Είναι όντως εκπληκτικό, αδελφοί μου, μα όμως αληθινό. Μας το μαρτυρεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Πιστοί οπαδοί και άλλοι ακόλουθοι του Ιησού αγανακτούν και επιπλήττουν ένα δυστυχισμένο τυφλό, γιατί τόλμησε να ζητήσει τη βοήθεια Του.
Μας είναι γνωστή η ιστορία του τυφλού Βαρτίμαιου. Του ζητιάνου τυφλού, που καθημερινά με μόνη συντροφιά του το σκοτάδι του, άνοιγε παρακλητικά και υπομονετικά το χέρι του στους διαβάτες, για να κατορθώσει να ζήσει κι αυτός.
Και να που σήμερα τον πληροφορούν πως ο Ιησούς θα περάσει σε λίγο από μπροστά του. Η ελπίδα φουντώνει μέσα του. Ίσως να είναι η ευκαιρία της ζωής του. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις και παρακλητικά φωνάζει: «Ιησού υιέ Δαυίδ ελέησον με».
Μα τότε, «οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήσει». Του έβαλαν «πάγο», τον επιτίμησαν, του έβαλαν τις φωνές, για να σταματήσει να φωνάζει, να ενοχλεί, να χαλά την ησυχία τους με τις φωνές του. Ευτυχώς που περιφρόνησε ο Βαρτίμαιος τις «φρόνιμες» και «συνετές» υποδείξεις όλων αυτών. Ευτυχώς που δεν τον αποθάρρυναν οι επιπλήξεις τους. Ευτυχώς που δεν τον απογοήτευσε η σκληροκαρδία τους. Ευτυχώς που αυτός, ο τυφλός Βαρτίμαιος, «πολλώ μάλλον έκραζε, υιέ Δαυίδ ελέησον με». Και έτσι η επιμονή του δικαιώθηκε. Και έτσι οι ελπίδες του εκπληρώθηκαν. Και γέμισαν ξανά με φως τα σβησμένα του μάτια. Γιατί όπως μας βεβαιώνει ο Λουκάς, ο Κύριος κάλεσε τον τυφλό κοντά του και τον θεράπευσε.
Αδελφοί μου, ώρα για κάποιες επισημάνσεις. Επισημάνσεις που αφορούν τη συμπεριφορά εκείνων που με τις επιπλήξεις τους προσπάθησαν να κρατήσουν τον τυφλό μακριά απ’ το Χριστό.
Και πρώτα – πρώτα για τους οπαδούς του Χριστού. Τον συνοδεύουν στο ταξίδι του. Πολλοί απ' αυτούς θα εγκατέλειψαν ίσως και σπίτια και δουλειές. Ίσως και να είναι άξιοι θαυμασμού για την αφιέρωση τους στο Χριστό, για την ευσέβειά τους, για το ότι όπως θα λέγαμε σήμερα τα «έδωσαν όλα για το Χριστό». Και λοιπόν; Είναι έτσι τα πράγματα; Ας δούμε τη συνέχεια. Ας δούμε τη συμπεριφορά τους απέναντι σε κάποιον που εναγώνια ζητούσε βοήθεια. Απέναντι στο Βαρτιμαίο.
