Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

ΟΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Καλούμαστε και πάλι, αδελφοί μου, να γιορτάσουμε ή επί το ακριβέστερο, να ζήσουμε αληθινά το μεγάλο γεγονός της σωτηρίας και της λυτρώσεως των ανθρώπων και του κόσμου από τα δεινά των κακών και του διαβόλου. Καλούμαστε να δεχθούμε το μυστήριο της σαρκώσεως του Θεού και να γεμίσουμε με θεία χάρη και ευλογία.
Οι άγιοι Πατέρες μας καλούν να ανοίξουμε τα μάτια της καρδιάς και να μελετήσουμε το μεγάλο αυτό μυστήριο, που κυριολεκτικά άλλαξε τη μορφή του κόσμου.
Ποιος είναι ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Κυρίου; Όλη η διδασκαλία των Πατέρων, για την ενανθρώπηση του Κυρίου περιέχεται στη φράση του Μεγ. Αθανασίου : «Ο Λόγος σάρξ εγένετο, ίνα τον άνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήση». Ο Χριστός δεν ήρθε στη γη, για να μας φέρει απλά μια νέα διδασκαλία, αλλά να μεταδώσει σε μας τη ζωή του Θεού. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Αυτό είναι το κεντρικό και ουσιώδες νόημα της μεγάλης αυτής και σημαντικής γιορτής.
Πριν από τη γέννηση του Κυρίου Ιησού ο κόσμος ζούσε στο σκοτάδι της απιστίας και της ειδωλολατρίας με φωτεινές εξαιρέσεις. Η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Δημιουργό του είχε δυσάρεστες συνέπειες στη ζωή του. Όμως ο Θεός δεν εγκατέλειψε το πλάσμα του. Στον κατάλληλο χρόνο στέλνει στη γη τον μονογενή Του Υιό , για να σώσει τον κόσμο και τον άνθρωπο. «Ο Θεός επί γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ γ’ 38). Ο αόρατος γίνεται ορατός, ο απρόσιτος προσιτός, ο Θεός μαζί με τους ανθρώπους. Μέγα και παράδοξον το μυστήριον. Ήλθε στη γη όχι όπως αυτός μπορούσε, αλλά όπως εμείς μπορούσαμε να τον δούμε και να τον καταλάβουμε. Γι’ αυτό έγινε άνθρωπος με σάρκα· για να επικοινωνήσει καλύτερα με μας. Ο Ιερός Χρυσόστομος τονίζει χαρακτηριστικά : «Πώς έγινε τούτο το εκπληκτικό και αξιοθαύμαστο; Ένεκα της δικής Του αγαθότητος και όπως ένας βασιλέας βγάζει την βασιλική στολή και σαν απλός στρατιώτης ρίχνεται στη μάχη, για να μη αναγνωρισθεί από τον εχθρό και έτσι πετύχει τη νίκη, έτσι και ο Χριστός ήρθε με ανθρώπινη μορφή, για να μην αναγνωρισθεί και αποφύγει ο εχθρός τη σύγκρουση μαζί του, αλλά και για να μη φοβίσει τους ανθρώπους, γιατί ήρθε για να τους σώσει και λυτρώσει»
Τελικά μια είναι η ουσιαστική εξήγηση της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, η αγάπη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος διατυπώνει πολύ καθαρά αυτή την εξήγηση. «Διά την πολλήν αγάπην , ήν ηγάπησεν ημάς» , «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» . Μαζί με τον μεγάλο Απόστολο κάθε πιστός βλέπει πίσω από το ιστορικό και κοσμοσωτήριο γεγονός της γεννήσεως του Κυρίου την μεγάλη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Αγάπη που έφθασε μέχρι το Σταυρό. Περιμένουμε τη μεγάλη γιορτή της γεννήσεως, αδελφοί μου! Ήδη πριν δυο βδομάδες περίπου έχει ξεκινήσει η νηστεία των Χριστουγέννων. Βέβαια λίγοι τη θυμούνται, λιγότεροι την ασπάζονται και οι περισσότεροι αν δεν την κοροϊδεύουν, την αγνοούν και αδιαφορούν. Όπως όμως και να το κάνουμε χωρίς νηστεία, χωρίς κάποια θυσία, δεν έχει καμιά αξία, δεν μας προκαλεί την παραμικρή συγκίνηση η γιορτή, όταν θα έλθει, και το Χριστουγεννιάτικο, γιορτινό, οικογενειακό τραπέζι καμιά διαφορετικότητα· τίποτα το ξεχωριστό από όλες τις, άλλες ημέρες. Στις 21 του μηνός μαζί με τη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, ξεκινούν επίσημα πλέον και πανηγυρικά να ψάλλονται και οι καταβασίες των Χριστουγέννων. «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε…» Είναι η πρώτη επίσημη αναγγελία της Γεννήσεως του Χριστού και ταιριάστηκαν εξαίσια μ’ αυτή τη μεγάλη Θεομητορική γιορτή της εισόδου της Θεοτόκου εις τα Άγια των Αγίων, αφού με την αφιέρωση αυτή της Μαριάμ υπογράφεται τρόπον τινά το συμβόλαιο ότι από αυτή θα γεννηθεί ο μεσσίας και μαζί η σωτηρία του ανθρώπου.
Και ο Υιός του Θεού αναμένει την ανταπόκριση τη δικής μας. Μας αγάπησε, ζητά να τον αγαπήσουμε και μεις. Να του ανοίξουμε την καρδιά και τη ζωής μας. Να συνδεθούμε μαζί του. Σαν μια ελάχιστη συμμετοχή στις ημέρες αυτές και στη «Μητρόπολη των εορτών» που αναμένουμε, θα προσπαθήσουμε στις ομιλίες των ημερών τούτων να ακουμπήσουμε όσο μπορούμε το νόημα της εορτής. Ίσως κάποιο καμπανάκι χτυπήσει μέσα μας, ίσως κάνουμε κάτι για Χριστούγεννα με Χριστό.
Ξεκινάμε με τις υπέροχες Καταβασίες των Χριστουγέννων, που κυριολεκτικά συγκλονίζουν τη ψυχή του Χριστιανού, που κάτι ακόμα κρατάει μέσα του, μόλις τις πρωτακούσει να παιανίζονται πανηγυρικά και για πρώτη φορά πριν τα Χριστούγεννα στο όρθρο της εορτής των Εισοδίων της Παναγίας.
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε∙ Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε.
Χριστός επί γης υψώθητε. Άσατε τω Κυρίῳ πάσα η γη,
και εν ευφροσύνῃ ανυμνήσατε λαοί∙ ότι δεδόξαστε».
Ο Χριστός γεννάται∙ Από τα στόματα όλων ας ακουστεί δοξολογία.
Εσείς οι άνθρωποι, μαζί με τους Αγγέλους, ενώστε τη φωνή σας και όλοι συμψάλλατε «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ και ἐπί γῆς εἰρήνῃ ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ».
Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, όλοι, σαν τους ποιμένες, σαν τους Μάγους, τρέξτε να τον υποδεχθείτε.
Ο Χριστός φάνηκε πάνω στη γη. Στη Βηθλεέμ, στο σπήλαιο, στη Φάτνη, σπαργανωμένος, είναι ανάμεσα μας, είναι κοντά μας, είναι δίπλα μας∙ εσείς οι άνθρωποι ανεβείτε από τη γη στους ουρανούς. Ξεκολλήστε το νου, τη ψυχή, τη καρδιά σας, από τα γήινα και τα χοϊκά και ανεβείτε στα επουράνια, τα άφθαρτα, τα αιώνια.
