ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Για τρία θαύματα ακούσαμε σήμερα στο αποστολικό και στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, που αφορούν την θεραπεία δύο αρρώστων και την ανάσταση ενός νεκρού.Ο Απόστολος Πέτρος με την δύναμη του Χριστού, θεραπεύει τον Αινέα και ανασταίνει την Ταβιθά, μία γυναίκα στολισμένη με το πνευματικό στολίδι της ελεημοσύνης και των έργων της αγάπης. Ο ίδιος ο Χριστός, όπως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο θεράπευσε έναν Παράλυτο ο οποίος ήταν καθηλωμένος τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια στο κρεβάτι του πόνου βασανιζόμενος από την ανυπόφορη ασθένειά Του.

    Το ερώτημα που αναφύεται ακούγοντας γι΄ αυτά τα 3 θαύματα είναι εύλογο : Τι χρόνια να ήταν τότε, και τι άνθρωποι ήταν εκείνοι που ζούσαν την εποχή αυτή, ώστε να γίνονται τέτοια θαύματα;Ούτε οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί, ούτε και τα χρόνια ήταν καλύτερα από τα δικά μας. Τότε ήταν ανάγκη να γίνονται μεγάλα θαύματα (χωρίς αυτό να σημαίνει πως και σήμερα δεν γίνονται) διότι ο λόγος Του Χριστού επιβεβαιωνόταν από το θαύμα των Αποστόλων για να πείθονται οι άνθρωποι για την αλήθεια του κηρύγματος και να στερεώνονται στην πίστη. Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο ότι μετά Την Ανάσταση οι Δώδεκα μαθητές κήρυξαν το Ευαγγέλιο παντού και ο Κύριος συνεργούσε (συνεργαζόταν θα λέγαμε) μαζί τους και βεβαίωνε τον λόγο τους με θαύματα που ακολουθούσαν ύστερα από το κήρυγμα. Βλέπουμε λοιπόν ότι τότε, ήταν ανάγκη πνευματική να γίνονται θαύματα  «σημεία» δηλ. ασυνήθιστα και μεγάλα.

   Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη, όμως κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος μπορεί να διαπιστώσει ότι και σήμερα γίνονται θαύματα, μόνο που μερικά από αυτά τα βλέπεις με τα μάτια της ψυχής κυρίως και όχι του σώματος. Επιτρέπει ο Θεός να συμβαίνουν αυτά τα εξαίσια γεγονότα τα οποία προκαλούν τον θαυμασμό μας και μας βοηθούν να διαπιστώσουμε την πρόνοια του Θεού η οποία μας ακολουθεί και μας σκεπάζει. Στην ζωή του Χριστιανού δεν έχουν θέση ούτε η τύχη, ούτε η σύμπτωση, σχετικά με διάφορα γεγονότα που μας συμβαίνουν. Αλλά πίσω απ΄ όλα αυτά πρέπει να βλέπουμε την φροντίδα και την πρόνοια Του Θεού ο οποίος παρακολουθεί την ζωή μας και μας προστατεύει. Πολλές φορές είναι φανερή η παρέμβαση του Θεού, και άλλες φορές αφανής. Και στις δύο περιπτώσεις οι λόγοι είναι πνευματικοί.

   Το Μεγαλύτερο όμως θαύμα είναι η Εκκλησία. Το πώς ιδρύθηκε, το πώς διαδόθηκε, το πώς νίκησε τον κόσμο το πώς θριαμβεύει, το πώς σώζει τον άνθρωπο και αγιάζει όλη την κτίση, το πώς από την γη μας μεταφέρει στον ουρανό, είναι μερικά ερωτήματα τα οποία πρέπει να μας απασχολήσουν για να διαπιστώσουμε την Μεγάλη αλήθεια : ότι όσο πιο πολύ βαθαίνουμε την σκέψη μας στα έργα του Θεού, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτουμε τα θαυμάσια του Θεού, και τόσο πιο πολύ στερεώνουμε την πίστη μας επαναλαμβάνοντας με τον προφήτη Δαυίδ εκείνο που έλεγαν όλοι οι αληθινά σοφοί και επιστήμονες : «Κύριε , ο Κύριος ημών ως θαυμαστόν Το όνομά Σου εν πάση τη γη». ΑΜΗΝ.     

