Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Στις 30 Ιουνίου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει με ξεχωριστή λαμπρότητα τη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων. Βεβαίως υπάρχουν και οι προσωπικές μνήμες τους σε διάφορες ημερομηνίες του έτους, αλλά με αυτόν τον συλλογικό εορτασμό τιμάται σύμπασα η χορεία των μεγάλων αυτών ανδρών, οι οποίοι ως συνεχιστές του σωτηριώδους έργου του Κυρίου επί της γης, έστρεψαν τον ρου της ιστορίας και άλλαξαν κυριολεκτικά την μορφή του κόσμου! Εμείς ως συνειδητό εκκλησιαστικό σώμα γνωρίζουμε την ανεκτίμητη προσφορά τους στην εδραίωση και επέκταση της Εκκλησίας στον κόσμο και γι' αυτό με την ευκαιρία της σεπτής τους εορτής τους εναποθέτουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας.
     Οι ιερές μορφές τους είναι ιστορημένες σε περίοπτες θέσεις στους ναούς μας και η μνεία και αναφοράς τους στις ιερές ακολουθίες είναι συχνές, διότι αυτοί αποτελούν τη σπουδαιότερη αγιολογική χορεία της Εκκλησίας μας. Χάρη στο δικό τους τιτάνιο αγώνα, τις αφάνταστες προσωπικές τους θυσίες, θεμελιώθηκε η Εκκλησία στον κόσμο, μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό για την εν Χριστώ σωτηρία και αλήθεια περιβάλλον. Επισφράγισμα του έργου τους υπήρξε ο εμποτισμός του με το αίμα τους. Στο σύνολό τους έδωσαν και αυτή τη ζωή τους για τον ευαγγελισμό του κόσμου.
       Είναι πάντως γεγονός πως πολλοί χριστιανοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα πρόσωπα και το έργο των αγίων Αποστόλων. Η σύντομη αυτή εργασία έχει ως στόχο να κάμει γνωστές τις προσωπικότητες και το έργο τους. Το έχουμε τονίσει πολλές φορές πως ο συνειδητός χριστιανός δεν είναι παθητικός οπαδός και ουραγός κανενός αρχηγού, αλλά ενεργό κύτταρο του εκκλησιαστικού σώματος με γνώση, γνώμη και δημιουργική πρωτοβουλία στη ζωή της Εκκλησίας. Έτσι θέλει τον πιστό η αγιοπατερική και ελληνορθόδοξη παράδοσή μας.
       Η λέξη απόστολος σημαίνει τον απεσταλμένο. Εν προκειμένω Απόστολοι ονομάσθηκαν οι εκλεγμένοι και καλεσμένοι από τον Κύριο μαθητές Του να συνεχίσουν το σωστικό Του έργο, μετά την εις τους ουρανούς Ανάληψή Του. Επίσης, σύμφωνα με την χαρακτηριστική Του προτροπή έγιναν οι μάρτυρες της Αναστάσεώς Του «έως εσχάτου της γης» ( Πράξ.1,8). 
       Η εκλογή και η κλήση των Αποστόλων, οι οποίοι ως την Πεντηκοστή καλούνταν μαθητές, έγινε αμέσως με την αρχή της δημόσιας δράσης του Κυρίου, στη Γαλιλαία. Ευθύς μετά τη Βάπτισή Του κατευθύνθηκε στις όχθες της λίμνης Γενησαρέτ, όπου απευθύνθηκε στους εκεί αλιείς, στους οποίους είπε: «δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.4,20). Αυτοί «ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ.4,21). 'λλοι «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» (Μαρκ.1,20).
       Οι μαθητές ορίσθηκαν από τον Κύριο σε τρεις κύκλους ήτοι: τον στενό κύκλο των δώδεκα, τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήκοντα και τον ευρύτατο κύκλο των πολυπληθών φίλων Του. Μεγαλύτερη σημασία είχε ο κύκλος των δώδεκα. Αυτοί βρισκόταν πλησίον Του και σ' αυτούς αποκάλυψε τα μυστήρια του Θεού. Αυτοί έλαβαν την ειδική χάρη της ιεροσύνης να επιτελούν τις αγιαστικές και λειτουργικές πράξεις της Εκκλησίας και να τη μεταδίδουν στους διαδόχους τους.