Όλοι οι λαοί, απ’ άκρο σ’ άκρο της γης, Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, όλη η οικουμένη, άσατε, ανυμνήσατε, ψάλλατε άσματα στον Κύριο με χαρά και ευφροσύνη, γιατί για σας Αυτός είναι ο πλέον δοξασμένος και από Αγγέλους και από ανθρώπους».
Εδώ ο εμπνευσμένος και όντως Θεοφώτιστος ποιητής του πανηγυρικού αυτού κανόνος των Χριστουγέννων, θέλοντας να εκφράσει τη χαρά και τον ενθουσιασμό του για την μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων, τη Μητρόπολη των εορτών, παίρνει ένα πανηγυρικό λόγο, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που έτσι ακριβώς αρχίζει, τον κάνει ποίημα, και πλέκει έτσι με το δικό του αριστοτεχνικό τρόπο, το χαρμόσυνο και πανηγυρικό αυτό ύμνο και τον κάνει το σήμα κατατεθέν της του Χριστού Γέννας.
Οι ρήτορες όταν θέλουν να παρουσιάσουν ένα γεγονός περασμένο πιο έντονα, συνηθἰζουν να το αναφέρουν σαν να συμβαίνει τώρα. Έτσι και τώρα ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος στον πανηγυρικό του λόγο δεν αναφέρει «Χριστός εγεννήθη», αλλά «Χριστός γεννᾶται». Τώρα γεννιέται ο Χριστός. Αυτή τη φράση χρησιμοποιεί και ο ποιητής του κανόνος. ¨όμως το «Χριστός γεννᾶται», μπαίνει και για ένα άλλο λόγο. Η Γέννηση του Χριστού, το μέγα αυτό Μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού, συντελέστηκε βέβαια τότε, σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, όμως στην Εκκλησία, συντελείται αέναα. Ο Χριστός γεννιέται στη ψυχή μας πάντοτε. Σαρκώνεται μέσα στον καθέναν μας που πιστεύει και ελπίζει στην εν Χριστώ σωτηρία.
«Τω προ των αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ.
και επ’ εσχάτων εκ Παρθἐνου, σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τω Θεώ
βοήσωμεν∙ Ο ανυψώσας το κέρας ημών, άγιος ει Κύριε.»
Στον Υιό του Θεού που προαιώνια γεννήθηκε, αρρεύστως, χωρίς να μεταβληθεί η ουσία Του, η Θεότητα Του, από το Θεό Πατέρα, και που στις έσχατες ημέρες και σύμφωνα με το θείο σχέδιο, μόλις ήλθε ο κατάλληλος καιρός, έλαβε και ανθρώπινη σάρκα από την Παρθένο Μαρία, χωρίς να μεσολαβήσει άνδρας, στο Χριστό που είναι και αληθινός Θεός ας αναφωνήσουμε: Κύριε! Συ που ανύψωσες τη δύναμη μας, Εσύ είσαι Άγιος.
Εδώ ο μελωδός του κανόνος τούτου, δανείστηκε φράσεις από την προσευχή της προφήτιδας Άννας, μητέρας του προφήτη Σαμουήλ. Αυτή ήταν άτεκνη αλλά με την πίστη της και τις προσευχές της, απέκτησε παιδί, το Σαμουήλ και ευχαρίστησε το Θεό με την ανάλογη ωδή.
Γεννήθηκε λοιπόν ο Υιός προαιώνια από τον Πατέρα Θεό. Και πρέπει να πούμε ότι για το Θεό η έννοια του χρόνου είναι ανύπαρκτη. Οι αιώνες, οι μήνες και οι μέρες είναι έννοιες ανθρώπινες. Ο Χριστός, ο Θεός υπήρχε πριν από όλα τα δημιουργήματα, και γεννιέται από τον Πατέρα Θεό. Χωρίς μητέρα σαν Θεός και χωρίς πατέρα σαν άνθρωπος.
Όταν ο χειμώνας, αδελφοί μου, αρχίζει να διαγράφει την πορεία του στο ημισφαίριο μας, η Εκκλησία του Χριστού, η Εκκλησία μας ξεκινά και αρχίζει τις προετοιμασίες της για να εορτάσει ένα ακόμα λαμπρό Πάσχα. Να μην παραξενευόμαστε ακούγοντας τον όρο αυτό γιατί έγινε πλέον δόκιμος και χρησιμοποιείτε από Θεολόγους και για άλλα σημαδιακά γεγονότα στην ανθρώπινη πορεία στη γη ετούτη. Είναι το Πάσχα του χειμώνα, όπως αποκαλεί ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν τη Γέννηση του Χριστού. Βλέπεις τρεις από τις τέσσερις εποχές μας έχουν το Πάσχα τους. Η Άνοιξη το πρώτο, το Αναστάσιμο Πάσχα. Το καλοκαίρι το Πάσχα της Παναγίας μας, ο χειμώνας τούτο, που τώρα, από τις 14 του Νοέμβρη, ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε.
Πράγματι, αγαπητοί Χριστιανοί. Πρόκειται για Πάσχα. Μήνυμα ελπίδας μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Τούτο είναι μια πραγματικότητα που γίνεται βίωμα, προσωπική εμπειρία του κάθε πιστού που τρέφεται με τα νάματα της Ορθοδοξίας.
Όλα και σ’ αυτή την περίοδο , υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. όλα υπογραμμίζουν τη χαρά για τη σωτηρία./Ο Υιός και Λόγος του Θεού, ὁ δρακί την πάσαν έχων κτίσιν», η προσδοκία των εθνών, εκείνος για τον οποίο μίλησαν οι προφήτες, κατά ένα τρόπο μυστικό, «γεννάται εκ Παρθένου».
Ο π. Θωμάς Χόπκο, Ρώσος θεολόγος στο βιβλίο του ‘Χειμωνιάτικη Πασχαλιά» μας λέει:
«Ο Ιησούς βρίσκεται ως βρέφος στο σπήλαιο βασι­λεύοντος του Καίοαρος Αυγούστου έτσι, ώστε να δύναται να βρεθεί στον τάφο επί Ποντίου Πιλάτου. Καταδιώχθηκε από τον Ηρώδη έτσι, ώστε να μπορέσει να συλληφθεί από τον Καϊάφα. Τάφηκε στο βάπτισμα έτσι, ώστε να μπορέσει να φθάσει μέχρι το σταυρικό θάνατο. Τον προσκύνησαν οι μάγοι έτσι, ώστε ολόκληρη ή κτίση να μπορέσει να Τον προσκυνήσει κατά το θρίαμβο του επί του θανάτου. Το Πάσχα του Σταυρού Του προετοιμάσθηκε από το Πάσχα της ελεύσεως Του. Το Πάσχα της Αναστάσεως του ξεκίνησε με το Πάσχα της ενσαρκώσεως Του. Το Πάσχα της δόξης Του προαγγέλθηκε με το Πάσχα του Βαπτίσματος Του. Να τι εορτάζουν κάθε χρόνο οι Χριστιανοί σε εκείνο που πρώτος ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν αποκάλεσε «Πάσχα του χειμώνα.»
Εμείς προσπαθώντας να εντρυφήσουμε στο «χειμωνιάτικο, αυτό, Πάσχα», όπως ήδη έχουμε πει, προσπαθούμε, αυτές τις μέρες, κατά δύναμη, να ακουμπήσουμε τα γεγονότα, και εξηγούμε τις πασίγνωστες Καταβασίες των Χριστουγέννων.
Ψάλλουμε λοιπόν στον ειρμό της 3ης ωδής:
«Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εξ αυτής Χριστέ, εκ της Παρθένου ανεβλάστησας. εξ όρους ο αινετός κατασκίου δασέος ήλθες σαρκωθείς εξ απειράνδρου, ο άϋλος και Θεός. Δόξα τη δυνάμει σου Κύριε».
