Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

2021. ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΧΡΟΝΟ

Σαν τ’ άγραφο χαρτί που τρομάζει αυτόν που πρέπει να το γεμίσει με της ψυχής του τα τραγούδια και τ’ αναστενάγματα, έτσι και ο νέος χρόνος, όπως ξανοίγεται σήμερα μπροστά μας, και τον υποδεχόμαστε με τόσες ευχές, με τόσες ελπίδες, με τόσες προσδοκίες, είναι αδύνατο να μην μας βάλει σε σκέψεις και προβληματισμούς. Χωρίς καν να το επιδιώξουμε, την ώρα που ξεφαντώνουμε και ξεφωνίζουμε για την εναλλαγή, την ίδια ακριβώς στιγμή η σκέψη μας στροβιλίζεται γύρω από την έννοια και το αίσθημα του χρόνου. Του χρόνου που ο Κόντογλου χαρακτήρισε σαν φοβερή και ανεξιχνίαστη δύναμη. Δύναμη που αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να προσδιορίσαμε. Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε είναι, οι κάποιες οριοθετήσεις, οι κάποιοι διαχωρισμοί στην αεναότητα του χρόνου, κάποια όρια στην αιωνιότητα, αν είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο, τυπικά και μόνο, και αποκλειστικά για δική μας ευκολία και συνεννόηση. Στην πραγματικότητα όμως την ζωή μας μέσα στο χρόνο δεν την καθορίζουν οι αριθμοί – έτσι κι αλλιώς εμείς τους καθορίσαμε κι αυτούς – αλλά η στάση μας μέσα σ’ αυτόν, ο τρόπος που θα τον χειριστούμε.

«Γι’ αυτό ακριβώς, σημειώνει, στεκόμαστε περίφοβοι μπροστά στον καινούριο χρόνο μπροστά σ’ ένα τεχνητό χώρισμα, που βάλαμε στο πέλαγος του καιρού εμείς οι άνθρωποι, σαν να μην είναι η κάθε μέρα αρχή καινούριου χρόνου ».

Νέο λοιπόν έτος αδελφοί μου!. Σωτήριον έτος 2021. Καινούριος χρόνος, καρπός μιας αδιάκοπης και αέναης ροής χρόνων και καιρών, του χρόνου πού κυλάει σαν το ρεύμα του ποταμού χωρίς ανάπαυλα. Τρέχει συνέχεια και σε κάθε κύλισμα συντομεύει το δικό μας χρόνο. Μικραίνει τις μέρες μας, συντέμνει το ταξίδι μας πάνω στη γη.

Και οι ευχές πληθωρικές! Διάπυρες και πάλι σήμερα, στην αρχή του νέου χρόνου, οι ευχές οι προσδοκίες, οι ικεσίες, τα πάμπολλα «θέλω», οι προγραμματισμοί, από χείλη εκατομμυρίων ανθρώπων.

Διάπυρη βέβαια και η δική μας ευχή προς “ τον τούς χρόνους και καιρούς εν τη ιδία εξουσία αυτού έχοντα ” φιλάνθρωπο Κύριο, που μας χαρίζει ακόμη έναν νέο χρόνο, που μας προσφέρει μια ακόμη πίστωση χρόνου για να επιτελέσουμε προορισμό μας, για να ευλογήσει την νέα χρονιά που αρχίζει σήμερα.

Πρωτοχρονιά λοιπόν και πάλι, αγαπητοί αδελφοί. Γέλια και χαρές, ευχές και πανηγυρισμοί, δώρα ,ξεφαντώματα… προγράμματα, ελπίδες, προσδοκίες.

Και τι λοιπόν; Μήπως μόνο η πρώτη του Γενάρη είναι μέρα πρόσφορη για όλα αυτά; Μόνο σήμερα έχουμε τη δυνατότητα της ελπίδας, του προγραμματισμού, της ανασκόπησης, του επαναπροσδιορισμού των πράξεων μας και της ανασύνταξης των δυνάμεων για κάτι καλύτερο; Μόνο την Πρωτοχρονιά βλέπουμε τα λάθη μας, τη στραβή πορεία μας, τις αποκοτιές μας, την ανταρσία μας απέναντι στο Θεό κι αρχίζουμε με νέες αποφάσεις καινούρια όνειρα, αυτοκριτικές και μεγαλόστομα κηρύγματα για «Νέα, πλέον, Εποχή» ;

Μήπως η κάθε μας μέρα, η κάθε μας ώρα, το κάθε λεπτό δεν είναι μια καινούρια αρχή; Μήπως σε κάθε στιγμή της ζωής μας δεν μας δίνεται η ευκαιρία για μια νέα αρχή;

Είναι λοιπόν, αγαπητοί Χριστιανοί, ο χρόνος δώρο Θεού πανάκριβο κι αν τον αφήσουμε να χαθεί η πιο μεγάλη συμφορά, όπως έλεγε ο Μιχαήλ Άγγελος. Ο δε Μ Βασίλειος τονίζει ότι: «Ρει γαρ ο χρόνος και ουκ εκδέχεται τον βραδύνοντα». Δεν περιμένει κανέναν ο χρόνος. Είναι δε η πιο μεγάλη ζημιά που μπορούμε να πάθουμε αν άσκοπα τον σπαταλήσουμε. Αν μια μόνο φορά κάθε 365 μέρες τα βάζουμε όλα τούτα στο μυαλό μας.

Έτσι τον χρόνο τον κερδίζει αυτός που τον αξιοποιεί με προοπτικές αιωνιότητας. Αυτός που εργάζεται συστηματικά στη διάρκεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής, με σκοπό να κληρονομήσει την ατελεύτητη. Αυτός που ανταλλάσσει το φευγαλέο παρόν και όλα τα τερπνά του, με την άσβεστη γλυκύτητα του μέλλοντος. Αυτός που δεν κοιτάζει πως θα κερδίσει τον κόσμο όλο, αδιαφορώντας για τη ψυχή του και το σπουδαιότερο δεν την ανταλλάσσει μ’ όλους τους θησαυρούς της γης.

Μπαίνουμε λοιπόν σήμερα στο νέο έτος εν μέσω πολλών δυσχερειών, υλικών και πνευματικών. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία σε συνδυασμό με τις δυσμενείς και σίγουρα κατευθυνόμενες οικονομικές συνθήκες και οι κατά πολύ επιθετικές επιδημίες από τη μία μεριά, η αμφισβήτηση αξιών και ιδανικών και η έντονη απαξίωση των θεσμών από την άλλη, καθιστούν την εποχή μας, δύσκολη και απαράκλητη! Καθημερινώς διαπιστώνεται ότι ο κόσμος «κείται εν τω πονηρώ».!

Μπαίνουμε στη νέα χρονιά πολύ διαφορετικά από κάθε άλλη φορά.

Μπαίνουμε περίεργα, παράξενα,  με 25 πρόσωπα εντός του Ναού μας, μέτρα αυστηρά, με μάσκες, με αποστάσεις και με κλειστές τις πόρτες.

Είναι δύσκολο και οδυνηρό για όλους μας το θέμα της διαχείρισης των 25 ατόμων εντός του Ναού. Ποιον θα βάλλεις στο Ναό; Ποιόν  θα απαγορεύσεις να είναι μέσα; Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το τηρήσουμε αυτά.

Πρέπει να τηρήσουμε, για να μπορέσουμε να ζήσουμε τούτη τη χρονιά, την ιδιαίτερα περίεργη χρονιά με όσο το δυνατόν λιγότερο άγχος και λιγότερο φόβο.

Παρ’ όλα αυτά εμείς περιορίζουμε αβασάνιστα την καλή διαχείριση του χρόνου μας μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου τα πάντα, ακόμα και η ίδια η ψυχή μας τιμαριθμοποιείται, όπου το υποκείμενο γίνεται αντικείμενο και το πρόσωπο ένας απειροελάχιστος κόκκος άμμου μέσα σε μια ανώνυμη και άμορφη μάζα.

Αλλά και ιδιωτικά δεν βλέπουμε δεν οραματιστούμε καλλίτερα. Τα μοναδικά οράματα μας είναι στο τι θα αγοράσουμε, στο τι θα φάμε, στο πως θα ντυθούμε, στο ποιους τραγουδιστές και καλλιτέχνες θα ακούσουμε, στο πως θα είμαστε εμείς οι κερδισμένοι, στο πως θα εξαπατήσουμε τον άλλον, στο πως θα αναδειχτούμε. Σε ότι δηλαδή χαϊδεύει τις αισθήσεις μας και τον προφίλ μας.

Και η τελική διαπίστωση μας.

Αυξάνει το άγχος, επιτείνεται η δυστυχία, η ευτυχία συνεχώς απομακρύνεται από κοντά μας και καταντά ουτοπία. Κι αυτή είναι η τραγωδία του συγχρόνου ανθρώπου: Να κυνηγά την ευτυχία στα μονοπάτια της θλίψης και του θανάτου. Σαν το μυθικό Σίσυφο που αγκομαχούσε να σπρώξει τον βράχο προς την κορυφή του βουνού. Μόλις κόντευε να τα καταφέρει ο βράχος ξέφευγε και κατρακυλούσε και άντε πάλι από την αρχή…

Η χάρη όμως του Θεού, αυτή που σήμερα μας συγκέντρωσε στους Ιερούς Ναούς μας έχει την δύναμη ν’ αλλάξει τα δεδομένα! Εδώ με την συμμετοχή μας στη σημερινή εορταστική ημέρα και την προσευχή της εκκλησίας μας ζητούμε ελπίδα! Ζητούμε από τον Κύριο μας να αγιάσει τον χρόνο που ανέτειλε και να τον καταστήσει ωφέλιμο για τη σωτηρία μας, για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, χαρίζοντας με τις πρεσβείες του σήμερα εορταζομένου Μεγάλου Βασιλείου, ένα καλλίτερο «αύριο» για όλους!