Αυτοί είχαν την τιμή να ορισθούν ως οι κατ' εξοχήν συνεχιστές του έργου Του, διότι μόνο σε αυτούς είπε: «Εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγετε και καρπόν φέρητε, και ο καρπός υμών μένη» (Ιωάν.15,16). Μετά τη Ανάσταση τους κατέστησε επίσημα διαδόχους του έργου Του:  «καθώς απεσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς. Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς΄ λάβετε Πνεύμα 'γιον΄ αν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε , κεκράτηνται» (Ιωάν.20,21).
Επίσης στο όρος της Γαλιλαίας, όπου είχαν συναχθεί οι έντεκα μαθητές, λίγο πριν την Ανάληψη τους είπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ.28,19-20).   
      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν επέλεξε τους Αποστόλους Του από την ελίτ της τότε αριστοκρατίας, ή από τις τάξεις των πολιτικά ισχυρών, των οικονομικά δυνατών, ή τους κλειστούς κύκλους της διανόησης, διότι η διαφθορά, η κατάπτωση και η έπαρση ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων.
Αντίθετα τους επέλεξε από τους άσημους, αδύναμους και αγράμματους ανθρώπους, οι οποίοι βίωναν την δυστυχία και την κακοδαιμονία της πτώσεως και της αμαρτίας καλλίτερα από τους πρώτους και καλλιεργούσαν έντονα στην ψυχή τους την προσδοκία της από το Θεό απολυτρώσεως.
Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επειδή γαρ εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν ...  τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού.»(Α΄Κορ.1,21-29). Η άσημη προέλευση των Αποστόλων είναι από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια ως σήμερα σημείο αναφοράς όλων των πολεμίων του Χριστιανισμού, ως δήθεν θρησκεία των παρακατιανών ανθρώπων. Η σάπια ψευτοδιανόηση θα ήθελε έναν Χριστιανισμό «φιλοσοφικό», ο οποίος θα έδινε έναυσμα για ανώφελες συζητήσεις  στους κλειστούς κύκλους των «πνευματικών ανθρώπων», αποκομμένο από τον αγιαστικό και σωστικό του ρόλο. Επειδή αυτός δεν ταιριάζει στα δικά τους μέτρα, γι' αυτό απορρίπτεται από αυτούς και πολεμείται λυσσαλέα σε όλες τις εποχές! 
        Το 'γιο Πνεύμα κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2ο κεφ.) μεταμόρφωσε τους άσημους, δειλούς και αγραμμάτους ψαράδες σε σοφούς άνδρες, σε πανίσχυρες προσωπικότητες, σε ολόφωτες υπάρξεις, οι οποίοι καταύγασαν την οικουμένη. Η συγκλονιστική εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου και η επέλευση της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος έδωσαν σε αυτούς αφάνταστη ορμή. Διασκορπίστηκαν σε όλον τον κόσμο για να διαλαλήσουν το νέο, ελπιδοφόρο και σωτήριο μήνυμα της εν Χριστώ απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Οι πυρωμένες από θείο ζήλο καρδιές τους και το φλογερό τους κήρυγμα έκαναν τις καρδιές των ανθρώπων να δονούνται από λαχτάρα για λύτρωση. Ο σπόρος του Ευαγγελίου ρίχνονταν από αυτούς τους άοκνους και θείους εργάτες σε κάθε μέρος της οικουμένης και αύξανε θεαματικά.
