«Αύτη δε εστίν η κρίσις ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά αυτών. Πας γαρ ο τα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού … (Ιωάννου Γ΄ 19-21).
Δε νομίζω ότι απαιτείται και πολύ φαιά ουσία για να κατανοήσουμε τα λόγια αυτά του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού! Μιλάνε πεντακάθαρα! Μιλάνε ξεκάθαρα για κρίση! Μιλάνε για σκοτάδι, μιλάνε για πονηρά έργα, μιλάνε για εργάτες της ανομίας! Και όμως είναι λόγια δυο χιλιάδων χρόνων περίπου. Τα παρέδωσε σε μας ο Ευαγγελιστής, προφητεύοντας τα όσα πρόκειται να δουν τα μάτια του ανθρώπου «έως της συντελείας του αιώνος», τα όσα διαχρονικά θα απεργαστούν οι αθέατοι εργάτες αυτής της κρίσεως, και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», όλοι αυτοί που «ηγάπησαν … μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά τα έργα αυτών…»
Κρίση λοιπόν!
Και «Αύτη … εστίν η κρίσις … ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά τα έργα αυτών…
Βρισκόμαστε σε κρίση! Σε «διάβαση αφύλακτη»! Σε ανεμοδαρμένα ύψη όπου μανιασμένοι χτυπάν οι άνεμοι πάνω μας και μας κλωθογυρίζουν πέρα δώθε.
Ζούμε στην Ελλάδα της φωτιάς, ζούμε στην Ελλάδα της πλημμύρας, στην Ελλάδα της ρεμούλας και της λοβιτούρας, στην Ελλάδα της αδιαφορίας των πάντων για τα πάντα!
Χάσαμε το μπούσουλα μας. Είμαστε πλέον χωρίς κανένα προσανατολισμό, και με τα χέρια τεταμένα, τυφλωμένοι πλέον, ψάχνουμε μάταια το κενό. Στο κενό που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε και όλο και περισσότερο βαθαίνουμε.
Έτσι λοιπόν μια και απ’ όλα έχει ο μπαξές, έχουμε το χρόνο, διαθέτουμε την πολυτέλεια, αφού όλα τα άλλα τα λύσαμε, και γίναμε εμείς οι Έλληνες οι ευτυχέστεροι πολίτες του πλανήτη μας, να ασχοληθούμε και με τα άλλα… τα επουσιώδη, τα επιδόρπια…
Και πρώτα πρώτα το πρόσφατο υπερκατόρθωμα των κυβερνόντων μας. Το νέο και κάτω από τη μέση χτύπημα στην Παιδεία, στο Σχολείο, στα παιδιά μας. Το χτύπημα στο μάθημα των θρησκευτικών! Δεν είναι λοιπόν απαραίτητο για τα παιδιά μας και μπορούμε κάλλιστα να το παραμερίσουμε. Με μια απλή υπογραφούλα, βάζουμε στην άκρη το μάθημα των θρησκευτικών και όποιος θέλει το παρακολουθεί.
Λόγοι βέβαια δημοκρατίας θα μου πείτε! Είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες, ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των προσωπικών δεδομένων… Είναι δυνατόν να βάζουμε τα παιδιά μας σήμερα, τα παιδιά της καφετέριας, τα παιδιά των κλαμπ και του αλκοόλ, τα παιδιά του internet, τα παιδιά του πανσεξουαλισμού και των ιδιεταιροτήτων, τα παιδιά μας όπου τόσους και τόσους παράδεισους έχουμε να τους προσφέρουμε με τις τόσες και τόσες εξαρτησιογόνες ουσίες μας, να ασχολούνται με τα θρησκευτικά! Είναι δυνατόν να βγάλουμε από τα παιδιά μας τις κουκούλες, να πάρουμε από τα χέρια τους, τις σύριγγες, τις πέτρες, τι σιδερογροθιές και τα γκαζάκια για να τους αφήσουμε τα θρησκευτικά; Είναι δυνατόν!