«Είναι δυνατός ο Θεός, γράφει ο Μ. Βασίλειος, να δώσει λύση στην αμηχανία της ζωής μας και να μας χαρίσει αναπνοή και ανάπαυση από μακρούς πόνους! Και όταν έχουμε αυτή την ελπίδα της θεϊκής παρηγορίας, τότε με υπομονή αντιμετωπίζουμε τις θλίψεις, με τις οποίες η αμαρτίες ξεχρεώνουμε... η σε εντονότερο πνευματικό αγώνα προσκαλούμαστε, έχοντας τη βεβαιότητα, πως ο Κύριος ως δίκαιος αθλοθέτης δεν θα αφήσει να πειρασθούμε περισσότερο από τις δυνάμεις μα».

Είναι να απορεί κανείς, αδελφοί μου, μπροστά στο παράδοξο των ημερών, όταν παρατηρεί την χαρά και την φωταγωγία, ενώ παράλληλα αντιλαμβάνεται ότι για πολλούς δεν αποτελούν παρά ένα ευχάριστο διάλειμμα της ρουτίνας των βιοτικών μεριμνών, ένα περίτεχνο, όμορφο και φανταχτερό περιτύλιγμα χαράς εν μέσω πανδημίας, από το οποίο όμως λείπει το περιεχόμενο. Μόλις παρέλθουν τούτες οι ημέρες, ο βίος μας συνεχίζει και πάλι με τους ίδιους ρυθμούς, τους ίδιους φόβους, τους ίδιους περιορισμούς,  χωρίς να έχει αλλάξει κάτι μέσα μας, χωρίς να έχει συνειδητοποιηθεί ότι όσο ο άνθρωπος ξεχνάει τη θνητότητα του, όσο εργάζεται σαν άσοφος και παντοτινός κυρίαρχος των πάντων ξεχνώντας ότι οι μέρες του είναι μετρημένες…

Όμως! Η εικονική πραγματικότητα της φωταγωγίας, των φαντασμαγορικών σόου, του καταναλωτισμού, της διασκέδασης, έστω και με εννιά άτομα, των δώρων και των τυπικά επαναλαμβανόμενων ευχών δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε το ουσιαστικό αφού «Όπου δεν υπάρχουν Θεοί, εξουσιάζουν φαντάσματα" όπως είχε πει ο Novalis, Γερμανός ποιητής. Και είναι πολύ φυσικό. Είναι αδύνατον οι κοσμικές δυνάμεις να ισορροπήσουν από μόνες τους. Μόνο μ’ αυτές, η ζυγαριά γέρνει από τη μια μεριά. Χρειάζεται και το πνεύμα. Χρειάζεται και η ψυχή. Απαιτείται και ο Θεός! Αν τον εξοστρακίσουμε, αν ανακηρύξουμε τον εαυτό μας Θεό, τότε παραχωρούμε το χώρο στα φαντάσματα. Φαντάσματα που συνεχώς θα τα βρίσκουμε μπροστά μας!

«Για μεγάλο διάστημα, επισημαίνει και πάλι ο Μέγας Βασίλειος, υπηρετούμε τη σάρκα μας με σκοπό την απόλαυση. Ας παραμείνουμε λίγο περισσότερο στη διακονία της ψυχής μας. Ας προσπαθήσουμε με ακρίβεια να δώσουμε στον καθένα ό,τι έχει ανάγκη. Στη σάρκα διατροφές και σκεπάσματα και στην ψυχή δόγματα ευσεβείας, αγωγή, αρετή και διόρθωση των παθών. Να ζήσουμε με τον Κύριο και θα μας δώσει ό,τι η καρδιά μας επιθυμεί»!

Ο καιρός λοιπόν, αδελφοί μου, είναι τόσο λίγος! Μόνο στιγμές περνούν πριν το βέλος του χρόνου σφυρίξει πετώντας προς το μοιραίο στόχο. Είναι κρίμα η καθυστέρηση! Εδώ, ανάμεσά μας, δίπλα μας, στέκεται Κάποιος: «ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω» (Αποκ. 3, 20). Αν Τον κοιτάζαμε, θα βλέπαμε τέτοια χαρά, τέτοια περίσσεια ζωής, που σίγουρα θα καταλαβαίναμε το νόημα της διαφορετικότητας, θα βλέπαμε το πρόσωπο αυτής της φευγαλέας και μυστηριώδους λέξης «ευτυχία»

 .

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

ΙΕΡΆ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ    ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

 

Αριθμ. πρωτ.                                                    Μυτιλήνη 15-12-2020

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ι Α Κ Ω Β Ο Σ

έλέω καί χάριτι Θεού

Έπίσκοπος καί Μητροπολίτης της Αγιωτάτης Μητροπόλεως 

Μυτιληνης, Έρεσσού καί Πλωμαρίου

πρός τον Ιερόν Κλήρον τίς Μοναστικές Αδελφότητες καί τον ευλογημένον λαόν της Επαρχίας μας

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά καί περιπόθητα


Προέβαλλε ή υψίστη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων ! Ή Εκκλησία μας , ως φιλόστοργος πνευματική μητέρα μας , πού επιθυμεί τη σωτηρία των ανθρώπων καί την επίγνωσιν τής αληθείας ” ( Α' Τιμ. 2, 4 ), μας καλεί να εορτάσουμε καί φέτος την Ενανθρώπιση τού Υιού καί Λόγου τού Θεού Πατρός με τέρψη Ψυχική καί αγαλλίαση. Με πίστη ακλόνητη καί ακράδαντη στο πρόσωπο τού Ενσαρκωθέντος Θεού. Με πνεύμα αγάπης καί ταπείνωσης στον εν φάτνη γεννηθέντα Χριστόν ό Οποίος ήλθε μορφή δούλου λαβών ' ' ( Φιλιπ. 2, 7 ) , για να μάς ανακαινίσει, να μάς μεταμορφώσει, να μάς λυτρώσει από την αμαρτία , τη φθορά καί το θάνατο.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρ ημών

Συγκαταβαίνει ό Θεός, για να ανεβάσει εμάς στους ουρανούς. Λαμβάνει το Δεύτερο πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος με τη συνεργεία τού Αγίου Πνεύματος τέλειο ανθρώπινο σώμα με λογική ψυχή πεπειρασμένον δε κατά πάντα καθ' ομοιότητα χωρίς αμαρτίας ( Έβρ. 4, 15 ) , για να μπορέσουμε να γίνουμε καί πάλι κατά χάριν δικά του τέκνα. Ενσαρκούται ό άσαρκος Λόγος, για να δώσουμε τη δυνατότητα στους εαυτούς μας να Τον ενσαρκώνουμε συνεχώς καί εμείς μέσα μας , στην καρδιά μας καί στον έσω κόσμο μας , με την πραγματοποίηση των άγιων εντολών Του. Ενώνει στην υπόσταση Του τίς δύο φύσεις Του, δηλαδή τη Θεϊκή καί την ανθρώπινη, για να γίνουμε μέτοχοι τής Αιωνίου δόξης Του καί Ζωής.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρ ημών . Άραγε έχουμε συναισθανθεί καί υπολογίσει το μέγεθος τής μεγάλης τιμής, την όποια μάς έκαμε ό Θεός, με το γεγονός τής Θείας Επισκέψεώς Του ! Μάς τίμησε κατ' αρχήν με το γεγονός τής δημιουργίας καί τής τοποθετήσεώς μας κορωνίδα τής κτίσεως καί στολίζοντάς μας με χαρίσματα ουράνια . Το ' 'κάτ.' εικόνα , πού σπιλώσαμε με την αμαρτία, αυτό υποδηλώνει Καί τώρα μάς τιμά με την εν χρόνο Γέννησή Του - ασυγκρίτως ανωτέρα αυτή ή τιμή για να φθάσουμε στο ' καθ' ομοίωσίν ' ' με τη Χάρη Του, γιατί είναι ό αληθινός Σωτήρας καί Λυτρωτής μας.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρ ημών

