Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

ΑΛΑΛΟΥΜ...: Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΑΛΑΛΟΥΜ...: Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ: "Λόγος για τη χαμένη μας παρρησία - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ Στην πλειονότητά μας στην Ελλάδα είμαστε, νομίζω, μια κοινωνία φοβισμένη, «σκιαγμ..."

H ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

Η οσία Ειρήνη ζούσε στην Καππαδοκία στους κόλπους πλούσιας και ευγενούς οικογένειας, μετά τον θάνατο του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (842). Όταν η Θεοδώρα ανέλαβε την αντιβασιλεία, αναζήτησε σε όλη την Αυτοκρατορία σύζυγο για το γιό της, τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’ (842-867). Οι απεσταλμένοι της αυλής πρόσεξαν την ομορφιά και ευγένεια των ηθών της Ειρήνης και την έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη μαζί με την αδελφή της, η οποία παντρεύτηκε αργότερα τον καίσαρα Βάρδα, αδελφό της Θεοδώρας. Στον δρόμο τους πέρασαν κοντά από το όρος Όλυμπος της Βιθυνίας και η Ειρήνη επισκέφθηκε τον άγιο Ιωαννίκιο τον Μέγα, ο οποίος την χαιρέτησε προλέγοντας ότι θα γινόταν ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου. Η θεία Πρόνοια εμπόδισε τον γάμο της με τον αυτοκράτορα και, με την καρδιά της ξαλαφρωμένη και γεμάτη χαρά, μοίρασε τα υπάρχοντα της και αποσύρθηκε στην Μονή Χρυσοβαλάντου, την όποια είχε ιδρύσει ο πατρίκιος Νικήτας (Νικόλαος), κοντά στην στέρνα του Άσπαρ, σε τόπο ευάερο, μακριά από τις πλατείες και τα θορυβώδη μέρη. Στη μοναχική κουρά της, μαζί με τις τρίχες της κεφαλής έκοψε και κάθε δεσμό που την κρατούσε στον κόσμο και δόθηκε με ζήλο στους ασκητικούς αγώνες γνωρίζοντας ότι στο μέτρο που εξασθενίζει το σώμα, ο εσωτερικός άνθρωπος ανακαινίζεται και πλησιάζει το Θεό. Έχοντας μόνο ένα χιτώνα που άλλαζε μία φορά το χρόνο, τρεφόμενη με νερό και ψωμί, υποτασσόταν πρόθυμα και με χαρά σε ό,τι της όριζαν αγνοώντας τις αντιρρήσεις και τους γογγυσμούς. Η διαρκής κατάνυξη χαροποιούσε τη καρδιά της και έκανε το πρόσωπο της να λάμπει και σαν γόνιμη γη έφερε τους πλούσιους καρπούς των αγίων αρετών. Έβλεπε όλες τις αδελφές της σαν βασίλισσες και θεωρούσε τον εαυτό της ως θεραπαινίδα τους, προσφερόμενη στις πιο ευτελείς εργασίες για να τις διακονεί. Από το στόμα της έβγαιναν μόνο λόγια των Γραφών ή των αγίων Πατέρων, τους οποίους μελετούσε αδιάκοπα. Ενώ ήταν λιγότερο από έναν χρόνο στο μοναστήρι, έχοντας διαβάσει με θαυμασμό τον βίο του αγίου Αρσενίου, ο οποίος προσευχόταν από τη δύση του ηλίου έως την αυγή, προσπάθησε να τον μιμηθεί. Και με τη βοήθεια της θείας χάριτος κατάφερε σιγά-σιγά να στέκει όρθια, με υψωμένα τα χέρια σε προσευχή, όλη την ήμερα και όλη τη νύκτα. Αγωνιζόταν με τέτοια σοφία να δουλαγωγήσει το σώμα στην ανάταση της ψυχής της προς το Θεό, ώστε καμία μέθοδος του δαίμονα δεν μπορούσε να την πλήξει. Όταν εκείνος της υπέβαλλε μνήμες από τη δόξα και την ευμάρεια της ζωής που είχε εγκαταλείψει, πήγαινε να εξομολογηθεί τους λογισμούς της στην ηγουμένη της, διπλασίαζε την άσκησή της και αμέσως ελευθερωνόταν από τις αναμνήσεις αυτές.
Μετά το θάνατο της ηγουμένης, υποδείχθηκε παρά τη θέλησή της ως διάδοχος της και χειροτονήθηκε από τον πατριάρχη άγιο Μεθόδιο. Ενθυμούμενη την προφητεία του αγίου Ιωαννικίου και λογίζοντας ως καθήκον της να μη αναζητεί τα αρεστά στην ίδια έζησε έκτοτε ως άγγελος επίγειος, επιμηκύνοντας τις νηστείες της, προσευχόμενη όλη τη νύκτα και κάνοντας αμέτρητες μετάνοιες. Με τα μέσα αυτά προσείλκυσε τη χάρη του Θεού και έλαβε τόση σοφία, ώστε να μπορεί να οδηγεί πλήθος ψυχών στην οδό της Σωτηρίας. Ζητούσε από τις αδελφές να μην την θεωρούν ως ανώτερή τους, άλλα ως μία συμμονάστριά τους που είχε ορισθεί να τις υπηρετεί. Με γλυκύτητα και υπομονή τις συμβούλευε να πολιτεύονται στα πάντα κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου, αποτάσσοντας τα μάταια θέλγητρα της δόξας και της εκτίμησης των ανθρώπων. Αν δεν ήθελαν η αποταγή τους να είναι επιφανειακή, όφειλαν να φροντίζουν να διατηρούν όχι μόνο την αγνεία τους, αλλά και την πραότητα, αρετές υπεράνω της φύσης που χαρίζονται από το Χριστό σε όσους προσεύχονται με πίστη. Ό,τι κι αν κατακτούσαν, συμβούλευε τις μαθήτριες της να το θεωρούν ως δώρο του Θεού και να έχουν αδιαλείπτως κατάνυξη αναπέμποντας ευχαριστίες. Απαγόρευε εξάλλου σ’ αυτές να προσεύχονται για την υγεία τους, λέγοντας ότι τίποτε δεν είναι λυσιτελέστερο για τη ψυχή από την ασθένεια που γίνεται δεκτή με ευγνωμοσύνη.
