1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ. Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Μιά ξεχασμένη γιορτή...

https://www.apolytrosis.gr/

 Πρωτομηνιά. Παίρνω στά χέρια μου τό Μηναῖο τοῦ Αὐγούστου... Θυμόμουν ὅτι γιορτάζουν οἱ ἑπτά Μακκαβαῖοι. Ὅμως μόλις ἀνοίγω τό βιβλίο, βλέπω πώς πρῶτα ἀναφέρεται μία ἄλλη γιορτή: ἡ Πρόοδος τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ. «Γι’ αὐτό», σκέφτομαι, «στόν Ἑσπερινό ψάλαμε “Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν Σου...”». Αὐθόρμητα μία ἀπορία μοῦ δημιουργήθηκε: Τί ἀκριβῶς γιορτάζουμε; Μήπως ἀπό τόν Αὔγουστο ἑτοιμαζόμαστε γιά τήν Ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ στίς 14 Σεπτεμβρίου; Μᾶλλον εἶναι πολύ μακρινός ὁ συσχετισμός...

 Ἀναζητώντας τίς ρίζες αὐτῆς τῆς γιορτῆς ἔφτασα στά χρόνια τοῦ Βυζαντίου. Στά μέσα τοῦ 10ου αἰώνα βρῆκα στόν πολυγραφότατο Κωνσταντῖνο Πορφυρογέννητο μία ἐνδιαφέρουσα μαρτυρία. Στό ἔργο του «Ἔκθεσις Βασιλείου Τάξεως» ἀναφέρει πώς στήν Κωνσταντινούπολη ἄρχιζε ἀπό τίς 23 Ἰουλίου ἡ προσκύνηση τοῦ Τιμίου Ξύλου, πού διαρκοῦσε ἑπτά ἡμέρες. Στή συνέχεια, ἀπό τήν 1η Αὐγούστου καί γιά δύο ἑβδομάδες, γινόταν ἡ «Πρόοδος», δηλαδή ἡ περιφορά τοῦ Τιμίου Ξύλου σχεδόν σ’ ὅλη τήν Πόλη καί τά περίχωρα πρός ἁγιασμό τῶν πιστῶν. Τήν παραμονή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (14 Αὐγούστου) περιέφεραν τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου στά ἀνάκτορα καί τέλος, τόν ἐναπέθεταν στό ἐκκλησάκι τῶν Ἁγίων Θεοδώρων πού βρισκόταν μέσα στό παλάτι.

 Ἡ ἐπίσημη ἑορτή θεσπίστηκε, ὅπως φαίνεται, ἀργότερα. Τόν 12ο αἰώνα, στά χρόνια της αὐτοκρατορίας τοῦ Μανουήλ Κομνηνοῦ, οἱ Βυζαντινοί σώθηκαν ἀπό ἐπιδρομή τῶν Σαρακηνῶν μέ τή βοήθεια τοῦ Τιμίου Ξύλου. Ἔκτοτε ἡ ἑορτή ὁρίστηκε τήν πρώτη μέρα τῆς νηστείας τοῦ Δεκαπενταυγούστου (1 Αὐγούστου) καί συνοδευόταν ἀπό λιτάνευση (πρόοδο) τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ὁ Πατμιακός κώδικας 266 ἀναγράφει ὅτι ἐπίσης κατά τήν 1η Αὐγούστου στή Μεγάλη Ἐκκλησία ἐτελεῖτο «ἡ Βάπτισις τῶν τιμίων Ξύλων». Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης σημειώνει: «Κατά τήν ἡμέραν ταύτην ἐξήγετο ἐκ τοῦ σκευοφυλακίου τῆς μεγάλης ἐκκλησίας ὁ τίμιος Σταυρός, περιήγετο ἀνά τήν πόλιν καί ἐξετίθετο εἰς διαφόρους ναούς πρός προσκύνησιν καί ἁγιασμόν τῶν πιστῶν καί πάλιν ἀπετίθετο εἰς τό σκευοφυλάκιον».

