ΟΜΙΛΙΑ 7η
ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ (Ε΄).
« Καλά μου παιδιά! Ο Χριστός μας σας αγαπάει πολύ. Γι’
αυτό συχνά σας καλεί στη Θεία Μετάληψη. Μ’ αυτή ,παίρνετε μέσα σας το Σώμα και
το αίμα Του .Είναι μια τροφή , που δεν αρκεί μο-νάχα γι’ αυτήν εδώ τη ζωή σας,
αλλά και για να ζείτε αιώνια στον ουρανό. Με όλη σας την καρδιά λοιπόν, να
ευχαριστείτε τον Δημιουργό και Σωτήρα σας για την αγάπη που έχει σε σας ,στα
αδέλφια σας και σε όλους τους ανθρώπους».
Τα λόγια αυτά ,αγαπητοί Χριστιανοί, είναι παρμένα από τον μεγάλο Ρώσο άγιο ,τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης. Είναι οι ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής που κατάφερε να κινείται ,να ζει ,να αναπνέει «εν Χριστώ» και δια Χριστόν. Γι’ αυτό και η σπουδαιότητα τους είναι αυταπόδεικτη.
Μελετώντας τις «Πράξεις των Αποστόλων», βλέπουμε ότι η
ζωή των πρώτων Χριστιανών καθόλου δεν ξεφεύγει από την εικόνα την οποία μας
παρουσιάζει ο θαυμαστός αυτός Άγιος ,σχετικά με το πώς πρέπει να πολιτεύεται ο
συνειδητός Χριστιανός . Τα πλέον χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής ,στα πρώτα
χρόνια της Εκκλησίας, ήτανε «η κλάσις του άρτου» και «αι προσευχαί». «Ήσαν δε
προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του
άρτου και ταις προσευχαίς» (Πραξ. 2,42).Ήσαν δηλαδή προσηλωμένοι ,οι πρώτοι
Χριστιανοί, έδιναν την πρώτη σημασία ,στο Αποστολικό κήρυγμα που βοηθεί στη
συνειδητοποίηση των αληθειών της πίστεως – στα έργα της φιλανθρωπίας, - που
είναι η έμπρακτη απόδειξη της κορυφαίας των χριστιανικών αρετών, της εν αγάπη
κοινωνίας μεταξύ των - και κυρίως ζούσαν καρτερούντες την προσευχή της Εκκλησίας
και τη Θεία Κοινωνία. Καιγόταν η ψυχή τους από αυτόν τον ιερό πόθο. Η καρδιά
τους δεν επιζητούσε τίποτα άλλο παρά μόνο το ιερό θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα
.
Τι να πούμε εμείς σήμερα μελετώντας όλα αυτά; Τι είδους
Χριστιανοί είμαστε όταν αγνοούμε ότι το κέντρο της λατρείας, το κατ’ εξοχήν
μυστήριο της κοινωνίας μας με το Θεό και της πνευματικής μας ζωής είναι η Θεία
Ευχαριστία; Οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν αξιοθαύμαστοι, γιατί κάτω από τις πιο
αντίξοες συνθήκες, διωγμούς και ονειδισμούς, ήσαν ζηλωτές των Θείων μυστηρίων.
Συμμετείχαν σ’ αυτά και τα απελάμβαναν πλουσίως. Εμείς όμως, σήμερα … είμαστε
καχεκτικοί Χριστιανοί!
…Δεν διψάμε για το Θεό ,δεν τρέχουμε σ’ Αυτόν ,δεν του
προσφέρουμε την καρδιά μας, δεν ανταλλάσσουμε για χάρη Του κανένα συμφέρον μας.
