Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου

 –«Ο δε ουκ ήθελεν, αλλά απελθών έβαλεν αυτόν εις φυλακήν έως ου αποδώ το οφειλόμενον »

Απόστολος: Α΄ Κορ. Θ΄ 2 – 12

Ευαγγέλιο: Ματθ. ΙΗ΄ 23 – 35

«Ο δε ουκ ήθελεν, αλλά απελθών έβαλεν αυτόν εις φυλακήν έως ου αποδώ το οφειλόμενον » (Ματθ. ΙΗ΄ 30)

Η βασιλεία των ουρανών, μας λέει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, μοιάζει μ’ ένα βασιλιά, που θέλησε να του δώσουν απολογισμό οι δούλοι του. Μόλις, λοιπόν, άρχισε να κάνει το λογαριασμό, του φέρανε κάποιο, που όφειλε δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή δεν μπορούσε να τα επιστρέψει, ο κύριός του διέταξε να πωλήσουν τον ίδιο, την γυναίκα του, τα παιδιά του κι όλα τα υπάρχοντά του και να του δώσουν το ποσό από την πώληση. Ο δούλος τότε έπεσε στα πόδια του κυρίου του, τον προσκυνούσε κι έλεγε: « δείξε μου μακροθυμία και θα σου δώσω όλα τα χρέη μου πίσω». Τον λυπήθηκε ο κύριός του και τον άφησε να φύγει· του χάρισε μάλιστα και το χρέος. Βγαίνοντας, όμως, έξω αυτός ο δούλος, βρήκε ένα από τους συνδούλους του, που του όφειλε μόνο εκατό δηνάρια. Τον έπιασε από το λαιμό και τον έσφιγγε να τον πνίξει, λέγοντάς του: « ξόφλησέ μου αυτά που μου χρωστάς». Ο σύνδουλός του τότε έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε: « δείξε μου μακροθυμία και θα σου τα ξεπληρώσω». 

Εκείνος όμως δεν δεχόταν, τον αρπάζει οργίλος από τον λαιμό, τον τραντάζει, τον πιέζει άσπλαχνα και απαιτεί σκληρά, βίαια, ανυπόμονα εκείνη την στιγμή, το οφειλόμενο ποσό. Και επειδή αδυνατεί να το ξοφλήσει, τον στέλνει στην φυλακή ώσπου να ξεπληρώσει το ποσό, που του χρωστούσε. Θλιβερή και αποτρόπαια η πράξη αυτή του συνδούλου του, μετά μάλιστα και από την εξαιρετική ευεργεσία, που μόλις του είχε γίνει από το βασιλιά της σημερινής παραβολής.

Η έκταση, δυστυχώς, την οποία καταλαμβάνει η αχαριστία, είναι πολύ μεγάλη σ’ όλες τις εποχές και σήμερα ακόμα. Και συμβαίνει αυτό, γιατί στην πλειονότητά μας οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές. Είμαστε απελπιστικά εγωπαθείς, φίλαυτοι, ατομιστές. Το εγώ κυριαρχεί στη ζωή μας και μας στενεύει τόσον πολύ τον ορίζοντα της ψυχής, ώστε δεν μπορούμε να δούμε έξω από τα του εαυτού μας τίποτε, μετά από κάθε ευεργεσία που απολαμβάνουμε. Παρακαλούμε και ικετεύουμε θερμότατα τον Θεό ή τους ανθρώπους, όταν έχουμε την ανάγκη τους. Και ως τότε είμαστε ευγενέστατοι, ταπεινοί στην ικεσία μας και δείχνουμε πλήρη εξάρτηση από αυτούς. Μόλις όμως επιτύχουμε το ζητούμενο, γινόμαστε αγνώριστοι. Γινόμαστε αγενέστατοι, ψυχροί και αδιάφοροι προς τον ευεργέτη μας

Πράγματι, τι φοβερό κακό είναι η αχαριστία, η μαύρη αγνωμοσύνη προς τον κάθε ευεργέτη, αλλά κυρίως προς τον μεγάλη ευεργέτη, τον Σωτήρα και Θεό μας. Και τι μεγάλη, λαμπρή, υπέροχη και αγία αρετή η ευγνωμοσύνη. Η πρώτη αποδεικνύει τον άνθρωπο κατώτερο και από τα κτήνη, παρ’ όλο που πολλά και από τα ζώα και από αυτά τα άγρια θηρία, είναι στιγμές που ευγνωμονούν τους ευεργέτες τους. Η ευγνωμοσύνη υψώνει ως τους αγγέλους, τους ανθρώπους. Η αχαριστία, καθιστά τον αχάριστο άνθρωπο , ανάξιο των δωρεών του Θεού. Η ευγνωμοσύνη του εξασφαλίζει και μεγαλύτερες δωρεές και ευεργεσίες. Συνηθισμένο κακό η αχαριστία, κακία θεομίσητος και ελεεινή. Σπάνια η αρετή της ευγνωμοσύνης. Και η ατυχία είναι ότι εύκολα οι άνθρωποι ζητούμε και εύκολα λησμονούμε.

Αλήθεια, έχουμε ποτέ αναλογισθεί κι εμείς πόσο βαρειά είναι και η δική μας πνευματική οφειλή προς τον Θεό και άρα ποια τιμωρία μας περιμένει; Έχουμε ποτέ επιμετρήσει τις αμαρτίες μας ή μήπως θεληματικά τις αγνοούμε και εθελοτυφλούμε, προσθέτοντας ενοχή στις ενοχές μας; Μια ζωή ολόκληρη αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού και χρεωνόμαστε. Με τα ανεξέλεγκτα βλέμματά μας, τους απρεπείς λογισμούς, τα τόσο εύκολα και συχνά ολισθήματα της γλώσσας και τις ποικίλες έκνομες πράξεις. Κι ενώ ο Θεός μας χαρίζει χρόνια ζωής και ειρηνικούς καιρούς, εμείς τα κατασπαταλούμε άσκοπα και αμαρτωλά. Κι ενώ μας προσφέρει τάλαντα, ποικίλα χαρίσματα και ικανότητες, εμείς τα οικειοποιούμαστε, επιδιώκοντας προσωπικά ωφελήματα και εγωιστική δόξα. Μας εμπιστεύεται ενίοτε χρήματα, μόρφωση και κοινωνική θέση κι εμείς τα καταχρόμαστε με ιδιοτέλεια. Γι’ αυτό κι εμείς, θα πρέπει να συγχωρούμε και να μην κρατάμε κακία, για συνανθρώπους μας, που τυχόν να φάνηκαν αγνώμονες και αχάριστοι απέναντί μας. Από την στιγμή που καταλαβαίνουν το λάθος τους και προσπέφτουν στα πόδια μας και ζητούν ειλικρινά συγνώμη θα πρέπει να δίνουμε αυτή την συγνώμη. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πεισμώνουμε, να δυστροπούμε για να τους ταπεινώνουμε.

