ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΣΗ ΖΩΓΡΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

ΛΟΥΚΑ Κεφ. Ε. 1 – 11

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

Μή φοβού, απο του νύν ανθρώπους έση ζωγρών. Και καταγαγόντες τα πλοία επι την γήν, αφέντες άπαντα, ηκολούθησαν Αυτώ.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς στην Ευαγγελική περικοπή λέγει ότι, επειδή ο όχλος συνωστιζόταν γύρω από τον Χριστό, για να ακούσει το κήρυγμά Του και ο Χριστός δεν είχε που να σταθεί, βλέποντας να είναι στη λίμνη της Γεννησαρέτ τα δύο πλοία, των υιών του Ιωνά και του Ζεβεδαίου, τα οποία οι κάτοχοί τους ξέπλεκαν τα δίχτυα, μετά από άκαρπο ολονύχτιο ψάρεμα, ζήτησε από τον Σίμωνα, να απομακρύνει λίγο από την ακτή το πλοιάριό του, ώστε να το χρησιμοποιήσει σαν πλωτό βήμα και να μιλήσει από αυτό στα πλήθη. Όταν τελείωσε το λόγο, ζήτησε από τον Πέτρο να ρίξει τα δίχτυα ξανά για ψάρεμα. Ο Πέτρος, κουρασμένος, καθώς ήταν, από το ολονύχτιο και άκαρπο ψάρεμά τους, είπε στον Ιησού: «Επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν επί δέ τω ρήματί Σου χαλάσω το δίκτυον» και ξανάρχισε μαζί με τον αδελφό του να ψαρεύει. Το αποτέλεσμα ήταν να πιάσουν τόσα πολλά ψάρια που να σχίζεται το δίχτυ και «κατένευσαν τοις μετόχοις τοις εν τω ετέρω πλοίω, του ελθόντας συλλαβέσθαι αυτοίς». Όταν ήλθε και το πλοιάριο αυτών τότε γέμισαν από ψάρια και τα δύο πλοία σε τέτοιο βαθμό, που άρχισαν να βυθίζονται από το βάρος. Τότε ο Πέτρος, έκπληκτος έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε τον Κύριο να εξέλθει από το πλοίο, λέγοντας««Βγες από το καΐκι μου, Κύριε, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός». Αυτά τα είπε γιατί είχε κυριευτεί από δέος, αυτός και όλοι όσοι ήταν μαζί του, για τα πολλά ψάρια που είχαν πιάσει. Το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά του Ζεβεδαίου, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που ήταν συνεργάτες του Σίμωνα». Εκείνος όμως του απάντησε «μη φοβάσαι· από δω και πέρα θα είσαι αλιεύς ανθρώπων». Και αφού πήγαν τα πλοία στη στεριά, τα εγκατέλειψαν μαζί με τα ψάρια και ακολούθησαν οριστικά πλέον τον Χριστό.

Σύμφωνα με Σωτηριολογικό σχέδιο της Θείας Οικονομίας, για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου γενικότερα, ο Ενανθρωπίσας Κύριος, επιλέγει τους ανθρώπους, οι οποίοι με τη θέλησή τους, αποδέχονται να τον ακολουθήσουν, προκειμένου να μαθητεύσουν και να διδαχθούν από Εκείνον, αλλά και να ιδούν τη ζωή Του, τα θαύματά Του, καθώς επίσης, να ιδούν άμεσα το μέγα μυστήριο της Θεότητάς Του, ώστε προετοιμασμένοι κατάλληλα, να δεχθούν το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, κατά την Πεντηκοστή, γιατί αυτοί θα συνέχιζαν το έργο της σωτηρίας, αυτοί θα ήταν οι πνευματικοί φάροι και καθοδηγητές των ανθρώπων, εφαρμόζοντας την εντολή του Διδασκάλου Ιησού «…μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».

Ο Χριστός, λοιπόν, για την συνέχιση του σκοπού της σωτηρίας του πεπτωκότος ανθρώπου, άφησε τους μαθητές και αποστόλους, ως διαδόχους Του, ενώ αυτοί οργανώνοντας τη δράση τους, ώρισαν επισκόπους και πρεσβυτέρους, για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη σωτηρία του, προφυλάσσοντας τον καθένα από δυνάμεις αλλότριες και διεφθαρμένες, όπως ακριβώς έκανε ο Ίδιος ο Χριστός, ο οποίος για να διαφυλάξει και να σώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, έφτασε μέχρι τον θάνατο, τον οποίο και καταπάτησε, αφού όντως ανέστη εκ των νεκρών, «θανάτω θάνατον πατήσας».

Επομένως, συνεχίζεται και σήμερα η κλήση από τον Χριστό, προς τον καθένα που ελεύθερα επιλέγει, να ηγηθεί του πληρώματος της Εκκλησίας Του. Άρα το «μη φοβού» προς τον Πέτρο ισχύει και για τον κάθε πνευματικό ηγούμενο και κατ’ επέκταση τον κάθε ηγέτη ενός λαού, που χρειάζεται φροντίδα και προστασία από τις αλλότριες πνευματικές ή κοσμικές δυνάμεις.

Πράγματι στο ιστορικό γίγνεσθαι του κόσμου, υπήρξαν φωτισμένοι άνθρωποι, που, τουλάχιστον, προσπάθησαν να ηγηθούν επαρκώς και επωφελώς, υπέρ του λαού τους, είτε στον πνευματικό τομέα, είτε στον εθνικό ή κοσμικό. Ανάμεσά τους καταγράφονται μάρτυρες και ήρωες.