Βέβαια εγώ θα πρότεινα το ίδιο ακριβώς και για άλλα μαθήματα. Υπάρχουν τόσα και τόσα που σκοντάφτουν στα προσωπικά μου δεδομένα! Η Ιστορία! Τι χρειάζεται και τούτη. Τόσοι και τόσοι μαθητές φοιτούν στα σχολεία μας, που είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είναι Έλληνες. Μια υπογραφούλα λοιπόν και «εξωπετάται» και η Ιστορία. Βέβαια το κατάλαβε αυτό το δίκαιο και η «Ρεπούσια ομάδα» και προέτρεξε, αλλά … οι καθυστερημένοι κινηθήκαν για να καθυστερήσουν τα σχέδια αυτά.
Σα δε ντρεπόμαστε λίγο! Τόση λοιπόν υποκρισία! Τόση ψευτιά! Δεν έχουμε το ελάχιστο σθένος για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Να πούμε ότι ο απώτερος σκοπός μας είναι να καταργήσουμε το μάθημα των θρησκευτικών; Ότι θέλουμε να πετάξουμε τα θρησκευτικά έξω από τα σχολεία, όπως κάναμε και με το θρήσκευμα απ’ τις ταυτότητες, όπως θα κάνουμε σε λίγο και με την προσευχή στα σχολεία, όπως θα κατεβάσουμε και την εικόνα του Χριστού από τις τάξεις και τόσα άλλα παρόμοια, όπου πάντα με… «δημοκρατικότατους» θεσμούς, κρυφίως και εν μέσω νυκτός, αφού το θέλει και το απαιτεί ο Ελληνικός λαός, θα προχωρήσουμε για να τα κάνουμε λαμπόγιαλο…
Όμως η θέληση αυτή του Ελληνικού λαού, εκφράζεται σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, «εν τω μέσω της νυκτός», κατακαλόκαιρο και μέσα σε μια άδεια αίθουσα… Τότε που όλος ο κόσμος βρίσκεται στις διακοπές του και δεν υπάρχει περίπτωση να πληροφορηθεί και καιρό να ασχοληθεί με τα όσα ερήμην και εν αγνοία του κατεργάζονται όλοι αυτοί που «ηγάπησαν … μάλλον το σκότος ή το φως». Τόσο πολλή είναι η Δημοκρατία μας!
Και βέβαια δεν είναι μόνον τούτη η περίπτωση. Είναι και τόσες και τόσες άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός. Λίγο πρωτύτερα, τη κλωτσιά την έφαγε η οικογένεια. Πρέπει και τούτος ο θεσμός να διαβρωθεί. Πρέπει και τούτος ο συνεκτικός δεσμός να βρεθεί τρόπος να σπάσει. Οι αρχιτέκτονες της διάβρωσης ξέρουν και προγραμματίζουν μεθοδικά και σίγουρα τα χτυπήματά τους… Και το μαχαίρι με το οποίο θα κομματιάσουμε τώρα τούτο το δεσμό το ονομάσαμε εξευγενισμένα «σύμφωνο συμβίωσης». Ούτε εδώ έχει κανένας το θάρρος, το ελάχιστο φιλότιμο να πει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.. Δε βγαίνει κανένας να πει «τέρμα η οικογένεια» και όλα αυτά τα κολοκύθια. Υπάρχουν τόσοι… που διαφωνούν μ’ αυτά τα παλαιολιθικά και τα σκουριασμένα μυαλά. Εμείς λοιπόν επειδή έχουμε ανοιχτά μυαλά και μάτια, συμφωνούμε μαζί τους και ερχόμαστε να τα καταργήσουμε αυτά τα παραμύθια. Μπορεί κάλλιστα να συζεί όποιος θέλει, όπως θέλει και με όποι0ν θέλει! Σκεπτόμαστε μάλιστα να τους δώσουμε και παιδιά να μεγαλώσουν… Έτσι θα τους αφήσουμε, χωρίς κληρονόμους…
Κι εδώ έλαμψε η θέληση του Ελληνικού λαού… Μόνο που όλα γίνονται ερήμην της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού εν αγνεία του, χωρίς κανείς να μας πει το παραμικρό στα προεκλογικά του μπαλκόνια… και φυσικά προς χάριν κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων. Δημοκρατία λοιπόν θα πει το δίκιο των λίγων υπέρ του δικαίου των πολλών. Αυτή είναι η άποψη τις «Νέας Τἀξεως Πραγμάτων», η οποία έρχεται για να διαφεντέψει εμάς «το ζαλισμένο κοπάδι».
