Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…»



Ο Κύριος, αναβαίνει εις Ιεροσόλυμα. Πορεύεται την πορεία της υπέρτατης προσφοράς. Πορεύεται τη θυσιαστική πορεία την υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Πορεύεται και προγνωρίζει. Προγνωρίζει λεπτομερώς «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν».
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται…». Μπροστά Του η φρικτή εικόνα όλων όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Και όμως προχωρεί!
Θριαμβευτική, αδελφοί μου, και μεγαλόπρεπος η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Πλήθη αναρίθμητα συγκεντρώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, τον αναμενόμενο Μεσσία. Τέτοια ήταν η υποδοχή ώστε, «Εισελθόντος αυτού εις Ιεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις». Προχωρεί. Εισέρχεται στη αγία πόλη. Την πόλη την φονεύσασα τους προφήτας, την πόλη που έσβηνε κάθε φωνή που ήταν ελεγκτική γι’ αυτήν. Εισέρχεται «καθήμενος επί πώλον όνου», γνωρίζοντας ότι στην κορυφή του Γολγοθά τον περιμένει ο Σταυρός. Γνωρίζοντας ότι όλος αυτός ο κόσμος, όλος αυτός ο ενθουσιασμός , αμέσως μετά, άρδην θα μετατραπούν. Το μίσος, ο φθόνος, ο φανατισμός, η εκδίκηση, θα μεταβάλουν το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», σε «Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν». Έρχεται εκουσίως. Έρχεται για να ξεπλύνει με το αίμα του Σταυρού Του, τις αμαρτίες όλων εκείνων που με πίστη θα στρέφουν τα βλέμματά τους σ’ Αυτόν.
Αδελφοί μου!
Τούτες τις άγιες και ευλογημένες ημέρες, η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί σε πορεία, μας καλεί σε μια λυτρωτική και σωτηριακή συμπορεία.. Μας καλεί να συμπορευθούμε με τον Κύριο Ιησού στη μεγάλη και σωτήρια πορεία του, που καταλήγει στο Σταυρό. Είναι πορεία αγάπης, προσφοράς και θυσίας για τον άνθρωπο και τον κόσμο.
Μας προτρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς την μεγάλη πομπή του Κυρίου, που μπαίνει στα Ιεροσόλυμα, επί πώλου όνου, και μαζί να ψάλουμε το «Ωσαννά». Να ζήσουμε και να βιώσουμε τη συγκλονιστική και ανεπανάληπτη αυτή στιγμή της παρουσίας του Κυρίου, με συντριβή και κατάνυξη. Μας ζητά ακόμη να συμμετάσχουμε μαζί Του στο Μυστικό Δείπνο. Είναι θεμελιώδες και ουσιαστικό καθήκον η συμμετοχή του πιστού στο μεγάλο και ζωοποιό αυτό μυστήριο. Μαζί με τον Κύριο, στον κήπο της Γεθσημανή σε μια προσευχή αγάπης και θυσίας, όχι κοιμώμενοι, αλλά αγρυπνούντες. Κοντά στον Κύριο την ώρα της συλλήψεώς του, όχι για να του δώσουμε το φίλημα της προδοσίας, αλλά το φίλημα της πίστης και αφοσίωσής μας. Να συνοδεύσουμε τον Κύριο στην μεγάλη Του πορεία και να φθάσουμε μαζί, στον Άννα και τον Καϊάφα. Εδώ αποφασίζεται η θανάτωσή Του. Εδώ οι παράνομοι αποφασίζουν για τον Νομοθέτη και τον καταδικάζουν.
Και η πορεία συνεχίζεται. Στον Πόντιο Πιλάτο, τον ηγεμόνα, στη θανατική καταδίκη, στο Σταυρό. Και με το βαρύ Σταυρό επ’ ώμου, ανάβαση στο Γολγοθά.
Πορεία ευλογημένη, αδελφοί μου, και αγία. Πορεία θυσίας, αγάπης, προσφοράς του Θεού στον άνθρωπο. Μαζί και ο Σίμων ο Κυρηναίος, συμπαραστάτης και βοηθός, ξεκουράζει τον Κύριο και μαζί Του συνανανεβαίνει στον Κρανίου τόπο. Μαζί κι εμείς, καλούμαστε να ακολουθήσουμε σιωπηρά και με συντριβή, το τέλος της ευλογημένης αυτής πορείας.
Και το θείο δράμα τελειώνει. Η θεία προσφορά στο τέλος της. Η αγάπη του Θεού προσέφερε στον άνθρωπο και στον κόσμο, Σωτήρα και λυτρωτή, τον Κύριο Ιησού. Η προσφορά φθάνει μέχρι το Σταυρό. Ο Κύριος πεθαίνει σωματικά για να ζήσει ο άνθρωπος αιώνια κοντά Του. Το πανάγιο αίμα του Χριστού ρέει από το πανάχραντο σώμα Του και ξεπλένει τις αμαρτίες όλων και χαρίζει αθανασία και αιωνιότητα.
Αλλά αδελφοί μου, η ιστορία αυτή τόσο παλιά, μα και τόσο καινούρια. Ο Χριστός σταυρώθηκε μεν πριν 2000 περίπου χρόνια, αλλά έκτοτε συνεχίζει καθημερινά να ξανασταυρώνεται. Το «Ωσαννά» και το «Σταυρωθήτω», στο πρόσωπο του Χριστού είναι δυο αλληλένδετες έννοιες που ποτέ δεν ξεχώρισαν, ποτέ δεν έπαψαν να συνοδεύουν το Χριστό, και παράλληλα να είναι η πτώση και η ανάσταση η δική μας.
