Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΙΘΑΙΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για ι ματθαιου

«Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη εώς πότε έσομαι μεθ' υμών;» (Ματθ. ιζ' 17)
 Με πολλή συμπάθεια αλλά Και λύπη ακούσαμε σήμερα τη φωνή του   πατέρα του νεαρού του σημερινού Ευαγγελίου να περιγράφει την άθλια κατάσταση του παιδιού του και γονατιστός να παρακαλεί το Χριστό και να ζητά τη βοήθειά Του.
Το παιδί του είναι δαιμονισμένο , «σελινιάζεται και κακώς πάσχει». Πολλές φορές το δαιμόνιο τον ρίχνει στη φωτιά και κινδυνεύει να καεί. Πολλές φορές τον ρίχνει στο νερό και κινδυνεύει να πνιγεί.
Το παιδί του είναι δαιμονισμένο , «σελινιάζεται και κακώς πάσχει». Πολλές φορές το δαιμόνιο τον ρίχνει στη φωτιά και κινδυνεύει να καεί. Πολλές φορές τον ρίχνει στο νερό και κινδυνεύει να πνιγεί.
Θλιβερή πράγματι η εικόνα του δαιμονισμένου παιδιού. Αλλά δεν είναι λιγότερο θλιβερή η κατάσταση του οικογενειακού και του κοινωνικού του περιβάλλοντος; Ο πατέρας του παιδιού αυτού αν και τον πιέζει ο πόνος και η θλίψη, δεν αφήνει την πίστη να ζεστάνει την καρδιά του. Γιατί πλησιάζει το Χριστό χωρίς να τον έχουν εγκαταλείψει οι αμφιβολίες του για την Θεότητά Του. Αλλά και η κοινωνία απογοητεύει το Χριστό για την απιστία της σ' Αυτόν ότι είναι ο Υιός του Θεού. Γι' αυτό ξεσπά ο Κύριος σε βαρείς χαρακτηρισμούς: «εώς πότε έσομαι μεθ' υμών; εώς πότε ανέξομαι υμών;»
Απιστία και διαστροφή χαρακτήριζε τους ανθρώπους της εποχής του Κυρίου. Απιστία γιατί αρνούνταν επίμονα να παραδεχτούν το υπερφυσικό στοιχείο και τον πνευματικό κόσμο και πιο συγκεκριμένα τα θαύματα που έκαμνε ο Χριστός καθημερινά ανάμεσα τους και που επιβεβαίωναν τις μαρτυρίες της Παλαιάς Διαθήκης ότι είναι ο Υιός του Θεού και ο Σωτήρας του κόσμου. Αποτελεί πραγματικά διαστροφή το να αγνοεί κανένας τις αλήθειες γιατί αυτές παρουσιάζονται ως υπερφυσικές.
Η απιστία οδηγεί στη διαστροφή και αντίστροφα η διαστροφή οδηγεί στην απιστία. Μας τονίζει ο Θείος λόγος ότι «χωρίς πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι» και «πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεό ότι εστί και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. ια' 6). Χωρίς την πίστη στις θεμελιώδεις αυτές αλήθειες ο άνθρωπος διαστρέφεται και διαφθείρεται. Τίποτε πια δεν τον συγκρατεί.
Άπιστον και διεστραμμένην χαρακτήρισε ο Κύριος την σύγχρονη του γενεά. Για απιστία όμως κατηγορεί και τους ίδιους τους μαθητές Του γιατί δεν μπόρεσαν να διώξουν το δαιμόνιο από το σελινιαζόμενο νέο ενώ είχαν πάρει τέτοια εξουσία «κατά πνευμάτων ακαθάρτων» (Ματθ. ι' 1). Δεν ήταν άπιστοι βέβαια οι μαθητές. Απλώς κλονίστηκε τη στιγμή εκείνη η πίστη τους. Και αυτός ο κλονισμός της πίστεως τους έκαμε το θαυματουργικό χάρισμα ανενέργητο. Γι' αυτό ο κάθε άνθρωπος πρέπει να μην αφήνει χώρο στην αμφιβολία γιατί αυτή θα τον οδηγήσει σιγά -σιγά στην απιστία και ύστερα στην διαστροφή.