Ή Εκκλησία Του καλεί κάθε άνθρωπο να γίνει μέλος της, για να έχει Τη δυνατότητα να σώζεται από το σαρκικό φρόνημα μέσα από τα μυστήρια τού Βαπτίσματος, τού Χρίσματος καί τής Θείας Ευχαριστίας. Ή Εκκλησία , ως ανωτέρα τής Κιβωτού τού Νώε, κατά τούς άγιους πατέρες καί ως Σώμα Χριστού , είναι το θεραπευτήριο εκείνο πού μάς λυτρώνει από την αμαρτία καί την εμπαθή ζωή μας, γιατί έκτος τής Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρ ημών Δυστυχώς, όμως, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να μην Τον αποδέχονται. Να Τον αρνούνται είτε ασυνείδητα είτε ενσυνείδητα. Να Τον βλασφημούν, να Τον περιφρονούν , να Τον αγνοούν, να διώκουν Εκείνον καί την Εκκλησία Του διά μέσου των αιώνων . Να μην αποδέχονται το σωτηριώδες έργο Του καί το Ευαγγέλιό Του. Είναι όντως μια παραφροσύνη να επιλέγει κάποιος το θάνατο , πού είναι ή άρνηση τού Χριστού με την οποιαδήποτε μορφή της , ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο την αιώνια προοπτική του καί προορισμό του.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρ ημών ' . Αυτό μάς κινεί να ενεργοποιήσουμε την καλή διάθεση καί το φιλότιμο για να αγωνισθούμε, προκειμένου να φυγαδεύονται τα πάθη μας καί να αποβάλλεται ό παλαιός μας άνθρωπος, για να έχουμε γνώση Θεού ' ' όχι εγκεφαλική καί στοχαστική άλλα εμπειρική. Να ή καταπολέμηση καί των παθών συνιστά την αρνητική πλευρά τού πνευματικού αγώνος, η θετική του πλευρά εντοπίζεται στην βλάστηση καί την εμφάνιση των αρετών. Βέβαια τα πάθη δεν

φεύγουν εύκολα. Χρειάζεται ισόβιος αγώνας καί ισχυρά θέληση καί πολλή Θεία Χάρη σύμφωνα με λόγιο μοναχό, γιατί αυτά χρονίζοντας στη ζωή μας γίνονται δεύτερη φύση μας. Καί όσο περισσότερο είμαστε δούλοι τους τόσο καί περισσότερο ή άκτιστος Χάρις τού Θεού απομακρύνεται από τη ζωή μας.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους o Σωτήρ ημών '. Αυτό δηλώνει ότι το κίνητρο τής καθόδου στην πολύπαθη καί τραυματισμένη από το κακό ανθρωπότητα είναι το γεγονός τής αγάπης Του. Από αγάπη ' εις το είναι τα πάντα παρήγαγε καί από αγάπη καί πάλι Επεσκέψατο ημάς ' Ή αγάπη οφείλει, λοιπόν, να είναι καί για μάς ή οδός τής πορείας μας. Ή αγάπη αδιακρίτως πηρός όλους . Ή αγάπη ως θυσία, ως προσφορά, ως ανάπαυση τού πλησίον μας, πού να φθάνει μέχρι το πρόσωπο τού εχθρού μας. Μιμούμενοι κατά πάντα τον Γεννηθέντα Χριστό μας.

Επεσκέψατο ή μάς, εξ ύψους ό Σωτήρ ημών . Γι' αυτό είναι ανάγκη να ανανήψουμε Ψυχικά, ευρισκόμενοι σέ συνεχή εγρήγορση καί εγκράτεια. Ή πάσης φύσεως ηδονή, ή καλοπέραση, ή χλιδή, ή ηδονή μας , ή ικανοποίηση των εγκοσμίων επιθυμιών καί επιδίωξη εγκοσμίων στόχων καί σκοπών σημαίνει ότι δεν έχουμε λάβει σοβαρά το γεγονός τής Θείας Ενσαρκώσεως διότι αγκαλιάσαμε τη ματαιότητα, έχοντας απωλέσει τον ουράνιο στόχο καί προσανατολισμό μας.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρα ημών ' και κάθε φόβος από όπου και να προέρχεται νικάται και εξουδετερώνεται. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι όλους αυτούς τούς μήνες βιώνουμε το φόβο τού θανάτου από το φονικό ιό τής πανδημίας. Χωρίς φυσικά να αρνούμεθα ούτε τις εκατόμβες των νεκρών ούτε τα μέτρα προστασίας τής εκ Θεού ιατρικής επιστήμης ( Σοφία Σειράχ 38, 6 - 10 ) καί εντείνοντας τίς προσευχές μας στον Μέγα Ιατρό των Ψυχών των σωμάτων μας, τον ' ' εν φάτνη ανακληθέντα Θεόν ' ' για την άμεση κατάπαυσή του, ας υπερβαίνουμε αυτόν το φόβο με το ελπιδοφόρο γεγονός τής Θείας Επισκέψεως καί τής συνεχούς μετάνοιας, εξομολογήσεως καί μετάληψης των Αχράντων Μυστηρίων εκ μέρους μας.

Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ό Σωτήρα ημών, ανατολή ανατολών καί οι εν σκότει καί σκιά, εύρομεν την αλήθειαν •καί γάρ εκ τής Παρθένου ετέχθη ό Κύριος ' ( Έξαποστειλάριον ).

Χρόνια πολλά καί ευλογημένα.




Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2020

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ  ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

 


Κάθε φορά, αδελφοί μου, κάθε χρόνο, όταν  στις 21  Νοέμβρη, στον Όρθρο, της εορτής  των Εισοδίων της Θεοτόκου ακούγοντας, για πρώτη φορά μέσα στο Εκκλησιαστικό έτος, να ψάλλονται  πανηγυρικότατα , οι Καταβασίες των  Χριστουγέννων ενθουσιάζομαι. Ο τρόπος που ψάλλονται,  τα λόγια, το νόημα, ο έντονα εορταστικός τους τόνος σε καλούν  σε πανηγυρισμό. Είναι σαν μια σάλπιγγα που προκαταβολικά  σαλπίζοντας, προμηνύει σε μας το κοσμοσωτήριο μήνυμα της  «Μητροπόλεως των εορτών». Είναι λοιπόν αναπόφευκτο στον κάθε έναν, αν βέβαια δεν έχει επιτρέψει να αλλοτριωθεί η ψυχή και η ζωή του από άλλα νερόβραστα  ορθολογιστικά και υλιστικά, ξένα προς την ελληνορθόδοξη συνείδηση  μας, μηνύματα, να αισθάνεται αλλιώτικα  και η καρδιά του να χτυπά σε διαφορετικό ρυθμό , τη στιγμή που με έντονο τρόπο η Εκκλησία τον καλεί να γιορτάσει και να χαρεί με «την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».

 

«Ο Χριστός γεννιέται, δοξάστε Τον. Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε Τον. Ο Χριστός στη γη, υψωθείτε. Τραγουδήστε όλη η γη τον Κύριο και μέσα σε άκρα ευφροσύνη, ανυμνήστε Τον  λαοί, γιατί δοξάστηκε».

Αδελφοί!

Χριστούγεννα σε καιρούς πανδημίας και όλοι μας πάμε να μπούμε για τα καλά στο χορό της υποδοχής της μεγάλης, όπως λέμε, εορτής.

Τα μηνύματα πολλαπλά κατακλύζουν τα μάτια μας και τα αυτιά μας για τούτη τη γιορτή, με τη επισήμανση όμως πως εφέτος δε θα μοιάζει με καμιά προηγούμενη και ότι θα τη γιορτάσουμε εντελώς διαφορετικά.

Τί όμως εννοούν όλοι αυτοί ομιλώντας για τη διαφορετικότητα των φετινών Χριστουγέννων;

Σε τί θα διαφέρει από προηγούμενους χρόνους;

Για να θυμηθούμε λίγο τι περσινές καλές όπως μας λένε γιορτές!

Τα μάτια μας θαμπώνουν απ’ το φως και την πολυχρωμία λες και ζούμε σ΄ ένα κόσμο παραμυθένιο. Δέντρα Χριστουγεννιάτικα ξεφυτρώνουν εδώ κι εκεί, κι η Ελλάδα ως διά μαγείας μετατρέπεται σ’  ένα απέραντο δάσος. Πάρκα, δρόμοι, πλατείες ολόφωτες δίνουν το εορταστικό παρόν με την φαντασμαγορική ομορφιά τους.  Τα καταστήματα καταστόλιστα. Οι βιτρίνες τους ολόφωτες, προσπαθούν να δελεάσουν και τον πιο απαιτητικό καταναλωτή.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στο χορό κι αυτά της υποδοχής. Και τι δεν μας προβάλουν, όλες αυτές της μέρες, για να μας μεταφέρουν το πνεύμα των Χριστουγέννων. Από τις χίλιες δυο Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, για να μη λείψει τίποτε απ’ το γιορτινό τραπέζι μαςû τους τυχερούς πρωτοχρονιάτικους κρατικούς λαχνούς, για να ζήσουμε ζωή χαρισάμενη από δω και πέραû τα λαμπρά χαμόγελα των επίσημα γραβανταρισμένων παρουσιαστών και των προκλητικών παρουσιαστριώνû μέχρι και τις ημίγυμνες αγιοβασίληδες που κατήντησαν κι αυτές το αναπόσπαστο μέλος του δωδεκαημέρου.

Κι εμείς, έρμαια στη δίνη της νεοεποχήτικης αυτής λαίλαπας, ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια του καταναλωτισμού, τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να προφθάσουμε να γιορτάσουμε, όπως προωθούν οι εγκέφαλοι της εποχής. Να φάμε, να πιούμε, να μεθύσουμε, να ξεσπαθώσουμε σε προκλητικά ρεβεγιόν.

 Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε και εορτοδάνεια, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες απαιτήσεις. Βάζουμε στο τραπέζι μας μαύρο χαβιάρι, για να γιορτάσουμε τη γέννηση του Χριστού, και μετά… το πληρώνουμε μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.

Να πούμε όμως και τούτο.

Χριστούγεννα εφέτος περίεργα, παράξενα,  με 25 πρόσωπα εντός του Ναού μας, μέτρα αυστηρά και με κλειστές τις πόρτες.