http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr

ΤΑΙΣ ΜΥΡΟΦΟΡΑΙΣ ΓΥΝΑΙΞΙ

ΠΟΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΗΤΑΝ ΑΙ ΜΥΡΟΦΟΡΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ;

(ΑΓΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΗΣ)

Πρώτη δημοσίευσις 4/05/2014 

«...Πρῶτον λοιπόν ζήτημα ἔχομεν πόσες ἦταν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες οἱ ὁποῖες ἐπῆγαν εἰς τόν Τάφον τοῦ Χριστοῦ μέ τά μύρα; Καί λέγομεν εἰς αὐτό ὅτι πολλές καί διάφοροι εἶναι αἱ Μυροφόρες πλήν οἱ κυριώτερες  Μυροφόρες γυναῖκες ἦταν ἑπτά. Αὐτές δέ ἦταν οἱ ἑξῆς:

Πρώτη εἶναι Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἀπό τήν ὁποία ὁ Χριστός ἔβγαλε ἑπτά δαιμόνια καί διά τήν εὐεργεσίαν αὐτήν ἀκολουθοῦσε καί ἀγαποῦσε τόν Χριστόν. Μαγδαληνή δέ ὀνομάζετο ἡ Μαρία διότι ἐκατάγετο ἀπό τά Μάγδαλα. Μετά δέ τήν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ ἐπῆγεν εἰς τήν Ρώμην, πρός τόν Αὐτοκράτορα Τιβέριον, ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπό τόν ἕνα ὀφθαλμόν καί τόν ἐθεράπευσε. Διά τήν εὐεργεσίαν αὐτήν τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ὁ Τιβέριος ἔφερε εἰς τήν Ρώμη τούς Ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων καί τόν Πόντιον Πιλᾶτον καί ἀφοῦ τούς ἐδίκασε, τούς κατεδίκασε εἰς θάνατον, ἐπειδή ἐσταύρωσαν ἕναν ἀθῶον, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Τέλος ἡ Μαρία ἀπέθανεν εἰς τήν Ἔφεσον ὅπου καί τήν ἔθαψεν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ἀργότερον ὁ Βασιλεύς Λέων ὁ Σοφός ἔφερε τό ἅγιον λείψανόν της εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν.

Δεύτερη Μυροφόρος εἶναι ἡ Σαλώμη, περί τῆς ὁποίας λέγουσι κάποιοι ὅτι ἦτο ἡ νόμιμη γυναῖκα τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος. Ἄλλοι δέ λέγουν ὅτι ἦταν θυγατέρα τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος, τό ὁποῖον εἶναι ἀληθέστερον, διότι ὁ Ἰωσήφ ὁ Μνήστωρ εἶχε ἑπτά παιδιά. Τέσσερα ἀγόρια, τόν Ἰάκωβον (ὁ ὁποῖος ὀνομάζετο μικρός) τόν Ἰωσῆν, τόν Σίμωνα καί τόν Ἰούδα, ὄχι τόν προδότην, ἀλλά τόν λεγόμενον Ἀδελφόθεον. Εἶχε δέ καί τρεῖς θυγατέρες, τήν Ἐσθήρ, τήν Θάμαρ καί τήν Σαλώμην τήν γυναῖκα τοῦ μικροῦ Ζεβεδαίου. Ὤστε ὅταν ἀκούεις αὐτό πού λέγεται στό Εὐαγγέλιο «Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ  μικροῦ καί Ἰωσῆ μήτηρ» (Μάρκ. ιε΄, 40) τήν Παναγία Θεοτόκον νόμιζε ὅτι λέγει, διότι ὡς μήτηρ τῶν τέκνων τοῦ Ἰωσήφ ἐφαίνετο ἡ Παναγία. Ἐκ τούτου δέ προκύπτει ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καί ὁ Χριστός ἦταν ἀνεψιός καί θεῖος. Ὁ μέν Χριστός θεῖος, ὁ δέ Ἰωάννης ἀνεψιός.