Είναι όμως τόσα ακόμα τα χτυπήματα, έχει τόσο βαθειά προχωρήσει η κρίση και η σήψη… Είναι τόσοι αυτοί που… ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως … και που διεργάζονται την διάλυση και τη φθορά… Έχουν τόσα ακόμα να δουν τα μάτια μας σε τούτη την «αφύλαχτη διάβαση» όπου δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει! Ο καθένας λέει και επιβάλλει ότι θέλει και ότι του αρέσει. Εμείς πειθήνια όργανα χωρίς σκέψη, χωρίς αντίδραση, χωρίς λογική εκτελούμε. Δεν αρέσει λ.χ. στον Σ. Χάντιγκτον «ο πολύ ξεχωριστός ορθόδοξος χαρακτήρας»; Να τον γκρεμίσουμε!
Τη βλέπουμε λοιπόν αυτή την ανατροπή! Την αφουγκραζόμαστε! Την οσφραινόμαστε! Συνεχώς βγάζουμε… Συνεχώς γκρεμίζουμε. Γλώσσα, θρησκεία, πατρίδα. Στη θέση του βιώματος της διδασκαλίας του Χριστού βάλαμε ατέρμονες συζητήσεις, και εν τω κρυπτώ ψηφοφορίες. Συζητάμε τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας, συζητάμε αναθεωρήσεις του Συντάγματος, συζητάμε περί υποχρεωτικού πλέον πολιτικού γάμου, πολιτικής κηδείας, εναλλακτικών τρόπων αναπαραγωγής, καύσεως των νεκρών, γάμους ομοφυλοφίλων, συζητάμε για κατάργηση παρελάσεων και εθνικών εορτών…, συζητάμε για μια νέα εικονομαχία και τον απεμπολισμό των εικόνων από σχολεία, υπηρεσίες και κάθε δημόσιο χώρο συζητάμε για τη διαγραφή γενικώς του Θεού από παντού.
Συζητάμε τελικά την τέλεια υποδούλωσή μας στα άνομα και παρανοϊκά σχέδια των σκοτεινών μηχανισμών της άθεης κουλτούρας –θολοκουλτούρας– και της ανελευθερίας αφού… «Το έγκλημα της σκέψης είναι θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Κι όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος :θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο αδελφό». (Τζώρτζ Όργουελ: «1984 0 ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ». ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ).
Κλείνοντας αξίζει να μνημονευθεί ένα απόσπασμα απ΄ το βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκυ «Νέα Τάξη, μυστικά και ψέματα» πού αναλύει την πραγματικότητα, κατά την σκέψη της Νέας Τάξεως Πραγμάτων:
«Το ζαλισμένο κοπάδι είναι ένα πρόβλημα. Πρέπει να εμποδίσουμε τον βρυχηθμό και το τσαλαπάτημά του. Πρέπει να του αποσπάσουμε την προσοχή. Θα έπρεπε να παρακολουθεί το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή κωμωδίες καταστάσεων ή βίαιες ταινίες. Που και που τους καλείς (τους ανθρώπους τοϋ κοπαδιού) για λίγο να φωνάξουν άνευ σημασίας συνθήματα, όπως το "υποστηρίζουμε τα στρατεύματα μας". Οφείλεις να τους κρατάς αρκετά φοβισμένους, διότι εάν δεν φοβούνται και δεν τρέμουν πώς όλων των ειδών τα κακά μπορούν να τους καταστρέψουν απ' έξω ή από μέσα ή από κάπου, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται, πράγμα επικίνδυνο, διότι δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται. Συνεπώς είναι σημαντικό να τους αποσπούμε την προσοχή και να τους βάζουμε στο περιθώριο. Αυτή είναι μια αντίληψη για τη δημοκρατία» (σελ. 30-31).