         Τα σκοτάδια της πλάνης διαλύονταν με το άκουσμα της ευαγγελικής αλήθειας. Οι δεισιδαίμονες τυραννικές αντιλήψεις παραμερίζονταν μπροστά στην πνευματική ελευθερία του χριστιανικού μηνύματος. Οι ασήμαντοι αυτοί αλιείς της Γαλιλαίας έστρεψαν την ιστορία του κόσμου στον δρόμο της ανθρωπιάς, του πολιτισμού και της προόδου. Οι ταπεινοί και καταφρονημένοι άνθρωποι της παλαιάς εποχής, οι οποίοι δεν είχαν μεγαλύτερη αξία από εκείνη των ζώων και των πραγμάτων, αναδείχτηκαν, χάρις στο κήρυγμα εκείνων, για πρώτη φορά ως ανθρώπινες αξίες και ακόμα περισσότερο, ως ζωντανές εικόνες του Θεού! Πολλοί ισχυροί κατάλαβαν ότι η εγκόσμια ισχύς τους δεν είχε πραγματική αξία και γι' αυτό την αποποιήθηκαν. Μια νέα πρωτόγνωρη παγκόσμια αδελφότητα γεννήθηκε στον κόσμο, η Εκκλησία του Χριστού, ως μια νέα πραγματικότητα αγάπης και συναδελφώσεως των ανθρώπων και των λαών μέσα στον απάνθρωπο κόσμο της αμαρτίας και του κακού, ως μέσον σωτηρίας και απολυτρώσεως από την δουλεία της αμαρτίας και της φθοράς.
        Η ανθρωπότητα και ο σύγχρονος πολιτισμός οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη στους αγίους Αποστόλους. Ό,τι δεν κατόρθωσε η διανόηση και η δύναμη του αρχαίου κόσμου, το κατόρθωσε η χορεία των Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού. Όμως ο κόσμος, δυστυχώς, όχι μόνο δεν εκτίμησε την προσφορά τους, αλλά το αντίθετο, έκαμε ό,τι μπορούσε για να ματαιώσει και να γκρεμίσει ό,τι εκείνοι έκτιζαν. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τις δυσκολίες της αποστολής τους ως εξής: «ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν, ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγεννήθημεν τω κόσμω, και αγγέλοις και ανθρώποις, ημείς μωροί δια Χριστόν, υμείς φρόνιμοι εν Χριστώ, ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί ΄υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. 'χρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί΄ λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν΄ ως περικαθάρματα του κόσμου εγεννήθημεν, πάντων ερίψημα έως άρτι» (Α΄Κορ.4,9-13). Οι μύριες αυτές δυσκολίες, οι κακουχίες, οι κόποι και προπαντός οι απάνθρωποι διωγμοί δεν τους πτόησαν. Το έργο τους καρποφορούσε, διότι το αύξανε το ενοικούν στην Εκκλησία 'γιο Πνεύμα (Ιωάν.15,26).
      Το έργο των αγίων Αποστόλων συνεχίστηκε και συνεχίζεται δια των διαδόχων αυτών. Σε κάθε μέρος, όπου ίδρυαν τοπικές εκκλησίες, χειροτονούσαν επισκόπους και πρεσβυτέρους για να συνεχίσουν το έργο τους. Γράφει ο άγιος Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, το κατ' εξοχήν βιβλίο της ιεραποστολής της Εκκλησίας μας: «Χειροτονήσαντες δε αυτοίς πρεσβυτέρους κατ' εκκλησίαν και προσευξάμενοι μετά νηστειών παρέθετο αυτούς τω Κυρίω, εις ον πεπιστεύκασι» (Πράξ.14,23). Αυτή η αδιάκοπη διαδοχή συνεχίζεται ως σήμερα και χαρακτηρίζεται ως αδιάκοπη διαδοχή προσώπων και πίστεως και γι' αυτό ονομάζεται η Εκκλησία μας Αποστολική.  Όλοι λοιπόν όσοι εργάζονται στην Εκκλησία του Χριστού, κληρικοί και λαϊκοί συνεχίζουν κατ' ουσίαν το έργο των αγίων Αποστόλων. Τόσο μεγάλο είναι το έργο που επιτελούν!
        Όλοι εμείς οι πιστοί του Χριστού και προσκυνητές της σεπτής εορτής των Αγίων Αποστόλων, των «Συνεργών του Χριστού» (Β΄Κορ.6,1), έχουμε χρέος να αποδίδουμε σε αυτούς την αρμόζουσα τιμή, διότι η αγία μας Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω σε αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες. Αυτό το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος είδε στην Αποκάλυψη την θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία του Χριστού, θεμελιωμένη επί «θεμελίους δώδεκα και επ' αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου» (Αποκ.10,21).  



ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ Θεολόγος - Καθηγητής

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΛΙΣΒΟΡΙΩ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΛΙΣΒΟΡΙΩ: ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ:



Διαβάζουμε στην αγία
Γραφή ότι ο προφήτης Ηλίας, κάποια στιγμή, νόμισε ότι δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος
στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του, που να πιστεύει στο Θεό και ν’ αγωνίζεται
για το άγιο θέλημά του. Βλέποντας τη γενική κατάπτωση και αποστασία των
ανθρώπων του καιρού του απελπίστηκε, απογοητεύτηκε και γεμάτος παράπονο
κραύγασε στο Θεό·
«Υπολέλειμμαι εγώ μονώτατος» (Γ΄ Βασ. 19,10). Κύριε
απέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα άλλο δεν βλέπω να πιστεύει στο όνομά σου.
Βέβαια ο προφήτης Ηλίας έπεσε έξω στις εκτιμήσεις του. Ο Θεός του απεκάλυψε ότι
υπήρχαν 7.000 ακόμη πιστοί, που δεν «έκλιναν γόνυ τω Βάαλ»




ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ   ΕΔΩ

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ
ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

(Εορτάζοντες την 9ην Κυριακήν από το Πάσχα) 
(Ποιηθείς υπό αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου)


Μετά το, Κύριε εισάκουσον, και το, Θεός Κύριος ψάλλομεν τα παρόντα τροπάρια:
Ήχος δ’. Τη Θεοτόκω.

Αγίων Πάντων τους χορούς ευφημήσωμεν, των Ασωμάτων λειτουργών τα στρατεύματα, και Αποστόλων θείων τε Μαρτύρων τους χορούς, τους προ Νόμου άπαντας, και εν Νόμω προφήτας, Ιεράρχας άμα τε, και Οσίων τον δήμον, και Γυναικών Αγίων την πληθύν, αξιοχρέως αυτούς μακαρίζοντες. 

Δόξα. Το αυτό.

Και νύν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δε διαφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ούκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου˙ σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν’. Και ψάλλεται ο Κανών των Αγίων Πάντων μεθ’ ευλαβείας.

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Αρματηλάτην Φαραώ.
Τριάς αγία ιεραίς εντεύξεσιν, Αγίων Πάντων νυνί, σους αχρείους δούλους, οίκτειρον ελέησον, και βασιλείας ποίησον, κληρονόμους συν τούτοις, ως αν σε πάντες δοξάζομεν, και μη στερηθώμεν της δόξης σου.

Ο Μιχαήλ και Γαβριήλ οι πρόκριτοι, των Ασωμάτων Νοών, αι νοεραί τάξεις, στρατιαί ουράνιαι, μεθ’ ών και συ πιστότατε, της εμής ζωής φύλαξ, Χριστόν αεί ώ παρίστασθε, μέμνησθε πρεσβεύειν σηθήναί με.

Δόξα.
Πέτρε και Παύλε Ιωάννη πρόκριτε, θεολογίας πηγή, και ο λοιπός άπας, Αποστόλων σύλλογος, Μαρτύρων και Οσίων τε, και Αγίων απάντων, Χριστώ πρεσβεύειν μη παύσητε, υπέρ της εμής συγχωρήσεως.

Και νυν.
Εκ στειρευούσης κυηθείσα Πάναγνε, συ παραδόξως γαστρός, τίκτεις Θεόν Λόγον, υπέρ λόγον άφθορος, και μετά τόκον μείνασα, τούτον αεί δυσώπει, συν τοις σεπτοίς σου γεννήτορσιν, δούναί μοι πταισμάτων συγχώρησιν.

Ωδή γ’. Ο στερεώσας κατ’ αρχάς.
Εν τη δευτέρα σου Χριστέ, και φοβερά παρουσία, σύνταξόν με δεξιοίς σου προβάτοις, της ευκταίας σου φωνής, καταξιών ως εύσπλαγχνος, ταις των Αγίων Πάντων, πανευπροσδέκτοις δεήσεσι. 

