ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Περιμένουμε και εφέτος τη μεγάλη γιορτή της γεννήσεως του Χριστού, αδελφοί μου! Ήδη έχει ξεκινήσει η νηστεία των Χριστουγέννων. Βέβαια λίγοι τη  θυμούνται, λιγότεροι την ασπάζονται και οι περισσότεροι, αν δεν την κοροϊδεύουν, την αγνοούν και αδιαφορούν. Όπως όμως και να το κάνουμε χωρίς νηστεία, χωρίς κάποια θυσία, δεν έχει καμιά αξία, δεν μας προκαλεί την παραμικρή συγκίνηση  η γιορτή, όταν θα έλθει, και στο Χριστουγεννιάτικο γιορτινό τραπέζι καμιά διαφορετικότητα· τίποτα το ξεχωριστό από όλες τις άλλες ημέρες. Στις 21 του μηνός μαζί με τη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, ξεκινούν επίσημα πλέον και πανηγυρικά και οι καταβασίες των Χριστουγέννων. «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε…» Είναι η πρώτη επίσημη αναγγελία της Γεννήσεως του Χριστού και ταιριάστηκαν εξαίσια μ’ αυτή τη μεγάλη Θεομητορική γιορτή της εισόδου της Θεοτόκου εις τα Άγια των Αγίων, αφού με την αφιέρωση αυτή υπογράφεται τρόπον τινά το συμβόλαιο ότι από αυτή θα γεννηθεί ο μεσσίας και μαζί η σωτηρία του ανθρώπου.  

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε∙ /   Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε./Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε./  Ἄσατε τῶ Κυρίῳ πᾱσα ἡ γῆ,/ και ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί∙  /   ὅτι δεδόξαστε».

Ο Χριστός γεννάται∙ Από τα στόματα όλων ας ακουστεί δοξολογία.

Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, όλοι, σαν τους ποιμένες, σαν τους Μάγους, τρέξτε να τον υποδεχθείτε.

Ο Χριστός φάνηκε πάνω στη γη. Στη Βηθλεέμ, στο σπήλαιο, στη Φάτνη, σπαργανωμένος, είναι ανάμεσα μας, είναι δίπλα μας∙  εσείς οι άνθρωποι ανεβείτε από τη γη στους ουρανούς. Ξεκολλήστε από τα γήινα και τα χοϊκά και ανεβείτε στα επουράνια, τα άφθαρτα, τα αιώνια.

Όλοι οι λαοί, απ’ άκρο σ’ άκρο της γης, όλη η οικουμένη, άσατε, ανυμνήσατε, ψάλλατε άσματα  στον Κύριο με χαρά και ευφροσύνη, γιατί για σας Αυτός είναι ο πλέον δοξασμένος και από Αγγέλους και από ανθρώπους».

Αδελφοί μου!

Ασφαλώς και θα στολίσουμε και φέτος τα σπίτια μας. Ασφαλώς και θα ξαναστηθεί το πλαστικό χριστουγεννιάτικο δένδρο με όλα τα συνακόλουθά του. Με το Χριστό όμως τι κάνουμε; Πολλοί από μας θα  στολίσουμε και τα μπαλκόνια και τις ταράτσες, και θα τα παραγεμίσουμε με φώτα και λαμπάκια. Με το Χριστό όμως τι κάνουμε;  Και τώρα έστω και εν μέσω κρίσεως, έστω και εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών περί ανέχειας και αδυναμίας και οικονομικής δυσχέρειας και για δένδρα και για δώρα θα γίνει λόγος και για τρόφιμα, και για γαλοπούλα επίσης  και για γλυκά και για πλούσια γιορταστικά Χριστουγεννιάτικα τραπέζια. Με το Χριστό όμως τι κάνουμε;

Αναρωτηθήκαμε άραγε μήπως χάσαμε την έννοια των Χριστουγέννων;

Μήπως μιλάμε για Χριστούγεννα και δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει η λέξη αυτή; Μήπως σχηματίσαμε την ιδέα ότι Χριστούγεννα είναι μια απλή φολκλορική γιορτή, έτσι απλά για να ξεσκάσουμε και τίποτα παραπάνω;

Χριστούγεννα λοιπόν όπου θα γιορτάζει ο Χριστός ή Χριστούγεννα για να γιορτάζουμε εμείς;

Αδελφοί μου!

