Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί γονείς, καλά μας παιδιά,

Γιορτάζουμε σήμερα και τιμούμε τους 3 Ιεράρχες ως Χριστιανοί, ως Έλληνες, ως δάσκαλοι και ως γονείς μαθητών.
Ως Χριστιανοί, γιατί καθάρισαν και στερέωσαν τη Χριστιανική ορθόδοξη πίστη. Ως Έλληνες, γιατί διέγνωσαν τη μεγάλη πολιτιστική αξία του κλασσικού αρχαιοελληνικού μας πολιτισμού και διέδωσαν τα ελληνικά γράμματα. Τιμούμε ακόμα τους 3 Ιεράρχες εμείς οι δάσκαλοι ως λαμπρούς παιδαγωγούς. Η διδασκαλία τους και τα συγγράμματά τους για την ορθή αγωγή και ανατροφή των νέων ούτε σήμερα, αλλά ούτε και στο μέλλον θα πάψουν να έχουν μεγάλη παιδαγωγική αξία. Αλλά περισσότερο από τα λόγια και τα γραπτά τους στέκουν ανάμεσά μας παιδαγωγοί άφταστοι με το παράδειγμα της πράξης και της ζωής τους. Μιας ζωής γεμάτης αγώνες για το καλό, για το υψηλό, για το σεβασμό προς το υπέρτατο Ον. Αλλά ας γνωρίσουμε καλύτερα αυτές τις θεϊκές και σπάνιες μορφές που μπόρεσαν να δώσουν τόσα πολλά, αυτούς τους φωτισμένους, θεόπνευστους άνδρες.

