ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη ω απόκειται και αυτός προσδοκία εθνών» (Γεν.49,10).
Με αυτόν τον προφητικό, για την έλευση του Λυτρωτή λόγο, του Πατριάρχη Ιακώβ, αρχίζει τον επικήδειο λόγο του, στον Μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιο, τον δολοφονηθέντα απ΄ τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης.
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα….» επανέλαβε πολλές φορές στον «εκ του προχείρου» λόγο του ο Καστορίας, όπως σημειώνει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δείχνοντας συγχρόνως με το χέρι του προς την Ελλάδα και τονίζοντας εμφαντικά, για να εμψυχώσει τον κατατυρανισμένο ελληνισμό της Μακεδονίας πως «στη θέση του σκοτωμένου εμείς θα στείλουμε καλύτερον. Κι αν τον σκοτώσουν κι αυτόν, θα στείλουμε άλλον ακόμα καλύτερον…Αυτή είναι η μοίρα του Ελληνικού έθνους, να εργάζεται με το αίμα του για την απελευθέρωσή του.»
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα….» Ναι, δεν έλειψε, δεν λείπει και ούτε ποτέ θα λείψει, εκείνος ο απεσταλμένος του Θεού που θα επωμιστεί τη βαριά ευθύνη της λυτρωτικής, πνευματικής και εθνικής καθοδήγησης του λαού του Θεού σε καιρούς χαλεπούς. Στα μάτια των υπόδουλων Ελλήνων της Μακεδονίας, ο Γερμανός Καραβαγγέλης, φαντάζεί ως άλλος νέος Κριτής, ενός νέου Ισραήλ. Δίκαια λοιπόν, χαρακτηρίστηκε ως ο Αρχάγγελος των Κορεστίων.( τα Κορέστια είναι η Καστοριά)
Ο ηρωικός επίσκοπος, Γερμανός Καραβαγγέλης γεννήθηκε στη Στύψη της Λέσβου στις 16 Ιουνίου του 1866, από Ψαριανό πατέρα που πολέμησε στο πλευρό των Κανάρη και Μιαούλη. Μεγαλώνει όμως στο Αδραμύττι της Μικράς Ασίας.1* Σπουδάζει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ΄ όπου αποφοιτά το 1888, χειροτονείται διάκονος και φεύγει στη Λειψία και τη Βόννη όπου σπουδάζει Φιλοσοφία και Θεολογία.2* Το 1891, επιστρέφει στην Πόλη και διορίζεται καθηγητής στη Σχολή της Χάλκης. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ψηφίζεται Χωρεπίσκοπος του Πέραν, απ’ όπου αρχίζει πλέον την μεγάλη εθνική του δράση.3*
Η επισκοπή του ήταν μια περιοχή έντονης προπαγάνδας των Γάλλων καθολικών, μέσω των σχολείων που διατηρούσαν εκεί, με σκοπό τον προσυλιτισμό των ελληνοπαίδων, αφού πρώτα τα μεταβάλλουν «σε κοσμοπολίτες, αδιάφορους προς τα εθνικά ιδεώδη και ψυχρούς στις παραδόσεις τους». Ο νέος τότε επίσκοπος Γερμανός ενισχύει την Ελληνική εκπαίδευση, ιδρύει Ελληνικό σχολείο και βάζει τέρμα σ΄ αυτή τη θλιβερή κατάσταση.
Τέτοιους ηγέτες, του αναστήματος ενός Καραβαγγέλη, χρειαζόμαστε και σήμερα, ικανούς να μπορούν να βάλουν τέρμα σε παρόμοια σύγχρονα, διαλυτικά της κοινωνίας φαινόμενα, αποτινάζοντας από πάνω μας την πνευματική νωθρότητα του ωχαδερφισμού, ο οποίος νανουρίζεται από το όραμα μιας «ανοικτής κοινωνίας» της ανοχής και ανδρώνεται από τις ευκολόπεπτες συγκριτιστικές, ολιστικές και μετα-νεωτερικές θεωρίες του συρμού της Νέας Εποχής, που τόσο ταλανίζουν τον άνθρωπο του 21ου αιώνα.
