Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΑ

 

ΟΜΙΛΙΑ  7η

 ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ  ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ  (Ε΄).

« Καλά μου παιδιά! Ο Χριστός μας σας αγαπάει πολύ. Γι’ αυτό συχνά σας καλεί στη Θεία Μετάληψη. Μ’ αυτή ,παίρνετε μέσα σας το Σώμα και το αίμα Του .Είναι μια τροφή , που δεν αρκεί μο-νάχα γι’ αυτήν εδώ τη ζωή σας, αλλά και για να ζείτε αιώνια στον ουρανό. Με όλη σας την καρδιά λοιπόν, να ευχαριστείτε τον Δημιουργό και Σωτήρα σας για την αγάπη που έχει σε σας ,στα αδέλφια σας και σε όλους τους ανθρώπους».

Τα λόγια αυτά ,αγαπητοί Χριστιανοί, είναι παρμένα από τον μεγάλο Ρώσο άγιο ,τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης. Είναι οι ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής που κατάφερε να κινείται ,να ζει ,να αναπνέει «εν Χριστώ» και δια Χριστόν. Γι’ αυτό και η σπουδαιότητα τους είναι αυταπόδεικτη. 

Μελετώντας τις «Πράξεις των Αποστόλων», βλέπουμε ότι η ζωή των πρώτων Χριστιανών καθόλου δεν ξεφεύγει από την εικόνα την οποία μας παρουσιάζει ο θαυμαστός αυτός Άγιος ,σχετικά με το πώς πρέπει να πολιτεύεται ο συνειδητός Χριστιανός . Τα πλέον χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής ,στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, ήτανε «η κλάσις του άρτου» και «αι προσευχαί». «Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς» (Πραξ. 2,42).Ήσαν δηλαδή προσηλωμένοι ,οι πρώτοι Χριστιανοί, έδιναν την πρώτη σημασία ,στο Αποστολικό κήρυγμα που βοηθεί στη συνειδητοποίηση των αληθειών της πίστεως – στα έργα της φιλανθρωπίας, - που είναι η έμπρακτη απόδειξη της κορυφαίας των χριστιανικών αρετών, της εν αγάπη κοινωνίας μεταξύ των - και κυρίως ζούσαν καρτερούντες την προσευχή της Εκκλησίας και τη Θεία Κοινωνία. Καιγόταν η ψυχή τους από αυτόν τον ιερό πόθο. Η καρδιά τους δεν επιζητούσε τίποτα άλλο παρά μόνο το ιερό θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα . 

Τι να πούμε εμείς σήμερα μελετώντας όλα αυτά; Τι είδους Χριστιανοί είμαστε όταν αγνοούμε ότι το κέντρο της λατρείας, το κατ’ εξοχήν μυστήριο της κοινωνίας μας με το Θεό και της πνευματικής μας ζωής είναι η Θεία Ευχαριστία; Οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν αξιοθαύμαστοι, γιατί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, διωγμούς και ονειδισμούς, ήσαν ζηλωτές των Θείων μυστηρίων. Συμμετείχαν σ’ αυτά και τα απελάμβαναν πλουσίως. Εμείς όμως, σήμερα … είμαστε καχεκτικοί Χριστιανοί!

…Δεν διψάμε για το Θεό ,δεν τρέχουμε σ’ Αυτόν ,δεν του προσφέρουμε την καρδιά μας, δεν ανταλλάσσουμε για χάρη Του κανένα συμφέρον μας.
Ας θυμηθούμε όμως και πάλι τι λέει στο σημείο αυτό ο μεγαλοφωνότατος των Πατέρων της Εκκλησίας μας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Βλέπω πολλούς να μεταλαμβάνουν από το Άγιο Σώμα του Χριστού απλώς και ως έτυχε, μάλλον από συνήθεια και υποχρέωση παρά από σκέψη και γνώση .Αυτοί λένε ότι όταν έρθει ο καιρός της Αγίας Τεσσαρακοστής, η ημέρα των Θεοφανείων ,όποιος και αν είναι κανείς μετέχει των αχράντων μυστηρίων. Και όμως καιρός για να προσέλθεις δεν είναι τα Θεοφάνεια ούτε η Τεσσαρακοστή, αλλά η ειλικρίνεια της ψυχής και η καθαρότης.Όταν έχεις αυτήν πάντοτε να προσέρχεσαι ,χωρίς όμως αυτήν ποτέ». (ΕΠΕ 35,214-216). Ο δε Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι οι πιστοί έχουμε ανάγκη να τρέχουμε στην Εκκλησία, «δια να παρηγορούμε την πείναν μας από την εν τη Εκκλησία ευρισκομένην μυστικήν και Αγίαν Τράπεζαν του Σώματος του Κυρίου και του Θείου Λόγου .Και να ευ-χαριστούμεν την δίψαν μας από το ζωήρρυτον Αίμα του Κυρίου και από τα νάματα της διδασκαλίας των Θείων Γραφών ,τα οποία αναβλύζουσι μέσα εις την του Χριστού Εκκλησίαν». 

Ας αναφέρουμε όμως εδώ μια ακόμα παρανόηση μια ψευδοδικαιολογία που δυστυχώς μας κρατεί μακράν της Εκκλησίας και φυσικά μακράν του «Ποτηρίου της Ζωής».

9.Πένθος και Θεία Κοινωνία.

«Έχω Πένθος, λένε κάποιοι και ιδιαίτερα γυναίκες. Πως θα πάω λοιπόν στην Εκκλησία;» Αποτέλεσμα αν «μας αφήσει χρόνους» κάποιος γνωστός μας ,γείτονας μας, ακόμα και παραγείτονας μας, ξεχνάμε την Εκκλησία. Αν μάλιστα είναι συγγενής μας, ο νεκρός, τότε είναι που παίρνουμε διαζύγιο με το Θεό για τρία ολόκληρα χρόνια για να μην πω περισσότερα. Λες και η Εκκλησία είναι τόπος διασκεδάσεως και ο Εκκλησιασμός και η0 Θεία Κοινωνία δεν συμβιβάζονται με το πένθος. Και το κωμικοτραγικό, η κοροϊδία είναι εδώ. Οπουδήποτε αλλού μπορείς να συναντήσεις τον πενθούντα, ακόμα και σε ολονύκτια γλέντια σε ποικιλώνυμα κέντρα διασκεδάσεως, μόνο στην Εκκλησία, λόγω πένθους, δεν τον βρίσκεις. Πρέπει λοιπόν, αδελφοί μου, να συνετιστούμε. Πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας τέτοιες σκουριασμένες ιδέες. Πρέπει οι Χριστιανοί να είμαστε «το φως του κόσμου» και όχι να σκορπίζουμε το σκοτάδι. Πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να γίνουμε οι φάροι που θα δείχνουν και τα λιμάνια και τις κακοτοπιές –αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι μα σαν το δώσουμε-στον ταλαίπωρο Ευρωπαίο ,μέσα στην εποχή παγκοσμιοποίησης – ισοπέδωσης - των πάντων, μέσα στην «Ν. Εποχή», των «Ψυχοναρκωτικών» και των ψεύτικων θρησκειών . Πρέπει να μάθουν κάποιες κυρίες να πάψουν να γυροφέρνουν τα βλέμματα τους μέσα στην Εκκλησία για να δουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Να πάψουν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους και να χαμογελούν μόλις δουν κάποιον που έχασε ένα δικό του να έρχεται στην Εκκλησία . Έχω ακούσει τα εξής τρομερά λόγια σε μια περίπτωση «Για κοίτα την αδιάντροπη το λείψανο ακόμα μιλάει και αυτή ήρθε στην Εκκλησία». Λες και την είδαν να πορνεύει.