Πως συμπεριφέρθηκαν; Η στάση τους απέναντι στον τυφλό απέδειξε περίτρανα πως μέσα από την ψυχή τους έλειπε το πρωτεύον• έλειπε η αγάπη. Η ψυχή τους τελικά ήτανε άδεια. Ήτανε παγωμένη. Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: Μπορεί να υπάρχει πίστη χωρίς αγάπη; Ασφαλώς όχι αδελφοί μου. Δεν νοείται Χριστιανισμός χωρίς αγάπη, πίστη μέσα σε μια άδεια καρδιά. Πίστη και αγάπη «ενωμένες θαυματουργούν, χωρισμένες τερατουργούν» έγραψαν. Η πίστη όταν χωριστεί απ’ την αγάπη δημιουργεί μια εκτρωματική θρησκευτικότητα. Μια επικίνδυνη θρησκευτικότητα. Μια κόλαση περιτυλιγμένη με ψεύτικα χρυσόχαρτα παραδείσου. Ας το έχουμε υπόψη όλοι εμείς που συναζόμαστε σε Εκκλησίες, σε λειτουργίες, σε αγρυπνίες, σε κηρύγματα, που ανάβουμε κεριά και θυμιατά, που κάνουμε μετάνοιες. Ας μη λησμονάμε πως ο Χριστιανισμός, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, από αυτήν την άνευ αγάπης πίστη, υπέφερε και ζημιώθηκε περισσότερο παρά από τους αρνητές και διώκτες του. Η άνευ αγάπης πίστη έφερε τις αιρέσεις, δημιούργησε τα σχίσματα, ανάδειξε τους ιεροεξεταστές. Είναι αυτή η άνευ αγάπης πίστη που γέμισε την Εκκλησία με τέτοιους υποκριτές, σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους που περηφανεύονται γιατί «νηστεύουν δις του Σαββάτου» και «αποδεκατούσι το ηδύοσμο και το άνηθον και το κύμινον» αλλά λησμονούσι «το έλεον» δηλαδή την ευσπλαχνία και την αγάπη. Είναι αυτοί που θα λογοδοτήσουν, γιατί αυτή η ασυνέπεια τους, κάνει το χριστιανικό κήρυγμα να μη γίνεται πιστευτό. Είναι αυτοί που σπρώχνουν στην θρησκευτική αδιαφορία - μέχρι και την αθεΐα, εκείνους που έχουν αδύνατη τη πίστη τους.
Είναι βέβαια και οι άλλοι. Αυτοί που στέκονται απέναντι. Αυτοί που λοιδορούν, που θεωρούν μειωμένης νοημοσύνης και δεύτερης κατηγορίας, όποιον κραυγάζει «Ιησού ελέησον με». Είναι οι αιώνιοι διώκτες του Χριστού, αυτοί που τον Σταύρωσαν και αυτοί που και σήμερα συνεχίζουν τη σταύρωση. Οι απηνείς εχθροί του Χριστού που και στο όνομα του ακόμα ανατριχιάζουν σαν τους δαίμονες.
Μα έχουμε μπουχτίσει και από τέτοιους. Γεμίσαμε από απηνείς διώκτες, που στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας, μιας δήθεν δημοκρατίας - αλήθεια πόσο χυδαιολογούμε γύρω από αυτές τις χιλιοταλαιπωρημένες λέξεις «ελευθερία»! και «δημοκρατία»! – διώκουν απηνώς το Χριστιανισμό και την πίστη! Γεμίσαμε από σύγχρονους Ιουλιανούς, Νέρωνες και Διοκλητιανούς, που έστειλαν στα βασανιστήρια και στο θάνατο εκατομμύρια χριστιανούς! Γεμίσαμε και βέβαια μπουχτίσαμε από τη «νεοεποχήτικη» θολοκουλτούρα και τους «Μυρμηγκολέοντες» της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, που ορμούν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά για να ξεσκίσουν με βουλιμία τις σάρκες της Ορθοδοξίας και τις Ελλάδας. Δεν εκπλησσόμαστε βέβαια ούτε και «εξ απήνης» μας πιάνουν, αφού δεν είναι καινούρια η λυματολάσπη, δεν είναι αναπάντεχη, δε είναι απρόσμενη. Ο πόλεμος γνωστός, μεθοδευμένος, συστηματικός, ανελέητος.