 Ταξιδεύω μέ τόν νοῦ στούς δρόμους τῆς Πόλης καί βλέπω τήν περιφορά τοῦ Σταυροῦ. Οἱ πιστοί στέκουν στά πλάγια καί κάνουν εὐλαβικά τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ἄλλοι συνοδεύουν τήν πομπή μέ κατάνυξη καί προσεύχονται καθώς ἁγιάζεται κάθε γωνιά τῆς Βασιλεύουσας. Καμαρώνεις καί χαίρεσαι γιά τήν εὐλάβεια τῶν χριστιανῶν πού τιμοῦσαν τόσο ἔντονα τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ... Σοφά θεσπίστηκε αὐτή ἡ γιορτή. Ἡ Ἐκκλησία εἶχε πείρα τῆς δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ ἀπό τή γέννησή της, ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῶν διωγμῶν. Ἔτσι σέ κάθε δυσκολία ἀτομική ἤ συλλογική οἱ πιστοί προσέτρεχαν πάντοτε στό Τίμιο Ξύλο, πού κατατρόπωσε τόν κοσμοκράτορα τοῦ αἰῶνος τούτου, πού νίκησε τό μεγαλύτερο κακό στόν κόσμο, τήν ἁμαρτία...

 Σήμερα, ὡστόσο, πόσο ξεθώριασε τούτη ἡ γιορτή! Κι ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη τήν ἀναβίωσή της περισσότερο ἀπό ποτέ, θαρρῶ. Μπορεῖ σήμερα νά μή γίνονται ἐπιδρομές Σαρακηνῶν, ἀλλά ἡ πατρίδα μας πλήττεται ἀπό χειρότερες ἐπιδρομές. Δέν εἶναι μόνο οἱ ἐπιθέσεις τῶν δυνατῶν, ἀλλά καί οἱ ὕπουλες χρόνιες διαβρωτικές ἐπιθέσεις ἐκ τῶν ἔνδον, πού ροκάνισαν τίς ρίζες τῆς φυλῆς μας.

 Βρισκόμαστε σέ τόσο δεινή θέση... κι ἐξακολουθοῦμε νά βυθιζόμαστε στήν ἀπελπισία... Μά τέλος πάντων, τί συμβαίνει; Μήπως στέρεψε ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Τότε ποῦ βρίσκεται τό πρόβλημα; Μήπως λείπουν οἱ χριστιανοί πού προστρέχουν στόν Σταυρό τοῦ Κυρίου καί προσεύχονται μέ πίστη ἀταλάντευτη;

 Ἡ ἱστορία μας ἔχει τόσα νά μᾶς διδάξει... Ἡ πίστη μας εἶναι τόσο ζωντανή... Στό χέρι μας εἶναι νά ἀναβιώσουν ἐκεῖνες οἱ μέρες πού οἱ πιστοί δέονταν μέ ὅλη τή θέρμη τῆς καρδιᾶς τους, μέ ἐμπιστοσύνη ἀκουμποῦσαν ὅλα τά θέματά τους στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ Πατέρα ἦταν βεβαία, ὄχι γιά νά φέρει τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά δεινά κατά τό δικό μας θέλημα, ἀλλά γιά νά φέρει τήν ἔκβαση κατά τό ἅγιό του θέλημα καί τό συμφέρον τῶν ψυχῶν.

Ἀγγελική Τσιραμπίδου

Φιλόλογος

«Ἐκκλησία καί ἐπιστήμη στόν ἀγῶνα κατά τῆς πανδημίας»

 

ΕΛ­ΛΗ­ΝΙ­ΚΗ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙ­Α

Η Ι­Ε­ΡΑ ΣΥ­ΝΟ­ΔΟΣ

ΤΗΣ ΕΚ­ΚΛΗ­ΣΙ­ΑΣ ΤΗΣ ΕΛ­ΛΑ­ΔΟΣ

 

Δ/νσις : Ἰωάννου Γενναδίου 14 – 115 21, Ἀθῆναι

Τηλ. 210-72.72.204, Fax 210-72.72.210, e-mail: contact@ecclesia.gr

 

 

 

            ðñùô.  3074

áñéè.                                                       Αθηνησι τη‚ 14ῃ Ἰουλίου 2021

            äéåêð.  1365

 

 

 

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ  3 0 4 5

 

 

Πρός

τό Χρι­στε­πώ­νυ­μον Πλή­ρω­μα

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

 

Θέμα: «Ἐκκλησία καί ἐπιστήμη στόν ἀγῶνα κατά τῆς πανδημίας»

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Τό τε­λει­ό­τε­ρο δη­μι­ούρ­γη­μα τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος, ὁ ὁ­ποῖ­ος πλά­στη­κε γιά νά ζεῖ αἰ­ώ­νια. Ὁ ἐ­γω­ι­σμός ὁ­δή­γη­σε τόν ἄν­θρω­πο στήν πτώ­ση καί ἡ πτώ­ση ἔ­φε­ρε ὡς συ­νέ­πεια τίς ἀ­σθέ­νει­ες καί τόν θά­να­το.

