστη· Εκ Θεού Χριστέ συ Θεός μου.

Μετάφραση
Αναφώνησε σε Σένα, ο Γέροντας Συμεών, όταν με τα μάτια του είδε τον σωτήρα που προορίσθηκε (από τον Θεό) για όλους τους λαούς, Συ είσαι, Χριστέ, ο Θεός μου γεννηθείς εκ Θεού Πατρός.

Ωδή ζ’
 Σε τον εν πυρί δροσίσαντα, Παίδας θεολογήσαντας, και Παρθένω, ακηράτω, ενοικήσαντα, Θεόν Λογον υμνούμεν, ευσεβώς μελωδούντες· Ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Μετάφραση
Σε, που δρόσισες μέσα στη φωτιά τους Τρεις Παίδας, οι οποίοι ομολόγησαν τον Θεό και κατοίκησες μέσα στην αμόλυντη Παρθένα, Σε τον Θεόν Λόγον υμνούμεν, με ευσέβεια μελωδούντες, ευλογητός είσαι, Θεέ των Πατέρων μας.

Ωδή η’
 Αστέκτω πυρί ενωθέντες, οι θεοσεβείας προεστώτες Νεανίαι, τη φλογί δε μη λωβηθέντες, θείον ύμνον έμελπον· Ευλογείτε πάντα τα έργα τον Κυριον, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Μετάφραση
Οι πρόμαχοι της ευσεβείας Νέοι, ενωμένοι με την ασυγκράτητη φωτιά αλλά χωρίς να βλαφτούν από τη φλόγα, έψελναν ύμνους στο Θεό: ευλογείτε όλα τα δημιουργήματα τον Κύριο και υπέρμετρα δοξάζετε Αυτόν αιώνια.

Ωδή θ’ 
Εν νόμω, σκια και γράμματι, τύπον κατίδωμεν οι πιστοί, παν άρσεν το την μήτραν διανοίγον, άγιον Θεώ· διο πρωτότοκον Λογον, Πατρός ανάρχου Υιόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί, απειράνδρω, μεγαλύνομεν.

Μετάφραση 
Ας αντικρύσουμε με σεβασμό Αυτόν που προεικόνιζε η αινιγματική γραφή του Νόμου δηλαδή κάθε αρσενικό βρέφος, που διανοίγει τη μήτρα αυτής που το γέννησε, είναι αφιερωμένο στον Θεό, γι’ αυτό τον πρωτότοκο μονογενή Λόγο, Υιό Πατρός ανάρχου που πρωτότοκος και μονάκριβος γεννήθηκε από την Παρθένα Μαρία, ας δοξάσουμε.