Είναι λυπηρό να ακούμε για παιδιά που φέρονται με αχαριστία και αγνωμοσύνη προς αυτούς τους γονείς τους, που μόχθησαν και κοπίασαν σκληρά για να τα μεγαλώσουν και να τα αναδείξουν. Πόσοι άλλοι δεν κάμνουν το ίδιο προς τους καθ’ οιονδήποτε τρόπο ευεργέτες και άλλοτε προστάτες τους και πόσοι πολλοί είναι οι αχάριστοι έναντι των κυρίως ευεργετών τους. Η μεγαλύτερη όμως αχαριστία είναι αυτή προς τον πανάγαθο Θεό μας και ευεργέτη μας, στον Οποίο μερικοί γυρίζουν τις πλάτες και Τον λησμονούν. Ούτε ένα ευχαριστώ δεν λένε οι αχάριστοι αυτοί προς τον Πλουσιόδωρο Πατέρα και Κύριο, που κυριολεκτικά τους γεμίζει με τα πνευματικά και υλικά αγαθά Του κάθε ώρα και στιγμή. Και η αλήθεια είναι ότι, μόνο κοντά στον Θεό μπορούμε να βρούμε την γαλήνη και την ηρεμία.

Είναι γεγονός ότι όταν μας περιζώνουν ανάγκες και μας συνθλίβουν δυσάρεστα γεγονότα, τότε καταφεύγουμε ικετευτικά προς τον Θεό και εκλιπαρούμε την προστασία Του και Τον παρακαλούμε να μας απαλλάξει από τα θλιβερά του βίου περιστατικά. Τότε, ενθυμούμαστε την συχνή και θερμή προσευχή. Τότε προστρέχουμε στις εκκλησίες. Τότε θυμούμαστε τις παρακλήσεις, τα τάματα, τις υποσχέσεις, τις γονυκλισίες, τις νηστείες και τις πράξεις ευλαβείας. Όταν, όμως, ο κίνδυνος παρέλθει, όταν η ανάγκη πάψει να μας κρατά σε αγωνία κι όταν ο πριν κατασκότεινος ουρανός αρχίζει να φωτίζεται, τότε λησμονούμε τον ευεργέτη μας. Όλα αυτά μπορούν να θεωρηθούν υπερβολικά. Δυστυχώς, όμως, η ιστορία είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας για την αλήθεια και ακρίβειά τους.

Αδελφοί μου! Μετά από όλα αυτά, ας μείνει μακριά μας η αχαριστία, το άθλιο νόσημα αυτό της ψυχής. Αντίθετα, ας ανθεί και καρποφορεί μέσα μας πάντοτε η θερμή, η εγκάρδια, η συνεχής και έμπρακτη ευγνωμοσύνη προς όσους μας ευεργετούν και πιο πολύ προς τον Πανευεργέτη μας Θεό. Γιατί αυτός μας χαρίζει τα πρόσκαιρα και τα αιώνια, την ζωή, την υγεία, την λύτρωση και την αιώνια σωτηρία. «Αυτώ η δόξα και η ευλογία και η τιμή εις τους αιώνας ». Αμήν.

Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος

Κύρηγμα Κυριακή Ι Ματθαίου

Μπροστά σε ένα ανθρώπινο δράμα βρίσκεται ο Κύριός μας, αδελφοί μου Χριστιανοί, όπως διηγείται το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ένας τραγικός πατέρας πλησιάζει και Τον παρακαλεί να θεραπεύσει το παιδί του, το οποίο υποφέρει, ευρισκόμενο υπό την επήρεια δαιμονικών δυνάμεων. Ο άνθρωπος αυτός εκφράζει το παράπονό του για το γεγονός ότι οδήγησε το παιδί του και ενώπιον των Μαθητών, οι οποίοι, όμως, δε μπόρεσαν να το λυτρώσουν από την δύναμη του σατανά. Ο Κύριος ήλεγξε την ελλειμματική πίστη τόσο του πατέρα, όσο και των Μαθητών και αφού επετίμησε το δαιμονικό πνεύμα ελευθέρωσε το παιδί και το παρέδωσε υγιές στην οικογένειά του. Οι Μαθητές εξέφρασαν την απορία τους για την αδυναμία τους να θεραπεύσουν το δαιμονισμένο παιδί και ο Κύριος την απέδωσε στην προβληματική τους πίστη, ενώ επεσήμανε πως η αληθινή και απόλυτη πίστη είναι ικανή να επιτελέσει σημεία θαυμαστά και υπέρλογα.

Ο προβληματικός χαρακτήρας της πίστης των Μαθητών μάς δίδει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε το γεγονός της πίστης και να το εξετάσουμε υπό το πρίσμα της σημερινής πραγματικότητας, να το

φέρουμε στα μέτρα της δικής μας πίστης, ως Ορθοδόξων Χριστιανών, μελών της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας, «Πιστεύω» σημαίνει εμπιστεύομαι, αποδέχομαι, συναινώ. Αποδέχομαι ότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι η εγγύηση της προσωπικής μου καταξίωσης, δικαίωσης και λύτρωσης. Εμπιστεύομαι σ’ Εκείνον τη ζωή μου όλη, με τις χαρές και τις λύπες της, με τα πάθη και τα προβλήματά της και αγωνίζομαι, με τη δική Του βοήθεια, με το δικό Του λόγο, να βρω την ελπίδα και να κατακτήσω την σωτηρία.

Η πίστη, στη γλώσσα του Αποστόλου Παύλου, ξεπερνά την έννοια της πιστότητας στο Θεό και της εμπιστοσύνης στο θέλημά Του. Αναλαμβάνει την έννοια της αξιοπιστίας εκείνου που δηλώνει άνθρωπος

του Θεού, έναντι των άλλων κι έναντι του Θεού. Η αξιοπιστία είναι αγαθό δυσεύρετο σήμερα, ενώ, συχνά, απουσιάζει και από τη ζωή και τους λόγους και των ανθρώπων της Εκκλησίας. Πόσο δύσκολο είναι να

βρεθεί σήμερα άνθρωπος που ο λόγος του να είναι συμβόλαιο, να ταυτίζεται και με τις προθέσεις του αλλά και με τις πράξεις του, να μη λειτουργεί ως επικάλυμμα υποκρισίας και κακότητας; Η αξιοπιστία είναι

ίδιον των ταπεινών ανθρώπων εκείνων που όντως έγιναν φορείς του Πνεύματος του Θεού, όντας ειλικρινείς διάκονοί του και όχι αδίστακτοι υπηρέτες του άκρατου εγωισμού, της φιλαυτίας και της κενότητάς τους,

στο βωμό των οποίων είναι ικανοί να θυσιάσουν σχέσεις αγάπης και αλληλεγγύης, αλλά και να προδώσουν δεσμούς πνευματικούς.