Ὁ Δη­μι­ουρ­γός μας, γιά νά ἁ­πα­λύ­νει τόν πό­νο τῶν ἀν­θρώ­πων ἀπό τίς ἀ­σθέ­νει­ες, μᾶς χά­ρι­σε τήν ἰ­α­τρι­κή ἐ­πι­στή­μη καί τά φάρ­μα­κα. Στήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη ὁ Προ­φή­της Ἠ­σα­ΐ­ας μέ τήν βο­ή­θεια τῆς τό­τε ἰ­α­τρι­κῆς, ἐ­θε­ρά­πευ­σε τόν Ἐ­ζε­κί­α.

Στήν Και­νή Δι­α­θή­κη ἐξ ἄλ­λου, ὁ Ἴ­διος ὁ Κύ­ριός μας το­νί­ζει τήν ἀ­ναγ­και­ό­τη­τα τῆς ἰ­α­τρι­κῆς ἐ­πι­στή­μης λέ­γον­τας: «οὐ χρεί­αν ἔ­χου­σιν οἱ ἰ­σχύ­ον­τες ἰα­τροῦ, ἀλ­λ’ οἱ κα­κῶς ἔ­χον­τες» (Ματθ. 9, 12), πού ση­μαί­νει πώς ὅταν τό σῶ­μα ἀ­σθε­νεῖ, ὑ­πάρ­χει ἀ­νάγ­κη τῆς συν­δρο­μῆς τῶν ἰα­τρῶν.

Ὁ Ἅ­γιος Νε­κτά­ριος ἐ­πί­σης, λί­γο πρίν ἀπό τόν θά­να­τό του, μή ἀν­τέ­χον­τας τούς πό­νους τῆς ἀ­σθε­νείας του, ζή­τη­σε ἰ­α­τρι­κή φρον­τί­δα στό Ἀ­ρε­ταί­ει­ο Νο­σο­κο­μεῖ­ο, ὅ­που καί ἐκοιμήθη.

Ἀλ­λά καί ὁ Ἅ­γιος Λου­κᾶς ὁ Ἰ­α­τρός, πρω­το­πό­ρος σέ ἰ­α­τρι­κά ἐ­πι­στη­μο­νι­κά ἐ­πι­τεύγ­μα­τα, χά­ρι­ζε καί ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ καί με­τά τήν κοί­μη­σή του νά χα­ρί­ζει, μέ τήν δύ­να­μη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, στούς ἀν­θρώ­πους τήν ὑ­γεί­α τοῦ σώ­μα­τος, ἀλ­λά καί τῆς ψυ­χῆς.

Στήν ἐ­πο­χή μας, ὁ Ὅ­σιος Πορ­φύ­ριος ἀ­νε­δεί­χθη ὁ κα­τ’ ἐ­ξο­χήν Ἅγιος τῶν Νο­ση­λευ­τι­κῶν Ἱ­δρυ­μά­των καί, γνω­ρί­ζον­τας ὅ­σο κα­νείς ἄλ­λος τόν πό­νο τῶν ἀ­σθε­νῶν, ζη­τοῦ­σε ἀ­πό τούς ἀν­θρώ­πους νά προ­σεύ­χον­ται γιά τόν φω­τι­σμό τῶν ἰα­τρῶν καί ὅ­ταν τούς ἐ­πι­σκέ­πτε­ται ἡ ἀρ­ρώ­στια νά ἀ­πευ­θύ­νον­ται σέ αὐ­τούς γιά βο­ή­θεια.