Έχοντας λάβει από άγγελο Κυρίου το προορατικό χάρισμα, η οσία ήταν σαν προφήτης του Θεού στη μονή της. Αφού αναπαυόταν για λίγο μετά την Ακολουθία του Όρθρου, καλούσε τις αδελφές και μία-μία, με τέχνη και διάκριση, τις βοηθούσε να εμφανίζονται αγνές και ανυπόκριτες ενώπιον του Θεού, αποκαλύπτοντάς τους, τους πιο κρυφούς λογισμούς τους. Γρήγορα κατέστη περιώνυμη σε όλη τη Βασιλεύουσα για τις αρετές και την σοφία με την οποία καθοδηγούσε την αδελφότητά της, ώστε κάθε είδους άνθρωποι, πλούσιοι και πτωχοί, μικροί και τρανοί, προσέρχονταν κοντά της για να λάβουν τις συμβουλές της και να εναποθέσουν την ελπίδα τους στις προσευχές της. Σε όλους δίδασκε την ωφέλεια της μετανοίας, που σε κάθε στιγμή μπορεί να καταστήσει το Θεό ευμενή έναντί μας.
Με τη στήριξη της θείας χάριτος πρόκοβε ασταμάτητα στην άσκηση και την καθαρή προσευχή. Κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέχρι το Πάσχα, δεν έτρωγε ψωμί, αλλά λίγα μόνο λαχανικά, μία φορά την εβδομάδα. Η ολονύκτια αγρυπνία της είχε γίνει τόσο φυσική όσο ο ύπνος στους άλλους ανθρώπους, και περνούσε τις νύκτες της με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, βυθισμένη σε άγιες θεωρίες. Μερικές φορές, έμενε στη στάση αυτή δύο ημέρες συνέχεια, ακόμη και μία ολόκληρη εβδομάδα, σε σημείο που οι μαθήτριες της χρειαζόταν στο τέλος να την βοηθήσουν να κατεβάσει τα μουδιασμένα χέρια της. Μία νύκτα, μια μοναχή κοιτάζοντας στην αυλή είδε την οσία Ειρήνη να προσεύχεται ανυψωμένη θαυματουργικά από το έδαφος, ενώ τα δύο πελώρια κυπαρίσσια που ορθώνονταν στην αυλή του μοναστηριού είχαν λυγίσει τις κορφές τους μέχρι το έδαφος- επανήλθαν δε στη θέση τους μόνο όταν σφραγίστηκαν από την οσία με το σημείο του Σταυρού. Αυτή η νυκτερινή προσευχή ήταν φοβερή για τους δαίμονες, οι οποίοι διπλασίαζαν τις επιθέσεις τους μέσα στη νύκτα. Μία φορά ένας από αυτούς έριξε πάνω της το αναμμένο φιτίλι μιας κανδήλας. Τα ρούχα της Ειρήνης πήραν αμέσως φωτιά. Παρέμεινε ωστόσο ατάραχη και θα είχε καεί ολόκληρη αν μία μοναχή που ξύπνησε από τη μυρωδιά της σάρκας και των ρούχων που καίγονταν δεν έμπαινε στο κελλί της ηγουμένης παραβιάζοντας την πόρτα. Μέσα στους πυκνούς καπνούς είδε την οσία στις φλόγες όρθια και απαθή να προσεύχεται. Καθώς την έσπρωξε προσπαθώντας να σβήσει τις φλόγες, η Ειρήνη χαμήλωσε τα χέρια της και της είπε επιτιμητικά: «Γιατί μου στέρησες μια τόσο μεγάλη απόλαυση με την απότομη αυτή παρέμβασή σου; Ένας άγγελος στεκόταν μπροστά μου πλέκοντας μου ένα στεφάνι από άφθαρτα άνθη, τέτοια που δεν έχει δει ανθρώπου μάτι και ήταν έτοιμος να με πάρει από δω, όταν εσύ τον έδιωξες». Κι όταν η μαθήτριά της ξεκόλλησε τα κουρέλια του υφάσματος από τη σάρκα της, θεσπέσια ευωδία γέμισε το μοναστήρι.
Μια άλλη φορά ένας ναυτικός που ήλθε από την Πάτμο παρουσιάστηκε στο μοναστήρι και έδωσε στην οσία τρία υπέροχα μήλα, τα οποία ο άγιος Απόστολος Ιωάννης του είχε αναθέσει να της παραδώσει. Το πρώτο μήλο στάθηκε αρκετό να την τρέφει για σαράντα μέρες, κατά τις οποίες το στόμα της ανέδιδε μία υπερκόσμια ευωδιά· μοίρασε το δεύτερο στην αδελφότητα τη Μεγάλη Πέμπτη και κράτησε το τρίτο ως ακριβό φυλαχτό, αρραβώνα των άφθαρτων αγαθών του Παραδείσου.
Χάρις στο προφητικό χάρισμα, η Ειρήνη τέλεσε πλήθος άλλων θαυμάτων και πρόβλεψε συγκεκριμένα την δολοφονία του Βάρδα, την οποία ακολούθησε λίγο αργότερα εκείνη του Μιχαήλ Γ’ (867), καθώς και την ανάληψη της εξουσίας από τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα. Με τη βοήθεια του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και της αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας θεράπευσε δαιμονισμένους και έσωσε ένα συγγενή της, τον οποίο ο αυτοκράτορας είχε κατά νου να εκτελέσει ως προδότη, εμφανιζόμενη στον ηγεμόνα, απαστράπτουσα και πλήρης δόξης. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος αναγνώρισε το σφάλμα του, ζήτησε συγγνώμη και από τότε έδειξε την ευμένειά του απέναντι στο μοναστήρι.
Η οσία Ειρήνη έφθασε σε ηλικία εκατόν τριών ετών, διατηρώντας όλη τη δροσιά και τη φυσική ομορφιά της, σημάδι του κάλλους της ψυχής της. Ο φύλακας Άγγελος της την προειδοποίησε ένα χρόνο πριν για το θάνατό της και όταν έφθασε η ημέρα συγκέντρωσε τις αδελφές της, όρισε την ηγουμένη που είχε επιλέξει ο Θεός και αφού τις προέτρεψε να περιφρονούν ό,τι είναι πρόσκαιρο ώστε να ζουν τον αγαπημένο Νυμφίο τους, έκλεισε γαλήνια τα μάτια της και παρέδωσε τη ψυχή της στα χέρια του Θεού. Ενταφιάσθηκε στο παρεκκλήσι του αγίου μάρτυρος Θεοδώρου και ο τάφος της ανέδιδε διαρκώς μία ουράνια ευωδία, φανερώνοντας σε όλους την παρρησία που είχε αποκτήσει στο Θεό, ενώ μέχρι τις ημέρες μας η οσία Ειρήνη δεν παύει να μεσιτεύει γι’ αυτούς που την επικαλούνται με πίστη.