Τον τελευταίο όμως καιρό, εξαιτίας της άμβλυνσης αισθημάτων και συναισθημάτων, αρχών και αξιών, ισοπεδώθηκαν και ευτελίσθηκαν τα ιδανικά και οι αξίες, με αποτέλεσμα να εκλείπουν οι μάρτυρες και οι ήρωες και αντ’ αυτών να προκύπτουν ηγέτες ριψάσπιδες, που οδηγούν και καθοδηγούν τους λαούς των στον όλεθρο και στην καταστροφή. Μας το αποδεικνύει εμφανέστατα η τρέχουσα παγκόσμια κρίση, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά στον κοινωνικό και πνευματικό. Διότι από κανέναν δεν ξεπηδά ένας φωτισμένος, ικανός και άξιος ηγέτης, για να σηκώσει τον «σταυρό του μαρτυρίου», υπέρ του λαού του.

Το φαινόμενο αυτό, δυστυχώς, είναι έντονο και στο τόπο μας, στην Ορθόδοξη Ελλάδα των μαρτύρων και των ηρώων, αφού τα τελευταία χρόνια του σύγχρονου βίου μας όλο και αυξάνεται, με μερικές, βεβαίως, εξαιρέσεις, οι οποίες δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν ή να αλλάξουν τον ρουν και το αποτέλεσμα είναι παγκοίνως γνωστό και αντιληπτό.

Συνεπώς, η έλλειψη της ηγετικής φυσιογνωμίας, που να διαθέτει τα χαρακτηριστικά του ηγέτη, μας οδήγησε στη σημερινή δύσκολη πολυεπίπεδη και πολυεδρική κατάσταση. Χρειάζονται, λοιπόν, ηγέτες, αλλά ηγέτες δεν υπάρχουν. Έχουμε βέβαια τη λεγόμενη επίσημη εκκλησία με κάποιους Επισκόπους, αλλά και αυτοί αντιμετωπίζουν το πρόβλημα θεωρητικά ή λεκτικά μόνο, είτε από τον άμβωνα, είτε από τα παράθυρα των τηλεοράσεων. Δυστυχώς, ούτε και αυτοί, με τους τόσο φλογερούς λόγους τους, πλησιάζουν το λαό, εκεί που εκδηλώνει τις διαμαρτυρίες του. Ουδείς τολμά να επαναλάβει την πρωτοβουλία της ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο ξεχασμένο θέμα των ταυτοτήτων. Αντ’ αυτής βασιλεύει «άκρα του τάφου σιωπή», φοβούμενοι για τις κρίσεις των επιτήδειων, ότι δήθεν πολιτικολογούν. Και εύλογα τίθενται τα ερωτήματα:

1. Πολιτικολογεί όποιος αναφέρεται στον εργαζόμενο που απολύθηκε από τη εργασία του και υποφέρει αυτός και η οικογένειά του;
2. Πολιτικολογεί όποιος επισημαίνει την αγωνία των νέων ανθρώπων, που δεν βρίσκουν εργασία;
3. Πολιτικολογεί αυτός, που δεν αντιπαρέρχεται τα κλειστά καταστήματα;
4. Πολιτικολογεί όποιος αναφέρεται στα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού και στις αλησμόνητες πατρίδες, τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Κύπρο, για την αποδόμηση της θρησκευτικής και ιστορικής μνήμης;
5. Πολιτικολογεί εκείνος που βλέπει να πληθαίνουν οι ουρές στα συσσίτια ή που οι οικογένειες δυστυχούν;

Διαλάθει της προσοχής των σημερινών ηγετών, ότι ιστορικά οι περισσότεροι που αναδείχθηκαν ηγέτες εορτάζονται από την Εκκλησία, ως Άγιοι, Μάρτυρες και Ομολογητές.

Ποια, άραγε, είναι τα χαρακτηριστικά τέτοιων φυσιογνωμιών; Οι ηγέτες αυτοί πρέπει να έχουν αγάπη και πνεύμα θυσίας για τον λαό, εντιμότητα και ειλικρίνεια και οπωσδήποτε να είναι χαρισματικοί. Η λέξη «χάρισμα» είναι όρος αφ’ ενός πνευματικός και αφ’ ετέρου τεχνικός και εμπεριέχει όλες τις ικανότητες ενός ανθρώπου να ηγηθεί. Γιατί, μπορεί να είναι κανείς άριστος στον τομέα του ή στην εξειδίκευσή του και να γνωρίζει το αντικείμενο των σπουδών του εξαιρετικά και καλύτερα από πολλούς άλλους, μπορεί να είναι αφοσιωμένος στην επιστήμη του, υπάρχει, όμως, κάτι ακόμη πέραν όλων αυτών των προσόντων. Πρέπει να διαθέτει και κάποια άλλα απαραίτητα χαρακτηριστικά, τα οποία μετατρέπουν αυτό που είναι σε χάρισμα, σε χάρισμα πειθούς και σε χάρισμα ηγετικής προσωπικότητας.

Αυτό, δηλαδή, που χρειαζόμαστε επιτακτικά σήμερα, από έναν, χαρισματικό άνθρωπο, που θα θέλει να γίνει ηγέτης, είναι κατ' αρχάς, να διαθέτει, όχι απλά το χάρισμα του λόγου, αλλά του ρητορικού λόγου. Να μπορεί να απευθυνθεί στο λαό και να τον συγκινήσει, να τον συνεπάρει. Με λόγο ορθά διαρθρωμένο, με λόγο γνώσεως και πειθούς. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλαβε τον επιθετικό προσδιορισμό «χρυσόστομος», διότι ήταν καταπληκτικός σε αυτό το χάρισμα του λόγου. Οι άνθρωποι έμεναν κάθε φορά που τον άκουγαν κατάπληκτοι και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να συγκρατήσουν ό,τι άκουγαν. Ήταν, όντως εντυπωσιακός και εκπληκτικός, γι’ αυτό και καθιερώθηκε στο λαό και σε μας, μέχρι σήμερα. Ενώ, ένας άλλος ρήτορας, ύστερα από λίγα χρόνια, πάλι στην Κωνσταντινούπολη, ο Νεστόριος, απέτυχε, παρά το γεγονός ότι ήταν καλός ομιλητής και ρήτορας. Δεν κατόρθωσε να κερδίσει τον κόσμο, διότι του έλειπαν τα χαρίσματα της ορθής πίστεως και διδασκαλίας.