Ἔ­τσι καί σή­με­ρα, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ἐμ­πι­στεύ­ε­ται τήν ἐ­πι­στη­μο­νι­κή κοι­νό­τη­τα τῶν ἰα­τρῶν, ἡ ὁ­ποί­α νυ­χθη­με­ρόν ἀ­γω­νί­ζε­ται γιά τήν ἀ­παλ­λα­γή τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πό τήν θα­να­τη­φό­ρο παν­δη­μί­α. Μέ τόν φω­τι­σμό τοῦ Θε­οῦ καί τήν ἐ­πί­πο­νη προ­σπά­θεια τῶν ἐ­πι­στη­μό­νων ἐ­ρευ­νη­τῶν, ἡ ἀν­θρω­πό­τη­τα ἔ­χει πλέ­ον στήν δι­ά­θε­σή της τό ἐμ­βό­λιο, τό ὁ­ποῖ­ο εἶ­ναι ἱ­κα­νό νά ὑ­ψώ­σει τεῖ­χος στήν ἐ­ξά­πλω­ση τῆς παν­δη­μί­ας. Ἡ ἐλ­πί­δα ἔ­χει ἀ­να­τεί­λει γιά ἐ­πι­στρο­φή στήν κα­νο­νι­κό­τη­τα, ἀλ­λά, κυ­ρί­ως, γιά τήν ἀνεμ­πό­δι­στη συμμετοχή στά Θεῖα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ κο­ρύ­φω­ση τήν Κοι­νω­νί­α ὅ­λων μας κατά τό Μυ­στή­ριο τῆς Θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας.

Ἡ Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος, γνω­ρί­ζον­τας πώς ὁ ἐμ­βο­λια­σμός ἀ­πο­τε­λεῖ μέ­γι­στη πρά­ξη εὐ­θύ­νης ἀ­πέ­ναν­τι στόν συ­νάν­θρω­πο, συ­νι­στᾶ σέ ὅ­λους, σέ συνεννόηση μέ τόν ἰατρό τους, νά ἀ­ξι­ο­ποι­ή­σουν τό δῶ­ρο αὐ­τό πού μᾶς χά­ρι­σε ὁ Θε­ός, προ­κει­μέ­νου νά προ­στα­τεύ­σου­με τούς ἑ­αυ­τούς μας, ἀλ­λά καί κά­θε ἄν­θρω­πο «ὑ­πέρ οὗ Χρι­στός ἀ­πέ­θα­νε» (Ρωμ. 14, 15). Καί θέ­λει αὐ­θεν­τι­κῶς νά δι­α­βε­βαι­ώ­σει πώς αὐ­τό τό ἐμ­βό­λιο δέν ἔρ­χε­ται σέ κα­μί­α ἀν­τί­θε­ση μέ τήν Ἁ­γι­ο­γρα­φι­κή, Πα­τε­ρι­κή καί Κα­νο­νι­κή δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἁ­γί­ας μας Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ὁ φό­βος γιά ὁ­τι­δή­πο­τε εἶ­ναι πρω­τό­γνω­ρο συ­χνά δη­μι­ουρ­γεῖ ἀντι­δρά­σεις ἤ κα­χυ­πο­ψί­α μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα, πολ­λές φο­ρές, νά ἀ­κού­γον­ται φω­νές, πού προ­κα­λοῦν σύγ­χυ­ση καί δι­α­χω­ρι­σμό. Αὐ­τό ὅ­μως ἔρ­χε­ται σέ ἀν­τί­θε­ση μέ τό αἴ­τη­μα τοῦ Κυ­ρί­ου μας, κα­τά τήν Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κή Του Προ­σευ­χή, «ἵ­να πάν­τες ἕν ὦ­σι» (Ἰω. 17, 21).

Στήν δύ­σκο­λη αὐ­τή συγ­κυ­ρί­α χρει­ά­ζε­ται πί­στη, σύ­νε­ση, τα­πεί­νω­ση, ὑ­ψη­λό αἴ­σθη­μα εὐ­θύ­νης, ἀλ­λη­λεγ­γύ­η, ἀ­γά­πη πρός τόν Θεό καί πρός τόν πλη­σί­ον δι­ό­τι ἐάν αὐ­τά ἐ­κλεί­ψουν, ὁ φό­βος κυ­ρι­εύ­ει τίς καρ­διές τῶν ἀν­θρώ­πων καί κα­τά τόν Προ­φή­τη Δα­βίδ «ἐ­κεῖ ἐ­δει­λί­α­σαν φό­βῳ, οὗ οὐκ ἦν φό­βος» (Ψαλμ. 13, 5).

