” ιερουσαλήμ, ιερουσαλήμ η εξουθενούσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους μου προς σε…”
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης και θεολόγος παρουσιάζει τον Χριστό, ως φως πού έρχεται στον κόσμο συνεχώς και φωτίζει κάθε άνθρωπο και εξ άλλου ο Λουκάς στο γ΄ευαγγέλιο, τον ονομάζει “σημείον αντιλεγόμενον”.
Είναι φοβερή η σύνθεση αυτής της ευαγγελικής εικόνας των δύο ιερών ανδρών: Ένα φώς πού έρχεται στον κόσμο για να φωτίσει και να προσφέρει διχοστασία σε αυτούς πού βρίσκονται εν σκότει και σκιά θανάτου καθήμενοι.
Είναι φανερό λοιπόν πώς η Αιώνια Επίσκεψη του Χριστού στον κόσμο των ανθρώπων είναι ένα σημείο κρίσης των ανθρώπων.
Και από αυτή την αλήθεια δεν ξεφεύγει και η σημερινή του βαϊοφόρος είσοδος στην πόλη των Προφητών και των προσδοκιών.
Έρχεται ο αιώνιος Βασιλέας “πραΰς και σώζων”, σαν ένας σιωπηλός Κριτής, πού όμως οδηγείται στο Κριτήριο.
Η πανηγυρική ατμόσφαιρα και η πνευματική ερμηνεία των ύμνων,των προφητειών και των ψαλμών μας δίνει τέλεια την σημασία αυτού του ερχομού. Είναι το τέλος δηλ. η εκπλήρωση της ιστορίας του παλαιού κόσμου και η προαναγγελία του Νέου Κόσμου, πού έρχεται να εγκαινιάσει με την Θυσία και την Ανάσταση Του. Γι αυτό μετά βαΐων και κλάδων προσκαλούμαστε να υποδεχτούμε τον Επισκέπτη και να συστήσουμε εορτή και εκκλησία πανηγύρεως.Όμως σε αυτή την έξαλλη πανηγυρική στιγμή, το δάκρυ του Ιησού μας μεταφέρει σε ένα άλλο κλίμα και μια άλλη σφαίρα ερμηνείας.Γιατί ο Χριστός γνωρίζει αυτό πού δεν γνωρίζουμε. Έρχεται πανηγυρικά ο Βασιλιάς. Ποιός Βασιλιάς όμως; Ο Βασιλιάς του Πόνου. Η δόξα Του είναι ο Σταυρός Του. Και ο Σταυρός Του, ζυγός δικαιοσύνης. Στεκόμαστε εκ δεξιών Του για να πιούμε από το Αίμα Του και να αφθαρτοποιηθούμε ή εξ ευωνύμων Του, απελπισμένοι πού απαρνήθηκε κάθε εγκόσμια εξουσία για να τον λοιδωρήσουμε και να Τον αποστραφούμε. Όχι ίσως με λόγια. Η πασχάλια διάθεση μας είναι εορταστική και η θρησκευτική μας επιφάνεια δεν τολμά να ξεστομίσει λόγον βλασφημίας, ίσως. Ωστόσο, η ίδια η κατάσταση μας η πνευματική, η απουσία αληθινής αγάπης και έρωτος για τον Νυμφίο, η ακαρπία των έργων, όλη η επιπολαιότητα και η ματαιότητα της ζωής μας, βοά πώς είμαστε ίσως ανάξιοι μιας τέτοιας επισκέψεως και άγευστοι στην μύηση της Ζωής πού φέρνει ο Χριστός.Η ανθρώπινη φύσή μας απέχει από την ορθοδοξία. Η θρησκεία και η ρηχή θρησκευτικότητα καταπνίγει τα ωσαννά μέσα μας. Μοιάζουμε με αυτόν τον φανατικό όχλο του “άρον άρον σταυρωσον αυτόν”, έστω και αν δεν το ομολογούμε. Ζούμε ή όχι την Εκκλησία; Έχουμε ή δεν έχουμε πίστη(=εμπιστοσύνη) σε Αυτον πού Πάσχει και αυτοεξουθενώνεται;
Ας μην γελιόμαστε. Η εποχή μας είναι η ίδια με αυτήν του Χριστού. Οι εποχές δεν αλλάζουν γιατί δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όσο υπάρχει Ευαγγέλιο υπάρχει και η διαστροφή του. Ο δικός μας σιωνισμός είναι μια στρεβλή εικόνα για τον Χριστό, την Εκκλησία, το όραμα για την επι γης βασιλεία Του. Άνθρωποις θρησκευτικοί της συνήθειας. Χωρίς έρωτα, χωρίς ήθος φιλοκαλικό, χωρίς μυστηριακή μετουσίωση του ζην, μα με απαιτήσεις και μέτρα και σταθμά για την όποια εκκλησιαστική μας ζωή. Άνθρωποι όχι της εμπειρίας, αλλά της θρησκείας.
Ένα τελευταίο ερώτημα για να μετρήσουμε την διάθεση και την διάκριση μας και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού: Αν ζούσαμε στην εποχή της βαϊοφόρου εισόδου στα Ιεροσόλυμα ποιά θα ήταν η στάση μας; Θα δεχόμασταν τον Ιησού της Ναζαρέτ ως Χριστό Κυρίου, Βασιλέα του παντός; Έναν τριαντάχρονο μαραγκό από την επαρχιακή αμαρτωλή Γαλιλαία, εξουθενωμένο, επί πώλου όνου, πού τον εβάρυναν οι κατηγορίες του γεννημένου εν αμαρτίαις, σαμαρείτη, βλάσφημου,φίλου πορνών και τελωνών; Πώς πάει η θρησκευτική μας αφοσίωση και διάκριση και πόσος ο φόβος των Ιουδαίων;;;Στην Ανάσταση του Λαζάρου θα βλέπαμε την Ανάσταση και Ζωή, την πλάνη ή την ευκαιρία για εθνικιστικές σιωνιστικές δικαιώσεις;;; Ο Ερχομός του Χριστού, ο αιώνιος Ερχομός του Φωτός μέσα στον κόσμο είναι μια μεγάλη Κρίση, μια μεγάλη μάχαιρα διανοιών.
Είναι ασφαλής η κάθε απάντηση μας ή θα έπρεπε σε σύγκριση με τους αληθινούς φίλους και μύστες του Θεού να ελεεινολογούμε την κατάσταση και τα προσωπικά στεγανά μας;Ας αξιωθούμε να συγκαταριθμηθούμε με τους φίλους του Θεού. Ας παραδοθούμε στο έλεος Του, στην εξάρτηση Του.Είναι η μόνη Σοφία και Αλήθεια αυτή η Ταπείνωση της απόλυτης παράδοσης και εμπιστοσύνης στον Θεό μας. Μυημένοι στον Σταυρό και την Ανάσταση να αξιωθούμε και την δική μας δικαίωση εν ημέρα κρίσεως.
Καλή Ανάσταση!