Κλαδί που βλάστησε από τη γενιά του Ιεσσαί, η Παρθένος, και από αυτήν, απ’ αυτό το κλαδί, που προέρχεται από τη ρίζα του Ιεσσαί, σαν άνθος, βγαίνεις Εσύ Χριστέ. Ήρθες Εσύ ο άυλος Θεός, που από όλους δοξάζεσαι και έλαβες σάρκα, υπερφυσικά, από την Παρθένο, χωρίς να έχει πείρα ανδρός, σαν από βουνό με βαθυσκίωτο αδιαπέραστο βάθος. Δόξα, λοιπόν, στη δύναμη Σου Κύριε.
Ο προφήτης Ησαΐας είχε προφητέψει ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας θα προέλθει από τη γενιά του Ιεσσαί. «εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί, και άνθος εκ της ρίζης αναβήσεται». Ο Ιεσσαί καταγόταν από τη φυλή του Ιούδα και από αυτόν προήλθε, τον Ιεσσαί, προήλθε ο βασιλιάς Δαβίδ. Επειδή λοιπόν η Παρθένος προήλθε από το γένος του Ιούδα και από τη βασιλική γενιά του Δαβίδ, γι’ αυτό μας αναφέρει ο ποιητής ότι είναι κλαδί που βλάστησε από τη ρίζα του Ιεσσαί. Τη φράση «εξ όρους ο αινετός κατασκίου δασέος», ο υμνογράφος τη δανείζεται από τον προφήτη Αβακούμ· «ο Θεός από Θαιμάν ήξει και ο άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος…» Το βουνό το δασύ, το κατάσκιο, το βουνό που είναι πυκνόφυτο και πολύ σκιερό και επομένως δεν μπορεί να καλλιεργηθεί, να σπαρεί και να γεωργηθεί και ότι φυτό σ’ αυτό υπάρχει είναι αυτοφυές, είναι η Θεοτόκος. Κι αυτή γέννησε το Χριστό, τον άυλο Θεό, «αγεωργήτως»· χωρίς να μεσολαβήσει ανθρωπίνως τίποτα. «Χαίρε όρος αγεώργητον», λέμε στους «Χαιρετισμούς», της Παναγίας. Έτσι λοιπόν και για όλα αυτά, για ότι έκανε ο Θεός για τον άνθρωπο, αρμόζει να Του προσφέρουμε δόξα και τιμή.
«Θεός ων ειρήνης, Πατήρ οικτιρμών, τής μεγάλης Βουλής σου τον Άγγελον, ειρήνην παρεχόμενον απέστειλας ημίν, όθεν θεογνωσίας, προς φως οδηγηθέντες, εκ νυκτός ορθρίζοντες, δοξολογούμεν σε Φιλάνθρωπε».
Θεέ μας, Εσύ που είσαι Θεός της ειρήνης και πατέρας που λυπάται τα παιδιά του, ο φιλάνθρωπος πατέρας, μας έστειλες, τον Υιό Σου το μονογενή, αγγελιαφόρο, για να μεταφέρει σε μας τη μεγάλη και προαιώνια απόφαση Σου – τη σωτηρία δηλαδή του ανθρώπου, με τη σάρκωση του Υιού, - και η οποία, βουλή προαιώνιος, χαρίζει ανάμεσα σε μας και σε Σένα ειρήνη. Έτσι λοιπόν κι εμείς αφού οδηγηθήκαμε από την πλάνη στο φως και τη γνώση του αληθινού Θεού, πρωί –πρωί ξυπνάμε και δοξολογούμε Εσένα Φιλάνθρωπε Κύριε.
Όλες σχεδόν οι φράσεις στον ειρμό αυτό –είναι η πέμπτη ωδή – είναι δανεισμένες από ανάλογες φράσεις της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ιδιαίτερη μνεία κάνουν οι πατέρες στις λέξεις, «φως», «νύκτα», και «όρθρος», που αναφέρονται εδώ. Μας λένε λοιπόν ότι «νύκτα», είναι η ασέβεια και «ημέρα», η ολόφωτη κατάσταση στη μέλλουσα ζωή όπου εκεί θα φανερωθούν στους άξιους η δόξα και η εξήγηση όλων των μυστηρίων του Θεού. «Όρθρος», είναι η τωρινή μας κατάσταση, η παρούσα ζωή, όπου δεν μπορούμε καθαρά να τα καταλάβουμε γιατί εμποδιζόμαστε από το κάλυμμα του υλικού σώματος.
«Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν ενάλιος θήρ, οίον εδέξατο, τη Παρθένω δε, ενοικήσας ο Λόγος, και σάρκα λαβών διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ής γάρ ουχ υπέστη ρεύσεως, την τεκούσαν κατέσχεν απήμαντον».
Μέσα από τα σπλάχνα του, το θαλάσσιο κήτος, σαν έμβρυο, απήμεσε –έβγαλε – τον Ιωνά, σώο και αβλαβή, όπως τον δέχτηκε. Έτσι ακριβώς και ο Λόγος, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, αφού ενοίκισε – κατοίκησε –μέσα στην κοιλιά της Παρθένου και πήρε σάρκα ανθρώπινη, πέρασε μέσα από τη μήτρα της και την διεφύλαξε αδιάφθορη. Πραγματικά επειδή δεν επέφερε καμιά μεταβολή στη μήτρα αυτής που Τον γέννησε «ής γάρ ουχ υπέστη ρεύσεως», την άφησε παρθένο, αδιάφθορο, αειπάρθενο κόρη.
Εδώ ο ιερός υμνωδός παρομοιάζει την αγία σύλληψη του Χριστού, στα σπλάχνα της Παρθένου, τη Θεία Γέννηση αλλά και το αειπάρθενο της Θεοτόκου, με την παραμονή του Ιωνά στην κοιλία του κήτους και τη διάσωση του, όπως αναφέρεται στην Π. Διαθήκη, και την θαυμαστή έξοδο του από αυτό. Με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στα πανάχραντα σπλάχνα της Παρθένου Μαριάμ συνέβη η ενσάρκωση του Θεού Λόγου, του Χριστού και μετά τη γέννησή Του έμεινε παρθένος η Μαριάμ. Αυτό το γεγονός που αμφισβητήθηκε από τον Άρειο και δυστυχώς αμφισβητούν και διάφοροι αιρετικοί και άθεοι, όπως οι χιλιαστές, είναι δόγμα της πίστεως μας. Η 3η Οικουμ. -(Έφεσος 431)- Σύνοδος ανακήρυξε την μητέρα του Θεού, «Θεοτόκο», και η Πενθέκτη -(Κων/πολη 692), την ονόμασε «Αειπάρθενο).
«Οι Παίδες ευσεβεία συντραφέντες, δυσσεβούς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρός απειλήν ουκ εκπτοήθησαν, αλλ' εν μέσω τής φλογός εστώτες έψαλλον,
ο των Πατέρων Θεός, ευλογητός ει».
Οι τρεις άγιοι παίδες, που ανατράφηκαν με ευσέβεια στο Θεό, περιφρόνησαν την ασεβή βασιλική διαταγή και δεν πτοήθηκαν με τις απειλές της φωτιάς, αλλά ενώ στέκονταν μέσα στις φλόγες, έψαλλαν, Εσύ ο Θεός των πατέρων μας, Εσύ αξίζει να υμνείσαι.
Κάποτε, μας αναφέρει ο προφήτης Δανιήλ, ο Ναβουχοδονόσωρ, ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων, έφτασε σε τέτοιο σημείο έπαρσης, ώστε απαίτησε από τους υπηκόους του να τον λατρεύουν και να τον προσκυνούν σαν θεό. Έστησε λοιπόν την εικόνα του τη χρυσή στην πεδιάδα της Βαβυλώνας, που λεγότανε Δεηρά, και διεμήνυσε σ’ όλους τους λαούς: «Μόλις ακούσετε τη φωνή της σάλπιγγας και της κιθάρας της σαμβύκης και του ψαλτηρίου και κάθε μουσικού γένους, κάθε μουσικού οργάνου να γονατίστε και να προσκυνήστε τη χρυσή εικόνα». Αυτή τη διαταγή του βασιλιά περιφρόνησαν οι τρεις παίδες, ο Ανανίας, ο Αζαρίας και ο Μισαήλ, γιατί προσκυνούσαν μόνο τον αληθινό Θεό. Γι’ αυτή τους τη θαρραλέα πράξη ρίχτηκαν στη φωτιά.
