Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ακούσαμε για την θεραπεία των δέκα λεπρών.
«Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς», φώναξαν παρακλητικά οι δέκα λεπροί.
Και ο γλυκύτατος και γεμάτος αγάπη Ιησούς, τους εθεράπευσε από την φοβερή, και αποκρουστική αρρώστια της λέπρας.
Δυστυχώς όμως, όπως ακούσατε, μόνον ένας γύρισε για να ευχαριστήσει τον Σωτήρα και Ευεργέτη του.
«Οι δε εννέα πού» ; ρωτάει με παράπονο ο Κύριος.
Αλλά η αχαριστία μας μερικές φορές, περνάει κάθε όριο λογικής.
Και ένα είναι το βέβαιον, ότι η αχαριστία είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο μεταξύ των ανθρώπων.
Θα τολμούσα να πω μάλιστα, ότι περισσότερες φορές συναντάμε την αχαριστία παρά την ευγνωμοσύνη.
Πολλοί συνάνθρωποί μας, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, γείτονες, συνάδελφοι, όταν βρεθούν σε κάποια μεγάλη ανάγκη, ζητούν την συμπαράστασή μας και την συμπαράσταση αυτών που γνωρίζουν.
Παρακαλούν επίμονα και με πολλούς τρόπους, για να βγουν από τις δυσκολίες εκείνες που τους πιέζουν.
Άλλοτε είναι υπερβολικές και άλλοτε όχι.
Ταπεινώνονται, δακρύζουν και υπόσχονται με όρκους, ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ την καλοσύνη και την γενναιοδωρία τους.
Και όταν πετύχουν να βγουν από τα τραγικά αδιέξοδα που τους έπνιγαν, και λυθούν τα προβλήματά τους, τότε ;
Ξεχνούν και την ευεργεσία, και τους ευεργέτες τους, α, όπως εγένετο με το Χριστό.
Δέκα θεράπευσε, ένας γύρισε, για να Τον ευχαριστήσει και δώσει δόξα στο Θεό.
Γρήγορα έτσι λοιπόν, λησμονούν τις υποσχέσεις τους οι περισσότεροι των ανθρώπων, και τα πολλά ευχαριστώ που προείπαν, και το χειρότερον είναι ότι αλλάζει τις περισσότερες φορές η συμπεριφορά τους, και γίνονται αδιάφοροι και ψυχροί.
Και ας μη σταθούμε μόνο στα τυχόν, λέμε στα τυχόντα δανεικά, διότι πολλές είναι οι ανάγκες τις οποίες, μπορούμε να βοηθήσομε και μάλιστα και ανωνύμως.
Παραδείγματος χάρη, να βοηθήσομε με κάποιους δικούς μας ανθρώπους, να βρει ένας άνεργος νέος δουλειά και μάλιστα στο Δημόσιο.
Να προλάβομε ένα διαζύγιο.
Να φροντίσομε για την αποφυλάκιση κάποιου φυλακισμένου.
Να βρεθεί ένα κρεβάτι για έναν άπορο σε ένα νοσοκομείο.
Να αναλάβουμε τις σπουδές ενός ορφανού ή υπερπολυτέκνου με δέκα αδελφάκια.
Να λυτρωθεί ένα παιδί από τα ναρκωτικά.
Και με τις τυχόν ισχυρές γνωριμίες που έχουμε, να αποτρέψομε έναν καταστρεπτικό πλειστηριασμό.
Και άλλα πολλά που μας τυχαίνουν στη ζωή, και στα οποία μπορούμε αποτελεσματικά και σωτήρια, να επέμβουμε όταν μας το ζητήσουν.
Και ο καθένας από σας, μπορεί να έχει μια κάποια άλλη περίπτωση, που την σώσατε χωρίς αυτή να έχει κατ’ ανάγκην σχέση με λεφτά.
Πάντως όλοι όσοι ζητούν βοήθεια, και λύσεις στα προβλήματά τους,
και πάρουν αυτή τη βοήθεια, οφείλουν να είναι πάντοτε ευγνώμονες, και όχι αχάριστοι.
Και κάτι άλλο.
Οι αχάριστοι φτάνουν μέχρι του σημείου, όχι μόνον να ξεχνούν, ότι ευεργετήθηκαν, αλλά αν σε δουν να βρίσκεσαι και συ, σαν άνθρωπος σε ανάγκη, και πνίγεσαι τρόπον τινά απ’ αυτές τις ανάγκες, αυτοί γυρίζουν αλλού το κεφάλι.
Και δεν σου δίνουν πλέον σημασία.
Και κάνουν ότι δε σε ξέρουν.
Και το χειρότερο απ’ όλα.
Γίνονται και εχθροί σου.
Γι’ αυτό και ο Δαυίδ στον τεσσαρακοστόν τέταρτον ψαλμόν του, βεβαιώνει «αντί το αγαθόν μοι ανταπέδωσαν πονηρά».
Όχι λοιπόν ξεχνούν την ευεργεσία, αλλά και σε διαβάλλουν, σε συκοφαντούν, σε αδικούν, σε προδίδουν, σε πολεμούν.
