Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΣΗ ΔΕΞΙΑΣ ΚΟΓΧΗΣ ΙΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ

ΜΕ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΛΗ - Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ - ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΘΗΚΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΓΧΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ¨ΑΓΙΑΣ ΒΑΤΟΥ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΩΝ ΜΑΡΙΑΣ.. ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ Ο ΑΧΙΛΕΑΣ ΣΤΑΥΡΙΝΟΣ.





Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
Ομιλία στο ευαγγέλιο της Κυριακής Ε΄ Νηστειών, του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως π. Μελετίου Καλαμαρά(Μαρκ. 10, 32-45)
1. Πολύτιμη ἡ μνήμη τοῦ θανάτου

            Βρισκόμαστε στήν τελευταία Κυριακή πρό τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Βαδίζομε γιά τό ἅγιο Πάσχα. Μετά ἀπό μιά βδομάδα θά ἀρχίσουν οἱ ἑορτές τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
            Ἐμεῖς βέβαια τό ξέρομε ὅτι ὁ Χριστός ἔπαθε, κατεδικάσθη, ἐσταυρώθη, ἀπέθανε στό Σταυρό καί ἐτάφη. Νωρίς τήν τρίτη ἡμέρα ἀναστήθηκε. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη μας. Καί ὅλοι ξέρομε ὅτι ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά μᾶς καί γιά τή σωτηρία μας. Ἀλλά ὅταν ὁ Χριστός ζοῦσε ἐπάνω στή γῆ, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι πού τόν ἐπίστευσαν ἀπό τά θαύματά του καί ἀπό τήν διδασκαλία του, ἐπίστευαν ὅτι πρέπει νά φτειάξει στόν κόσμο τό ὡραιότερο κράτος. Μία Βασιλεία δικαιοσύνης, μία Βασιλεία πλούτου, μία Βασιλεία καλωσύνης, μία ἀληθινή Βασιλεία ἐπάνω στή γῆ. Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στή γῆ.
            Ὅμως, ὁ Χριστός, τούς μιλοῦσε ἀπό τήν ἀρχή καί συνεχῶς γιά τόν θάνατό του. Παράξενο πράγμα. Ἐμεῖς δέν θέλομε νά μιλᾶμε γιά τόν θάνατό μας. Παρότι εἴμαστε θνητοί. Καί ὁπωσδήποτε θά πεθάνομε. Καί εἴμαστε «ὑπό κρίσιν». Θά κριθοῦμε δηλαδή. Καί πρέπει νά σκεπτόμαστε, πῶς στό δικαστήριο τοῦ Θεοῦ δέν θά κατακριθοῦμε, ἀλλά θά ἐλεηθοῦμε καί θά δικαιωθοῦμε. Εἶναι λάθος μας πού δέν μᾶς ἀρέσει νά μιλᾶμε γιά τόν θάνατό μας. Γιατί ὅσο πιό πολύ ὁ ἄνθρωπος σκέπτεται τόν θάνατό του, σκέπτεται ὅτι θά «εἰσέλθει εἰς κρίσιν» καί ὅτι θά δικαστεῖ, τόσο περισσότερο ἑτοιμάζει κατάλληλα τόν ἑαυτό του καί στό δικαστήριο πού θά γίνει τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας, δέν θά ἔχει κάτι πού νά τόν καταδικάζει. Ἀλλά καί ἄν ἔχει τίποτε, θά φροντίσει ἀπό τώρα νά τό ἐξαλείψει μέ τή μετάνοια, μέ τήν ἐξομολόγηση, μέ τά καλά ἔργα καί θά τύχει ἐλέους Θεοῦ καί φιλανθρωπίας.
2. Ἡ ἐδῶ ζωή καί ἡ ἐκεῖ ζωή
            Ὁ Χριστός λοιπόν, μιλάει γιά τίς τελευταῖες ἡμέρες ἡμέρες του. Καί λέγει: «Βαδίζομε γιά τήν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ θά συλληφθεῖ. Θά παραδωθεῖ εἰς τούς ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων. Θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο. Θά τόν παραδώσουν σέ εἰδωλολάτρες. Θά τόν σταυρώσουν. Θά τόν θάψουν. Ἀλλά τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθεῖ». Ἐμεῖς, τί θά γίνει αὔριο, δέν τό ξέρομε. Τά μέλλοντα, προσπαθοῦμε νά τά φαντασθοῦμε. Πιθανολογοῦμε. Ὁ Χριστός μιλάει γιά τό μέλλον του ξεκάθαρα. Ἐμεῖς, ἅμα ἀρχίσει ἄλλος νά μᾶς μιλάει γιά τόν θάνατό μας, νευριαζόμαστε. Ὁ Χριστός μιλάει γιά τόν δικό του θάνατο, καί μάλιστα τόν ξέρει μέ ἀκρίβεια, τόν περιγράφει μέ ἀκρίβεια, μέ εἰρήνη στήν ψυχή.
            Γιατί; Γιατί ὁ Θεός ξέρει, ὁ Χριστός ξέρει τί θά συμβεῖ.
            Ὁ Χριστός δέν ἦλθε στόν κόσμο ὅπως ἤλθαμε ἐμεῖς. Μέ περιορισμένη δύναμη καί γνώση. Ἐμεῖς ὅσο ζοῦμε, εἴμαστε σέ ἕνα συνεχή προβληματισμό. Δέν ξέρομε ποῦ βαδίζομε, γιά νά ἐλέγχεται ἡ συνείδησή μας κάθε φορά καί νά ἀποφασίζομε κάθε φορά ἐμεῖς μόνοι μας, ἄν κάνομε τό καλό ἤ κάνομε ἁμαρτίες, γιά νά ἔχει ἡ κάθε πράξη μας ἀξία. Νά εἶναι δηλαδή ἄξια νά ἀμειφθεῖ ἀπό τόν Θεό.