Ο ηγέτης, εκτός από τη ρητορική δεινότητα, πρέπει να μπορεί να πείθει το ακροατήριο του, ότι ο λόγος του είναι σε απόλυτη αρμονία με την ορθότητα και με τα έργα του. Επειδή κάθε θέμα, ακόμη και το πιο μεταφυσικό, το πιο θεολογικό, εύκολα μπορεί να αναχθεί σε θέμα κοινωνικής αισθητικής, κοινωνικού στόχου, κοινωνικού οράματος, πρέπει ο ακροατής να μπορεί μέσα από τις θέσεις και τις απόψεις, που θα διακηρύξει ο ηγέτης, να εντοπίσει την αρμονική ταύτιση των λεγομένων με τα έργα. Εάν δηλαδή όσα ακούγονται για ηθικές αξίες μετουσιώνονται σε βιωμένη πραγματικότητα στο πρόσωπο του ηγέτη, τότε οι άνθρωποι μπορούν να ελπίσουν και να πιστεύσουν, ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, μπορούν να τον πιστέψουν και να τον αποδεχτούν. Τη συνέπεια τη δείχνει και τη δίνει ο ίδιος ο ηγέτης στην πράξη, με πρότυπο εφαρμογής το έργο του μέσα από τη ζωή του, μέσα από τη συμπεριφορά του και τις ενέργειές του.

Γενικά, όταν λέμε για κάποιον, ότι είναι χαρισματικός, συνήθως δεν εννοούμε απλά ότι έχει πολλά ταλέντα, αλλά κυρίως, ότι έχει τον τρόπο να προσελκύει. Όταν μάλιστα αναφερόμαστε σε δημόσια πρόσωπα, μπορεί τα επιμέρους ταλέντα να μην έχουν καμία απολύτως σημασία ή ακόμα και να είναι ανύπαρκτα.

Στις μέρες μας, η λέξη «χαρισματικός» έχει χάσει την αρχική της σημασία. Σε μια εποχή, όπως η σημερινή, ψάχνει κανείς απεγνωσμένα, να βρει και να αναδείξει «ιδιαίτερους» και «ξεχωριστούς» ανθρώπους. Αντίθετα, με μεγάλη ευκολία βρίσκει μετριότητες. Οι χαρισματικοί άνθρωποι είναι άνθρωποι που, αναμφισβήτητα, αν μη τι άλλο, έχουν μια ιδιαίτερη επίδοση στην επικοινωνία. Kάτι που, βέβαια, έχει την αξία του.

H Κοινωνική Ψυχολογία έχει ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια με το φαινόμενο «χαρισματικός». Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να μετρηθεί το «χάρισμα». Παρόλο που διαισθητικά η επιστήμη γνωρίζει τι είναι, δυσκολεύεται να το ορίσει και μάλιστα επιστημονικά. Yπάρχει η άποψη, ότι το «χάρισμα» είναι μία ιδιότητα, που εξαρτάται από τις περιστάσεις. Aυτό πάντως στο οποίο οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν είναι, ότι μία από τις σημαντικότερες ιδιότητες των ανθρώπων, που θεωρούνται χαρισματικοί, είναι η συναισθηματική εκφραστικότητα.

Ο Χριστός καλώντας τους μαθητές να τον ακολουθήσουν τους είπε: «από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών».

Όντως αλιείς ανθρώπων και στη σηµερινή εποχή έχουµε, πολλούς, όχι όμως με το νόημα και το σκοπό που κάλεσε ο Χριστός τους Μαθητές και Αποστόλους. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει τα κοινωνικά συστήµατα, τα επαγγελµατικά σωµατεία, τις πολιτικές οργανώσεις τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, τις προσωποπαγείς κινήσεις και πολλά παρόµοια και θα διαπιστώσει, να γίνεται µια συστηµατική προσπάθεια «αλιεύσεως» ανθρώπων, ως οπαδών. Όλοι αυτοί οι «αρχηγοί» των κινηµάτων και των οργανώσεων, δεν έχουν σκοπό να ωφελήσουν τους ακολουθούντες, αλλά για να επωφεληθούν απʹ αυτούς. Τους εκµεταλλεύονται κοινωνικά, οικονοµικά, ηθικά και τους χρησιμοποιούν, για να αναρριχηθούν στα διάφορα αξιώµατα και θέσεις, που επιδιώκουν. Μερικές φορές τους καταντούν άβουλα όντα, ανθρώπινα νούµερα, χωρίς θέληση και προσωπικότητα.

Δε συµβαίνει όµως το ίδιο µε το Χριστό. Ό Χριστός πρώτος θυσιάστηκε, για τη σωτηρία µας και ζητά από εµάς να κάνουµε αγώνα, για τον εαυτό µας, δηλαδή, να απαλλαγούµε από τα πάθη µας και τις ατέλειές µας κι όχι να διαδίδουµε το όνοµά Του ιδιοτελώς. Στην Εκκλησία υπάρχουν πιστοί κι όχι οπαδοί. Πιστοί χριστιανοί να γίνουµε, µέλη τίµια της Εκκλησίας µας, αγωνιζόµενοι τον καλό αγώνα, µε πνευματικότητα για τη σωτηρία µας και δοξάζοντας το όνοµα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον οποίο να παρακαλούμε, να φωτίζει τους πνευματικούς μας ηγέτες και τους άρχοντες του τόπου μας, ώστε να τους χαρίζει «βαθείαν και αναφαίρετον ειρήνην, ίνα εν τη γαλήνη αυτών ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν».

 ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ
http://georgesoulos.blogspot.com

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ ΤΟΥ ΤΙΜ. ΣΤΑΥΡΟΥ

 Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 

18 Σεπτεμβρίου 2022, μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Γαλ. β΄ 16-20)

16 εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαι­οῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου
 ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰη­σοῦν ἐπι­στεύσαμεν, ἵνα δικαι­­ωθῶμεν ἐκ πίστεως Χρι­στοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσε­ται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. 17 εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιω­θῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. 18 εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. 19 ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. 20 Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

16 Ἐπειδή ὅμως μάθαμε ἀπό τήν προσωπική μας πείρα ὅτι δέν γίνεται δίκαιος ὁ ἄνθρωπος καί δέν σώζεται μέ τήν τήρηση τῶν τυπικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου ἀλλά μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό, γι’ αὐτό λοιπόν κι ἐμεῖς πιστέψαμε στόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά γίνουμε δίκαιοι καί νά σωθοῦμε ἀπό τήν πίστη στό Χριστό καί ὄχι ἀπό τά ἔργα τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Διότι, ὅπως ἀναφέρεται καί στούς ψαλμούς, μέ τά ἔργα τοῦ νόμου δέν θά δικαιωθεῖ καί δέν θά σωθεῖ κανένας ἄνθρωπος. 17 Ἀλλά ἐάν ὑποθέσουμε ὅτι ἡ τήρηση τοῦ νόμου εἶναι ἐπιβεβλημένη, καί συνεπῶς ἐμεῖς πού ἀφήσαμε τό νόμο ἁμαρτήσαμε καί βρεθήκαμε νά εἴμαστε ἁμαρτωλοί μό­νο καί μόνο ἐπειδή ζητοῦμε νά δικαιωθοῦμε καί νά σω­­­θοῦ­με μέ τήν πίστη καί τήν κοινωνία μας μέ τόν Χριστό, τότε γεννιέται τό ἄτοπο ἐρώτημα: Ἄρα ὁ Χριστός εἶναι ὑπη­­­­ρέτης ἁμαρτίας, ἀφοῦ αὐτός μᾶς ὤθησε νά ἀφή­­σου­­με τό νόμο; Μή συμβεῖ νά ποῦμε μιά τέτοια βλασφη­μία. 18 Καί καταλήγουμε ὁπωσδήποτε στή βλασφημία αὐ­­τή, ἐάν δεχθοῦμε ὡς ἀληθινή τήν ὑπόθεση πού κάναμε. Διότι, ἐάν ἐκεῖνα πού κατάργησα καί ἀθέτησα ὡς ἀνώ­­φελα, δηλαδή τίς τυπικές διατάξεις τοῦ νόμου, αὐτά πάλι τά τηρῶ ὡς ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία, μέ τήν ἐπάνοδό μου αὐτή στήν τήρηση τοῦ νόμου ἀποδεικνύω τόν ἑαυτό μου παραβάτη· διότι βεβαιώνω ἔμπρακτα ὅτι ἔκανα λάθος πρωτύτερα πού ἀθέτησα τό νόμο, καί ἁμάρτησα ὅταν προτίμησα τή σωτηρία πού δίνει ὁ Χριστός. 19 Ἀλλά ὄχι. Δέν ἁμάρτησα, οὔτε εἶμαι παραβάτης. Διότι ἐγώ μέ κριτήριο τό νόμο πού κατάργησα καί ὁ ὁποῖ­ος τιμωρεῖ μέ θάνατο κάθε παραβάτη του, πέθανα ὡς πρός τό νόμο, γιά νά ζήσω γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. 20 Μέ τό βάπτισμα ἔχω σταυρωθεῖ κι ἔχω πεθάνει μα­ζί μέ τόν Χριστό. Κι ἀφοῦ εἶμαι νεκρός, δέν ἔχει πλέ­ον καμία ἰσχύ γιά μένα ὁ νόμος. Ἔγινα κοινωνός τοῦ σταυ­ρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ καί εἶμαι νεκρός. Λοιπόν δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλαιός δηλαδή ἄν­­θρω­πος, ἀλλά ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Καί τή φυσική ζωή πού ζῶ μέσα στό σῶμα μου τώρα πού ἐπέστρεψα στό Χριστό, τή ζῶ μέ τήν ἔμπνευση καί τήν κυριαρχία τῆς πί­στεως στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπησε καί πα­ρέδωσε τόν ἑαυτό του γιά τή σωτηρία μου.

https://www.osotir.org/

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Και τότε προσκάλεσε το πλήθος μαζί με τους μαθητές του και τους είπε: «Αν κάποιος θέλει να με ακολουθεί πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί.
Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. Όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου θα τη σώσει.
Γιατί τι ωφελεί τον άνθρωπο να κερδίσει όλο τον κόσμο αλλά να ζημιωθεί την ψυχή του;
Γιατί τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος αντάλλαγμα για την ψυχή του;
Γιατί όποιος ντραπεί εμένα και τους δικούς μου λόγους μέσα σ’ αυτήν τη γενιά τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, και ο Υιός του ανθρώπου θα αισθανθεί ντροπή γι’ αυτόν, όταν θα έρθει μέσα στη δόξα του Πατέρα του μαζί με τους άγιους αγγέλους».Και τους έλεγε: «Αλήθεια σας λέω ότι υπάρχουν μερικοί εδώ από αυτούς που έχουν σταθεί οι οποίοι δε θα γευτούν θάνατο, ωσότου δουν τη βασιλεία του Θεού να έχει έρθει με δύναμη».

Στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Ομιλία στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, του Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου(+)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ (+) [Ὁμιλία του στόν Άγιο Χαράλαμπο Πρέβεζας στίς 14/9/1991]

Φῶς, ζωή, εὐωδία

Σήμερα, πού ἔχομε τήν ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στρέφομε τή σκέψη μας πρός τούς πρώτους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὅταν ζωγράφισαν τόν Τίμιο Σταυρό, ἔβαλαν ἐπάνω Του καί τά λόγια: «Φῶς, Ζωή».

