Ο
TΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Ενώ ο μήνας Αύγουστος έχει χαρακτηρισθεί σαν μήνας της Παναγίας αφού ολόκληρος χαριτώνεται και αγιάζεται απ’ την αστείρευτη χάρη της Παναγίας μας, ο Σεπτέμβρης είναι o μήνας του Σταυρού. Η αγία μας ‘Εκκλησία, με τις δυο Κυριακές την «προ» και την «μετά την Ύψωσιν», και με την κυριώνυμο εορτή τής Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, όπου καλεί τα μέλη της να προσκυνήσουν ευλαβικά, αλλά και να γνωρίσουν τη Χάρη πού απορρέει από το Σταυρό τού Κυρίου, αφιερώνει όλο σχεδόν αυτόν τον μήνα στο χαριτόβρυτο ξύλο που χαριτώνει και αγιάζει ολόκληρο το γένος των ανθρώπων.
Καμιά άλλη εποχή δεν είχε «εμπορευθεί» τόσον πολύ τις ιδέες! Καμιά άλλη εποχή δεν είχε πιστέψει τόσον πολύ στον άνθρωπο! Σε καμιά άλλη εποχή δεν επικρατούσε τόση σύγχυση και αγωνία, τόσο άγχος και τέτοια ματαιοδοξία, ώστε τα πάντα να σημαδεύονται από τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα. Καμιά άλλη εποχή δεν αποποιήθηκε το Σταυρό και την άρση σταυρού, όσο η δική μας. Η αυτάρκεια και η αυτοτέλεια του ανθρώπου, που αποτελεί το κύριο γνώρισμα μας, ώστε να μπορεί να χαρακτηρισθεί —κι έτσι είναι στην ουσία της— ως η νέα πτώση του σύγχρονου ανθρώπου!
Ο άνθρωπος σήμερα πιστεύει και αναπαύεται στα δημιουργήματά του, στον πολιτισμό του, στα επιτεύγματα του και όχι στο Θεό Γι’ αυτό και ή ζωή έχει τα γνωρίσματα τής ζωής των ανθρώπων της Βαβέλ. Δημιουργούσαν και τότε, αλλά χωρίς σκοπό! Μιλούσαν, αλλά δεν είχαν «λόγο» επαφής και κοινωνίας! Είχαν «όνομα» και «παρουσία» στη γη, αλλά ήσαν όμως «νεκροί»!...
Όταν ό άνθρωπος στηρίζεται σ’ ένα παρελθόν πού είναι ζυμωμένο με λάθη και πτώσεις,, όταν ζει σ’ ένα παρόν φορτωμένο με θλίψεις κι όταν ατενίζει σ’ ένα μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα, έχει ανάγκη από Φως! Έχει ανάγκη από Θεό! Έχει ανάγκη από Σταυρό! ‘Ο προφήτης Δαυίδ μέσα από μία γλαφυρή εικόνα παρουσιάζει την «τάση» της ψυχής του ανθρώπου και την «έντασή» της για μία ζωτική κοινωνία το Πρόσωπο τού Θεού: «εδίψησεν η ψυχή μου προς Θεόν τον ζώντα· πότε ήξω και οφθήσομαι του προσώπου του Θεού; Εγενήθη τα δάκρυά μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός εν τω λέγεσθαί μοι καθ’ εκάστην ημέραν· πού εστίν ο Θεός σου;» (Ψαλμ. 41, 3-4).
Κάποιος νεότερος άγιος, αγαπητοί Χριστιανοί, πούλησε όλα του τα υπάρχοντα. Πούλησε και τη βιβλιοθήκη του, που τόσο πολύ αγαπούσε. Όσα χρήματα πήρε τα έδωσε στους φτωχούς. ‘Εμένα μου αρκεί, είπε, ο Σταυρός, το μοναδικό «βιβλίο». Αυτός είναι ή μελέτη μου, ό φωτισμός μου, το στήριγμά μου!
Άλλος είπε πως, αν μπορούσε να γράψει κανείς την Ιστορία των ανθρώπων σ’ ένα μόνο βιβλίο και το βιβλίο αυτό να το συνοψίσει κατόπιν σε μία μόνο σελίδα και τη σελίδα αυτή σε δύο μόνο λέξεις, οι λέξεις αυτές θα ήταν: «Χριστός Εσταυρωμένος!..». Γιατί άραγε; Γιατί ό Σταυρός τού Χριστού είναι η φανέρωση τής αγάπης τού Θεού για τον άνθρωπο. Στο Σταυρό ό Θεάνθρωπος γέρνει το κεφάλι Του γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο. Κρατιέται επάνω του όχι με τα καρφιά, αλλά με τα «σχοινιά» τής αγάπης Του!...