Το ίδιο δεν έκαμαν και στον Χριστό;
Αντί του μάνα χολήν.
Αντί του ύδατος όξος, ξύδι δηλαδή.
Δεν ήταν αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός που τους λεπρούς εκαθάρισε;
Τους παραλυτικούς ανόρθωσε;
Στους τυφλούς έδωσε φώς;
Τους δαιμονισμένους δεν είναι Αυτός που τους ελευθέρωσε από τα δαιμόνια;
Τους χωλούς δεν τους απεκατέστησε στην υγεία;
Στους κωφούς έδωσε ακοή!
Και στους βωβούς έδωσε λαλιά, ομιλία!
Ακόμα και νεκρούς ανάστησε.
Κι όμως αυτός ο αχάριστος λαός, των Ιουδαίων, Τον Σταύρωσε, φωνάζοντας «άρον άρον σταύρωσον αυτόν».
Όσο παραμένει η αχαριστία, ιδίως προς τους γονείς και τα αδέλφια, τόσο και η σκληροκαρδία μεγαλώνει, τόσο και η μετάνοια δεν τους αγγίζει.
Τα ευγενή αισθήματά τους φθείρονται, το χαμόγελο απ’ τα χείλη τους χάνεται, το μυαλό σκοτίζεται και οι τρόποι τους αλλάζουν.
Η επιθυμία τους είναι να απομακρυνθούν, όσο το δυνατόν μακρύτερα από τους ευεργέτες τους, και να μην τους βλέπουν στα μάτια διότι δεν μπορούν να τους βλέπουν.
Και μόνον η εικόνα και η σκέψις του ευεργέτου, τους ενοχλεί γι’ αυτό δεν θέλουν ούτε το όνομά τους να ακούσουν.
Βλέπεις την αχαριστία και πικραίνεσαι.
Και είναι φυσικόν και πότε πότε να παραπονείσαι, αφού ο ίδιος ο Κύριος εξέφρασε παράπονο.
Εμείς θα κάνομε το καλό, και θα το ρίξομε στο γιαλό, στο ποτάμι.
Όπως λέει ο λαός.
Το καλό και η ευεργεσία θα γίνεται, χωρίς να περιμένομε ποτέ, από κείνους οι οποίοι ευεργετούνται, ευγνωμοσύνη και ευχαριστώ.
Εμείς θα προσφέρομε το καλό.
Την διευκόλυνση και την έμπρακτη συμπαράσταση, γιατί το θέλει ο Θεός, και το επιβάλλει η αγάπη, τίποτε άλλο.
Δεν θα περιμένομε ποτέ ανταπόδοση.
Ο ευεργετούμενος όμως έχει υποχρέωση, να θυμάται την ευεργεσία.
Η ευεργεσία, μας λέει ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, πρέπει να οδηγεί όσους ευεργετούνται σε ευγνωμοσύνη, τους δε ευεργέτας σε μεγαλύτερη, και μυστικότερη ευεργεσία και απλοχεριά.
Αν η αχαριστία απέναντι στους ανθρώπους, που μας ευεργετούν είναι κάτι δυσάρεστο και εξοργιστικό, τι να πούμε και πώς να χαρακτηρίσομε την αχαριστία μας απέναντι στο Θεό;
Γι αυτό και η αχαριστία απέναντί Του είναι πολύ βαρειά αμαρτία, και έχει ανυπολόγιστη ευθύνη.
Και μεγάλη μεγάλη ανοχή.
Ο Θεός είναι ο μέγιστος ευεργέτης όλων των ανθρώπων.
Διότι οι δωρεές Του προς αυτούς, όχι μόνον έχουν τεράστια αξία, αλλά και είναι και υπερβολικά ανεκτίμητες.
Δηλαδή ζούμε μέσα σε έναν απέραντο ωκεανό αγάπης, και θεϊκών ευεργεσιών.
Χρωστάμε τη ζωή μας στο Θεό.
Σ’ Αυτόν τη χρωστάμε.
Διότι Αυτός μας έπλασε.
Αυτός είναι ο Δημιουργός μας, Κύριος και ο Θεός μας.
Ο Πλάστης μας, που μας έπλασε κατ’ εικόνα Αυτού και καθ’ ομοίωση.
Μας έδωσε το μυαλό.
Μας έδωσε τη λογική.
Μας έδωσε το λόγο, μας έδωσε το νου.
Μας έδωσε μάτια για να βλέπουμε.
Αυτιά για να ακούμε.
Πόδια για να περπατάμε, χέρια για να πιάνομε.
Μας έδωσε καρδιά που ξέρει να κτυπά.
Είναι η ζωή μας.
Αίμα για να κυκλοφορεί.
Και πλήθος άλλων αγαθών οργάνων μέσα μας, δια των οποίων ο άνθρωπος ζει, κινείται, υπάρχει.
Σκέπτεται, αποφασίζει, κρίνει μεταξύ του καλού και του κακού, έχει θέληση, έχει προαίρεση, έχει και σοφία, αλλά και διάκριση.