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε περίπου το 330 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Η γιαγιά του και η μητέρα του ανέλαβαν να πλάσουν την ψυχή του μικρού Βασιλείου. Του έδωσαν λοιπόν την αγάπη για το Θεό και τους ανθρώπους. Έτσι ριζώθηκαν βαθιά στην ψυχή του τα ανώτερα και αγνά ιδανικά. Τα πρώτα γράμματα τα διδάχτηκε από τον πατέρα του. Συνέχισε τις σπουδές του στην Καισάρεια, στο Βυζάντιο και στη συνέχεια στην Αθήνα. Όταν γύρισε στον Πόντο διακρίθηκε ως ρήτορας. Έκανε μεγάλη εντύπωση τους ακροατές του η μεγάλη του μόρφωση, η πλούσια πείρα του και η θεία πνοή των λόγων του. Την τεράστια περιουσία του τη μοίρασε στους φτωχούς και ίδρυσε τη Βασιλειάδα, μια μεγάλη έκταση με πτωχοκομεία, γηροκομεία, νοσοκομεία και πολλά άλλα. Τα πάντα τα έδινε στους άλλους, ενώ για τον εαυτό του αρκούσε μόνο ένα απλό ράσο και ένα ζευγάρι παπούτσια, πράγματα που μαζί με λίγα βιβλία αποτελούσαν όλη την περιουσία του. Το σθένος του και η τόλμη του μπροστά στους ισχυρούς, υπήρξαν υποδειγματικά. Δε δίστασε ούτε μπροστά στο Μόδεστο, τον απεσταλμένο του αυτοκράτορα, όταν τον απείλησε με δήμευση της περιουσίας του, εξορία και θάνατο, γιατί δεν ασπάστηκε τον αρειανισμό, να του πει ότι δε φοβάται τίποτε απ' αυτά, γιατί δεν έχει παρά λίγα παλιά ενδύματα, ενώ οι κακουχίες κει ο θάνατος θα τον φέρουν πιο γρήγορα κοντά στο Θεό, πράγμα που επιθυμεί τόσο πολύ. Πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 379, σε ηλικία 49 χρονών. Ο θάνατός του λύπησε χιλιάδες λαού, γιατί είχε χάσει τον προστάτη του, το βοηθό, το συμπαραστάτη του.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 στην Αριανζό, κοντά στη Ναζιανζό της Καππαδοκίας. Ανατράφηκε με μεγάλη θρησκευτικότητα και γι' αυτό αγάπησε πολύ την πίστη του και θέλησε να τη βοηθήσεις μ' όλες του τις δυνάμεις. Σκέφτηκε όμως ότι για να τη βοηιήσει αποτελεσματικά πρέπει να μορφωθεί. Πήγε λοιπόν να πραγματοποιήσει το σκοπό του στην Καισάρεια, στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα. Όταν γύρισε, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη Ναζιανζό. Το 378 τον κάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη, γιατί είχε επικρατήσει ο Αρειανισμός και η ορθόδοξη πίστη κινδύνευε να καταποντιστεί. Ελάχιστους ορθοδόξους βρήκε ο Γρηγόριος στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά η ευγλωττία του και δύναμη του λόγου του βοήθησαν και ενθουσίασαν τους ακροατές του, που κάθε μέρα γίνονταν και περισσότεροι. Η μεγάλη σοφία, η σύνεση και η θεία πνοή που χαρακτήρισαν του λόγους του έγιναν αιτία να ονομαστούν θεολογικοί, γι' αυτό ακριβώς και ο ίδιος ονομάστηκε Θεολόγος. Έγινε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και έλαβε μέρος στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπου το σοφό και διαυγές πνεύμα του έδωσε σπουδαίες συμβουλές και κατευθύνσεις. Αργότερα αποσύρθηκε στην Αριανζό σε μόνωση και ησυχία, όπου και πέθανε σε ηλικία 90 χρονών.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε το 345 στην Αντιόχεια. Η μητέρα του τον ανέθρεψε με ευσέβεια και φύτεψε στην ψυχή του το σεβασμό και την αγάπη στα διδάγματα του Σωτήρα μας. Προοριζόταν για το νομικό στάδιο και διδάχτηκε ρητορική και φιλοσοφία. Λίγο καιρό ήταν δικηγόρος ο Ιωάννης, αν και ήταν πράγματι φοβερός στο λόγο. Γρήγορα άφησε το επάγγελμα αυτό για να ζήσει τη ζωή του ασκητή για κάποια χρόνια. Επιστρέφοντας στην Αντιόχεια χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος. Εκεί διακρίθηκε για την ευσέβεια, τη φιλανθρωπία, το πνεύμα, αλλά περισσότερο για την εξαιρετική ευγλωττία του, που γινόταν ακόμη πιο αξιοθαύμαστη αφού τη σφράγιζε και της έδινε πνοή ο Λόγος του Θεού, που τόσο πιστά υπηρετούσε. Οι λόγοι του προκαλούσαν ρίγη ενθουσιασμού. Από το στόμα του έρρεαν ποταμοί μέλιτος. Θεωρείται ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός ρήτορας της ορθοδοξίας, γι' αυτό ακριβώς και ονομάστηκε Χρυστόστομος. Σε λίγο η φήμη του είχε φτάσει πολύ μακριά. Γρήγορα τον κάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος. Ως αρχιεπίσκοπος έδειξε αγάπη και τόλμη εξαιρετική. Οργάνωσε συσσίτια, στα οποία κάθε μέρα μοιραζόταν φαγητό σε 7000 φτωχούς. Προσπάθησε επίσης να σταματήσει τα έργα του σκότους που συνέβαιναν στους κόλπους της Εκκλησίας και του κράτους. Με την ευφράδεια του λόγου του καυτηρίαζε το ίδιο κληρικούς και πολίτες και δε δίστασε να ελέγξει και την ίδια την αυτοκράτειρα Ευδοξία για την παράνομη ζωή που ζούσε. Οργίστηκε λοιπόν η Ευδοξία και έπεισε τον αυτοκράτορα να εξορίσουν τον Ιωάννη. Φοβήθηκαν όμως την οργή του λαού, που υπεραγαπούσε τον Ποιμένα του και ανακάλεσε τη διαταγή. Ωστόσο ο Ιωάννης με θάρρος και παρρησία δεν έπαψε να στρέφεται εναντίον κάθε παραβάτη και έτσι δημιούργησε εχθρούς ισχυρούς, που αυτή τη φορά κατάφεραν να τον εξορίσουν. Από τις πολλές ταλαιπωρίες όμως και κακουχίες πέθανε στο δρόμο για την εξορία το 407.
Αυτοί υπήρξαν οι μεγάλοι της Εκκλησίας μας διδάσκαλοι, που με τα φωτισμένα τους πνεύματα είχαν πολύ σωστά αντιληφθεί ότι για να αλλάξει η ανθρωπότητα πρέπει να δοθεί έμφαση στην παιδεία. Αυτή ήταν η αρχή και η βάση μιας φωτισμένης κοινωνίας, όπως την οραματίστηκαν και όπως θέλησαν να την πλάσουν. Αυτοί οι φωστήρες του Πνεύματος τιμούνται σήμερα απ' όλο το χριστιανικό κόσμο για την όντως τόσο πολύτιμη προσφορά τους.
Η Εκκλησία μας όρισε να τους τιμάει και τους 3 μαζί έπειτα από ένα παράδοξο γεγονός που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη τον 11ο αιώνα. Οι Χριστιανοί είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες, οι οποίες φιλονικούσαν και μάλωναν μεταξύ τους. Η μια μερίδα ήταν οι Βασιλίτες, αυτοί δηλαδή που θαύμαζαν το Βασίλειο και έλεγαν ότι αυτός υπήρξε ο σπουδαιότερος άγιος. Η άλλη μερίδα ήταν οι Γρηγορίτες, που θεωρούσαν το Γρηγόριο τον πιο μεγάλο πατέρα της Εκκλησίας και η τρίτη μερίδα ήταν οι Ιωαννίτες, που θαύμαζαν και θεωρούσαν σπουδαιότερο πατέρα το Χρυσόστομο, γιατί υπήρξε γλυκύτατος και φωτισμένος στο λόγο. Πολλές φορές αγρίευαν οι Χριστιανοί των διαφόρων μερίδων και δημιουργούσαν δυσάρεστες καταστάσεις. Την εποχή εκείνη ζούσε κάποιος άγιος επίσκοπος, ο Ιωάννης, ο οποίος θλιβόταν πολύ βλέποντας αυτή την κατάσταση των Χριστιανών, γιατί δεν ήθελε να είναι οι Χριστιανοί χωρισμένοι και μαλωμένοι. Μια νύχτα είδε ένα παράξενο όραμα: Είδε να κατεβαίνουν από τον ουρανό οι 3 Ιεράρχες ενωμένοι και αγαπημένοι. Είπαν λοιπόν στον έκθαμβο επίσκοπο: «Όπως βλέπεις, είμαστε και οι 3 μαζί ενωμένοι στον ουρανό και δοξασμένοι κοντά στο Θεό. Τίποτε δε μας χωρίζει. Έτσι θέλουμε να είμαστε και στη γη. Να βρεις λοιπόν τους Χριστιανούς και να τους πεις να μονοιάσουν. Να σταματήσουν οι φιλονικίες και οι τσακωμοί, που φέρνουν μεγάλο κακό στις ψυχές και στην κοινωνία και να είναι αγαπημένοι. Εμείς όσο ζούσαμε διδάσκαμε την αγάπη, γιατί μόνο αυτή κάνει όμορφη τη ζωή». Αυτά είπαν και εξαφανίστηκαν. Ο επίσκοπος Ιωάννης την άλλη μέρα έκανε ακριβώς όπως του είπαν. Κάλεσε τους χριστιανούς, τους είπε την επιθυμία των αγίων και όρισε την 30η Ιανουαρίου να τιμούνται μαζί, αφού και οι τρεις γιορτάζουν και μεμονωμένα μέσα στον Ιανουάριο. Έτσι ο μήνας θα σφραγίζεται με την κοινή γιορτή των 3 Ιεραρχών, που δεν υπήρξαν απλώς 3 άνθρωποι με αίγλη και δόξα, αλλά 3 ήλιοι, 3 φωστήρες που φωτίζουν ολόκληρη την οικουμένη. Χίλια πεντακόσια χρόνια και περισσότερο πέρασαν από τότε που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, κι όμως τα άστρα τους δεν έδυσαν, το φως τους δεν εξαφανίστηκε. Τα ονόματά τους είναι πασίγνωστα.
Αυτούς λοιπόν αξίζει να μιμούμαστε και να έχουμε όλοι και ιδιαίτερα οι νέοι προστάτες στη ζωή, αυτούς και όχι τα ψευτοαστέρια της τηλεόρασης και της μπάλας, που βαδίζουν προς τη δύση, καθώς ύστερα από λίγο καιρό θα εξαφανιστούν από το στερέωμα της επικαιρότητας και το όνομά τους θα λησμονηθεί.
Ας βάλουμε λοιπόν τους αγίους μας οδοδείχτες στη ζωή μας, γιατί από τότε μέχρι σήμερα μας δείχνουν το σωστό δρόμο προς τον ουρανό, και ας γίνουμε όχι μόνο των λόγων τους εραστές, αλλά και προπάντων των έργων τους μιμητές. Γιατί γιορτή αγίου σημαίνει μίμηση αγίου.