Είναι δύσκολο και οδυνηρό για όλους μας το θέμα της διαχείρισης των 25 ατόμων εντός του Ναού. Ποιον θα βάλλεις στο Ναό; Ποιόν  θα απαγορεύσεις να είναι μέσα; Είμαστε υποχρεωμένοι να το τηρήσουμε αυτό

 Προς αποφυγήν λοιπόν παρεξηγήσεων, υποχρεωνόμαστε, μόλις συμπληρωθεί ο αριθμός των 25 ατόμων, οι θύρες του Ναού μας να κλείνουν.

Και τώρα λέω κι εγώ. Ναι να ζήσουμε επί τέλους με τούτη την ευκαιρία της πανδημίας διαφορετικά τα Χριστούγεννα, αλλά πώς;

 

Μέσα από την Ορθοδοξία μπορούμε να αναζητήσουμε τη «χαμένη ψυχή μας»

Λέει ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Καλοκαιρινός σε ένα παλαιότερο άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή».

Τα χαμένα Χριστούγεννα, συμπληρώνω.

«Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κατα­κλύζονται αυτές τις εορταστικές ημέ­ρες από τις λεγόμενες, δημοσιογραφι­κά, «ειδήσεις της αγοράς», που αφο­ρούν την κίνηση των καταστημάτων, ε­πικεντρώνοντας   το   ενδιαφέρον   τους   στο «χριστουγεννιάτικο τραπέζι». Με άλλα λόγια, το εορταστικό... βάρος πέφτει στο τι θα φάμε και θα πιούμε, στο πώς και πού θα διασκεδά­σουμε και τι ρούχα θα φορέσουμε για να αισθανθούμε όσο περισσότερο... γιορτινοί γίνεται.

Η σκέψη δηλαδή όλων μας σχεδόν είναι στραμμένη στην καταναλωτική... διάσταση των Χριστουγέννων. Πρόκειται για την καθα­ρά υλιστική άποψη που έχει επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες.

…Δυστυχώς, έχουμε λησμονήσει ότι οι μεγά­λες αυτές γιορτές, ειδικά, καθιερώθηκαν κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια από τις Οικουμε­νικές Συνόδους, για να μας δίνουν την ευκαι­ρία υπενθυμίσεως των δύο αυτών κορυφαίων θρηοκευτικο-ιστορικών γεγο­νότων -της Γεννήσεως και της Αναστάσεως- και, φυσικά, προ­σεγγίσεως των υψηλών νοημά­των και μηνυμάτων τους, που αποτελούν την Αλήθεια της Ζωής. η οποία εκπορεύεται μέσα από αυτές.

Τα Χριστούγεννα -όπως και το Πάσχα- μπο­ρούμε -εάν πραγματικά συμμετάσχουμε στον εορτασμό τους διά της Εκκλησίας- να ξανα­βρούμε την χαμένη επικοινωνία με την ψυχή μας …

…Όμως, εμείς τίποτε από αυτά δεν κάνουμε. Αντί να πάμε στην Εκκλησία, αντί να σταθούμε: για λίγο στα πιο σημαντικά από τα Θεία Λόγια των ημερών, αντί να ενδιαφερθούμε και να χτυπήσουμε την «διπλανή μας πόρτα» αναζητώντας το μοναχικό συνάνθρωπο, στριμωχνόμαστε στα σούπερ μάρκετ και στα καταστήματα. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Αυτό … και φέτος. Και τα Χριστούγεννά, δεν πρόκειται να είναι για τους πιο πολλούς από εμάς τίποτε περισσότερο από μια ποικιλόμορφη... ευκαιρία κραιπάλης. Αφού -απλούστατα- στα σούπερ -μάρκετ βρίσκεις τα πάντα, εκτός από τη χαμένη ψυχή σου…

Λοιπόν αδελφοί

Ένας Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιερώνυμος, θέλησε κάποτε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο, από κάθε άλλη φορά και όλο τον άλλο κόσμο. Πήγε λοιπόν στη Βηθλεέμ,  κλείστηκε στο σπήλαιο όπου γεννήθηκε  ο Χριστός, κι εκεί έμεινε για να περάσει τη νύχτα της Γέννησης του Θεανθρώπου, γονατιστός μπροστά στη Φάτνη και προσευχόμενος. Όλη την νύχτα λοιπόν στην προσευχή του έλεγε: «Χριστέ μου, που απόψε γεννάσαι εσύ σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιο δώρο σαν ανταπόδωμα θα ήθελες  να προσφέρω  στη γέννηση Σου;» Απαρίθμησε όλα όσα είχε απαρνηθεί,  όσα προσέφερε  για χάρη Του. Περιουσία, μόρφωση, ανέσεις, τα πάντα. Τη ζωή μου, έλεγε, απόψε να ζητήσεις θα στη χαρίσω. Απάντηση όμως δεν έπαιρνε. Αυτός συνέχισε να μιλά στο Θεό με πιο πολύ θέρμη ακόμη. Ώσπου κατά τα μεσάνυχτα άκουσε φωνή εξ ουρανού που ανταποκρινόταν στο αίτημα του. «Ιερώνυμε, όλα όσα μου λες  ότι μου πρόσφερες μέχρι τώρα ή προτίθεσαι να μου δώσεις για μένα είναι άχυρα».

-«Και η ζωή μου Κύριε και όσα έχω προσφέρει σε Σένα τόσα αξίζουν »

Και η απάντηση ήτανε  «Ναι».

-«Τι άλλο λοιπόν Κύριε, θέλεις να σου προσφέρω απόψε στη γέννηση Σου»;

-«Κάτι ζητώ από σένα Ιερώνυμε  και από όλους τους ανθρώπους, που μπορείς να μου δώσεις .

-«Ζητώ τις  αμαρτίες σου, ζητώ την καρδιά σου. Εγώ  ήλθα στον κόσμο για να φέρω τη λύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων».

Να λοιπόν τί σημαίνει να είναι φέτος και κάθε χρόνο διαφορετικά τα Χριστούγεννα.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020

Λειτουργία των Ιερών Ναών κατά το χρονικό διάστημα από 15η Δεκεμβρίου ε. ε. έως και την 7η Ιανουαρίου 2021

 

         ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

   ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

Αοιθμ. Ποωτ. .. . 900                                                                          Έν Μυτιλήνη τή   16/12/2020



       Προς τούς Αρχιερατικούς Επιτρόπους και Εφημερίους τής καθ' ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Αγαπητοί πατέρες,

Συμφώνως με την υπ.' αριθ. 3032/ 15. 12. 2020 Εγκύκλιό τής Ιεράς Συνόδου με θέμα « Αποφάσεις τής Διαρκούς Ιεράς Συνόδου τής 15. 12. 2020, ως πηρός την λειτουργίαν των Ιερών Ναών κατά το χρονικό διάστημα από 15η Δεκεμβρίου ε. ε. έως και την 7η Ιανουαρίου 2021 γνωρίζομεν υμίν τα έξης:

1) Οι Ιεροί Ναοί θα παραμείνουν ανοικτοί για τούς πιστούς τόσο για προσκύνηση και κατ' Ιδίαν προσευχή όσο και για συμμετοχή στις Θείες Λειτουργίες των τριών μεγάλων εορτών τού Αγίου Δωδεκαημέρου ( Χριστούγεννα, Περιτομή τού Χριστού εξουσιοδοτηθέντος και Θεοφάνεια ). Κατά την είσοδο στον Ιερό Ναό πρέπει νά εφαρμόζεται, με την επιτήρηση ειδικά έπη τούτω προσώπου, η τήρηση τής αποστάσεως των δύο ( 2 ) μέτρων μεταξύ των πιστών. (Η παρουσία πιστών εντός των Ιερών Ναών θα είναι σύμφωνη με την αναλογία τού ενός ( 1) προσώπου ανά δεκαπέντε ( 15 ) τ.μ. επιφανείας και με ελάχιστη απόσταση δύο ( 2 ) μέτρων μεταξύ τους, με μέγιστο επιτρεπόμενο αριθμό πιστών σέ μικρούς Ναούς ( έως 375 τ.μ., σύμφωνα με την άνω αναλογία ) τα είκοσι πέντε ( 25) πρόσωπα και σέ κεντρικούς Ιερούς Ναούς ( Μητροπολιτικούς κλπ. ) των ενοριών πόλεων και χωρίων τα πενήντα ( 50 ) πρόσωπα. Κατά τον υπολογισμό των ως άνω προσώπων εξαιρούνται οι λειτουργοί και το προσωπικό τού Ιερού Ναού (ιεροψάλτες, νεωκόροι και επίτροποι ).

2 ) Οι πιστοί την διάρκεια τής παραμονής τους εις τον Ιερόν Ναών υποχρεούνται απαραιτήτως νά φέρουν προστατευτικό κάλυμμα προσώπου ( μάσκα την όποια θα αφαιρούν μόνο κατά την Θεία Μετάληψη. Δυστυχώς, κάποιοι ιερείς αποτρέπουν τούς πιστούς νά φορούν μάσκα κατά την είσοδο τους και παραμονή τους στον Ιερόν Ναό. Αυτή ή ανυπακοή τους στις αποφάσεις τής Εκκλησίας και τού Επισκόπου τους δείχνει από την μία πλευρά έλλειψη υγιούς εκκλησιαστικού φρονήματος εκ μέρους τους και από την άλλη καθίστανται υπεύθυνοι διά την μετάδοσίν τού φονικού Ιού εντός των Ιερών Ναών. Παρακαλούμεν θερμώς νά εκλείψουν αυτές οι αρρωστημένες πνευματικές καταστάσεις.