            Γιατί ὁ Θεός μᾶς ἔφτειαξε ὄχι, ὄχι δένδρα, ὄχι ζῶα, ἀλλά ὄντα πνευματικά. Δηλαδή νά πιστεύομε στόν «ἔσω» ἄνθρωπο περισσότερο ἀπό τόν «ἔξω». Νά πιστεύομε στή δικαιοσύνη καί στήν καλωσύνη περισσότερο ἀπό ὅτι στό φαΐ καί στά ἐπίγεια ἀγαθά. Καί νά πιστεύομε καί νά τό καταλαβαίνομε ὅτι σκοπός καί ἀποστολή μας δέν εἶναι μόνο ἡ ζωή αὐτή. Ἀλλά μετά τόν θάνατό μας πηγαίνομε, ὄχι ὅπως ὅλα τά ζῶα, στό μηδέν στήν ἀνυπαρξία, ἀλλά πηγαίνομε στήν αἰώνια ζωή, πού εἶναι καλύτερη, ἀνώτερη καί τελειότερη ἀπό τή ζωή τήν ὁποία ἔχομε τώρα.
            Ἡ τωρινή ζωή εἶναι κάτι τό ἀνάλογο, μέ τή ζωή πού εἴχαμε στήν κοιλιά τῆς μητέρας μας. Ζοῦμε καί ἐκεῖ καί τό καταλαβαίνει καλύτερα ἡ κάθε μητέρα, πόσο ζεῖ καί εἶναι ζωντανό τό παιδί πού ἔχει στήν κοιλιά της.
            Ἡ αἰώνια ζωή πάλι εἶναι κάτι τό ἀνάλογο μέ τή ζωή πού ἔχομε καί ἀπολαμβάνομε μετά ἀπό τήν γέννηση.
            Ζεῖ τό παιδί μέσα στήν κοιλιά τῆς μητέρας του. Ἀλλά οὔτε αἰσθάνεται τόσα, οὔτε βλέπει τόσα, οὔτε χαίρεται τόσα, οὔτε γνωρίζει τόσα, οὔτε ἔχει αὐτούς τούς πλατειούς ὁρίζοντες πού ἔχομε ἐμεῖς. Πού μποροῦμε νά τρέχομε ἀπό τήν μιά ἄκρη τῆς γῆς στήν ἄλλη καί νά πετᾶμε στούς οὐρανούς μέ τά ἀεροπλάνα καί τά μέσα πού ἔχομε σήμερα. Καί ἐπί πλέον μποροῦμε νά ἐπικοινωνοῦμε μέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Μέ τούς κοντινούς μας, μέ τή φωνή καί μέ τά νοήματα. Καί μέ τούς μακρινούς μέ τά τηλέφωνα, μέ τίς τηλεοράσεις, μέ τίς ἐφημερίδες καί μέ τόσα ἄλλα μέσα τά ὁποῖα παρέχει ὁ σύγχρονος πολιτισμός πού εἶναι καρπός καί δωρεά τοῦ Θεοῦ. Δῶρο αὐτοῦ πού μᾶς δημιούργησε καί μᾶς ἔκανε ὄχι ζῶα προορισμένα γιά σφαγή καί γιά θάνατο, ἀλλά ὄντα πνευματικά μέ τή δυνατότητα νά κυριαρχοῦμε, ἀκριβῶς ἐπειδή εἴμαστε κάτι τό ἀνάλογο μέ τούς ἀγγέλους, ἐπάνω σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο.
            Γιά μᾶς ἦλθε ὁ Χριστός στόν κόσμο. Γιά νά μή μᾶς ἀφήσει νά γοητευόμαστε ἀπό κεῖνα πού γοητεύονται καί τά ζῶα, φαΐ, ἡδονή, χαρά τοῦ σώματος. Ἀλλά νά καταλαβαίνομε ὅτι χαρά τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀνταπόκρισή μας στήν πνευματική μας ἰδιότητα καί ἀποστολή. Καί εἶναι μεγαλύτερο πράγμα ἀπό βιωτική χαρά. Ἦλθε  λοιπόν ὁ Χριστός γιά νά μᾶς βοηθήσει μέ τό παράδειγμά του καί μέ τήν διδασκαλία του, νά ζήσομε ἀνθρώπινα, θεάρεστα, πνευματικά. Γιά νά ἀξιωθοῦμε νά πᾶμε στή Βασιλεία του, κοντά του. Ἀφοῦ μᾶς ἔφτειαξε νά εἴμαστε «κοντά του». Νά εἴμαστε δηλαδή ὄντα πνευματικά· ἀνάλογα μέ τόν Θεό. Ὅμοιοι μέ τούς ἀγγέλους. Μέ μιά διαφορά: ὅτι ἔχομε καί σῶμα. Καί νά ζήσομε αἰώνια κοντά του, ὅπως οἱ ἄγγελοι, ὅταν θά πᾶμε μετά τόν θάνατο εἰς τήν αἰώνια ζωή.
3. Ἔπαθε γιά νά μᾶς δώσει δύναμη καί ὅπλο
            Ἀλλά ὁ Χριστός ἦλθε νά κάνει καί κάτι ἄλλο. Νά μᾶς δώσει δύναμη νά ἀντιστεκόμαστε στό κακό πού μᾶς περιτριγυρίζει καί προέρχεται ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀπό τά πάθη μας καί ἀπό τίς παγίδες τοῦ διαβόλου. Καί γιά νά μᾶς δώσει λοιπόν αὐτή τήν δύναμη ὁ Χριστός, ἦλθε μέ τήν ἀπόφαση, ἐκ τῶν προτέρων εἰλημμένη, προαιώνια ἀπόφαση καί βουλή τοῦ Θεοῦ, νά σταυρωθεῖ γιά μᾶς, νά πάθη γιά μᾶς γιά νά μᾶς δώσει δύναμη καί ὅπλο.
            Δύναμη γιά τήν ψυχή μας καί γιά τό σῶμα μας τό αἷμα του τό ζωοποιό. Τό τίμιο σῶμα του καί τό ἅγιο αἷμα του.
            Καί ὅπλο ἐναντίον τοῦ διαβόλου τόν Σταυρό του τόν τίμιο.