Λοιπόν… αφύλαχτη διάβαση.
Είμαστε σε κρίση, αφού «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Παρά τη τυλιγμένη σε χρυσόχαρτα πρόοδο μας, η κρεατομηχανή της παγκοσμιοποίησης πολτοποιεί και συνθλίβει τα πάντα.
ΑΛΛΑ
Ο μύθος με τον οποίο πάνε να μας αποκοιμίσουν οι εκσυγχρονιστές μας, περί μονόδρομου στη πορεία μας αυτή και… κολοκύθια τούμπανα, έχει την απάντησή του. Τη δίνει σύγχρονος προφήτης και μάρτυρας της Εκκλησίας και της πατρίδας μας. Άγιος που σε κραυγαλέα αντίθεση με όλους αυτούς τους αυτόκλητους, καλοπερασάκηδες σωτήρες μας, έδωσε τη ζωή του, για πίστη και πατρίδα.
«Τούτο σας λέγω πάλιν και σας παραγγέλλω: Καν ο ουρανός να κατέβει κάτω, καν η γη να ανέβει απάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει, καθώς μέλλει να χαλάσει σήμερον αύριον, να μη σας μέλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας σας τηγανίσουν, τα πράγματα σας ας σας τα πάρουν, μη σας μέλει, δώστε τα, δεν είναι εδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Ετούτα τα δύο, ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, έξω αν τύχει και τα δώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε να μην τύχει και τα χάσετε».
Δε νομίζω ότι απαιτείται και πολύ φαιά ουσία για να κατανοήσουμε τα λόγια αυτά του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού! Μιλάνε πεντακάθαρα! Μιλάνε ξεκάθαρα για κρίση! Μιλάνε για σκοτάδι, μιλάνε για πονηρά έργα, μιλάνε για εργάτες της ανομίας! Και όμως είναι λόγια δυο χιλιάδων χρόνων περίπου. Τα παρέδωσε σε μας ο Ευαγγελιστής, προφητεύοντας τα όσα πρόκειται να δουν τα μάτια του ανθρώπου «έως της συντελείας του αιώνος», τα όσα διαχρονικά θα απεργαστούν οι αθέατοι εργάτες αυτής της κρίσεως, και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», όλοι αυτοί που «ηγάπησαν … μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά τα έργα αυτών…»
Κρίση λοιπόν!
Και «Αύτη … εστίν η κρίσις … ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως ήν γαρ πονηρά τα έργα αυτών…
Βρισκόμαστε σε κρίση! Σε «διάβαση αφύλακτη»! Σε ανεμοδαρμένα ύψη όπου μανιασμένοι χτυπάν οι άνεμοι πάνω μας και μας κλωθογυρίζουν πέρα δώθε.
Ζούμε στην Ελλάδα της φωτιάς, ζούμε στην Ελλάδα της πλημμύρας, στην Ελλάδα της ρεμούλας και της λοβιτούρας, στην Ελλάδα της αδιαφορίας των πάντων για τα πάντα!
Χάσαμε το μπούσουλα μας. Είμαστε πλέον χωρίς κανένα προσανατολισμό, και με τα χέρια τεταμένα, τυφλωμένοι πλέον, ψάχνουμε μάταια το κενό. Στο κενό που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε και όλο και περισσότερο βαθαίνουμε.