3) Οι Ιεροί Ναοί οφείλουν νά έχουν ανάρτηση- στις εισόδους και έξοδούς τους και σε μέρος εμφανές - επιγραφή, εις την οποίαν θα αναγράφεται α ) η χρήσις τής υποχρεωτικής μάσκας για τούς πιστούς, και β) ό συνολικός αριθμός των πιστών εντός των Ιερών Ναών, συμφώνως προς τις ανωτέρω υγειονομικές υποδείξεις.

4 ) Οι προβλεπόμενες αποστάσεις των δύο ( 2 ) μέτρων μεταξύ των πιστών θα πρέπει νά τηρούνται τόσο κατά την ώρα τής Θείας Κοινωνίας όσο και κατά την διανομή τού αντιδώρου, τού άρτου, των κόλλυβων και άλλων ευλογιών.

5 )Ο φυσικός εξαερισμός των Ιερών Ναών, όταν παραμένουν ανοικτοί, είναι υποχρεωτικός. Εις περίπτωσίν χρήσεως τεχνητού κλιματισμού, ενδείκνυται η άμεσος μέριμνα διά τον καθορισμόν των φίλτρων του , καθώς και ή εξασφάλισις ταυτόχρονα φυσικού εξαερισμού από τίς πόρτες και τα παράθυρα αυτού, κατά τη διάρκεια τής λειτουργίας του. Ακόμη οι Ιεροί Ναοί οφείλουν νά έχουν υποχρεωτικώς αντισηπτικά , χαρτομάντηλα και χάρτινες πετσέτες τόσο στην είσοδο τους ( παγκάρια ) όσο και μέσα στο (Ιερό Βήμα για τους εκεί διακονούντες .

6) Τα όργανα διοικήσεως ( επίτροποι το προσωπικό τού Ιερού Ναού ( νεωκόροι ) και οι εθελοντές (ιερόπαιδες κλπ. ) υποχρεούνται νά φέρουν τα υπό τού νόμου προβλεπόμενα μέτρα προστασίας ( μάσκα, γάντια ). Ό αριθμός των ιεροψαλτών κάθε χορού δεν δύναται νά υπερβαίνει των τριών ( 3 ), ενώ είναι επιβεβλημένο νά τηρείται μεταξύ τους απόσταση τριών ( 3 ) μέτρων.

7 ) Όσον άφορα εις την τέλεσιν των Ιερών Μυστηρίων τού Γάμου και τής Βαπτίσεως και των Εξοδίων Ακολουθιών, Ισχύει ό περιορισμός των εννέα ( 9 ) συνολικά προσώπων εντός των Ιερών Ναών, εξαιρουμένων των Ιερέων και τού προσωπικού τού Ιερού Ναού. Ως πηρός στολισμούς των Ιερών Ναών, θεωρείται απαραίτητος η προτίμησις τής λιτότητος και τής άπλότητος

8)              Τα ανωτέρω ισχύουν δι' όλους τούς Ενοριακούς, Προσκυνηματικούς και Κοιμητηριακούς Ιερούς Ναούς καθώς και τίς Ιερές Μονές, Μετόχια και Ησυχαστήρια και

9)    Κατά την Εορτή των Θεοφανίων δεν θα πραγματοποιηθούν Λιτανείες έκτος των Ιερών Ναών και ό Μέγας Αγιασμός με τον καθαγιασμό των υδάτων θα τελεσθούν εντός Αυτών. Πηρός αποφυγή συνωστισμού έμπροσθεν των δοχείων με τον Μεγάλο Αγιασμό και κατά την επικρατούσα σέ πολλούς Ιερούς Ναούς πρακτική, θα γίνεται ή τοποθέτησή του σέ φιαλίδια και ή διανομή του στους πιστούς.

Ευχόμενοι, λοιπόν, και προσευχόμενοι εις τον Μέγαν Ιατρών των Ψυχών και των σωμάτων ημών, Τον εκ Παρθένου τευχθέντα , Κύριον Ήσουν Χριστών, διά την ταχεία κατάπαυσίν τής εν λόγω φονικής επιδημίας, διατελούμε


 

 


Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

ΒΗΜΑΤΙΖΟΝΤΕΣ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 


Καθώς βηματίζουμε προς τα Χριστούγεννα η Εκκλησία, με τέλεια παιδευτικό τρόπο, μας οδηγεί σε μια σημαντική συνάντηση. Μας καθοδηγεί και μας προωθεί να συναντήσουμε ευλογημένες και αγιασμένες μορφές, που προετοίμασαν τον ταλαίπωρο κόσμο για την μεγάλη και συγκλονιστική, την σώζουσα και ελπιδοφόρα συνάντηση με τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή.
Έτσι με φιλάνθρωπο τρόπο προσεγγίζει την ταραγμένη ζωή μας και στο ανήσυχο σκοτάδι της αγωνίας μας, ρίχνει ιλαρό φως με την προβολή και την παρουσίαση των ιερών μορφών των Προπατόρων.

Ταυτόχρονα φέρνει στ’ αυτιά μας ένα αγωνιώδες κάλεσμα του Θεού για την πραγματοποίηση, μέσα στα όρια του ανίσχυρου και πεινασμένου  κυριολεκτικά στη ψυχή κόσμου, μας, ενός Μεγάλου Δείπνου. Μας φέρνει πιο κοντά στην ουσία και το περιεχόμενο, το βάθος της Σάρκωσης του Θεού. Τότε ακριβώς μετέχουμε στο σωτήριο Δείπνο ζώντας, προσωπικά και βαθειά. 

Εύκολα, αδελφοί μου, ο άνθρωπος με καθαρά μάτια μπορεί να διακρίνει το σωτήριο νόημα του Δείπνου, στο οποίο σήμερα, με την ευκαιρία της μνήμης των προπατόρων του Κυρίου μας και ενώ βρισκόμαστε στα Προπύλαια των Χριστουγέννων, αναφέρεται η Εκκλησιά. Ένα Δείπνο αλλιώτικης μορφής. Ένα δείπνο με το οποίο ο πιστός κοινωνεί το Χριστό. Εξάλλου σε κάθε εποχή, πολύ περισσότερο στην δική μας, που την διακρίνει η βαριά και καταθλιπτική σύγχυση γύρω από τα πνευματικά, που ο άνθρωπος τριγυρνά τους άφιλους και ανάδελφους κοινωνικούς δρόμους περίτρομα και βασανιστικά, που τον τρέφει ο άγριος υλιστικός μας πολιτισμός με τα ευτελή, ατελή και φθοροποιά ξυλοκέρατά του. που γονατισμένος νευροψυχικά, όπως είναι, δεν αντέχει να σηκώνει κεφάλι και ν ατενίζει μ ελπίδα το μέλλον του, αφού το παρόν τον κρατά δέσμιο στην σκληρή πραγματικότητα, που κολυμπάει στ αγαθά, αλλά παραμένει αχόρταγος, πεινασμένος εσωτερικά και βασανίζεται,  που άτολμα απευθύνεται στον Θεό ή πεισματικά τον αγνοεί και προσπερνά αδιάφορα από κοντά Tου για να γίνεται η πείνα και η δίψα της καρδιάς ολοένα και περισσότερο εφιαλτική, ο Θεός, ταπεινά. σιωπηρά και χαρισματικά, επιμένει να προσφέρει το ιερό και μαρτυρικό Tου Σώμα, για να τραφεί το πολύπαθο πλάσμα Tου, ο άνθρωπος.

Μεγαλόπρεπο το Δείπνο της βασιλείας του Θεού. Μεγαλόπρεπο και πλούσιο σε πνευματικά αγαθά, όπως και ο Θεός ο οποίος το ετοίμασε για χάρη των ανθρώπων και τους οποίους εκάλεσε να γίνουν συμμέτοχοι αυτών των αγαθών.

Όμως ποια η ανταπόκριση στη μεγάλη και τιμητική αυτή πρόσκληση; Δυστυχώς, όχι μόνο αρνητική, αλλά και αποκαρδιωτική. Πρώτον, γιατί ήταν καθολική, αφού «ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες». Καθολική άρνηση σαν να ήταν προσυνεννοημένοι κάτι που εκφράζει την κοινωνική κατάσταση της εποχής, ή της κάθε εποχής. Η κατάσταση ήταν αποκαρδιωτική όχι μόνο από την καθολικότητα της άρνησης, αλλά και από τους λόγους που ο καθένας επικαλέσθηκε για να δικαιολογήσει την άρνησή του. Κοινό χαρακτηριστικό όλων, η απροθυμία και η άρνηση.

«Αγρόν ηγόρασα», είπε ο πρώτος «και έχω ανάγκη να πάω να το δω». Μια απάντηση που έγινε παροιμιώδης και που εκφράζει διαχρονικά την πλήρη αδιαφορία.

Ο δεύτερος, επικαλείται λόγους επαγγελματικούς. Και αυτοί οι επαγγελματικοί λόγοι όχι μόνο τον απορρόφησαν, αλλά και τον έκαναν άπληστο και προ πάντων, υλόφρονα.

Ο τρίτος θα προβάλει σαν δικαιολογία της άρνησής του το γάμο και την οικογένεια.