Ακούει και σήμερα ο Χριστός το «Σταυρωθήτω», από πολλούς και διαφόρους «Χριστοκάπηλους». Από πολλούς που βάζουν σε καλούπια τη διδασκαλία Του, που τον χρησιμοποιούν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, και τον εκμεταλλεύονται για τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Ακούει το «Σταυρωθήτω» από αυτούς που δεν διστάζουν να τον ανταλλάξουν με το χρυσό στην πρώτη ευκαιρία, από αυτούς που εύκολα τον ξεπουλάνε και τον αποστρέφονται μη τυχόν και διακινδυνεύσουν τον ευδαιμονισμό τους, κάτι δικό τους.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, απ’ τους διώκτες της πίστεως, τους καταφρονητές της Εκκλησίας, τον υλισμό, τον ορθολογισμό την αθεΐα. Χιλιάδες οι στομφώδεις διαλέξεις, οι πομπώδεις στα τηλεοπτικά παράθυρα αμπελοφιλοσοφίες, ατέλειωτη η αμφισβήτηση από γνωστούς και μη εξαιρετέους αρνητές και Χριστομάχους Σε τόνους μετριέται η μελάνη που καθημερινά χύνεται, με στόχο μοναδικό να σπιλωθεί το όνομα Του, να υβριστεί η θεότητα Του, να συκοφαντηθεί και να γελοιοποιηθεί η εκκλησία Του. Δηλητήριο δραστικότατο, περιτυλιγμένο με το χρυσόχαρτο, άλλοτε της ελευθερίας, άλλοτε της δημοκρατίας, άλλοτε της τέχνης, που προσπαθεί να δηλητηριάσει τις ψυχές και να κρημνίσει την πίστη. Ξανασταυρώνεται ο Χριστός απ’ την θολοκουλτούρα της εποχής, που εκτινάζει στο πρόσωπο Του τη λάσπη που έχει συσσωρεύσει μέσα της, τα αμαρτωλά της απωθημένα, τα βλαβερά και τοξικά κατάλοιπα του υποσυνείδητου της.
Συνεχώς και ετησίως αυτή η θολοκουλτούρα, παραμονές της Μ. Εβδομάδας μας μιλά για τον «κώδικα Νταβίντσι» και το «Ευαγγέλιο του Ιούδα». Τον επόμενο χρόνο νέα επίθεση. Μας λέει πως βρήκε τον οικογενειακό Τάφο του Χριστού και ένα σωρό παρόμοιες σαχλαμάρες.. Κάνουν τα πάντα για να παραπλανήσουν. Μεταχειρίζονται τα πάντα θεμιτά, και αθέμιτα για να σβήσουν τη πίστη και να σπιλώσουν το πρόσωπο του Χριστού.
«Ζούμε σ' έναν κόσμο, έγραφε σύγχρονος Ρώσος θεολόγος και κληρικός ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, κάτω από κυβερνήσεις, πού, παγκοσμίως, έχουν απαρνηθεί το Θεό και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, φυλάγοντας ζηλότυπα την εξουσία, τη δύναμη και τις νίκες τους. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας τόπος σ' αυτόν τον κόσμο για την αγάπη του Θεού, το φως και τη χαρά του Θεού. Αυτή όμως τη μοναδική μέρα του χρόνου. όταν βρισκόμαστε στις εκκλησίες, σηκώνοντας τους κλάδους φοινίκων και ξανακούγοντας τη βροντή του βασιλι¬κού "Ωσαννά", λέμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο: ή Βασιλεία τού Χριστού ζει. Ή βασιλεία πού έλαμψε τόσο φωτεινά εκείνη την ήμερα στα Ιεροσόλυμα δεν πέθανε, δεν αφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Λέμε στο Θεό: είσαι ο μόνος Κύριος, είσαι ο μόνος μας Βασιλιάς- γνωρίζουμε και πιστεύουμε και βεβαιώνουμε πως αυτή η βασιλεία της αγάπης Σου θα νικήσει την αμαρτία, το κακό και το θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά αυτής της πίστης, ακόμη κι όταν οι άλλοι κατευθύνουν κάθε ελπίδα τους στη δύναμη και τη βία. Ακόμη κι όταν πιστεύουν μόνο στις σφαίρες, στις φυλακές, στον τρόμο και στα βασανιστήρια. Όχι, αυτή ή βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. Άλλα το Βασίλειο Σου, Κύριε, θα παραμείνει. Και ο καιρός θα έρθει όταν με την αγάπη Σου θα σκουπίσεις κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, θα διαλύσεις κάθε λύπη με τη χαρά Σου. και θα γεμίσεις τον κόσμο πού Εσύ δημιούργησες με το φως της αθανασίας.
Μετά τη νίκη Του την Κυριακή των Βαΐων, γνωρίζουμε πως ο Χριστός αρχίζει την κάθοδο του στην οδύνη και στο θάνατο. Ό πυρσός όμως πού άναψε εκείνη τη μέρα θα φωτίσει ακόμη και εκείνο το αβυσσαλέο σκοτάδι. Πέρα από το σταυρό και το θάνατο ανατέλλει η αυγή της ανέκφραστης χαράς της ανάστασης. Αυτή είναι λοιπόν ή σημασία και η δύναμη αυτών των δύο σημαντικών ήμερων, όταν, έχοντας ολοκληρώσει τη Σαρακοστή. προετοιμαζόμα¬στε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο εθελούσιο πάθος Του, στη νικητήρια κάθοδο Του στο θάνατο, και στην πανενδοξη ανάσταση Του την τρίτη ήμερα.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ

Ο ΕΥΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ

Το να μιλούμε για την Ελλάδα και να αναφερόμαστε στους μαρτυρικούς προγόνους μας που τόλμησαν την επανάσταση του 21 από την οποία γεννήθηκε το νέο ελληνικό κράτος και ο νέος Ελληνισμός αποτελεί ύψιστο χρέος τιμής για κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα όπου της γης. Η εικόνα της τουρκοκρατούμενης Ρωμιοσύνης δεν ήταν απλά μόνο θολή, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη γιατί όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής «όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Του παπά Στυλ. Θεοδωρογλάκη

Ένα διαλυμένο κυριολεκτικά ανύπαρκτο κράτος, που για αιώνες δοκιμάστηκε από τη σκληρή μεταχείριση των βαρβάρων κατακτητών του. Το μόνο και μοναδικό ρωμαλέο και υγιές κομμάτι του Ελληνισμού είναι η χαλύβδινη ελληνική ψυχή και το ηρωικό αδούλωτο ελληνικό φρόνιμα. Οι «ευρωπαίοι» «φίλοι μας», γελούσαν και κορόιδευαν την επανάσταση και τους επαναστάτες από τους Φιλικούς ως τους θρυλικούς καπεταναίους της στεριάς και της θάλασσας της Πελοποννήσου της Στερεάς και των Ελληνικών νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης. Γιατί δε μπορούσαν να πιστέψουν ότι μια χούφτα γκιαούρηδων , όπως αποκαλούσαν τους έλληνες θα σηκώσουν κεφάλι στην Οθωμανική αυτοκρατορία και θα επικρατούσαν.
Με την χαλύβδινη ψυχή και το αδούλωτο φρόνημα που για τους Έλληνες είναι ιερή παρακαταθήκη, κληρονομιά αιώνων, οι σκλάβοι αντιπαρατίθενται στους κατακτητές και με νύχια και με δόντια τους ξεντροπιάζουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη της οποίας μικρός αριθμός μεμονωμένων προσώπων κερδίζει την εμπιστοσύνη και τον θαυμασμό των Ελλήνων. Τους ευρωπαίους Φιλέλληνες δεν τους γέννησε ο Ευρωπαϊκός ουμανισμός τους γοήτευσε και τους σαγήνεψε η πρωτόγνωρη ηρωική συμπεριφορά των επαναστατών ανδρών, γυναικών και παιδιών που δε λύγησαν δεν γονάτισαν και δεν προσκύνησαν τους βαρβάρους.
Επειδή και σήμερα ακόμα στεκόμαστε με δέος μπροστά σε κάθε εθνικό απελευθερωτικό κίνημα και θαυμάζομε πάντοτε ηρωικές πρακτικές ανδρείας και αυτοθυσίας, η Επανάσταση και οι Έλληνες επαναστάτες έχουν κάτι πολύ ισχυρότερο και δυναμικότερο που πράγματι αξίζει να προσπαθούμε να το ζούμε στην ύπαρξη, το πρόσωπο και τη συνείδησή μας. Τον Δασκαλογιάννη λυσσασμένοι Τούρκοι των γδέρνουν ζωντανό και αναστεναγμός δεν βγαίνει από το στόμα του.
Τον Αθανάσιο Διάκο οι Τούρκοι τον σουβλίζουν ζωντανό και εκείνος αντί αναστεναγμό τραγουδά την ομορφιά της Πατρίδας μας «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει…» Στο Αρκάδι ο ηρωικός ηγούμενος ανατινάζει την πυριταποθήκη και ένας κόσμος ολόκληρος γυναικών και παιδιών γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς με ευχαρίστηση που δεν έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Αυτά και άλλα ανάλογα περιστατικά υπήρξαν οι μήτρες που γέννησαν τους φιλέλληνες και τον φιλελληνισμό.
Αυτό είναι η κληρονομιά μας. Αυτό είναι η ιερή παρακαταθήκη για κάθε Έλληνα. Αυτό είναι η Ελλάδα, η Πατρίδα μας, ζυμωμένη με το αίμα των ηρωικών μας προγόνων. Αυτό είναι η Ελευθερία μας «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά» όπως τραγουδά και πάλι ο Εθνικός μας ποιητής. Από τούτη την ιερή μεγάλη κληρονομιά μας προσδιορίζεται η ευθύνη μας ως νεοελλήνων να μη δώσουμε ποτέ «τα άγια τοις κυσίν»
Να κρατήσουμε την κληρονομιά μας καθαρή, αυθεντική και γνήσια όπως μας την κληροδότησαν οι μεγάλοι εκείνοι πρόγονοι μας (Μακρυγιάννης, Θρυλικός γέρος του Μωριά, ο Παπαφλέσσας, ο εθνεγέρτης Κοσμάς ο Αιτωλός και άλλοι πολλοί πριν και μετά απ’ αυτούς). Να μη γίνουμε ποτέ τροφή της παμφάγου αλλοτρίωσης που με πολλά και ελκυστικά ως και παραπειστικά συνθήματα αποζητά να μας κάνει οικειοθελή θύματά της όπως είναι η διεθνοποίηση, η παγκοσμιοποίηση και όποιας άλλης μορφής κοινωνικής διεύρυνσης και κοινωνικών διαφερόντων.
Με όλα τα έθνη και με όλους τους λαούς μπορούμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε ως Έλληνες «τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενοι». Οφείλουμε να εμπνέουμε τα έθνη και τους λαούς όχι μόνον μεταπολεμικά ανδραγαθήματα του παρελθόν αλλά κατ’ εξοχήν με την προβολή των μεγάλων πολιτσμικών μας αξιών και παραδόσεων που έχουν πνοή και ζωή. Η Ελληνική παράδοση μας έχει τη δύναμη να μας αναδείξει ως νέα δύναμη στις διευρυμένες κοινωνίες της Ευρώπης, να προκαλέσει το θαυμασμό και να γοητεύσει και να σαγηνεύσει τους λαούς και τα έθνη.
Οφείλουμε στο ιερό χρέος της μνήμης των ηρωικών μας προγόνων να φανούμε αντάξιοι της ιστορίας, τίμιοι με την Πατρίδα , τίμιοι με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Ο πολιτισμός μας έχει έντονο προσωπικό χαρακτήρα. Πίσω από τα γράμματα και πίσω από τα άρματα, πίσω από τις τέχνες και τις επιστήμες και πίσω από τη φιλοξενία και τις άλλες μεγάλες αξίες της ζωής, υπάρχουν πρόσωπα άξια και τιμημένα που κανένας δε μπορεί να αγνοεί και να παραγνωρίζει. Η σημερινή μεγάλη ημέρα του Ελληνισμού καλεί όλους μας σ’ αυτή την εμβάθυνση κι αυτή την εντρύφηση και αυτό θα είναι η καλύτερη προσωπική μας αναγνώριση όλων εκείνων των διακεκριμένων αρχιτεκτόνων της από αιώνων οικοδομής στήριξης και τροφοδότησης του νέου Ελληνισμού.
Παράλληλα με την σημερινή εορτή του Ευαγγελισμού, εορτή απαρχής της αναδημιουργίας και αναγέννησης του ανθρώπινου γένους με απόλυτο ειρηνικό χαρακτήρα και απόλυτη αγαπητική διάθεση επιβάλλει και δικαιώνει κάθε προσπάθεια ειρηνικής προώθησης του πολιτισμού μας, στα πέρατα της οικουμένης. Είναι ευθύνη μας ο επαναευαγγελισμος των ύψιστων αξιών της ζωής που προσδιορίζουν και κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και στολίζουν και τιμούν το ανθρώπινο πρόσωπο.
Τον πόλεμο τον χαρίζουμε στους βαρβάρους. Διαχρονικά οι Έλληνες αγωνίστηκαν πολιτεύτηκαν, επαναστάτησαν και εργάστηκαν για την Ειρήνη, την πρόοδο και τον πολιτισμό. Μέσα στη διαχρονική παράδοση του ελληνισμού κατεξοχήν τιμάται το πρόσωπο του ανθρώπου. Καθώς εορτάζουμε σήμερα την επανάσταση του γένους μας τον εθνικό μας ξεσηκωμό αλλά και τον Ευαγγελισμό της Παναγίας , ακατάλυτες διαχρονικές δυνάμεις πνοής και ζωής, έχουμε όχι μόνο την τιμή αλλά και την ευθύνη, το ιερό χρέος να τροφοδοτούμε μ’ αυτές εμάς τους ίδιους και τα παιδιά μας. Μέσα από ένα ζωντανό ρωμαλέο και δημιουργικό παρόν μπορούμε να επενδύσουμε με στόχο τις μεγάλες και ακατάλυτες αξίες της ζωής, τα ύψιστα εθνικά μας ιδανικά και να οραματιζόμαστε αισιόδοξα το μέλλον και σαν πρόσωπα και σαν έθνος και σαν λαός.
Οφείλουμε να είμαστε οι πρώτοι και οι μεγαλύτεροι επενδυτές στην Παγκόσμια Τράπεζα των πνευματικών αξιών. Η Επανάσταση του 21, ο ευαγγελισμός ης Παναγίας ο ελληνισμός κλασικός και Βυζαντινός καθώς και η Ορθοδοξία είναι μεγάλα πνευματικά κεφάλαια που περιμένουν την καθημερινή αξιοποίηση τους, όχι φυσικά με τρόπο εθνικιστικό και ρατσιστικό αλλά με απόλυτο σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και την ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου, «ότι το Πνεύμα του Θεού είναι ελευθερία» και οι Έλληνες γνωρίζουν να ζουν, να μεγαλουργούν και να πεθαίνουν ελεύθεροι .