Της Θηβαΐδος ο βλαστός, ο Παύλος συν Αντωνίω, και Ευθύμιος συνάμα ο μέγας, Θεοδόσιος ομού, Σάββας, Εφραίμ, Ευθύμιος, και Ιωάσαφ πάντες, οι Όσιοι ευφημήσθωσαν.

Επιθυμίας βλαβεράς, θυμού δεινής ακηδίας, και παθών παντοδαπών ρύσασθέ με, Ιεράρχαι του Χριστού, Βασίλειε, Γρηγόριε, και ο χρυσούς την γλώτταν, και πάντες θείοι διδάσκαλοι.

Θεοτοκίον.
Η τετοκυία τον Χριστόν, αυτόν δυσώπει Παρθένε, συν Παρθένοις τε και Μάρτυσιν άμα, και Οσίαις γυναιξί, Ματρώνη, Θεοκτίστη τε, και ταις λοιπαίς αμνάσι, του οικτειρήσαι και σώσαί με.

Διάσωσον από κινδύνων σους δούλους, πληθύς αγίων απάντων, ότι τη θεία υμών σκέπη αεί προστρέχομεν, του ρυσθήναι παντοίας βλάβης.

Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Είτα γίνεται υπό του Ιερέως Αίτησις. Κάθισμα.

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.
Αγίων πληθύς, απάντων η πανένδοξος, ημάς τους πιστώς τη σκέπη υμών προστρέχοντας, εκ κινδύνων ρύσατε, και πάσης δεινής κακώσεως, υμείς γαρ αεί το θείον ευμενίζετε, την λύτρωσιν βραβεύοντες.

Ωδή δ’. Συ μου ισχύς Κύριε.
Αι στρατιαί των ουρανίων Δυνάμεων, συν Προδρόμω, Προφήται Απόστολοι, και Ιεράρχαι πανευκλεείς, Μάρτυρες οι θείοι, Οσίων κλίτος Δικαίων τε, και Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε Κυρίω, υπέρ πάντων των πίστει τιμώντων υμάς.


Της ζοφεράς όψεως εν τη εξόδω μου, των δαιμόνων, ρύσασθέ με δέομαι, οι του Χριστού θείοι Αθληταί, Στέφανε ο πρώτος, συν Θεοδώροις Γεώργιε, Δημήτριε, Αρέθα, και οι εν Σεβαστεία, συν αυτοίς δε και Πάντες οι Άγιοι.

Έργοις κακοίς γεγηρακώς ο ασύνετος, παροργίζω σου την αγαθότητα, και πάσαν διηνεκώς, λόγοις τε και έργοις, παραπικραίνω Φιλάνθρωπε, αλλά ταις της Μητρός σου και Αγίων απάντων, ικεσίαις μοι δος την συγχώρησιν.


Θεοτοκίον.
Πλήν σου Αγνή, άλλην ούκ έχω βοήθειαν, και εκτός σου, σκέπην ούκ επίσταμαι, συ μου ελπίς, συ καταφυγή, συ μου ευεργέτις, συ μου ετοίμη αντίληψις, και σε επικαλούμαι, από πάσης ανάγκης, εξελούμαι και σώσον πρεσβείαις σου.


Ωδή ε’. Ίνα τι με απώσω.
Φοβερά σου η κρίσις, λίαν και αδέκαστος και απαραίτητος, αλλά και δικαία, και ο ταύτης ουδείς εξαιρούμενος, μόνον συ ο μόνος, έχων Χριστέ την εξουσίαν, ταις ευχαίς των Αγίων σου σώσόν με.

Του Χριστού Ιεράρχαι, σοφέ Αθανάσιε, Πάτερ Νικόλαε, Άνθιμε Σπυρίδων, και Παρθένιε, Κύριλλε, Λέοντες, και πας άλλος μύστης, υπέρ ημών των αναξίων, ικετεύειν μη παύσητε Άγιοι.

Οι του Χριστού της αγίας κλήσιν Αναστάσεως, φέρουσαι Μάρτυρες και Αικατερίνα, συν αυταίς η γενναία Κυριακή, Θέκλα τε, και πάσαι, δια Χριστόν θανατωθείσαι, την νεκράν μου ψυχήν αναστήσατε.