            Γι' αὐτό ὁ Χριστός ὅταν ἐρχόταν εὐκαιρία, μιλοῦσε στούς μαθητές του καί μέ γαλήνη καί μέ χαρά καί μέ ἱκανοποίηση καί τούς ἔλεγε: «Μετά ἀπό λίγο πᾶμε στήν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ θά μέ πιάσουν καί θά μέ πᾶνε στούς ἀρχιερεῖς τῶν Ἑβραίων. Αὐτοί θά μέ καταδικάσουν σέ θάνατο. Θά μέ παραδώσουν στόν Πιλάτο, στούς εἰδωλολάτρες, πού οἱ Ἑβραῖοι δέν ἤθελαν νά ἀκοῦνε εἰδωλολάτρες. Ἐμένα θά μισήσουν τόσο πού θά μέ πᾶνε στούς εἰδωλολάτρες καί θά μέ σταυρώσουν. Καί θά πεθάνω στό Σταυρό. Μή φοβόσαστε. Τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθῶ. Ὁ Θεός θά τά νικήσει ὅλα. Γιατί ἦλθα ἐδῶ στή γῆ, νά νικήσω τό κακό καί τήν ἁμαρτία. Καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας πού εἶναι ὁ θάνατος».
            Ὅποιος νικήσει τήν ἁμαρτία θά νικήσει καί τόν θάνατο. Καί θά ἀναστηθεῖ στήν αἰώνια ζωή. Ἐνῶ ὅποιος δέν νικήσει τήν ἁμαρτία, θά νικηθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί θά μείνει στό θάνατο. Τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως δέν θά ἀναστηθεῖ γιά αἰώνια ζωή, ἀλλά γιά μιά κατάσταση πού ὀνομάζεται στήν Ἁγία Γραφή «δεύτερος θάνατος», αἰώνιος θάνατος. Καί στήν ἁπλή γλώσσα τόν λέμε αἰώνια καταδίκη καί κόλαση αἰώνια.
            Μᾶς ἔδωσε λοιπόν ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό του, μέ τόν θάνατό του, καί μέ τά πάθη του δύο ὅπλα. Τό σῶμα του καί τό αἷμα του, τήν Θεία Κοινωνία καί τόν τίμιο Σταυρό του. Μᾶς μιλοῦσε γι’ αὐτά πρίν πεθάνει, σάν τά εἶχε μπροστά του. Γιατί ὁ Θεός εἶναι παντογνώστης. Τά ξέρει ὅλα. Ἐμεῖς πιθανολογοῦμε, ψάχνομε νά βροῦμε. Καί ὅταν μᾶς πιάνει μανία νά δοῦμε τό μέλλον κάνομε τίς χειρότερες τρέλλες καί ἀνοησίες. Πᾶμε στά μέντιουμ, πᾶμε σέ παραψυχολόγους καί πουλᾶμε τήν ψυχή μας, γιατί μέσα σέ ὅλα αὐτά μάγισσες, μέντιουμ, παραψυχολογία δουλεύει ἕνας καί μόνο: ὁ διάβολος.
            Καί μᾶς κοροϊδεύει καί ἐμεῖς στή λαχτάρα μας νά μάθομε τί θά γίνει αὔριο γιά μᾶς, δίνομε καί τά χρήματά μας καί πουλᾶμε καί τήν ψυχή μας.
4. Ὁ ἀληθινά μεγάλος
            Στή συνέχεια ὁ Χριστός εἶπε: «Ἐγώ ἦλθα γιά νά ὑπηρετήσω τόν κόσμο. Νά ἐργαστῶ γιά τήν σωτηρία του». Καί ἐνῶ ἔλεγε αὐτά τά λόγια, πῆγαν δύο μαθητές του καί τοῦ ζητοῦσαν ἀξιώματα. Νά τούς βάλλει, ὁ ἕνας νά κάθεται στά δεξιά του καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά του. Νά πιάσουν πού τά μεγάλα πόστα. Νά ἔχουν «τά μεγάλα μέσα»· τήν πολλή εὐτυχία. Ὁ Χριστός τούς εἶπε: «Κάνετε ἕνα μεγάλο λάθος. Ἡ Βασιλεία μου, δέν εἶναι Βασιλεία ἐξουσίας καί δυνάμεως. Ἀλλά εἶναι ἐξουσία ταπεινώσεως καί καλωσύνης. Ἐγώ ἦλθα νά ὑπηρετήσω τόν κόσμο. Καί ὅσοι θέλετε νά εἴσαστε κοντά μου, νά ἔχετε τήν διάθεση νά ὑπηρετεῖτε τούς ἀδελφούς σας». Ὅσο πιό πολύ ἕνας ἄνθρωπος ταπεινώνει τόν ἑαυτό του καί ὑπηρετεῖ τούς ἄλλους, τόσο πιό μεγάλος θά γίνει στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
            Θέλεις λοιπόν ἀδελφέ μου νά γίνεις μεγάλος στόν Παράδεισο; Στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;
            Ἔρχεσαι σέ ἐπικοινωνία μέ ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο...
            Δεῖξε ὑποχωρητικότητα, δεῖξε καλωσύνη, μή θυμώνεις. Μή θέλεις νά ἐπιβάλλεις τήν δική σου γνώμη.
            Μπορεῖς; Ὑπηρέτησέ τον λίγο.
            Μπορεῖς νά τόν ὑπηρετήσεις περισσότερο; Νά ταπεινώσεις λίγο περισσότερο τόν ἑαυτό σου; Μέγας θά γίνεις εἰς τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
            Ὅσο περισσότερο ἕνας ἄνθρωπος ταπεινωθεῖ, τόσο περισσότερο θά ἐξυψωθεῖ. Σοῦ κάνει ἕνας ἄνθρωπος τόν ζόρικο καί τόν ἔξυπνο; Μή θυμώνεις. Μήν ὀργίζεσαι. Μήν ἀγανακτεῖς. Μήν βρίζεις. Σιώπησε. Συμβούλευσε, ὑποχώρησε, μέ καλωσύνη καί μέ πραότητα. Πᾶς στό σπίτι σου κάνε ἕνα Σταυρό. Παρακάλεσε τόν Θεό νά γίνει καί σέ σένα καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους εἰρήνη. Καί θά γίνεις μεγάλος στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Θέλεις νά δοξασθεῖς; Ὅπλο γιά δόξα εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. «Ὅπλον εἰρήνης ἀήττητον τρόπαιον». Πᾶρε τόν Σταυρό στά χέρια σου καί προχώρει μέ τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Ἀμήν.-
Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