Για απιστία και διαστροφή κατηγόρησε ο Κύριος τους ανθρώπους της αποχής Του. Τι θάλεγε άραγε για την δική μας εποχή; Είναι πιο πιστοί οι άνθρωποι της εποχής μας; Είναι χριστιανικώτερη η δική μας γενεά; Θα έπρεπε να είναι. Θα έπρεπε να είμαστε. Αλλά δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμα στο στάδιο της αρνήσεως και της πλάνης, όσοι δεν έφτασαν ακόμα στο σημείο να υβρίζουν τα Θεία και να διακωμωδούν την πίστη και τους πιστούς, τους χαρακτηρίζει η χλιαρότητα και ο φόβος να φανερώσουν την πίστη τους. Και το χειρότερο. Αμφιβάλλουν κάποτε για την ίδια την πίστη τους!! Και μια άλλη μερίδα πιστεύει με τα χείλη. Δε λατρεύει με την καρδιά. Γι' αυτή τη μερίδα των ανθρώπων θα μπορούσαν να ισχύουν τα λόγια του Θεού ότι, «ούτος ο λαός τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτού πόρω απέχει απ' εμού» και «η γενεά αυτή πονηρά εστί σημείον ζητεί, και σημείον ου δοθήσεται αυτή».
Τόσα και τόσα συγκλονιστικά γεγονότα διαδραματίζονται στις μέρες μας, στον κόσμο μας, στον ίδιο τον τόπο μας. Και όμως δεν εννοούμε να στραφούμε προς τον Θεό με μετάνοια και πίστη. Ο βαρύς λόγος του Κυρίου «εώς πότε ανέξομαι υμών» μήπως θα έχει και σήμερα τη θέση του;
Αδελφοί μου, είναι καλό να θέσει ο καθένας μας το ερώτημα στον εαυτό του. Μένω σταθερός στην πίστη μου οποιαδήποτε στιγμή και μάλιστα στη δύσκολη στιγμή; Η ζωή μου είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού ή κάμνω συνήθως αβαρίες σε βάρος τη συνείδησης και των αρχών μου; Μήπως την ώρα της δοκιμασίας κλονίζομαι και μένω χωρίς τη δύναμη της πίστεως όπως και ο πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού; Οι μαθητές δεν εξαίρεσαν τον εαυτό τους από την ευθύνη για την απογοητευτική κατάσταση της κοινωνίας τους. Γι' αυτό και άκουσαν το βαρύ λόγο του Κυρίου «δια την απιστία υμών»!
Ήθελε να πει ο Κύριος τόσο στους μαθητές Του όσο και σε μας τους Χριστιανούς ότι περιμένει πίστη θερμή και ακλόνητη και όχι χαλαρή και χλιαρή. Με Χριστιανούς αβαθείς στην πίστη και με ξεθωριασμένες και ασταθείς αρχές δεν εξυγιαίνεται ο κόσμος και δεν απαλλάσσεται από τα δαιμόνια και τις κακοδαιμονίες του, πολύ δε περισσότερο δεν σώζονται οι ίδιοι. «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», αναφώνησαν τα εννέα αγγελικά τάγματα μετά την πτώση του Εωσφόρου, του Διαβόλου. Το ίδιο ας επαναλάβουμε και σήμερα σαν αντίβαρο στο ηθικό κατρακύλισμα της εποχής μας. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου. Ας προφυλακτούμε από την απιστία και την τύφλωση της εποχής μας. Ας προφυλακτούμε από τους άπιστους και ασεβείς της εποχής μας. Γιατί με τους άπιστους και τους ασεβείς μπορεί να γίνει ο καθένας άπιστος, ασεβής και διεστραμμένος. Αν θέλει όμως μπορεί ν' αντιταχτεί στη δύναμη του κακού και συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του, καταφεύγοντας στον ίδιο το Θεό, θα μπορεί να σταθεί ψηλά, ένας ανάμεσα στους πολλούς, φωτεινό παράδειγμα πίστεως και ηθικής ζωής.