Στή μία πλευρά «Φῶς» καί στήν ἄλλη «Ζωή».

Ὁ Σταυρός εἶναι Φῶς καί Ζωή.

Ἀκόμη, στρέφομε τήν σκέψη μας, πρός τήν Ἁγία καί ἔνδοξη Βασίλισσα, μητέρα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, Ἑλένη, ἡ ὁποία ζώντας τήν πίστη τήν ἀληθινή καί ζώντας τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Σταυρός εἶναι Φῶς καί Ζωή, ἐπεθύμησε νά ἔρθει καί νά ἀσπαστεῖ τόν ἴδιον τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τήν παράδοση ἦταν πεταμένος ἀπό τούς Ἑβραίους στόν σκουπιδότοπο καί ἦταν σκεπασμένος μέ ὅλων τῶν εἰδῶν τίς βρωμιές καί τίς ἀκαθαρσίες.

Καί

πῆγε ἐκεῖ πού μέχρι τότε κανείς δέν τολμοῦσε, λόγῳ τῶν διωγμῶν καί λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν Ἑβραίων, νά πατήσει. Πῆγε μέ τή δύναμη καί μέ τό ὄνομα τοῦ υἱοῦ της μεγίστου καί ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου καί ἔψαξε καί ἔσκαψε κάτω ἀπό τίς βρωμιές καί τίς ἀκαθαρσίες τῶν Ἑβραίων, πού εἶχαν πετάξει μετά ἀπό τή μεγάλη ἐκείνη Ἁγία Παρασκευή τῆς σταύρωσης τοῦ Χριστοῦ.

Στίς 3 Αὐγούστου, βρῆκε τούς τρεῖς σταυρούς. Τῶν δύο ληστῶν καί τοῦ Σωτήρα μας. Καί ἀπορώντας ποιός ἀπό τούς τρεῖς εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἔκανε στή σκέψη ὅτι οἱ μέν σταυροί τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἄχρηστα καί νεκρά ξύλα, ὁ δέ Σταυρός πάνω στόν ὁποῖον ἀπέθανε ἡ Ζωή τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ζωοποιός καί δύναμη ζωῆς. Εἶναι φῶς καί ζωή.

Καί τότε, κατά τήν παράδοση, βρέθηκε ἐκεῖ ἕνας νεκρός ἄνθρωπος, μία νεκρή γυναίκα, πού εἶχε πεθάνει ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἀκούμπησε τήν νεκρή πρῶτα στόν πρῶτο σταυρό καί μετά στόν δεύτερο χωρίς ἀποτέλεσμα. Τέλος, ὅταν ἀκούμπησαν τήν νεκρή ἐπάνω στό ζωοποιό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἀναστήθηκε καί δοξολόγησε τό Σωτήρα τοῦ κόσμου, δείχνοντας ἔτσι τί εἶναι ἡ δύναμις τῆς πίστης.

Ἔτσι ὁ Θεός ἔδειξε σέ ὅλους, ὅτι αὐτός ἦταν ὁ ζωοποιός Του Σταυρός.

Ἐπάνω στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ βρῆκαν νά ἔχει φυτρώσει καί ν’ ἀνθίζει ἕνα εὐῶδες φυτό, τό ὁποῖο, ἀπό τότε, ὀνομάζεται βασιλικός. Γιατί ἦταν ἐπάνω στό Σταυρό τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ. Καί τό ὁποῖο εἶναι τό σύμβολον ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνον Φῶς καί Ζωή καί Ἀνάσταση, ἀλλά εἶναι καί Εὐωδία.

Ἡ εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ εὐωδία τῆς ζωῆς, πού εἶναι ἀφιερωμένη στή δόξα τοῦ Θεοῦ καί στόν Θεόν.

Δέν πρέπει ποτέ νά τό ξεχνᾶμε, ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο γιά νά «πληρώσει τά σύμπαντα εὐωδίας» πνευματικῆς.

Ἄς φανταστοῦμε τώρα μία σκηνή.

Ἄς ποῦμε ὅτι κατεβήκαμε ἀπό τά ἄστρα, ἀπό τό φεγγάρι, ὅτι εἴμαστε ἐξωγήινοι. Ἐρχόμαστε στή γῆ καί κοιτάζομε νά δοῦμε τί εἶναι αὐτός ὁ κόσμος.

Τί θά ἰδοῦμε, ἀδελφοί μου;

Ἐγκλήματα, βλασφήμιες, κλεψιές, βρωμιές, ἀνηθικότητες, μίση, πάθη. Μανία γιά ἁρπαγή. Σέ τί βαθμό; Σέ βαθμό πού ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ὅταν τά σκέπτεται, ἰλιγγιᾶ καί λέγει: «μά, εἶναι κόσμος αὐτός καί κοινωνία; Ἤ εἶναι ζούγκλα»;

Ἄν κανείς τό φιλοσοφήσει καλά, πραγματικά ὁ κόσμος μας, δέν εἶναι κοινωνία ἀνθρώπων λογικῶν καί μέ βάσεις ἠθικές καί πνευματικές ἀλλά εἶναι ζούγκλα. Ἐνῶ, ὅμως σκέφτεται κανείς, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι ζούγκλα, γιατί νοιάζεται μόνο γι’ αὐτό πού τή συμφέρει καί τό κακό εἶναι βοῶν καί κρᾶζον, ὑπάρχει καί κάτι πού τοῦ δίνει ἐλπίδα.