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΛΙΣΒΟΡΙΩ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ /ΖΑΚΧΑΙΟΥ

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΕΝ ΛΙΣΒΟΡΙΩ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ /ΖΑΚΧΑΙΟΥ:









Ο Ζακχαίος
ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος, αλλά, «τη ηλικία μικρός». Ήτανε κοντός.
Επιθυμούσε όμως πολύ να δει τον Ιησού. Γι’ αυτό ανέβηκε πάνω σε ένα δένδρο.
Αυτός, ο άρχοντας, ο πλούσιος, καταδέχτηκε να ανεβεί σ’ ένα δένδρο, σαν μικρό
παιδί, για να μπορέσει να δει τον Ιησού. Και τον είδε τον Ιησού. Και τον είδε
και ο Ιησούς. Είδε την καρδιά του, είδε τη φλογερή του επιθυμία, είδε τη δίψα
του Ζακχαίου. Και το αποτέλεσμα
: «Σήμερον εν
τω οίκω σου δει με μείναι», σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου. Ο Χριστός παράτησε
όλους του τύπου του νόμου και επισκέφτηκε ένα σκουπίδι. Ένα τιποτένιο αμαρτωλό
και χιλιοκατηγορημένο...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Τα άμφια της Αγίας Τραπέζης, η σημασία και ο συμβολισμό τους

