Μια από τις μεγαλύτερες πράξεις, αν όχι η μεγαλύτερη, στην ιστορία του χριστιανισμού ήταν η αποδέσμευση του από την τυπολατρεία του ιουδαϊκού νόμου. Αυτός ο άθλος πραγματοποιήθηκε χάρη στη φρόνηση και στον αγώνα του Αποστόλου Παύλου. Το πρόβλημα για την πρώτη Εκκλησία ήταν μεγάλο, αφού οι περισσότεροι από τους πιστούς της ανήκαν προηγουμένως στον ιουδαϊσμό και εξακολουθούσαν να τηρούν και μετά το βάπτισμά τους τις παλιές θρησκευτικές τους συνήθειες. Ο Απόστολος Παύλος ύψωσε το ανάστημα και τη φωνή του και έδωσε λύση ριζοσπαστική. Γράφοντας στους Γαλάτες υποστηρίζει με τόλμη προφητική και δύναμη απαράμιλλη ότι, οι χριστιανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να τηρούν τις τυπικές διατάξεις της εβραϊκής θρησκείας, αφού μετά την σταυρική θυσία του Χριστού οι λειτουργικές πράξεις, οι εξωτερικοί εξαγνισμοί και οι θυσίες της ιουδαϊκής λατρείας και αυτή η περιτομή, δεν έχουν πια κανένα νόημα. Με λύπη μάλιστα κάκιζε εκείνους που ενώ ο Χριστός τους κάλεσε στην ελευθερία της χάριτος ξαναγυρίζουν στη σκλαβιά του νόμου και παρατηρεί : «ἂν ἐκεῖνα ποὺ γκρέμισα τώρα τὰ ξαναχτίσω, τότε παρουσιάζω τὸν ἑαυτό μου παραβάτη».
Αυτή η Αποστολική παρατήρηση δεν αναφέρεται μόνο στις παλινδρομήσεις των «Ἰουδαιζόντων». Εφαρμόζεται σε κάθε οπισθοδρόμηση που απομακρύνει τον άνθρωπο από την από λυτρωτική αλήθεια του Χριστού και τον οδήγησε σε πεποιθήσεις και πράξεις και καταστάσεις που τον υποδουλώνουν και υποβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής του. Έχει επομένως ξεχωριστή σημασία για μας που ζούμε σε μια εποχή ιδεολογικών μεταπτώσεων και ηθικών παλινδρομήσεων. Σε μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η αμφισβήτηση της χριστιανικής αλήθειας και η άρνηση της Ευαγγελικής Πίστεως. Το περίεργο είναι ότι οι αρνητές και οι αμφισβητίες του καιρού μας εμφανίζονται ως Προοδευτικοί και χειραφετημένοι, ενώ στην πραγματικότητα αντλούν τα θεωρητικά τους επιχειρήματα εναντίον της χριστιανικής Πίστεως από ξεπερασμένα φιλοσοφικοκοινωνικά συστήματα και ιδεολογίες, που αρχίζουν από τις ουτοπικές ονειροπολήσεις του Ιουλιανού του παραβάτη και φτάνουν ως τις θεωρίες του Εγέλου και της παράκρουσης του Νίτσε. Θα πρέπει να ξέρουν μερικοί ψευτοδιανοούμενοι, που για να παραστήσουν τους σπουδαίους και να εντυπωσιάσουν τους αφελείς παπαγαλίζουν υλιστικά συνθήματα και προπαγανδίζουν αθεϊστικές θεωρίες, ότι και ο υλισμός του Μαρξ και ο πανσεξουαλισμός του Φρόιντ και ο μηδενισμός τους Σαρτρ, δεν είναι σε τελευταία ανάλυση παρά αναστήματα και επαναλήψεις προχριστιανικών θεωριών που έχουν εδώ και πολλά χρόνια κριθεί και απορριφθεί από την αληθινή επιστημονική γνώση. Οι αθειστικές αυτές θεωρίες οδήγησαν το σύγχρονο άνθρωπο και τον πολιτισμό του στη χρεοκοπία. Ο σημερινός πολιτισμός μπορεί να έφτασε σε καταπληκτικά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, μπορεί να σημείωσε θαυμαστή πρόοδο στο πεδίο της ύλης, όμως στο πεδίο του πνεύματος εμφανίζει τέτοια οπισθοδρόμηση, που κατάντησε τα πάθη και τα εγκλήματα των πολιτισμένων να είναι χειρότερα και μεγαλύτερα από εκείνα των βαρβάρων και των απολίτιστων. Παρά τις όμορφες ανθρωπιστικές διακηρύξεις μας ακολουθούμε το νόμο της ζούγκλας που επιβάλλει το δίκιο του ισχυρότερου. Η βία και η τρομοκρατία κυριαρχούν στις μεγαλουπόλεις μας η ανθρώπινη ζωή δεν έχει σήμερα περισσότερη αξία από εκείνη που είχε στα χρόνια της παρακμής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας .Στο όνομα της ελευθερίας αρνηθήκαμε το Θεό και υποδουλώθηκαμε στην ύλη. Ζητήσαμε να απαλλαγούμε από τη θεϊκή αυθεντία και δημιουργήσαμε μια καινούργια ειδωλολατρία θεοποιώντας την ανθρώπινη γνώση. Έτσι χάσαμε την ανθρωπιά μας και καταντήσαμε μηχανές που παράγουν και καταναλώνουν ακατάπαυστα, όχι μόνο προϊόντα αλλά και ιδέες. Έχει δίκιο ξένος χριστιανός στοχαστής όταν γράφει : «ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει Θεός, δὲν ὑπάρχει πλέον οὔτε ἄνθρωπος». Και διερωτάται κανείς: αν όλα αυτά είναι πρόοδος τότε τι είναι παρακμή;
Η Ηθική οπισθοδρόμηση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο πνευματικό πολιτισμό αποτυπώνει την σφραγίδα της και στην προσωπική ζωή των σημερινών ανθρώπων. Όχι μόνο των εκ πεποιθήσεως υλιστών και άθεων αλλά και εκείνων που θεωρητικά πιστεύουν στο Θεό και αναγνωρίζουν την αξία και τη μοναδικότητα της χριστιανικής αλήθειας. Η ασυνέπεια ανάμεσα στην πίστη και στο έργο των χριστιανών και οι τόσο συχνές στον πνευματικό αγώνα τους ηθικές μεταπτώσεις και παλινδρομήσεις είναι φαινόμενο πιο θλιβερό από την άρνηση της Ευαγγελικής Πίστεως. Αποστολή των χριστιανών είναι να βαδίζουν με βήματα σταθερά τον ανήφορο που φέρνει στην ηθική τελειότητα. Σκοπός του αγώνα τους είναι ο «καινὸς ἄνθρωπος»(Εφεσ. Β΄15) και « η Καινή κτίσις »(Β Κοριν.ε΄17).