Πρέπει να μάθουμε επίσης να μην δίνουμε σημασία σ’ όλες αυτές τις ανισορροπίες και να μην μας ενδιαφέρει τι θα πει η μια ή η άλλη .Απολογία θα δώσουμε το Θεό και όχι σε άνθρωπο. Και δεν θα χωρέσει τότε καμιά δικαιολογία του τύπου «φοβόμασταν τα στόματα κάποιων και απομακρυνθήκαμε από την Εκκλησία».

Γνωρίζω επίσης περιπτώσεις ανθρώπων που ποθούν – κλαίει η ψυχή τους για να εκκλησιασθούν και το αποφεύγουν λόγω… σχολίων, κακώς βέβαια.
Γνωρίζω και περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν πένθος, θέλουν να κοινωνήσουν και έρχονται κρυφά-κρυφά με κάθε προφύλαξη ,μη τυχόν και τους δει κανείς, για να μεταλάβουν μόλις τελειώσει η Θ. Λειτουργία και φύγει ο κόσμος. Λες και βρισκόμαστε στα χρόνια των διωγμών, λες και η Τουρκοκρατία… καλά κρατεί.

Αλλά αγαπητοί Χριστιανοί.

Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι τώρα λόγω του πένθους πρέπει συχνότερα να πηγαίνουμε στην Εκκλησία ,πρέπει συχνότερα να κοινωνάμε ,πρέπει συχνότερα να επικοινωνάμε με το Θεό αφού διαπιστώνουμε για μια ακόμα φορά ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα;»

Γνωρίζουμε ότι η Θ. Λειτουργία είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του προσώπου που χάσαμε;

Ο ι. Χρυσόστομος αναφέρει ότι «δεν ορίστηκε τυχαία από τους Αγίους Αποστόλους το να θυμόμαστε την ώρα της Θ. Λειτουργίας τους κεκοιμημένους. Οι Άγιοι Απόστολοι γνώριζαν ότι με τις προσευχές μας στην Θ. Λειτουργία οι κοιμηθέντες θα έχουν πολύ κέρδος και μεγάλη ωφέλεια». (ΕΠΕ 21,440).

Αναφέρει επίσης σύγχρονος Αγιορείτης πατέρας :«Κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας εκείνοι που πενθούν παρακαλούν με ιδιαίτερο τρόπο τον Κύριο για να γίνει Εκείνος το στήριγμα που τους στέρησε η κοίμηση του προσφιλούς νεκρού. Τον παρακαλούν να γίνει βοηθός και σκεπαστής της ζωής τους ,πατέρας ουράνιος και επίγειος αδελφός, συμπαραστάτης στον καθημερινό αγώνα ,που ανθρώπινα κρίνοντας, έγινε πιο δύσκολος, πιο απαιτητικός. Και ο Κύριος ανταποκρίνεται στις ικεσίες των παιδιών Του και αναλαμβάνει την προστασία των χηρών, των ορφανών, των αποκλήρων της ζωής… ( Ιερομ. Γρηγορίου «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ).

Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο πρέπει οπωσδήποτε να εκκλησιαζόμαστε όταν πενθούμε, είναι η χαρά την οποία αισθάνεται η ψυχή του κοιμηθέντος όταν εμείς βρισκόμαστε στην Εκκλησία, παρακολουθούμε την Θ. Λειτουργία, κοινωνάμε με φόβο Θεού ,πίστη και αγάπη, προσευχόμαστε γι’ αυτή την ψυχή.

Γνωρίζουμε τέλος, αγαπητοί Χριστιανοί, ότι αφορά προλήψεις και δεισιδαιμονίες η τακτική μας αυτή ; Είναι δυνατόν ο διάβολος να μας πλανά και να μας καταπιέζει τόσο ώστε να μας αποκόβει από το Μυστήριο των Μυστηρίων με αφορμή το πένθος και μάλιστα να μας στερεί από την προοπτική της αιωνιότητος;

Έχεις πένθος λοιπόν; Ένας λόγος παραπάνω να εκκλησιάζεσαι τακτικότερα. Έλα στη χαρά. Ενώσου με το Θεό. Είναι χαρά ανείπωτη η Θεοκοινωνία. Έχεις λύπη για το νεκρό; Έλα στον τόπο της Αναστάσεως.

Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως. Η Θεία Λειτουργία είναι ο θρίαμβος της ζωής και της Αναστάσεως. Κάθε Κυριακή, κάθε Θεία Λειτουργία είναι Ανάσταση. Που αλλού λοιπόν θα βρούμε την Ανάσταση; Που αλλού θα προσφέρουμε περισσότερα στο νεκρό μας;

ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ

ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο Οίκος Κυρίου». (Ιεζεκ. Κεφ. μα')

ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ (1669-1714) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΕΡΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

Ιδού η μεγαλύτερα θυσία, όπου να έγεινε προς τον Θεόν, αφού εκτίσθη ο κόσμος. Μαρία, η αειπάρθενος κόρη, εις την ηλικίαν τριών χρόνων προσφέρεται να αφιερωθή προς τον Κτίστην, εις τον ναόν της Ιερουσαλήμ. Καθώς δεν εστάθη άλλο ένα τελειότερον πράγμα, έτσι δεν εστάθη άλλη μία τιμιωτέρα προσφορά και εις τον Θεόν πλέον ευπρόσδεκτος. Όθεν, όταν εγώ με ευλαβητικήν θεωρίαν στοχάζομαι την σεβάσμιον ταύτην είσοδον, φαίνεται μοι να βλέπω ένδοξον αλη­θινά και λαμπράν πανήγυριν εδώ κάτω εις την γην, μέσα εις την αγίαν πάλιν άλλ' όμως και άλλην ενδοξοτέραν και λαμπροτέραν φαν­τάζομαι εκεί επάνω εις τον ουρανόν, μέσα εις τον παράδεισον. Βλέ­πω εδώ να προπορεύωνται λαμπαδηφόροι παρθένοι, πανηγυρίζουσαι χαρμασύνως την αειπάρθενον και εκεί αστραπομόρφων αγγέλων ταξιαρχίαι να χορεύουσιν, υμνολόγουσαι φαιδρώς την εν σώματι καθαρωτέραν των Ασωμάτων.