Ας θυμηθούμε όμως και πάλι τι λέει στο σημείο αυτό ο μεγαλοφωνότατος των Πατέρων
της Εκκλησίας μας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Βλέπω πολλούς να μεταλαμβάνουν
από το Άγιο Σώμα του Χριστού απλώς και ως έτυχε, μάλλον από συνήθεια και υποχρέωση
παρά από σκέψη και γνώση .Αυτοί λένε ότι όταν έρθει ο καιρός της Αγίας Τεσσαρακοστής,
η ημέρα των Θεοφανείων ,όποιος και αν είναι κανείς μετέχει των αχράντων
μυστηρίων. Και όμως καιρός για να προσέλθεις δεν είναι τα Θεοφάνεια ούτε η Τεσσαρακοστή,
αλλά η ειλικρίνεια της ψυχής και η καθαρότης.Όταν έχεις αυτήν πάντοτε να προσέρχεσαι
,χωρίς όμως αυτήν ποτέ». (ΕΠΕ 35,214-216). Ο δε Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
γράφει ότι οι πιστοί έχουμε ανάγκη να τρέχουμε στην Εκκλησία, «δια να
παρηγορούμε την πείναν μας από την εν τη Εκκλησία ευρισκομένην μυστικήν και
Αγίαν Τράπεζαν του Σώματος του Κυρίου και του Θείου Λόγου .Και να
ευ-χαριστούμεν την δίψαν μας από το ζωήρρυτον Αίμα του Κυρίου και από τα νάματα
της διδασκαλίας των Θείων Γραφών ,τα οποία αναβλύζουσι μέσα εις την του Χριστού
Εκκλησίαν».
Ας αναφέρουμε όμως εδώ μια ακόμα παρανόηση μια
ψευδοδικαιολογία που δυστυχώς μας κρατεί μακράν της Εκκλησίας και φυσικά μακράν
του «Ποτηρίου της Ζωής».
9.Πένθος και Θεία Κοινωνία.
«Έχω Πένθος, λένε κάποιοι και ιδιαίτερα γυναίκες. Πως
θα πάω λοιπόν στην Εκκλησία;» Αποτέλεσμα αν «μας αφήσει χρόνους» κάποιος
γνωστός μας ,γείτονας μας, ακόμα και παραγείτονας μας, ξεχνάμε την Εκκλησία. Αν
μάλιστα είναι συγγενής μας, ο νεκρός, τότε είναι που παίρνουμε διαζύγιο με το
Θεό για τρία ολόκληρα χρόνια για να μην πω περισσότερα. Λες και η Εκκλησία
είναι τόπος διασκεδάσεως και ο Εκκλησιασμός και η0 Θεία Κοινωνία δεν
συμβιβάζονται με το πένθος. Και το κωμικοτραγικό, η κοροϊδία είναι εδώ. Οπουδήποτε
αλλού μπορείς να συναντήσεις τον πενθούντα, ακόμα και σε ολονύκτια γλέντια σε
ποικιλώνυμα κέντρα διασκεδάσεως, μόνο στην Εκκλησία, λόγω πένθους, δεν τον
βρίσκεις. Πρέπει λοιπόν, αδελφοί μου, να συνετιστούμε. Πρέπει να πετάξουμε από
πάνω μας τέτοιες σκουριασμένες ιδέες. Πρέπει οι Χριστιανοί να είμαστε «το φως
του κόσμου» και όχι να σκορπίζουμε το σκοτάδι. Πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να
γίνουμε οι φάροι που θα δείχνουν και τα λιμάνια και τις κακοτοπιές –αυτό
τουλάχιστον είναι στο χέρι μα σαν το δώσουμε-στον ταλαίπωρο Ευρωπαίο ,μέσα στην
εποχή παγκοσμιοποίησης – ισοπέδωσης - των πάντων, μέσα στην «Ν. Εποχή», των
«Ψυχοναρκωτικών» και των ψεύτικων θρησκειών . Πρέπει να μάθουν κάποιες κυρίες
να πάψουν να γυροφέρνουν τα βλέμματα τους μέσα στην Εκκλησία για να δουν ποιος
μπαίνει και ποιος βγαίνει. Να πάψουν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους και να
χαμογελούν μόλις δουν κάποιον που έχασε ένα δικό του να έρχεται στην Εκκλησία .
Έχω ακούσει τα εξής τρομερά λόγια σε μια περίπτωση «Για κοίτα την αδιάντροπη το
λείψανο ακόμα μιλάει και αυτή ήρθε στην Εκκλησία». Λες και την είδαν να
πορνεύει.