Γιορτάζουμε όλοι μας, μικροί και μεγάλοι «Χριστούγεννα».

Όμως, κοιτάζουμε μόνο το και όχι το ποιος.

Κοιτάζουμε μόνο τι θα αγοράσουμε, τι θα φάμε, τι θα φορέσουμε, που θα πάμε, πως θα στολίσουμε και δεν ασχολούμαστε καθόλου για ποιον γίνονται όλα αυτά. Πολλοί από όλους αυτούς τους επίδοξους και ματαιόδοξους διακοσμητές ούτε καν γνωρίζουν για Χριστουγεννιάτικο εκκλησιασμό, δεν έχουν ιδέα στο τι γίνεται όλες αυτές τις μέρες στις εκκλησίες μας.

Γεμίζουμε τα Χριστούγεννα με λαμπερά χρυσόχαρτα και πλαστικά είδη που προσφέρουμε ή δεχόμαστε και δεν αφήσαμε χρόνο για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ο Χριστός πάντοτε είχε χρόνο για τους άλλους. Μας καλεί να λοιπόν να δώσουμε χρόνο στους άλλους, να ακούσουμε, να ενθαρρύνουμε, να παρηγορήσουμε και να προσεγγίσουμε  τους ανθρώπους γύρο μας.

Αντί να γιορτάσουμε την γέννηση του Θείου βρέφους και να γεμίσουμε  με την ειρήνη του τις καρδιές μας, προσπαθούμε να βρούμε τη χαρά σε πολλές επιπόλαιες ασχολίες  οι οποίες όμως μας γεμίζουν με άγχος.

Ο Χριστός ως Άρχων ειρήνης ήρθε για να μας φέρει γαλήνη στις ανήσυχες καρδιές μας και να μας οδηγήσει από το σκοτάδι του φόβου και της ταραχής στο φως της ενθάρρυνσης και της ηρεμίας.

Αλλά προσέξτε, τα καλύτερα Χριστούγεννα είναι εκείνα που τα κάνουμε με το Χριστό μαζί. Τι θα πει Χριστούγεννα άλλωστε; Να ζούμε το Χριστό μέσα στην καρδιά μας. Να Τον κλείσουμε μέσα μας, με τη Θεία Κοινωνία και την όλη Εκκλησιαστική ακολουθία. Να γίνει δηλαδή η καρδιά μας φάτνη αιώνιας ζωής. Κι αυτό σημαίνει ότι μαζί με τους κτύπους της δικής μας καρδιάς, να νοιώσουμε, να αισθανθούμε να βιώσουμε τους κτύπους της Θεανθρώπινης καρδιάς του Ιησού. Να νοιώσουμε τους νοερούς παλμούς της αιωνιότητος, τους παλμούς της Βασιλείας των Ουρανών, τους παλμούς της αθανασίας, τους παλμούς της Βασιλείας του Θεού. 

Ας δώσουμε λοιπόν στον Χριστό την πρώτη θέση τα Χριστούγεννα.

Ας διδάξουμε στα παιδιά μας ξανά το νόημα των Χριστουγέννων. Ο Χριστός ήρθε για να δώσει, όχι για να πάρει. Τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους την ανιδιοτέλεια και την προσφορά, την αγάπη στους άλλους.

Ο Ιησούς ήρθε και πέθανε για μας από αγάπη ώστε να μάθουμε κι εμείς να αγαπάμε, να συγχωρούμε και να υπηρετούμε ο ένας τον άλλο. Ας ξοδέψουμε περισσότερο χρόνο στην αποκατάσταση σχέσεων μεταξύ μας.

Ο Ιησούς γεννήθηκε μόνος ξεχασμένος, αποδιωγμένος και άγνωστος σε μια φάτνη. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι γύρο μας οι οποίοι ζουν σε άσχημες συνθήκες. Ας προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την κατάστασή τους, με την οικονομική μας προσφορά, με την συντροφιά μας, με ένα τηλέφωνο και με κάθε τρόπο που θα φέρει ανακούφιση στη ζωή τους. 

Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι απλά ένα βρέφος σε μια φάτνη. Δεν είναι απλά ένας χαρακτήρας μιας παιδικής ιστορίας. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος ο οποίος γεννήθηκε ώστε εμείς να βρούμε το δρόμο και να συμφιλιωθούμε με τον Θεό για να έχει η ζωή μας νόημα και σκοπό.