Τρίτη Μυροφόρος εἶναι ἡ Ἰωάννα, ἡ ὁποῖα ἦταν γυναίκα τοῦ Χουζᾶ, ὁ δέ Χουζᾶς αὐτός ἦτο ἐπίτροπος καί οἰκονόμος εἰς τόν οἶκον τοῦ βασιλέως Ἠρώδου.

Τέταρτη Μυροφόρος εἶναι ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή του Λαζάρου, ἡ ὁποῖα καί προτύτερα εἰς τόν οἶκον της ἤλειψε τό Χριστόν μέ τό Μύρον, ὅταν ἀνέστησε τόν ἀδελφόν της τόν Λάζαρον, καθώς τό ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγων: «Ἡ οὖν Μαρία λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς» ( Ἰω. ιβ΄, 3).

Πέμπτη Μυροφόρα εἶναι ἡ Μάρθα ἡ ἀδελφή τῆς Μαρίας καί τοῦ Λαζάρου, ἡ ὁποῖα καί πολλήν προθυμίαν ἔδειξε πρός τόν Χριστόν ἀπό τήν ἀρχήν, διότι αὐτή τόν ὑπηρέτει εἰς ὅλα τά σωματικά.

Ἕκτη Μυροφόρος εἶναι ἡ Μαρία ἡ γυναίκα τοῦ Κλωπᾶ. Κλωπᾶν δέ κάποιοι τόν Κλεόπαν ὀνομάζουσιν. Αὐτή τήν Μαρία ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἀδελφήν τῆς Θεοτόκου τήν ὀνομάζει, λέγων εἰς τήν Σταύρωσιν αὐτό: «Εἰστήκεσαν δέ παρά τῷ Σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ» (Ἰω. ιθ΄, 25).  Πῶς δέ ἦταν ἀδελφή τῆς Παναγίας ἀκούσατε. Ὁ Ἰωακείμ ὁ πατήρ τῆς Παναγίας, εἶχεν ἀδελφό, ὅστις ἀπέθανε χωρίς νά ἀποκτήσει τέκνον, κατά δέ τόν Νόμον τοῦ Μωϋσέως ἐπῆρε τήν νύμφην του διά γυναῖκα καί ἔκαμε ἀπό ἐκείνην αὐτήν τήν Μαρίαν. Ἀπό δέ τήν  Ἄννα ἔκαμε τήν Παναγίαν Θεοτόκον. Ὥστε λοιπόν ἀδελφή τῆς Παναγίας μας ἦταν ἀπό τόν πατέρα μόνον.

Ἑβδόμη Μυροφόρος εἶναι ἡ Σωσσάνα.

Ἦσαν δέ καί ἄλλες πολλές ὡς τό λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς  «αἵτινες ἦσαν διακονοῦσαι αὐτῶ» (Λουκ. η΄, 3 και Ματθ. κζ΄, 55) δηλαδή τόν Χριστόν, ἀλλά οἱ Εὐαγγελιστές δέν ἔγραψαν τά ὀνόματα ὅλων διότι δέν ὑπῆρχε λόγος.

Ἐδιαλύσαμεν μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ τό πρῶτον ζήτημα. Ἄς ἔλθωμεν τώρα καί είς τό δεύτερον»...

(Δαμασκηνοῦ Στουδίτου - Μητροπολίτου Ἄρτης)

(Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ ΙΔ΄, σελ. 38.

Ὅρα καί «Θησαυρός Δαμασκηνοῦ» 

---

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Μυροφόρες εἶναι οἱ γυναῖκες πού ἀκολουθοῦσαν τόν Κύριο μαζί μέ τήν Μητέρα Του, ἔμειναν μαζί της κατά τήν ὥρα τοῦ σωτηριώδους Πάθους καί φρόντισαν νά ἀλείψουν μέ μύρα τό σῶμα τοῦ Κυρίου.