Άραγε, αγαπητοί μου, πιστεύουμε στην εποχή μας; Είμαστε αξιόπιστοι έναντι Θεού και ανθρώπων, εμείς που δηλώνουμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που εκκλησιαζόμαστε και τηρούμε με ευλάβεια τα θρησκευτικά σχήματα και τις συμβατικές προς την Εκκλησία μας υποχρεώσεις; Πιστεύουμε πραγματικά και πώς εκφράζουμε την πίστη μας αυτή;

Προ ετών,. δημοσιεύθηκε μια πρωτότυπη δημοσκόπηση, με γενικό τίτλο «Σε ποιόν Θεό πιστεύουμε;»1. Τα προϊόντα της έρευνας αποκαλύπτουν την αληθινή εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά στον τρόπο και στην έκφραση της θρησκευτικής πίστης. Το συντριπτικό ποσοστό των ερωτηθέντων, για την ακρίβεια το 91,6%, δήλωσε ότι πιστεύει στο Θεό. Την ίδια στιγμή το 57,8% αποδέχεται την ύπαρξη των ψυχών και το 57% την ύπαρξη του σατανά. Στην μετά θάνατον ζωή πιστεύει το 46,7% και ακόμη μικρότερο, 45,5%, στην Δευτέρα Παρουσία και στη μέλλουσα κρίση. Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό πιστεύει, τέλος, στην μετεμψύχωση, στα φαντάσματα, στην αστρολογία και στα μέντιουμ.

Τα αποτελέσματα της έρευνας αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, ότι οι νεοέλληνες χαρακτηριζόμαστε από βαθιά και ανησυχητική σύγχυση όσον αφορά στο τί και πώς πιστεύουμε. Παρατηρείται το φαινόμενο ν’

αποδεχόμαστε είτε αυτά που μπορούν να δικαιολογηθούν και να ερμηνευτούν από την κρησάρα της λογικής μας, είτε αυτά που μπορεί να αντέξει η ασθενής και αδύναμη φύση μας. Αντί να προσαρμόζουμε τη

ζωή μας στο θέλημα του Θεού, προσαρμόζουμε τον Θεό στα μέτρα της δικής μας αδυναμίας, φτιάχνοντας, τελικά, τόσους Θεούς όσοι είμαστε κι εμείς. Αυτό, όμως, δε συνιστά γνήσια και αυθεντική πίστη, αλλά έναν

ιδιότυπο και επικίνδυνο πολυθεϊσμό.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς: να πιστεύουμε τα πάντα χωρίς έλεγχο; Την απάντηση δίδει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας: «Τί χρηστότερο από τις εντολές ή τί αληθέστερο από τις αλήθειες που νομοθέτης τους ήταν ο

ίδιος ο Θεός; Αυτός και καθοδηγητής, αφού Αυτός μόνος είναι η αλήθεια, Αυτός ο μόνος αγαθός»2.

Η γνήσια και αυθεντική πίστη, αδελφοί μου, είναι αυτή που πραγματώνεται χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς τους κανόνες που υπαγορεύει η ατελής ανθρώπινη λογική που απαιτεί να δει για να πιστέψει. Μια πίστη που, όταν λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, έχει ως αμοιβή να δει, τελικά, αυτό που προσδοκά.

ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΠΗΓΗ: https://www.sansimera.gr/articles/467

Δεσποτική εορτή, από τις μεγαλύτερες της Χριστιανοσύνης. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου, ημέρα των εγκαινίων του ομώνυμου ναού που ίδρυσε στο Θαβώρ η Αγία Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν ο Σωτήρης, η Σωτηρία, η Ευμορφία και η Μόρφω.

Όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (Ματθαίου ιζ' 1-13, Μάρκου θ' 2-12, Λουκά θ' 28-36), ο Χριστός πήρε μαζί του τους μαθητές του Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη και ανέβηκαν μαζί σ’ ένα βουνό, πιθανώς το Θαβώρ της Γαλιλαίας, για να προσευχηθούν. Οι τρεις μαθητές Του, κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο βουνό, κάθισαν να ξεκουραστούν κι έπεσαν σε βαθύ ύπνο.

Όταν ξύπνησαν, αντίκρισαν ένα απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο και τα φορέματά του ήταν λευκά σαν το χιόνι. Τον περιστοίχιζαν και συνομιλούσαν μαζί Του δύο άνδρες, ο Μωυσής και ο Ηλίας, δύο από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε ιδιαίτερα αισθητή από τους ανθρώπους η Θεότητα του Χριστού.

Εκκλησιαστικά

Μέχρι τον 4ο αιώνα η Μεταμόρφωση του Χριστού γιορταζόταν πριν από το Πάσχα, αλλά από την ημέρα των εγκαινίων του Ναού της Μεταμορφώσεως, τον οποίο έχτισε η Αγία Ελένη στο όρος Θαβώρ, επικράτησε ο εορτασμός του γεγονότος να γίνεται στις 6 Αυγούστου.

Μόνο την ημέρα της εορτής της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος κάμπτεται η αυστηρή νηστεία, που προηγείται του Δεκαπενταύγουστου, καθώς επιτρέπεται η ιχθυοφαγία.

Το απολυτίκιο της ημέρας:

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδύναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Λαογραφία

Στις αγροτικές περιοχές συνηθίζεται ανήμερα της Μεταμόρφωσης να προσκομίζονται στις εκκλησίες για να ευλογηθούν με ειδική ευχή τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς, τα οποία στη συνέχεια διανέμονται στο εκκλησίασμα.

Στις 6 Αυγούστου λήγουν οι «δρίμες», όπως ονομάζονται οι έξι πρώτες ημέρες του μήνα. Τις μέρες αυτές, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, επενεργούν ανεξιχνίαστες δυνάμεις και όποιος κάνει μπάνιο στη θάλασσα κινδυνεύει να πάθει μεγάλο κακό (ίσως να συνδέεται με τα μπουρίνια και τα μελτέμια), ενώ όποιος ή όποια πλένει ρούχα αυτά κινδυνεύουν να καταστραφούν. Μόνο αν ρίξει ένα καρφί στο νερό μπορεί να «καρφώσει» τις δρίμες και να τις εξουδετερώσει.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

            Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ μεγαλειώδη καὶ ἐντυπωσιακὰ θαύματα μᾶς παρουσιάζει τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ὄγδοης Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου περιγράφοντας τὸν χορτασμὸ τῶν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν σὲ μιὰ ἔρημη γωνιὰ τῆς παλαιστινιακῆς γῆς. Σύμφωνα μὲ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ὅταν ὁ Ἰησοῦς πληροφορήθηκε τὸν ἀποκεφαλισμὸ τοῦ Βαπτιστῆ Ἰωάννη ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο ἔρημο τόπο. Οἱ κάτοικοι τῶν γύρω περιοχῶν μόλις ἔμαθαν τὴν ἀναχώρησή του τὸν ἀκολούθησαν. Ὁ Κύριος βλέποντας τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος τὸ λυπήθηκε καὶ δὲν θέλησε νὰ τὸ ἀπογοητεύσει γιαυτὸ συνέχισε τὸ ἔργο του θεραπεύοντας ἀρρώστους καὶ διδάσκοντας τοὺς ἄλλους. Ὅμως ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ οἱ μαθητὲς ὑπενθύμισαν στὸν Χριστὸ ὅτι ἔπρεπε νὰ διώξει τὸν κόσμο γιὰ νὰ προμηθευθεῖ τρόφιμα. Ὁ Ἰησοῦς στρέφει τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ εὐλογεῖ καὶ κόβει τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δίνει στοὺς μαθητὲς γιὰ νὰ τὰ μοιράσουν στὸ πλῆθος!!! Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὄχι μόνο νὰ χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρὶς νὰ ὑπολογίζονται οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ἀλλὰ νὰ περισσέψουν καὶ δώδεκα κοφίνια γεμάτα.

           Οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τότε ἀλλὰ καὶ οἱ βιβλικοὶ θεολόγοι σήμερα ἐξηγοῦν τὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμὸς καὶ ἡ ἱκανοποίηση μόνο ἀπὸ θεϊκὸ οἶκτο κάποιων ἀνθρώπινων ἀναγκῶν. Κάθε φορὰ ποὺ διαβάζουμε ἕνα θαῦμα τῶν εὐαγγελίων πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἀποτελεῖ τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα ποιὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ποιὸ τὸ ἔργο Του. Ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς μεσσιανικῆς ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὀφθαλμοφανὴς στόχος τῶν εὐαγγελιστῶν. Ὅμως ἡ ἐπαλήθευση τῶν προφητικῶν προσδοκιῶν καὶ ἡ ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων καὶ τῶν ἀναγκῶν τοῦ φτωχοῦ καὶ καταπιεσμένου ἰουδαϊκοῦ λαοῦ δὲν εἶναι τὸ ζητούμενο τοῦ σημερινοῦ χριστιανοῦ. Ὁ σημερινὸς σκεπτόμενος ἄνθρωπος στέκεται ἀδιάφορος μπροστὰ στὶς εὐαγγελικὲς διηγήσεις τῶν θαυμάτων ἔστω καὶ ἂν θεωρητικὰ τὶς ἀποδέχεται. Ἡ δικαιολογία του σαφής. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀφηγήσεις εἶναι γνωστὲς καὶ παλιὲς ἀλλὰ δὲν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ καιροῦ μας. Καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία προβάλλει αὐτὲς τὶς μακρινὲς ἱστορίες τῶν εἴκοσι αἰώνων ὄχι μόνο γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει τί ἔγινε «τῷ καιρῷ ἐκείνω» ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ μᾶς μάθει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαχρονικὸς καὶ ἐπίκαιρος γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς καὶ τόπου. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀκουμπᾷ κάθε φορά ποὺ ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς πίστης γιὰ νὰ βλέπουμε τὴν ζωὴ μας μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Τὸ κάθε θαῦμα μᾶς ἀγγίζει κάθε φορά ποὺ μᾶς μεταγγίζει τὴν ζωντανὴ παρουσία καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ στὸ ἐδῶ καὶ τώρα τῆς καθημερινότητάς μας. Τότε βλέπουμε τὸν Θεὸ νὰ ἀπαντᾷ στὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς ἀνάγκες μας ἀλλά καὶ κατανοοῦμε τὴν σιωπή Του στὰ ἀνεκπλήρωτα ὄνειρα καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας.

           Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων ἀπὸ τὸν Χριστὸ δὲν ἔλυσε βέβαια τὸ πρόβλημα τῆς πείνας ποὺ ταλαιπωρεῖ ἀκόμη καὶ σήμερα ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς μας γιατί δὲν ἦταν αὐτὸς ὁ σκοπός του. Εἶναι ὅμως μιὰ ἠχηρὴ ἀπάντηση σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν τὸν Χριστιανισμό, ὅτι περιφρονεῖ, ὑποτιμᾷ καὶ καταπιέζει κάθε ὑλικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ τέτοια στάση ὁδηγεῖ στὴν μὴ ρεαλιστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς. Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ μᾶς λέει ὅτι εἴμαστε ὄντα ζωντανὰ ποὺ πεινᾶμε γιατί ὅτι ζεῖ ἔχει ἀνάγκες. Οἱ ὑλικές μας ἀνάγκες λοιπόν ἁγιάζονται ὅταν τὶς φέρνουμε μὲ ἐμπιστοσύνη μπροστὰ στὸν Θεό. Ἀκόμη καὶ οἱ καθημερινὲς ἀπασχολήσεις μας ἁγιάζονται «διὰ λόγου Θεοῦ καὶ ἐντέυξεως», ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος. Ἡ ἐγγύτητά μας μὲ τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ χάνουμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα ἀλλὰ νὰ τὴν παίρνουμε σοβαρὰ ὑπόψη. Δὲν πρέπει νὰ ὑποκαθιστοῦμε τὴν φροντίδα γιὰ τὸ σῶμα μὲ τὴν φροντίδα γιὰ τὴν ψυχή. Δὲν μποροῦμε νὰ δώσουμε γιὰ παράδειγμα σὲ ἕνα πεινασμένο ἀντὶ γιὰ ψωμὶ πνευματικὸ λόγο, γιατί τότε εἶναι σὰν νὰ τοῦ δίνουμε πέτρες. Δὲν μποροῦμε μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προσευχῆς νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν ἐργασία ποὺ μὲ αὐτὴ κερδίζουμε τὸ ψωμί μας μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια. Πεινᾶμε ὄχι μόνο γιὰ ψωμὶ ἀλλὰ ἔχουμε καὶ «λιμὸ τοῦ ἀκούσαι λόγον Κυρίου». Ἔτσι καταλαβαίνουμε πόσο ἐξαρτημένη εἶναι ἡ ζωή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐμεῖς ζητᾶμε καὶ Ἐκεῖνος μᾶς δίνει. Ἐκεῖνος προσφέρει καὶ ἐμεῖς δεχόμαστε καὶ εὐχαριστοῦμε. Αὐτὴ εἶναι ἴσως ἡ προέκταση τοῦ βαθύτερου νοήματος αὐτοῦ του θαύματος στὴν καθημερινότητά μας. Ἀμήν.

ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ / ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

6/ήμερη εκδρομική απόδραση με την ενοριακή Κοινότητα Λισβορίου

5 ημέρες κρουαζιέρας

EUPHORIC AEGEAN

Με την CELESTYAL CRUISE

και το κρουαζιερόπλοιο NEFELI 

16/09-21/09

ΣΜΥΡΝΗ-ΝΑΥΠΛΙΟ – ΧΑΝΙΑ – ΡΟΔΟΣ – ΤΣΕΣΜΕ

  1^η ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ  16/09. Συγκέντρωση στο χώρο του τελωνείου Μυτιλήνης. Μετά τον έλεγχο ταυτοτήτων/διαβατηρίων επιβίβαση στο πλοίο με προορισμό το Αϊβαλί. Μετά από μιάμιση ώρα ευχάριστου ταξιδιού φτάνουμε στα απέναντι παράλια. Άμεση αναχώρηση για την Σμύρνη, δείπνο, διανυκτέρευση.