Μπορεί να οικοδομεί, αλλά μπορεί και να γκρεμίζει.
Μπορεί να εργάζεται σωματικά και πνευματικά.
Μπορεί και να τεμπελιάζει.
Μπορεί να ευεργετεί, μπορεί να γίνει ακόμα και εφευρέτης της ανθρωπότητος.
Να λοιπόν μερικές δωρεές του Θεού, προς τον καθένα μας χωριστά, και προς όλους μας.
Και σας ρωτώ : «Τον ευχαριστούμε για την χαρά της ζωής;»
Τον δοξάζομε γιατί μας χάρισε τη μέρα και τη νύκτα, τον ήλιο και το φεγγάρι;
Λέμε «δόξα σοι ο Θεός σήμερα, ευχαριστούμε σοι Χριστέ ο Θεός ημών, ότι ενέπλησας ημάς των επιγείων σου αγαθών»;
Το λέμε αυτό κάθε μέρα;
Όταν σηκωνόμαστε από το τραπέζι, ή τα ξεχνάμε όλα;
Τον ευχαριστούμε που ενώ ήτο Θεός, έγινε άνθρωπος, Θεάνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να μας σώσει από την αμαρτία, και από την κόλαση την αιωνία;
Τον ευχαριστούμε για το Άγιο Βάπτισμα, το ότι δηλαδή γεννηθήκαμε από ορθοδόξους γονείς;
Το ότι κάποτε, έστω και μωρά, μας πήραν απ’ το χέρι, και μας κοινώνησαν των αχράντων μυστηρίων;
Τον ευχαριστούμε γιατί εξακολουθεί να υπάρχει, Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία;
Δυστυχώς μόνο το πέντε τοις εκατό τον ευχαριστούν, και συμμετέχουν στο Ποτήριο της Ζωής, και στη Θεία Λειτουργία, ε, ας πούμε και με κατάλληλη προετοιμασία.
Κάθε μέρα ο Θεός κάνει θαύματα!
Από πολύ πολύ μικρά, μέχρι και μεγάλα. Για παράδειγμα:
Το ότι συγχωρεί στην Ιερά Εξομολόγηση, τον φονιά, τον κακούργο, τον ληστή, την πόρνη, την μοιχαλίδα γυναίκα, τη μάνα που γίνεται φόνισσα με τις εκτρώσεις.
Τον προδότη, που προδίδει την Πατρίδα του, τον καταχραστή, και τον συκοφάντη.
Τον άσπλαχνο και ανάλγητο εκείνο πατέρα που εγκαταλείπει παιδιά και σύζυγο.
Τη σκληρόκαρδη εκείνη μάνα που προχτές εγκατέλειψε τέσσερα παιδιά, για να ακολουθήσει ένα νταβατζή, συγχωρέστε με για τη λέξη, στα καταγώγια της πορνείας και της κολάσεως.
Τέσσερα παιδιά εγκατέλειψε.
Συγχωρεί και τον μέθυσο, και του εύχεται να συνέλθει.
Συγχωρεί και το ναρκομανή, και του εύχεται να συνέλθει.
Σ’ αυτό που μπλέκεται στο τζόγο, και σε άλλα μεγάλα πάθη.
Τον βλάσφημον των θείων, και τόσους αμαρτωλούς, αμαρτωλούς, αμαρτωλούς, όλης της γης, όλων των αιώνων.
Αυτός λοιπόν ο Θεός, που συγχωρεί, τους πάντες και τα πάντα, αρκεί να υπάρχει μετάνοια, σας ρωτώ,
Είναι μεγάλος, στις ευεργεσίες του ΝΑΙ ή ΟΧΙ ;
Ναι είναι, και είναι γεμάτος από αγάπη, είναι μακρόθυμος, και είναι και πολυέλαιος.
Αλλά πόση ευεργεσία, και ευχαριστία, και δοξολογία, οφείλομε να ανταποδίδομε στον Θεόν;
Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών;
Μέγας ο Θεός, αμαρτωλοί εμείς, όλοι μας.
Μηδενός εξαιρουμένου, και κατεβάστε τα κεφάλια σας.
Αγάπη ο Θεός, κακομοίρηδες εμείς.
Άγιος και Πανάγιος ο Θεός, βρωμιάρηδες εμείς.
Πανάγαθος ο Θεός, αχάριστοι εμείς.
Άγιος και πανάσπιλος ο Θεός, αισχροί εμείς.
Πλούσιο, ο Θεός, το έλεός Του, και μείς πάλι και πάλι και πάλι αχάριστοι απέναντί Του.
Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε!
Δόξα στα ελέη και στους οικτιρμούς Σου,
και σ’ Αυτόν τον Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν,
τον Θεόν του ελέους της μακροθυμίας και της αγάπης,
ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις,
τώρα και πάντοτε,
και εις τους απεράντους αιώνας,
Χριστιανοί μου,
ΠΗΓΗ: ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΠΑΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