(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ιούλιος. Εκδ. Ίνδικτος

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Αγίου ενδόξου και Ιαματικού Παντελεήμονος (27 Ιουλίου)


Ο ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ ΙΑΤΡΟΣ


αναρτήθηκε από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου


«Δεύτε φιλομάρτυρες, ομοφρόνως άπαντες ευφημήσωμεν,
τον Χριστού Αθλοφόρον, τον υπέρ της ευσέβειας καλώς αγωνισάμενον».

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, τιμούμε και στεφανώνομε με ύμνους και ωδές πνευματικές το μεγαλομάρτυρα του Χριστού και γενναίο της πίστεως αθλητή Παντελεήμονα τον ιαματικό και ανάργυρο. Υπήρξεν ο άγιος Παντελεήμων και παραμένει για όλες τις νέες των ανθρώπων πρότυπον ενάρετου βίου και δράσεως ιεραποστολικής και παράδειγμα ευθαρσούς ομολογητού και υπερασπιστού της διωκομένης αγίας χριστιανικής πίστεως. «Εξ απαλών ονύχων» η ευσεβής μητέρα του Ευβούλη επέδρασε στην εύπλαστη ψυχή του και εφύτευσε το χριστιανικό σπόρο, ο όποιος χωρίς καθόλου να ενοχληθή από ειδωλολάτρη πατέρα του ερίζωσεν, εβλάστησεν, άνθισε και εκαρποφόρησε και σε πίστι και σε έργα χριστιανικά».
Ιδιαίτερα όμως επέδρασε στην ψυχή του ο άγιος ιερέας Ερμόλαος, ο όποιος και τον εβάπτισε, χωρίς να το ξέρη ο πατέρας του όταν ετελείωνε τις ιατρικές σπουδές. Μετά τις σπουδές του επρόσφερε τις επιστημονικές του γνώσεις και τις υπηρεσίες του απολύτως δωρεάν στους πάσχοντες από βαρείες ασθένειες ανθρώπους και γι΄ αυτό ανάργυρος βραβεύτηκεν από το Θεό με το χάρισμα να γιατρεύη δια της προσευχής του και θαυματουργικά τις ανίατες ασθένειες, τις οποίες αδυνατούσεν η ιατρική επιστήμη να θεραπεύση.
Και με το χάρισμα του το ιαματικό προσείλκυσε στο Χριστό και ειδωλολάτρη πατέρα του όταν μπροστά του εθεράπευσεν ένα παιδί τυφλό. Έτσι ο πατέρας με τον υιό συναγωνίζονταν σε έργα αγάπης φιλανθρωπίας και εμοίρασαν τη μεγάλη τους περιουσία στους φτωχούς. Το χάρισμα του όμως το ιαματικό και θαυματουργικό επειδή πολύ εθαυμαζόταν και συζητιόταν από τους «τεθεραπευμένους» ετράβηξε και την προσοχή του οργίλου και μανιακού διώκτη των χριστιανών αυτοκράτορα Διοκλητιανού, ο όποιος και καθυπέβαλε τον άγιο σε μαρτύρια και «ανοίπιστα» κολαστήρια.
Επίεζε στην αρχή τον άγιο να ειπή ότι τα θαύματα του τα ενεργεί με τη δύναμι και τη βοήθεια του Ασκληπιού του ειδωλολατρικού θεού και τον παρακινούσε με κολακείες και υποσχέσεις να επιστρέψη στην ειδωλολατρική θρησκεία, άλλ' ο «γενναιόφρων» αγέροχα και με παρρησία απαντούσε στον αυτοκράτορα με τα λόγια του αγίου Πολυκάρπου: «κάλει αμετάθετος γαρ ημίν ή από των κρειττόνων επί τα χείρω μετάνοια καλόν δε μετατίθεσθαι από των χαλεπών επί τα δίκαια».
Ας μας προσκαλής — του είπε —όσο θέλεις μάταια, γιατί εμείς οι χριστιανοί είναι αδύνατο να στραφούμε από τα καλλίτερα στα χειρότερα, είναι δε σωστό να στρέφεται κανείς από τα κακά στα καλά και τα δίκαια.
Και αφού και οι θωπείες και οι κολακείες και οι υποσχέσεις και οι εντολές του αυτοκράτορα δεν έπιασαν, διέταξε βασανιστήρια σωματικά πιστεύοντας ότι έτσι θα έσπαγε την ακαμψία και αγερωχία του νεαρού χριστιανού γιατρού και ότι έτσι θα εκέρδιζε στην ειδωλολατρία ένα ικανό στέλεχος.
Ο άγιος όμως διετήρησεν άσβεστη τη φλόγα της αγάπης του προς το Χριστό και συνεχώς σ' εκείνον έστρεφε τα μάτια της ψυχής του, και τον αισθανόταν πλησίον του και μεγάλην από εκείνον έπαιρνε δύναμι και καρτερία ώστε και θαρραλέα υπέφερε τα βασανιστήρια και θαυματουργικά σώθηκε από την κατακρεούργησι του σώματος του με σιδερένια νύχια και από την κατάκαυσι των σαρκών του με αναμμένες λαμπάδες και από το καζάνι με το βραστό λάδι και από τα πεινασμένα θηρία στα οποία τον έρριξαν. Τελευταία δε καταδικάστηκε στον δι' αποκεφαλισμού θάνατο και η αγία του κεφαλή αποκόπηκε από το τίμιο του σώμα αφού — ω του θαύματος — έτρεξεν όχι αίμα από το λαιμό του άλλα γάλα προς κατάπληξιν όλων των παρευρισκομένων.
Αυτός υπήρξεν αγαπητοί μου αδελφοί, σε λίγες και αδρές γραμμές ο άγιος και ένδοξος μεγαλομάρτυς και ιαματικός Παντελεήμων. Ας αποφασίσωμεν όμως όχι μόνο το θαυμασμό και τον εορτασμό της μνήμης και των θαυμάτων του, αλλά τη μίμησι του παραδείγματος του.
Όπως εκείνος δηλαδή αγαπούσε το Χριστό περισσότερο και από τη ζωή του έτσι και εμείς ας αγαπούμε το Χριστό και το άγιο θέλημα Του, και τη νηστεία και την προσευχή, και την ελεημοσύνη και τη λατρεία και κάθε αρετή να πραγματώνωμε και μάλιστα με αγώνα και κόπο και θυσία για να δείξωμε στο Θεό ότι προς χάρι του θυσιάζομε το δικό μας αμαρτωλό θέλημα, και όταν ακούμε τους άλλους να υβρίζουν τα θεία και το υπερύμνητο του Χριστού μας όνομα ας παίρνωμε το θάρρος και ας υπερασπίζωμε την προσβαλλόμενη πίστι μας, υμνώντας μάλιστα το βλασφημούμενο του Κυρίου όνομα.
Δυστυχώς και σήμερα και καθημερινά ακούμε ύβρεις και βλασφημίες και όταν εμείς στις συζητήσεις μας ομολογούμε με θάρρος την πίστι μας προς τον βλασφημούμενο Κύριο μαρτυρούμε και εμείς προς χάριν του, και όταν στο έγκλημα, την απάτη και την κακότητα εμείς αντιτάσσωμε το φωτεινό μας παράδειγμα, πάλι μαρτυρούμε χάριν του Χριστού και αναδεικνυόμεθα ομολογηταί και απολογηταί και άξιοι εορτασταί του Μεγαλομάρτυρα αγίου Παντελεήμονα,
Μας βεβαιώνει για τούτο ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς: «ει τοίνυν — λέγει — η προς Θεόν ομολογία μαρτυρία εστί, πάσα η καθαρώς πολιτευσαμένη ψυχή μετ' επιγνώσεως Θεού η ταις εντολαίς επακηκοϋία μάρτυς εστί και βίω και λόγω». Δηλαδή, αφού η ομολογία του Θεού είναι σαν το μαρτύριο, κάθε άνθρωπος πού ζή ορθά, με θείον επίγνωσι και έχει τηρήσει τις εντολές είναι μάρτυς και με τη ζωή του και με τους λόγους του.
Ας αγαπήσωμε λοιπόν αδελφοί από ψυχής, όπως ο άγιος Παντελεήμονας το Χριστό, και ας βλέπωμε πάνω από το συμφέρον μας το συμφέρον των πολλών

Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου
Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Η ΑΓΙΑ ΕΝΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΦΟΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου)


αναρτήθηκε  από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου

Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

«Δεύτε πάντα της γης τα πέρατα πνευματικήν χορείαν επικροτήσωμεν
και την Χριστού Παρθενομάρτυρα ευφημήσωμεν».

Στις 26 του Ιουλίου, ευσεβείς χριστιανοί, εορτάζαμε την Αγία Παρασκευή, πού συγκεντρώνει στο ιερό της πρόσωπο πλήθος χάρισματων. Με το θαυμαστό της μαρτύριο ανεδείχθη μεγαλομάρτυς, με την παρθενική της ζωή, ασκήτρια και οσία, με τα θαύματα της, ιατρός άριστος, με τη γνώσι των θείων μυστηρίων, σοφή και με τον ιεραποστολικό της ζήλο ιεραπόστολος των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών.
Σαν άνθος ανεβλάστησε από την προσευχή των ευσεβών της γονέων Αγάθωνος και Πολιτείας και ευωδίασε με την αγιότητα της, τού Χριστού την Εκκλησία. Η ωραιότης της προσήλκυσε πολλούς ευγενείς μνηστήρες, άλλ' εκείνη «τον ωραιότατον Χριστόν αγαπήσασα και δι' αγνείας την ψυχήν ωραΐσασα» κατεφρόνησε τις ηδονές του κόσμου και τις απολαύσεις της παρούσης ζωής και όταν είκοσι μόλις χρόνων έμεινεν ορφανή επούλησε την τεράστια περιουσία της και την εμοίρασε στους πτωχούς.
Με τα περισσεύματα ενίσχυσε το κοινό ταμείο του Παρθενώνος πού εκείνη είχε δημιουργήσει οπού αγνές κόρες ησκούντο στην αρετή και την αγιότητα.
Θαρραλέα καθώς ήταν και φλεγόμενη από τον πόθο της διαδόσεως του Ευαγγελίου του νυμφίου της εκήρυττε φανερά σε ειδωλολάτρες και Ιουδαίους η καλή παρθένος, ντυμένη το Μοναχικό ένδυμα και περιοδεύοντας τις πόλεις και τα χωριά.
Οι διωγμοί όμως πού εξέσπασαν κατά των χριστιανών εστράφησαν και κατά της Αγίας. Από τον Αυτοκράτορα Αντωνίνο και τους άρχοντας Ασκληπιό και Ταράσιο εβασανίσθη με φρικτά και δυσβάσταχτα βάσανα. Άλλα κατά τον ιερόν Υμνογράφον δεν εφοβήθη «ούτε κρουσμόν μολύβδινων σφυρών, ούτε πυρ, ούτε ξεσμούς των σαρκών, βρασμόν των λεβήτων, ούτε ξίφους σφαγήν». Από τα «πολυώδυνα βάσανα» εσώθη θαυματουργικώς η αγία, αλλά και τον Αντωνίνο που τυφλώθηκε τον εθεράπευσε και έτσι γεμάτος από πίστι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας εσταμάτησε το διωγμό κατά των χριστιανών.
Τέλος, αποκεφαλίστηκε από τον άρχοντα Ταράσιο.
Ω αδελφοί μου, ιδιαίτερα την παρθενία της αγίας καλούμεθα σήμερα να θαυμάσωμε, διότι δυστυχώς ο εκτραχηλισμένος ηθικά σύγχρονος κόσμος θέλει να δικαιολογήσει τη σαρκική απόλαυσι και αμαρτία και να κατασυκοφάντηση την παρθενική των αφιερωμένων στο Θεό αγνών ανθρώπων σαν μια ζωή αφύσικη και χωρίς προορισμό.
Άλλα ερωτώ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι πού από αρρώστια ή από φυσική στείρωσι δεν ημπορούν να τεκνοποιήσουν; Υπάρχουν και μάλιστα πάρα πολλοί. Ε λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν προορισμό στη γη; Ασφαλώς και έχουν. Και ο προορισμός τόσον αυτών όσο και των άλλων, είναι η ηθική τους τελείωσι και η ομοίωσί τους με το Θεό, γιατί ο Θεός έδημιούργησε τον άνθρωπο «κατ' εικόνα αυτού και καθ' όμοίωσιν», τον έξώπλισε δηλαδή με νου, θέλησι και συναίσθημα, και τον έβαλε στη γη να εργάζεται το αγαθό και να προοδεύη στην αρετή ώστε να ομοιωθή με το δημιουργό του το Θεόν.
Η παρθενική λοιπόν ζωή δεν είναι αφύσικη και χωρίς προορισμό, αλλά υπερφυσική και αγγελική, πού ασφαλέστερα μας οδηγεί στον προορισμό μας.