Οι καλεσμένοι της παραβολής, αγαπητοί Χριστιανοί, πρόταξαν τρεις διαφορετικούς λόγους για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους. Το Δείπνο όμως δεν ματαιώθηκε, ούτε και η πρόσκληση έλαβε τέλος. Η πρόσκληση του Θεού είναι προσωπική και άρα διαχρονική. Απευθύνεται συνεχώς σ’ όλους τους ανθρώπους. Απευθύνεται στους Χριστιανούς και πάλι λίγο πριν το γεγονός της ενανθρώπησης. Απευθύνεται σε μας που δυστυχώς όλο και λιγότερο, όλο και πιο επιδερμικά και εξωτερικά βιώνουμε το γεγονός; Σε μας που περιοριζόμαστε σ’ ένα εξωτερικό διάκοσμο, στις βιτρίνες των ημερών, στα φαγοπότια, τα ξενύχτια, τις διασκεδάσσεις. Σε μας που λέμε πως γιορτάζουμε Χριστούγεννα μα λείπει από αυτά ο Χριστός!

Αλλά και όσοι βρισκόμαστε στην Εκκλησία, ανταποκρινόμαστε στην πρόσκληση για συμμετοχή στο Δείπνο της βασιλείας του Θεού, τη Θεία Κοινωνία; Σ’ αυτή την πρόσκληση που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που τελείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, απαντούμε θετικά; Κι ακόμη περισσότερο, όσοι ανταποκρινόμαστε θετικά, μήπως η συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας έγινε μια απλή συνήθεια; Πόσοι πλησιάζουμε στο μυστήριο με τη συναίσθηση του φόβου του Θεού, ή την πίστη ότι ζούμε το γεγονός της Ενανθρώπησης του Θεού και ζούμε πραγματικά τη δική μας ανάσταση;

H Ζωοτρόφος Τράπεζα που ετοίμασε ο Σαρκωμένος Θεός και παρέδωσε δια της Εκκλησίας Tου στην έναγχο πικραμένη και πνευματικά ταλαιπωρημένη ανθρωπότητα προκαλεί ανύσταχτα, σταθερά και ατελείωτα τον αχθοφόρο της καθημερινότητας. Σε Δείπνο ζωής μας καλεί ο Χριστός. Με την αδιάλειπτη δική Tου παρουσία και την ζωντανή προσφορά. Σφάγιο χορταστικό ο Ίδιος απλωμένο στο ζωοφόρο Τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας.

Αδελφοί μου, πλησιάζουν Χριστούγεννα. Ο Ιησούς, με τη μορφή του «δούλου» της παραβολής, μας προσκαλεί και σήμερα «έρχεσθε ότι έτοιμά εστι πάντα». Μας καλεί να μετατρέψουμε το σπήλαιο της καρδιάς μας σε νέα Βηθλεέμ απ’ όπου θα διαλαλείται η ενανθρώπηση πλέον και σαν εσωτερική μαρτυρία ο απόηχος της οποίας θα αντανακλά στην όλη ζωή και συμπεριφορά μας. Ο Κύριος είναι σαφής: «Λέγω γαρ υμίν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου». Εμείς σε ποιους ανήκουμε, στους «εκλεκτούς» ή στους «κεκλημένους»; Η απόφαση είναι προσωπικά δική μας. Αμήν.

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010

Στά βουνά τῆς Κύπρου τότε ἔπνεε τῆς λευτεριᾶς ὁ ὁλοκάθαρος ἀέρας. Δέν εἶχαν μολύνει τά Ἱερά τῆς Κύπρου χώματα σκληροί κατακτηταί. Μέ τόν θρίαμβο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου κυμάτιζε ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι σάν γλυκόφωνη φλογέρα εἶχε ἀκουσθῆ στά ἱερά χώματα τῆς Κύπρου τό κήρυγμα τοῦ Παύλου καί τῶν συνεργατῶν του.

Βοσκός ἦταν στήν Κύπρου ὁ Σπυρίδων. Ζοῦσε χαρούμενη ζωή, βόσκοντας τό κοπάδι του. Καί τά βράδυα δίδασκε τήν χριστιανική πίστι καί ἀγάπη. Δέν ἤξερε γράμματα πολλά. Κι ὅμως γινότανε δάσκαλος τῆς Πίστεως, σοφός, γιατί τόν ἐφώτιζε ὁ Θεός καί τόν ὁδηγοῦσε ἡ ἀγάπη.

Ὅλοι τόν ἀγαπούσαν καί τόν ἐσέβοντο. Κι ὅταν πέθανε ὁ ἱερεύς τοῦ τόπου των, ὅλοι μ’ ἕνα στόμα τόν ἐζήτησαν καί τόν ἔπεισαν νά γίνη αὐτός ὁ Ποιμένας τῶν ψυχῶν των. Ἔτσι ἔγινε. Κι ὅταν ἀργότερα ἐχήρευσε ἡ Ἐπισκοπή τῆς Τριμυθούντος. Κλῆρος καί Λαός ἀνέβασαν στό θρόνο τόν Σπυρίδωνα. Κι ἦταν ἀλήθεια ἄξιος γιά τό ἀξίωμα. Ἦταν Θεόπνευστος. Ἦταν ὅλος ἀγάπη. Ἦταν ὅλος ἁγιότητα καί διδασκαλία καί παράδειγμα και φῶς. Πῆρε τόν τίτλον τοῦ θαυματουργοῦ γιατί ἄπειρα θαύματα ἔκαμε μέ τήν πίστι τοῦ Χριστοῦ.

Στήν πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο μέ θαῦμα ἀπεστόμωσε τόν Ἄρειο, δείχνοντας σ’ αὐτόν, πώς ὁ Θεός εἶναι ἕνας, ἀλλά καί τρισυπόστατος. Παίρνοντας ἕνα ἁπλό κεραμίδι στά χέρια του καί λέγοντας τό, « Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ἔκαμε ὥστε τό νερό νά τρέξη κάτω, ἡ φωτιά πού ψήνει τό κεραμίδι νά φύγη πρός τά ἐπάνω καί τό χῶμα στεγνό νά μείνη στήν παλάμη του.

Ὅταν ἀργότερα ὁ Βασιλεύς Κωνστάντιος, γυιός τοῦ Μεγ. Κωνσταντίνου, ἀρρώστησε φοβερά στήν Ἀντιόχεια, ἔστειλε νά τοῦ φέρουν ἀπ’ τήν Τριμυθοῦντα τόν θαυματουργό Ἐπίσκοπο νά τόν θεραπεύση. Καί τόν θεράπευσε καί στή συνέχεια ἀνέστησε καί τό μονάκριβο παιδί μιᾶς μάνας, πού μέ σπαραγμό ἦρθε καί τό ἀπέθεσε νεκρό στά πόδια του.

Μέ τήν προσευχή του ἄνοιγε τούς Οὐρανούς καί πότιζε τή διψασμένη γῆ σέ χρόνια ξηρασίας ἤ σταματοῦσε τίς βροχές, ὅταν κινδύνευαν νά πλημμυρίζουν τά χωράφια.

Ζοῦσε γιά τίς ἀνάγκες τοῦ λαοῦ του. Ὅλοι μικροί καί μεγάλοι σέ κεῖνον ἔτρεχαν, γιατί ἐγνώριζαν πώς συμπονεῖ στόν πόνο τους. Μιά χήρα ἀπροστάτευτη ἔρχεται μιά μέρα νά τοῦ ζητήση μέ πικρά δάκρυα ἕνα δάνειο γιά νά μή πουλήση ἡ δύστυχη τό σπίτι της. Ποῦ νάβρισκε ὅμως ὁ Ἅγιος τό μεγάλο ποσόν πού χρειαζότανε! Χρήματα δέν εἶχε νά τῆς δώση. Κι ἔτσι πού συλλογιζότανε, ἕνα φίδι πῆρε τό μάτι του νά τριγυρνᾶ στήν πρασινάδα. Κάποτε, σκέφτηκε ὅτι τό ραβδί τοῦ Ἀαρών ἔγινε φίδι. « Ἄς ἤτανε τό φίδι αὐτό νά γινότανε χρυσάφι γιά τή δύστυχη γυναίκα. Φιλάνθρωπε Κύριε, κάμε τό θαῦμα σου». Κι ἅπλωσε τό χέρι του στό φίδι κι αὐτό ἄστραψε ὁλόχρυσο στά χέρια του. « Πάρτο κυρά μου, τῆς εἶπε δίνοντάς το, πούλησε το καί κράτησε τά χρήματα γιά τίς ἀνάγκες σου».

Ὅταν βρισκότανε μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα καί λειτουργοῦσε, ὁ κόσμος ἔβλεπε Ἀγγέλους νά στέκωνται κοντά του. « Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντας σοι ἱερώτατε» ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας.

Ὅταν ἔλλειπε στή Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἔχασε ἀπό φοβερή ἐπιδημία τήν κόρη του. Κι ὅταν ἐπέστρεψε εἶδε τά μάτια τῶν Χριστιανῶν δακρυσμένα. Τότε πάνω στόν πόνο του μίλησε στόν τάφο τή νεκρή κόρη του κι ἄκουσε τή φωνή της! Γι’ αὐτό ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: « Διό νεκρά σύ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς καί ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες».