https://www.zoiforos.gr

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου


Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας
Λόγος εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

http://www.impantokratoros.gr

Τρία σημαντικότατα γεγονότα στην ιστορία του κόσμου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
To πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη, αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγο­νότος αυτού, το οποίο ονομάζεται «κεφάλαιον» (δη­λαδή αρχή) της σωτηρίας μας.
Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματο­ποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γε­γονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιη­σού Χρίστου. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρί­ας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χρί­στου μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.
Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές φανερώ­θηκαν στους αγίους άγγελοι. Έξι μήνες πριν τον Ευ­αγγελισμό της Παναγίας Παρθένου Μαρίας στάλθη­κε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος υπηρετούσε στο ναό, για να του αναγγείλει, ότι απ' αυτόν θα γεννηθεί ο μεγαλύτερος μεταξύ των αν­θρώπων, ο Πρόδρομος του Κυρίου ο Ιωάννης. Και σήμερα ο ίδιος φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα στην Υπεραγία και άχραντο Παρθένο Μαρία, η οποία ζού­σε στο ταπεινό φτωχόσπιτο του ξυλουργού Ιωσήφ.
Ο διάλογος του με την Παναγία είναι τόσο άγι­ος και μεγαλειώδης που δεν τολμώ να τον περιγράψω με δικά μου λόγια αλλά πρέπει να τον επαναλά­βω με Ευαγγελικά λόγια.
Όταν μπήκε ο αρχάγγελος στο υπερώο, είπε:
«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλο­γημένη συ εν γυναιξίν.
Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αύτη· μη φοβού, Μαριάμ- εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το άνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον αυτού του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος.
Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγ­γελος είπεν αύτη· Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού...
Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγ­γελος» (Λκ. 1, 28-38).
Σας έχω πει πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι' αυτόν το μοναδικό στην Ιστορία του κόσμου διάλογο. Αλλά τώρα θα σταθώ στα λόγια του Αρχαγγέλου:
«Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγι­ον κληθήσεται υιός Θεού».
Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλεια του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθη­κε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δε θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύ­μα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την ο­ποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας.
Κρατήστε βαθειά στην καρδιά σας, αυτό που σας λέω για την πλήρη ενότητα του Πνεύματος του Θε­ού και της ανθρώπινης ουσίας της Μαρίας.
Η ψυχή και το πνεύμα του άνθρωπου έχουν την αρχή τους στο Πνεύμα του Θεού. To δεύτερο κεφά­λαιο της Παλαιάς Διαθήκης λέει, ότι έπλασε ο Θε­ός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γέν. 2, 7).
Με το Πνεύμα του Θεού μόνο το πνεύμα του άν­θρωπου είναι δυνατόν να κοινωνεί, εφόσον από Ε­κείνον προέρχεται, όπως συμβαίνει και στην φύση, συγγενή δηλαδή μεταξύ τους πράγματα να έχουν πραγματική επικοινωνία.
Την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό την διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος λέει:
«Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αύτω ποιήσομεν» (Ιω. 14, 23).
Αλλά και ο απόστολος Παύλος με κάποια έκ­πληξη ρωτάει τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορ. 3, 16).
Από τους βίους των αγίων γνωρίζουμε για μιά πραγματική κοινωνία με τον Θεό, που είχαν στη ζωή τους οι άγιοι του Θεού. Γνωρίζουμε ότι αυτοί υπήρξαν κατοικοιτήρια του Πνεύματος του Θεού. Αλλά ακόμα και αυτή η βαθειά κοινωνία τους με το Θεό δεν μπο­ρεί να συγκριθεί μ' εκείνη την ευλογημένη κατά­σταση, η οποία υπερβαίνει ακόμα και την κατάσταση των αγγέλων και των αρχαγγέλων, στην όποια βρέθη­κε η Υπεραγία Παρθένος Μαρία μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό δεν μπόρεσε, η καλύτερα, δεν ήθελε να α­ντιληφθεί ο κακότυχος εκείνος αιρετικός Νεστόριος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε έναν κοινό άνθρωπο Ιησού Χριστό, με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ο Θεός, γι' αυτό και την Υπεραγία Παρθένο Μαρία την ονόμαζε Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.
Αν, έστω και ελάχιστο, δίκαιο είχε ο Νεστόριος, τότε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ήταν όχι ο Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος αλλά ένας από τους πολλούς μεγάλους αγίους, οι οποίοι ονομάζο­νται αληθινοί ναοί και μονές του Πατρός και του Υιού για την απέραντη αγάπη τους στον Θεό και την τέλεια εφαρμογή στη ζωή τους των εντολών του Χριστού. Όπως βλέπετε ο Νεστόριος δικαίως ανα­θεματίστηκε από την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.
Σ' αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον εγκωμιαστικό μου λόγο προς τιμήν της μεγάλης αυτής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Όμως δεν θέ­λω να προσπεράσω τα λόγια εκείνα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, τα όποια μπαίνουν σε κάθε καθαρή καρδιά:
«Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου».
Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας εί­ναι ο Κύριος! Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρ­χο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!
Της ανώτατης αυτής ευτυχίας και χαράς να μας αξιώσει ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών της Υπεραγίας και Αχράντου Παρθένου Μαρίας! Αμήν.