ΠΗΓΗ: www.agonaskritis.gr

25Η ΜΑΡΤΙΟΥ

O ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν˙ Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.»
Το ως άνω απολυτίκιο της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που εορτάζουμε την 25η του μηνός Μαρτίου, ψαλλόμενο στους ιερούς μας ναούς, γίνεται η αφορμή για να επικεντρώσουμε τη σκέψη μας σε δύο κυρίως γεγονότα. Αφ’ ενός τη σπουδαιότητα του παμμεγίστου μυστηρίου της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού για την ανθρωπότητα. Αφ’ ετέρου τη σπουδαιότητα του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, διά της οποίας έλαβε σάρκα ο Υιός του Θεού.
Ανατρέχοντας στο συναξάρι της 25ης Μαρτίου διαβάζουμε ότι ο φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, αυτός που πάντα φροντίζει για το ανθρώπινο γένος ως φιλόστοργος πατέρας, βλέποντας το δημιούργημά Του τυραννούμενο από το διάβολο και ευρισκόμενο στην ειδωλολατρεία, θέλει να το λυτρώσει. Προς τούτο πρέπει να στείλει τον Υιό Του τον μονογενή για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος από τα χέρια του διαβόλου. Στέλνει όταν έρχεται ο κατάλληλος καιρός τον αρχάγγελο Γαβριήλ να εκτελέσει το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας προετοιμάζοντας την Αγία Παρθένο ως πανάξια τέτοιου κάλλους και ευλογημένη από το Άγιο Πνεύμα. Φθάνει ο άγγελος στην πόλη Ναζαρέτ και της λέγει: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Αυτή εταράχθη πολύ από την επίσκεψη αυτή. Έπειτα ο αρχάγγελος της λέγει ότι θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν, που θα τον ονομάσει Ιησού. Και αναρωτιέται η Μαριάμ πώς θα γίνει αυτό αφού δεν έχει ουδεμία σχέση με άνδρα. Λαμβάνει την απάντηση ότι «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι». Εκείνη δείχνωντας τέλεια υπακοή προς το θέλημα του Θεού απαντάει: «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Και ευθύς, άμα τω λόγω, υπερφυώς συλλαμβάνει τον Υιό και Λόγον του Θεού.
Άρχεται λοιπόν το μέγα σχέδιο της Οικονομίας του Θεού διά της Θεοτόκου. Από τη Θεοτόκο ξεκινάει «της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον». Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου εκπληρώνεται η προφητεία του Ησαΐου: «ιδού, η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιό και θα καλέσουν το όνομά Του Εμμανουήλ, το οποίο ερμηνεύεται, ο Θεός είναι μαζί μας». Από επιτυχία εστέφθη και το σχέδιο του Θεού, που ήταν η παραπλάνηση του διαβόλου, καθώς ο τελευταίος δεν ήθελε να υπάρξει παρθένος γυναίκα, ώστε να μη βρεθεί μητέρα του Μεσσία. Η μνηστεία της Παρθένου Μαρίας παραπλάνησε τον διάβολο, γιατί πίστευε ότι ούτε και αυτή πρόκειται να παραμείνει πλέον παρθένος, αφού μνηστεύθηκε.
Έρχεται η εποχή κατά την οποία ο ουρανός ελεεί τη γη. Ο Θεός σπλαχνίζεται τους ανθρώπους. Μήνυμα Ευαγγελισμού κομίζει ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Η Παναγία γίνεται η γέφυρα για να έλθη στη γη ο Θεός ως θεάνθρωπος μεταξύ των ανθρώπων. «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Θα ελευθερώσει τον άνθρωπο από το κακό και τις συνέπειές του. Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης λέει για το μέγα μυστήριο της ενανθρωπήσεως: «Υιός γαρ Θεού και Θεός προ αιώνων υπάρχων, Υιός γυναικός αγίας κατηξίωσεν γενέσθαι και ο αόρατος οράται και ο πλούσιος δι’ ημάς πτωχεύει και ο απαθής και αθάνατος πάσχει ως άνθρωπος. Ηνώθη σώματι και ουκ ηλλοιώθη πνεύματι. Εις θνητόν σώμα κεχώρηκεν ο αχώρητος, ίνα αυτό ποιήση αθάνατον συνεξαθανατήσαν αυτόν τη θεότητι.» Αγάλλεται η ανθρωπότητα, διότι ήλθε εκείνος που θα λύσει του Αδάμ την παράβαση και θα τον ελευθερώση από τις τραγικές συνέπειές της.
Όπως προελέχθη, παμμέγιστη είναι η συμβολή της Παναγίας στο Μυστήριο της Θείας ενανθρωπήσεως. Η γλυκυτάτη Παναγία μας γίνεται συναίτιος της παγκόσμιας απολύτρωσης και του αγιασμού, έμψυχος παράδεισος που γέννησε τον Χριστό και τροφοδοτεί με την Χάρη της όλη την Εκκλησία. Η Παναγία, ως δεύτερη Εύα, διά της υπακοής της στο θέλημα του Θεού, καταργεί την ανυπακοή της πρώτης Εύας στη Θεία Εντολή. Η Εύα δέχθηκε τους λόγους του όφεως και εξέπεσε, συμπαρασύροντας όλο το ανθρώπινο γένος. Η Παναγία δέχεται και υπακούει το Θείο πρόσταγμα και ανυψώνει την ανθρώπινη φύση. Γίνεται συναίτιος της Θείας ενανθρωπήσεως μαζί με τον ίδιο τον Θεό!
Και γίνονται αφορμή όλα τα παραπάνω για να διακρίνουμε τον ρόλο της γυναίκας, τη λειτουργική υπεροχή της στη ζωή και διδασκαλία της Εκκλησίας, καθώς και την πρόταξή της στην σωτηρία του ανθρώπου και τη συντριβή του διαβόλου. Γίνεται λόγος στη Γένεση για «σπέρμα» της Εύας που θα συντρίψει τον διάβολο. Η Εύα έλαβε το πρωτευαγγέλιο της σωτηρίας και η Παναγία δέχθηκε τον Ευαγγελισμό της Θείας ενανθρωπήσεως. Η γυναίκα λοιπόν που πρωτοστάτησε στην πτώση, πρωτοστατεί και στην ανόρθωση του ανθρώπου. Ο άνδρας συμπαρασύρεται στην πτώση και συμπορεύεται στην ανόρθωση. Ο πρώτος ρόλος δε βρίσκεται σε αυτόν αλλά στη γυναίκα. Η Παρθένος λοιπόν δανείζει στον Θεό την ανθρώπινη φύση, που γίνεται η απαρχή της Καινής Κτίσεως. Από την άποψη αυτή η Παναγία είναι «μετά τον πρώτον Ιεράρχην Χριστόν, έτερος Ιεράρχης» όπως αναφέρει στον λόγο του ο Θεοφάνης Νικαίας.
Χρήζει προσοχής, ακόμη, το γεγονός ότι η Παναγία δέχθηκε χωρίς φόβο το θέλημα του Θεού, αλλά ελευθέρα τη βουλήσει. Ο αρχάγγελος προτάσσει προς αυτήν λόγους καθησυχαστικούς: «μη φοβού Μαριάμ». Η Παρθένος με ήρεμη καρδία δέχεται την θεία εντολή χωρίς ταραχή και φόβο και με πλήρη ελευθερία αποδέχεται αυτή. Λαμβάνοντας γνώση όλων των παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει οποιοσδήποτε γιατί η αγία μας Εκκλησία αποδίδει τόσο μεγάλη τιμή στην Υπεραγία Θεοτόκο. Άπαντες οι Άγιοι Πατέρες έχουν θεολογήσει, περί της Θεοτόκου, και έχουν εγκωμιάσει αυτήν, η οποία είναι «η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν».
Όσον αφορά δε σε κάποιες δογματικού περιεχομένου αλήθειες, πρέπει να αναφερθεί ότι η Παναγία, απαλλάσεται από το προπατορικό αμάρτημα στον Ευαγγελισμό της. Επίσης πρέπει να προστεθεί, ότι η Παναγία ήταν Παρθένος προ της Θείας συλλήψεως, εξακολούθησε να είναι κατά τη διάρκεια της Θεοφόρου κυήσεως, και παρέμεινε και μετά αυτής και ως τέλους Παρθένος. Περί των άνω θεμάτων, πλείστες όσες είναι οι κακοδοξίες που υιοθέτησαν έτερα δόγματα.
Άξια αναφοράς και η πολύ πλούσια εικονογράφηση από μεγάλους αγιογράφους της Εκκλησίας μας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Μεγάλης σπουδαιότητος εικόνες έγιναν εξ’ αφορμής του Ευαγγελισμού, τόσο από καλλιτεχνικής, όσο και από θεολογικής απόψεως, αφού οι εικόνες του Ευαγγελισμού, βρίθουν θεολογικής σημασίας συμβολισμών. Απροσμέτρητα και τα μοναστήρια, τα προσκυνήματα, οι Ιεροί Ναοί που είναι αφιερωμένα στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Όλα αυτά στην προσπάθειά μας να αποδώσουμε τη μέγιστη τιμή στο Υπεράγιο πρόσωπο της Αειπαρθένου Μαρίας. Εκστατικώς στεκόμενοι απέναντί της, βοώμεν το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
Σίσκος Γεώργιος
Φοιτητής Θεολογίας