Καί τό βλέπει κανείς, ἐάν στρέψει τά μάτια του λιγάκι πιό ἐρευνητικά καί δεῖ μέσα στίς ἐκκλησίες καί δεῖ μέσα στά σπίτια, πού ζοῦν ἥσυχα καί ἤρεμα οἱ ἄνθρωποι τῆς καλωσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας, τῆς φιλαλληλίας, τῆς βοηθείας. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, πού στενοχωροῦνται ἄν περάσει ἡμέρα χωρίς νά κάνουν κάποιο καλό. Καί οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, πού θλίβονται ὄχι γιατί ἔκαναν κάτι πού εἶναι ὁλοφάνερα ἁμαρτία καί ρυπαρότητα, ἀλλά στενοχωροῦνται ἀκόμη καί ἄν περάσει ἀπό τή διάνοια καί ἀπό τήν ἐπιθυμία τους κάτι τό κακό. Μία κακή σκέψη.

Ἄν λοιπόν στρέψομε τά μάτια μας σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, τότε, παίρνομε θάρρος καί ἐλπίδα.

Γιατί δέν γίνονται ὅμοιοι μέ τούς ἄλλους;

Ἀλλά, μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο, τόν τόσο διαφορετικό, πού ἡ ποιότητά του κυμαίνεται ἀπό τό ὕψος τῆς ἀρετῆς μέχρι τά βάθη τῆς κακίας καί τῆς ἁμαρτίας, θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ:

«Καλά, αὐτοί οἱ ταλαίπωροι πού νοιάζονται γιά τό καλό γιατί τό κάνουν; Γιατί προσεύχονται; Γιατί θυσιάζονται; Γιατί κοπιοῦν; Γιατί πάσχουν καί ὑποφέρουν; Γιά ποιούς; Γιατί δέν τά κλωτσᾶνε ὅλα αὐτά, νά γίνουν καί αὐτοί ὅμοιοι μέ τούς ἄλλους»;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι:

Γιατί κάποια ἡμέρα, κατέβηκε στόν κόσμο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἀφοῦ ἔζησε στόν κόσμο γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί ἀπό καλωσύνη, ἀνέβηκε στό Σταυρό ἐπισήμως.

Γιατί ἀνέβηκε στό Σταυρό ἐπισήμως;

Γιά νά δείξει καί στούς μέν καί στούς δέ, ποιό εἶναι τό σωστό. Καί πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν κακίες, μίση, πάθη.

Καί σέ ἐκείνους πού εἶναι μακρυά του, νά δείξει τί;

Ὅτι δέν πρέπει ποτέ νά ἀπογοητεύονται.

Γιατί; Γιατί, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στό Σταυρό εἶναι Φῶς καί Ζωή.

Πῶς εἶναι φῶς καί ζωή; Μέ τό νά μᾶς δείχνει ποῖο εἶναι τό νόημα τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου.

Ἀλλοίμονο, στόν ἄνθρωπο πού δέν θά καταλάβει ὅτι πρέπει νά ξεπεράσει ὅλο τόν κακό του ἑαυτό, ὅλες τίς κακές του ἐπιθυμίες καί δέν θέλει νά καταλάβει, ὅτι ἡ ἀληθινή ζωή εἶναι γιά νά περάσει μέ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Νά συμπορευθοῦμε καί νά συσταυρωθοῦμε μέ Αὐτόν

Ἀλλοίμονο, στόν ἄνθρωπο πού δέν θά καταλάβει ὅτι πρέπει καί ὁ ἴδιος νά σταυρωθεῖ γιά τό Θεό, πού εἶναι ὁ Κτίστης καί Δημιουργός τῶν ἁπάντων, ὅπως σταυρώθηκε ὁ Χριστός γιά μᾶς. Νά σταυρωθεῖ ὄχι σωματικά, ἀλλά νά σταυρωθεῖ γιά τά πάθη, γιά τίς κακές του ἐπιθυμίες, γιά τά μίση του, γιά τήν ἁρπαχτική του μανία, γιά τήν ἀπέραντη φιληδονία πού τόν μαστίζει.

Ὅποιος αὐτό τό καταλάβει καί ἀρχίσει νά σταυρώνει τόν ἑαυτό του, ὅπως ὁ Χριστός σταύρωσε τόν ἑαυτό Του γιά μᾶς, ἀρχίζει ἡ ζωή του νά πλημμυρίζει στό φῶς καί νά γίνεται ἀληθινή ζωή. Καί ἀρχίζει ἡ ψυχή του νά ἀποκτᾶ τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Νά μυρίζει σάν τό βασιλικό, πού βρέθηκε ἐπάνω στόν Τίμιο Σταυρό.

Ἀδελφοί, ὁ Χριστός ἀπέθανε μέν στό Σταυρό «τῇ ἁμαρτία». Ἀπέθανε, γιά νά πεθάνει ἡ ἁμαρτία. Ὄχι ἡ δική Του πού δέν εἶχε, ἀλλά ἡ δική μας. Γιατί ὅταν ὁ Χριστός ἀπέθανε ὑπέρ ἡμῶν, ἀπέθανε ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κόσμου. Καί ἔδωσε τό αἷμα Του εἰς «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον».

Πρέπει, λοιπόν καί ἐμεῖς νά πεθάνομε γιά τήν ἁμαρτία, γιά νά ἀναστηθοῦμε γιά τήν αἰώνιο ζωή. Καί νά μπορέσομε ν’ ἀποκτήσομε τήν ἐλπίδα καί τήν προϋπόθεση τῆς σωτηρίας. Ὥστε ὅταν θά ἔρθει ἡ ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως, τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, ὅπως λέγει στόν Ἀπόστολο, πού διαβάζομε στίς κηδεῖες, τότε πού «θά ἀκουστεῖ ἡ σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου», τότε πού ὅλοι θά ἀναστηθοῦμε, νά ἐξέλθομε εἰς ἀπάντησιν τοῦ ἐρχομένου μετά δόξης, Σωτῆρος τοῦ κόσμου.