Πέμπτη 16 Μαρτίου 2017

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ

Χαιρετισμοί ες τόν Τίμιον Σταυρόν

Αποτέλεσμα εικόνας για ΤΙΜΙΟΣ ΣτΑΥΡΟΣ
Τούς Χαιρετισμούς μπορομε νά τούς διαβάζουμε κάθε Παρασκευή, μέρα φιερωμένη στό Σταυρό, τήν Κυριακή τς Σταυροπροσκυνήσεως, στήν ορτή τς παγκοσμίου ψώσεως το Τιμίου Σταυρο (14 Σεπτεμβρίου) καί τήν Μεγάλη Παρασκευή.

Κοντάκιον.

χος πλ. δ’. Τ περμάχ.

τρισμακάριστε Σταυρέ καί πανσεβάσμιε, σέ προσκυνομεν ο πιστοί καί μεγαλύνομεν, γαλλόμενοι τ θεί σου νυψώσει. λλ’ ς τρόπαιον καί πλον προσμάχητον, περιφρούρει τε καί σκέπε τ σ χάριτι, τούς σοί κράζοντας· χαρε, Ξύλον μακάριον.

Ο ΚΔ’ (24) Οκοι

γγελοι ορανόθεν οράτως κυκλοσι, Σταυρόν τόν ζωηφόρον ν φόβ (τρίς) καί φωτοπάροχον χάριν λαμπρς παρεχόμενον, νν τος πιστος βλέποντες, ξίστανται καί στανται βοντες πρός ατόν τοιατα·

Χαρε Σταυρέ, οκουμένης φύλαξ·
χαρε, δόξα τς κκλησίας.

Χαρε, πηγάζων φθόνως άματα·
χαρε, φωτίζων το κόσμου τά πέρατα.

Χαρε, ξύλον ζωομύριστον, καί θαυμάτων θησαυρέ·
χαρε, συνθετοτρισόλβιε, καί χαρίτων παροχε.

Χαρε, τι πάρχεις ποπόδιον θεον·
χαρε, τι τέθης ες προσκύνησιν πάντων.

Χα
ρε κρατήρ το νέκταρος μπλεως·
χαρε, λαμπτήρ τς νω λαμπρότητος.

Χαρε, δι’ ο ελογεται κτίσις·
χαρε, δι’ ο προσκυνεται Κτίστης.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Βλέπουσα
λένη αυτήν ν φέσει, φησί τ Βασιλε θαρσαλέως· Τό παμπόθητόν σου τς ψυχς εχερέστατόν μου τ σπουδ φαίνεται· ζητοσα γον τό κράτιστόν σοι τρόπαιον, ς λέγεις, κράζω·

λληλούϊα.