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΣΤΗΝ Ε ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Σκέψεις του π. Antony Bloom:
"Στο φως της κρίσης του Θεού" .



Η σημερινή Κυριακή Ε' Νηστειών, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της δεύτερης περιόδου του Τριωδίου. Οι πρώτες τέσσερις Κυριακές προ της Σαρακοστής, μας εισαγάγουν στις αρετές, την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ως στόχους της πνευματικής μας πορείας.
Η δεύτερη περίοδος, με τις Κυριακές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας εισάγει στο νόημα της παρουσίας μας στην Εκκλησία, με την προβολή της Ορθοδοξίας όχι ως φολκλορικού είδους ή μαγικής πίστης, αλλά ως τρόπου ζωής Με την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος μας μιλά για τον Θεό ως Φως και θέτει ως απώτερο στόχο της πνευματικής μας πορείας την κοινωνία με το Φως. Με την ανάδειξη του Σταυρού, ως κορυφαίου σημείου χαρμολύπης, αλλά και υπόμνησης ότι η ζωή μας χρειάζεται να περάσει από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, από την τήρηση των εντολών του, από το Πάθος για να έρθει η Ανάσταση. Με την παρουσία της μορφής του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας, ο οποίος μας θυμίζει την ασκητική παράδοση της αγάπης, και της προσευχής, ως τρόπου κοινωνίας με το Θεό και ως διαρκούς πρότασης της Εκκλησίας στον κόσμο.
Ο δεύτερος κύκλος κλείνει σήμερα με την αναφορά της Εκκλησίας μας στο πρόσωπο της Oσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στο πρόσωπο της Αγίας συγκρούονται δύο τρόποι ζωής, ο τρόπος της αμαρτίας και ο τρόπος της μετάνοιας, ο τρόπος της αυτονόμησης του ανθρώπου από το Θεό και της παράδοσής του στην φιληδονία, την φιλαυτία και την φιλοδοξία, και ο τρόπος της ανταπόκρισης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού, η εγκατάλειψη στη χάρη Του.
Ο Ζωσιμάς λοιπόν αναζητώντας στη έρημο κάποιον ασκητή, ο οποίος θα τον ωφελούσε πνευματικά και θα του απαντούσε στην αγωνία του για το τέλειο, συναντά την Οσία, η οποία επί πολλά έτη ζούσε εκεί και είχε αποκτήσει όλα τα πνευματικά εκείνα χαρίσματα που ο Θεός προσφέρει σε όσους τον αγαπούν.
Πατρίδα της η Αίγυπτος. Δώδεκα ετών έρχεται στην Αλεξάνδρεια και επί 17 έτη θα ζήσει ως πόρνη. Κάποτε βλέπει ανθρώπους να ετοιμάζονται να πάνε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ταξιδεύει μαζί τους, όχι για να προσκυνήσει, αλλά για να αμαρτήσει. Φτάνει στον Ναό της Αναστάσεως και στην πόρτα μια δύναμη την εμποδίζει να εισέλθει. Εκεί συναισθάνεται την ακαθαρσία των έργων της, αρχίζει να κλαίει και να θρηνεί, βλέπει την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της ζητά να την αφήσει να χαιρετήσει το Ξύλο του Σταυρού και της υπόσχεται ότι θα εγκαταλείψει τον κόσμο και την αμαρτία.
Πραγματικά, η Παναγία από τότε καθοδηγεί τα βήματά της στην έρημο του Ιορδάνη. 47 ολόκληρα χρόνια περνά εκεί. Τα πρώτα 17 χρόνια βασανίζονταν από έναν ακατάπαυτο πόλεμο, τον οποίο ξεπέρασε με την διαρκή επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Κατόπιν, μπόρεσε και υπερέβη την ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της, χάρις στη διαρκή κοινωνία με το Χριστό.
Η Οσία ζητά από τον Άγιο να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει. Ο Αββάς έρχεται, την βλέπει να περπατά πάνω στα νερά του Ιορδάνη, την κοινωνεί και η Αγία του ζητά να έρθει πάλι τον επόμενο χρόνο. Ο Αββάς έρχεται, την βρίσκει αναπαυμένη εν Κυρίω, την ίδια ημέρα που μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Ένα λιοντάρι τον βοηθά να ανοίξει τον λάκκο και να θάψει την Οσία, της οποίας τον βίο διηγήθηκε στους μοναχούς της Μονής του και ο οποίος παρέμεινε στην συνείδηση της Εκκλησίας ως ακριβές υπόδειγμα μετανοίας, αλλά και μοναδικής αλλαγής τρόπου ζωής.
Αδελφοί μου!