Έτσι λοιπόν μια και απ’ όλα έχει ο μπαξές, έχουμε το χρόνο, διαθέτουμε την πολυτέλεια, αφού όλα τα άλλα τα λύσαμε, και γίναμε εμείς οι Έλληνες οι ευτυχέστεροι πολίτες του πλανήτη μας, να ασχοληθούμε και με τα άλλα… τα επουσιώδη, τα επιδόρπια…
Και πρώτα πρώτα το πρόσφατο υπερκατόρθωμα των κυβερνόντων μας. Το νέο και κάτω από τη μέση χτύπημα στην Παιδεία, στο Σχολείο, στα παιδιά μας. Το χτύπημα στο μάθημα των θρησκευτικών! Δεν είναι λοιπόν απαραίτητο για τα παιδιά μας και μπορούμε κάλλιστα να το παραμερίσουμε. Με μια απλή υπογραφούλα, βάζουμε στην άκρη το μάθημα των θρησκευτικών και όποιος θέλει το παρακολουθεί.
Λόγοι βέβαια δημοκρατίας θα μου πείτε! Είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες, ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των προσωπικών δεδομένων… Είναι δυνατόν να βάζουμε τα παιδιά μας σήμερα, τα παιδιά της καφετέριας, τα παιδιά των κλαμπ και του αλκοόλ, τα παιδιά του internet, τα παιδιά του πανσεξουαλισμού και των ιδιεταιροτήτων, τα παιδιά μας όπου τόσους και τόσους παράδεισους έχουμε να τους προσφέρουμε με τις τόσες και τόσες εξαρτησιογόνες ουσίες μας, να ασχολούνται με τα θρησκευτικά! Είναι δυνατόν να βγάλουμε από τα παιδιά μας τις κουκούλες, να πάρουμε από τα χέρια τους, τις σύριγγες, τις πέτρες, τι σιδερογροθιές και τα γκαζάκια για να τους αφήσουμε τα θρησκευτικά; Είναι δυνατόν!
Βέβαια εγώ θα πρότεινα το ίδιο ακριβώς και για άλλα μαθήματα. Υπάρχουν τόσα και τόσα που σκοντάφτουν στα προσωπικά μου δεδομένα! Η Ιστορία! Τι χρειάζεται και τούτη. Τόσοι και τόσοι μαθητές φοιτούν στα σχολεία μας, που είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είναι Έλληνες. Μια υπογραφούλα λοιπόν και «εξωπετάται» και η Ιστορία. Βέβαια το κατάλαβε αυτό το δίκαιο και η «Ρεπούσια ομάδα» και προέτρεξε, αλλά … οι καθυστερημένοι κινηθήκαν για να καθυστερήσουν τα σχέδια αυτά.
Σα δε ντρεπόμαστε λίγο! Τόση λοιπόν υποκρισία! Τόση ψευτιά! Δεν έχουμε το ελάχιστο σθένος για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Να πούμε ότι ο απώτερος σκοπός μας είναι να καταργήσουμε το μάθημα των θρησκευτικών; Ότι θέλουμε να πετάξουμε τα θρησκευτικά έξω από τα σχολεία, όπως κάναμε και με το θρήσκευμα απ’ τις ταυτότητες, όπως θα κάνουμε σε λίγο και με την προσευχή στα σχολεία, όπως θα κατεβάσουμε και την εικόνα του Χριστού από τις τάξεις και τόσα άλλα παρόμοια, όπου πάντα με… «δημοκρατικότατους» θεσμούς, κρυφίως και εν μέσω νυκτός, αφού το θέλει και το απαιτεί ο Ελληνικός λαός, θα προχωρήσουμε για να τα κάνουμε λαμπόγιαλο…
Όμως η θέληση αυτή του Ελληνικού λαού, εκφράζεται σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, «εν τω μέσω της νυκτός», κατακαλόκαιρο και μέσα σε μια άδεια αίθουσα… Τότε που όλος ο κόσμος βρίσκεται στις διακοπές του και δεν υπάρχει περίπτωση να πληροφορηθεί και καιρό να ασχοληθεί με τα όσα ερήμην και εν αγνοία του κατεργάζονται όλοι αυτοί που «ηγάπησαν … μάλλον το σκότος ή το φως». Τόσο πολλή είναι η Δημοκρατία μας!