Αδελφοί μου! Χριστός επί γης!

Ο Χριστός ήρθε. Ήρθε ως ένα άγνωστο ταπεινό βρέφος. Την επόμενη φορά θα έρθει ως ένας γνωστός Κύριος του κόσμου που θα αναγνωριστεί από όλους.

Την πρώτη φορά που ήρθε, ένα αστέρι επισήμανε τον ερχομό του. Την επόμενη φορά που θα έρθει όλοι οι ουρανοί θα ξετυλιχτούν ως περγαμηνές, τ’ αστέρια θα χάσουν το φως τους, αφού θα είναι Αυτός που θα φωτίζει.

Την πρώτη φορά που ήρθε, οι μάγοι και οι βοσκοί του έφεραν δώρα. Την επόμενη φορά που θα έρθει θα φέρει ο ίδιος δώρα, βραβεία για τους δικούς του.

Την πρώτη φορά που ήρθε, δεν υπήρχε τόπος γι’ Αυτόν.  Την επόμενη φορά που θα έρθει ολόκληρος ο κόσμος δεν θα έχει τόπο να χωρέσει τη δόξα Του.

Την πρώτη φορά που ήρθε, ήταν λίγοι εκείνοι που παρακολούθησαν τον ερχομό του. Την επόμενη φορά που θα έρθει θα τον δει κάθε μάτι.

Αλλ’ όμως…Τα Χριστούγεννα ενώ είναι γιορτή χαράς και ευλογίας για πολλούς γίνεται περίοδος δυσκολίας και τραγωδίας. Δυσκολίας επειδή με τις επιπρόσθετες ευθύνες και δουλειές κοντεύουμε να τρελαθούμε και τραγωδίας επειδή λόγω των αισθημάτων μοναξιάς και απόγνωσης που φωλιάζουν σε πολλούς έχουμε περισσότερα συμπτώματα κατάθλιψης και τις περισσότερες αυτοκτονίες την περίοδο αυτή.

Αλήθεια πως μετατρέψαμε μια γιορτή χαράς σε γιορτή πόνου και θλίψης και για μερικούς ακόμη σε ένα εφιάλτη; Πώς έγινε να περνούν τόσοι άνθρωποι τα Χριστούγεννα μέσα στην κούραση, στην απογοήτευση, στη μοναξιά και στην λύπη; Γιατί δεν απολαμβάνουν τόσοι πολλοί την αγάπη, την χαρά και την ειρήνη του Χριστού; Γιατί στην προσπάθειά μας να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις των επίπλαστων παραδόσεων έχουμε γίνει τόσο πολυάσχολοι και κουρασμένοι ώστε να μην μπορούμε να απολαύσουμε τις γιορτές;

Αγαπητοί Χριστιανοί. Η ημέρα των Χριστουγέννων, αναμφίβολα, είναι εορτή που εμείς οι Χριστιανοί την εορτάζουμε με μεγάλη μεγαλοπρέπεια. Και είναι πολύ φυσικό αυτό. Γιατί κατ’ αυτήν, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, κατέβηκε από τον Ουρανό στη γη μας ο Υιός και Λόγος του Θεού. «Και έγινε άνθρωπος ίνα τον άνθρωπον Θεόν κατεργάσηται», όπως μας λέει ο Μ. Αθανάσιος. Ο σκοπός που ενηνθρώπησε ο Θεός είναι να σώσει το ανθρώπινο γένος. Δανείστηκε την ανθρώπινη φύση για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία.. Και έτσι «Ημείς ακαταπαύστως βοώμεν·/ Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη,/ εν ανθρώποις ευδοκία.»

Αυτή όμως ή δοξολογία, δεν θα πρέπει να είναι μόνο λόγια. Πρέπει να είναι βίωμα, ζωή, πραγματικά. Ο Χριστός επιθυμεί και θέλει να γεννηθεί και στις δικές μας καρδιές.  Να ζούμε καθημερινά τα Χριστούγεννα με τη συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του Χριστού στη καρδιά και τη ζωή μας. Να είναι η ζωή μας Χριστοκεντρική, εκκλησιαστική, αληθινά πνευματική.