agia trapeza
Γεώργιος Δαγκλής για την ROMFEA.GR
Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σκοπός της ζωής του κάθε Χριστιανού, είναι να μετέχει στη ‘’Τράπεζα του Κυρίου’’, που χαρίζει την αιώνιο ζωή, μέσω των αγίων μυστηρίων Του.
Αυτός ο σκοπός επιτυγχάνεται, όταν ο άνθρωπος κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
Ο χριστιανός χρειάζεται να περάσει από πολλά στάδια, όπως η εξομολόγηση και η νηστεία, για να φθάσει στο σκοπό του, στη Θεία Ευχαριστία, το Μυστήριο των Μυστηρίων.
Το ιερότερο αυτό Μυστήριο, τελείται στο ιερότερο σημείο του ναού, στην Αγία Τράπεζα, που συμβολίζει το τάφο του Κυρίου μας.amfia
Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ονομάζει την Αγία Τράπεζα ‘’αγιωτάτη, καθέδρα, τόπο του Θεού, μνήμα του Χριστού’’, για να αναδείξει έτσι την ιερότητά της. Γι’αυτό και πάνω της τίθεται μόνο το ιερό Ευαγγέλιο, δύο κηροπήγια και το μεγάλο αρτοφόριο.
Ως ένδειξη τιμής για όσα τελούνται, η Αγία Τράπεζα καλύπτεται με ιερά άμφια. Αυτά είναι η σινδών, το κατασάρκιον, η ενδυτή, το ειλητό και το αντιμήνσιο.
Η σινδών ήταν το πιο παλιό κάλυμμα και είχε χρώμα λευκό. Κάθε φορά που επρόκειτο να τελεσθεί η Θεία Ευχαριστία ξεδιπλωνόταν πάνω στην Αγία Τράπεζα, μέχρι το τέλος της Θείας Κοινωνίας.
Συμβόλιζε το σεντόνι με το οποίο ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας είχε τυλίξει τον Κύριο κατά την Αποκαθήλωση.
Ωστόσο, η σινδών αντικαταστάθηκε ή μάλλον εξελίχθηκε στο κατασάρκιον ή κατάσαρκα. Έχει αυτή την ονομασία καθώς έχει παρόμοιο συμβολισμό με αυτόν της σινδώνος.
Τοποθετείται κατά τη τελετή των εγκαινίων του ναού και δένεται μόνιμα στην Αγία Τράπεζα.
Το κατασάρκιο δεν είναι ορατό, καθώς από πάνω του απλώνεται η ενδυτή. Η ονομασία της προέρχεται από το ρήμα ενδύω και μαρτυρείται από τα μέσα του τετάρτου αιώνα.
Κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης συμβολίζει τα λαμπερά ιμάτια του Χριστού κατά τη Μεταμόρφωση Του στο όρος Θαβώρ και κατά τον Γερμανό Κωνσταντινουπόλεως συμβολίζει την αγκαλιά της Θεοτόκου.
Ως επί το πλείστον συναντούμε φυτικές παραστάσεις, όπως αμπέλια, ενώ στο μπροστινό της τμήμα έχει κεντητό σταυρό ή κάποια εικόνα, που στην εκκλησιαστική ορολογία ονομάζεται ταβλίον.
Το χρώμα της ενδυτής εναλλάσσεται ανάλογα με τις εκκλησιαστικές περιόδους. Για παράδειγμα τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή το χρώμα της είναι πένθιμο.
amfia1Το επόμενο άμφιο είναι το ειλητό. Είναι ένα μικρό ορθογώνιο ύφασμα που απλώνεται μόνο κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, μετά την απόλυση των κατηχουμένων.
Το ειλητό πάνω στο οποίο εναποτίθενται τα Τίμια Δώρα μετά την Μεγάλη Είσοδο, περικλείει όλο το περιεχόμενο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς συμβολίζει τη Ταφή και την Ανάσταση του Κυρίου μας.
Γι’αυτό το λόγο απεικονίζει τον επιτάφιο και συχνά περιμετρικά του υπάρχει η επιγραφή: «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπὸ τοῦ ξύλου καθελὼν τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ, εἱλήσας καὶ ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο». Πέραν της συμβολικής υπάρχει και πρακτική σημασία, καθώς προφυλάσσει τα Άγια επί της Αγίας Τραπέζης.
Η ονομασία του τελευταίου αμφίου, του αντιμηνσίου, προέρχεται από την ελληνική λέξη "αντί" και τη λατινική "mensa" που σημαίνει τράπεζα.
Ουσιαστικά το αντιμήνσιο σημαίνει "αντιτραπέζιο". Ονομάστηκε έτσι, γιατί αναπληρώνει την εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα.
Χρησιμοποιείται δηλαδή όπου δεν υπάρχει εγκαινιασμένος ναός ή σε περίπτωση τέλεσης της Θείας Λειτουργίας σε υπαίθριο χώρο.
Η χρήση γενικεύθηκε κατά τη περίοδο της Εικονομαχίας, όταν οι Ορθόδοξοι διώχθηκαν από τους ναούς και δεν είχαν που να λειτουργούνται.
Έτσι οι λειτουργίες γίνονταν σε οίκους και χρησιμοποιούνταν το αντιμήνσιο, καθώς δεν υπήρχε εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα.
Η βασική διαφορά του ειλητού με το αντιμήνσιο είναι πώς το τελευταίο έχει θήκη που εντός αυτής τοποθετούνται ιερά λείψανα, όπως ακριβώς συμβαίνει στην Αγία Τράπεζα, κατά τα εγκαίνια.
Τέλος, αξίζει να τονίσουμε και να διευκρινίσουμε, πώς δε πρέπει το ειλητό να συγχέεται με το αντιμήνσιο λόγω της εξωτερικής τους ομοιότητας.
Αυτή η σύγχυση μπορεί να οδηγήσει σε λειτουργική παρατυπία, αφενός γιατί το ειλητό δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μη εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα και αφετέρου γιατί το αντιμήνσιο δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σε εγκαινιασμένη Αγία Τράπεζα.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Παρακλητικός κανόνας Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου

Παρακλητικός κανόνας Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου

Ευλογήσαντος του Ιερέως αρχόμεθα του ψαλμού ΡΜΒ`. 142.

Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησιν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων. ΄Οτι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισε με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ΄ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου· η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι. Ταχύ εισάκουσον μου, Κύριε· εξέλιπε το πνεύμα μου. Μή αποστρέψης το πρόσωπον σου απ΄ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεος σου, ότι επί σοι ήλπισα· Γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε· προς σε κατέφυγον· δίδαξον με του ποιείν το θέλημα σου, ότι συ εί ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία· ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου είμι.


Ευθύς εις ήχον δ`.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. ( τετράκις )

Και τα τροπάρια. Ήχος ο αυτός.
Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ… Τον αρχηγόν των Μοναστών και αλείπτην, και καρτερόψυχον ερήμου Πρωτάρχην, ανευφημούντες κράξωμεν αυτώ οι πιστοί. Άγιε Αντώνιε, ταις πρεσβείαις σου πάσαις, λύπης διασκέδασον σκοτεινότατον νέφος, και τας ιάσεις δίδου συμπαθώς, τοις ασθενούσι και πόθω σε μέλπουσι.

Δόξα και νυν.

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα βοήθησον, εφ` ημίν σπλαχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων, μη αποστρέψης σους δούλους κενούς. Σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Είτα τον Ν`. Ψαλμόν.

λέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· 4 ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. 5 ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός.6 σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. 7 ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. 8 ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. 9 ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. 10ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. 11 ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. 12 καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. 13 μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ. 14ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. 15 διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. 16 ρῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. 17 Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. 18 ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. 19 θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. 20 ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη ῾Ιερουσαλήμ· 21 τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Αρχόμεθα του κανόνος του Αγίου Αντωνίου.