Και βέβαια δεν είναι μόνον τούτη η περίπτωση. Είναι και τόσες και τόσες άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός. Λίγο πρωτύτερα, τη κλωτσιά την έφαγε η οικογένεια. Πρέπει και τούτος ο θεσμός να διαβρωθεί. Πρέπει και τούτος ο συνεκτικός δεσμός να βρεθεί τρόπος να σπάσει. Οι αρχιτέκτονες της διάβρωσης ξέρουν και προγραμματίζουν μεθοδικά και σίγουρα τα χτυπήματά τους… Και το μαχαίρι με το οποίο θα κομματιάσουμε τώρα τούτο το δεσμό το ονομάσαμε εξευγενισμένα «σύμφωνο συμβίωσης». Ούτε εδώ έχει κανένας το θάρρος, το ελάχιστο φιλότιμο να πει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.. Δε βγαίνει κανένας να πει «τέρμα η οικογένεια» και όλα αυτά τα κολοκύθια. Υπάρχουν τόσοι… που διαφωνούν μ’ αυτά τα παλαιολιθικά και τα σκουριασμένα μυαλά. Εμείς λοιπόν επειδή έχουμε ανοιχτά μυαλά και μάτια, συμφωνούμε μαζί τους και ερχόμαστε να τα καταργήσουμε αυτά τα παραμύθια. Μπορεί κάλλιστα να συζεί όποιος θέλει, όπως θέλει και με όποι0ν θέλει! Σκεπτόμαστε μάλιστα να τους δώσουμε και παιδιά να μεγαλώσουν… Έτσι θα τους αφήσουμε, χωρίς κληρονόμους…
Κι εδώ έλαμψε η θέληση του Ελληνικού λαού… Μόνο που όλα γίνονται ερήμην της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού εν αγνεία του, χωρίς κανείς να μας πει το παραμικρό στα προεκλογικά του μπαλκόνια… και φυσικά προς χάριν κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων. Δημοκρατία λοιπόν θα πει το δίκιο των λίγων υπέρ του δικαίου των πολλών. Αυτή είναι η άποψη τις «Νέας Τἀξεως Πραγμάτων», η οποία έρχεται για να διαφεντέψει εμάς «το ζαλισμένο κοπάδι».
Είναι όμως τόσα ακόμα τα χτυπήματα, έχει τόσο βαθειά προχωρήσει η κρίση και η σήψη… Είναι τόσοι αυτοί που… ηγάπησαν μάλλον το σκότος ή το φως … και που διεργάζονται την διάλυση και τη φθορά… Έχουν τόσα ακόμα να δουν τα μάτια μας σε τούτη την «αφύλαχτη διάβαση» όπου δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει! Ο καθένας λέει και επιβάλλει ότι θέλει και ότι του αρέσει. Εμείς πειθήνια όργανα χωρίς σκέψη, χωρίς αντίδραση, χωρίς λογική εκτελούμε. Δεν αρέσει λ.χ. στον Σ. Χάντιγκτον «ο πολύ ξεχωριστός ορθόδοξος χαρακτήρας»; Να τον γκρεμίσουμε!
Τη βλέπουμε λοιπόν αυτή την ανατροπή! Την αφουγκραζόμαστε! Την οσφραινόμαστε! Συνεχώς βγάζουμε… Συνεχώς γκρεμίζουμε. Γλώσσα, θρησκεία, πατρίδα. Στη θέση του βιώματος της διδασκαλίας του Χριστού βάλαμε ατέρμονες συζητήσεις, και εν τω κρυπτώ ψηφοφορίες. Συζητάμε τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας, συζητάμε αναθεωρήσεις του Συντάγματος, συζητάμε περί υποχρεωτικού πλέον πολιτικού γάμου, πολιτικής κηδείας, εναλλακτικών τρόπων αναπαραγωγής, καύσεως των νεκρών, γάμους ομοφυλοφίλων, συζητάμε για κατάργηση παρελάσεων και εθνικών εορτών…, συζητάμε για μια νέα εικονομαχία και τον απεμπολισμό των εικόνων από σχολεία, υπηρεσίες και κάθε δημόσιο χώρο συζητάμε για τη διαγραφή γενικώς του Θεού από παντού.