Εδώ ο μέγας αρχιερεύς απλώνει τας ευλαβητικάς χείρας και, θεία επιπνοία εμφορηθείς, εισάγει μέσα εις τα άγια των αγίων την έμψυχον κιβωτόν τού αγιάσματος˙ και εις τον ίδιον καιρόν ανοίγει τους μακαρίους κόλπους ο προαιώνιος πατήρ και δέχεται εκ δεξιών τού θρόνου της θείας μεγαλειότητος τού υιού αυτού την προορισθείσαν μητέρα. Διπλή είναι η είσοδος της κεχαριτωμένης Θεόπαιδος· μία μεν ορατή εδώ εις το ιερόν, και άλλη νοερά εκεί εις τας λαμπρότητας των αγίων και δια τούτο, εδώ πλήρης θείας φωτοφανείας ακτινοβολεί ο ναός τού Σολομώντος, και εκεί διπλούν αστράπτει της τρισηλίου θεαρχικής αίγλης το τρισόλβιον φως· όθεν ίσως εις τούτο αφεώρα ο Ιεζεκιήλ, όταν έλεγε˙ «και είδον, και ιδού πλή­ρης δόξης ο οίκος Κυρίου»· ο οίκος Κυρίου, και επίγειος δηλαδή και ουράνιος. Όμως εγώ, φιλέορτοι ακροαταί, δεν θέλω σήμερον να στοχασθώ άλλο, ούτε εις την γην ούτε εις τον ουρανόν, παρά αυτήν την θοοχαρίτωτον Κόρην, την οποίαν, βλέποντας να εμβαίνη εις τον ναόν τού Θεού, την στοχάζομαι αληθινά ένα έμψυχον ναόν της Θεότητας, περί τού οποίου ημπορώ να ειπώ αρμοδιώτερον «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου».

Και ο ναός τού Σολομώντος και ο,τι ευρίσκετο μέσα εις τον ναόν ιερόν και σεβάσμιον, όλα ήτον τύπος των προνομίων της παρθένου Μαρίας, η οποία αληθινά είναι ναός έμψυχος τού Θεού. Και πρώτον μεν αυτός ο Σολομών, οπού μεθερμηνεύεται βασιλεύς ειρήνης, ο κτί­στης τού ναού, εις τού οποίου την οικοδομήν έβαλεν όλον του τον πλούτον και σοφίαν, δια να κάμη το μεγαλοπρεπέστατον και ωραιότατον έργον, οπού να εφαίνετο εις την γην, είναι εικών τού ουρανίου δημιουργού και παμβασιλέως Θεού, οπού λέγεται εν ταις Γραφαίς «άρχων ειρήνης», οπού, δά να πλάση την παρθένον Μαρίαν, επεχειρίσθη όλον τον πλούτον της θείας του παντοδυναμίας, της θείας του σοφίας, της θείας του αγαθότητος, δια να κάμη το τελειότερον και ευγενέστερον ποίημα εις την φύσιν των όντων.

Αυτή η Παρθένος το ομολογεί: «εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός· εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού»· οπού θέλει να ειπή: δια να την πλάση ο Θεός, έκαμε τόσον, όσον εδύνατο να κάμη ένας Θεός παντοδύναμος. Την έπλασε με ένα κάλλος σωματικόν, οπού παραβαλλόμενον, αυξάνει πολύ αυτό το κάλλος των άυλων πνευμάτων. Με μίαν ψυχήν, σκεύος δεκτικόν όλων ομού των υπερφυών χαρισμάτων τού πνεύματος· Με ένα νουν, φωτισμένον προς την γνώσιν της αληθείας, με όλας τας ακτίνας των θείων εκλάμψεων. Με θείαν θέλησιν, αναμμένην προς την έφεσιν τού αγαθού, με όλας τας φλόγας τού θείου έρωτος, οπού εστάθη ακατά­παυστα ενεργούν και συνεργούν το πανάγιον Πνεύμα. Ο Ιερός Αυ­γουστίνος ονομάζει την πλάσιν της παρθένου: «έργον αϊδίου βουλής». Τούτος ο κόσμος, οπού βλέπομεν.......................

Πράγμα εξαίσιον εστάθη εις την οικοδομήν τού ναού˙ διατί λέ­γει «και ο οίκος εν τω οικοδομείσθαι αυτόν, λίθοις ακροτόμοις ολοκλή-ροις ωκοδομήθη˙ και σφύρα και πέλεκυς και παν σκεύος σιδήρου ουκ ηκούσθη», και τα εξής... Αλλά διατί τόση έξοδος και τόση επιμέλεια εις την οικοδομήν; διατί· και τα εξής...................

Αλλά πλέα εξαίσιον πράγμα εστάθη εις την Παρθένον, η οποία, επειδή και έμελλε να είναι (καθώς ψάλλει η Εκκλησία) ο καθαρώτα-τος ναός τού Σωτήρος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης τού Θεού, το κατοικητήριον της σεσαρκωμένης Θεότητος, το έμψυχον παλάτιον τού ουρανίου Βασιλέως, ήτον και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν—λέγει ο θεολόγος — προετοιμασμένη, προκαθαρμένη, τετελειωμένη, κεχαριτωμένη. «Άνθρωπος Θεός κυηθείς εκ Παρθένου, και ψυχήν και σάρκα προκαθαρθείσης τω Πνεύματι»· εις τρόπον ότι η Παρθένος Μαρία, όταν έγεινεν από τον Θεόν, υπερέβη την φύσιν τού νόμου, και όταν εγέννησε τον Θεόν, υπερέβη τον νόμον της φύσεως.1

Εννέα πράγματα ήτον μέσα εις τον ναόν τού Σολομώντος, τα ιερώτερα και σεβασμιώτερα· πρώτον η Επτάφωτος λυχνία· δεύτερον η τράπεζα της προθέσεως των άρτων τρίτον το χρυσούν θυμιατήριον τέταρτον, η στάμνος η χρυσή, όπου είχε το μάννα· πέμπτον, αι πλά­κες της Διαθήκης, όπου ήτον γραμμένος ο δεκάλογος· έκτον, η ράβδος τού Ααρών, όπου εβλάστησεν εβδομον, η κιβωτός·όγδοον τα Χερουβίμ, όπου επεσκίαζον το Ιλαστήριον και έννατον τα άγια των άγιων όλα τύπος, όλα αινίγματα και σκιαί των προνομίων της Θεομήτορος. Αυτή ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού α­γίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε — λέγει ο μέγας Αθανάσιος — από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας. Αυτή ήτον η ζωηφόρος τρά­πεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδό­ξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κα­τακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.