Γνσιν γνωστον πρώην Βασίλισσα γνοσα, βόησε πρός τούς πουργοντας· κ λαγόνων τς γς ερεν ν τάχει, καί δοναι τόν Σταυρόν σπεύσατε, πρός ν δοσα φησεν ν φόβ, πλήν κράζουσα οτω·

Χαρε, χαρς τς ντως σημεον·
χαρε, ρς τς ρχαίας λύτρον.

Χαρε, θησαυρός ν τ γ φθόν κρυπτόμενος·
χαρε, φανείς ν τος στροις τυπούμενος.

Χαρε, τετρακτινοπύρσευτε καί πυρίμορφε Σταυρέ·
χα
ρε, κλμαξ ψοστήρικτε, προοραθεσά ποτε.

Χαρε, τό τν γγέλων γαληνόμορφον θαμα·
χαρε, τό τν δαιμόνων πολυστένακτον τραμα.

Χαρε, τερπνόν το Λόγου κειμήλιον·
χαρε, πυρός τς πλάνης σβεστήριον.

Χαρε, Σταυρέ, πορούντων προστάτα·
χαρε, στερρέ εδρομούντων λεπτα.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Δύναμις το Ξύλου, πιδέδεικται τότε, πρός πίστωσιν ληθ τος πσι· καί τήν φωνόν τε καί νεκράν πρός ζωήν νέστησε, φρικτόν θέαμα τος μέλλουσι καρποσθαι σωτηρίαν, ν τ μέλπειν οτως·

λληλούϊα.

χουσα λένη, τ ήττητον πλον, νέδραμε πρός τόν ταύτης γόνον· δέ, μέγα σκιρτήσας εθύς, πιγνούς τόν μέγιστον Σταυρόν χαιρε, καί λμασιν ς σμασιν, βόα πρός ατόν τοιατα·

Χαρε Σταυρέ, το φωτός δοχεον·
χαρε, Σταυρέ, τς ζως ταμεον.

Χαρε, δοτήρ χαρισμάτων το Πνεύματος·
χαρε, λιμήν ποντοπόρων χείμαστος.

Χαρε, τράπεζα, βαστάζουσα σπερ θμα τόν Χριστόν·
χαρε, κλμα, βότρυν πέπειρον φέρον ονον μυστικόν.

Χαρε, τι τά σκπτρα τν νάκτων φυλάττεις·
χαρε, τι τάς κάρας τν δρακόντων συνθλάττεις.

Χα
ρε, λαμπρόν τς πίστεως γνώρισμα·
χαρε, παντός το κόσμου διάσωσμα.

Χαρε, Θεο πρός θνητούς ελογία·
χαρε, θνητν πρός Θεόν μεσιτεία.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Ζλον νδοθεν θεον, λένη λαβοσα, ζήτησε καί ερε σπουδαίως, τόν ν γ κρυπτόμενον Σταυρόν, καί δεικνύμενον ν οραν νακτι· ν ψωσε· καί βλέπων τό πολίτευμα, ν πίστει φη·

λληλούϊα.

λιόμορφος φθη, Σταυρός ν τ κόσμ, καί πάντες φωτισμο μπλησθέντες, καί δραμόντες ς πρός στέρα, θεωροσι τοτον ς καλν ατιον, ν τας χερσί τας θείαις ψωθέντα· ν μνοντες επον·

Χαρε, αγή νοητο λίου·
χαρε, πηγή κενώτου μύρου.

Χαρε, το δάμ καί τς Εας νάκλησις·
χαρε, τν ρχόντων το δου νέκρωσις.

Χαρε, τι νυψούμενος, συνανυψος νν μς·
χαρε, τι προσκυνούμενος, καθαγιάζεις τάς ψυχάς.

Χα
ρε, τν ποστόλων κοσμοκήρυκτον κλέος·
χαρε, τν θλοφόρων εμενέστατον σθένος.

Χαρε Σταυρέ, βραίων λεγχος·
χαρε, πιστν νθρώπων παινος.

Χαρε, δι’ ο κατεβλήθη δης·
χαρε, δι’ ο νατέταλκε χάρις.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Θεοβράβευτον Ξύλον, θεωρήσαντες πάντες, τ
τούτου νν προσέλθωμεν σκέπ· καί ς πλον κρατοντες ατό, δι’ ατο τροπομεν τν χθρν φάλαγγας, καί ψαύοντες τόν ψαυστον, τος χείλεσιν ατ βομεν·

λληλούϊα.

δε φς ορανόθεν, Κωνσταντνος Μέγας, δεικνύμενον Σταυρο τό σημεον, δι’ στέρων, ν καί νικν πολεμίων πληθύν, σπευσε τό Ξύλον φανερσαι, καί βοσαι πρός ατό τοιατα·

Χαρε, βουλς τς ρρήτου πέρας·
χαρε, λαο εσεβοντος κέρας.

Χαρε, πολεμίων τρέπων τάς φάλαγγας·
χαρε, φλόξ καθάπερ φλέγων τούς δαίμονας.

Χα
ρε, σκπτρον πουράνιον το Βασιλέως το στρατο·
χαρε, τρόπαιον ήττητον το φιλοχρίστου στρατο.

Χαρε, τν βαρβάρων τήν φρύν καταβάλλων·
χαρε, τν νθρώπων τάς ψυχάς περιέπων.

Χαρε, κακν πολλν μυντήριον·
χα
ρε, καλν πολλν βραβευτήριον.