Ωδή Α`. Ήχος πλ. δ`. Αρματηλάτην Φαραώ.

Αθανασίας και ζωής λαβόμενος της αιωνίου σαφώς, και τρισυποστάτου αίγλης εμφορούμενος, τω φωτισμώ της χάριτος, την ζοφώδη ψυχήν μου, καταυγασθήναι δυσώπησον, Πάτερ των Πατέρων Αντώνιε.


Νέος υπάρχων ηλικία σώματος, καινήν οδόν αρετής, περιπατών Πάτερ, ακινδύνως έφθασας, εις ουρανούς, Αντώνιε, τω Σωτήρι πρεσβεύων, υπέρ των πίστει την Μνήμην σου, και πόθω τελούντων πανόλβιε.



Τρισυποστάτω λαμπηδόνι, Πάνσεμνε, αεί λαμπόμενος, το δυσμενές άπαν, των δαιμόνων φρύαγμα, και των εχθρών την έπαρσιν, και τας νόσων εφόδους, εκ των σών δούλων απέλασον, θείαις σου πρεσβείαις, Αντώνιε.





Θεοτοκίον

Ως Θεού Μήτηρ παρρησίαν έχουσα, προς τον σόν Τόκον Αγνή, Μονογενή Λόγον, του Πατρός υπάρχοντα, και συμφυή τω Πνεύματι, δυσωπούσα μη παύση, νόσων δεινών τε και θλίψεων, σώσαι τους πιστώς σε δοξάζοντας.


Ωδή Γ`. Ο στερεώσας κατ` αρχάς.

Νενευρωμένω λογισμώ και σταθερά διανοία των παθών καταμαράνας την φλόγα, Ουρανούς περιπολείς, αοίδιμε Αντώνιε, υπέρ ημών πρεσβεύων, των μετά πόθου υμνούντων σε.


Ισχυροτάτας προσβολάς δαιμόνων θρασυνομένων, και θηρίων τας ορμάς μιμουμένων, ως κατήσχυνας Σοφέ, καμέ δη ενδυνάμωσον, καταφρονήσαι ούτω, δόλους αυτών και τεχνάσματα.



Ο Μοναζόντων αρχηγός, του σκότους της εξουσίας, εγκρατεία θριαμβεύσας συντόνω, νικητής ως αληθώς Αντώνιος εγένετο, υπέρ των Ορθοδόξων, Θεώ πρεσβεύων αείποτε.



Θεοτοκίον

Νενεκρωμένον μου τον νουν, της ζωής ενεργεία, της εκ σού φανερωθείσης εν Κόσμω, εξανάστησον, Αγνή, και προς ζωήν οδήγησον. Σύ γαρ τη του Υιού σου ισχύϊ Άδην κατέλυσας.




Ωδή Δ`. Σύ μου ισχύς Κύριε…
Των αρετών, κλίμακι θεία χρησάμενος, σύ ανήλθες, Πάτερ, εις Ουράνια, και τον Θεόν είδες καθαρώς. Όν νυν εκδυσώπει υπέρ σών δούλων, Αντώνιε, τυχείν της σωτηρίας, και αφέσεως πάντων, ψυχικών μολυσμών και κακώσεων.


Όλος Θεώ, υποταγείς, ω Αντώνιε, μόνος μόνω, Πάνσεπτε, ενούμενος δι` αρετής, και καθομιλών, και αντί γηϊ΄νου αξιωθείς την ουράνιον, απόλαυσιν αξίως, τοις πιστώς σε υμνούσι, εις σωτηρίαν βραβεύεις, θείαις πρεσβείαις σου.



Νουν και ψυχήν, μεμολυσμένος , ω Όσιε, την απάτην έχων κυριεύουσαν, τους λογισμούς μου ο δυστυχής, και τας φαντασίας των δυσμενών εχθρών πάντοτε, προς σε νυν καταφεύγω, τον θερμόν μου προστάτην, ελπίζων ταις ευχαίς σου, τυχείν της σωτηρίας.



Θεοτοκίον

Θεόν εκ σου, τον σαρκωθέντα δυσώπησον,τον ατρέπτως, ο ην διαμείναντα, και φυσικώς αυτώ τω Πατρί, και σοί τη Τεκούση, γενόμενον ομοούσιον, ψυχών την σωτηρίαν, και σωμάτων υγείαν, ημίν τοις σε υμνούσι Παρθένε, δωρήσασθαι.


Ωδή Ε`. Ίνα τι με απώσω.

Ενοικούντάς σοι έχων, πάντας τους Μονάσαντας, αϋλους Νόας τε, και απολαμβάνων την Ουράνιον δόξαν, Αντώνιε, μέμνησο των πίστει, και πόθω σε υμνολογούντων, και της δόξης εκείνης αξίωσον.


Ιαμάτων την χάριν, κατ` ασθενειών ανιάτων ως έλαβες, και κατά δαιμόνων εκ Θεού εξουσίαν, Αντώνιε, ούτως εκ σών δούλων, δαιμόνων δόλους και εφόδους, τας των νόσων, ω Πάτερ εξάλειψον.



Ιλασμόν μοι παράσχου, των ατοπημάτων λιταίς σου Αντώνιε, και ελέησόν με και τα έλκη ψυχής μου θεράπευσον, και απεγνωσμένον όντα εκλύτρωσαί με τάχει, αρετών τ` ενδιαίτημα ποίησον.



Θεοτοκίον

Οι σε σκέπην πλουτούντες, και τη σή πρεσβεία αεί εγκαυχώμενοι, αεννάως Κόρη, σε υμνούμεν, και πόθω γεραίρομεν. Σύ γαρ ει, Παρθένε, μόνη ελπίς των Ορθοδόξων, τείχος, δόξα, τιμή τε και καύχημα.