 2^η ΗΜΕΡΑ 17/09 ΚΥΡΙΑΚΗ.  Μετά το πρωινό αναχωρούμε από το ξενοδοχείο με προορισμό το τελωνείο Σμύρνης, για την διαδικασία  επιβίβασης μας στο πλοίο. Αναχώρηση για Ναύπλιο στις 15.00

 3^η ΗΜΕΡΑ 18/09 ΔΕΥΤΕΡΑ.  Άφιξη στο ΝΑΥΠΛΙΟ  στις 09.00. Το Ναύπλιο ή Ανάπλι είναι πρωτεύουσα του νομού Αργολίδας της ανατολικής Πελοποννήσου.      Είναι μια από τις πιο γραφικές πόλεις της χωράς και υπήρξε πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους κατά την περίοδο 1828-1833.Το Ναύπλιο είναι γνωστό για το ΜΠΟΥΡΤΖΙ μικρό  φρούριο χτισμένο σε νησίδα μέσα στο λιμάνι.  Για το Παλαμήδι ενετικό φρούριο που δεσπόζει στην πόλη, το οποίο κατασκευάστηκε το 1687 από τους Βενετούς. Ο λόφος πάνω στο οποίο βρίσκεται έχει ύψος 216 μετρά και η ανάβαση στο Παλαμήδι γίνεται είτε μέσω αμαξωτής οδού είτε από μια σκάλα με πολλά σκαλοπάτια [αναφέρονται 999 σκαλιά].Αναχώρηση στις 21.00

 4^η ΗΜΕΡΑ 19/09 ΤΡΙΤΗ. Άφιξη στα ΧΑΝΙΑ στις 08.00. Τα Χανιά είναι παραλιακή πόλη της Βορειοδυτικής Κρήτης από τους σημαντικότερους λιμένες της και πρωτεύουσα του νομού Χανίων.

Είναι από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στην Ελλάδα, τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους ξένους επισκέπτες. Τα Χανιά συνδυάζουν απίστευτη φυσική ομορφιά με πλούσια ιστορία και σημαντική πολιτιστική παράδοση με άρτιες τουριστικές υποδομές. Αναχώρηση στις 18.00

 5^η ΗΜΕΡΑ 20/09 ΤΕΤΑΡΤΗ. Άφιξη στη ΡΟΔΟ στις 08.00. Η Ρόδος βρίσκεται στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, παγκοσμίως αναγνωρίσιμη, κοσμοπολιτική και παραδοσιακή. Διαχρονική και σύγχρονη φαντασμαγορική και απλή. Η Ρόδος θα σας συναρπάσει. Η παλιά πόλη της Ρόδου, το Μαναράκι, η Ακρόπολη της Λίνδου, η Αρχαιά Κάμιρος και η Αρχαιά  Ιαλυσός κοιλάδα με τις πεταλούδες, η Φιλέρημος. Ιστορία μεγάλη και αξιοθέατα αναρίθμητα. Η φύση σκανδαλώδεις γενναιόδωρη γη αυτό το νησί. Τεράστιες αμμώδεις παράλιες, σμαραγδένια νερά, κάστρα και αρχαίες πολιτείες. Ταξίδι στο νησί των Ιπποτών, το νησί του μυθικού Κολοσσού της Ρόδου, το νησί οπού οι Βυζαντινοί, Έλληνες, Ενετοί, Ιταλοί, Τούρκοι αφήσαν τη σφραγίδα τους. Εκεί οπού συναντιούνται οι θαλασσιοί δρόμοι του Αιγαίου και των Ακτών της Μέσης Ανατολής. Είναι από τους πιο περιζήτητους και δημοφιλής προορισμός της Ευρώπης. Αναχώρηση του πλοίου στις 17.00

  6^η ΗΜΕΡΑ 21/09 ΠΕΜΠΤΗ. Άφιξη στον ΤΣΕΣΜΕ στις 07.00.  Αποβίβαση από το κρουαζιερόπλοιο και επιβίβαση στο πούλμαν με προορισμό το Αϊβαλί με ενδιάμεση στάση για καφέ και φαγητό. Συγκέντρωση στο χώρο του τελωνείου και αναχώρηση για Μυτιλήνη.

ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ

*Εισιτήρια Μυτιλήνη – Αϊβαλί - Μυτιλήνη

* Μεταφορά με πούλμαν προς και από Σμύρνη

* 1 Διανυκτέρευση στη Σμύρνη με [ημιδιατροφή]

* H διαμονή σε καμπίνα της επιλογής σας [εσωτερική - εξωτερική]

* Τα λιμενικά τέλη

* Πλήρης διατροφή κατά την διάρκεια της κρουαζιέρας

* Πρόγραμμα ψυχαγωγίας στο κρουαζιερόπλοιο

* Συνοδός αρχηγός του γραφείου μας

ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΕΠΙΣΗΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ

 Αναψυκτικά – ποτά – νερά – χυμοί – σε απεριόριστη ποσότητα, εκτός ουίσκι υψηλής ποιότητας.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ: Οι προαιρετικές εκδρομές που θα πραγματοποιηθούν στα κατά τόπους λιμάνια από το πλοίο, είσοδος σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους.

Τιμή σε δίκλινη εσωτερική καμπίνα  455 € συν 10€ για το λεωφορείο μεταφοράς στο λιμάνι.

Τιμή σε δίκλινη εξωτερική καμπίνα  495 € συν 10€ για το λεωφορείο μεταφοράς στο λιμάνι.

