«Ω
γενεά άπιστος και διεστραμμένη εώς πότε έσομαι μεθ' υμών;» (Ματθ. ιζ' 17)
Με πολλή
συμπάθεια αλλά Και λύπη ακούσαμε σήμερα τη φωνή του πατέρα
του νεαρού του σημερινού Ευαγγελίου να περιγράφει την άθλια κατάσταση του
παιδιού του και γονατιστός να παρακαλεί το Χριστό και να ζητά τη βοήθειά Του.
Το παιδί του είναι δαιμονισμένο , «σελινιάζεται
και κακώς πάσχει». Πολλές φορές το δαιμόνιο τον ρίχνει στη φωτιά και κινδυνεύει
να καεί. Πολλές φορές τον ρίχνει στο νερό και κινδυνεύει να πνιγεί.
Το παιδί του είναι δαιμονισμένο , «σελινιάζεται
και κακώς πάσχει». Πολλές φορές το δαιμόνιο τον ρίχνει στη φωτιά και κινδυνεύει
να καεί. Πολλές φορές τον ρίχνει στο νερό και κινδυνεύει να πνιγεί.
Θλιβερή πράγματι η εικόνα του δαιμονισμένου
παιδιού. Αλλά δεν είναι λιγότερο θλιβερή η κατάσταση του οικογενειακού και του
κοινωνικού του περιβάλλοντος; Ο πατέρας του παιδιού αυτού αν και τον πιέζει ο
πόνος και η θλίψη, δεν αφήνει την πίστη να ζεστάνει την καρδιά του. Γιατί
πλησιάζει το Χριστό χωρίς να τον έχουν εγκαταλείψει οι αμφιβολίες του για την
Θεότητά Του. Αλλά και η κοινωνία απογοητεύει το Χριστό για την απιστία της σ'
Αυτόν ότι είναι ο Υιός του Θεού. Γι' αυτό ξεσπά ο Κύριος σε βαρείς
χαρακτηρισμούς: «εώς πότε έσομαι μεθ' υμών; εώς πότε ανέξομαι υμών;»
Απιστία και διαστροφή χαρακτήριζε τους ανθρώπους
της εποχής του Κυρίου. Απιστία γιατί αρνούνταν επίμονα να παραδεχτούν το
υπερφυσικό στοιχείο και τον πνευματικό κόσμο και πιο συγκεκριμένα τα θαύματα
που έκαμνε ο Χριστός καθημερινά ανάμεσα τους και που επιβεβαίωναν τις μαρτυρίες
της Παλαιάς Διαθήκης ότι είναι ο Υιός του Θεού και ο Σωτήρας του κόσμου.
Αποτελεί πραγματικά διαστροφή το να αγνοεί κανένας τις αλήθειες γιατί αυτές
παρουσιάζονται ως υπερφυσικές.
Η απιστία οδηγεί στη διαστροφή και αντίστροφα η
διαστροφή οδηγεί στην απιστία. Μας τονίζει ο Θείος λόγος ότι «χωρίς πίστεως
αδύνατον ευαρεστήσαι» και «πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεό ότι εστί
και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. ια' 6). Χωρίς την πίστη
στις θεμελιώδεις αυτές αλήθειες ο άνθρωπος διαστρέφεται και διαφθείρεται.
Τίποτε πια δεν τον συγκρατεί.
Άπιστον και διεστραμμένην χαρακτήρισε ο Κύριος
την σύγχρονη του γενεά. Για απιστία όμως κατηγορεί και τους ίδιους τους μαθητές
Του γιατί δεν μπόρεσαν να διώξουν το δαιμόνιο από το σελινιαζόμενο νέο ενώ
είχαν πάρει τέτοια εξουσία «κατά πνευμάτων ακαθάρτων» (Ματθ. ι' 1). Δεν ήταν
άπιστοι βέβαια οι μαθητές. Απλώς κλονίστηκε τη στιγμή εκείνη η πίστη τους. Και
αυτός ο κλονισμός της πίστεως τους έκαμε το θαυματουργικό χάρισμα ανενέργητο.
Γι' αυτό ο κάθε άνθρωπος πρέπει να μην αφήνει χώρο στην αμφιβολία γιατί αυτή θα
τον οδηγήσει σιγά -σιγά στην απιστία και ύστερα στην διαστροφή.