Θεοτοκίον.
Η Κυρία του κόσμου, τον κυριευθέντα με τοις παραπτώμασι, δούλον του Υιού σου, καταξίωσον Κόρη γενέσθαι με, όνπερ εκδυσώπει, συν της Αγίοις αυτού πάσιν, εξαλείψαι παθών μου το πέλαγος.

Ωδή ς’ . Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.
Πεφωτισμένοι Χριστού, φωτίσατέ με Απόστολοι, τον σκοτισθέντα δεινοίς, κακοίς και γηράσαντα, αισχρώς τε βιώσαντα, συν Αγίοις πάσι, τον Κριτήν μοι ευμενίσατε.


Συν Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι του Θεού Αρχιστράτηγοι, και ο φρουρών με αεί, σωτήριος Άγγελος, και πάντες Ασώματοι, προ μετάνοιάν με, νυν προ τέλους επιστρέψατε.

Προφήται πανευκλεείς, και θεηγόροι Απόστολοι, των Αθλοφόρων χορός, Ιεράρχαι πάνσοφοι, Όσιοι και Δίκαιοι, νυν εκδυσωπείτε, λυτρωθήναι με κολάσεως.

Την σην Μητέρα Χριστέ, και τους Αγίους σου άπαντας, προσδέχου υπέρ ημών, αεί δυσωπούντάς σε και δώρησαι άφεσιν, των πολλών πταισμάτων, και κολάσεως με λύτρωσαι.

Διάσωσον, από κινδύνων δούλους υμών χορός Αγίων Πάντων, ότι τη σκέπη υμών αεί καταφεύγομεν, ως άγρυπνοι όντες βοηθοί εν ανάγκαις.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα Μητρικήν παρρησίαν.

Ενταύθα μνημονεύει ο Ιερεύς ως είθισται και ευθύς το:

Κοντάκιον. Ήχος β’. Προστασία.
Ιατροί της ψυχής και του σώματος άμισθοι, των εν ζάλη λιμένες γαληνοί και αχείμαστοι, Άγιοι άπαντες, ικέτας ημάς σπεύσατε θεραπεύσαι αεί, τους κατ’ άμφω.


Ασθενείς, και προς υμάς καταφεύγοντας, στήσατε καταιγίδας, παύσατε τρικυμίας, των επερχομένων ημίν, Κυρίου πιστοί θεράποντες.

Προκείμενον.
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.
Στίχ. Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον.
Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς. Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην˙ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής˙ και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού. 
Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ούκ έστι μου άξιος˙ και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος˙ και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ούκ έστι μου άξιος. Ο ευρών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν, και ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν. Ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο εμέ δεχόμενος δέχεται τον αποστείλαντά με. Ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου μισθόν προφήτου λήψεται, και ο δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου λήψεται. Και ος εάν ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού μόνον εις όνομα μαθητού, αμήν λέω υμίν, ουο μη απολέση τον μισθόν αυτού.

Δόξα.
Ταις των σων Αγίων Πάντων ικεσίαις Ελεήμων, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις Ελεήμων, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός… και το Ιδιόμελον.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.


Ηλίου φαιδρότερον, νυν εξανέτειλεν όντως, η φαιδρά πανήγυρις, τοις του κόσμου πέρασι πάντες Άγιοι, μυστικαίς λάμψεσι, τους πιστούς άπαντας, χαρμοσύνως καταλάμπουσα, και αγλαΐζουσα, ήν συναθροίσαντες γεραίρομεν, ενθέοις μελωδήμασι, και ψαλμοίς και ύμνοις και άσμασιν˙ πιστώς δυσωπούντες, πρεσβεύειν τω Χριστώ υπέρ ημών, Χριστού θεράποντες Άγιοι, πάντες παμμακάριστοι.

Ουδείς προστρέχων επί σοι, κατησχυμένος από σου εκπορεύεται αγνή Παρθένε Θεοτόκε˙ άλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως.


Μεταβολή των θλιβομένων απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών.

Είτα ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός τον λαόν σου… 

Κύριε ελέησον ιβ’. Ελέει και οικτιρμοίς … κ.λ.π.