Να γιατί αποσπά το θαυμασμό μας η Οσιοπαρθενομάρτυς αγία Παρασκευή, γιατί, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αυτή, «η όντως παρθένος και αφωμοιωμένη τω Παρθένω και εκ Παρθένου και των εν παρθενία δεόντως ζησάντων ψυχών νυμφίω, ου την κατά σάρκα συζυγίαν μόνον, αλλά και την κατά κόσμον συνοδίαν έφυγε συγγενέσι πάσιν αποταξαμένη». Δηλαδή η αληθινή παρθένος και ενωμένη με τον Παρθένο Κύριο Ιησού Χριστό πού γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία και ενωμένη με τους ανθρώπους που έζησαν βίο παρθενικό, δεν απέφυγε μόνο το γάμο, αλλά και τους φίλους του κόσμου, αφού χωρίστηκε από τους συγγενείς της.
Αδελφοί μου, θαυμάζοντες την αρετή της παρθενείας, παρακαλώ με ενδιαφέρον να αναλάβετε την προσπάθεια, ώστε και τα παιδιά σας και τους νέους του περιβάλλοντος σας να συγκρατήσετε από τον κατήφορο της διαφθοράς και να τα φυλάξετε κοντά στο Χριστό αγνά. Τούτο θα αποτελή την καλλίτερη τιμή και τον πανηγυρικώτερο εορτασμό της αγίας Παρασκευής. Και σεις τα νειάτα, αγόρια και κορίτσια, πιστέψετε ότι είστε πλασμένοι για τον ουρανό και όχι για τη γη, η πατρίδα σας βρίσκεται πολύ ψηλά σε σφαίρες πνευματικές και η ευγενική σας φύσις είναι προωρισμένη για πνευματικές κατακτήσεις και υψηλότερες σκοπιές.
Μην παρασύρεσθε, παρακαλώ, από τη γλυκύτητα της αμαρτίας. Μιας στιγμής ηδονή ημπορεί να σας προξενήση την αιώνια λύπη. Δόστε τον εαυτό σας στο Χριστό, ελευθερώστε τον από τα πάθη για να βάδιση το δρόμο της τελειώσεως και όσοι θέλετε περισσότερο να τον ευχαριστήσετε μιμηθήτε την αγία Παρασκευή, ζήσετε δηλαδή μέχρι τέλους της ζωής σας βίο παρθενικό και άγιοι. «Ει χωρείς, και παρθενίαν άσκησον, ίνα δυνηθής όλος γενέσθαι του Θεού και δι' αγάπης τελείας αυτώ προσκολληθήναι», συμβουλεύει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Εάν δηλαδή θέλης, ζήσε βίο παρθενικό για να ημπορέσης να ολοκληρωθής να γίνης άνθρωπος του Θεού και με την τέλεια σου προς αυτόν αγάπη να ομοιωθής με αυτόν.
Με τέτοιοι αισθήματα λοιπόν σκέψεις και αποφάσεις «δεύτε — ευσεβείς χριστιανοί— και πάντα της γης τα πέρατα πνευματικήν χορείαν επικροτήσωμεν και την Χριστού Παρθενομάρτυρα ευφημήσωμεν». Αμήν.









Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Ο  ΕΝΣΑΡΚΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

(Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού(+), Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης, «Εικόνες έμψυχοι»)




Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία, του οποίου σήμερα η Εκκλησία γιορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού», θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».

Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;». Κι οι μαθητές είπαν’ «Ιωάννην τον βαφτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν…».

Ο προφήτης Ηλίας ήταν από τη Θέσβη, μια πόλη πέρα από τον Ιορδάνη, γι’ αυτό και λέγεται θεσβίτης. Προφήτεψε στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873-854, πριν από τη γέννησή του Ιησού Χριστού. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί. Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.

Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστά τευε η Ιεζάβελ. Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό. Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.

Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται. Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι». Ο Προφήτης Ηλίας υπήρξε ο άνθρωπος, που φλεγότανε ολόκληρος από θείο ζήλο. Η ζωή του πύρινη κι ο θάνατός του ανάληψη στον ουρανό «επί πύρινου άρματος». Αμήν.

Αναρτήθηκε στις πριν από 7 ώρες από το χρήστη Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

«Εις την Πόλιν… και πάλιν»!


«Έτσι λοιπόν αρμένισα τις θάλασσες για να ’ρθω στην άγια πολιτεία του Βυζαντίου»
Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέητς «Sailing to Byzantium»

«Εις την πόλιν» και πάλιν. ‘Ένα νέο ταξίδι στο όνειρο»!

