«Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύννεφα μεριάζουν
Οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μια φλόγα αστράφτει…ακούονται ψαλμοί και μελωδία…
Πετάει έν’ άστρο… σταματά εμπρός εις την Μαρία…
«Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε!
Ο Κύριος μου είναι με σε. Χαίρε Μαρία Χαίρε».
25η Μαρτίου. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.
Η καλή
αγγελία της χαράς και της ελπίδας στον κόσμο. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ
ευαγγελίζεται στην «Κεχαριτωμένη» Μαρία τη χαρά. Είναι η χαρά του ερχομού του
σωτήρα Χριστού στον κόσμο, η χαρά για τη δική μας σωτηρία και λύτρωση. «Ευαγγελίζου γη χαρὰν μεγάλην...».
25η Μαρτίου.
«Σήμερον της Σωτηρίας ημών το κεφάλαιον».
«Σήμερον
χαράς Ευαγγέλια». «Ο υιός του Θεού, υιός της Παρθένου γίνεται».
………………………………………..
«Επέρασαν χρόνοι πολλοί…Μια μέρα σαν εκείνη
Αστράφτει πάλι ο ουρανός…Στην έρμη της την κλίνη
Λησμονημένη, ολόρφανη, χλωμή κι απελπισμένη,
Μια κόρη πάντα τήκεται, στενάζει αλυσωμένη.
Τα σίδερα είναι ατάραγα, σκοτάδι ολόγυρά της.
Η καταφρόνια, η δυστυχιά σέπουν τα κόκαλα της.
Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα ‘
φέγγει κι αφήνει και περνά έν’ άστρο μιαν
αχτίδα.
Ο Άγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του.
Ξύπνα ταράξου, μη φοβού, χαίρε παρθένε χαίρε.
Ο Κύριος μου είναι με σε Ελλάς ανάστα χαίρε!».
25η Μαρτίου. Ο Ευαγγελισμός της Ελλάδας,
Ο δεύτερος
Ευαγγελισμός, το δεύτερο «χαίρε». Ανέτειλε, η ευλογημένη ημέρα της 25ης Μαρτίου
του 1821. Έγινε το μεγάλο θαύμα.
Η 29η Μαΐου
του 1453 σήμανε το τέλος μιας αυτοκρατορίας που 1000 και πλέον χρόνια κράτησε στην
πανίσχυρη αγκάλη της, γιγάντωσε και έθρεψε τον πολιτισμό και την δόξα. Τα τείχη
της Πόλης, έπεσαν, και ο σεισμός απ’ το πέσιμό τους, συγκλόνισε τον κόσμο. Ο
δικέφαλος αετός, της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού, έριξε σπασμένα τα φτερά
του και μια ατέλειωτη νυχτιά τυραννίας, 4 ολόκληρων αιώνων, μόλις ξεκινούσε.
400 χρόνια
πικρής σκλαβιάς.
400 χρόνια
το ψωμί ζυμωμένο με δάκρυ και ιδρώτα. Με την αγωνία και τη βάρβαρη καταπίεση
κάτω από τον ίσκιο του θανάτου. Να μην ορίζεις εκείνο που σπέρνεις, εκείνο που
θερίζεις. Άλλοι να διαφεντεύουν το σπίτι σου και να τρυγάνε τον κόπο σου…
400 χρόνια
ακατάσχετης εθνικής αιμορραγίας από το παιδομάζωμα και τους στρατούς των
γενίτσαρων, τον κεφαλικό φόρο και τον βίαιο εξισλαμισμό.
400 ολόκληρα
χρόνια…
Μα την ημέρα
που η Ορθοδοξία γιόρταζε για το χαρμόσυνο μήνυμα της ενανθρώπισης Του Υιού και
Λόγου του Θεού, ήλθε η ώρα για ένα άλλο χαρμόσυνο μήνυμα. Ήρθε η ώρα για να
ροδοφέξει η αυγή της Λευτεριάς. Ήτανε 25η Μαρτίου του 1821, τότε που τινάχτηκε
συνθέμελα τούτος ο τόπος, τότε που το νόημα της ελευθερίας έλαβε
θρυλικές διαστάσεις στη συνείδηση του ΄Εθνους.
«Ξύπνα ταράξου, μη φοβού, χαίρε παρθένε
χαίρε.
Ο Κύριος μου είναι με σε Ελλάς ανάστα χαίρε!».
Για να
σημάνει όμως η ώρα εκείνη δούλεψαν σκληρά δάσκαλοι του γένους και ισαπόστολοι,
παπάδες και δάσκαλοι, απλοί και ανώνυμοι αγωνιστές. Εργάστηκαν Κοσμάδες Αιτωλοί
και Φερραίοι, εργάστηκαν Φιλικοί, εργάστηκαν φλογεροί πατριώτες, εργάστηκαν
αρματολοί και κλέφτες. Όλοι τους άνθρωποι ταπεινοί, ανυποχώρητοι στη πίστη,
εραστές της Ελευθερίας.
Έτσι σήμανε
η ώρα για τον μεγάλο ξεσηκωμό. Απ’ άκρη σ’ άκρη αντήχησε το εθνεγερτήριο
σάλπισμα. ’’Ελευθερία ή θάνατος‘‘. Μα με το σάλπισμα εκείνο δεν μίλησε η
λογική. Μίλησαν τα βάθη της καρδιάς ενός ολόκληρου λαού που αντλεί πάντα
δυνάμεις από τις ιστορικές του ρίζες.