Συζητάμε τελικά την τέλεια υποδούλωσή μας στα άνομα και παρανοϊκά σχέδια των σκοτεινών μηχανισμών της άθεης κουλτούρας –θολοκουλτούρας– και της ανελευθερίας αφού… «Το έγκλημα της σκέψης είναι θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Κι όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος :θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο αδελφό». (Τζώρτζ Όργουελ: «1984 0 ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ». ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ).
Κλείνοντας αξίζει να μνημονευθεί ένα απόσπασμα απ΄ το βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκυ «Νέα Τάξη, μυστικά και ψέματα» πού αναλύει την πραγματικότητα, κατά την σκέψη της Νέας Τάξεως Πραγμάτων:
«Το ζαλισμένο κοπάδι είναι ένα πρόβλημα. Πρέπει να εμποδίσουμε τον βρυχηθμό και το τσαλαπάτημά του. Πρέπει να του αποσπάσουμε την προσοχή. Θα έπρεπε να παρακολουθεί το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ή κωμωδίες καταστάσεων ή βίαιες ταινίες. Που και που τους καλείς (τους ανθρώπους τοϋ κοπαδιού) για λίγο να φωνάξουν άνευ σημασίας συνθήματα, όπως το "υποστηρίζουμε τα στρατεύματα μας". Οφείλεις να τους κρατάς αρκετά φοβισμένους, διότι εάν δεν φοβούνται και δεν τρέμουν πώς όλων των ειδών τα κακά μπορούν να τους καταστρέψουν απ' έξω ή από μέσα ή από κάπου, ίσως αρχίσουν να σκέφτονται, πράγμα επικίνδυνο, διότι δεν έχουν την ικανότητα να σκέφτονται. Συνεπώς είναι σημαντικό να τους αποσπούμε την προσοχή και να τους βάζουμε στο περιθώριο. Αυτή είναι μια αντίληψη για τη δημοκρατία» (σελ. 30-31).
Λοιπόν… αφύλαχτη διάβαση.
Είμαστε σε κρίση, αφού «το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Παρά τη τυλιγμένη σε χρυσόχαρτα πρόοδο μας, η κρεατομηχανή της παγκοσμιοποίησης πολτοποιεί και συνθλίβει τα πάντα.
ΑΛΛΑ
Ο μύθος με τον οποίο πάνε να μας αποκοιμίσουν οι εκσυγχρονιστές μας, περί μονόδρομου στη πορεία μας αυτή και… κολοκύθια τούμπανα, έχει την απάντησή του. Τη δίνει σύγχρονος προφήτης και μάρτυρας της Εκκλησίας και της πατρίδας μας. Άγιος που σε κραυγαλέα αντίθεση με όλους αυτούς τους αυτόκλητους, καλοπερασάκηδες σωτήρες μας, έδωσε τη ζωή του, για πίστη και πατρίδα.
«Τούτο σας λέγω πάλιν και σας παραγγέλλω: Καν ο ουρανός να κατέβει κάτω, καν η γη να ανέβει απάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει, καθώς μέλλει να χαλάσει σήμερον αύριον, να μη σας μέλει τι έχει να κάμει ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας σας τηγανίσουν, τα πράγματα σας ας σας τα πάρουν, μη σας μέλει, δώστε τα, δεν είναι εδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Ετούτα τα δύο, ο κόσμος να πέσει, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, έξω αν τύχει και τα δώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε να μην τύχει και τα χάσετε».