Ὅταν δηλαδή ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος ζήτησαν κι’ ἔλαβαν ἀπό τό Πιλάτο τό Δεσποτικό Σῶμα, τό κατέβασαν ἀπό τόν Σταυρό, τό περιέβαλαν σέ σινδόνια μαζί μέ ἐκλεκτά ἀρώματα, τό τοποθέτησαν σέ λαξευτό μνημεῖο κι’ ἔβαλαν μεγάλη πέτρα πάνω στή θύρα τοῦ μνημείου, παρευρίσκονταν θεωρώντας -κατά τόν Εὐαγγελιστή Μάρκο- ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλλη Μαρία πού καθόταν ἀπέναντι τοῦ Τάφου. Ἄλλη Μαρία ἐννοοῦσε ὁπωσδήποτε τήν Θεομήτορα. Δέν παρευρισκόταν ὅμως μόνον αὐτές, ἀλλά καί πολλές ἄλλες γυναῖκες ὅπως ἀναφέρουν οι Εὐαγγελιστές Λουκας καί Ματθαῖος. (Λουκ. η΄, 3 - Ματθ. κζ΄, 55)

Ἐπειδή λοιπόν αὐτές οἱ γυναῖκες ἐκήρυξαν μετά σθένους τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστού καί συνέβαλον κατά πολύ εἰς τήν ἀψευδῆ διακήρυξη τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Μυστηρίου τή Πίστεώς μας, ἐτάχθη παρά τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, ὅπως μετά τήν Κυριακή του Θωμά, νά ἑορτάζουμε τῶν Ἁγίων αὐτῶν γυναικῶν τήν μνήμη, διότι ΠΡΩΤΕΣ αὐτές εἶδον τόν Χριστόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί πρός πάντας ἐκήρυξαν τό σωτήριο κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά καί τήν κατά Χριστόν πολιτείαν μετῆλθον ἀρίστως.

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.

Ὅτε κατῆλθες πρός τόν θάνατον, ἡ ζωή ἡ ἀθάνατος, τότε τόν Ἅδην ἐνέκρωσας, τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ὅτε δέ καί τούς τεθνεώτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν δόξα σοι.

Δόξα.

Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπό τοῦ ξύλου καθελών, τό ἄχραντόν σου σῶμα, σινδόνι καθαρά εἰλήσας καί ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ, κηδεύσας ἀπέθετο, ἀλλά τριήμερος ἀνέστης Κύριε, παρέχων τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.

Καί νῦν.

Ταῖς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνῆμα ἐπιστάς, ὁ Ἄγγελος ἐβόα. Τά μύρα τοῖς θνητοῖς ὑπάρχει ἁρμόδια, Χριστός δέ διαφθορᾶς ἐδείχθης ἀλλότριος, ἀλλά κραυγάσατε. Ἀνέστη ὁ Κύριος, παρέχων τῷ κόσμῳ τό μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. 
Ἦχος ὁ αὐτός. Αὐτόμελον.

Τό Χαῖρε ταῖς Μυροφόροις φθεγξάμενος, τόν θρῆνον τῆς Προμήτορος Εὔας κατέπαυσας τῇ Ἀναστάσει σου Χριστέ ὁ Θεός, τοῖς Ἀποστόλοις δέ τοῖς σοῖς, κηρύττειν ἐπέταξας. Ὁ Σωτήρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Μυροφόρων θεῖος χορός, Ἰωσήφ εὐσχήμων, καί Νικόδημος ὁ σεπτός, οἱ μύροις τό σῶμα ἀλείψαντες Κυρίου, καί τούτου τήν ἁγίαν, ἰδόντες ἔγερσιν.

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ Επί τω Αγίω Πάσχα

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Επί τω Αγίω Πάσχα 

Ι Α Κ Ω Β Ο Σ

ελεώ και χάριτι Θεού

Επίσκοπος καί Μητροπολίτης της Αγιωτάτης Μητροπόλεως

Μυτιλήνης, Ερεσσού καί Πλωμαρίου

 

Προς

τον Ιερόν Κλήρον

τις Μοναστικές Αδελφότητες

καί τον ευλογημένον Λαόν της Επαρχίας μας,

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά καί περιπόθητα,

 

 

Η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι η πεμπτουσία της χριστιανικής μας πίστεως. Είναι ό ασάλευτος βράχος επάνω στον οποίο στηρίζεται το οικοδόμημα της Εκκλησίας. Είναι η νίκη της Ζωής έναντι των δυνάμεων του σκότους καί τής απώλειας.