Και ιδού η Παρθένος Μαρία, ναός έμψυχος τού Θεού, τον οποίον επροεικόνιζε τυπικώς εκείνος τού Σολομώντος· όθεν και η δό­ξα εκείνη, οπού επλήρωσε μετά την καθιέρωσιν τον ναόν τού Σολο­μώντος, αίνιγμα μόνον αμυδρόν ήτον της απειρουσίου δόξης, οπού επλήρωσε την Θεομήτορα, περί της οποίας προφητικώς το Πνεύμα το άγιον προανεφώνησε˙ «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυ­ρίου». Διατί, τριών χρόνων ούσα η Παρθένος, εισήλθεν εις τον ναόν; εις τους τρεις χρόνους, γνωρίζεται το μέγεθος της ηλικίας τού ανθρώπου˙ όστις, όσος είναι εις τους τρεις χρόνους, δύο φοραίς τόσον ακόμη αυξάνει και όχι περισσότερον ή ολιγώτερον το σημειώνει ο μέγας Βα­σίλειος εις την εξαήμερον: «όσος εν τη τριετία, δις τοσούτος έσται».2Τριών χρόνων ήτον η Παρθένος και είχε τόσην αγιότητα οπού ενομίσθη αξία να εισέλθη εις τα άγια των αγίων, όπου δεν εισέβαινε τινάς άλλος, παρά μόνος ο Αρχιερεύς, και τούτος μίαν φοράν τον χρόνον λοιπόν από τούτο απεικάζομεν, πως η Παρθένος με τον καιρόν έμελλε να αυξήση δύο φοραίς τόσον ακόμη εις την αγιότητα˙ ήγουν, καθώς ούσα τριών χρόνων υπερέβαινεν εις την αγιότητα όλους τους δικαίους και προφήτας και πατριάρχας τού παλαιού νόμου· έτσι έμελ­λε να αυξήση άλλο τόσον εις την αγιότητα, άλλο τόσον να υπερέβη όλους τους Αποστόλους και μάρτυρας και οσίους και διδασκάλους της Εκκλησίας· Και πάλιν άλλο τόσον να υπερέβη όλους και Αγγέλους και Αρχαγγέλους και Σεραφείμ και Χερουβείμ του ουρανού. Όθεν, αν τριών χρόνων έφθασεν έως εις τα άγια των αγίων τού ναού, έως τέλους θέλει φθάσει έως εις τα άγια των αγίων τού παραδείσου˙Έως δηλαδή εις αυτόν τον θρόνον της τρισηλίου Θεότητός. Και εδώ αλη­θινά την προείδεν ανεβασμένην ο προφητάναξ Δαυίδ: «παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου»· και τούτο είναι το σωστόν μέγεθος της αγιότητας, οπού έλαβεν η Παρθένος, ο έμψυχος ναός τού Θεού˙ πλήρης χάριτος εδώ εις την γην, πλήρης δόξης εις τον ουρανόν «και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου».

Αλλά εσύ, δεδοξασμένη Παρθένε, εσύ εμβαίνεις σήμερον εις τον ναόν τού Θεού, ο έμψυχος ναός τού Θεού· εμβαίνεις εις τα άγια των αγίων, το ηγιασμένον σκήνωμα τού Υψίστου· εμβαίνεις εις το ιλαστήριον τού Κυρίου, ο ιλασμός των ψυχών ημών˙ και ημείς, ωσάν αι λαμπηδοφόροι Παρθένοι, με καρδίας αναμμένος από ευλάβειαν, σε δορυφορούμεν νοερώς και πανηγυρίζομεν εν αγαλλιάσει πνευματική τα ένδοξά σου εισόδια.3

_____________________________

1. Λογ. κβ', εις τον Ευαγγελ.

2. Ομιλ. Γ.

3. Επειδή ο λόγος ούτος δεν είναι κυρίως ειμή σημειώσεις τινές του συγγραφέως, δια τούτο ετέθησαν εν τω μεταξύ αι φαινόμεναι στιγμαί προς δείξιν των ελλείψεων,

Από το βιβλίο: ΔΙΔΑΧΑΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ)

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

Ομιλία του. Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως. κυρίου Ανθίμου, στην εορτάζουσα Καστοριά. Επί τη εορτή του Αγίου Μηνά. Για τη απελευθέρωση της. 11/11/2025

 

Ομιλία του. Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως.  κυρίου Ανθίμου, στην εορτάζουσα Καστοριά.

 Επί τη εορτή του Αγίου Μηνά. Για τη απελευθέρωση της. 11/11/2025

 

Είπε λοιπόν μεταξύ των άλλων…

Τη λέξη μεγάλος τ χρησιμοπο-++ιούμε πολλές φορές. Στην ομιλία μας στην ιστορία μας αληλά και στην εκκλησία. Θα ήθελα λοιπόν να δούμε λίγο τι σημαίνει η  λέξη μεγάλος.  Βέβαια στην εκκλησία μας η  λέξη αυτή  Μεγάλος, Μέγας, Μεγαλομάρτυρας, έχει ένα άλλο νόημα. όταν αποκαλούμε κάποιον μεγάλο.

Για να το καταλάβουμε ας δούμε λίγο κάποιον (όχι βέβαια πρόσωπο της εκκλησίας), που έμεινε στην ιστορία με την επωνυμία  «μεγάλος». Πρόκειται για τον μακροβιότερο,. τον πλουσιότερο, και τον επιφανέστερο, β4ασιλιά. Το Λουδοβίκο, δέκατο τέταρτο της Γαλλίας.

Όταν λοιπόν αυτός έφτασε στο τέλος της ζωής το. σε βαθιά γεράματα. αυτός ο επιφανέστατος βασιλιάς,. ο βασιλιάς Ήλιος, όπως τον αποκαλούσαν, στο κρεβάτι του πόνου με φρικτούς πόνους, όταν είχε χάσει τα πάντα.  όταν είχε χάσει όλη την οικογένειά του, όταν είχε χάσει  όλα τα παιδιά του. και μόνο ένα του είχε μείνει κι αυτό ασθενή και επρόκειτο να τον διαδεχθεί ως Λουδοβίκος ο δέκατος πέμπτος,

Εκεί λοιπόν στο κρεβάτι του πόνου τον έβλεπαν, υπηρέτες κλαίγοντας, αυτός τους είπε. Με νομίζετε αθάνατο; Δεν υπάρχει κανένας αθάνατος. Κι εγώ που νόμιζα ότι ο θάνατος ήτανε κάτι το δύσκολο ιώρα θεωρώ ότι είναι λύτρωση. Θυμήθηκε αυτό που του είπε η μάνα του η Άννα η Αυστριακή Παιδί μου του είπε, πρόσεξε όταν βασιλεύσεις να μιμηθείς τον παππού σου και όχι τον πατέρα σου. Όταν τη ρώτησε γιατί, του απάντησε ότι όταν πέθανε ο παππούς σου ο Ερρίκος, ο τέταρτος έκλαιγε όλο το Παρίσι και θρηνούσε όταν πέθανε ο πατέρας σου όλοι γελούσαν, χόρευαν και τραγουδούσαν στους δρόμους. Ύστερα από λίγες μέρες ο βασιλιάς Ήλιος πέθανε και όταν τον μετέφεραν στο Παρίσι για να τον κηδέψουν, ο λαός ήταν στους δρόμους και χόρευε και γλεντούσε όλη τη νύχτα από ευχαρίστηση. Ο επίσκοπος Μασιγιών που έκανε τον επικήδειο άρχισε με τα λόγια,  μόνο ο Θεός είναι μεγάλος.