Πόσες φορές έχει συμ¬βεί να χτυπήσουμε και εμείς την πόρτα του Θεού με τον ίδιο τρόπο που επιχείρησε και η Μαρία να μπει στον χώρο της Παρουσίας Του; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να προσευχηθούμε, να Τον πλησιάσουμε εν σιωπή; Πόσες φορές λαχταρήσαμε τον Θεό και πόσες φορές νιώσαμε ότι ανάμεσα στην προσευχή μας και σ' Αυτόν, ανάμεσα στη σιωπή μας και σ' Αυτόν, ανάμεσα στη λαχτάρα μας και σ' Αυτόν υπήρχε ένα εμπόδιο που δεν μπορούσαμε να υπερπηδήσουμε; …
Αλλά και πόσες φορές έχει χτυπήσει ο Θεός την πόρτα της καρδιάς μας! Θυμάστε τη φράση από την Αποκάλυψη: «Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω...». Πόσες φορές με τα λόγια του Ευαγ¬γελίου, με τα γεγονότα της ζωής μας, με τις αδύ¬ναμες νεύσεις τής ψυχής μας, μ' έναν ψίθυρο του Αγίου Πνεύματος, με όλους τους τρόπους που ο Θεός μεταχειρίζεται για να μας πλησιάσει- πόσες άραγε φορές δεν έχει χτυπήσει αυτή τη θύρα και πόσες φορές εμείς αποφασίσαμε ότι θα παραμείνει κλειστή! Ή απλώς δεν φροντίσαμε να ανοίξει, διότι ήμασταν απασχολημένοι εκείνη τη στιγμή με πράγματα σημαντικότερα για μάς από τη δική Του παρουσία που ερχόταν να μας διακόψει και να μας ενοχλήσει! Και πόσες φορές αρνηθήκαμε να μην ανοίξουμε αυτή την πόρτα, επειδή ο ερχομός του Κυρίου θα σήμαινε το τέλος κάποιων πραγμάτων που ήταν πολύτιμα και μετρούσαν για μας... Και η πόρτα μας ήταν κλειστή στο πρόσωπο Του ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πού όλες οι πόρτες ήταν κλειστές στο πρόσωπο τής Μητέρας Του και του Ιωσήφ τη νύχτα της Γεννήσεως...
Η Μαρία η Αιγυπτία, αντιμέτωπη με την απουσία του Θεού, με την άρνηση Του να της επιτρέψει να εισέλθει στον χώρο της Παρουσίας Του, αντιμέτωπη με μία κλειστή πόρτα μέσα της, ένιωσε άτι, αν δεν άνοιγε η πόρτα αυτή, όλα ήταν μάταια. Και αποστράφηκε καθετί που στεκόταν ανάμεσα σ' αυτήν και στον Θεό, ανάμεσα σ' αυτήν…
Μήπως δεν είναι αυτό ένα παράδειγμα, μια κλήση, μια εικόνα του τι θα μπορούσε να είναι ή ζωή τού καθενός μας; Μα ίσως και να πούμε: «Ναι, αυτό ίσχυε για εκείνην που ήταν μία μέλλουσα άγια...». Καθένας όμως από μας έχει προσκληθεί να επικοινωνεί με το Θεό με τέτοιο τρόπο, ώστε ο Θεός και εμείς να μπορούμε να γινόμαστε ένα…! Αυτή είναι η κλήση μας• μπορεί αυτό να επιτευχθεί με μόνες τις δικές μας δυνάμεις; Όχι, δεν μπορεί. Αλλά μπορεί να το κατορθώσει ο Θεός μέσα μας μόνον αν στραφούμε σ' Αυτόν με όλη μας τη διάνοια, όλη την καρδιά και όλη την προσδοκία μας, αποφασιστικά. Ναι, χρειάζεται αποφασιστικότητα, και λαχτάρα, παθιασμένη, απελπισμένη λαχτάρα... Και τότε... τότε όλα γίνονται δυνατά. Ο απόστολος Παύλος ζήτησε από το Θεό δύναμη για να εκπληρώσει την αποστολή του, και ο Κύριος του είπε, «Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται...» Και στο τέλος της ζωής του, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του, ο Παύλος, είπε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»...
Είμαστε τόσο αδύναμοι! Αδελφοί μου!
Αλλά και πόση ελπί¬δα και έμπνευση μπορούμε να αντλήσουμε από κάθε Άγιο, στο πρόσωπο του οποίου ξεδιπλώθη¬καν και τελειώθηκαν η δόξα, η δύναμη, η νίκη, η ίδια η ζωή!
Ας εμπνευσθούμε λοιπόν για άλλη μια φορά από αυτά πού ακούμε, από αυτά πού αντλούμε από το Ευαγγέλιο, τη Θεία Κοινωνία, την προσευχή, τη σιωπή και τ5ην παρουσία του Θεού. Και ας κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά προς τη θέα της αγάπης Του, που θα φανερωθεί τη Μ. Εβδομάδα, στα τελευταία βήματα προς το Γολγοθά, με την τελική νίκη της Σταυρωμένης Αγάπης και της Αναστάσεως.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ

ΠΡΟΘΥΜΩΣ ΑΝΑΒΑΙΝΕ


Βάσει σκέψεων τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνα και Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ



Κατά τήν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ὁ πιστός πορεύεται. Διαβαίνει καί μεταβαίνει και αναβαίνει ἀπό τήν κατάστασι τῆς κατά σάρκα ζωῆς στήν κατάστασι τῆς κατά πνεῦμα ζωῆς. Φεύγει ἀπό τήν ζωή τῆς δουλείας στά πάθη καί ζητεῖ τήν πνευματική του ἐλευθερία διά τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Ἐπουρανίου Πατέρα.