Η έβδομη ωδή του κανόνος των Χριστουγέννων, αναφέρεται σ’ αυτό το περιστατικό. Στους τρεις παίδας, τους εν τη καμίνω μαρτυρήσαντας. Τον Ανανία, τον Αζαρία και τον Μισαήλ, που ρίχτηκαν μέσα σε αναμμένο καμίνι, τότε που αρνήθηκαν να προσκυνήσουν την εικόνα του Ναβουχοδονόσωρ, και εκεί αντί να καούν έψαλλαν. Υμνούσαν και δοξολογούσαν το Θεό τον πασίγνωστο πλέον ύμνο, που τον ακούμε κάθε Μ. Σάββατο στις εκκλησίες «Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».
"Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ού γάρ ούς εδέξατο φλέγει νέους, ως ουδέ πύρ τής θεότητος, Παρθένου ήν υπέδυ νηδύν, διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν. Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας".
Το υπερφυσικό θαύμα, της ενανθρωπήσεως του θεού, προεικόνιζε εκείνο το καμίνι της φωτιάς στη Βαβυλώνα, που δροσοβολούσε, γιατί δεν κατέκαψε τους νέους που ρίχτηκαν μέσα σ’ αυτήν. Έτσι ακριβώς και το πυρ της Θεότητας δεν κατέκαψε τη κοιλιά της Παρθένου, μάσα στην οποία εισχώρησε· για τούτο και εμείς ανυμνούντες ψάλλουμε· Όλη η κτίση να ευλογεί τον Κύριο και να τον υπερυψώνει σ’ όλους τους αιώνες.
Η ιστορία των τριών Παίδων συνεχίζεται και σε τούτη τη 8η ωδή. Παραλληλίζεται η υλική φωτιά με το πυρ της Θεότητας. Όπως η πρώτη, το καμίνι του Ναβουχοδονόσωρα δεν κατέκαψε τους τρεις Παίδας, έτσι και η δεύτερη η άυλη, το πυρ της Θεότητας, αν και εισχώρησε μέσα στην κοιλία της Παρθένου, μέσα στην οποία σαρκώθηκε ο Θεάνθρωπος Κύριος, δεν την κατέκαψε. Ο Θεός είναι φωτιά που καίει όπως μας λέει η Αγία Γραφή, στο Δευτερονόμιο. «Κύριος ο Θεός σου πυρ καταναλίσκων εστί» και κατακαίει τη μοχθηρία και την αμαρτία. Όμως δεν κατέκαυσε τη Παρθένο Μαρία, επειδή δε βρήκε κανένα ίχνος προαιρετικής αμαρτίας. Ακόμη σύμφωνα με τους Πατέρες τη Εκκλησίας, το Άγιο Πνεύμα κατά την ώρα του Ευαγγελισμού επισκιάζοντας τη Παρθένο Μαρία την απάλλαξε από αμαρτίες και προηγήθηκε της συλλήψεως η κάθαρση.
«Μυστήριον ξένον, ορώ καί παράδοξον! ουρανόν τό Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν, τήν Παρθένον. τήν φάτνην χωρίον, εν ώ ανεκλίθη ο αχώρητος, Χριστός ο Θεός, όν ανυμνούντες μεγαλύνομεν».
Παράδοξο κι ακατανόητο θαύμα ατενίζω! Το σπήλαιο λαμπρό ουρανό, τη παρθένο θρόνο Χερουβικό, τη φάτνη τόπο όπου αναπαύτηκε ο Χριστός, που σαν θεός δεν περιορίζεται σε υλικό χώρο. Αυτόν λοιπόν ανυμώντας εμείς οι πιστοί δοξάζουμε με μεγάλη δόξα.
«Μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον!» Και τούτη τη φράση ο ιερός υμνωδός την έχει δανειστεί από μια πανηγυρική ομιλία. Είναι ένας λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Γέννηση του Χριστού. – θυμόμαστε ξεκίνησε ο μελωδός με λόγο του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, «Χριστός γεννάται δοξάσατε…», και κλείνει τώρα παραφράζοντας μελωδικά μια άλλη ομιλία.»μυστήριον ξένον και παράδοξον βλέπω…» Στον ειρμό αυτό ο υμνωδός εκφράζει όλη του την έκπληξη για ον τρόπο της ενανθρωπήσεως του υιού του Θεού. Βλέπει το Θεό να βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά ενώ η θέση του είναι στους ουρανούς. Τον βλέπει να τον κρατά στην αγκαλιά της η Παρθένος σαν να είναι θρόνος Χερουβικός. Βλέπει ακόμα τον αχώρητο Θεό, που η γη όλη δεν τον χωράει, να ανακλίνεται μέσα σε μια φάτνη. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο και παράδοξο μυστήριο. Το σπήλαιο μετατρέπεται σε ουρανό, η αγκαλιά της Παρθένου Χερουβικός θρόνος η φάτνη, τόπος που χώρεσε ο αχώρητος. Αυτό μας το λέει και ο Απ. Παύλος: «Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος αν και ήταν Θεός, δεν θεώρησε την ισότητα του με τον Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, πήρε δούλου μορφή κι έγινε άνθρωπος». (Φιλιπ. β' 5-7)
Αδελφοί μου!
Η ημέρα των Χριστουγέννων, αναμφίβολα, είναι εορτή που εμείς οι Χριστιανοί την εορτάζουμε με μεγάλη μεγαλοπρέπεια. Και είναι πολύ φυσικό αυτό. Γιατί κατ’ αυτήν, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, κατέβηκε από τον Ουρανό στη γη μας ο Υιός και Λόγος του Θεού. «Και έγινε άνθρωπος ίνα τον άνθρωπον Θεόν κατεργάσηται», όπως μας λέει ο Μ. Αθανάσιος. Ο σκοπός που ενηνθρώπησε ο Θεός είναι να σώσει το ανθρώπινο γένος. Δανείστηκε την ανθρώπινη φύση για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Η ανυπακοή των πρωτοπλάστων στο Θεό καλύφθηκε από την υπακοή μιας άλλης γυναίκας, της αειπαρθένου και Υπεραγίας Θεοτόκου. Γεννήθηκε, λοιπόν, ο Χριστός. Και
«Ημείς ακαταπαύστως βοώμεν·Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη,εν ανθρώποις ευδοκία.»
Αυτή όμως ή δοξολογία, δεν θα πρέπει να είναι μόνο λόγια. Πρέπει να είναι βίωμα, ζωή, πραγματικά. Ο Χριστός επιθυμεί και θέλει να γεννηθεί και στις δικές μας καρδιές. Να ζούμε καθημερινά τα Χριστούγεννα με τη συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του Χριστού στη καρδιά και τη ζωή μας. Να είναι η ζωή μας Χριστοκεντρική, εκκλησιαστική, αληθινά πνευματική. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο Κύριος με τη γέννησή Του δημιουργεί την Εκκλησία που είναι ο ίδιος, παρατεινόμενος στους αιώνες. Μέσα λοιπόν στην ορθόδοξη εκκλησία μας συναντούμε τον Κύριο, επικοινωνούμε μαζί του και γευόμαστε τη χάρη και την ευλογία της παρουσία του. Επομένως χρειάζεται ζωντανή συμμετοχή στη ζωή της εκκλησία, στη λατρεία της και γενικά στην όλη της πνευματική ζωή.
Αδελφοί μου!
Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε κι εφέτος, με τη βοήθεια του Κυρίου, τη γέννηση του Θεανθρώπου. Ας του ανοίξουμε την καρδιά μας. Ας γίνει φάτνη η ψυχή μας. Ας ενωθούμε κατά χάρη μαζί του. Είναι ο Σωτήρας και λυτρωτής μας. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει η σωτηρία, η λύτρωση, η αληθινή ζωή παρά μόνο εν Κυρίω Ιησού.
Αμήν!