…Και συνέχισε

Εδώ θέλω να σταθώ.

Πράγματι ο Θεός είναι ο μόνος μεγάλος, αλλά ξέρετε ότι η μεγαλοσύνη του δεν είναι στις ιδιότητές του, ότι είναι παντοδύναμος, ότι είναι πάνσοφος, ότι είναι πανταχού παρών. Αυτές είναι οι ιδιότητες του Θεού. Αυτός είναι ο Θεός. Η μεγαλοσύνη του Θεού σε σχέση με μας έγκειται σε κάτι άλλο. Ότι ο Θεός μας προσκαλεί όλους στο δικό του μεγαλείο. Θυμάστε κάποτε που είπε ο Χριστός ότι εσείς για μένα δεν είστε δούλοι μου; Εσείς δεν είστε μαθητές μου, εσείς είστε φίλοι μου. Με αυτή τη λέξη ο Χριστός άνοιξε έναν διαφορετικό ορίζοντα στη σχέση των ανθρώπων με το Θεό. Άρα λοιπόν δεν είμαστε παίγνια των θεών, ούτε αφήματα των. Είμαστε όντα ξεχωριστά για τα οποία ο Θεός έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα και μας προσκαλεί στη θέση του και στο ρόλο του ύστερα αφού θα κοινωνήσουν.

Μετά από λίγο οι χριστιανοί, ο ιερέας με το Άγιο Ποτήριο στην ωραία πύλη. Θυμάστε τι θα πει; Σώσε Θεέ το λαό σου και ευλόγησε τους κληρονόμους σου. Εμείς είμαστε οι κληρονόμοι του Θεού, άρα ο Θεός μας κάλεσε όχι για να μας κάνει καλούς ανθρώπους. Ποιος είναι άραγε καλός άνθρωπος; Μας κάλεσε για να μας κάνει κληρονόμους της Βασιλείας του. Αυτό που λέμε στην εκκλησία να μας κάνει κατά χάριν θεούς. Η φράση αυτή που είναι μόνο εκκλησιαστική, κατά χάριν Θεός, ανοίγει τον ορίζοντα και την προοπτική του ανθρώπου. Καταλαβαίνει ο άνθρωπος ότι είναι πλασμένος για πολύ περισσότερα πράγματα. Βιώνεις αυτό τον κόσμο και πραγματικά πολλές φορές. Λυπάμαι και γελάω όμως, συγχρόνως με μερικούς ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν πόσο απέχουμε οι άνθρωποι από τα ζώα. Η εκκλησία προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε πόσο είμαστε λιγότερο από τους αγγέλους. Εκεί λοιπόν μας προσκαλεί ο Θεός, όχι για να μας βραβεύσει τάχα για την καλοσύνη μας, όχι ότι είμαστε και κάτι. Επιτυγχάνουμε και κάτι στη ζωή μας. Μας προσκαλεί ο Θεός στη θέση του για να μας δώσει αυτός που μας έδωσε το παιδί του, να μας δώσει και ολόκληρη τη βασιλεία του. Θυμάστε τι είπε ο Χριστός όταν ήρθε και άρχισε τη διδασκαλία του; Είπε, Με αποκαλείτε δάσκαλο και όντως είμαι. Και στο τέλος του βίου Του, ύστερα από 3 χρόνια, λίγο πριν ανέβει στο Σταυρό είπε, τώρα πια ότι μου έδωσε ο πατέρας, τα δίνω στα χέρια σας σας ανήκουν; Άρα δεν χρειαζόμαστε οι χριστιανοί ούτε να παρακαλέσουμε το Θεό για κάτι.  Στα χέρια μας είναι τα πάντα. Αξίζει να απλώσουμε τα χέρια μας και τη διάθεσή μας για να καρπωθούμε και την παντοδυναμία και τη σοφία και την αιωνιότητα του Θεού στο χέρι μας είναι δηλαδή και ο παράδεισος μας και η κόλαση μας και από μας εξαρτάται τι θα κερδίσουμε.

 Ονομάζομαι όμως, επανέρχομαι, στο πρώτο ερώτημα, τον Άγιο Μηνά Μεγαλομάρτυρα, γιατί άραγε; Γιατί η εκκλησία δεν μπορεί να ξεχάσει ποτέ την οφειλή της σε αυτούς τους μεγάλους στρατιωτικούς αγίους. Ξέρουμε ότι το Ευαγγέλιο διαδόθηκε γρήγορα επειδή πίστεψαν σε αυτό οι γυναίκες και οι δούλοι, δηλαδή τα όντα της πανίσχυρης εκείνης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που δεν είχαν καμία υπόσταση, καμία υπόληψη και καμία σημασία και αξία η ζωή τους. Βρήκαν αποκούμπι στο Ευαγγέλιο που δεχόταν και τις γυναίκες και τους δούλους σαν άνθρωποι για τους οποίους ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό ίσα με όλους τους άλλους ανθρώπους, αλλά όμως εκεί στα τέλη του τρίτου. αρχές τετάρτου αιώνος,  ξέρουμε ότι το ευαγγέλιο έγινε αποδεκτό από τις μεγάλες εκείνες προσωπικότητες των στρατιωτικών αγίων. Είχε προηγηθεί ο Ευστάθιος, ακολούθησε ο Άγιος Μηνάς, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιοε…. Εκείνα τα πολύ δυνατά πρόσωπα, τα πανίσχυρα στρατιωτικά πρόσωπα της αυτοκρατορίας. Που όταν έγιναν χριστιανοί και πέθαναν για χάρη του Χριστού, έχοντας μπροστά τους μία ελπίδα και δυναμική κατάσταση παρουσία θα το λέγαμε σήμερα, μια προοπτική επαγγελματική οικογενειακή. Τα αρνήθηκαν όλα προκειμένου να μη χάσουν το Χριστό. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι η πλάστιγα έγειρε προς το μέρος αυτής της νέας, για την οποίαν δεν χρειάζεται να πεθαίνει ο άνθρωπος για το Θεό. Επειδή πέθανε ο Θεός για τον άνθρωπο.