Το 1900 ο Γερμανός εκλέγεται Μητροπολίτης Καστοριάς σε ηλικία μόλις 34 ετών. Τα έξοδα της μεταβάσεως στον προσωπικό του Γολγοθά, εξοικονομεί από την υποθήκευση των πολύτιμων αμφίων του. Ναι, ήταν αληθινός Γολγοθάς τότε, η διαποίμανση οποιασδήποτε Μητροπόλεως της Μακεδονίας, διότι όλα τα΄ σκιαζε η φοβέρα του Βούλγαρου κομιτατζή και τα πλάκωνε η σκλαβιά του Τούρκου κατακτητή. Γι΄ αυτό και οι Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντίνος ο Ε΄ και στη συνέχεια Ιωακείμ ο Γ΄, διαλέγουν και στέλνουν στη Μακεδονία Μητροπολίτες νέους, ηλικίας 35-40 ετών, μορφωμένους αλλά και πατριώτες, αποφασισμένους για κάθε θυσία, όπως τον Καστορίας Γερμανό, τον Πελαγονίας Ιωακείμ, τον Εδέσσης Στέφανο, τους εθνομάρτυρες Κορυτσάς Φώτιο, Γρεβενών Αιμιλιανό, Ελευθερουπόλεως Γερμανό και τους μετέπειτα εθνομάρτυρες Σμύρνης και Κυδωνιών, τον Δράμας Χρυσόστομο και τον Στρωμνίτσης Γρηγόριο αντίστοιχα, καθώς και πολλούς άλλους. Ιεράρχες που με τους αγώνες τους αλλά και την πορφύρα του αίματος, τίμησαν το ράσο και δόξασαν έθνος και εκκλησία, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά την αγιογραφική ρήση : «ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα…».
Όμως δεν λείπει ούτε και σήμερα ακόμη, το λυπηρό φαινόμενο που ραγίζει τις καρδιές των Ελλήνων, της υποτιμήσεως δηλ. και της αποσιωπήσεως αυτής της προσφοράς της εκκλησίας στο έθνος.4* Εμείς σήμερα, τους λησμονημένους αυτούς ήρωες, δεν τους θεωρούμε πλέον, πρότυπα ζωής που αξίζει να μιμηθεί κανείς, αγνοώντας ετσιθελικά, τον ρόλο των προτύπων και των ηρώων στη διάπλαση της προσωπικότητος των νέων ιδιαίτερα. Αλλά έτσι ενεργώντας, τι είδους υλικά τελικά, προσφέρουμε στα παιδιά μας, για να κτίσουν εκείνα τους προσωπικούς τους στόχους και τις δικές τους αξίες;
Πρότυπα αληθινής ζωής υπάρχουν, είναι οι άγιοι, αλλά και οι ήρωες εκκλησιαστικοί άνδρες, με εθνική προσφορά, όπως ο σημερινός μνημονευόμενος Λέσβιος Ιεράρχης, ο οποίος δικαίωσε τις προσδοκίες όσων των εμπιστεύτηκαν. Πάντοτε η εκκλησία αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι και στο λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα. Από τον Μέγα Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ, τον πνευματικό αλλά και πραγματικό αρχηγό του Μακεδονικού Αγώνος, μέχρι και τον απλό παπά του χωριού, όλοι διέκριναν την κρισιμότητα αυτού του αγώνος. Πίστευαν ακράδαντα ότι: «αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει» όπως είπε ο Ίων Δραγούμης, και έτσι, έπρατταν εκείνο που όφειλαν.5*