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

5α ΠΡΟΔΡΟΜΕΙΑ 2008
23 - 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2008


…………………………………………...........
Το εκκλησιαστικό συμβούλιο της ενορίας μας, προσπαθώντας να δώσει ακόμη μεγαλύτερη λαμπρότητα στην πανήγυρη του χωριού μας, διοργανώνει και φέτος – για πέμπτη χρονιά - διάφορες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, επί μία εβδομάδα, πριν από την πανήγυρη του Ναού μας, με την ονομασία «ΠΡΟΔΡΟΜΕΙΑ». Θα χαρούμε πολύ με την παρουσία σας.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 23- 8-2008
Ø Όρθρος και Θεία Λειτουργία επί τη αποδόσει της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο ξωκκλήσι της «Παναγιούδας».

ΚΥΡΙΑΚΗ 24-8-2008
Ø Ο όρθρος και η Θεία Λειτουργία της Κυριακής .
Ø 2Ο ετήσιο κτητορικό Μνημόσυνο, των κτητόρων, ευεργετών και δωρητών του Ναού μας.

ΔΕΥΤΕΡΑ 25-8-2008
Ø Εθελοντική αιμοδοσία για την «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΛΙΣΒΟΡΙΟΥ» ( 5 μ. μ.).

ΔΕΥΤΕΡΑ 25-8-2008
Ø Ιερά αγρυπνία επί τη εορτή της ενορία μας. (10μ. μ. -1,30 π. μ.).

ΤΡΙΤΗ 26-8-2008
Ø Μέγας πωνηγυρικός Εσπερινός στο παρεκκλήσι του Αγίου Φανουρίου. (7μ.μ).

ΤΕΤΑΡΤΗ 27-8-2008
Ø Όρθρος και Θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσι «ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ».

ΠΕΜΠΤΗ 28-8-2008
Ø Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός επί τη Πανηγύρει του Ναού μας. (7.30 μ. μ).

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29-8-2008
Ø Όρθρος – Θεία Λειτουργία – Λιτάνευση της ιεράς εικόνος και τεμαχίου Λειψάνου του Τιμίου Προδρόμου, προεξαρχόντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών, ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ κ. ΙΑΚΩΒΟΥ και ΙΕΡΙΣΣΟΥ κ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, μετά πάσης λαμπρότητος.
Ø Ευλογία – διανομή «ΡΕΒΥΘΑΔΑΣ».

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

ΑΦΥΛΑΧΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ

«Αύτη δε εστίν η κρίσις ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά αυτών. Πας γαρ ο τα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού … (Ιωάννου Γ΄ 19-21).