Ὡς πνευματική ἐλευθερία ἐννοεῖται αὐτή ἡ κατάστασι πού περιγράφεται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παύλο: «Πάντα μοί ἔξεστι, ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει Πάντα μοι ἔξεστι ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος» (Ἀ' Κορ. ς' 12). Στό διδακτικό ὄγδοο κεφάλαιό της πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς ὁ Ἀπόστολος διαπιστώνει: «ὅσοι εὑρίσκονται κάτω ἀπό τήν κυριαρχία της σαρκός, δηλαδή της ἁμαρτίας, φρονοῦν (σκέπτονται, ἐπιθυμοῦν, πράττουν) ὅσα τούς ἐπιβάλλουν οἱ ἀμαρτίες. Ἀντίθετα ὅσοι ζοῦν κατά πνεῦμα, δηλαδή ὅπως θέλει ὁ Θεός, αὐτοί φρονοῦν (σκέπτονται, θέλουν καί πράττουν) ὅσα θέλει τό "Ἅγιον Πνεῦμα δηλαδή ὁ Θεός» (στ. 5).

Ἰδού λοιπόν ὁ ἀγών νά ἀνέβουμε ἀπό τήν κατάστασι τῆς «κατά σάρκα» ζωῆς, στήν κατάστασι τῆς «κατά πνεῦμα» ζωῆς. Ὅλα τα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σ' αὐτό συντελοῦν, συνεργούσης ἀσφαλῶς καί βεβαίως τῆς θείας Χάριτος, Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας. Αυτά ακριβώς μας λέει και ο Άγιος,που λίαν ευστόχως και σοφώς, η Εκκλησία μας όρισε σήμερα να τιμάμε• ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης• ο Ιωάννης της Κλίμακος.

Γεννήθηκε στην Παλαιστίνη γύρω στα 523. Μόνασε από νεαρή ηλικία (16 ετών). Παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως. Στην ζωή της ερήμου Σινά αξιοποίησε την σοφία του και ανέβηκε σε υψηλές κορυφές αγιότητας. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Σε μεγάλη ηλικία έγινε ηγούμενος της μονής του Σινά.

Συνέγραψε τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές. Στη πνευματική ζωή έχουμε βαθμίδες χαμηλές και υψηλές, καταστάσεις κατώτερες και ανώτερες. Γι' αυτό και το σύγγραμμα ονομάζεται Κλίμακα των αρετών. Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημιτική ζωή, ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη με χάρη και μελωδικότητα. Εχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις. Οι διδασκαλίες του είναι ολοκάθαρα νάματα που προέρχονται από αγιασμένη πηγή. Είναι ένα θεόπνευστο κείμενο. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι θαυμάζουν τον συγγραφέα της Κλίμακας για την βαθύτητα των ψυχολογικών του γνώσεων και παρατηρήσεων, και διαπιστώνουν ότι τα τελευταία αξιόλογα πορίσματα της ψυχολογίας του Βάθους ήταν γνωστά στους Πατέρες της ερήμου. Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου το 603, σε ηλικία ογδόντα ετών. Από την αρχή της Σαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα.

ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΜΕ;

Α) Προθύμως

Ὁ πνευματικός ἀγώνας, ἡ ἐκκλησιαστική ἄσκησις, τά πνευματικά γυμνάσματα, ἡ προσπάθειά μας ἀπαιτεῖ νά γίνεται προθύμως. Μέ προθυμία, μέ σφοδρή καί δυνατή ἐπιθυμία, μέ ὅλην τήν δύναμι τῆς θελήσεως, μέ χαρά.

Αυτά σημαίνουν:

• Ὅτι αὐτό πού γίνεται μέ βία καί καταναγκασμό ἀπό ἄλλους, ἀπό φόβο καί ἀπειλή δέν ὠφελεῖ, ἀλλά μάλλον βλάπτει.

• Ὅτι προσευχόμεθα, γιατί το ἐπιθυμοῦμε.

• Ὅτι νηστεύουμε, ἐπειδή τό θέλουμε.

• Ὅτι ἀσκούμεθα στίς ἀρετές, γιατί ἀναγνωρίζουμε τήν ἀξία τους.

• Ὅτι τηροῦμε τίς ἐντολές, ἐπειδή συμφωνοῦμε μέ αὐτές.

• Ὅτι μελετᾶμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ζητᾶμε τήν ἀλήθεια.

Κι ὅλα τα πράττουμε εὐχαρίστως, χωρίς γογγυσμούς, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς νά πιεζόμαστε, ἀγωνιζόμεθα μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς θελήσεως καί ὑπάρξεως μας.
Β) Αυτοέλεγχος.

Συνεχίζουμε μέ αὐτοέλεγχο, μέ αὐτοκριτική.

Στρεφόμεθα πρός τά ἔσω τῆς ὑπάρξεώς μας, τῆς ψυχῆς μας, καί ρίχνουμε μία διερευνητική ματιά στήν ἐσωτερική κατάστασι μας.

Γιά νά τό ἐπιτύχουμε χρειαζόμαστε ἡσυχία καί περισυλλογή, συγχρόνως καί τό φῶς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἁγίου θελήματός Του. Στήν ἡσυχία, χωρίς περισπασμούς καί θορύβους ἐξετάζουμε τή ζωή μας μέ κριτήριο τόν νόμο του Θεοῦ. Ἐρωτᾶμε τόν ἑαυτό μας. Τί ζητεῖ ἀπό ἐμέ ὁ Θεός Πατέρας μου; Ζῶ ὅπως θέλει ὁ Θεός Πατέρας μου; Ἀπό τίς ἀπαντήσεις, θά καταλάβουμε σέ ποιά πνευματική κατάστασι εὑρισκόμεθα.

Γ) Μελέτη του λόγου του Θεοῦ καί προσευχή

Στήν συνέχεια χρειαζόμαστε μελέτη τοῦ λόγου του Θεοῦ γιά νά καθοδηγηθοῦμε σωστά καί προσευχή γιά νά ἐνισχυθοῦμε ἀπό τή θεία Χάρι.

