Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2015

«Ρει γαρ ο χρόνος και ουκ εκδέχεται τον βραδύνοντα»

« Η πιο φοβερή δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός. Καλά - καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο το Χρόνο δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μονάχα από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει απάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει …
          Αν λείψει ο χρόνος , θα λείψουνε όλα τα πάντα. Αυτός τα γεννά, κι αυτός πάλι τα λιώνει, τα κάνει θρύψαλα, και τα εξαφανίζει …
 

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ


ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ακόμη και σήμερα αδελφοί μου, στην εποχή της κρίσης και της μεγάλης ανέχειας, της φτώχειας και των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια, ακόμη και τώρα με τις τόσες δυσκολίες, δεν λογικευτήκαμε, δεν πάψαμε να ταυτίζουμε τις μέρες που έρχονται, τα Χριστούγεννα με λέξεις και έννοιες όπως: γιορτές, δώρα, κάλαντα, διακοπές, γλυκίσματα, στολισμένοι δρόμοι, φώτα, ρούχα, ρεβεγιόν, χοροεσπερίδες, βιτρίνες και τόσα και τόσα άλλα. Δε χρειάζεται να ξοδέψεις πολύ φαιά οισία για να το κατανοήσεις τούτο. Μια και μόνο ματιά στη τηλεόραση αρκεί. Και το χειρότερο όλων, όλοι πλέον μιλάνε όχι για Χριστούγεννα αλλά για «μαγικά Χρστούγεννα». Και τελικά καταλήγουμε να περιμένουμε και να προετοιμαζόμαστε εδώ και μήνες για τις γιορτές των Χριστουγέννων, να έρχονται οι μέρες αυτές και μετά τι; Γιορτάζουμε μεν  μα απ’ τις γιορτές μας λείπει το κέντρο του εορτασμού. Λείπει ο ίδιος ο Χριστός! Χαίρονται όλοι -το βλέπω- αλλ' εσβήστη /από κρύα παγωμένη πνοή / στις ψυχές των ανθρώπων η πίστη
κ' είναι τώρα η χαρά της τους τυφλή. Μας λέει ο Γεράσιμος Μαρκοράς. Και όμως, η αλήθεια θα επιμένει κάθε χρόνο. Χριστούγεννα σημαίνει: Ο Θεός μεθ΄ ημών. Ο Θεός μαζί μας. Ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος και έρχεται σε μας.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ



     ΙΕΡΑ                         ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ                    ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

Ἀριθμ. Πρωτοκ. 1268                                                       Μυτιλήνη  10/12/2014

                                                Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
                              ἐπί τῆ ἑορτῃ τῶν Χριστουγέννων

                                 Ι  Α  Κ  Ω  Β  Ο  Σ
                    ἐλέῳ καί χάριτι Θεοῦ
   Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως
                          Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου

Πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον,
τίς Μοναστικές  Ἀδελφότητες
καί τόν εὐλογημένον λαόν τῆς Ἐπαρχίας μας

            Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Χριστούγεννα καί πάλι !  Τή Γέννηση τοῦ Σωτῆρος  μηνύουν χαρμοσύνως καί φέτος οἱ  καμπάνες , προκειμένου νά συμμετάσχουμε στήν Θεία Λειτουργία, δοξάζοντας  τόν  Ἐνανθρωπήσαντα  Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός, πού  ἦρθε στόν κόσμο γιά νά λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου , τοῦ σκότους καί τῆς πονηρίας  καί νά συμφιλιώσει  τόν ἄνθρωπο μέ τό Θεό Πατέρα.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λένε ὅτι μετά τήν παρακοή τῶν πρωτοπλάστων στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό κοντά Του, ὁ ἄνθρωπος παρασύροντας καί τήν κτίση στό μεγάλο ὀλίσθημα τῆς πτώσεώς του ἔχασε τήν πορεία του, πού δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τό νά γίνει σῶος,  ὁλοκληρωμένος καί ἀκέραιος, δηλαδή νά ἑνωθεῖ μέ τόν Πλάστη καί Δημιουργό Του, τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Ἡ ἀγάπη, ὅμως, τοῦ Θεοῦ πού συνέχει καί προνοεῖ γιά τόν κόσμο δέν ἄφησε τό πλάσμα του νά χαθεῖ. Οἱ Θεοφάνειες στούς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης , ὁ Νόμος καί ἡ παρουσία τῶν Προφητικῶν καί ἁγιασμένων μορφῶν προετοίμαζαν κατάλληλα τό ἔδαφος γιά νά ἔλθει ὁ Μεσσίας.
Καί ὁ Θεός φανερώθηκε ΄΄ἐν σαρκί ΄΄ διά μέσου τῆς Παναγίας μας , ὄχι σέ παλάτια καί μέγαρα ἀλλά μέσα σ’ ἕνα ὑγρό Σπήλαιο καί σέ μιά ταπεινή φάτνη , γιά νά δείξει ὅτι ἡ ταπείνωση  εἶναι          ἡ ΄΄ στολή τῆς Θεότητος ΄΄. Ἀποκαλύφθηκε ὁ Χριστός στόν κόσμο, γιά νά ἱδρύσει τήν Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία σώζει τόν ἀμαυρωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο καί τόν λυτρώνει ἀπό τόν αἰώνιο πνευματικό θάνατο μέ τά ἅγια μυστήριά Της, τά ὁποῖα μεταδίδουν τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν ὁδηγοῦν στή θέωση . Ἦλθε ἀνάμεσά μας ὁ Κύριος, γιά νά φέρει τήν εἰρήνη, τή χαρά, τή δικαιοσύνη καί τήν ἑνότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, διότι μόνον Ἐκεῖνος εἶναι ἡ Πηγή κάθε ἀγαθοῦ καί ἑπομένως, μόνον Ἐκεῖνος εἶναι σέ θέση καί νά τά προσφέρει στήν ἀνθρωπότητα.
Ἡ συγκαταβάση τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει τόσο  τό μέγεθος τῆς ἀγάπης Του γιά τόν ἄνθρωπο ὅσο καί τό γεγονός τῆς ταπείνωσής Του. ΄΄ Καί τό μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως προσφέρεται ὡς βάση γιά τή σωστή θεώρηση τοῦ σύμπαντος κόσμου, τῆς ἱστορίας, τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως καί ὁλοκλήρου τοῦ ἔργου τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ μέσα σ’ αὐτόν ΄΄.
Δέν μπορεῖ , ὅμως, νά ἐπιβληθεῖ σέ κανέναν χωρίς τή θέληση του. Ὁ Θεός δέν ἐπιβάλλει καί δέν ἐξαναγκάζει κανέναν νά Τόν ἀκολουθήσει καί νά Τόν ἀγαπήσει. Τέτοια πίστη καί τέτοια σωτηρία ἐξ ἀνάγκης δέν θά εἶχε καμμία ἀξία  οὔτε γιά Ἐκεῖνον ἀλλά οὔτε γιά τόν ἄνθρωπο. Θέλει ἐλεύθερα καί ἀβίαστα νά Τόν ἀγαπᾶμε καί νά ταπεινώνουμε τόν ἑαυτό μας, διότι τό μεγαλύτερο χάρισμα μέ τό ὁποῖο προικίστηκε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο εἶναι τό γεγονός τῆς ἐλευθερίας - ἔστω καί τῆς σχετικῆς - λόγῳ τῆς κτιστότητός του.
Μέ τήν ἀγάπη μας καί ἐμεῖς, λοιπόν , στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας καί στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας ἀνταποκρινόμαστε στό γεγονός τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀγαπῶ τό Θεό σημαίνει ὅτι εἶμαι ἕτοιμος κάθε στιγμή νά παραδίνομαι στό ἅγιο θέλημά Του καί νά πραγματοποιῶ τίς ἅγιες ἐντολές Του. Νά ἐξέρχομαι ἀπό τήν ἀρρωστημένη ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μου καί νά ἀναγνωρίζω  ὅτι κέντρο ἀναφορᾶς δέν εἶμαι ἐγώ ἀλλά κάτι ἔξω ἀπό μένα.  Καί αὐτό τό κάτι εἶναι  ὁ Ἐνσαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Χριστός μας, πού ὅταν Τόν ἔχουμε στήν καρδιά μας ΄΄ δέν ζοῦμε κανονίζοντας ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας ἀλλά κανονίζει Αὐτός                  τή ζωή μας ΄΄ κατά τόν ἅγιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη.  Ὅταν μέ αὐτό τό μάτι καί μέσα ἀπό αὐτή τήν ὀπτική γωνία θεωρῶ τά πράγματα στή ζωή , τότε ὅλα ἀλλάζουν. Ὅλα μεταμορφώνονται, ὅλα γίνονται φωτεινά , λαμπρά  καί ἐξαίσια , ἔστω καί ἄν ἡ πορεία μου εἶναι σταυρική.
Τότε ὁ συνάνθρωπός μου καί ὁ πλησίον μου παύει νά εἶναι ὁ ἐχθρός μου, ὁ ἀντίδικός μου, ἡ κόλασή μου, τό πρόσωπο ἐκεῖνο πού θά ἐκμεταλλευτῶ, θά κατακρίνω, θά ὑποτιμήσω, θά περιφρονήσω καί θά παραθεωρήσω  ἀλλά  ἡ ΄΄ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ΄΄.   Καί τότε θά θελήσω νά τόν διακονήσω , νά τόν παρηγορήσω στόν πόνο, νά σφουγγίσω τά δάκρυά του ἀπό τό πρόσωπό του, νά τόν δεχθῶ ὅπως εἶναι καί ὅποιος εἶναι ἀλλά καί νά τόν ντύσω καί νά τόν θρέψω. Μέ λίγα λόγια νά σταθῶ δίπλα του, διότι ἡ ἀληθινή ἀγάπη εἶναι ταυτισμένη μέ τήν παρουσία καί τή θυσία, ὅπως ἡ ἀγάπη τοῦ Γεννηθέντος  Χριστοῦ μας .
Λέγει κάποιος ἅγιος ΄΄ὅποιος ἀγαπάει εἶναι μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Καί χωρίς τό Θεό, ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἔχει ἀγάπη. Ὅποιος ἀγαπάει τόν ἀδελφό ζῆ στό Φῶς. Ὅποιος μισεῖ τόν ἀδελφό του εἶναι φονιάς. Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ὅποιος ἀγαπάει τόν πλησίον εἶναι ὅμοιος μέ τό Θεό .Ἔχει πάει κοντά Του ΄΄.
Σήμερα, λοιπόν, πού ὅπως εὔστοχα ἔχει διαπιστωθεῖ ΄΄ ζοῦμε σ’ ἕναν κόσμο τραγικά παράλογο καί παράλογα  τραγικό, σ’ ἕνα κόσμο τῆς πείνας καί τῆς κατανάλωσης, τῆς βίας καί τῆς ἀποξένωσης, τῆς μαζοποίησης καί τῆς μοναξιᾶς. Σ’ ἕνα κόσμο πού σ’ ἄλλους στερεῖ τό ψωμί, σ’ ἄλλους τήν ἐλευθερία καί σ’ ἄλλους τό ἀληθινό νόημα ζωῆς ΄΄ , σ’ ἕναν κόσμο συγκεχυμένων σκοπῶν και στόχων , ἡ μαρτυρία τῆς συνειδητῆς βίωσης τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό ὅλους μας εἶναι ἡ μόνη διέξοδος σέ μιά κοινωνία πού οὐσιαστικά ἔχει λησμονήσει ΄΄ ὅτι ἐτέχθη ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, παρέχων τῶ κόσμῳ τήν ἀπολύτρωσιν ΄΄.