Ωδή ζ’. Θεού συγκατάβασιν.

Παμμέγιστε Πρόδρομε, συν Ιεράρχαις αγίοις και Ασκηταίς, και τοις Μάρτυσι πάσι, πρεσβεύσατε επίσης Χριστώ τω Θεώ, όπως μι χαρίσηται πταισμάτων συγχώρησιν, και αξιώση τυχείν της Παραδείσου τρυφής.

Μαρτύρων ο έξαρχος, τροπαιοφόρε θείε Γεώργιε, και Δημήτριε, Θέκλα Βαρβάρα, Αικατερίνα τε, άμα Μαρίνη συν πάσαις ταις Μάρτυσιν, υπέρ ημών τον Χριστόν καθικετεύσατε.

Ο Μέγας Αντώνιος, συν Παχωμίω ανευφημείσθωσαν, και ο Σάββας ο θείος, Ευθύμιος, Θεοδόσιος, συν Μακαρίοις Εφραίμ, Ισαάκ ομού, συν τοις λοιποίς επαξίως νυν ευφημείσθωσαν.

Θεοτοκίον.
Ψυχής μου κατάβαλε, Χριστέ τον πόνον και ταύτην οίκτειρον, των Ιερομαρτύρων, Ιεραρχών τε και των Οσίων σου, ταις μεσιτείαις και της τεκούσης σε, και δώρησαί μοι πταισμάτων την άφεσιν.


Ωδή η’. Επταπλασίως κάμινον.

Νουν εμπαθή και άσεμνον, τον εμόν αγιάσατε, πανηγιασμένοι του Χριστού Απόστολοι, ώ Πέτρε, Ιάκωβε, και Ιωάννη φίλε Χριστού, Παύλε και λοιποί, των Μαθητών του Σωτήρος, συν τω σεπτώ Προδρόμω, και πάσι τοις Αγίοις, Προφήταις και Οσίοις και Μάρτυσι Κυρίου.

Νυν οι προ Νόμου Άγιοι, και εν Νόμω και Χάριτι, Δέσποτα Χριστέ, υπέρ εμού σοι δέησιν, προσφέρουσιν άπαντες, και συν αυτοίς η θεία πληθύς, των υπερκοσμίων, και αΰλων ταγμάτων, ών ταις λιταίς απάντων, κατοικτείρησον σώσον, ψυχήν απεγνωσμένην και κατακεκριμμένην.

Χορός αζύγων πάντιμε, οι εν Άθω ασκήσαντες, Πέτρε Αθωνίτα, θείε Αθανάσιε, Παύλε τε και Ιάκωβε, Νήφων, Σίμων, Ακάκιε, Νείλε, Κοσμά, Γρηγόριοι, συν τω Νήφωνι άλλω, και τω Αθανασίω, Βυζαντίου Ποιμένες, πρεσβεύσατε συν πάσιν ημάς ελεηθήναι.


Θεοτοκίον.

Ιχνηλατείν με Πάναγνε,τους οσίως βιώσαντας, δια πολιτείας εναρέτου ποίησον, εχθρούς καταράσσουσα, τους αφειδώς με θλίβοντας, και προς της σαρκός κατολισθαίνειν τα πάθη, απαύστως ενοχλούντας, ίνα χαίρων κραυγάζω, λαός υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ωδή θ’. Εξέστη επί τούτο.

Αγίων άπας δήμος Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων, Μαρτύρων τε, Ιεραρχών, Οσίων ανδρών τε και γυναικών, Χριστόν εκδυσωπήσατε, παρρησίαν έχοντες προς αυτόν, τυχείν ημάς ελέους, τους πόθω εκτελούντας, υμών την μνήμην πανσεβάσμιοι.

Πληθύς Αγίων Πάντων πανευκλεής, οι ενώνυμοι πάντες ανώνυμοι, οι προ Χριστού, και εν τη χάριτι δαψιλώς, χαρίσμασι του Πνεύματος, καταπλουτισθέντες παντοδαποίς, μετά και των εν Άθω, πρεσβεύσατε Κυρίω, υπέρ των πόθω ευφημούντων υμάς.