Καί τότε, «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα». Θά ἀναληφθοῦμε, καί ἐμεῖς, στούς οὐρανούς, ὅπως ἀνελήφθη πρῶτος ὁ Χριστός καί εἰσῆλθε στό πέραν τοῦ οὐρανοῦ καταπέτασμα καί θυσιαστήριο, στόν ἐπουράνιο Ναό τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, στή αἰώνιο Βασιλεία Του, ὁ Κύριος καί Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό σύμβολο ὁλόκληρης τῆς χριστιανικῆς πίστης. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς, ὅποιος εἶναι χριστιανός ἀγαπᾶ τόν Σταυρό. Τόν ἔχει στό στῆθος του, τόν ἔχει στήν καρδιά του, τόν ἔχει στό νοῦ του. Καί ὅσο καί ἄν τόν βλέπει, τόσο περισσότερο τόν καμαρώνει καί τόσο περισσότερο δέν τόν χορταίνει.

Γιατί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι Φῶς καί Ζωή.

Καί εἶναι ἡ εὐωδία τοῦ κόσμου.

Ἡ εὐωδία τῶν ψυχῶν μας, ἡ ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ἀνάστασης καί δικαιώσεως στήν ἐπουράνιο Βασιλεία.

Ἀμήν.-

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜ. ΣΤΑΥΡΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΗΣ
ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ιωάν. 3:13-17.

Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

https://www.impantokratoros.gr/

Μία εβδομάδα πριν από την Παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, η Ορθόδοξός μας Εκκλησία προετοιμάζει τους πιστούς με βιβλικά αναγνώσματα, προσευχές και καλές πράξεις για να γιορταστεί επάξια το γεγονός της εύρεσης του τιμίου και ζωοπαρόχου Σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.  

Ανάμεσα στα τόσα σύμβολα της Χριστιανικής Πίστεως ο Τίμιος Σταυρός θεωρείται το πιο σημαντικό.  Είναι το σύμβολο της Χριστιανοσύνης.  Είναι το σύμβολο της νίκης του Χριστού κατά του θανάτου.  Είναι το όπλο εναντίον όλων των δυνάμεων του σκότους.  Είναι το όπλο των αγίων.  Είναι η σημαία κάτω από την οποία οι δίκαιοι αγωνίζονται εναντίον του Διαβόλου.

Στην Παλαιά Διαθήκη έχομε προτυπώσεις για τον Τίμιο Σταυρό.  Στο Βιβλίο της Γένεσης, το Ξύλο της Ζωής προτυπώνει τον Τίμιο Σταυρό (Γεν. 2:9).  Όπως το Ξύλο της Ζωής είχε την δύναμη να χαρίσει αιώνια ζωή στον Αδάμ, εάν και μόνον το άγγιζε (Γεν. 3:22), με παρόμοιο τρόπο ο Τίμιος Σταυρός, ως το νέο Ξύλο της Ζωής, χαρίζει αιώνια ζωή σ’ όλους που πιστεύουν στο Χριστό.  Άλλο πρότυπο του Τιμίου Σταυρού βρίσκομε στο Βιβλίο των Αριθμών (21:8-9).  Ο Μωϋσής για να σώσει τον λαό από τα θανατηφόρα δαγκώματα των δηλητηριασμένων φιδιών έλαβε εντολή από τον Θεό να κατασκευάσει και να υψώσει ένα χάλκινο φίδι, και όποιος θα το έβλεπε θα σωζόταν (Αριθμ. 21:8).  Ο Χριστός ο ίδιος χρησιμοποίησε αυτήν την προτύπωση σαν παράδειγμα της δικής Του ύψωσης πάνω στο Σταυρό.  Και, όπως όλοι εκείνοι οι Ισραηλίτες που έβλεπαν το χάλκινο φίδι εσώζοντο από τον θάνατο, με παρόμοιο τρόπο όποιος στρέφεται στο Χριστό με πίστη και τον δέχεται ως τον Σωτήρα του και αντικρίζει την Σταύρωσή Του θα σωθεί από τα θανατηφόρα βέλη του Διαβόλου.  Τα δαγκώματα της αμαρτίας και του θανάτου θεραπεύονται με τις πληγές του Χριστού, όπως το προείπε ο Προφήτης Ησαϊας λέγοντας, «καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ᾿ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ησ. 53:2-5).  «Καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. 8 ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον … διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ᾿ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη» (Ησ. 53:7-8, 12). 

Η στιγμή της μεγαλύτερης ταπείνωσης του Χριστού γίνεται η στιγμή της εξύψωσής Του με την ολοκλήρωση της σωτηριώδους Του αποστολής.  Μέσον του θανάτου του Κυρίου, ο θάνατος κατανικήθηκε και χορηγήθηκε ζωή στον κόσμο.

Ο άνθρωπος γίνεται δίκαιος ενώπιον του Θεού Πατέρα μόνον διά του Υιού Του, του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.  Δικαίωση μέσον της Πίστεως στο Θεό είναι ένα μέρος του να εισέλθουμε στη Καινούργια Διαθήκη, μέσον του Ιησού Χριστού, η οποία θεμελιώνει την καινούργια σχέση μ’ Εκείνον που πρόσφερε τον Εαυτόν Του για τη ζωή και σωτηρία του κόσμου.

Η σωτηρία επιτυγχάνεται μέσον της Πίστεως στον Ιησού Χριστό, ο Οποίος εκπληρώνει τον Νόμο.  Με την Καινή Διαθήκη, ο άνθρωπος γίνεται μέλος της Βασιλείας του Θεού μέσα από το Άγιο Βάπτισμα, και δέχεται τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος μέσα από το Άγιο Χρίσμα.  Απ’ εκείνη τη στιγμή και εξής το Άγιο Πνεύμα μας καθοδηγεί, οδηγώντας μας στη γνώση της αληθινής Πίστεως στο Θεό, τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.  Ο Χριστός γίνεται το κέντρο της ζωής μας, και εμείς καλούμαστε να γίνουμε μιμητές του Χριστού.