Δε νομίζω ότι απαιτείται και πολύ φαιά ουσία για να κατανοήσουμε τα λόγια αυτά του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού! Μιλάνε πεντακάθαρα! Μιλάνε ξεκάθαρα για κρίση! Μιλάνε για σκοτάδι, μιλάνε για πονηρά έργα, μιλάνε για εργάτες της ανομίας! Και όμως είναι λόγια δυο χιλιάδων χρόνων περίπου. Τα παρέδωσε σε μας ο Ευαγγελιστής, προφητεύοντας τα όσα πρόκειται να δουν τα μάτια του ανθρώπου «έως της συντελείας του αιώνος», τα όσα διαχρονικά θα απεργαστούν οι αθέατοι εργάτες αυτής της κρίσεως, και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», όλοι αυτοί που «ηγάπησαν … μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά τα έργα αυτών…»
Κρίση λοιπόν!
Και «Αύτη … εστίν η κρίσις … ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά τα έργα αυτών…
Βρισκόμαστε σε κρίση! Σε «διάβαση αφύλακτη»! Σε ανεμοδαρμένα ύψη όπου μανιασμένοι χτυπάν οι άνεμοι πάνω μας και μας κλωθογυρίζουν πέρα δώθε.
Ζούμε στην Ελλάδα της φωτιάς, ζούμε στην Ελλάδα της πλημμύρας, στην Ελλάδα της ρεμούλας και της λοβιτούρας, στην Ελλάδα της αδιαφορίας των πάντων για τα πάντα!
Χάσαμε το μπούσουλα μας. Είμαστε πλέον χωρίς κανένα προσανατολισμό, και με τα χέρια τεταμένα, τυφλωμένοι πλέον, ψάχνουμε μάταια το κενό. Στο κενό που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε και όλο και περισσότερο βαθαίνουμε.
Έτσι λοιπόν μια και απ’ όλα έχει ο μπαξές, έχουμε το χρόνο, διαθέτουμε την πολυτέλεια, αφού όλα τα άλλα τα λύσαμε, και γίναμε εμείς οι Έλληνες οι ευτυχέστεροι πολίτες του πλανήτη μας, να ασχοληθούμε και με τα άλλα… τα επουσιώδη, τα επιδόρπια…
Και πρώτα πρώτα το πρόσφατο υπερκατόρθωμα των κυβερνόντων μας. Το νέο και κάτω από τη μέση χτύπημα στην Παιδεία, στο Σχολείο, στα παιδιά μας. Το χτύπημα στο μάθημα των θρησκευτικών! Δεν είναι λοιπόν απαραίτητο για τα παιδιά μας και μπορούμε κάλλιστα να το παραμερίσουμε. Με μια απλή υπογραφούλα, βάζουμε στην άκρη το μάθημα των θρησκευτικών και όποιος θέλει το παρακολουθεί.
Λόγοι βέβαια δημοκρατίας θα μου πείτε! Είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες, ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των προσωπικών δεδομένων… Είναι δυνατόν να βάζουμε τα παιδιά μας σήμερα, τα παιδιά της καφετέριας, τα παιδιά των κλαμπ και του αλκοόλ, τα παιδιά του internet, τα παιδιά του πανσεξουαλισμού και των ιδιεταιροτήτων, τα παιδιά μας όπου τόσους και τόσους παράδεισους έχουμε να τους προσφέρουμε με τις τόσες και τόσες εξαρτησιογόνες ουσίες μας, να ασχολούνται με τα θρησκευτικά! Είναι δυνατόν να βγάλουμε από τα παιδιά μας τις κουκούλες, να πάρουμε από τα χέρια τους, τις σύριγγες, τις πέτρες, τι σιδερογροθιές και τα γκαζάκια για να τους αφήσουμε τα θρησκευτικά; Είναι δυνατόν!
Βέβαια εγώ θα πρότεινα το ίδιο ακριβώς και για άλλα μαθήματα. Υπάρχουν τόσα και τόσα που σκοντάφτουν στα προσωπικά μου δεδομένα! Η Ιστορία! Τι χρειάζεται και τούτη. Τόσοι και τόσοι μαθητές φοιτούν στα σχολεία μας, που είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είναι Έλληνες. Μια υπογραφούλα λοιπόν και «εξωπετάται» και η Ιστορία. Βέβαια το κατάλαβε αυτό το δίκαιο και η «Ρεπούσια ομάδα» και προέτρεξε, αλλά … οι καθυστερημένοι κινηθήκαν για να καθυστερήσουν τα σχέδια αυτά.
Σα δε ντρεπόμαστε λίγο! Τόση λοιπόν υποκρισία! Τόση ψευτιά! Δεν έχουμε το ελάχιστο σθένος για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Να πούμε ότι ο απώτερος σκοπός μας είναι να καταργήσουμε το μάθημα των θρησκευτικών; Ότι θέλουμε να πετάξουμε τα θρησκευτικά έξω από τα σχολεία, όπως κάναμε και με το θρήσκευμα απ’ τις ταυτότητες, όπως θα κάνουμε σε λίγο και με την προσευχή στα σχολεία, όπως θα κατεβάσουμε και την εικόνα του Χριστού από τις τάξεις και τόσα άλλα παρόμοια, όπου πάντα με… «δημοκρατικότατους» θεσμούς, κρυφίως και εν μέσω νυκτός, αφού το θέλει και το απαιτεί ο Ελληνικός λαός, θα προχωρήσουμε για να τα κάνουμε λαμπόγιαλο…
Όμως η θέληση αυτή του Ελληνικού λαού, εκφράζεται σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, «εν τω μέσω της νυκτός», κατακαλόκαιρο και μέσα σε μια άδεια αίθουσα… Τότε που όλος ο κόσμος βρίσκεται στις διακοπές του και δεν υπάρχει περίπτωση να πληροφορηθεί και καιρό να ασχοληθεί με τα όσα ερήμην και εν αγνοία του κατεργάζονται όλοι αυτοί που «ηγάπησαν … μάλλον το σκότος ή το φως». Τόσο πολλή είναι η Δημοκρατία μας!
Και βέβαια δεν είναι μόνον τούτη η περίπτωση. Είναι και τόσες και τόσες άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός. Λίγο πρωτύτερα, τη κλωτσιά την έφαγε η οικογένεια. Πρέπει και τούτος ο θεσμός να διαβρωθεί. Πρέπει και τούτος ο συνεκτικός δεσμός να βρεθεί τρόπος να σπάσει. Οι αρχιτέκτονες της διάβρωσης ξέρουν και προγραμματίζουν μεθοδικά και σίγουρα τα χτυπήματά τους… Και το μαχαίρι με το οποίο θα κομματιάσουμε τώρα τούτο το δεσμό το ονομάσαμε εξευγενισμένα «σύμφωνο συμβίωσης». Ούτε εδώ έχει κανένας το θάρρος, το ελάχιστο φιλότιμο να πει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.. Δε βγαίνει κανένας να πει «τέρμα η οικογένεια» και όλα αυτά τα κολοκύθια. Υπάρχουν τόσοι… που διαφωνούν μ’ αυτά τα παλαιολιθικά και τα σκουριασμένα μυαλά. Εμείς λοιπόν επειδή έχουμε ανοιχτά μυαλά και μάτια, συμφωνούμε μαζί τους και ερχόμαστε να τα καταργήσουμε αυτά τα παραμύθια. Μπορεί κάλλιστα να συζεί όποιος θέλει, όπως θέλει και με όποι0ν θέλει! Σκεπτόμαστε μάλιστα να τους δώσουμε και παιδιά να μεγαλώσουν… Έτσι θα τους αφήσουμε, χωρίς κληρονόμους…