Γι' αυτό καί δεν υπάρχει θαμαστότερο καί συγκλονιστικότερο γεγονός από την Ανάσταση τού Χριστού τόσο ως ιστορικό γεγονός όσο καί ως βιωματικό κυρίως και εμπειρικό από τα μέλη τής 'Εκκλησίας, που έμαθαν να πορεύονται '' εν Χριστώ Αναστάντι '. ....Εκ γαρ θάνατοι1 προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χρίστος ο θεός ημάς διεβίβασεν... " ( Ωδή Α' ) ψάλλουμε χαρμοσύνως αυτές τίς άγιες καί πανευφρόσυνες ήμερες στην Εκκλησία μ6\ς καί στους Ιερούς Ναούς μας, διατρανώνοντας μέσα από βάθη τής ψυχής μας και τής καρδιάς μας ότι ό θάνατος νικήθηκε από τον Ζωοδότη Χρίστο. Ό διάβολος συνετρίβη με τη Σταυρική Του θυσία καί την Ένδοξη Ανάστασή Του. Οι δυνάμεις τού σκότους υποχώρησαν βλέποντας τον Χριστό " τω απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως εξαστράπτοντα ''( Ωδή Α' ). Άλλωστε, γι' αυτό ήλθε ό Χρίστος στη γη . Όχι απλά για να μας προσφέρει μια νέα διδασκαλία, πού όντως το έκαμε, αλλά για να συντρίψει το κράτος τής φθοράς και της αμαρτία^,, η οποία γεννά τον θάνατο, διότι " ή αμαρτία απολεσθείσα αποκυεί θάνατον (Ιακ. 1,15). Να μας μεταβιβάσει με άλλα λόγια από τα κάτω στα άνω.

Η πτώση των πρωτοπλάστων αποτελεί εκείνο το ορόσημο που γέννησε την αμαρτία στον ορατό κόσμο, διότι πρωτίστως είχε συντελεστεί στον αόρατο αγγελικό χώρο με τον Εωσφόρο, που είναι η αιτία και ή γέννηση του κακού. Ή ανυπακοή του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού έφερε το θάνατο με αποτέλεσμα να συμπαρασύρει καί όλη την κτίση σ' αυτό το αποτέλεσμα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ό Απόστολος Παύλος: " Οίδαμεν γαρ ότι η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι τού νυν "( Ρωμ. 8, 22 ).  του δε αυτή να πορεύεται εις το έξης μόνο βιολογικά και όχι εκκλησιαστικά, ευχαριστιακά καί αναφορικά σε Εκείνον άνοιξε την αυλαία της τραγωδίας του. Ή επιλογή του, δηλαδή το να μην συνδέεται αγαπητικά με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, σίγουρα τον νεκρώνει πνευματικά, τον νεκρώνει ψυχικά, τον παραλύει εσωτερικά.

Προσλαμβάνοντας , εντούτοις, ό Χρίστος θνητή καί παθητή σάρκα , ο Μόνος Αναμάρτητος, "κατήλθε εν τοις κατωτάτοις της γης καί συνέτριψε μοχλούς αιωνίους '' ( Ώδη ΣΤ' ). Ή Ανάσταση τού Χριστού μας μηνύει ότι " τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα" ( Β' Κορ. 5, 17 ). Ή γη καί ο ουρανός συμφιλιώθηκαν. Ό Θεάνθρωπος Ιησούς Χρίστος μάς λύτρωσε από τον αιώνιο θάνατο και μάς χάρισε την αθανασία. Το Τίμιο Αίμα Του που έχυσε πάνω στο Σταυρό " υπέρ ημών " μάς " εξηγόρασε εκ της κατάρας τού νόμου " ( Κάθισμα Μ. Πέμπτης ). Μάς απεγκλώβισε από τη δυναστεία τού διαβόλου καί μάς έδωσε τη δυνατότητα να πορευθούμε το δρόμο τής αρετής καί τής αγιότητος.