Όταν ο άνθρωπος βαπτίζεται μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία, γίνεται Χριστοφόρος και μέσα από τη ζωή του φανερώνεται η ζωή του Χριστού στον κόσμο.  Ο Απόστολος Παύλος μας διδάσκει λέγοντας, «ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. 3:27).  Βάπτισμα στο Χριστό σημαίνει, ότι ένας Ορθόδοξος Χριστιανός συμμετέχει στο θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου (Ρωμ. 6:3).  Ελευθερία από την αμαρτία χορηγείται μόνον μέσα από το Άγιο Βάπτισμα.  Εκείνο που ο Χριστός κατόρθωσε πάνω στο Σταυρό ήταν η πραγματική θανάτωση της αμαρτίας• αυτό γίνεται σ’ όλους εκείνους που βαπτίζονται κανονικά.  Μέσα από το Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος ο άνθρωπος πεθαίνει για την αμαρτία και ελευθερώνεται απ’ αυτήν.  Μέσα από την ένωσή μας με τον Χριστό, διά του βαπτίσματος, συμμετέχοντες στο θάνατο και Ανάστασή Του, βρίσκεται όλη η δύναμη της νίκης κατά της αμαρτίας.

Ο Τίμιος Σταυρός είναι η δύναμη του Θεού για την υπερνίκηση της αμαρτίας (Α΄ Κορινθ. 1:18), και το βάπτισμα είναι ο Σταυρός μας.  Αυτός είναι ο λόγος γιατί ο Επίσκοπος ή ο Ιερέας μετά το βάπτισμα μας κρεμά τον Σταυρό γύρω από τον λαιμό μας, για να μας υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού που είπε, «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾿ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Λουκ. 9:23).  «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Α΄ Κορινθ. 1:18).  Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας διδάσκει λέγοντας, ότι ο Τίμιος Σταυρός είναι η αιτία για  εκείνους που χάνονται, γιατί, απέτυχαν να  αναγνωρίσουν τα πράγματα που οδηγούν στη σωτηρία.

Εμείς που φέρομε τη μαρτυρία του Χριστού δεν πρέπει να αποθαρρυνόμαστε, όταν εκείνοι που είναι έξω ή ζουν μακριά από την Ορθοδοξία περιπαίζουν και υβρίζουν τον Σταυρό του Χριστού.  Διότι, «Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις,  οἷς μὲν ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν» (Β΄ Κορινθ. 2:15-16).

Με τη δύναμη του Τιμίου Σταυρού όλες οι δυνάμεις του σκότους κατακτώνται.  Γι’ αυτό ο Θεός μας χάρισε τη δύναμη να πατάμε πάνω σε κάθε κακό, όπως είπε στους αγίους Αποστόλους Του λέγοντας, «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ» (Λουκ. 10:19).   Διά του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ο Σατανάς έχει κατανικηθεί και εκθρονιστεί από τη δαιμονιώδη κυριαρχία του πάνω στον κόσμο.  Με τον θάνατο του Χριστού πάνω στο Σταυρό, το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας ολοκληρώνεται.

Η πίστη στο Σταυρό του Χριστού είναι ζωντανή, δυναμική και συνεχής κατάσταση που οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να ζούνε  ως καθημερινή εμπειρία μέσα στη ζωή τους.  Η Ορθοδοξία δεν είναι κάτι που κάποιος εφαρμόζει μόνον στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.  Δεν είναι μόνον μία απόφαση, που κάποιος έχει την εκλογή να ακολουθήσει ή όχι, αλλά είναι ο μόνος Δρόμος της Ζωής του Χριστού.

Με τη μοναδική Θυσία που πρόσφερε ο Χριστός πάνω στον Τίμιο Σταυρό ο άνθρωπος συμφιλιώθηκε με τον Θεό.  Αυτό σημαίνει, ότι η διακοπείσα φιλία, ειρήνη και επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό αποκαθίστανται.  Εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχομε σωθεί, με το να έχομε βαπτιστεί στο όνομα του Χριστού.  Σωζόμαστε με το να μεγαλώνουμε με τον Χριστό συμμετέχοντας σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας μέσα στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, και ελπίζοντας  στο έλεος και την αγάπη του Θεού κατά την Ημέρα της Τελικής Κρίσης.

Σήμερα, η Ορθόδοξος μας Εκκλησίας τιμά την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.  Σαν σήμερα, η αγία Ελένη, η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, βρήκε τον Τίμιο Σταυρό.  Ας ανακαλέσουμε το τι υπόφερε ο Κύριος για μας πάνω στον Σταυρό.  Ας σταθούμε μπροστά στον Τίμιο Σταυρό με ταπείνωση και ας προσφέρουμε στο Χριστό, σαν δώρο ευγνωμοσύνης, για το γεγονός ότι μας έσωσε, τις δικές μας αμαρτίες.  Ας χύσουμε δάκρυα για τα σφάλματά μας.  

Ας αναφωνήσουμε, ένα ευχαριστώ, Κύριε, για όλη την αγάπη Σου, συγχώρησε που πέφτομε καθημερινά και δεν Σε ακολουθούμε.  Δείξε το έλεός Σου στους δούλους Σου και μη αποστρέψεις τη Θεία Σου Χάρη από εμάς, τους αμαρτωλούς και αναξίους.  Για όσα πέρασες για τη δική μας αγάπη, εμείς Σε ευχαριστούμε.

Στεκόμαστε μπροστά στον Τίμιο Σταυρό, ας υποσχεθούμε στο Χριστό, ότι θα παραμείνομε σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ότι σ’ όλη μας τη ζωή θα μετανοούμε για τα σφάλματά μας.  Μ’ αυτό τον τρόπο θα ευχαριστήσουμε τον Θεό με τη ζωή μας.  Αμήν.

ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ  Τεύχος 49
Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Η ιστοσελίδα του Σεβασμιωτάτου
www.orthodox-mitropolitan-of-antinoes-panteleimon.com