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Σᾶς κα­λοῦ­με νά ἀ­κοῦ­τε τήν φω­νή τῆς ἐπι­στή­μης καί τῶν εἰ­δι­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι πάν­το­τε μέ ὑ­ψη­λό αἴ­σθη­μα εὐ­θύ­νης ἐ­νη­με­ρώ­νουν τούς πολίτες, προ­τεί­νον­τας ἐν­δε­δειγ­μέ­νες λύ­σεις προ­σαρ­μο­σμέ­νες στήν ἀν­τι­με­τώ­πι­ση τῶν δυ­σχε­ρει­ῶν, πού κά­θε φο­ρά προκύ­πτουν.

Πολ­λές φο­ρές, στά μέ­σα κοι­νω­νι­κῆς δι­κτυώσεως προ­βάλ­λον­ται ἀβα­σά­νι­στα ἀ­πό­ψεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες στε­ροῦν­ται ἐ­πι­στη­μο­νι­κό­τη­τος, ἀλ­λά καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ πνεύ­μα­τος. Γι’ αὐ­τό ἐ­φι­στοῦ­με τήν προ­σο­χή, ὑπεν­θυ­μί­ζον­τας τά λό­για τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀγάπης Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου «μή παν­τί πνεύ­μα­τι πι­στεύ­ε­τε, ἀλ­λά δο­κι­μά­ζε­τε τά πνεύ­μα­τα εἰ ἐκ τοῦ Θε­οῦ ἐ­στιν» (Ἰω. Α΄, 4, 1).

 

Παιδιά μας,

Κα­λοῦ­με ὅ­λους σέ παν­στρα­τιά προ­σευ­χῆς, ἡ ὁ­ποί­α ἄλ­λω­στε ἀ­πο­τε­λεῖ καί τό κα­τ’ ἐ­ξο­χήν ὅ­πλο τῶν Χρι­στια­νῶν, ὥ­στε μα­ζί καί μέ τήν τή­ρη­ση τῶν ἰ­α­τρι­κῶν ὁ­δη­γι­ῶν καί μέ τήν βο­ή­θεια τῶν ἐ­πι­στη­μο­νι­κῶν ἐ­πι­τευγ­μά­των, νά ἐ­κλεί­ψει ἡ παν­δη­μί­α καί ἡ ὀ­σμή θα­νά­του ἀ­πό τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα καί ὅ­λοι ἑ­νω­μέ­νοι νά δο­ξά­ζου­με τόν Ἀρ­χη­γό τῆς Πί­στε­ώς μας, Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, ὁ Ὁ­ποῖ­ος ἦλ­θε σέ αὐ­τόν τόν κό­σμο «­ἵνα ζω­ήν ἔχω­μεν καί πε­ρισ­σόν ἔ­χω­μεν» (Ἰω. 10, 10).

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί πολλῶν πατρικῶν εὐχῶν.

 

   † Ὁ Ἀθηνῶν  Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

   † Ὁ Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου Ἰάκωβος

   † Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος

   † Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

   † Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός

   † Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας

   † Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

   † Ὁ Ἄρτης Καλλίνικος

   † Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως Ἀθηναγόρας

   † Ὁ Ζακύνθου Διονύσιος

   † Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ Κύριλλος

   † Ὁ Νέας Ἰωνίας, Φιλαδελφείας, Ἡρακλείου καί Χαλκηδόνος Γαβριήλ

   † Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Ἀντώνιος

    Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

    † Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

 

Ἀκριβές Ἀντίγραφον

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

 

 

 

† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

 

 

        Με το μάτι παρομοιάζει ο Κύριος τον  νου του ανθρώπου. Το μάτι, λέει, είναι το λυχνάρι που δίνει φως σε όλο το σώμα. Όταν το μάτι είναι υγιές, όλο το σώμα φωτίζεται. Όταν όμως το μάτι είναι βλαμμένο, τότε όλο το σώμα βυθίζεται στο σκοτάδι. Εάν λοιπόν, επισημαίνει ο Κύριος, ο νους που έχει τεθεί εντός μου σαν φως είναι σκοτάδι, τότε πόσο πολύ θα γίνει το εσωτερικό σου σκοτάδι;

     Το συγκλονιστικό αυτό ερώτημα του Κυρίου θα πρέπει όλους μας πολύ να μας απασχολήσει. Να δούμε δηλαδή μήπως ο νους μας, που είναι το μάτι της ψυχής, είναι τυφλός, οπότε και η ψυχή μας ολόκληρη θα είναι βυθισμένη στο πνευματικό σκοτάδι.