Χαρε, δι’ ο Χριστοφόροι σκιρτσι·
χαρε, δι’ ο ουδαοι θρηνοσι.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Κλμαξ ορανομήκης, Σταυρός το Κυρίου γένετο, τούς πάντας νάγων, πό γς πρός ψος ορανο, το χορος γγέλων συνοικεν πάντοτε, φέντας τά νν ντα ς μή ντα, καί εδότας ψάλλειν·

λληλούϊα.

Λάμψας φς πί πσιν, Σωτήρ τος ν δη, φώτισας τούς κάτω κειμένους· πυλωροί δέ δου τήν αγήν μή νέγκαντές σου, ς νεκροί πεπτώκασιν· ο τούτων δέ ρυσθέντες, νν ρντες τόν Σταυρόν βοσι·

Χαρε, νάστασις τεθνεώτων·
χαρε, παράκλησις τν πενθούντων.

Χαρε, τν ταμείων το δου κένωσις·
χαρε, Παραδείσου τρυφς πόλαυσις.

Χαρε, ράβδος ποντίσασα τόν Αγύπτιον στρατόν·
χαρε, αθις, ποτίσασα σραηλίτην λαόν.

Χαρε, μψυχον Ξύλον, το Λστο σωτηρία·
χαρε, εοσμον ρόδον, εσεβν εωδία.

Χαρε, τροφή πεινώντων ν πνεύματι·
χαρε, σφραγίς, ν λαβον νθρωποι.

Χαρε Σταυρέ, μυστηρίων θύρα·
χαρε, ξ ο ρεθρα χέονται θεα.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Μέλλοντος Μωϋσέως, τό πολύμοχθον γένος λυτρώσασθαι κ το λυμενος, πεδόθης ς ράβδος ατ, λλ’ γνώσθης τούτ καί Θεο σύμβολον· διόπερ κατεπλάγη σου Σταυρέ, τήν δυναστείαν κράζων·

λληλούϊα.

Νόμον ν Σιναί, τ Θεόπτ δούς πάλαι, Σταυρ θελοντί προσηλοται, πέρ νόμων νόμως νδρν, καί κατάραν νόμου παλαιάν λυσεν, να Σταυρο τήν δύναμιν ρντες, παντες νν βομεν·

Χαρε, νόρθωσις πεπτωκότων·
χαρε, κατάπτωσις κοσμολάτρων.

Χαρε, ναστάσεως Χριστο τό γκαίνισμα·
χαρε, μοναζόντων τό θεον ντρύφημα.

Χαρε, δένδρον εσκιόφυλλον, φ’ ο σκέπονται πιστοί·
χαρε, Ξύλον προφητόφθεγκτον, πεφυτευμένον ν γ.

Χαρε, τς Βασιλείας κατ’ χθρν συμμαχία·
χαρε, τς πολιτείας κραταιά προστασία.

Χαρε, Κριτο δικαίου φανέρωσις·
χαρε, βροτν πταιόντων κατάκρισις.

Χα
ρε Σταυρέ, ρφανν ντιλπτορ·
χαρε Σταυρέ, πλουτιστά τν πενήτων.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Ξένον θαμα δόντες, ξένον βίον βιμεν, τόν νον ες ορανόν νυψοντες· διά τούτο γάρ ν τ Σταυρ Χριστός πάγη, καί σαρκί πέπονθε, βουλόμενος λκσαι πρός τό ψος, τούς ατ βοντας·

λληλούϊα.

λος λθεν ξ ψους, τήν Θεότητα χων, μόνος προαιώνιος Λόγος· καί τεχθείς κ Παρθένου Μητρός, καί φανείς τ κόσμ ταπεινός νθρωπος, Σταυρόν καταδεξάμενος, ζώωσε τούς ατ βοντας.

Χαρε Σταυρέ, τς ερήνης πλον·
χα
ρε, βαλβίς τν δοιπορούντων.

Χαρε, σωζομένων σοφία καί στήριγμα·
χαρε, πολλυμένων μωρία καί σύντριμμα.

Χαρε, εκαρπον, θάνατον καί ζωηφόρον φυτόν·
χαρε νθος, περ νθησε τήν σωτηρίαν μν.

Χαρε, τι συνάπτεις τά ν γ σύν τος νω·
χαρε, τι φωτίζεις τάς καρδίας τν κάτω.

Χαρε δι’ ο φθορά ξωστράκισται·
χαρε, δι’ ο λύπη φάνισται.

Χαρε, καλν μυριάριθμος λβος·
χαρε, πιστν μυριώνυμος εχος.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Πέπτωκε τν δαιμόνων παμβέβηλος φάλαγξ, καί γένος τν βραίων σχύνθη, προσκυνούμενον τόν Σταυρόν παρά πάντων, μετά πόθου βλέποντες, εί δέ ναβλύζοντα άματα τος κβοσιν·

λληλούϊα.

Ρεύματα συνεστάλη, λογισμν κακοδόξων παγέντος σου Χριστέ πί ξύλου· ποροσι γάρ ντως τό, Πς καί Σταυρόν πέστης, καί φθοράν πέφευγας· μες δέ τήν νάστασιν δοξάζοντες ναβομεν.

Χαρε, σοφίας Θεο τό ψος·
χαρε, προνοίας Ατο τό βάθος.

Χαρε, μωρολόγων λόγων γνοια·
χαρε, μαντιπόλων φρόνων πώλεια.