Ορθόδοξος υπάρχει χριστιανός, ο προσώποις τρισί ένα Κύριον, ένα Θεόν, και ψυχή και γλώσση ομολογών, τους ούτω γουν πιστεύοντας, και ομολογούντας χριστιανούς, Τριάς ευλογημένη, Πάτερ, Υιέ και Πνεύμα, της βασιλείας σου αξίωσον.

Θεοτοκίον.
Πανύμνητε Παρθένε Μήτερ Θεού, των Αγίων απάντων δεήσεσι, πασών ομού Γυναικών Μαρτύρων Μοναζουσών, ο ύμνος ούτος γένοιτο, τω Μονογενεί σου Υιώ και σοι, ευσπρόδεκτος και τέλος, παράσχου δεξιών μοι, όπως σωθείς αεί δοξάζω σε.

Είτα.
Άξιόν εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και Παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Και τα κάτωθι Μεγαλυνάρια των Αγίων Πάντων.
Των Αγίων Πάντων θείαν πληθύν, του Ευαγγελίου αμαράντους θείους καρπούς, δεύτε επαξίως, τιμήσωμεν εν ύμνοις, ως τούτων ταις πρεσβείαις δεινών ρυσθείημεν.

Άγγελοι, Αρχάγγελοι του Θεού, Πατριάρχαι πάντες και Προφήται πανευκλεείς, Απόστολοι θείοι, Μάρτυρες Ιεράρχαι, συν πάσι τοις Αγίοις ανευφημείσθωσαν.

Δεύτε ευφημήσωμεν οι πιστοί, τους Αγίους Πάντας, της Τριάδος τους εραστάς, του Χριστού τους άκρους, θεράποντας και φίλους, εν άσμασι τιμώντες, την μνήμην σήμερον.

Έχοντες εξάρχουσαν την Αγνήν, Νόες συν προφήταις, Αποστόλων θείους χορούς, Ιερομαρτύρων, Ιεραρχών Οσίων, υπέρ ημών τον Κτίστην καθικετεύσατε.

Τις μη εκπλαγείη ακουτισθείς, των Αγίων Πάντων, τους αγώνας και αρετάς, σώμα γαρ παραδόντες, υπέρ Χριστού αγάπης, αυτώ συμβασιλεύειν κατηξιώθητε.

Έφρυξαν φρυάγματα ζοφερά, πονηρών πνευμάτων, τους αγώνας υμών σοφοί, σάρκα γαρ φορούντες, ασάρκους πολεμίους, καθείλετε γενναίως, άπαντες Άγιοι.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Το Τρισάγιον και τα τροπάρια:

Ήχος πλ. β’.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς˙ πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.


Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς˙ επί σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών˙ άλλ’ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαγχνος, και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών˙ συ γαρ ει Θεός ημών και ημείς λαός σου˙ πάντες έργα χειρών σου, και το όνομά σου επικεκλήμεθα.

Και νυν.

Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν ευλογημένη Θεοτόκε˙ ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσωμεν, ρυσθείημεν δια σου των περιστάσεων˙ συ γαρ ει η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Μετά την Απόλυσιν και τον ασπασμόν, ψάλλομεν τα παρόντα τροπάρια.


Ήχος β’. Πάντων προστατεύεις.
Τάξεις των Αγγέλων αι λαμπραί, ένδοξοι Απόστολοι πάντες, γενναίοι Μάρτυρες, Πάνσοφοι Διδάσκαλοι και Ιερόαθλοι, των Οσίων ο σύλλογος, Προφητών, Δικαίων, Γύναια θεόλεκτα και πας Αγίων χορός, δέησιν προς Κύριον άμα, υπέρ των υμάς ευφημούντων , ώ θεομακάριστοι ποιήσατε.

Άπαντες οι Άγιοι Χριστού, τους την σεβασμίαν εικόνα, ασπαζομένους υμών, πάσης εκλυτρώσασθε βλάβης και θλίψεως, ορατών αοράτων τε, εχθρών και παντοίων, νοσημάτων Άγιοι ψυχής και σώματος, ρύσασθε δεόμεθα όπως, ως παντοδαπούς ευεργέτας, και θερμούς προστάτας υμών σέβομεν.