Κι εδώ έλαμψε η θέληση του Ελληνικού λαού… Μόνο που όλα γίνονται ερήμην της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού εν αγνεία του, χωρίς κανείς να μας πει το παραμικρό στα προεκλογικά του μπαλκόνια… και φυσικά προς χάριν κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων. Δημοκρατία λοιπόν θα πει το δίκιο των λίγων υπέρ του δικαίου των πολλών. Αυτή είναι η άποψη τις «Νέας Τἀξεως Πραγμάτων», η οποία έρχεται για να διαφεντέψει εμάς «το ζαλισμένο κοπάδι».
Είναι όμως τόσα ακόμα τα χτυπήματα, έχει τόσο βαθειά προχωρήσει η κρίση και η σήψη… Είναι τόσοι αυτοί που… ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως … και που διεργάζονται την διάλυση και τη φθορά… Έχουν τόσα ακόμα να δουν τα μάτια μας σε τούτη την «αφύλαχτη διάβαση» όπου δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει! Ο καθένας λέει και επιβάλλει ότι θέλει και ότι του αρέσει. Εμείς πειθήνια όργανα χωρίς σκέψη, χωρίς αντίδραση, χωρίς λογική εκτελούμε. Δεν αρέσει λ.χ. στον Σ. Χάντιγκτον «ο πολύ ξεχωριστός ορθόδοξος χαρακτήρας»; Να τον γκρεμίσουμε!
Τη βλέπουμε λοιπόν αυτή την ανατροπή! Την αφουγκραζόμαστε! Την οσφραινόμαστε! Συνεχώς βγάζουμε… Συνεχώς γκρεμίζουμε. Γλώσσα, θρησκεία, πατρίδα. Στη θέση του βιώματος της διδασκαλίας του Χριστού βάλαμε ατέρμονες συζητήσεις, και εν τω κρυπτώ ψηφοφορίες. Συζητάμε τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας, συζητάμε αναθεωρήσεις του Συντάγματος, συζητάμε περί υποχρεωτικού πλέον πολιτικού γάμου, πολιτικής κηδείας, εναλλακτικών τρόπων αναπαραγω­γής, καύσεως των νεκρών, γάμους ομοφυλοφίλων, συζητάμε για κατάργηση παρελάσεων και εθνικών εορτών…, συζητάμε για μια νέα εικονομαχία και τον απεμπολισμό των εικόνων από σχολεία, υπηρεσίες και κάθε δημόσιο χώρο συζητάμε για τη διαγραφή γενικώς του Θεού από παντού.
Συζητάμε τελικά την τέλεια υποδούλωσή μας στα άνομα και παρανοϊκά σχέδια των σκοτεινών μηχανισμών της άθεης κουλτούρας –θολοκουλτούρας– και της ανελευθερίας αφού… «Το έγκλημα της σκέψης είναι θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Κι όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος :θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο αδελφό». (Τζώρτζ Όργουελ: «1984 0 ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ». ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ).
Κλείνοντας αξίζει να μνημονευθεί ένα απόσπασμα απ΄ το βιβλίο του Νό­αμ Τσόμσκυ «Νέα Τάξη, μυστικά και ψέματα» πού αναλύει την πραγματικότητα, κατά την σκέψη της Νέας Τάξεως Πραγμάτων:
«Το ζαλισμένο κοπάδι είναι ένα πρόβλημα. Πρέπει να εμποδίσουμε τον βρυχηθμό και το τσαλαπάτημά του. Πρέπει να του αποσπάσουμε την προσο­χή. Θα έπρεπε να παρακολουθεί το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή κωμωδίες καταστάσεων ή βίαιες ται­νίες. Που και που τους καλείς (τους ανθρώπους τοϋ κοπαδιού) για λίγο να φωνάξουν άνευ σημασίας συν­θήματα, όπως το "υποστηρίζουμε τα στρατεύματα μας". Οφείλεις να τους κρατάς αρκετά φοβισμένους, διότι εάν δεν φοβούνται και δεν τρέμουν πώς όλων των ειδών τα κακά μπορούν να τους καταστρέψουν απ' έξω ή από μέσα ή από κάπου, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται, πράγμα επικίνδυνο, διότι δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται. Συνεπώς είναι σημαντικό να τους αποσπούμε την προσοχή και να τους βάζου­με στο περιθώριο. Αυτή είναι μια αντίληψη για τη δημοκρατία» (σελ. 30-31).
Λοιπόν… αφύλαχτη διάβαση.
Είμαστε σε κρίση, αφού «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Παρά τη τυλιγμένη σε χρυσόχαρτα πρόοδο μας, η κρεατομηχανή της παγκοσμιοποίησης πολτοποιεί και συνθλίβει τα πάντα.
ΑΛΛΑ
Ο μύθος με τον οποίο πάνε να μας αποκοιμίσουν οι εκσυγχρονιστές μας, περί μονόδρομου στη πορεία μας αυτή και… κολοκύθια τούμπανα, έχει την απάντησή του. Τη δίνει σύγχρονος προφήτης και μάρτυρας της Εκκλησίας και της πατρίδας μας. Άγιος που σε κραυγαλέα αντίθεση με όλους αυτούς τους αυτόκλητους, καλοπερασάκηδες σωτήρες μας, έδωσε τη ζωή του, για πίστη και πατρίδα.
«Τούτο σας λέγω πάλιν και σας παραγγέλλω: Καν ο ουρανός να κατέβει κάτω, καν η γη να ανέβει απάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει, καθώς μέλλει να χαλάσει σήμερον αύριον, να μη σας μέλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας σας τηγανίσουν, τα πράγματα σας ας σας τα πάρουν, μη σας μέλει, δώστε τα, δεν είναι εδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Ετούτα τα δύο, ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, έξω αν τύχει και τα δώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε να μην τύχει και τα χάσετε».