                                  
                               Διάπυρος πρός τόν Ἐνσαρκωθέντα Κύριον
                                                      εὐχέτης ὅλων σας




Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

π. Συμεών Κραγιόπουλος: Ομιλία την Κυριακή προ των Χριστουγέννων

Ο Θεός όλα τα βάζει μέσα στο σχέδιό του
 
 http://paterikakeimena.blogspot.gr/

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως σήμερα και εορτή πάντων των απ΄ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων, από Αδάμ έως και Ιωσήφ του μνήστορος. Κάθε χρόνο αυτή την ημέρα, αυτή την Κυριακή, ως ευαγγελική περικοπή ακούμε αυτόν τον κατάλογο των ονομάτων από τον Αβραάμ μέχρι και τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Παναγίας. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί που αναφέρονται σ' αυτόν τον κατάλογο, και που είναι το γενεαλογικό δένδρο του Κυρίου, δεν είναι άγιοι, αλλά οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι με πτώσεις, με αμαρτίες. Αναφέρονται και δυό, τρεις γυναίκες.


Από την πλευρά βέβαια των ανθρώπων τα πράγματα πήγαν όπως πήγαν, όμως ο Θεός είχε το σχέδιό του, είχε το πρόγραμμά του, και ό,τι κι αν ήταν οι άνθρωποι, τελικά ο Θεός έκανε εκείνο που ήθελε να κάνει. Ο Ιακώβ γέννησε τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Μαρίας, «εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». Στο τέλος τέλος εμφανίσθηκε η Παναγία, από την οποία γεννιέται ο Χριστός. Τα πράγματα δηλαδή έφθασαν, οδηγήθηκαν, εκεί που ήθελε ο Θεός. Εγεννήθη ο Χριστός, έγινε άνθρωπος.