Πληροφορίες - κρατήσεις τηλ. 2251021357 / 2252071538 / 6947326231

2252071538  και 6947326231

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Το περιστατικό της θεραπείας δύο δαιμονισμένων μας διηγείται σήμερα ο ευαγγελιστής Ματθαίος, οι οποίοι κατοικούσαν σε μνήματα, έξω από την πόλη των Γαδαρηνών, και αποτελούσαν κίνδυνο για τους διερχόμενους ταξιδιώτες. Μόλις είδαν τον Χριστό, φώναξαν: “Τί έχεις μαζί μας, Ιησού, Υιέ του Θεού; ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;”. Ήταν τα δαιμόνια που μιλούσαν, και παρακαλούσαν τον Χριστό, αν τα διώξει, να τους επιτρέψει να πάνε στο κοπάδι των χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. “Πηγαίνετε”, τους λέει ο Ιησούς, και αμέσως άφησαν τους ανθρώπους και πήγαν στους χοίρους, και ολόκληρο το κοπάδι έπεσε στη θάλασσα και αφανίστηκε στα νερά. Τότε οι βοσκοί των χοίρων γύρισαν στην πόλη και διηγήθηκαν όσα είχαν συμβεί. Και σύσσωμος ο λαός βγήκε από την πόλη όχι για να υποδεχτεί τον Χριστό, αλλά για να Τον παρακαλέσει να φύγει από τα σύνορά τους, όπως και έγινε. Η περικοπή αυτή περιέχει δύο παράδοξα και αλληλοσυγκρουόμενα γεγονότα. Από τη μία μεριά, οι δαίμονες αναγνωρίζουν την θεότητα του Ιησού Χριστού και Τον παρακαλούν να τους λυπηθεί, ενώ από την άλλη, οι κάτοικοι της πόλεως αρνούνται να Τον δεχτούν. Τα δαιμόνια δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν ότι μπροστά τους βρίσκεται ο Υιός και Λόγος του Θεού, γι αυτό και τρέμουν την δίκαια κρίση Του. Τον παρακαλούν να μην τα στείλει από τώρα στο αιώνιο σκοτάδι, αλλά να τους επιτρέψει να μπουν στην αγέλη των χοίρων. Τον παρακαλούν γιατί, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα από την ιστορία του Ιώβ, δεν έχουν καμία εξουσία επάνω στην κτίση, ούτε βέβαια επάνω στους ανθρώπους, αν δε το επιτρέψει ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος προσβλέπει και αποσκοπεί στη σωτηρία μας. Έτσι ο Χριστός το επιτρέπει, θέλοντας να δείξει σε όλους ότι εκεί που ενεργούν τα δαιμόνια, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και πολλές φορές θανάσιμα, τόσο για την ψυχή όσο και για το σώμα. Από την άλλη μεριά, παρά την τόσο συγκλονιστική αποκάλυψη της θεότητας του Ιησού, παρά το θαύμα της θεραπείας των δύο δαιμονισμένων, ο λαός της πόλης αντί να δεχτεί τον Χριστό, όπως άλλοτε οι Σαμαρείτες, Του ζητάνε να εγκαταλείψει τα όρια της πόλης τους. Αντί να Του ζητήσουν να τους βοηθήσει θεραπεύοντας τους ασθενείς, όπως συνέβαινε σε κάθε τόπο από τον οποίο περνούσε, Του ζητάνε να φύγει χωρίς χρονοτριβή. Η στάση τους αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί, παρά ως γεγονός πνευματικής τύφλωσης και αναλγησίας. Παρόλο που έχουν μπροστά τους το θαύμα, αδυνατούν να πιστέψουν στον Χριστό. Φαίνεται πως πιο πολύ τους ενόχλησε ο χαμός των χοίρων, των οποίον σημειωτέον η εκτροφή απαγορευόταν από το Μωσαϊκό νόμο, αντί να τους συνετίσει και να τους οδηγήσει σε μετάνοια. Με τον τρόπο που συμπεριφέρονται αποδεικνύουν ότι μπορεί να μην διακατέχονται από δαιμόνια, αλλά είναι συντεταγμένοι με τα έργα του σκότους, είναι συμβιβασμένοι με την αμαρτία και την ανομία, και δεν επιθυμούν την πνευματική τους θεραπεία, ούτε να αλλάξουν τρόπο ζωής. Διότι, αν δέχονταν τον Χριστό στην πόλη τους, αν Τον δέχονταν στην καρδιά τους, έπρεπε να μετανοήσουν και να ακολουθήσουν την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Μη μας ξενίζει όμως το παράδειγμα των Γαδαρηνών. Ακούμε συχνά γύρω μας ανθρώπους να λένε, “αν δεν δω ένα θαύμα, δεν πιστεύω”, οι οποίοι στην ουσία αναζητούν άλλοθι για την δική τους απιστία έναντι του Θεού. Παρόλο που το θαύμα προϋποθέτει την πίστη, όπως βλέπουμε σε όλα όσα έκανε ο Χριστός, υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις θαυμάτων, σαν το σημερινό, που προσφέρονται για εκείνους που θέλουν να ενισχύσουν την πίστη τους. Κι όμως, ακόμα κι αν συμβεί στους ίδιους, στην πραγματικότητα δεν είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν, γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τρόπο ζωής. Και για τον λόγο αυτό, επειδή δεν μπορούν πλέον να δικαιολογηθούν, αρνούνται τον ίδιο το Χριστό και Τον εξορίζουν εντελώς από τη ζωή τους. Αλλά και στη δική μας, χριστιανική καθημερινότητα, συχνά δημιουργούμε στεγανά, είτε στον “προσωπικό” είτε στον εργασιακό μας χώρο, από τα οποία θεωρούμε ότι μπορούμε να περιορίσουμε τον Χριστό και να συμπεριφερθούμε όπως οι άλλοι των ανθρώπων. Αυτός είναι και ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς της εποχής μας, το να θεωρούμε δηλαδή ότι τα θρησκευτικά μας καθήκοντα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στο Ναό, είτε τις στιγμές που μόνοι μας προσευχόμαστε. Και όλες τις άλλες ώρες, σαν τους Γαδαρηνούς, επιδιδόμαστε σε ασχολίες από τις οποίες απουσιάζει το πνεύμα του Θεού. Ας προσέξουμε, λοιπόν, τους εαυτούς μας, ενώ μέσα στο Ναό δοξολογούμε τον Θεό, βγαίνοντας από εδώ να μη γίνουμε σαν τους αφιλόξενους και αντίθεους ανθρώπους της σημερινής περικοπής

 --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2010/06/27-6-2010.html

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός · ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ,

ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται » (Ματθ. 6,22)

 

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα ἐξαιρετικὸ δῶρο, μία ἀκτίνα τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ. Δίνει στὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἀρχικὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «Πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γέν. 1,28). Καὶ πράγματι, ὁ ἄνθρωπος κυριαρχεῖ ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ πάνω στὴ φύσι· παρουσιάζει τέτοιες κατακτήσεις πού, ἂν τὶς ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ λίθου θὰ ἔλεγαν κατάπληκτοι· «Ἐσεῖς εἶστε μικροὶ θεοί!».

«Ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες»(Ψαλμ. 81,6). Θεὸς ὁ ἄνθρωπος! Ἀλλ᾿ αἴφνης –ἀλλοίμονο!– ἡ σκηνὴ ἀλλάζει· βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ φτάνῃ σὲ ἀδιέξοδο. Μόλις ἀφήνει τὰ ἐπιστημονικὰ ἐργαστήρια κι ἀρχίζει νὰ ἐξετάζῃ ὄχι πλέον τὶς σχέσεις τῶν μορίων τῆς ὕλης, ἀλλὰ τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους,τότε χάνει τὸ φῶς του, βυθίζεται σὲ σκοτάδι, συγκρούεται μὲ τοὺς ἄλλους.