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ... ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σε αντίθεση, αγαπητοί Χριστιανοί, με το νεοεποχήτικο πνεύμα των καιρών, που είναι πνεύμα αποστασίας, πνεύμα ατομοκεντρισμού και εγωπάθειας, πνεύμα ηδονιστικό και ευδαιμονιστικό, πνεύμα «αρχοντοχωριατισμού», πνεύμα νεότροπο, πνεύμα γενικά «άλαλον και κωφόν», για να χρησιμοποιήσουμε παραφρασμένα τα λόγια του ευαγγελίου, και πάλι η Εκκλησία μας, μας οδηγεί σε στάδιο αθλήσεως. Μας προωθεί και μας εντάσσει σε αγώνες, αγώνες πνευματικούς, όπου με έντονο τρόπο, καλούμαστε να αγωνισθούμε για μια ολοκληρωτική επανεξέταση του εαυτού μας και επαναπροσδιορισμό των πράξεων μας, σε επανατοποθέτηση όλης γενικά της ζωής μας απέναντι στο Θεό, ώστε η πορεία μας να ξεφύγει από τα στενά βιολογικά και μόνο όρια, όπου την περιορίσαμε και να μεταποιηθεί σε πορεία «Θεοκοινωνίας» και επιστροφής στον Παράδεισο. Η πρόταση της Εκκλησίας στον ταλαίπωρο, τον πονεμένο, τον ανικανοποίητο, άνθρωπο της 3ης χιλιετηρίδας, μπορούμε να πούμε ότι συγκεφαλαιούνται μέσα σε μια και μόνο φράση του Δοξαστικού των Αίνων του Όρθρου της σημερινής Κυριακής . «Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή, η κατά δαιμόνων νίκη, η πάνοπλος εγκράτεια, η των αγγέλων ευπρέπεια, η προς Θεόν παρρησία û …».
Ακόμη όπως μας λέει ο Μητρ. Anthοny του Sourozh, είναι ο καιρός εκείνος που μας δίνεται η δυνατότητα να αποτινάξουμε κάθε τι άσχημο και θανατηφόρο από μέσα μας για να βρούμε πάλι τη δύναμη να ζήσουμε, να βιώσουμε σε όλο το βάθος του το μυστήριο στο οποίο είμαστε καλεσμένοι. Αν δεν κατανοήσουμε αυτή την ποιότητα της χαράς στη νηστεία, θα τη μετατρέψουμε σε μια καρικατούρα, σε μια περίοδο κατά την οποία στο όνομα του Θεού θα κάνουμε τη ζωή μας μίζερη.
Μπορεί, πράγματι, αυτή η ιδέα της χαράς, μας λέει, που πλέκεται με την επίπονη προσπάθεια και τον ασκητικό αγώνα να φαίνεται περίεργη, όμως αγκαλιάζει με καθολικό τρόπο τη ζωή της Εκκλησίας. Η Βασιλεία του Θεού είναι κατάκτηση. Δεν χαρίζεται απλά σε εκείνους που αδιάφορα και τεμπέλικα την περιμένουν να έρθει. Για όσους την αναμένουν με τέτοιο πνεύμα, θα έρθει, αλλά στο μέσον της νύχτας, σαν την Ημέρα της Κρίσης. Σαν τον κλέφτη που τρυπώνει όταν δεν τον περιμένεις, σαν το Νυμφίο που φθάνει ενώ οι μωρές παρθένες κοιμούνται.
Όμως, αδελφοί μου, η Μ. Τεσσαρακοστή είναι μια επανάσταση. Και φυσικά όταν μιλάμε για επανάσταση, συνειρμικά, μάς έρχεται στο μυαλό η έννοια της σκλαβιάς. Για να επαναστατήσεις πρέπει να νοιώθεις σκλάβος. Να σου έχουν κλέψει την ελευθερία, να καταπιέζεσαι, να ζεις σε δουλεία. Τι γίνεται λοιπόν με μας; Τι γίνεται με τις ελευθερίες μας; Είμαστε όντως ελεύθεροι;
Αυτό το ερώτημα μάς το θέτει κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή. Μάς προκαλεί να κοιτάξουμε μέσα μας, να αντικρύσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε αν είμαστε όντως ελεύθεροι. Κάθε περίοδος Μεγάλης Σαρακοστής είναι και μια κήρυξη πνευματικής επαναστάσεως για τη κατάκτηση της πνευματικής μας ελευθερίας. Αληθινά, πρόκειται για επαναστατική πράξη. Για πνευματικό κίνημα που δημιουργεί τεράστια αναστάτωση και ανησυχία στις δυνάμεις τού εχθρού. Γιατί τη περίοδο αυτή o στρατός τής Εκκλησίας, πολεμά φιλότιμα και εντατικά.
Πρόκειται, λοιπόν, για τη μεγαλύτερη επανάσταση όπου μας προσκαλεί o Θεός να κάνουμε προκειμένου να δώσουμε μάχες ώστε να ελευθερώσουμε τη ψυχή μας, πού βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στα κελιά των αλόγων παθών. Αποκηρύσσω και επαναστατώ εναντίον των αδυναμιών μου. Επαναστατώ εναντίον τού ίδιου μου του εαυτού για να τον φέρω εις εαυτόν. Βαρέθηκα να τον βλέπω να βολεύεται και να εφησυχάζει, αναβάλλοντας συνέχεια για αύριο ότι έχει σχέση με τη σωτηρία τής ψυχής. Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον εαυτό μου να λειτουργεί στα πάθη όπως o σκλάβος... Και να η ευκαιρία… Η Μ. Σαρακοστή!
Η Μεγάλη Σαρακοστή, είναι η ελευθερώτρια της ψυχής μας, το προσκλητήριο του συναγερμού πού θα ξυπνήσει τις αισθήσεις μας από τη πλάνη τους στην οποία περιήλθαν. Θα ξεσηκώσει κάθε πνευματική μας λειτουργία ενεργοποιώντας την, για τη συναίσθηση τής αλήθειας. «Γνώσεσθε τη αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Πρόκειται για τη καλύτερη πνευματική αφύπνιση που μας προσφέρει η μητέρα Εκκλησία κάθε χρόνο για να μη χανόμαστε τρικλίζοντας σαν μεθυσμένοι από τη χρήση καταναλωτικών αγαθών στα σοκάκια τής καθημερινότητας. Αλλοίμονο σ' εκείνον πού παραμένει κοιμώμενος και βολευόμενος στη απάτη μιας εικονικής πραγματικότητας που μόνο στο θάνατο οδηγεί.
Η σωτηρία τής ψυχής, αδελφοί μου, όπως λέει και ένα σύγχρονο τραγούδι. είναι μεγάλο πράγμα. Είναι η αλήθεια, είναι η όντως ζωή, είναι η αιωνιότητα, είναι η ελευθερία. Η πλάνη και η απάτη μέσα στην οποία ζούμε και επαναπαυόμαστε έχουν βάλει θηλειά στο λαιμό μας και μας και μας σύρουν σε μονοπάτια ψεύδους και σκλαβιάς. Εδώ λοιπόν απαιτείται η προσωπική μας επανάσταση προκειμένου να ελευθερωθούμε από τις αδυναμίες και τα πάθη μας, να αποκοπούμε από τις πλανεμένες αντιλήψεις, και να ζούμε πλέον με νουν Χριστού. Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ό,τι καλύτερο για να συναισθανθούμε τη πραγματικότητα της κατάστασής μας και να ζητήσουμε τη βοήθεια τού Θεού, πού περιμένει με λαχταρά και με πολλή αγάπη, να τον καλέσουμε προσωπικά.
Αγαπητοί Χριστιανοί! Ο Θεός τον καθένα μας τον έπλασε ελεύθερο. Αυτή η ελευθερία τελικά που μας έχει χαρίσει είναι σημείο αντιλεγόμενο στη ζωή μας. Γιατί από αυτό θα κριθούμε. Από την καλή ή κακή διαχείριση τής ελευθερίας. Είμαστε ελεύθεροι να αμαρτάνουμε ή να μην αμαρτάνουμε. Εμείς διαλέγουμε. Είμαστε ελεύθεροι να είμαστε κοντά ή μακριά από τον Χριστό. Εμείς αποφασίζουμε. Εμείς τελικά αυτοκρινόμαστε για τη πιστή μας, για τη αιωνιότητα μας, για τη αλήθεια ή τη πλάνη πού διαλέξαμε στη ζωή μας, για τη προθυμία μας εφέτος τη Μεγάλη Σαρακοστή να επαναστατήσουμε ή να αδιαφορήσουμε στα πάθη μας, για τη κάθε πνευματική ή άλλη επιλογή μας...
Ας τα σκεφθούμε αυτά τη φετινή Σαρακοστή και ας αγωνιστούμε στο στάδιο αυτό των αρετών με τα αθλήματα τής νηστείας των τροφών και των παθών, τής ελεημοσύνης, τής αγάπης στον αδελφό. Ας τα σκεφθούμε όλα αυτά μπροστά στον Τίμιο Σταυρό για να πάρουμε δύναμη, να μην πλανηθούμε, να βαδίζουμε με τη αλήθεια.
Με ελευθερία, λοιπόν, αποφασίζουμε να επαναστατήσουμε. Απαρνούμαστε τον καλοπερασάκια εαυτό μας και ακολουθούμε το δρόμο που ο ίδιος ο Χριστός ακολούθησε προκειμένου να συναντηθεί μαζί μας. Κατανοούμε ότι για να Τον συναντήσουμε, θα μιμηθούμε κι εμείς τη ζωή Του, ανεβαίνοντας όχι από άλλα, αλλά από εκείνα τα ματωμένα μονοπάτια πού βγάζουν στον Γολγοθά. Για εκεί βαδίζουμε καρτερικά με τον σταυρό, στη πλάτη. Πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε προσωπική ανάσταση εάν δεν προηγηθεί η προσωπική μας σταύρωση. Καλό σταύρωμα λοιπόν και να έχουμε και καλή Ανάσταση.