Λοιπόν τιμάμε τον άγιο ως μεγαλομάρτυρα επειδή ήξερε τις διαστάσεις του και ήξερε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να γεμίσει έναν τάφο, αλλά ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να συζήτει  με το Θεό. Ήξερε ακόμα ο άγιος Μηνάς ότι ο άνθρωπος δεν τρέφεται μόνο με ψωμί. Το ψωμί τρέφει το μισό άνθρωπο που είναι το Σώμα του, το άλλο μισό, αν δεν τραφεί, τότε ο άνθρωπος θα είναι πνευματικά παράλυτος. Και ο Άγιος ήξερε ότι μπορεί να δει πέρα από του ματιού το σύνολο και ότι η ψυχή έχει μία διάνοιξη στον ορίζοντα των αιώνων. Άρα αυτά ζήτησε αυτά εμπιστεύτηκε αυτά καρπώθηκε και για αυτά πέθανε στο τέλος της ζωής του. Κάποιος είπε ότι αν ένας άνθρωπος μέχρι και σήμερα δεν βρει κάτι στη ζωή του για το οποίο θα αξίζει να πεθάνει κιόλας, αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει να ζει. Ο άγιος ήξερε γιατί υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Ήξερε γιατί ζει και ήξερε να συγκρίνει τη ζωή του με κάτι ανώτερο με κάτι ουσιαστικότερο με κάτι πιο ευχάριστο. Γιατί ο Χριστός θυμάστε; Είπε 2 πράγματα, εγώ ήρθα στον κόσμο για να ζείτε. Και για να χαίρεστε. Εγώ σας δίνω τη ζωή και εγώ είμαι η χαρά σας; Δεν έχετε λόγο να λυπάστε για τίποτα; Δεν έχετε λόγο να πενθείτε για τίποτα, αρκεί να ζείτε και το τέλος του βίου σας να είναι η απαρχή της ζωής σας. Όλα αυτά λοιπόν κατέστησαν τον άγιο με τα μάτια της εκκλησίας Μεγάλο.

Τώρα σας παρακαλώ πολύ, πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. Αυτή η μεγαλοσύνη, περί της οποίας ομιλεί η εκκλησία και πού είναι για μας τους Έλληνες πιο βαρύ φορτίο πριν το Χριστό ακόμα; Πόσο είναι κατανοητή σήμερα να το πω απλούστερα; Τι σημαίνει σήμερα για έναν Έλληνα συμπατριώτη μας και για μας τους μεγαλύτερους, αλλά και για τους νεότερους; Τι σημαίνει ανδρεία; Τι σημαίνει ηρωισμός, Τι σημαίνει αγιότητα, Τι σημαίνει αλτρουισμός, Τι σημαίνει άμυλα, Τι σημαίνει αγάπη, Τι σημαίνει έρωτας, Τι σημαίνει φιλία, Τι σημαίνει καλοσύνη, ευγένεια, ευπρέπεια, τι σημαίνουν όλα αυτά. Φοβάμαι να δώσω την απάντηση μόνος μου, την απάντηση την βλέπουμε στην κοινωνία μας καθημερινά και είμαστε ένας λαός σε παρακμή. Είμαστε ένας λαός που δεν μπορούμε να πούμε ότι κρατάμε στα χέρια μας σαν δώρα για να τα προσφέρουμε στην υπόλοιπη οικουμένη αυτά που παραλάβαμε ως αρετές, ως αξίες και ως ιδανικά από τους παλαιότερους μας, αφού ούτε εμείς τα ζούμε, είμαστε ένας λαός που θέλουμε να μας συγχωρούν χωρίς να ζητήσουμε συγνώμη και χωρίς να μετανιώσουμε για τίποτε. Είμαστε ένας λαός που θέλουμε τα επιδόματα χωρίς να εργαζόμαστε. Ένας λαός που επιδιώκουμε τις αποζημιώσεις χωρίς να αναζητήσουμε την ευθύνη μας. Για την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και είναι αποτέλεσμα δικών μας κακών χειρισμών. Είμαστε ένας λαός που ζητάμε από τους άλλους τα πάντα λες και τα χρωστάνε. Είμαστε ένας λαός που δυστυχώς πέσαμε πολύ χαμηλότερα από ότι παραλάβαμε και από ότι διαβάζουμε στα βιβλία για όσα μας προσέφεραν οι προηγούμενοι.

Θα μου πείτε, τώρα φτάνουν οι διαπιστώσεις; Δεν μας λες και τίποτα καινούριο γιατί αυτά που λες, θα μου πείτε, τα ακούμε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων όταν ανοίγουμε για να ακούσουμε τις ειδήσεις και τρομοκρατούμεθα όλοι. Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο κακός μπορεί είναι ο άνθρωπος δίπλα δίπλα; Δηλαδή εμείς οι ίδιοι πόσο καλά είμαστε και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν απολύτως. Ούτε γείτονα, ούτε συγγενή, ούτε φίλο, ούτε γιατρό, ούτε παπά ούτε δάσκαλο, ούτε γυμναστή, ούτε παιδαγωγό κανέναν απολύτως, δεν εμπιστευόμαστε και μας δέρνει αυτή η παντέρμη μοναξιά. Η κατάθλιψη, ο φόβος και το κλείσιμο στον εαυτό μας που είναι αποτέλεσμα άλλων κακών που έρχονται στη ζωή μας. Τι μπορεί να γίνει; Μπορεί να συμβεί κάτι που θα αλλάξει αυτή την κατάσταση και αυτή την κατωφερική πορεία; Μπορεί αν αποφασίσουμε 5 άνθρωποι, 5 φορείς, 5 θεσμικοί παράγοντες, οι πολιτικοί, οι δικαστικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι Εκκλησιαστικοί και οι δημοσιογράφοι να φέρουμε ό, τι καλύτερο ό, τι ωραιότερο ό, τι ομορφότερο ό, τι σημαντικότερο, ότι ευγενέστερο;  Να το προβάλλουμε προκειμένου να βρει μιμητές και να εργαστούμε όλοι πάνω σε αυτό;  Αν το κάνουμε θα αλλάξει η κατάσταση, αρκεί να το θέλουμε να το κάνουμε, αρκεί να βρούμε τη δύναμη να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να συνεχίσουμε να δίνουμε στα μικρότερα παιδιά. Ζωή, χαρά, ελπίδα έφυγε από τα μάτια τους καθώς βλέπουν τη δική μας απόγνωση και το δικό μας αδιέξοδο. Απευθύνομαι στους μεν λαϊκούς, οι οποίοι χριστιανοί απλοί μπορούν να μιμηθούν τους μάρτυρες της πίστεως, αλλά εμείς σας πω οι θεσμικά μεγάλοι, μπορούμε να απευθυνθούμε στους μεγάλο μάρτυρες και να ζητήσουμε από κείνους τύπο και υπογραμμό. Δεν πάει πολύ που ένας τελευταία πρόσφατα μεγάλος δημοσιογράφος στις Ηνωμένες Πολιτείες έγραψε ότι κανένας λαός δεν μπορεί να γίνει μεγάλος, αν οι ηγέτες του δεν τον προσκαλέσουν στο μεγαλείο.

Μαρκάρι όλοι μας να υποδυθούμε ένα τέτοιο ρόλο και να σηκώσουμε το λαό μας από το χαμηλό λαϊκιστικό πνεύμα, όπου βρίσκεται και το επίπεδο στο οποίο βασανίζεται ο ίδιος και περιμένει το χέρι κάποιων προκειμένου να σηκωθεί ψηλότερα. Αυτό που λέει και ο ποιητής μας, αυτός ο άνθρωπος που είναι τόσο μικρός μπορεί να γίνει τόσο μεγάλος που να μην τον χωράει ολόκληρο το σύμπαν. Αυτός ο μεγάλωσα άγιος, ας είναι παράδειγμα για όλους μας. Χρόνια πολλά αγαπητοί. Να χαίρεστε την ελευθερία της Καστοριάς, να χαιρόμαστε την ελευθερία της πατρίδας μας και να μας κάνει ο Θεός άξιους αυτής της ελευθερίας, η οποία η οποία δεν είναι μόνο τρόπος ζωής. Είναι συγχρόνως και κατάσταση πνεύματος. Χρόνια σας πολλά να ζήσετε.