Μελέτησε τήν Αγία Γραφή. Περιέχει: α) την Ἱστορία της σωτηρίας, β) τις θαυμαστές ενέργειες του Θεού Πατέρα μας για τη σωτηρία μας, γ) τό άγιο και λυτρωτικό θέλημά Του, δ) παραδείγματα ζωής, άλλα πρός αποφυγήν και άλλα πρός μίμησιν, ε) το μυστήριον της θείας αποκαλύψεως.
Μελέτησε βιβλία πού θά σέ βοηθήσουν νά ἀνέβης ψηλότερα ἀπό τήν χαμοζωή τοῦ κόσμου τούτου.

Δ) Τά πνευματικά αγωνίσματα

Αγωνιζόμαστε:
α) να εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού.
β) να κατορθώσουμε τις αρετές.
γ) να αποφύγουμε κάθε κακία, πονηρία καί γενικώς τήν πολυειδή αμαρτία.
δ) νά νεκρώσουμέ τα πάθη της αμαρτίας.
ε) νά πράξουμε τό θέλημα του επουρανίου Πατέρα.
ζ) νά καθαρίσουμε την ψυχή μας από τίς βρωμιές της αμαρτίας.
η) νά θεραπεύσουμε τις πληγές της ψυχης μας από τον πόλεμο της αμαρτίας.

Αδελφοί μου!

Λίγες επίκαιρες σκέψεις για την περίοδο που διανύουμε με βάσει την εμπειρία της Εκκλησίας μας και τις εμπειρίες του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, μεγάλου ασκητή που γνωρίζει καλά πως για τη Βασιλεία του Θεού είναι απαραίτητη η ανοδική πορεία. Πρέπει, σαν ποθείς να γίνεις ουρανοπολίτης, προθύμως να ανεβείς την Κλίμακα των αρετών.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Βρισκόμαστε στο μέσον της Σαρακοστής και σταθμεύουμε ενώπιον του σταυρού, για να τον προσκυνήσουμε. Στεκόμαστε στη σκιά του. Τον ατενίζουμε και εμπνεόμαστε. Η στάθμευση αυτή παρακινεί σε προσωπική σταύρωση παθών αντίθετων, άγριων, που ταράζουν, στεναχωρούν και θλίβουν


Η παθοκτονία είναι συνήθως επώδυνη. Η εσωτερική καθαρότητα θα χαρίσει στον άνθρωπο ειρήνη και αληθινή χαρά. Ακόμη και οι χριστιανοί συχνά εξαντλούν την προσοχή τους στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Στον καθορισμό του έξωθεν του ποτηρίου και όχι του εσωτερικού, όπως έκαναν οι υποκριτές Φαρισαίοι, τους οποίους επιτίμησε αυστηρά ο Χριστός. Λέει κανείς ότι έκλεψε και όχι ότι σκέφθηκε να κλέψει σε μία εξομολόγηση.

Δίχως κεκαθαρμένη διάνοια, ο άνθρωπος θα είναι σκοτισμένος και ταραγμένος. Ο εμπαθής άνθρωπος είναι πονεμένος. Η ψυχή είναι τριμερής. Αποτελείται από το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Έτσι, οι σκέψεις είναι τριών κατηγοριών και όταν ο νους είναι ακάθαρτος: βλάσφημες, πονηρές και αισχρές. Η εμπάθεια γεννά λογισμούς που καταταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Το κακό νομίζει ότι είναι μόνο εξωτερικό και όχι εσωτερικό. Έτσι, ο σύγχρονος άνθρωπος πλησιάζει την Εκκλησία με μία μαγική αντίληψη, όπως πηγαίνει σε έναν αγύρτη κι ένα πλάνο μόνο και μόνο για να απαλλαγεί από το κακό και να μην πονά. Μα έτσι μεγαλώνει ο πόνος του αντί να μειώνεται.

Οι άνθρωποι σήμερα, κυνηγώντας την άπονη ζωή, πονούν πιο πολύ. Η Δύση κραυγάζει: Κουρασθήκαμε να ’μαστε ξεκούραστοι. Η σημερινή υπερκαταναλωτική κοινωνία της ευμάρειας, τη ευδαιμονίας και της καλοπέρασης αντί να δώσει άνεση χάρισε στον κόσμο ανία μεγάλη.

Ενώπιον του σταυρού καλείται ο άνθρωπος να ξελαχανιάσει, να συγκεντρωθεί, να συμμαζέψει το νου του, τον αλήτη νου, να περάσει από τα συνεχή ετεροπαρατήρηση στην αυτοπαρατήρηση, από την εύκολη κριτική στη δύσκολη αυτοκριτική να δει κατάματα τον γυμνό, άγνωστο και δίκαια απαιτητικό εαυτό του. Η θέα του σταυρού εμπνέει τη σταύρωση των παθών. Ο πόνος αυτός θα προσφέρει μεταμόρφωση και ανάσταση. Η ταπείνωση είναι ο φύλακας της καρδιάς, να μην παρασυρθεί από την οίηση, που αποτελεί αγιάτρευτο πόνο. Ο γυμνός του σταυρού διδάσκει μέσα από τον άφατο πόνο τη χαροποιό ταπείνωση. Αυτό είναι το μυστικό του πόνου.

Ο εαυτούλης, καλοπερασάκιας, καλοβολεμένος, χασομέρης και αταπείνωτος άνθρωπος επειδή έχει παρασυρθεί από την επηρμένη και την αντιασκητική νέα εποχή πονά πολύ, φοβάται τον πόνο, τρέμει το θάνατο, αγωνιά και άγχεται φοβερά και δεν θέλει κανένα σταυρό. Μη θέλοντας να αυτοσταυρωθεί διόλου επιτρέπει ο Θεός διάφορους σταυρούς - πόνους, παιδαγωγικά, για να τον συνδράμει στην αποτίναξη της νωχέλειας, της νοσηρής εμπιστοσύνης απόλυτα στην ύλη.

Στην επηρμένη και υπερφίαλη εποχή μας ο σταυρός προσπερνάται και αντιπαρέρχεται. Ο σταυρωμένος τους αγκαλιάζει όλους και αυτούς που τον σταυρώνουν. Εμείς ενώπιον του σταυρού δεν λέμε ποιήματα αλλά προσευχές, που είναι πάντοτες τα καλύτερα ποιήματα, ζυμωμένα από τα πολλά δάκρυα των πολλών πονεμένων.

ΓΡΑΦΕΙ
π. ΜΩΥΣΗΣ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