Ἀναπαύεται τώρα τό ἅγιο του λείψανο στήν Κέρκυρα. Ἄλλα μεγάλα θαύματα εἶδαν μέ τά μάτια τους οἱ Κερκυραῖοι καί τά ἔγραψαν μέ ἀνεξίτηλα γράμματα στήν ἱστορία. Κι ἀκόμα θά ἔρθη ἡ στιγμή γιά τό στερνό τό θαῦμα: Γιά τήν πλήρη ἀπελευθέρωση τῆς Κύπρου.

Αναρτήθηκε από amphilochios

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

Κυριακή Ι’ Λουκά: H θεραπεία της συγκύπτουσας


 Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας


Κυριακή Ι’ Λουκά: H θεραπεία της συγκύπτουσας

https://www.impantokratoros.gr/

(Λουκά ιγ΄,10-17)
Ἐξήγησις ὑπομνηματική εἰς τό κατά Λουκάν Εὐαγγέλιον, κεφ.ιγ΄
«καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ (:και να, εκεί υπήρχε μία γυναίκα που είχε πνεύμα ασθένειας επί δέκα οκτώ χρόνια)» [Λουκ. 13 ,11].

Υπήρχε στη Συναγωγή μία γυναίκα που εξαιτίας της ασθένειάς της επί δέκα οκτώ χρόνια ήταν διαρκώς σκυμμένη προς το έδαφος. Και αυτό ωφελεί όχι και λίγο εκείνους που σκέπτονται σωστά. Γιατί πρέπει εμείς να συλλέγουμε από παντού αυτό που είναι χρήσιμο. Μπορούμε λοιπόν και από αυτό να δούμε και ότι ο Σατανάς δέχεται πολλές φορές την εξουσία ενάντια σε κάποιους, οι οποίοι προφανώς αμαρτάνουν και αντί των αγώνων της ευσέβειας προτιμούν τη ραθυμία, τους οποίους όταν τους κυριεύσει, τους προκαλεί πολλές φορές τέτοιες σωματικές ασθένειες, επειδή είναι τιμωρός και πολύ σκληρός. Και του επιτρέπει αυτό κατά πολύ μεγάλη οικονομία ο παντεπόπτης Θεός, με σκοπό, καταπονημένοι από το βάρος της δυστυχίας τους, να προτιμήσουν να μεταπηδήσουν προς τα καλύτερα. Και πράγματι ο σοφότατος Παύλος κάποιον στην Κόρινθο, που είχε κατηγορηθεί για πορνεία, τον παρέδωσε στον Σατανά προς καταστροφή της σάρκας του, ώστε να σωθεί το πνεύμα του. Και η συγκύπτουσα λοιπόν γυναίκα λέγεται ότι το έπαθε αυτό από διαβολική αγριότητα. Δηλαδή, όπως είπα, περιφρονημένη από τον Θεό εξαιτίας των αμαρτημάτων της, δηλαδή γενικά και αποκλειστικά για τον λόγο αυτό, γιατί αίτιος των ασθενειών στα ανθρώπινα σώματα έγινε ο πανούργος Σατανάς, αφού και μέσω αυτού λέμε ότι επιτελέστηκε η παράβαση του Αδάμ, με την οποία τα ανθρώπινα σώματα οδηγήθηκαν στην ασθένεια και στο θάνατο.

Ωστόσο, ενώ οι άνθρωποι βρίσκονταν σ’ αυτά, δεν μας περιφρόνησε ο Θεός, όντας από τη φύση Του αγαθός, και ενώ οι ασθενείς ήταν τιμωρημένοι με μακρά και ανυπόφορη ασθένεια, τους απάλλαξε από τα δεσμά, καθιστώντας κατά άριστο τρόπο απαλλακτική των ανθρωπίνων παθών την παρουσία και ανάδειξή Του σ’ αυτόν τον κόσμο· γιατί ήρθε για να αναμορφώσει τη ζωή μας όπως ήταν στην αρχή. Γιατί σύμφωνα με αυτό που έχει γραφεί: «ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ᾅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς (:ο Θεός δε δημιούργησε τον θάνατο, ούτε ευχαριστείται με την απώλεια των ζωντανών. Γιατί δημιούργησε τα πάντα για να υπάρχουν, και τα δημιουργήματα του κόσμου έγιναν για να διατηρούνται σώα, και δεν υπάρχει σ’ αυτά φάρμακο καταστροφής)» [Σοφία Σολομώντος 1, 13-14] και «φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον (:αλλά από τον φθόνο του διαβόλου μπήκε στον κόσμο ο θάνατος)» [Σοφία Σολομώντος 2, 24].

Για την ανατροπή του θανάτου και της φθοράς και του φθόνου που εκδηλώθηκε εναντίον μας από τον πονηρό και αρχέκακο δράκοντα έγινε η ενσάρκωση του Λόγου, δηλαδή η ενανθρώπηση. Κι αυτό αποδεικνύεται ολοκάθαρα από τα ίδια τα πράγματα. Ελευθέρωνε λοιπόν τη θυγατέρα του Αβραάμ από την τόσο μακροχρόνια ασθένεια, προσφωνώντας και λέγοντας: «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου (: Γυναίκα, είσαι ελεύθερη από την ασθένειά σου)». Η φωνή ήταν πολύ θεοπρεπεστάτη, γεμάτη από την ανώτατη εξουσία! Γιατί με νεύμα βασιλικό διώχνει την ασθένεια. Έθεσε επίσης και τα χέρια Του επάνω σ’ αυτήν. «καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν (: «Και αμέσως», λέγει, «σηκώθηκε όρθια και δόξαζε τον Θεό»). Μπορούμε λοιπόν από αυτό να δούμε, ότι η αγία σάρκα φορούσε τη δύναμη και ενέργεια του Θεού· γιατί ήταν δική Του, και όχι κανενός άλλου, που υπήρχε χωριστά και ιδιαίτερα, όπως νομίζουν κάποιοι με τρόπο ανοσιότατο.

«ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου» (: Ο δε αρχισυνάγωγος αγανακτώντας, διότι ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία μέρα Σάββατο, έλαβε τον λόγο και είπε στον λαό· έξι ημέρες είναι εκείνες, κατά τις οποίες πρέπει να εργαζόμαστε· σε αυτές δε τις εργάσιμες ημέρες να έρχεσθε και να θεραπεύεσθε και όχι κατά την ημέρα του Σαββάτου)» [Λουκά 13, 14].

Κι όμως, πώς δεν έπρεπε ο αρχισυνάγωγος μάλλον να θαυμάσει τον Χριστό που ελευθέρωσε τη θυγατέρα του Αβραάμ από τα δεσμά; Την είδες να είναι απαλλαγμένη από την πάθησή της με τρόπο θαυματουργικό. Δεν είδες τον ιατρό να προσεύχεται, ο οποίος δεν έλαβε ως αίτημα από άλλον τη θεραπεία της ασθενούς, αλλά αυτό που έκανε ήταν έργο της δικής Του εξουσίας. Αφού είσαι αρχισυνάγωγος, γνωρίζεις οπωσδήποτε τα γραμμένα από τον Μωυσή. Τον είδες αυτόν να προσεύχεται σε πολλές περιπτώσεις και να μην έχει κάνει τίποτε απολύτως με τη δική του δύναμη. Και πράγματι όταν η Μαριάμ προσβλήθηκε από λέπρα απλώς και μόνο επειδή είπε κάτι εναντίον αυτού ως κατηγορία (και αυτό είναι αλήθεια· γιατί λέγει, είχε νυμφευτεί γυναίκα Αιθιόπισσα), δεν παρουσιάσθηκε ανώτερος από το κακό, αλλά ικετεύει γονατιστός τον Θεό, λέγοντας· «Θεέ μου, σε παρακαλώ, θεράπευσέ την». Και όμως χωρίς να ικετεύει συγχωρήθηκε η ποινή της αμαρτίας της. Αλλά και καθένας από τους άγιους προφήτες, ενώ κάπου έκανε κάτι γενικά, εμφανίζεται να το έκανε αυτό με τη δύναμη του Θεού. Εδώ όμως σε παρακαλώ πρόσεχε, ότι ο Σωτήρας των όλων Χριστός δεν αναπέμπει προσευχή, αλλά αναθέτει στη δική του Δύναμη την επιτέλεση του θαύματος, θεραπεύοντας με τη φωνή Του και με το άγγιγμα του χεριού Του. Γιατί, όντας Κύριος και Θεός, παρουσίαζε την σάρκα Του ισοδύναμη προς τον εαυτό Του, στο να μπορεί, εννοώ, να απαλλάσσει από τα νοσήματα. Έπρεπε λοιπόν από αυτό να αντιληφθεί τη δύναμη του σχετικού με Αυτόν μυστηρίου.