Αδελφοί μου, ας φροντίσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση της εποχής μας, την ίδια ίσως την δική μας εσωτερική κρίση για να μην ακούσουμε κι' εμείς το βαρύ λόγο του Κυρίου «ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! εώς πότε έσομαι μεθ' υμών; εώς πότε ανέξομαι υμών;» Γιατί δεν ξέρουμε! Ο Κύριος μας ανέχτηκε χτες και σήμερα. Θα μας ανεχτεί όμως και αύριο; Θα μας ανέχεται για πάντα;
Γιώργος Σαββίδης

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ


Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη θ ματθαιου

Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

     Τὴν ἀνθρώπινη ψυχολογικὴ ἐναλλαγὴ θάρρους καὶ φόβου, ἐμπιστοσύνης καὶ ἀμφιταλάντευσης παρουσιάζει μεταξὺ ἄλλων τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μέσα ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ περπατᾷ πάνω στὴν τρικυμισμένη θάλασσα. Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ μᾶς βοηθᾷ νὰ κατανοήσουμε καὶ τὴν δική μας προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὰ καθημερινὰ βιώματα τῶν ποικίλων περιπετειῶν, φόβων καὶ κινδύνων τῆς ζωῆς μας.
     Ὁ Χριστὸς ἀναγκάζει τοὺς μαθητές Του «ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον προάγειν καί αὐτὸν εἰς τὸ πέραν»(Ματθ. 14,22). Αὐτὸς, ἀφοῦ διέλυσε τά πλήθη, ἀνέβηκε στὸ ὄρος, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ. Τὸ πλοῖο δοκιμάζεται ἀπὸ σφοδρὴ θαλασσοταραχή. Ὅσο ἀνέβαινε ἡ ἀγωνία τους, τόσο περισσότερο οι μαθητές ἤθελαν τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ, ὁ Χριστὸς ἐμφανίζεται «περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης» καὶ παύει τὴν θύελλα τῆς θάλασσας καί, ἴσως τὸ πιὸ σημαντικό, τὴν ταραχὴ τῆς ψυχῆς τους. Ἕνας θεοφώτιστος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας γράφει ὅτι «ὅταν βρισκόταν οἱ μαθητὲς στὰ ἀνοιχτὰ τῆς θάλασσας, ἄφησε ὁ Ἰησοῦς νὰ ξεσπάσει φουρτούνα, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας ἀπὸ πουθενά. Καὶ τοὺς ἄφησε νὰ ταλαιπωροῦνται ὅλη τὴν νύχτα χωρὶς νὰ ἔρθει σὲ βοήθεια, ὥστε νὰ διεγείρει τὴν καρδιά τους καὶ νὰ τὴ γεμίσει μὲ μεγαλύτερη ἐπιθυμία γιὰ τὸν ἐρχομό του. Ἔτσι νουθετεῖ καὶ ἐμᾶς ὁ Κύριος νὰ μὴν ζητοῦμε βιαστικὰ τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τὰ δεινά, ἀλλὰ νὰ τὰ ὑπομένουμε μὲ γενναιότητα. Καὶ ὅπως λέει τὸ εὐαγγέλιο ἐκεῖ ποὺ νόμισαν οἱ μαθητὲς ὅτι γλύτωσαν πιά, τότε μεγάλωσε πάλι ὁ φόβος τους, ταράχθηκαν καὶ φώναξαν, καθὼς τὸν εἶδαν νὰ περπατᾷ πάνω στὰ κύματα. Οὔτε διέλυσε τὸ σκοτάδι, οὔτε φανερώθηκε ἀμέσως. Ἔτσι γύμνασε ὁ Χριστὸς τοὺς μαθητές Του, γιὰ νὰ εἶναι καρτερικοὶ μέσα στὰ ἀλλεπάλληλα δεινά».