Ενώ, λοιπόν, έχουμε το μέγεθος τέτοιας δωρεάς, τέτοιας προσφοράς, τέτοιας παρακαταθήκης και ευλογίας, η επίμονη του ανθρώπου να θέλει να χειραγωγείται από τα παρά φύση πάθη του καί τίς αδυναμίες του είναι παραλογισμός και τραγωδία. Ενώ ή φωνή τής Εκκλησίας μάς καλεί συνεχώς να " προσκυνούμε τον Σταυρό του Χριστού καί να " υμνούμε καί να δοξάζουμε την Αγίαν Ανάστασίν Του'' , μεταφερόμενοι από τα επίγεια στα ουράνια, εμείς επιλεγούμε να προσκυνούμε καί να δοξάζουμε ως θεούς τις ιδέες μας, τίς θεωρίες μας, τα ποικιλόμορφα πάθη μας, τις αδυναμίες μας, την ύλη καί τα ανθρώπινα πρόσωπα. Να εκπίπτουμε από πρόσωπα σέ άτομα. Να δουλεύουμε στον εγωϊσμό καί τη φιλαυτία μας, πού αποτελούν την αιτία τού '' κάθε θανάτου

Ζώντας όχι σταυρικά καί άρα αναστάσιμα αλλά ηδονικά, αμαρτωλά καί άρα γήινα, φράζουμε μόνοι μας το δρόμο για την ουράνια πορεία μας, θέλοντας να ξεχνάμε ότι ή αγάπη στον Αναστάντα Χριστό καί τον πλησίον μάς ανεβάζει στον ουρανό και μας ανοίγει τίς πύλες τού Παραδείσου . Γινόμαστε αυτόχειρες, όταν Λησμονούμε, '' ότι από το θάνατο έχουμε περάσει στη ζωή καί αυτό το ξέρουμε επειδή αγαπάμε τους αδελφούς μας. Αυτός πού δεν αγαπάει τον αδελφό του παραμένει στο θάνατο. Όποιος μισεί το αδελφό του είναι ανθρωποκτόνος, καί ξέρετε πώς κανένας φονιάς δεν έχει συμμετοχή στην αιώνια ζωή " (Α' Ίω. 3,14 - 15 ). Ό μεγάλος Ντοστογιέφσκι στους αδελφούς Καραμάνο δίνοντας τον ορισμό με το στόμα τού στάρετς Ζωσιμά : " Τί είναι ή κόλαση;' ", ρωτάει ό Ζωσιμάς καί απαντάει ό ίδιος ότι είναι " το μαρτύριο τού να μην αγαπάει κανείς ".

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η Ανάσταση τού Χριστού είναι ή ελπίδα μας και ή παρηγοριά μας. Είναι η καταφυγή μας καί ή σωτηρία μας. Είναι ό τρόπος εκείνος πού μάς αναβιβάζει διά των Αγίων Μυστηρίων καί τής προσωπικής μας ασκήσεως από τα φθαρτά στα άφθαρτα καί αιώνια. Ιδιαιτέρως δε αυτές τίς δύσκολες ή μέρες, τίς οποίες διέρχεται ή ανθρωπότητα και ή πατρίδα μας λόγω τής συνεχιζόμενης πανδημίας, ας παρακαλέσουμε τον Αναστάντα Κύριό μας να δώσει σύντομα την υγεία στους αδελφούς μας, οι όποιοι υποφέρουν στο κρεββάτι τού πόνου, να στηρίζει καί να ενδυναμώνει τούς συγγενείς, τα φιλικά τους πρόσωπα, τούς ιατρούς καί τούς νοσηλευτές καί να αναπαύσει όσους απεδήμησαν εις Χριστόν εξαιτίας αυτής τής θανατηφόρου ασθενείας, ευδοκώντας σύντομα για την λήξη της.

 

Χριστός Ανέστη

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Χριστόν

Ευχέτης όλων σας