Χαρε, τι τήν νάστασιν μφανίζεις το Χριστο·
χαρε, τι τά παθήματα νακαινίζεις Ατο.

Χαρε, τν πρωτοπλάστων τήν παράβασιν λύσας·
χαρε, το Παραδείσου τάς εσόδους νοίξας.

Χαρε Σταυρέ, τος πσι σεβάσμιε·
χαρε, θνν πίστων ντίπαλε.

Χαρε Σταυρέ, ατρέ τν νοσούντων·
χαρε, εί βοηθέ τν βοώντων·

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Σσαι θέλων τόν κόσμον, το κόσμου κοσμήτωρ, κατλθε πρός ατόν πορρήτως· καί Σταυρόν πέστη, Θεός ν, δι’ μς, τά πάντα καθ’ μς δέχεται· διό καί λυτρωσάμενος μς, κούει παρά πάντων·

λληλούϊα.

Τεχος τς οκουμένης, Σταυρέ ζωηφόρε, πόρθητον καί θεον νοομεν· γάρ το ορανο καί τς γς, κατασκευάσας σέ Ποιητής τάννυσι τάς χερας, ξένον κουσμα· καί παντας κφωνεν διδάσκει.

Χαρε, βάσις τς εσεβείας·
χαρε, τό νκος τς κληρουχίας.

Χαρε, μαλήκ νοητόν τροπούμενος·
χαρε, ακώβ τας χερσί προτυπούμενος.

Χαρε, σύ γάρ νεμόρφωσας τάς παλαιτάτας σκιάς·
χαρε, σύ γάρ νεπλήρωσας προφητοφθέγκτους φωνάς.

Χαρε, τόν Σωτρα τν πάντων βαστάσας·
χαρε, τόν φθορέα τν ψυχν καταργήσας.

Χαρε, δι’ ο γγέλοις νώθημεν·
χαρε, δι’ ο φωτί κατηυγάσθημεν.

Χαρε, σέ γάρ προσκυνομεν τιμντες·
χαρε, σοί γάρ προσφωνομεν, βοντες·

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

μνος πας μειοται, συνακολουθεν θέλων, τ πλήθει τν πολλν σου θαυμάτων· γκωμίων πληθύν καί γάρ ν προσάξωμέν σοι, Σταυρέ τίμιε, οδέν τελομεν ξιον, ν δέδωκας μν· λλ’ ον βομεν·

λληλούϊα.

Φωτοπάροχον αγλην, τος ν σκότει δωρεται, Σταυρός ζωοδώρητος οτος· τό γάρ ϋλον δέδεικται φς, καί πρός γνσιν θείαν δδουχε παντας· ψο δέ νν ψούμενος τόν νον μν, ναμέλπειν ταύτα·

Χαρε, φωστήρ, τος ν σκότει φαίνων·
χαρε, στήρ, τόν κόσμον αγάζων.

Χαρε, στραπή, χριστοκτόνους μβλύνουσα·
χαρε, βροντή τούς πίστους κπλήττουσα.

Χαρε, τι κατελάμπρυνας ρθοδόξων τούς χορούς·
χαρε, τι κατηδάφισας τν εδώλων τούς βωμούς.

Χαρε, οπερ τύπος ορανόθεν φάνη·
χαρε, οπερ χάρις πονηρίας λαύνει.

Χαρε, σαρκός σημαίνων τήν νέκρωσιν·
χαρε, παθν κτείνων πέγερσιν.

Χαρε, ν Χριστός σταυρώθη·
χαρε, δι’ ο πς κόσμος σώθη.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

Χάριν δο
ναι θελήσας, Χριστός τος νθρώποις, τάς χερας πί Ξύλου κτείνει, καί τά θνη πάντα συγκαλε, καί βασιλείαν πσιν ορανν δίδωσι, τος μέλπουσι τόν μνον παξίως, καί πιστς βοσιν·

λληλούϊα.

Ψάλλοντές σου τόν μνον, εφημομεν κ πόθου, ς μψυχον Κυρίου σε Ξύλον· πί σοί γάρ παγείς ν σαρκί, δεσπόζων τν δυνάμεων, γίασεν, δόξασεν, δίδαξε βον σοι τατα·

Χαρε Σταυρέ, νοητή ρομφαία·
χαρε, γίων γιον βλέμμα.

Χαρε, Προφητν καί Δικαίων προκήρυγμα·
χαρε, το Χριστο λαμπροφόρον στρατήγημα.

Χα
ρε, κάλλος καί διάδημα βασιλέων εσεβν·
χαρε, κράτος καί χύρωμα ερέων ελαβν.

Χαρε, τς ληθείας εκλεέστατος κόσμος·
χαρε, τς σωτηρίας ετυχέστατος ρμος.

Χαρε, φαιδρόν πάντων γλάϊσμα·
χαρε, υἱῶν τς γαρ φυγάδευμα.

Χαρε, φωτός κηράτου λυχνία·
χαρε, ψυχς τς μς θυμηδία.

Χαρε, Ξύλον μακάριον.

πανύμνητον Ξύλον, τό βαστάσαν τόν πάντων γίων, γιώτατον Λόγον (τρίς)· δεδεγμένον μν τάς λιτάς, πό πάσης ρσαι συμφορς παντας καί αωνίου λύτρωσαι κολάσεως τούς σοί βοντας·

λληλούϊα.