Πάνω από τις ανθρώπινες πλάνες και διαμάχες, πάνω από τις κακίες και τούς εγωισμούς, τα μίση και τα πάθη βρίσκεται το μοναδικό «έπος» τής ‘Αγάπης, ό Σταυρωμένος Θεός Λόγος. Αυτός δεν αλλάζει, δεν πέφτει, δεν περνά, δεν άπατά, ενώ όλα σε τούτον τον κόσμο αλλάζουν, όλα πέφτουν, όλα περνούν, όλα απαιτούν, όλα απογοητεύουν. Η αλήθεια Του, η δύναμή Του, η γαλήνη Του, ο Σταυρός Του, μ’ ένα λόγο, βασιλεύει αιωνία!... Δυστυχείς είναι οι λαοί πού τρέφονται με τη ματαιότητα και τη φθορά τού θανάτου, ενώ υπάρχει ό Ζωοποιός Σταυρός τού Χριστού ως δύναμη και δυνατότητα ζωής και μάλιστα ζωής ατελεύτητης.
Δυστυχείς είναι εκείνοι πού ποδοπατούν τη Χάρη και την ευλογιά τής σωτηρίας πού απορρέει από το Σταυρό. Και ευλογημένοι είναι όλοι όσοι πορεύονται με το Σταυρό τους κάτω από το βλέμμα και την ευλογιά του ‘Εσταυρωμένου.
Δυστυχείς είναι εκείνοι που με λόγια και με έργα καθημερινά ποδοπατούν, υβρίζουν, βλασφημούν, τον Τίμιο Σταυρό και τον επ’ Αυτού Εσταυρωμένο Ιησού. Αλήθεια! « Βλασφημίες κι αναθέματα, ξεσπούν ολόγυρα Σου, φαρμακερά σαν τα καρφιά, και σχίζουν την καρδιά Σου», αναφωνεί ο ποιητής. Δυστυχείς αυτοί που με το κάλυμμα της τέχνης εκθέτουν πάνω στο ζωγραφικό καμβά ότι «αισχρόν εστίν και λέγειν» βλασφημώντας ασύστολα κατά του Τιμ. Σταυρού. Δυστυχείς και εξ ίσου κατακριτέοι και όσοι ανέχονται και υποστηρίζουν τέτοιες καταστάσεις.
Δυστυχείς αυτοί που με τα βιβλία τους, στο όνομα της λογοτεχνίας, υβρίζουν και αποδίδουν δικά τους απωθημένα στο Εσταυρωμένο Ιησού, χλευάζοντας και περιφρονώντας το υπέρ παν όνομα. Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν είναι να βγάλουν στο φως το δηλητήριο που κρύβει η δική τους μολυσμένη ψυχή.
Δυστυχείς είναι εκείνοι που με το κάλυμμα της ελευθερίας – ασυδοσίας το λέμε εμείς – προσπαθούν να διαγράψουν αυτό το «υπέρ παν όνομα», το όνομα «χριστιανός», ώστε να μην φαίνεται, να μην ακούγεται, να μην γράφεται και ελέγχει έτσι την ανομία τους.
Δυστυχείς όλοι όσοι με τη μοχθηρία της αθεΐας τους περιφρονούν περιγελούν και σταυρώνουν συνεχώς το Χριστό. Είναι όλοι τους οι εχθροί του Σταυρού για τους οποίους κλαίει ο Απ. Παύλος.
Όμως! ‘Απ’ το Σταυρό τού ‘Ιησού Χριστού ακούστηκε ή σάλπιγγα τής νίκης κατά τού Θανάτου. Στο Σταυρό τού Χριστού «κατεπόθη ό Θάνατος εις νίκος. Πού σου, Θάνατε, το κέντρον; Πού σου, Άδη, το νίκος;» (Α’ Κορινθ. 15, 54-55) αναφωνεί ό απόστολος Παύλος! ‘Απ’ αυτήν την αποκάλυψη δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Αφού ό Θεάνθρωπος από το ύψος τού Σταυρού Του άνοιξε για τον άνθρωπο την πύλη τής Βασιλείας τού Θεού, καλείται ό άνθρωπος να κρατήσει ως μοναδική του πίστη, γνώση και χαρά, ως μοναδική του ελπίδα, επιθυμία, απαντοχή και αναζήτηση το Σταυρό τού Κυρίου του ‘Ιησού Χριστού.
Ποιος, αλήθεια, ενώ γνωρίζει την ευεργετική δύναμη τού Σταυρού, θα τολμήσει να υβρίσει το μέσο τής σωτηρίας του; Κι αν πολλοί ενσυνείδητα υβρίζουν «το τρισμακάριστον ξύλον έν ώ έτάθη Χριστός ό Βασιλεύς και Κύριος» μήπως λησμονούν πώς «εν τούτο έθνη βάρβαρα ήττηνται»; Γι’ αυτό επιβάλλεται, Παρά την αναξιότητα μας, οι χριστιανοί να υψώνουμε τα χέρια προς τον Εσταυρωμένο σε σχήμα σταυρού και να επικαλούμαστε τη χάρη τού Σταυρού Του. «Σταυρέ τού Χριστού σώσουν ημάς τη δυνάμει σου».