        Πότε ο νους είναι τυφλός, σκοτάδι, όπως τον αποκαλεί ο Κύριος; Όντως γίνεται σκοτάδι πράγματι, όταν βρίσκεται μακριά από το Θεό, ο οποίος είναι το φως το αληθινό. Και βρίσκεται μακριά από τον Θεό, όταν δεν επιθυμεί να ζει σύμφωνα με το θέλημά του και δεν φωτίζεται από την διδασκαλία του.

        Τα αποτελέσματα τώρα τα αντιλαμβανόμαστε όλοι μας. Η ψυχή, καθώς δεν έχει πλέον φως να την καθοδηγεί, χάνει τον προσανατολισμό της και κινείται σε λανθασμένες κατευθύνσεις. Παύει να αναζητά, την αιώνια ζωή της βασιλείας του Θεού, για την οποία είναι πλασμένη, και επιδιώκει τις απολαύσεις αυτού εδώ του κόσμου. Λησμονεί  τον  δημιουργό της και στρέφεται μανιωδώς προς τα κτίσματα,  οπότε γίνεται θύμα ποικίλων όσων ψευδών θεών και ειδώλων. Παρασύρεται δηλαδή σε αιρέσεις, σε σκοτεινές οργανώσεις του τύπου της μασονίας και τον ιεχωβιτών, στα ινδουιστικά παραθρησκευτικά συστήματα διαφόρων γκουρού, ακόμη και στο σατανισμό! «Νοῦς ἀποστᾶς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης γίνεται ἢ δαιμονιώδης», έλεγαν οι άγιοι πατέρες. Ο νους  εκείνος που θα απομακρυνθεί από το Θεό γίνεται όμοιος  με τα  κτήνη ή με τους δαίμονες! ( Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).

     Λοιπόν αυτό να προσέξουμε .Να είμαστε κοντά στον Κύριο , να μελετούμε με προσοχή  και άγιο  φόβο τη διδασκαλία του, να  αγωνιζόμαστε να ζούμε κατά  το θέλημα του, για να φωτίζεται από τη Θεική  Του χάρη ο νους μας και να καθοδηγεί  έτσι  την ψυχή προς τον ύψιστο προορισμό της, που δεν είναι άλλος από την Ένωση της με τον δημιουργό της.

    Κανένας, υπογραμμίζει στη συνέχεια ο  Χριστός μας, δεν είναι δυνατόν να είναι δούλος σε δύο κυρίους συγχρόνως. Γιατί ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο, ή θα προσκολληθεί στον πρώτο και θα περιφρονήσει τον δεύτερο. Επομένως και εσείς, καταλήγει, δεν μπορείτε να είστε συγχρόνως δούλοι  και του Θεού και του Μαμμωνά, του πλούτου δηλαδή. Και τι προτείνει;  Ιδού :

    μη φροντίσετε, λέγει, με αγωνία και στενοχώρια για τη ζωή σας, τι θα φάτε, τι θα πιείτε ή για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Δεν αξίζει περισσότερο η ζωή σας από την τροφή, και το σώμα από τα ενδύματα; Ο Θεός λοιπόν, που  σας έδωσε την ζωή και το σώμα, δεν θα σας δώσει και τα απαραίτητα για να ζήσετε;

    Κοιτάξτε τα πουλιά, που πετούν στον αέρα. Αυτά ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε μαζεύουν σε αποθήκες, και όμως ο Ουράνιος πατέρας σας τα τρέφει. Τι λέτε εσείς δεν αξίζετε περισσότερο από αυτά; Ποιός από σας, όσο και αν πασχίσει, μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του έναν πήχη; Κανένας. Επομένως, έχετε εμπιστοσύνη στο Θεό και όχι στους δικούς σας  κόπους και αγώνες.

      Και για την ενδυμασία σας γιατί ανησυχείτε και αγωνιάτε ; Παρατηρήστε τα αγριολούλουδα που αυξάνουν. Ούτε κουράζονται ούτε γνέθουν. Και όμως, σας βεβαιώνω, πως ούτε ο δοξασμένος βασιλιάς Σολομών δε ντύθηκε τόσο όμορφα σαν αυτά. Αν λοιπόν  ο Θεός τα αγριόχορτα , που καταλήγουν στο φούρνο, τα ντύνει τόσο όμορφα, δε θα το κάνει αυτό περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι άνθρωποι;