Ωδή ΣΤ`. Άβυσσος αμαρτιών.

Νόμιμον ασκητικώς πολιτείαν απαλών εξ ονύχων, αναλαβών, ω Πάτερ, δόξης θείας ηξίωσαι, και ως θείος αριστεύς στέφος απείληφας το της νίκης, υπέρ ημών αεί δεόμενος.


Έχοντες προς τον Θεόν ισχυρόν σε πρεσβευτήν, ω θεόφρον, και των κινδύνων ρύστην και προστάτην και πρόμαχον, καταφεύγοντες εις σε πάντων λυτρούμεθα αδοκήτων, νόσων παντοίων και κακώσεων.



Ύψιστος επί της γης σύ γενόμενος εν θαύμασι θείοις, τα πονηρά του σκότους φυγαδεύεις νυν πνεύματα, και καθαίρεις τας πολλάς ημών, Αντώνιε, ασθενείας, και μολυσμούς ψυχής και σώματος.



Θεοτοκίον

Ύψωσας παναληθώς την πεσούσαν των ανθρώπων ουσίαν, ω Παναγία Κόρη, τον Θεόν γαλουχήσασα. Τούτον ουν υπέρ ημών, τυχείν αφέσεως εγκλημάτων, διηνεκώς δυσώπει, Πάναγνε.


Αντώνιε, των μοναζόντων έξαρχός τε και κλέος, εν ταις απαύστοις ευχαίς σου μνημόνευε, ημών των πίστει σε ανυμνούντων.



Θεοτοκίον

Άχραντε, η δια λόγου τον λόγον ανερμηνεύτως, επ` εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.





Ο Ιερεύς μνημονεύει. Είτα το Κοντάκιον. Ήχος Β`.
Φωτί τω απροσίτω καταλαμπόμενος, ως αστήρ εξέλαμψας εν τη ερήμω, Πανεύφημε. Διό και τους βιωτικούς θορύβους καταλιπών, και τον Σταυρόν επ` ώμων αράμενος, καταφωτίζεις διδαχαίς σου, Αντώνιε, τους ευσεβώς σοι προσπελάζοντες.


Και ευθύς το προκείμενον. Ήχος Δ`.



Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού.



Στίχος. Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;



Ευαγγέλιον εκ του κατά Λουκάν ( ΣΤ`. 17-23 )

Τω καιρώ εκείνω έστη ο Ιησούς επί τόπου πεδινού. Και όχλος μαθητών αυτού και πλήθος πολύ του λαού από πάσης της Ιουδαίας, και Ιερουσαλήμ, και της παραλίου Τύρου και Σιδώνος, οι ήλθον ακούσαι αυτού και ιαθήναι από των νόσων αυτών, και οι οχλούμενοι υπό πνευμάτων ακαθάρτων, και εθεραπεύοντο. Και πας ο όχλος εζήτει άπτεσθαι αυτού, ότι δύναμις παρ` αυτού εξήρχετο και ιάτο πάντας. Και αυτός επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους Μαθητάς αυτού έλεγε. Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οι κλαίοντες νυν ότι γελάσετε. Μακάριοι εστέ, όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς, και ονειδίσωσι, και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε. Ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ.


Δόξα.
Ταις του σού οσίου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των
εμών εγκλημάτων.



Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου…



Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός… Και το παρόν Προσόμοιον.

Ήχος πλ. β`. Όλην αποθέμενοι…
Μη παύση δεόμενος του Λυτρωτού και Δεσπότου, Αντώνιε Όσιε, τοις την θείαν Μνήμην σου εορτάζουσι, πάσι δωρήσασθαι άφεσιν πταισμάτων, αιωνίαν απολύτρωσιν, των χαρισμάτων τε, των πνευματικών την μετάδοσιν, παθών τε την κατάφλεξιν, των φρυγόντων νυν την καρδίαν ημών, ψυχών σωτηρίαν, και θείαν προστασίαν, Αγαθέ, ίνα υμνώμεν γηθόμενοι την θείαν σου κοίμησιν.




Ο Ιερεύς

Σώσον, ο Θεός τον λαόν σου...


Ο Χορός. Κύριε, ελέησον ( ιβ`. )

Ο Ιερεύς.
Ελέει και οικτιρμοίς, και φιλανθρωπία του Μονογενούς σου Υιού, μεθ` ου ευλογητός ει, συν τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.


Ο Χορός. Αμήν.



Ωδή Ζ`. Οι εκ της Ιουδαίας…

Φοίνιξ ως περ εν οίκω δίκαιος Κυρίου, ω Πάτερ, εξήνθησας, καρπούς δικαιοσύνης, εξ ων οι σε υμνούντες διατρέφονται ψάλλοντες. Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.


Φωτεινής επιπνοίας εμφορούμενος, Πάτερ, του θείου Πνεύματος, τα πνεύματα διώκεις, τας νόσους θεραπεύεις, των θερμώς προσιόντων σοι, και προσκυνούντων πιστώς την θείαν σου εικόνα.



Ήλθοσαν των ατόπων πράξεών μου ύδατα, έως Αντώνιε, ψυχής μου της αθλίας, ιλύϊ κρατουμένης, των παθών και των θλίψεων, μη υπερίδης τον σόν δούλον, αλλ` οίκτειρόν με.



Θεοτοκίον.

Μαριάμ Θεοτόκε, τον προ πάντων αιώνων εκυοφόρησας, ημίν ομοιωθέντα, δι` άκραν ευσπλαχνίαν, ίνα σώση τους ψάλλοντας. Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.