Θα έλεγε κανείς ότι κάπως έτσι συμβαίνει και με τον κάθε άνθρωπο, διότι η ανθρωπότητα είναι και ως ένας άνθρωπος. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον κάθε χριστιανό, ο οποίος τελικά μπαίνει στο σχέδιο του Θεού, μπαίνει στη βουλή του Θεού, μπαίνει στον δρόμο του Θεού. Μπορεί να περάσει κανείς από πολλές διακυμάνσεις. Να πέσει, να σηκωθεί, και να μοιάζει ο δρόμος του περίπου με αυτόν τον μακρύ δρόμο όλων αυτών των Προπατόρων του Κυρίου. Εάν ρίξει κανείς μια ματιά στο παρελθόν του, στην όλη ζωή του, θα δει πολλά: και καλά και μη καλά και παράξενα. Θα δει πολλά τα οποία, τότε που γίνονταν, φαίνονταν ότι δεν είχαν καμιά σημασία, όμως όλα ο Θεός τα βάζει μέσα στο σχέδιό του, μέσα στον δρόμο αυτό και ο Θεός, εφόσον βέβαια δεν αντιδρά και εφόσον συγκατατίθεται η ψυχή, την οδηγεί στο τέλος.

Στο τέλος περίπου η καθεμιά ψυχή γίνεται Παναγία, εξ ης γεννιέται ο Χριστός. Διότι μέσα στην ψυχή του καθενός, του κάθε χριστιανού, τελικά πρέπει να γεννηθεί ο Χριστός. Όχι απλώς ο άνθρωπος να λύσει τα προβλήματά του, όχι απλώς να γίνει ένας καλός άνθρωπος, αλλά να κυοφορήσει τον Χριστό, να γεννήσει τον Χριστό. Θα έλεγε κανείς ότι ο σκοπός μας αυτός είναι. Ή, αν θέλετε, ο σκοπός της σαρκώσεως του Χριστού είναι να αξιωθεί ο καθένας, ο κάθε άνθρωπος, να δεχθεί μέσα του τον Χριστό, και να γεννηθεί εξ αυτού ο Χριστός. Δηλαδή η όλη ζωή του ανθρώπου να είναι όχι απλώς ζωή καλού ανθρώπου, αλλά ζωή Χριστού.

Ο σκοπός των εορτών

Ο κατάλογος των ονομάτων που αναφέρεται στην ευαγγελική περικοπή αυτή την ημέρα και που είναι το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού μας ενθαρρύνει όλους. Άσχετα ποιά είναι η προϊστορία μας, άσχετα τι μας συνέβη, ακόμη, αν θέλετε, και τι θα συμβεί, εάν τελικά μείνουμε στον Χριστο - ό,τι κι αν συμβεί, εμείς επιστρέφουμε στον Χριστό, μετανοούμε, αυτόν ζητούμε, αυτόν θέλουμε, γι' αυτόν ζούμε-, αρχίζουμε και σιγά σιγά συνειδητοποιούμε τον σκοπό μας. Όπως, όσο πλησίαζαν οι ημέρες του ερχομού του Χριστού, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούσε αυτός ο λαός ότι έρχεται ο Μεσσίας, έτσι ακριβώς και εμείς συνειδητοποιούμε τον σκοπό μας.

Τελικά, ό,τι και να γίνει, ο Κύριος θα μας αξιώσει να μορφωθεί μέσα μας, όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Θα μας αξιώσει να γίνουμε κατάλληλοι να κατοικήσει μέσα μας, να μείνει μαζί μας, να μείνουμε μαζί του. Όχι για λίγο καιρό, όχι, αν θέλετε, σ' όλη μας τη ζωή αλλά στον αιώνα τον άπαντα.

Αυτός είναι ο σκοπός αυτών των ημερών, αυτός είναι ο σκοπός που κι αυτή την ώρα είμαστε εδώ στον ναό. Αυτός είναι ο σκοπός που γίνονται όσα γίνονται πάνω στη γη από μέρους του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Αυτός είναι ο σκοπός που είμαστε χριστιανοί, και αυτό κατά βάθος ζητάει η ψυχή μας: να ενωθεί με τον Θεό, με τον πλάστη, με τον δημιουργό της. Να ενωθεί από εδώ δια της πίστεως, δια των έργων, να ενωθεί εν μυστηρίω. Να γεννηθεί μέσα μας ο Χριστός, να ζήσει κανείς εν Χριστώ, να ζήσει εν αυτώ ο Χριστός, να φύγει απ΄ αυτόν τον κόσμο με τον Χριστό και να ζήσει αιώνια με τον Χριστό.