     Λοιπόν μη καταληφθείτε από τέτοια αγωνία λέγοντας : τι θα φάμε, τι θα πιούμε ή τι θα ντυθούμε; Αυτά οι ειδωλολάτρες άνθρωποι το επιδιώκουν. Δεν ταιριάζει αυτή η συμπεριφορά σε σας. Διότι γνωρίζει ο Ουράνιος πατέρας σας ότι σας χρειάζονται όλα αυτά. Αλλά να στρέψετε όλο το ενδιαφέρον σας πρωτίστως στη βασιλεία του Θεού και στο τι πρέπει να κάνετε για να την αποκτήσετε, και όλα αυτά τα ουράνια θα σας το δώσει ο Θεός μαζί με τα αναγκαία επίγεια.

       «Ζητεῖται πρώτον τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα των λόγων του Κυρίου μας. Είναι φανερό ότι αυτό, από το οποίο επιμένει ο Κύριος να απαλλαγούμε, δεν είναι η απλή φροντίδα και εργασία, τα οποία είναι χρέος όλων μας, αλλά η αγωνιώδης μέριμνα που βασανίζει την ψυχή, την πνίγει, δεν την αφήνει να αναπνεύσει.

      Και τι είναι  αυτή η αγωνιώδης μέριμνα; Είναι αυτό το περίφημο άγχος της εποχής μας, που μετατρέπεται σε αγχόνη της ψυχής. Αγχόνη  πράγματι. Σφίγγει ασφυκτικά τον άνθρωπο, τον πνίγει, τον οδηγεί σε απελπισία. Τί θα κάνω; Πώς θα τα βγάλω πέρα; Πώς θα μεγαλώσω τα παιδιά μου; Πώς θα τα σπουδάσω; Πως θα τα  αποκαταστήσω; Ερωτήματα  τυρρανικά , που βασανίζουν πλήθη ανθρώπων και συχνά τους βυθίζουν σε απόγνωση.

        Τι έχει συμβεί εδώ; Είναι φανερό. Ο άνθρωπος έχει υποδουλωθεί στο Μαμμωνά, έχει εγκλωβιστεί στο σχήμα του παρόντος κόσμου. Κατά συνέπεια έχει λησμονήσει το Θεό, δεν προωθεί την αληθινή του πατρίδα. Έχει δώσει στον δευτερεύοντα την πρώτη θέση και στα πρώτα τη δεύτερη ή την τελευταία. Γι αυτό και όλη του η αγωνία και ο αγώνας του όμως είναι ,το πως θα αποκτήσει αυτά τα πράγματα . Ξενύχτια, τρεχάματα, σχέδια επί σχεδίων, νύχτα και μέρα ο νους του στριφογυρίζει διαρκώς σε αυτά, με αυτά ασχολείται μόνο.

      Το αποτέλεσμα; Να είναι δυστυχής κυνηγώντας διαρκώς ένα άπιαστο όνειρο. Διότι ο άνθρωπος, πλασμένος για το άπειρο και το αιώνιο, ποτέ δεν μπορεί να ευτυχήσει επί της γης, όσα και αν αποκτήσει . Δυστυχής και ανικανοποίητος μένει, ως την ώρα που  ενώ  δεν το περιμένει χτυπάει ο συναγερμός για την οριστική «ἐκκένωση τοῦ κτιρίου» και τη μεγάλη αναχώρηση! Και τότε ; τότε διαπιστώνει πως τα έχει χάσει όλα. Και τα πρόσκαιρα, τα οποία είχε απολυτοποιήσει, και τα αιώνια, που είχε λησμονήσει.

    Λοιπόν  η λύση είναι ακριβώς αυτή  που υποδεικνύει ο Κύριος, : «ζητεῖται πρώτον τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Πρώτα από όλα, παραπάνω από οτιδήποτε άλλο να επιζητούμε τη βασιλεία του Θεού. Αυτή  είναι το  υπέρτατο όραμα της  ζωής μας. Όλες οι σκέψεις μας, τα σχέδια μας, οι  μεγάλοι  μας κόποι να αποβλέπουν σε αυτό, στο πως θα αποκτήσουμε τη βασιλεία του Θεού μας. Και τότε όλα τα αναγκαία επίγεια θα μας τα χαρίζει ο Κύριος. Μέσα στο  θαύμα θα κυλάει η ζωή μας. Ως ότου  τα μάτια μας ανοίξουν στην αιώνια Άνοιξη!

https://imkby.com/