Ωδή Η`. Τον Βασιλέα

Εν τοις υψίστοις μετά Αγγέλων χορεύων, Παμμακάριστε Αντώνιε πάντας, τους σε ανυμνούντας, διάσωζε ευχαίς σου.


Ικετηρίους διηνεκώς υμνωδίας προς τον Κτίστην προσάγων, ω Πάτερ, μέμνησο των πίστει σε ανυμνολογούντων.



Ναμάτων θείων της ευποιϊας, ω Πάτερ, εξαπόστειλον ημίν τοις σοις δούλοις, και δεινών παντοίων απάλλαξον ευχαίς σου.






Θεοτοκίον.
Θεογεννήτορ της ψυχής μου τα πάθη, και τα τραύματα θεράπευσον εν τάχει, και της αμαρτίας ουλάς εξάλειψόν μου.


Ωδή Θ`. Κυρίως Θεοτόκον.

Ενθέως εκτελούντες, την θείαν σου Μνήμην, Πάτερ Πατέρων Αντώνιε Όσιε, χαράς απείρου και δόξης όλως πληρούμεθα.


Μη παύση ικετεύων τον Θεόν των όλων, Σεβασμιώτατε Πάτερ Αντώνιε, λύσιν πταισμάτων δωρήσασθαι ταις ψυχαίς ημών.



Ιάσεως των νόσων, τεύξονται οι πόθω, τη σή Εικόνι Πανόσιε τρέχοντες, και μετά πόθου και πίστεως ανυμνούντές σε.





Θεοτοκίον.
Συ ει Παρθενομήτορ, ισχύς της ψυχής μου, και του νοός μου ελπίς ακαταίσχυντος, φως και ζωή και παράκλησις της καρδίας μου.


Και ευθύς ψάλλομεν το

Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την Αειμακάριστον, και Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.


Ο Ιερεύς θυμιά το Άγιον Θυσιαστήριον, τας Αγίας Εικόνας, και τον Λαόν, ή τον οίκον όπου ψάλλεται η παράκλησις και ημείς ψάλλομεν τα παρόντα μεγαλυνάρια.



Τον των Μοναζόντων υπογραμμόν, και τον της ερήμου πολιούχον και οικιστήν, στήλην σωφροσύνης και οσίων το κλέος, Αντώνιον τον Μέγαν ανευφημήσωμεν.



Έχων παρρησίαν προς τον Θεόν, των σοί προσιόντων τα αιτήματα συμπαθώς, τα προς σωτηρίαν δίδου ταις σαις πρεσβείαις, Αντώνιε Οσίων το εγκαλώπισμα.



Πρεσβείας προσάγαγε τω Θεώ, Αντώνιε Πάτερ, υπέρ πάντων των ευσεβών, των πίστει τελούντων την θεία ν Κοίμησίν σου, και σώσον εκ κινδύνων και πάσης θλίψεως.



Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.



Τρισάγιον.




Είτα το Τροπάριον Ήχος Δ`.
Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ Αντώνιε, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διό πρέσβευε, Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.


Ο Ιερεύς ως έθος μνημονεύει.



Εν τη απολύσει, και τη προσκυνήσει της Αγίας Εικόνος, ψάλλομεν το παρόν

Προσόμοιον. Ήχος Β`.


Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.


Πάντων προστατεύεις, Αγαθέ, των σοί προσιόντων εν πίστει, και δεομένων σου. Έλαβες την χάριν γαρ, παρά Χριστού του Θεού, του ιάσθαι νοσήματα, ποικίλα και πάθη, δαιμόνων τε φρύαγμα, καταφρονείν και θηρών. Όθεν σού δεόμεθα πάντων, και ημάς τους σε ανυμνούντας, κινδύνων, Αντώνιε, απάλλαξον.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

Απόστολος Κυριακής: Εφεσ. δ΄ 7-13
Αδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. 8 διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. 9 τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. 11 καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, 12 πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, 13 μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.
Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη μετα τα φωτα
Κυριακή μετά τα Φώτα