Eδώ αξίζει
να θυμηθούμε τα λόγια του Κολοκοτρώνη μετά την ίδρυση του Ελληνικού. Κράτους.
‘‘Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι
είμαστε, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και
τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε που πάτε εδώ να πολεμήσετε με
σιταροκάραβα, αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας
μας, και όλοι, και ο κλήρος μας, και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι
πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμε εις αυτό το
σκοπό και κάναμε την Επανάσταση.‘‘
Για όλα αυτά
ο τόπος μας σήμερα 25η Μαρτίου του 2021, 200 ολόκληρα χρόνια μετά, ημέρα γιορτής,
ημέρα επετείου, πάλλεται και τιμά τις
ψυχές των προγόνων μας, που ποτέ δεν κοιμήθηκαν ύπνο βαθύ στις νυχτιές τους.
Συνάμα συνειδητοποιεί ότι όσο το Έθνος μας βρίσκεται σε οργανική κοινωνία με το
21, ενωτίζεται από το πολύμορφο δίδαγμά του και εμπνεόμενο απ’ αυτό κάνει πιο
στέρεη κι πιο αυθεντική τη καθημερινότητά του.
Μέλημά μας
λοιπόν, ο εορτασμός αυτός για τα 200 χρόνια από το ξεσηκωμό του ’21 να
γονιμοποιήσει τις ιστορικές μνήμες, τώρα που και πάλι πρέπει να προασπίσουμε
την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας ως λαός.
Η κοινωνία
μας ψυχορραγεί. Οι πολιτικοί μας προδίδουν. Ο Έλληνας ζει σε μια καθημερινή
ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Οι έννοιες πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια καταπατούνται,
αμφισβητούνται και καταρρακώνονται. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο.
Ένας ιός, ένας ύπουλός εχθρός, μια πανδημία απειλεί τη ζωή μας. Οι ευρωπαίοι
«εταίροι» συνεχώς επαληιθεύουν τους στίχους
του εθνικού μας ποιητή Δ. Σολωμού « Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί» . Ο λαός ένα καζάνι που βράζει…
Αυτά όμως
δεν τα περνάμε πρώτη φορά σαν έθνος. Επίκαιροι, όσο ποτέ, είναι οι τίμιοι
αγωνιστές του ΄21, που μας έδειξαν τον ηρωικό δρόμο της ανιδιοτέλειας, της αντίστασης
και του μαρτυρίου.
Την εποχή
της επανάστασης του ΄21 ήταν που οι πολιτικάντηδες φυλάκιζαν τον «Γέρο του
Μωριά», ο αρχιστράτηγος του αγώνα, περίμενε υπομονετικά στην φυλακή την
απελευθέρωσή του, αφού πρώτα ο ίδιος έδωσε την ελευθερία στην Ελλάδα…
Τον ίδιο
καιρό και πάλι που άλλοι πολιτικάντηδες, λαφυραγωγούσαν και εκμεταλλεύονταν την
επανάσταση, ο Νικηταράς δεν άπλωσε το χέρι του στα λάφυρα, παρότι πάμφτωχος,
αλλά νοιαζόταν μόνο για την ελευθερία της πατρίδας. Ο αγωνιστής λοιπόν, αυτός
που μετά την επανάσταση συνέλαβαν και καταδίκασαν για μικροπολιτικές
σκοπιμότητες, παντελώς αθώο, πέρασε ενάμιση χρόνο στις φυλακές και όταν
αποφυλακίστηκε, ζητιάνευε έξω από τις εκκλησίες για να μπορέσει να ζήσει και
πέθανε αβοήθητος και ξεχασμένος από το ελληνικό κράτος.…
Αλλά υπήρξαν
και πολιτικοί με ήθος και θάρρος όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος
κυβερνήτης της Ελλάδος, που δεν κοίταξε το προσωπικό του συμφέρον αλλά το
συμφέρον της πατρίδας. Αυτός όταν κλήθηκε για να κυβερνήσει έδωσε εντολή πως
όποιος θέλει να είναι μαζί του στη διακυβέρνηση της χώρας, θα είναι άμισθος
γιατί η πατρίδα είχε μεγάλη ανάγκη.
Στην Ελλάδα
λοιπόν του σήμερα, στην Ελλάδα του 2021, που δυστυχώς βγαίνουν αληθινά τα λόγια
του Ρήγα: «ακόμα τούτη η Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι»…, στην
Ελλάδα που γιορτάζει τα 200 χρόνια από το ξεσηκωμό της, για να αποτινάξει απ’
τη ράχη της το ζυγό ενός βάρβαρου κατακτητή, στην Ελλάδα που έρχονται συνεχώς δυσκολότερες
μέρες, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να επαγρυπνούμε. Να αντισταθούμε
στον εφησυχασμό, να αντισταθούμε στον βιασμό της νοημοσύνης μας, να
αντισταθούμε στη στρατευμένη προπαγάνδα, να αντισταθούμε στο ξεπούλημα της
πατρίδας μας.
Κλείνοντας,
θα αφιερώσουμε στους ντόπιους και τους ξένους, την απάντηση του Κολοκοτρώνη
στον Ιμπραήμ: «Όχι τα δέντρα να μας κόψεις, όχι τα σπίτια να μας κάψεις, πέτρα
στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμε»!!!
ΕΛΛΑΣ ΑΝΑΣΤΑ ΧΑΙΡΕ