Σάββατο 19 Ιουνίου
Ξεκίνημα για τ’ όνειρο. Πρωί στο λιμάνι, διατυπώσεις, και στο καραβάκι με κάθετη την πλώρη για τη γη της Αιολίδος. Σε μιάμιση ώρα… Κυδωνίες. Στ’ αγιονέρια τ’ Αϊβαλιού.
Κάθε φορά που πλησιάζω τους τόπους τούτους, κάθε φορά που τούτο το μυρωμένο Αιγαιοπελαγίτικο αεράκι δροσίζει το πρόσωπό μου, κάθε φορά που αντικρίζω τούτο το ήμερο, το γλυκό το ανέμελο παιχνίδισμα του ήλιου με τη θάλασσα, η καρδιά μου χτυπά διαφορετικά. Ένας κόμπος με σφίγγει και κόβει την ανάσα μου. Κρυφά και φανερά τα δάκρυα ανακατώνονται με τούτα δω τα ματωμένα, τα μαρτυρικά Αιγαιοπελαγίτικα νερά
Φτάνουμε! Βοούν τα κουφάρια ναΐσκων και μοναστηριών, από δω κι από κει! Σηκώνονται και μας καλωσορίσουν! «Είμαστ’ εδώ! Ποτές δεν πάψαμε να ’μαστε δω!». Πατούμε με με τρεμάμενα τα πόδια την Αιολίδα γη, τη γη των πατέρων μας. Κοιτάμε με αμηχανία και με βουρκωμένα τα μάτια πέρα δώθε και μπαίνουμε στα λεωφορείο. Ξεκινάμε για την Πόλη. Τη Βασιλεύουσα Πόλη. Την πόλη των πόλεων. Μέσα στους ατέλειωτους κάμπους, καθώς ανηφορίζουμε για άλλη μια φορά στ’όνειρο.το μυαλό θολωμένο… Που είμαστε; Που πάμε;
Κυδωνίες, Αδραμύτιον, Κείος. Ελενούπολις…
Τι να πρωτοδείς; Τι να προτοθυμηθείς; Για ποιο να πρωτοκλάψεις;
Και να! Μετά από οχτάωρη πορεία, μέσα από μέρη που και με τη βουβαμάρα τους βοούν… Ελληνικά, μέσα από πανεύφορα εδάφη, μέσα από οχτάωρη αναπόληση, διαβάζουμε «ISTANBUL». Δε σημαίνει για τους Τούρκους τίποτα αυτή η λέξη• είναι απλά ένα όνομα… Εμείς όμως ξέρουμε… Παρά τις προσπάθειες αιώνων για να λησμονηθεί η «Κωνσταντινούπολις» - ποτέ δεν την αναφέρουν οι Τούρκοι έτσι - και το όνομα και μόνο αυτό, βοά Ελληνικά. «Εις την Πόλιν»! Στη Βασιλεύουσα πόλη! Τότε που όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν εκεί!
Βραδάκι κατορθώσαμε με’ εμποδίων να περάσουμε τη γέφυρα του Βοσπόρου, τη γέφυρα που καθημερινά διασχίζουν 5.000.000 αυτοκίνητα και να αφήσουμε πίσω μας την Ασία. Φτάσαμε… Πατούμε πάλι την Ευρώπη… «Ο ήλιος έγνω την δύσιν αυτού» Πώς να αντέξουν τα πόδια να πατήσουν τα χώματα τούτα; Χιλιάδες σκέψεις, χιλιάδες αναμνήσεις… Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ορθός, ατράνταχτος, πελώριος ίσαμε τον ουρανό, με το σπαθί του στο χέρι, ήρθε να μας ανοίξει δρόμο, μέσα στο συρφετό των 18.000.000 που πηγαινοέρχεται πέρα δώθε. Κρύος ιδρώτας μας περιλούζει σύγκορμα την ώρα που τα πόδια μας πατούν της Πόλης τα χώματα τα ονειρεμένα.
Κυριακή 20 Ιουνίου.
Ξυπνάμε στην Πόλη. Αλλιώτικο το ξύπνημα τούτο. Ξύπνημα με τρέμουλο στην καρδιά. Ξύπνημα με καρδιοχτύπι! Τι θα δούμε σήμερα; Τι θα συναντήσουμε; Λίγες φορές στη ζωή μας νοιώθουμε κάτι παρόμοιο! Στο δρόμο, κόσμος πολύς, κόσμος παντού, όλες τις ώρες, περπατά συνέχεια. Κατά μόνας ή με παρέα, άνδρες και γυναίκες, με μαντήλια, ή… Δυτικές. Τσάι και φλυαρία. στις αγορές, στα πεζοδρόμια, στα μαγαζιά, παντού. Καστανάδες, λαχειοπώλες, ενοχλητικοί μικροπωλητές, λούστροι, κουλουρτζήδες που φωνάζουν συνεχώς «σημίτ»-«σημίτ», ματζουνάδες, σαλεπτζήδες…
Βαλουκλή. Η πρώτη μας επίσκεψη. Στην Παναγία τη Βαλουκλιώτισσα το πρώτο μας γονάτισμα. Γονάτισμα στην Παναγιά μα και στους Πατριάρχες που έξω στο κοιμητήριο τους,, αναπαύονται και καρτεράνε Ανάσταση νεκρών. Παναγιά μου δώσε μας κουράγιο ν’ αντέξουμε! Δεν είναι εύκολες τούτες οι στιγμές! Γυροφέρνουν τα ψάρια στο αγίασμα, σαν κάτι να περιμένουν…
Η συνέχεια και πάλι με την Παναγιά μας. Παναγία των Βλαχερνών. Κάπου ψάχνουμε για τον Πατριάρχη, ο Σέργιο, κάπου ψάχνουμε για τον Ηράκλειο… Κάπου όλοι μαζί και μ’ ένα στόμα αναφωνούμε… «Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…»
Μετά κατ’ ευθείαν στο Πατριαρχείο. Το οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Το φάρο της Ορθοδοξίας μας. Αφού κατορθώσαμε να ξεγλιστρήσουμε απ’ τα χέρια των πλανόδιων και των μικροπωλητών, τρυπώσαμε στην κυριολεξία στην αυλή του Πατριαρχείου μας. Ο Αστέρης απ’ το δεξί αναλόγι, με το που μπαίνουμε διαφοροποιεί τα πάντα. Άλλος κόσμος, άλλος τόπος, άλλος χρόνος. «Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών…».