     Ἡ ἐνθαρρυντικὴ φράση τοῦ Χριστοῦ «θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμί, μὴ φοβῆσθε» εἶναι μία ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ σὲ κάθε πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του. Πόσες τρικυμίες καὶ πόσους ἀντίθετους ἀνέμους δὲν συναντᾶμε στὴν διάρκεια τῆς ζωῆς μας, ἀλλὰ καὶ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ ἀποθάρρυνση εἶναι ὑποτίμηση καὶ περιφρόνηση τοῦ ἐαυτοῦ μας. Εἶναι ἄρνηση καὶ ἀπόρριψη τῆς προσφερόμενης δύναμης τοῦ Θεοῦ «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως»(Τιμ. Β΄1,7) Ὅταν ἀτονεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ σχέση μας μὲ τὸν Χριστὸ ψυχραίνεται ἐπικίνδυνα καὶ ἀπειλεῖται νὰ διαλυθεῖ. Τότε κινδυνεύουμε νὰ καταποντισθοῦμε στὴν θάλασσα τῶν συμβιβασμῶν, τῶν ὑποχωρήσεων καὶ τῆς προδοσίας. Σκληρὰ κτυπήματα τῆς ζωῆς, ἀπρόβλεπτες καὶ ὀδυνηρὲς καταστάσεις, μᾶς βυθίζουν κυριολεκτικὰ στὴν ἀβεβαιότητα καὶ τὴν ἀπόγνωση, ὥστε νὰ νιώθουμε ὅτι χανόμαστε «Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα»(Ματθ. 8,25). Σκοτισμένοι καὶ ἀναστατωμένοι ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς δὲν μποροῦμε νὰ ἀποκρυπτογραφήσουμε τὴν ζωντανὴ παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θαυμαστὴ ἐπέμβασή Του, μὲ τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματά της, στὴ ζωή μας. Ὅσο λιγότερο συνειδητοποιοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου δίπλα μας καὶ ὅσο ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴν δύναμή Του, τόσο περισσότερο εἴμαστε ἐκτεθειμένοι στοὺς φόβους, στοὺς κινδύνους καὶ στὶς ἀπειλὲς ποὺ διαπερνοῦν τὴν ὕπαρξή μας. Ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες καὶ δυσκολίες, ξοδεύουμε πολὺ χρόνο, γιὰ νὰ ἀναλύουμε καὶ νὰ ἑρμηνεύουμε τοὺς «ἀνέμους» καὶ τὰ «κύματα» τῆς ζωῆς μας. Μέσα στὴν μοναξιά μας, χανόμαστε στὴν προσπάθειά μας νὰ ἐξηγήσουμε τὸ πώς καὶ τὸ γιατί.
     Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν κρίσιμη καὶ ὁριακὴ στιγμὴ τοῦ κινδύνου αὐθόρμητα φωνάζει «Κύριε, σῶσον μέ». Αὐτὴ ἡ κραυγὴ συμπυκνώνει τὸ βαθὺ βίωμα τῆς συντριβῆς καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης. Ὁ Χριστὸς ἀναστέλλει τὴν χάρη Του καὶ τὸν ἀφήνει νὰ δοκιμαθεῖ, ὥστε ἔτσι νὰ καταλάβει τὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ ἐκφρασθῇ ἡ ἐλευθερία του. Καὶ ὅμως, ὁ Χριστὸς ἦταν κοντὰ στὸν Πέτρο καὶ τοὺς ἄλλους μαθητές. Ἔτσι εἶναι κοντά μας καὶ μέσα μας καὶ ἐμεῖς μέσα σ’ Αὐτόν. «ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν». Εἶναι κοντά μας στὶς εὐχάριστες καὶ στὶς δύσκολες στιγμὲς τῆς καθημερινότητάς μας. Ἁπλώνει τὸ χέρι Του, γιὰ νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὸ δικό μας.
     Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, αὐτὴν τὴν πίστη καὶ τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστὸς στέκεται διαρκῶς πλάι μας καὶ πολὺ περισσότερο κοντά μας ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς νομίζουμε δὲν μπορεῖ νὰ τὴν κλονίσουν οἱ φοβίες μας καὶ τὰ ἄγχη μας, δὲν μποροῦν νὰ τὴν σκορπίσουν οἱ λύπες καὶ, κάποτε, ἀκόμη καὶ αὐτὲς οἱ ἀπελπισίες μας. Ἀμήν.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για Η ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

            Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ μεγαλειώδη καὶ ἐντυπωσιακὰ θαύματα μᾶς παρουσιάζει τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ὄγδοης Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου περιγράφοντας τὸν χορτασμὸ τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν σὲ μιὰ ἔρημη γωνιὰ τῆς παλαιστινιακῆς γῆς. Σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ὅταν ὁ Ἰησοῦς πληροφορήθηκε τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ Βαπτιστῆ Ἰωάννη ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο ἔρημο τόπο. Οἱ κάτοικοι τῶν γύρω περιοχῶν μόλις ἔμαθαν τὴν ἀναχώρησή του τὸν ἀκολούθησαν. Ὁ Κύριος βλέποντας τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος τὸ λυπήθηκε καὶ δὲν θέλησε νὰ τὸ ἀπογοητεύσει γιαυτὸ συνέχισε τὸ ἔργο του θεραπεύοντας ἀρρώστους καὶ διδάσκοντας τοὺς ἄλλους. Ὅμως ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ οἱ μαθητὲς ὑπενθύμισαν στὸν Χριστὸ ὅτι ἔπρεπε νὰ διώξει τὸν κόσμο γιὰ νὰ προμηθευθεῖ τρόφιμα. Ὁ Ἰησοῦς στρέφει τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ εὐλογεῖ καὶ κόβει τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δίνει στοὺς μαθητὲς γιὰ νὰ τὰ μοιράσουν στὸ πλῆθος!!! Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὄχι μόνο νὰ χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρὶς νὰ ὑπολογίζονται οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ἀλλὰ νὰ περισσέψουν καὶ δώδεκα κοφίνια γεμάτα.

           Οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τότε ἀλλὰ καὶ οἱ βιβλικοὶ θεολόγοι σήμερα ἐξηγοῦν τὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμὸς καὶ ἡ ἱκανοποίηση μόνο ἀπὸ θεϊκὸ οἶκτο κάποιων ἀνθρώπινων ἀναγκῶν. Κάθε φορὰ ποὺ διαβάζουμε ἕνα θαῦμα τῶν εὐαγγελίων πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἀποτελεῖ τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα ποιὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ποιὸ τὸ ἔργο Του. Ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς μεσσιανικῆς ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὀφθαλμοφανὴς στόχος τῶν εὐαγγελιστῶν. Ὅμως ἡ ἐπαλήθευση τῶν προφητικῶν προσδοκιῶν καὶ ἡ ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων καὶ τῶν ἀναγκῶν τοῦ φτωχοῦ καὶ καταπιεσμένου ἰουδαϊκοῦ λαοῦ δὲν εἶναι τὸ ζητούμενο τοῦ σημερινοῦ χριστιανοῦ. Ὁ σημερινὸς σκεπτόμενος ἄνθρωπος στέκεται ἀδιάφορος μπροστὰ στὶς εὐαγγελικὲς διηγήσεις τῶν θαυμάτων ἔστω καὶ ἂν θεωρητικὰ τὶς ἀποδέχεται. Ἡ δικαιολογία του σαφής. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀφηγήσεις εἶναι γνωστὲς καὶ παλιὲς ἀλλὰ δὲν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ καιροῦ μας. Καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία προβάλλει αὐτὲς τὶς μακρινὲς ἱστορίες τῶν εἴκοσι αἰώνων ὄχι μόνο γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει τί ἔγινε «τῷ καιρῷ ἐκείνω» ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ μᾶς μάθει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαχρονικὸς καὶ ἐπίκαιρος γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς καὶ τόπου. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀκουμπᾷ κάθε φορά ποὺ ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς πίστης γιὰ νὰ βλέπουμε τὴν ζωὴ μας μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Τὸ κάθε θαῦμα μᾶς ἀγγίζει κάθε φορά ποὺ μᾶς μεταγγίζει τὴν ζωντανὴ παρουσία καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ στὸ ἐδῶ καὶ τώρα τῆς καθημερινότητάς μας. Τότε βλέπουμε τὸν Θεὸ νὰ ἀπαντᾷ στὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς ἀνάγκες μας ἀλλά καὶ κατανοοῦμε τὴν σιωπή Του στὰ ἀνεκπλήρωτα ὄνειρα καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας.


           Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων ἀπὸ τὸν Χριστὸ δὲν ἔλυσε βέβαια τὸ πρόβλημα τῆς πείνας ποὺ ταλαιπωρεῖ ἀκόμη καὶ σήμερα ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς μας γιατί δὲν ἦταν αὐτὸς ὁ σκοπός του. Εἶναι ὅμως μιὰ ἠχηρὴ ἀπάντηση σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν τὸν Χριστιανισμό, ὅτι περιφρονεῖ, ὑποτιμᾷ καὶ καταπιέζει κάθε ὑλικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ τέτοια στάση ὁδηγεῖ στὴν μὴ ρεαλιστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς. Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ μᾶς λέει ὅτι εἴμαστε ὄντα ζωντανὰ ποὺ πεινᾶμε γιατί ὅτι ζεῖ ἔχει ἀνάγκες. Οἱ ὑλικές μας ἀνάγκες λοιπόν ἁγιάζονται ὅταν τὶς φέρνουμε μὲ ἐμπιστοσύνη μπροστὰ στὸν Θεό. Ἀκόμη καὶ οἱ καθημερινὲς ἀπασχολήσεις μας ἁγιάζονται «διὰ λόγου Θεοῦ καὶ ἐντέυξεως», ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος. Ἡ ἐγγύτητά μας μὲ τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ χάνουμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα ἀλλὰ νὰ τὴν παίρνουμε σοβαρὰ ὑπόψη. Δὲν πρέπει νὰ ὑποκαθιστοῦμε τὴν φροντίδα γιὰ τὸ σῶμα μὲ τὴν φροντίδα γιὰ τὴν ψυχή. Δὲν μποροῦμε νὰ δώσουμε γιὰ παράδειγμα σὲ ἕνα πεινασμένο ἀντὶ γιὰ ψωμὶ πνευματικὸ λόγο, γιατί τότε εἶναι σὰν νὰ τοῦ δίνουμε πέτρες. Δὲν μποροῦμε μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προσευχῆς νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν ἐργασία ποὺ μὲ αὐτὴ κερδίζουμε τὸ ψωμί μας μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια. Πεινᾶμε ὄχι μόνο γιὰ ψωμὶ ἀλλὰ ἔχουμε καὶ «λιμὸ τοῦ ἀκούσαι λόγον Κυρίου». Ἔτσι καταλαβαίνουμε πόσο ἐξαρτημένη εἶναι ἡ ζωή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐμεῖς ζητᾶμε καὶ Ἐκεῖνος μᾶς δίνει. Ἐκεῖνος προσφέρει καὶ ἐμεῖς δεχόμαστε καὶ εὐχαριστοῦμε. Αὐτὴ εἶναι ἴσως ἡ προέκταση τοῦ βαθύτερου νοήματος αὐτοῦ του θαύματος στὴν καθημερινότητά μας. Ἀμήν.