Εάν λοιπόν ήταν κάποιος αρχισυνάγωγος εύστροφος, θα μπορούσε να καταλάβει ποιος και πόσο μεγάλος είναι ο Σωτήρας από την τόσο παράδοξη θεοσημία και να μη λέγει αυτά στα πλήθη, ούτε να κατηγορεί τους θεραπευμένους ότι καταλύουν τον νόμο, ως προς την παράδοση της αργίας του Σαββάτου. Εργασία δηλαδή γενικά αποτελεί η θεραπεία· και αδικείται ο νόμος επειδή ο Θεός δείχνει το έλεός Του κατά την ημέρα του Σαββάτου; Σε ποιον έχει προστάξει να είναι σε αργία το Σάββατο; Στον εαυτό του μάλλον ή σε εσένα; Εάν βέβαια στον εαυτό Του, τότε να μην πέφτουν βροχές , να σταματήσουν οι πηγές των υδάτων και οι διαρκείς ροές των ποταμών και οι ανάγκες των ανέμων. Εάν όμως εσένα έχει προστάξει να είσαι σε αργία, να μην κατηγορείς τον Θεό για το ότι και το Σάββατο παρέχει με εξουσία σε κάποιους το έλεός Του. Και γιατί γενικά διέταξε να αργείς το Σάββατο; Για να αναπαύεται, λέγει, ο υπηρέτης σου και το βόδι σου και το υποζύγιό σου και κάθε κτήνος σου. Όταν λοιπόν αναπαύσεις κάποιους, απαλλάσσοντάς τους από τις ασθένειες, και έπειτα το εμποδίζεις αυτό, κατήργησες ολοκάθαρα τον νόμο του Σαββάτου, μην αφήνοντας να αναπαυθούν αυτούς που βρίσκονται σε πόνους και αρρώστιες, αυτούς δηλαδή τους οποίους έδεσε ο Σατανάς.

Αλλά ο αρχισυνάγωγος της αχάριστης Συναγωγής, όταν είδε τη γυναίκα που είχε παράλυτα τα μέλη της και δεν μπορούσε να σταθεί όρθια, αλλά ήταν σκυμμένη προς τη γη και την κοιλιά της, να ελεείται από τον Χριστό και να ανορθώνεται τελείως μόνο με το άγγιγμα του χεριού Του και να βαδίζει όρθια όπως οι συνηθίζουν οι άνθρωποι, και να δοξάζει γι΄ αυτό τον Θεό, δυσανασχέτησε για τη θεραπεία της και καταφλεγόμενος για τη δόξα του Κυρίου, κυριεύεται από τον φθόνο και κατηγορεί το θαύμα και αφού άφησε τον Κύριο ο οποίος τον ήλεγξε για την υποκρισία του, επιπλήττει το πλήθος, ώστε να φανεί ότι αγανακτεί επειδή ήταν ημέρα Σαββάτου, για να πείσει εκείνους που είναι διασκορπισμένοι τις άλλες ημέρες και απέχουν από τις εργασίες, να μην βλέπουν και να μη θαυμάζουν ούτε το Σάββατο τα μεγαλειώδη θαύματα του Κυρίου, μήπως και πιστέψουν κάποτε. Αλλά πες μας, δούλε του φθόνου, ποιο έργο σου απαγόρευσε ο νόμος, ο οποίος σου λέγει, «Να απέχεις από κάθε έργο χειρωνακτικό την ημέρα του Σαββάτου»; Άραγε από το έργο μέσω του στόματος και του λόγου; Πάψε λοιπόν να τρως και να πίνεις και να μιλάς και να ψάλλεις το Σάββατο. Και εάν δεν τα κάνεις αυτά, ούτε διαβάζεις τον νόμο, τότε σε τι σου χρειάζεται το Σάββατο;

Αλλά ο μωσαϊκός νόμος απαγορεύει την εργασία που γίνεται με τα χέρια. Και ποιο έργο χεριών είναι το να ανορθώσει θεραπεύοντας μια γυναίκα με τη φωνή Του και μόνο; Εάν όμως επειδή η γυναίκα θεραπεύθηκε πραγματικά, αυτό το ονομάζεις έργο, τότε έργο κάνεις και συ, κατηγορώντας τη θεραπεία. Αλλά της λέγει· «Απαλλάσσεσαι από την ασθένεια», και θεραπεύθηκε. Τι λοιπόν; Και συ δεν λύνεις το Σάββατο την ζώνη σου, δεν λύνεις το υπόδημα των ποδιών σου, δεν στρώνεις το στρώμα σου, δεν ξεπλένεις το χέρι σου που είναι λερωμένο από τα φαγητά; Πώς λοιπόν αγανακτείς για μία μόνο λέξη, το «Απολύεσαι»; Και ποια εργασία έκανε η γυναίκα μετά τον λόγο; Άραγε έκανε έργο χαλκευτικής ή ξυλουργικής ή οικοδομικής; Άραγε την ημέρα αυτή έκανε έργο υφαντικής ή υφαντουργίας; Αλλά όμως ανορθώθηκε, λέγει· γιατί γενικά η θεραπεία είναι έργο. Αλλ’ όμως δεν αγανακτείς πραγματικά για το Σάββατο, αλλά βλέποντας τον Χριστό να τιμάται και να προσκυνείται ως Θεός, οργίζεσαι και πνίγεσαι από τον θυμό και λιώνεις από τον φθόνο· και άλλα βέβαια έχεις μέσα στην καρδιά σου, σε άλλον όμως επιτίθεσαι και προβάλλεις προφάσεις. Γι’ αυτό και ελέγχεσαι από τον Κύριο, ο οποίος γνωρίζει τους άδικους διαλογισμούς σου, και δέχεσαι τον χαρακτηρισμό που σου ταιριάζει, ακούοντας να σου λέγει ότι είσαι υποκριτής και αλαζόνας και ύπουλος.

«ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;» (: Αποκρίθηκε τότε εις αυτούς ο Κύριος και είπε· υποκριτή, καθένας από σας κατά την ημέρα του Σαββάτου δεν λύει το βόδι του ή τον όνο από την φάτνη του και πηγαίνει να το ποτίσει; Αυτό δεν το θεωρείτε παράβαση της αργίας του Σαββάτου, και πολύ ορθώς. Αυτή δε, που είναι θυγατέρα και απόγονος του Αβραάμ, την οποία ο σατανάς έδεσε δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τον βαρύ και καταθλιπτικό αυτόν δεσμό κατά την ημέρα του Σαββάτου;”)» [Λουκ. 13, 15].

Συ λοιπόν, λέγει, απορείς γι’ αυτόν που θεράπευσε τη θυγατέρα του Αβραάμ, αλλά ξεκουράζεις το βόδι και τον όνο, απαλλάσσοντάς τα από τον κόπο και οδηγώντας τα στο νερό, βλέποντας όμως να σώζεται με τρόπο θαυματουργικό ένας άνθρωπος άρρωστος και να τον ευσπλαγχνίζεται ο Θεός, κατηγορείς και τους δύο ότι παρανόμησαν, τον ένα επειδή θεράπευσε, και τον άλλο επειδή απαλλάχθηκε από την ασθένειά του; Πρόσεχε, σε παρακαλώ, τον αρχισυνάγωγο, πόσο πιο άτιμος από το κτήνος είναι ο άνθρωπος, τη στιγμή που φροντίζει βέβαια το βόδι και τον όνο το Σάββατο, ενώ για την συγκύπτουσα γυναίκα, φθονώντας τον Χριστό, δεν ήθελε να απαλλαγεί από την ασθένειά της, ούτε να λάβει την κανονική ίσια μορφή το σώμα της. Αλλά ο φθονερός άρχοντας της Συναγωγής ήθελε η γυναίκα που ανορθώθηκε να είναι σκυμμένη όπως τα τετράποδα, παρά να πάρει το γνωστό στους ανθρώπους σχήμα, αρκεί μόνο να μη δοξάζεται ο Χριστός, ούτε να κηρύσσεται από τα ίδια τα πράγματα ότι είναι Θεός. Επιτιμάται λοιπόν ο αρχισυνάγωγος επειδή είναι υποκριτής, εφόσον τα άλογα ζώα τα οδηγεί το Σάββατο στο νερό, ενώ τη γυναίκα, που είναι όχι μάλλον εξαιτίας του γένους της, όσο εξαιτίας της πίστεώς της, θυγατέρα του Αβραάμ, δεν την θεωρεί άξια να ελευθερωθεί από τα δεσμά της ασθένειάς της, αλλά χαρακτηρίζει την απαλλαγή της από την αρρώστια παράβαση της αργίας του Σαββάτου.

«καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ (:Και ενώ ο Κύριος έλεγε αυτά, καταντροπιάζονταν όλοι οι εχθροί του· αντιθέτως δε όλος ο λαός χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά έργα που γίνονταν απ’ Αυτόν (διότι είχε ακόμη ο λαός άδολη την καρδιά και ανεπηρέαστη από τις συκοφαντίες των Φαρισαίων))» [Λουκ. 13, 17].

Καταντροπιάζονταν βέβαια εκείνοι που εκστόμιζαν διεστραμμένες κρίσεις, εκείνοι που σκόνταφταν στον ακρογωνιαίο λίθο, και συντρίβονταν γι’ αυτό, εκείνοι που ήταν αντίθετοι με τον ιατρό, εκείνοι που αντιδρούσαν στον σοφό κεραμοποιό που έκανε την επανόρθωση των παραμορφωμένων σκευών και δεν τους υπολειπόταν καμιά απάντηση, αλλά ήταν οι ίδιοι αναντίρρητος έλεγχος του εαυτού τους, γιατί αποστομώνονταν και απορούσαν τι άραγε να πουν. Έτσι έραψε το θρασύ στόμα τους ο Κύριος! Ενώ τα πλήθη, που ωφελούνταν από τα θαύματα, χαίρονταν. Γιατί τα γεμάτα δόξα και λαμπρότητα έργα σταματούσαν κάθε συζήτηση και αμφιβολία εκείνων που δεν τα επιζητούν με τρόπο κακοήθη.