Ο Πατριάρχης μας μέσα στ’ Άγιο Βήμα προσεύχεται Πλειάδα Αρχιερέων, προσφέρει την αναίμακτη θυσία. Κόσμος, ατέλειωτος κόσμος, στον Άη – Γιώργη του Φαναρίου, προσδοκά. Προσδοκά την ώρα και τη στιγμή …
Εδώ συνεχίζει ν’ ανεβαίνει ο Πατριάρχης μας τ’ ανηφόρι, που τόσοι και τόσοι μάρτυρες Πατριάρχες ανέβηκαν εδώ και 558 χρόνια για να φτάσουν εκεί ψηλά στο γαλάζιο ουρανό.
Τι ευλογία… Τι συγκίνηση… Τι ανατριχίλα… Τι δέος… Τι δάκρυ…
Μια ομάδα επισκέφθηκε το ανάκτορο του Τοπ - Καπί και μια άλλη περίμενε …
Περίμενε για το… όνειρο!
Το όνειρο του κάθε Χριστιανού. Το όνειρο του κάθε πολίτη τούτης της γης.
Επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά «Εκεί που τέλειωνε ο Ιππόδρομος υψωνόταν, τότε όπως και τώρα, ο τρούλος της Αγίας Σοφίας, το αριστούργημα της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και, στα μάτια πολλών, η ομορφότερη εκκλησία που έχτισαν ποτέ ανθρώπων χέρια. Κανένα άλλο χριστιανικό οικοδόμημα δεν πετυχαίνει τόσο πολύ να σε μεταφέρει στο κατώφλι ενός άλλου κόσμου, όπου το θάμβος τόσο εύλογα υπαινίσσεται την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης. Η χρυσαφένια αχλή στο εσωτερικό του, οι δέσμες φωτός που διαλύουν τους όγκους, οι πολύτιμοι λίθοι και τα μωσαϊκά κάτω από έναν τρούλο υπέρλαμπρο σαν τον ουράνιο θόλο, κάνουν ακόμη και τους στέρεους τοίχους να μοιάζουν όχι πια εμπόδια αλλά περάσματα σε μια υπερκόσμια πραγματικότητα».
Φτάνουμε στην είσοδο του Ναού. Απ’ έξω γράφει ότι πρόκειται για το Μουσείο της Αγια-Σοφιάς. Ε!…Καλά τώρα!
Μετά από κάποιες διευκρινήσεις από τους ξεναγούς, διασχίζουμε το προαύλιο γρήγορα, αφού βέβαια «…τα ακουμπήσουμε». Περνάμε τα ηλεκτρονικά μηχανήματα, λες και θα μπούμε στο μετρό, φτάνουμε στην είσοδο.
Ανατριχίλα, δέος, δάκρυα…
«Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει κι η Αγιά - Σοφιά το μέγα μοναστήρι. Δεν είναι ψέμα… Δεν είναι αυταπάτη… Τ’ ακούμε τα σήμαντρα τα τετρκόσσια… Τις ακούμε τις καμπάνες τις εξήντα δυο… Πελώριες βοούν από ψηλά, απ΄ τα ουράνια…
Τώρα περπατάμε ακροβατώντας στις μύτες των ποδιών μας μη τυχόν και βεβηλώσουμε τη Λειτουργιά. Ψάλλει ζερβά ο Βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης… Όρθιοι παραπέρα ο Ιουστινιανός κι η Θεοδώρα, ο Αλέξιος Κομνηνός, ο Ηράκλειος, ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος… . Η Άννα Κομνηνή πάνω στο Γυναικωνίτη μόλις και διακρίνεται μέσα απ’ το μαρμάρινο παραπέτι… Μυρουδιές κι αρώματα, από τα θυμιατά και τα κεριά.
Φύλακες γρηγορείτε…
Βγήκαμε και σταθήκαμε στον ιππόδρομος. Κει μπροστά στο διπλοκιόνιο. Ακούμε φωνές… Ψάξαμε για τους Πράσινους και τους Βένετους να φωνάζουν στον αυτοκράτορα ξανά το «Νίκα». Όμως απατηθήκαμε. Ήταν η φωνές των χοτζάδων που επιτακτικά καλούσαν τους μουσουλμάνους σε προσευχή…
Δευτέρα 21 Μαΐου.
Στο λιμένα του Εμίνονου, εκεί απ’ όπου φεύγουν τα πλοιάρια για βόλτες στον Βόσπορο ή για το δρομολόγιο προς Χαλκηδόνα και Πριγκηπονήσσια (Πρώτη, Αντιγόνη, Χάλκη, Πρίγκηπος). Εδώ σμίγουν όλες οι θάλασσες, Κεράτιος, Βόσπορος. Μαύρη θάλασσα, Θάλασσα του Μαρμαρά. Μαζί και η στεριά, η επτάλοφος Πόλη, η Βασιλίδα των πόλεων, με την Αγία Σοφία, με τους εμφανείς χιλιάδες μιναρέδες και τους μισοκρυμμένους – σχεδόν «παράνομους» τρούλους. Προορισμός μας, το τρίτο λιμάνι των Πριγκιποννήσων. Η Χάλκη. Φτάνουμε μιάμιση ώρα μετά από την επιβίβασή μας, στο καραβάκι.
Ανεβαίνουμε τώρα στη Θεολογική Σχολή. Εμείς – μπορεί να ανέβει κανείς και με τα πόδια– στριμωχνόμαστε ανά τρεις σε αμαξάκια ιππήλατα, τρεμάμενα αλλά ανθεκτικά, που τα σέρνουν δυο άλογα . Φτάνουμε στον κήπο που περιβάλλει το κτίριο της Σχολής. Όλα όμορφα, πρωτόγνωρα, τακτοποιημένα στην εντέλεια. Κοιτάζω τα σκαλιά, την ξύλινη είσοδο, το κτήριο, ενσωματωμένο στο περιβάλλον την Παναγιά, αριστερά της εισόδου, της παυσολύπης. Σταυροκοπιόμαστε και προχωράμε στην Αγιά - Τριάδα.
Τι να πει, κανείς γι’ αυτή τη Σχολή που γαλούχησε τόσους μαθητές, όπως τον Πατριάρχη μας, όπως το Μητροπολίτη μας όπως τόσους και τόσους άλλους κληρικούς, Θεολόγους, λαϊκούς; Κλειστή από το 1972, αναμένει από χρόνο σε χρόνο την επαναλειτουργία της. Όλα είναι έτοιμα, όλα καθαρά, για να δεχτεί ξανά μαθητές και φοιτητές. Τι να πει κανείς γι’ αυτή τη βιβλιοθήκη με τα 60.000 βιβλία της;