 

 

 

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΟΜΙΛΙΑ 6Η)

 

ΟΜΙΛΙΑ 6^Η

 

1.    ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ  (Δ΄).

 

 

 

Κέντρο και αποκορύφωμα, της Ορθοδόξου λατρείας, όπως επανειλημμένως τονίζουμε, είναι το μέγα και υπερφυές μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και «τέλος», σκοπός και κατάληξη της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Κοινωνία των πιστών. Εδώ όσοι αξίως και με συναίσθηση προσέρχονται, δέχονται την «μεταποιητική» δύναμη και μεταμορφώνονται σε «σύσσωμους» και «σύναιμους» του Χριστού, «Χριστοφόρους» και «Θεοφόρους». Μέσα σ’ αυτή τη «Θεοπλημμύρα», της «Θεοκοινωνίας», ο άνθρωπος από χοϊκός γίνεται ουράνιος. Παύει να είναι πηλός και χώμα αφού μέσα του έχει κατοικούντα το Χριστό. Γίνεται κατοικοιτήριο του Θεού ,σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του Κυρίου μας, «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιωάννου 6 , 54 ).

Μ’ αυτό λοιπόν το μεγάλο και υπερκόσμιο θαύμα, το «Θεοποιό», Μυστήριο ασχολούμαστε, αγαπητοί Χριστιανοί, αυτόν τον καιρό και προσπαθούμε να διαλύσουμε τα σκοτεινά σύννεφα που με τον καιρό θόλωσαν τα μάτια της ψυχής μας, σκοτείνιασαν το μυαλό μας και δημιούργησαν τόσες και τόσες λανθασμένες απόψεις γύρω απ΄ το μεγάλο αυτό θέμα της Θείας Κοινωνίας.

Συνοψίζοντας τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα, για τις ψευδοδικαιολογίες, τις ενστάσεις, τις αιρετικές και αντίχριστες ενίοτε και πλανεμένες αντιλήψεις μας σχετικά με το θέμα σημειώνουμε τα εξής.

1. Δεν είμαι άξιος, λένε αρκετοί. 

Κι εμείς απαντήσαμε, με την εξαίσια ευχή του Μ. Βασιλείου : «Γνωρίζω Κύριε ότι αναξίως μεταλαμβάνω του Αχράντου Σου Σώματος και του Τιμίου Αίματος και ένοχος είμαι και κριματίζω τον εαυτό μου τρώγοντας και πίνοντας ,χωρίς διάκριση το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και Θεού μου. Αλλά παίρνοντας θάρρος από τους οικτιρμούς Σου ,προσέρχομαι σε Σένα που είπες. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» Σπλαχνίσου με λοιπόν Κύριε και με τιμωρήσεις αλλά λογάριασε με σύμφωνα με το έλεος Σου. Και να γίνουν σε μένα τα άγια ταύτα, εις ίασιν και κάθαρσιν και φωτισμόν και φυλακτήριον και σωτηρίαν και αγιασμόν ψυχής τε και σώματος». Αυτή η ευχή υπάρχει στην ακολουθία της Θ.Μεταλήψεως και την οποία πρέπει να διαβάζει κάθε Χριστιανός όταν κοινωνήσει.

2. Είσαι ιερεύς; 

Μόνο οι ιερείς ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι μπορούν να κοινωνούν τακτικά και όλοι οι άλλοι μια… δυο φορές το χρόνο κι αυτές αν έρθουν τα πράγματα βολικά.
Σ’ αυτούς απαντήσαμε ότι προϋπόθεση συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, δεν είναι «το ράσο» δεν είναι η ιεροσύνη ,αλλά η καθαρότητα ψυχής και η προσπάθεια για την απόκτηση της. Είναι ο φόβος Θεού και η εν μετανοία εξομολόγηση.

3. Σούπα η Θ. Κοινωνία. 

Πράγμα που μεταφράζεται ότι ,κατά τη γνώμη κάποιων, όποιος κοινωνεί τακτικά ασεβεί .Τώρα το ποιος ασεβεί στην περίπτωση αυτή είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ιδιαίτερη εξέταση .Ασεβεί αυτός που κρίνει και κατακρίνει και καταδικάζει. Ασεβεί αυτός που στρέφει τα νότα του στη Θεία πρόσκληση «προσέλθετε». Ασεβεί αυτός που προσέρχεται τέλος ασυναίσθητα και απροετοίμαστα και χωρίς ευλάβεια και όχι αυτός που αισθάνεται την ανάγκη της τακτικής ένωσης με το Χριστό.

4. Πρέπει να «σαραντίσει» η Θ. Κοινωνία. 

Πλανώνται οικτρά και υποχωρούν σε διδασκαλίες του σατανά αυτοί που έχουν τέτοιες ιδέες. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν είναι κοινό φάρμακο για να χρειάζεται δοσολογίες και συνταγές .Πουθενά και το τονίζουμε αυτό δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κάθε μέρα να μπορεί να κοινωνεί κάποιος είναι ευπρόσδεκτος στο Θεό και οχυρώνει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του στα βέλη του σατανά.

5. Η Θ. Κοινωνία της Μ. Πέμπτης, 

Τέλος ,τονίζουμε ότι είναι η ίδια με όλες τις άλλες ημέρες . Πέραν από του ότι η Μ. Πέμπτη είναι η ημέρα της παραδόσεως του Μυστηρίου, δεν υπάρχει καμιά άλλη διαφορά .Όλες οι άλλες επινοήσεις ότι άλλοι έχουν το δικαίωμα να κοινωνούν και άλλοι όχι (όπως οι έγγαμες γυναίκες),είναι εσφαλμένες, αιρετικές και σατανικές .Είναι επιζήμιες και ψυχοκτόνες.
Προφάσεις λοιπόν εν αμαρτίαις ,απόψεις ανορθόδοξες που καμιά σχέση δεν έχουν με το Ορθόδοξο πνεύμα. Θα σημειώσουμε ακόμη κάποιες αντιφάσεις που συναντούμε καθημερινά με την ευχή, να μας φωτίσει ο Θεός ν’ αφήσουμε ανοιχτή την ψυχή μας να δεχτεί την αλήθεια. Να πάψουμε να δυσπιστούμε και να δυστροπούμε όταν ο υπεύθυνος ποιμένας στον οποίο είναι χρεωμένες οι ψυχές του λογικού ποιμνίου του ,προσπαθεί να δείξει το δρόμο και να παρουσιάσει την αλήθεια όπως βρίσκεται αποθησαυρισμένη μέσα στην Εκκλησία και όχι όπως την θέλει ο καθένας.

6. Κυριακή και Θεία Κοινωνία.