Για απιστία και διαστροφή κατηγόρησε ο Κύριος
τους ανθρώπους της αποχής Του. Τι θάλεγε άραγε για την δική μας εποχή; Είναι
πιο πιστοί οι άνθρωποι της εποχής μας; Είναι χριστιανικώτερη η δική μας γενεά;
Θα έπρεπε να είναι. Θα έπρεπε να είμαστε. Αλλά δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμα στο
στάδιο της αρνήσεως και της πλάνης, όσοι δεν έφτασαν ακόμα στο σημείο να
υβρίζουν τα Θεία και να διακωμωδούν την πίστη και τους πιστούς, τους
χαρακτηρίζει η χλιαρότητα και ο φόβος να φανερώσουν την πίστη τους. Και το
χειρότερο. Αμφιβάλλουν κάποτε για την ίδια την πίστη τους!! Και μια άλλη μερίδα
πιστεύει με τα χείλη. Δε λατρεύει με την καρδιά. Γι' αυτή τη μερίδα των
ανθρώπων θα μπορούσαν να ισχύουν τα λόγια του Θεού ότι, «ούτος ο λαός τοις
χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτού πόρω απέχει απ' εμού» και «η γενεά αυτή
πονηρά εστί σημείον ζητεί, και σημείον ου δοθήσεται αυτή».
Τόσα και τόσα συγκλονιστικά γεγονότα
διαδραματίζονται στις μέρες μας, στον κόσμο μας, στον ίδιο τον τόπο μας. Και
όμως δεν εννοούμε να στραφούμε προς τον Θεό με μετάνοια και πίστη. Ο βαρύς
λόγος του Κυρίου «εώς πότε ανέξομαι υμών» μήπως θα έχει και σήμερα τη θέση του;
Αδελφοί μου, είναι καλό να θέσει ο καθένας μας το
ερώτημα στον εαυτό του. Μένω σταθερός στην πίστη μου οποιαδήποτε στιγμή και
μάλιστα στη δύσκολη στιγμή; Η ζωή μου είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού ή
κάμνω συνήθως αβαρίες σε βάρος τη συνείδησης και των αρχών μου; Μήπως την ώρα
της δοκιμασίας κλονίζομαι και μένω χωρίς τη δύναμη της πίστεως όπως και ο
πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού; Οι μαθητές δεν εξαίρεσαν τον εαυτό τους από
την ευθύνη για την απογοητευτική κατάσταση της κοινωνίας τους. Γι' αυτό και
άκουσαν το βαρύ λόγο του Κυρίου «δια την απιστία υμών»!
Ήθελε να πει ο Κύριος τόσο στους μαθητές Του όσο
και σε μας τους Χριστιανούς ότι περιμένει πίστη θερμή και ακλόνητη και όχι
χαλαρή και χλιαρή. Με Χριστιανούς αβαθείς στην πίστη και με ξεθωριασμένες και
ασταθείς αρχές δεν εξυγιαίνεται ο κόσμος και δεν απαλλάσσεται από τα δαιμόνια
και τις κακοδαιμονίες του, πολύ δε περισσότερο δεν σώζονται οι ίδιοι. «Στώμεν
καλώς, στώμεν μετά φόβου», αναφώνησαν τα εννέα αγγελικά τάγματα μετά την πτώση
του Εωσφόρου, του Διαβόλου. Το ίδιο ας επαναλάβουμε και σήμερα σαν αντίβαρο στο
ηθικό κατρακύλισμα της εποχής μας. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου. Ας
προφυλακτούμε από την απιστία και την τύφλωση της εποχής μας. Ας προφυλακτούμε
από τους άπιστους και ασεβείς της εποχής μας. Γιατί με τους άπιστους και τους
ασεβείς μπορεί να γίνει ο καθένας άπιστος, ασεβής και διεστραμμένος. Αν θέλει
όμως μπορεί ν' αντιταχτεί στη δύναμη του κακού και συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις
του, καταφεύγοντας στον ίδιο το Θεό, θα μπορεί να σταθεί ψηλά, ένας ανάμεσα
στους πολλούς, φωτεινό παράδειγμα πίστεως και ηθικής ζωής.
Αδελφοί μου, ας φροντίσουμε να ξεπεράσουμε την
κρίση της εποχής μας, την ίδια ίσως την δική μας εσωτερική κρίση για να μην
ακούσουμε κι' εμείς το βαρύ λόγο του Κυρίου «ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη!
εώς πότε έσομαι μεθ' υμών; εώς πότε ανέξομαι υμών;» Γιατί δεν ξέρουμε! Ο Κύριος
μας ανέχτηκε χτες και σήμερα. Θα μας ανεχτεί όμως και αύριο; Θα μας ανέχεται
για πάντα;
Γιώργος Σαββίδης