Πρέπει να μάθουμε επίσης να μην δίνουμε σημασία σ’
όλες αυτές τις ανισορροπίες και να μην μας ενδιαφέρει τι θα πει η μια ή η άλλη
.Απολογία θα δώσουμε το Θεό και όχι σε άνθρωπο. Και δεν θα χωρέσει τότε καμιά
δικαιολογία του τύπου «φοβόμασταν τα στόματα κάποιων και απομακρυνθήκαμε από
την Εκκλησία».
Γνωρίζω επίσης περιπτώσεις ανθρώπων που ποθούν – κλαίει
η ψυχή τους για να εκκλησιασθούν και το αποφεύγουν λόγω… σχολίων, κακώς βέβαια.
Γνωρίζω και περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν πένθος, θέλουν να κοινωνήσουν και
έρχονται κρυφά-κρυφά με κάθε προφύλαξη ,μη τυχόν και τους δει κανείς, για να
μεταλάβουν μόλις τελειώσει η Θ. Λειτουργία και φύγει ο κόσμος. Λες και
βρισκόμαστε στα χρόνια των διωγμών, λες και η Τουρκοκρατία… καλά κρατεί.
Αλλά αγαπητοί Χριστιανοί.
Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι τώρα λόγω του πένθους πρέπει
συχνότερα να πηγαίνουμε στην Εκκλησία ,πρέπει συχνότερα να κοινωνάμε ,πρέπει
συχνότερα να επικοινωνάμε με το Θεό αφού διαπιστώνουμε για μια ακόμα φορά ότι «πάντα
ματαιότης τα ανθρώπινα;»
Γνωρίζουμε ότι η Θ. Λειτουργία είναι ο πιο κατάλληλος
τρόπος για να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του προσώπου που χάσαμε;
Ο ι. Χρυσόστομος αναφέρει ότι «δεν ορίστηκε τυχαία από
τους Αγίους Αποστόλους το να θυμόμαστε την ώρα της Θ. Λειτουργίας τους
κεκοιμημένους. Οι Άγιοι Απόστολοι γνώριζαν ότι με τις προσευχές μας στην Θ.
Λειτουργία οι κοιμηθέντες θα έχουν πολύ κέρδος και μεγάλη ωφέλεια». (ΕΠΕ
21,440).
Αναφέρει επίσης σύγχρονος Αγιορείτης πατέρας :«Κατά
την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας εκείνοι που πενθούν παρακαλούν με ιδιαίτερο
τρόπο τον Κύριο για να γίνει Εκείνος το στήριγμα που τους στέρησε η κοίμηση του
προσφιλούς νεκρού. Τον παρακαλούν να γίνει βοηθός και σκεπαστής της ζωής τους
,πατέρας ουράνιος και επίγειος αδελφός, συμπαραστάτης στον καθημερινό αγώνα
,που ανθρώπινα κρίνοντας, έγινε πιο δύσκολος, πιο απαιτητικός. Και ο Κύριος
ανταποκρίνεται στις ικεσίες των παιδιών Του και αναλαμβάνει την προστασία των
χηρών, των ορφανών, των αποκλήρων της ζωής… ( Ιερομ. Γρηγορίου «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ).
Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο πρέπει οπωσδήποτε να
εκκλησιαζόμαστε όταν πενθούμε, είναι η χαρά την οποία αισθάνεται η ψυχή του
κοιμηθέντος όταν εμείς βρισκόμαστε στην Εκκλησία, παρακολουθούμε την Θ.
Λειτουργία, κοινωνάμε με φόβο Θεού ,πίστη και αγάπη, προσευχόμαστε γι’ αυτή την
ψυχή.
Γνωρίζουμε τέλος, αγαπητοί Χριστιανοί, ότι αφορά
προλήψεις και δεισιδαιμονίες η τακτική μας αυτή ; Είναι δυνατόν ο διάβολος να
μας πλανά και να μας καταπιέζει τόσο ώστε να μας αποκόβει από το Μυστήριο των
Μυστηρίων με αφορμή το πένθος και μάλιστα να μας στερεί από την προοπτική της
αιωνιότητος;
Έχεις πένθος λοιπόν; Ένας λόγος παραπάνω να
εκκλησιάζεσαι τακτικότερα. Έλα στη χαρά. Ενώσου με το Θεό. Είναι χαρά ανείπωτη
η Θεοκοινωνία. Έχεις λύπη για το νεκρό; Έλα στον τόπο της Αναστάσεως.