Να λοιπόν ακόμα ένα σημείο όπου υπάρχει μεγάλη παρανόηση και πολλές προσωπικές απόψεις και πρακτικές .Πολλοί αποφεύγουν να κοινωνήσουν την Κυριακή με την δικαιολογία ότι τη προηγούμενη μέρα, το Σαββάτο, έγινε κατάλυση ελαίου . Μάλιστα υπάρχει και η απαίτηση αν κάποια γιορτή πέσει ημέρα Κυριακή ,να τελεσθεί Θ. Λειτουργία και το Σαββάτο για να κοινωνήσουν κάποιοι ,αφού ισχυρίζονται θα φάνε λάδι το Σαββάτο( όπως προστάζουν οι κανόνες της Εκκλησίας), και δεν θα μπορέσουν λοιπόν να κοινωνήσουν την επομένη και κυριώνυμη ημέρα της εορτής .

Απόψεις και πάλι που απέχουν πολύ από το Ορθόδοξο πνεύμα .Γνώμες και ενστάσεις που πολλές φορές φθάνουν στο σημείο της ψευδοευλάβειας και της υποκρισίας ,αφού μέσα σ’ αυτόν το Ναό, την ώρα της Θ. Λειτουργίας ,περνάμε μπροστά απ’ τη γειτόνισσα μας, βλέπουμε τον ή την συγγενή μας και γυρίζουμε το κεφάλι απ’ την άλλη ,ενώ παράλληλα δεν κοινωνάμε την Κυριακή γιατί … τρώμε λάδι το Σαββάτο. Γνωρίζουμε βέβαια τον Κανόνα ( ΞΔ –Αγίων Αποστόλων), που απαγορεύει την νηστεία του ελαίου κατά την ημέρα του Σαββάτου. Ένα μονάχα Σάββατο νηστεύεται και αυτό είναι το Μ. Σάββατο. Όλα τα άλλα Σάββατα ,είτε την ημέρα του Σταυρού συμπέσουν, είτε την παραμονή των Φώτων, είτε οποιαδήποτε άλλη ημέρα, γίνεται κατάλυση ελαίου. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι του να αποφεύγουμε τη Θ. κοινωνία της Κυριακής και ζητάμε πρώτα να κοινωνήσουμε και μετά να εορτάσουμε ένα γεγονός υπάρχει αβυσσαλέα διαφορά. Αν υπήρχε δόση αληθείας σε μια τέτοια άποψη τότε προς τι η Κυριακάτικη Λειτουργία; Γιατί να λειτουργούμε τις Κυριακές αφού σύμφωνα με την άποψη κάποιων δεν επιτρέπεται να κοινωνάμε τις Κυριακές αφού φάγαμε λάδι το Σαββάτο; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν εδώ ; Θα φάμε λάδι το μεσημέρι του Σαββάτου, θα το νηστέψουμε το βράδυ και με την αύριο – Κυριακή = θα πάμε να κοινωνήσουμε. Εξυπακούεται ότι όλες τις νηστείες της Εκκλησίας μας πρέπει να τις τιμάμε, ότι πάντα πρέπει να φροντίζουμε για την κατάλληλη προετοιμασία μας και ότι πρέπει επί τέλους να μάθουμε το βαθύτερο νόημα του Χριστιανισμού και όχι να αρκούμαστε στον επιδερμικό και άνευρο Χριστιανισμό μας ,όπου διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.

7. Διακαινήσιμος και Θ. Κοινωνία .

Και σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει παχυλή άγνοια και ψευδευλάβεια. Και εδώ δυστυχώς πολλοί συνδέουν ζητήματα ζωής, πνευματικής ζωής, υψηλότατα μυστήρια, αποκλειστικά και μόνο με τις τροφές και παραβλέπουν όλα τα άλλα. Καλά ακούγεται να λένε κάποιοι: Καλά δεν έφαγαν αυτές το Πάσχα και κοινωνάνε σήμερα, Λαμπροδευτέρα, Λαμπροτρίτη, κ.τ.λ.; Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ολόκληρη η Διακαινήσιμος εβδομάδα θεωρείται σαν μία ημέρα, Πάσχα δηλαδή, και επομένως οι Χριστιανοί μπορούν να κοινωνούν καθημερινά έστω κι αν τρώνε την προηγουμένη .Προς τούτο υπάρχει και Κανόνας της Στ΄. Οικουμ. Συνόδου ( ΞΣΤ΄. ), ο οποίος επιτρέπει την Θεία Κοινωνία ανεξαρτήτως νηστείας . Αυτό ακριβώς θέλει να μας τονίσει και ο «χρυσορρήμων» ποταμός της Εκκλησίας μας ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν πανηγυρίζει με την εορτήν των εορτών και την πανήγυριν των πανηγύρεων και φωνάζει: «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες τρυφήσατε πάντες». Ας αφήσουμε λοιπόν κι εδώ την εξωτερικότητα κι ας εμβαθύνουμε στην ουσία. Οι τυπολατρίες μας οδηγούν στην καταστροφή και όχι στην σωτηρία.

8. Μεγάλος Αγιασμός και Θ. Κοινωνία 

Ένα τελευταίο που θέλουμε ν’ αναφέρουμε σήμερα είναι η σύγχυση που ενίοτε υπάρχει ανάμεσα στη Θ. κοινωνία και το Μ. Αγιασμό. Ε… λένε μερικοί δεν κοινώνησα, δεν πειράζει, θα πιω Μ. Αγιασμό. Και εδώ γίνεται λάθος σοβαρό και πρέπει να το προσέξουμε . Όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο κερί και τον ήλιο άλλο τόση και μεγαλύτερη υπάρχει ανάμεσα στον αγιασμό Μεγάλο και Μικρό και τη θ. Κοινωνία .Αυτή είναι το δώρο ενώ ο Αγιασμός το αντί-δωρο. Στη μια περίπτωση, του Αγιασμού, αγιαζόμαστε ενώ στην άλλη σωζόμαστε. Ο Αγιασμός είναι εις ευλογίαν ενώ το Σώμα και το Αίμα του Χριστού εις σωτηρίαν. Γι’ αυτό και όταν κάποιοι έχουν επιτιμηθεί για κάποια βαρέα αμαρτήματα με τη στέρηση για κάποιο διάστημα της Θ. Κοινωνίας, τους δίνεται σαν μικρά ευλογία σαν αντί-δωρο ο Μεγάλος Αγιασμός.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Τελειώνοντας και σήμερα αναφέρουμε το εξής περιστατικό.
Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας κάθε πότε πρέπει να κοινωνεί. Κι εκείνος του απάντησε». Γιατί δεν με ρωτάς και κάθε πότε πρέπει να τρως;  Φυσικά τρως οπότε πεινάς.Έτσι και με τη Θ. Κοινωνία .Οπότε ζητά η ψυχή σου και θέλεις να κοινωνείς ,αρκεί να έχεις την άδεια από τον πνευματικό σου.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , αν εσύ προσέχεις και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς .Σε συμβουλεύω τακτική Θεία Κοινωνία». (ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ π.Δ.Τάτση σελ.91 )