Δὲ βλέπετε; Προηγήθησαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι καὶ τόσοι τοπικοί, καὶ θὰ ἔπρεπεἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ πικρὰ πεῖρα νὰ ἀποστρέφεται κάθε πολεμικὴ ἐπιχείρησι· ἐν τούτοις νέες φλόγες πολέμου ἀνάβουν, νέα θύματα θρηνοῦνται· καὶ οἱ ἐξοπλισμοὶ ἐντείνονται. Ταλαίπωρη ἀνθρωπότης! Τὰ παιδιά σου ἀνακάλυψαν πῶς συμβιώνουν τὰ μόρια τῆς ὕλης, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν νὰ βροῦν τὸν τρόπο τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως τῶν λαῶν. Γι᾿ αὐτοὺς τοὺς σοφοὺς τοῦ αἰῶνος μας, ποὺ περιέπλεξαν καὶ τὰ πιὸ ἁπλᾶ ζητήματα, ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καὶ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία·  φάσκοντες εἶ ναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν »(῾Ρωμ. 1,21-22).Πῶς συμβαίνει αὐτό; Γιατί τόσο φῶς ἐκεῖ,τόσο σκοτάδι ἐδῶ; Στὸ ἐρώτημα ὑπάρχει ἀπάντησις, ἀλλὰ πόσοι τὴν προσέχουν; Αὐτὴ ἀποτελεῖ  τὸ μυστικὸ κλειδὶ ποὺ λύνει τὰ προβλήματα. Ἡ ἀπάντησι βρίσκεται στὸν στίχο 22, κεφάλαιο 6 τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου.

Εἶπεν ὁ Κύριος· «Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ  ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται» (Ματθ. 6,22). Κύριε, βοήθησέ μας στὸν στίχο αὐτὸν νὰκάνουμε μία μικρὴ ἀνάλυσι. Γιὰ νὰ δοῦμε κάτι, ἀγαπητοί μου, χρειαζόμαστε δύο πράγματα, φῶς καὶ μάτια.

Τὸ φῶς ἔχει βαθμῖδες· ἀπὸ τὸ φῶς μιᾶς πυγολαμπίδας μέχρι τὸ φῶς τοῦ ἥλιου, πόση διαφορά! Ποιός δὲν προτιμᾷ τὸν ἥλιο; Ἀλλὰ καὶ ποιός μέσ᾽ στὸ σκοτάδι δὲν θὰ ἤθελε νά ᾽χῃ ἕνα κερὶ γιὰ νὰ δῇ ποῦ βρίσκεται; Οὔτε ὅμως τὸ κερὶ οὔτε οἱ ἠλεκτρικὲς λάμπες οὔτε οἱ φάροι οὔτε οἱ προβολεῖς οὔτε κι αὐτὸς ὁ ἥλιος δὲν πρόκειται νὰ μᾶς χρησιμεύσουν, ἂν ἐμεῖς δὲν ἔχουμε μάτια ,ἤ, ἂν ἔχουμε μὲν μάτια, ἀλλ᾽ αὐτὰ ἔχουν ὑποστῆ ὀργανικὲς βλάβες ἀπὸ ὀφθαλμικὲς παθήσεις. Οἱ τυφλοὶ δὲ βλέπουν οὔτε τὸ μεσημέρι.Φῶς καὶ μάτια χρειάζεται τὸ σῶμα, γιὰ νὰ δῇ τὸν φυσικὸ κόσμο. Ἀλλὰ φῶς καὶ μάτια χρειάζεται καὶ ἡ ψυχή, γιὰ νὰ δῇ τὸν δικό της κόσμο.

Καὶ φῶς μὲν πνευματικό, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει. Δὲν εἶνε ἁπλὸ φῶς, εἶνε ἥλιος ὁλόκληρος· εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Ἐμπρὸς στὸ δικό του φῶς πόσο ἀσθενικὰ καὶ ὠχρὰ εἶνε τὰ φῶτα τῶν διαφόρων σοφῶν! Κύριε, ἄδυτε ἥλιε, «ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς» (Δοξολ.)!

Ἀλλ᾿ ὅπως τὸ σῶμα γιὰ νὰ δῇ ἔχει ἀνάγκηἀπὸ ὑγιῆ μάτια, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, γιὰ νὰ δῇ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ διακρίνῃ καὶ ν᾽ ἀπολαύσῃ τὴν ἀλήθεια, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὑγιῆ ἐσωτερικὴ ὅρασι· καὶ ἡ ὅρασις αὐτή, μὲ τὴν ὁποία βλέπει ἡ ψυχή, εἶνεὁ νοῦς. Αὐτὸς εἶνε ὁ ὀφθαλμός, ὁ «λύχνος» τοῦ ψυχικοῦ μας κόσμου. Εἶνε ὑγιὴς ὁ νοῦς μας, καθαρὸς δηλαδὴ ἀπὸ πάθη, πλάνες, προκαταλήψεις; τότε ἡ ψυχὴ βλέπει, θαυμάζει τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ἀγάλλεται. Δὲν εἶνε ὑγιὴς ὁ νοῦς μας; εἶνε δηλαδὴ ὑποδουλωμένος σὲ πάθη καὶ κακίες; τότε ἡ ψυχὴ ζῇ καὶ κυλιέται σὲ σκοτάδια· «ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου» ὁ σατανᾶς, «ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. 4,4).

 «Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός». Μεγάλο τὸ δίδαγμα ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ ῥητὸ αὐτό. Τὰ πάθη, στὰ ὁποῖα δουλεύει ὁ ἄνθρωπος, σὰν μαῦρα σύννεφα, σκοτίζουν τὴν πνευματική του ὅρασι· καὶ ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί ὁ μεγάλος ἐπιστήμων, ποὺ λύνει γρήγορα προβλήματα ἀλγέβρας, δὲν μπορεῖ νὰ λύσῃ ἕνα στοιχειῶδες πρόβλημα ἠθικῆς στὴ ζωή του. Ἐγκατέλειψε τὴν οἰκογένειά του, ζῇ παράνομα μὲ μιὰ παλλακίδα. Ὅλοι γελοῦν εἰς βάρος του, τοῦ φωνάζουν «Διῶξε την». Μὰ αὐτὸς οὔτε ἀκούει οὔτε βλέπει. Τυφλώθηκε ὁ ἄθλιος ἀπ᾽ τὸ πάθος καὶ σὰν τὸν Οἰδίποδα κατέστρεψε μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια τὴν πνευματική του ὅρασι. Ἀντὶ ὁ νοῦς νὰ ῥυθμίζῃ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ λογική, τὸ πάθος ὑπέταξε τὸ νοῦκαὶ τὸν ἀναγκάζει τώρα νὰ γίνῃ συνήγορός του. Ὅπως ὁ ῥαδιοφωνικὸς σταθμὸς μιᾶς ἐλεύθερης χώρας, ὅταν καταληφθῇ ἀπὸ βαρβάρους, γίνεται πλέον ὄργανο τῶν κατακτητῶν καὶ ὁμιλεῖ  ἐναντίον τῆς πατρίδος, ἔτσι καὶ ἡ διάνοια· ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς καταληφθῇ ἀπὸ τὰ βαρβαρικά, τὰτιτανικὰ πάθη, χάνει πλέον τὴν ἀνεξαρτησίατῆς κρίσεως καὶ γίνεται ὁ ἐλεεινὸς συνήγορος τῶν ἰδιοτροπιῶν τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ διάνοια τοῦ ἐμπαθοῦς εἶνε τυφλή. Ἡ κακία ἔσβησε τὸ λυχνάρι, κατήργησε τὴ λογική.