Ο λόγος, για τους «αυτοσχέδιους μάγους της αλλοτρίωσης» και των περιώνυμων ενώσεων για τα δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα του πολίτη. Βλέπεις πόσο νοιάζονται για μας κάποιοι! Για όλους γενικά τους σαρκοφάγους του Ελληνισμού και τους νεκροθάφτες του Έθνους. Ο λόγος γι’ αυτούς που κατά τη γνώμη τους, η πίστη, η Εκκλησία, η Ορθοδοξία, τα Ελληνορθόδοξα ήθη και έθιμα «βλάπτουν σοβαρά την υγεία»…
Αναρωτιέμαι όμως, όλοι αυτοί οι «εκατομμυριοπληρωμένοι» καρεκλοκένταυροι και αυτόκλητοι σωτήρες μας, τι περισσότερο προσφέρουν στην Ελλάδα από ένα Έλληνα κληρικό! Τι περισσότερο δίνουν στην πατρίδα μας από ένα παπά, τον ποιο μικρό και απλό παπά, στο πιο μικρό και άσημο χωριό – αυτά που η πολιτικοί μας δεν τα ξέρουν ούτε πάνω στο χάρτη - που μένει εκεί, εθελοντής και φυλάει Θερμοπύλες, πολύτεκνος, ξεχασμένος, στρατιώτης 24 ώρες το εικοσιτετράωρο στο πόστο του. Τι περισσότερα δίνουν κάποιοι πολιτικοί μας, κάποιοι βουλευτές μας, ουραγοί και χειροκροτητές τοιούτων ανόμων σχεδίων και σιωνιστικών ιδεών; Τι περισσότερο προσφέρουν όλοι αυτοί που με κλειστά τα μάτια, υπογράφουν τη καταδίκη 10.000.000 Ελλήνων πολιτών, οδηγώντας τους στην απόλυτη φτώχεια και στον αφανισμό; Ο Ελληνικός λαός γνωρίζει του καθενός την προσφορά!
Αναρωτιέμαι ακόμη, είναι τόσο κοντόφθαλμοι και δεν βλέπουν, δε θέλουν να δουν, τι έγινε πιο πέρα; Δεν βλέπουν τι έγινε στην πάλαι ποτέ γεραρά «Σοβιετική αυτοκρατορία»; Δεν βλέπουν τι έγινε στα γειτονικά μας πρώην αθεϊστικά κράτη και σ’ όλες τις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Εκεί όπου για χρόνια και χρόνια διώχτηκε απηνώς ο Χριστιανισμός και η πίστη, τώρα αφού είδαν πως μόνο ζημιά προξένησαν οι ιδέες αυτές, τις πέταξαν σαν βλαβερά δηλητήρια;
Δεν έχουν μάθει ότι είναι σκληρό για μας να χτυπάμε κλωτσιές στα καρφιά;
Δεν διδάχτηκαν από την ιστορία 2000 ετών ότι η Εκκλησία όσο πολεμείται τόσο πιο αντρειωμένη γίνεται; Όσο μανιασμένα κι αν είναι τα κύματα, όσο λυσσασμένα κι αν πέφτουν πάνω της, δεν πρόκειται να καταποντιστεί;
Αδελφοί μου ζούμε σε καιρούς δύσκολους. Πολύ δύσκολους. Καθημερινά τίθεται θέμα επιβίωσης. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν καθημερινά το σπίτι τους. Χιλιάδες παιδιά στα σχολεία λιποθυμούν απ’ τη πείνα. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν φτάσει ακόμα και στην αυτοκτονία επειδή δεν άντεξαν αυτή τη κατάσταση. Αγωνιζόμαστε για φυσική, για ατομική, για οικογενειακή, αγωνιζόμαστε για εθνική επιβίωση, αφού τελικά έχουμε χάσει και την εθνική μας κυριαρχία και άλλα ξένα και άνομα κέντρα νομοθετούν για εμάς, και οι δικοί μας χρυσοπληρωμένοι κυβερνήτες έμειναν γλάστρες διακοσμητικές και μόνο. Κατά τα άλλα μιλάμε για εκδημοκρατισμό, για δικαιώματα, για εκσυγχρονισμό, για ανάπτυξη.
Λοιπόν είναι λογικό να μη δίνουμε το χέρι μας σ’ Αυτόν που ζητά να μας πιάσει και μα μας τραβήξει έξω απ’ το βούρκο μέσα στον οποίο βουλιάζουμε; Δεν είναι παράλογο να επιτιμούμε όποιον φωνάζει «Ιησού ελέησον ημάς», τη στιγμή που βυθιζόμαστε στο μανιασμένο ωκεανό; Έχουμε άραγε άλλη ελπίδα άλλη ευκαιρία; Πιστεύει άραγε κανείς πως έστω και ένας ενδιαφέρεται για μας;
Ας το χωνέψουμε λοιπόν. Μόνο η πίστη και η αγάπη είναι τα σταθερά υπόβαθρα του αγώνα μας. Μόνο εκεί υπάρχει ελπίδα. Αυτά μόνο μπορούν να προσφέρουν την ασφαλέστερη αμυντική θωράκιση ενάντια σε κάθε εχθρό.