Ολόκληρη η ζωή τους πρέπει να είναι μια συνεχής αλλαγή και μεταμόρφωση προς το καλύτερο. Όμως εμείς συχνά αθετούμε την κλίση μας και προδίδουμε την αποστολή μας. Άλλοτε παρασυρόμαστε από τις αδυναμίες της σάρκας και από τις επιταγές του ενστίκτου. Γονατίζουμε τότε στη λάσπη, προδίδουμε το συζυγικό όρκο μας, θυσιάζουμε στο βωμό της ηδονής όχι μόνο το μόχθο μας αλλά και την αξιοπρέπεια μας. Άλλοτε αφήνουμε τη φωνή του συμφέροντος να κατευθύνει τις πράξεις μας. Χάνουμε τότε την ανθρωπιά μας και φτάνουμε να πιούμε ακόμα και το αίμα των συνανθρώπων μας. Άλλοτε πάλι δείχνοντας ολιγόπιστοι και έλλειψη εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού ξαναγυρίζουμε σε ειδωλολατρικές συνήθειες, προλήψεις και δεισιδαιμονίες, που κατήργησε ο ερχομός του Χριστού. Εμπιστευόμαστε τυφλά τότε τους μάγους, τις χαρτορίχτρες, το ωροσκόπιο. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές πονούμε για το κατάντημά μας και μετανιώνουμε για τις πράξεις μας. Παίρνουμε γενναίες αποφάσεις να διορθωθούμε και αρχίζουμε την προσπάθεια. Όμως δεν έχουμε ούτε την αγωνιστικότητα ούτε την πίστη που χρειάζεται για να το επιτύχουμε. Γρήγορα βρισκόμαστε πάλι εκεί από όπου ξεκινήσαμε και γινόμαστε παραβάτες του ηθικού νόμου. Έτσι αντί να πηγαίνουμε μπροστά, ξαναγυρίζουμε στην ίδια φρικτή σκλαβιά από την οποία εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια μας ελεύθερος ο Χριστός.
Αδελφοί μου,
οι ορειβάτες στην ανάβαση τους προς τις κορυφές κοιτάζουν πάντα μπροστά και όλο ψηλά. Αν κοιτάξουν προς τα κάτω και προς τα πίσω θα πάθουν ίλιγγο. Θα πέσουν και θα συντριβούν στα βάραθρα. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσοι θέλουν να ανέβουν στις πνευματικές κορυφές. Στις κορυφές της αλήθειας, της ελευθερίας, της Αρετής, της ηθικής τελειότητας. Κοιτάζουν «πάντα μπροστὰ καὶ ὅλο ψηλὰ καὶ ὅλο ψηλότερα», όπως λέει ο ποιητής. Δεν σταματούν ποτέ την προσπάθεια για τα ωραία και τα μεγάλα. Ο αγώνας για την τελειότητα είναι ατελείωτος , γιατί όσο ο άνθρωπος την πλησιάζει τόσο εκείνη ανεβαίνει ψηλότερα από το ανάστημα του. Η αληθινοί μαθητές του Χριστού δεν γυρίζουν ποτέ προς τα πίσω. Δεν ξαναχτίζουν ότι σαθρό και άσχημο γκρέμισε με τη σάρκωσή του, τη σταυρική θυσία και την Ανάσταση ο Θεάνθρωπος. Εφαρμόζουν την τακτική ενός αγωνιστή που έφτασε στην πιο ψηλή κορυφή της αγιότητας «τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος»( Φιλιπ.γ΄14). Με το δυναμισμό τους και την ανακαινιστική χάρη της Πίστεως τους μεταμορφώνουν και ανακαινίζουν τον κόσμο. Οργώνουν και σπέρνουν μέσα τους και γύρω τους το θεϊκό σπόρο χωρίς οπισθοδρομήσεις.