Ὁ νοῦς βυθίστηκε στὸ σκοτάδι, λέει ὅ,τι ὑπαγορεύει ἡ ἁμαρτωλὴ καρδιά. Ἕνας κήρυκας προσπαθοῦσε νὰ πείσῃ κάποιον ποὺ εἶχε τυφλωθῆ ἀπὸ τὸ χρυσάφι, ὅτιὑπάρχει καὶ ὁ κόσμος τοῦ πνεύματος. Ὁ φιλάργυρος ἀπαντοῦσε «Δὲν πιστεύω». Ὁ κήρυκας χάραξε σ᾽ ἕνα χαρτὶ ἕνα μικρὸ κύκλο καὶ μέσα ἔγραψε μὲ κεφαλαῖα «ΘΕΟΣ». –Τί βλέπεις; τὸν ρωτάει. –Τὴ λέξι «ΘΕΟΣ», ἀπαντᾷ ἐκεῖνος. Τότε ὁκήρυκας πάνω στὸν κύκλο τοποθετεῖ μία λίρα, ποὺ τὸν κάλυψε ὅλον. –Τί βλέπεις τώρα; τὸν ρωτάει. –Δὲν βλέπω τίποτε ἄλλο παρὰ τὴ λίρα!

Νά μιὰ εἰκόνα τοῦ κόσμου ποὺ τυφλώθηκε ἀπὸ τὸ μαμωνᾶ ἢ ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο πάθος. Τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ὡς δικαιοσύνη, ὡς ἀλήθεια, ὡς ἀγάπη εἶνε γραμμένο παντοῦ· ἀλλὰ παρεμβάλλεται κάποιο νόμισμα, κάποια κακία, ὁ νοῦς μας σκοτίζεται καὶ τότε δὲν βλέπουμε τίποτε.

Ἂς ἀφαιρέσουμε, ἀδελφοί, τὰ ἐμπόδια, ἂς νεκρώσουμε τὰ πάθη, καὶ τότε θὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ λάμπῃ. Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, καθαρὰ ἀπὸ τὴν τσίμπλα τῆς ἁμαρτίας, θὰ βλέπουν τὰ πράγματα ὅπως εἶνε, ὄχι ὅπως τὰ δεί χνουν οἱ ψεύτικοι ἀντικατοπτρισμοὶ τῶν παθῶν.

Εὐτυχισμένοι ὅσοι ἔχουν ὑγιῆ τὴν ἐσωτερικὴ ὅρασι! Αὐτοὶ εἶνε «οἱ  ὁρῶντες», ἐκεῖνοι ποὺ πράγματι βλέπουν· αὐτοὺς μακάρισε ὁ Κύριος ὅταν εἶπε «Ὑμῶν μακάριοι οἱ ὀφθαλμοί, ὅτι βλέπουσι, καὶ τὰ ὦτα ὑμῶν, ὅτι ἀκούουσιν»(Ματθ. 13,16).

Ὅταν ὁ Μ. Ἀντώνιος συνάντησε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸν τυφλὸ φιλόσοφο Δίδυμο, εἶπε· «Δίδυμε, μὴ σὲ ταράζει ἡ ἀπώλεια τῶν αἰσθητῶν ὀφθαλμῶν. Τέτοια μάτια ἔχουν καὶ οἱ μῦγες καὶ τὰ κουνούπια. Νὰ χαίρεσαι γιατὶ ἔχεις μάτια ὅπως τῶν ἀγγέλων, μὲ τὰ ὁποῖα καὶ ὁ Θεὸς θεωρεῖται καὶ τὸ φῶς του καταλαμβάνεται».

Αὐτὰ τὰ μάτια λείπουν σήμερα. Ὁ κόσμος, παρ᾿ ὅλη τὴν ἐπιστημονικὴ διαφώτισι, ὡς πρὸς τὸ «γνῶθι σαυτόν», στὰ ἠθικὰ καὶ πνευματικά, εἶνε τυφλός  «Ἰδοὺ ἐγὼ μὲ τόσα φῶτα, τυφλός, τυφλὸς ὅπως καὶ πρῶτα», ποὺ εἶπε ὁ Γκαῖτε.

Ἔτσι τυφλός, μὲ σβησμένο τὸ λυχνάρι του, περιπλανᾶται στὰ ἐρέβη ὁ ἄνθρωπος. Τυφλός, ὅπως τὸν περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψις στὸ 3ο κεφάλαιο. Ὑπερηφανεύθηκε, ἀποστάτησε καὶ τυφλώθηκε. Εἶπε ὅτι «πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω», καὶ δὲν ξέρει ὅτι αὐτὸς εἶνε «ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός». Σ᾽ αὐτὸντὸν τυφλό, ποὺ ἔπαψε νὰ βλέπῃ τὰ θεῖα ὁράματα τῆς πίστεως, λέει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο· Ἄνθρωπε, χρειάζεσαι κολλύριο·«ἔγχρισον τοὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς»(Ἀπ. 3,17-18). Καθάρισε τὴ διάνοιάσου ἀπὸ κάθε προκατάληψι. Πίστεψε ἀκράδαντα. Καὶ τότε θ᾽ ἀνοίξουν τὰ μάτια σου, θ᾽ ἀνάψῃ τὸ ἐσωτερικὸ λυχνάρι σου, ἕνας ὡραῖος κόσμος θ᾿ ἀναδυθῇ ἀπὸ τὰ βάθη σου, θὰ δῇς τὸ πανόραμα τῆς ἄνω Ἰερουσαλὴμ καὶ μαζὶ μὲ τὸ Δαυῒδ θὰ ψάλῃς· «Ἡδυνθείη αὐτῷ ἡ διαλογή  μου, ἐγὼ δὲ εὐ φρανθήσομαι ἐπὶ τῷ Κυρίῳ» (Ψαλμ. 103,34).

Κύριε, σὲ παρακαλοῦμε! Ἔχουμε ἀνάγκη ἐσωτερικῆς ὁράσεως, πίστεως, τῆς ἕκτης αὐτῆς αἰσθήσεως. Κάνε νὰ πιστέψουμε ὅλοι σ᾽ ἐσένα, νὰ καθαρίσουμε τὴν ἐσωτερική μας ὅρασι  μὲ τὸ κολλύριο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, γιὰ νὰ γίνῃ καὶ πάλι ὁ τόπος μας «ὁ λύχνος ὁ καιόμενος καὶ φαίνων»(Ἰω. 5,35), ὁ φωτεινὸς ὀφθαλμὸςτῶν Βαλκανίων καὶ τῆς ἀνθρωπότητος, τὴν ὁποία καλύπτουν σκοτάδια βαρβαρότητος. Σ᾽ ἕνα τέτοιο κόσμο, Ἑλλάδα ἀγαπητή μας πατρίδα, φέγγε αἰωνίως μὲ τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-