Μέσα στη χάρη του Θεού

Κυριακή μετά τα Θεοφάνεια και όλη η κτίση είναι λουσμένη στο φως και τη χάρη του Θεού. Η Χάρη του Θεού καταυγάζει όλους τους πιστούς. Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας αναφέρεται σ’ αυτή τη δωρεά της Χάριτος του Θεού. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι στον καθένα μας ξεχωριστά ο Θεός έδωσε τη χάρη του. Δεν την έδωσε όμως σε όλους το ίδιο. Αλλά στον καθένα μας σύμφωνα με το μέτρο της σοφίας και της δικαιοσύνης του. Γι’ αυτό κάποιος ψαλμός λέει προφητικά: Όταν ο Χριστός με την Ανάληψή του ανέβηκε στον ουρανό, έδεσε αιχμαλώτους τους εχθρούς του, δηλαδή τον σατανά και το θάνατο, κι έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους. Το ότι όμως ο Χριστός ανέβηκε στους ουρανούς, υποδηλώνει ότι πιο πριν κατέβηκε στη γη μας και έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για μας. Ο ίδιος ο Χριστός που κατέβηκε στη γη, ο ίδιος ανέβηκε πάνω απ’ τους ουρανούς για να γεμίσει με την παρουσία του και τις δωρεές του τα πάντα.
Διότι ο Κύριός μας από τον ένδοξο θεϊκό του θρόνο είναι ο δωρεοδότης βασιλεύς και χορηγός κάθε αγαθού. Εδώ όμως γεννιέται ένα ερώτημα: Πριν από την Ανάληψή του ο Θεός δεν χορηγούσε τα αγαθά του στους ανθρώπους; Ο Θεός πάντοτε δώριζε στους ανθρώπους από τον ανεξάντλητο πλούτο των αγαθών του. Όμως πριν από τη Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου, ο άνθρωπος δεν ήταν δεκτικός των θείων δωρεών. Δεν μπορούσε ούτε και άντεχε ο άνθρωπος να πλουτίσει με τα θεία δώρα. Διότι ήταν υπόδουλος στην αμαρτία και τον διάβολο. Μετά την Πεντηκοστή όμως κάθε πιστός μπορεί να δεχθεί ασυγκρίτως μεγαλύτερες δωρεές. Τώρα πλέον ο Θεός δεν χαρίζει μόνο κάποια από τα αγαθά του, αλλά γεμίζει τον άνθρωπο με κάθε θεϊκό αγαθό. Μέσα στην άπειρη αγάπη του δεν κρατά για τον εαυτό του τα άπειρα πλούτη του, αλλά μας τα δωρίζει. Μας χαρίζει ό,τι υψηλό μπορούμε να ποθήσουμε ή να σκεφτούμε. Αναζητούμε τη χαρά, την ευτυχία; Ο Χριστός είναι η χαρά μας και την προσφέρει μέσα μας ολοκληρωμένη. Απουσιάζει η ειρήνη στην καρδιά μας; Ο Χριστός είναι η ειρήνη μας, η οποία ξεπερνά κάθε ανθρώπινη κατανόηση. Μας λείπει η αγάπη; Ο Χριστός είναι  η αγάπη. Μεγαλύτερη αγάπη από τη δική του κανείς δεν μπορεί να έχει. Και μας την προσφέρει. Διψούμε για γνώση; Στον Χριστό υπάρχουν όλοι οι θησαυροί της σοφίας και μ’ αυτούς μας πλουτίζει. Τρέμουμε τον θάνατο; Διψούμε για ζωή; Ο Χριστός είναι η Ζωή μας· ζώντας με τον Χριστό έχουμε ζωή, και ξεχείλισμα ζωής. Η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν πλέον τη δύναμη που είχαν. Κι εμείς ζούμε πλέον με την προσδοκία της αιωνιότητας. Ακόμη κι αν έλθουν στη ζωή μας στενοχώριες και πίκρες, αρρώστιες και θάνατοι, δεν χάνουμε την ειρήνη μας, την ελπίδα μας, τη χαρά μας. Διότι έχουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό. Αυτός μας πλουτίζει με όλες τις δωρεές και τις χάριτές του.

Πνευματικά τέλειοι

Στη συνέχεια του αποστολικού αναγνώσματος ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος έδωσε διαφορετική αποστολή και χαρίσματα σε κάθε διάκονο της Εκκλησίας του. Άλλους τους έθεσε Αποστόλους, άλλους Προφήτες, άλλους Ευαγγελιστές, άλλους Ποιμένες και Διδασκάλους. Κι όλες αυτές τις διαφορετικές κλήσεις τις έδωσε μ’ ένα μεγάλο και άγιο σκοπό: για να καταρτιζόμαστε οι πιστοί και να οικοδομούμαστε, έτσι ώστε να φθάσουμε κάποτε να έχουμε όλοι την ίδια αληθινή πίστη και την τέλεια γνώση του Υιού του Θεού· να έχουμε τέτοια πρόοδο και ωριμότητα, ώστε να γίνουμε πνευματικά τέλειοι έχοντας τις δωρεές και την πνευματική τελειότητα του Χριστού.
Στο δεύτερο αυτό μέρος του αποστολικού αναγνώσματος ο απόστολος Παύλος μας λέγει μεγάλες και υψηλές αλήθειες. Μας περιγράφει πού μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος όταν ζει μέσα στη χάρη και την ευλογία του Θεού. Και αναφέρει τρία επίπεδα πνευματικής προόδου: πρώτο επίπεδο η τέλεια πίστη, δεύτερο η τέλεια γνώση, και τρίτο η τέλεια μετοχή στις δωρεές και την αγιότητα του Χριστού. Καθώς όμως εμείς τα ακούμε όλα αυτά, γεμίζουμε με δέος και απορία: Ποιος από εμάς μπορεί να φθάσει σ’ αυτά τα μεγάλα και δυσθεώρητα ύψη των αγίων; Κανείς με τις δικές του δυνάμεις. Όλα αυτά τα μεγάλα και υψηλά τα χαρίζει ο Θεός με τη χάρη του. Και τότε τι ζητά από μας; Ζητά να γινόμαστε δεκτικά δοχεία της Χάριτός του· να ζούμε μέσα στην Εκκλησία του με πίστη και υπακοή· να δεχόμαστε καθημερινά την πνευματική καλλιέργεια των ποιμένων και διδασκάλων της Εκκλησίας του· ακολουθώντας τα ίχνη του Χριστού. Αυτόν να πιστεύουμε, Αυτόν να αγαπούμε, Αυτόν να λατρεύουμε, Αυτόν να ζούμε. Να αφήνουμε τη χάρη του να γεμίζει την ψυχή μας, να μεταμορφώνει τη ζωή μας. Κι όσο περισσότερο θα επιθυμούμε την παρουσία του Χριστού, τόσο περισσότερο στην ψυχή μας θα εισέρχεται η ζωή του Θεού. Κι όλα μέσα μας θα γίνονται φως, αγιασμός, ουρανός. Αυτός είναι ο προορισμός μας, αυτός είναι και ο καθημερινός μας αγώνας.

http://www.xfd.gr/