Οι ομορφιές της φύσης, η ησυχία του χώρου, η τοποθεσία του κτιρίου, συνδυάζουν αρμονικά αυτό που είναι φτιαγμένη: Μονή και Σχολή. Τώρα η Σχολή είναι κλειστή. Η Μονή όμως λειτουργεί. Καθημερινά γίνονται όλες οι ακολουθίες”, με λύπη, ελπίδα και προσδοκία για την ώρα που οι προσπάθειες του Πατριάρχη θα έχουν αποτέλεσμα και η Σχολή θα λειτουργήσει κανονικά για τις ανάγκες του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας όλης.
Η επίσκεψή μας κλείνει με θαυμασμό της θέας από τη βεράντα της Σχολής. Λίγο πιο πέρα η Πρίγκηπος με τα εγκαταλελειμμένα και παρατημένα ξύλινα αρχοντικά των Ρωμιών που τα εγκατέλειψαν αναγκαστικά. Η Πρίγκηπος με τον ναό του Αγίου Γεωργίου όπου ακόμη προσεύχονται από κοινού Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι…
Επιστρέφουμε και κατευθυνόμαστε για να πάρουμε μια γεύση της τούρκικης αγοράς, στην σκεπαστή αγορά, Καπαλί τσαρσί
Τρίτη 22 Μαΐου.
Ημέρα αφιερωμένη στο Βόσπορο. Κεράτιος κόλπος και περιήγηση στο Βόσπορο. Σμίγουν τα δάκρυα με του Βοσπόρου τ’ αγιονέρια, ανακατώνονται οι αναστεναγμοί με το μυρωμένο και δροσερό του απόβροχου τ’ αεράκι. Εδώ σμίγει το παρελθόν με το παρόν και συντρίβεται η καρδιά κάτω από το βάρος του μεγαλείου της φυλής και της ταπείνωσης. Το γιατί δεν μπορεί να λεχθεί στο μεγάλο πόνο. Δεν βγαίνει, δεν απαντάται. Σιωπάς και εκστατικά ατενίζεις μέσα στους αιώνες το πριν και το τώρα.
Προηγουμένως επίσκεψη στο φαντασμαγορικό ανάκτορο των μετά την άλωση σουλτάνων του Ντολμά Μπαξέ και στην επιβλητικότατη υπόγεια δεξαμενή του Ιουστινιανού. Στα εισιτήρια διαφημίζονται εκδηλώσεις και εορτές για την άλωση…. Οι Αγαρηνοί προ της Πόλεως…
Κατόπιν Εσκί Χισάρ Τοπσουλάρ, Γιάλοβα. Το βραδάκι στην Προύσα.
Τετάρτη 23 Μαΐου.
Προύσα. Μια γεύση από την πρώτη πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους. Μια πόλη Ελληνικότατη μα χωρίς κανένα πλέον σημάδι Ελληνισμού.
Σήμερα, η Πόλη είναι μια μεγαλούπολη, μια τουρκο-κουρδική μητρόπολη, με πληθυσμό 18 εκατομμυρίων. Εκεί, ένα μικρό πλήθος, μια εναπομείνασα μαγιά, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να διαφοροποιηθεί απ’ τη τουρκο-κουρδική αυτή μάζα, που έπνιξε την Πόλη, γεμίζοντάς τη στην ασιατική πλευρά αλλά και εκατέρωθεν του Κερατίου.
Είναι ο Βαρθολομαίος και το Φανάρι, με τους εναπομείναντες, 1.800 όπως μαθαίνουμε Ρωμιούς, Γιουνάν (Ίωνες) εκεί, Γραικούς αλλού… Είναι πια στην Πόλη η «φολκλόρ» μειονότητα, που κανείς απ’ τους πλανητάρχες δε νοιάζεται γι’ αυτούς.
Εκριζώθηκε ο ελληνισμός από τη Βασιλίδα των Πόλεων. Συνεχίζουν οι Τούρκοι να τον κλέβουν «νομότυπα» και με τις ευλογίες των πλανηταρχών…. Υπόφεραν και υποφέρουν οι άνθρωποι. Μπορεί τώρα να μην τους σκοτώνουν, να μην τους κακοποιούν, να μην αρπάζουν τις περιουσίες τους, όπως έγινε το 1955, το 1963, το 1974. Αλλά κάποιοι νόμοι που ψηφίζονται, εμποδίζουν την ανάπτυξη, πνίγουν την αξιοπρέπεια, καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα… Εν τούτοις υπάρχουν παντού της Ρωμιοσύνης τα σημάδια, μισοκρυμμένα, μισογκρεμισμένα, βεβηλωμένα, είναι η αλήθεια. Όμως υπάρχουν. ¨Όπου κι αν κοιτάξεις η ματιά σου θα συναντηθεί μ’ αυτά.. Από την Αγία Σοφία ως τον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι, τον Άγιο Νικόλαο, τη Μονή της Χώρας, τον Άγιο Κωνσταντίνο Σταυροδρομίου, την Παναγιά στις Βλαχέρνες, τα τείχη του Ιουστινιανού, το αγίασμα στο Μπαλουκλί και το Ελληνικό Νοσοκομείο, ως τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης στα Πριγκιποννήσια, που ακόμη περιμένει να ξαναλειτουργήσει (παρ’ όλα τα υπεσχημένα…).
Καλό κουράγιο και δύναμη στους εναπομείναντες.
Πηγαίνοντας “εις την Πόλιν” πηγαίνουμε πάντα με αγωνία. Φεύγουμε όμως με χαρά για το θησαυρό που μας αποκαλύπτεται . Δεν μπορεί να ξεχαστεί η πόλη, γιατί είναι όνειρο, γιατί είναι ζωή. Δεν μπορεί να ξεχαστεί, γιατί μας χρειάζεται για να ζήσουμε… Ταπεινά κλείνουμε γόνυ καρδίας στην Μητέρα Εκκλησία, το πρωτόθρονο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, και ζητούμε ευλογία,
Κι εμείς στις Κυδωνίες τώρα πια, αφήνοντας πίσω μας την Αιολίδα, ξυπνάμε απ’ το όνειρο με μια υπόσχεση στον εαυτό μας…
Και πάλιν εις την Πόλιν.