Όμως οι Βούλγαροι, υποκινημένοι απ΄ τα πανσλαβιστικά ρωσικά οράματα που υπηρετούσαν τον στόχο της εξόδου των Ρώσων στη Μεσόγειο, οραματίζονται και αγωνίζονται για μια μεγάλη και ανεξάρτητη Βουλγαρία. Οργανώνουν έτσι, στο χώρο της Μακεδονίας και Θράκης, ανταρτικά σώματα, τα Κομιτάτα και ιδρύουν Βουλγαρικά σχολεία και ανεξάρτητη Βουλγαρική Εκκλησία, την επονομαζόμενη «Βουλγαρική Εξαρχία».6*
Το Πατριαρχείο αντιδρά άμεσα, χαρακτηρίζοντας σχισματική τη «Βουλγαρική Εξαρχία» και ως αίρεση το Βουλγαρικό και γενικά κάθε εθνικισμό που διασπά την ενότητα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία απορρίπτει τον εθνικισμό, αποδέχεται όμως τον πατριωτισμό και τη φιλοπατρία, καθώς θεωρεί τα έθνη, ως ένα μέρος του σχεδίου της Θείας οικονομίας και άρα ως τον «πλούτο της ανθρωπότητος, τα συλλογικά πρόσωπα. Και το μικρότερο από αυτά φοράει τα δικά του χρώματα και φέρει μέσα του μια ιδιαίτερη όψη της Θεϊκής ευδοκίας» (Αλεξ. Σολζενίτσιν). Γι΄ αυτό και επιδοκιμάζει και ευλογεί τις υπέρ του έθνους θυσίες.7*
Η εθνικιστική όμως, «έξαψη» των Βουλγάρων, συνεχίζεται. Επωφελούμενοι από την αδυναμία των Τούρκων, ενθαρρυνόμενοι απ΄ τη Ρωσία και με την εκκωφαντική σιωπή των Παπικών, επιχειρούν τον εκσλαβισμό όλης της Μακεδονίας. «Η δολοφονία είναι το κυριώτερο όπλο τους. Κατά χιλιάδες εφονεύθησαν οι Έλληνες… Αθώων και αόπλων εκβιάσεις, ληστείαι, δολοφονίαι, ανδρών και γυναικών ανελεήμονα βασανιστήρια, ιερέων, ιατρών, διδασκάλων κατακρεουργήσεις, ναών εμπρησμοί,… γενική τρομοκρατία, πλήμμυρα αίματος» (Κυανή Βίβλος του 1903 της Βρετανικής κυβερνήσεως).
Το σύνθημα των Βουλγάρων είναι «Εξαρχία ή θάνατος», γράφει ο ατρόμητος επίσκοπος Γερμανός. Δηλαδή, θάνατος σ΄ όποιον δεν υποτασσόταν στην αυτόνομη, εξαρχική, Βουλγαρική εκκλησία, αλλά αναγνώριζε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως κανονική εκκλησιαστική αρχή. Για να πλήξουν το γένος μας, πλήττουν την ζωοποιό δύναμή του, τη ρίζα του που είναι η Πίστη και η αγία παράδοσή μας` και για να συμβεί αυτό, πρέπει η εκκλησία να χάσει την αίγλη της και την επιρροή της. Είναι πια πασίγνωστη αυτή η πρακτική και με διαχρονική μάλιστα εφαρμογή.
Το Ελληνικό κράτος της «αψόγου στάσεως», αργεί να ξυπνήσει και να έρθει σε βοήθεια.8*
Αυτή την απελπιστικά επικίνδυνη κατάσταση βρήκε ο Γερμανός πηγαίνοντας στην έδρα του. Δεν καθυστερεί λοιπόν, ούτε στιγμή. Δίνει την ψυχή του και γίνεται η ψυχή του Μακεδονικού αγώνος. Ήταν ο εμπνευστής και ο οργανωτής του. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Κώστας Γεωργίου» και αναπτύσσει μια πρωτοφανή δραστηριότητα, συνεπικουρούμενος από τον Ίωνα Δραγούμη και τον πρόξενό μας στη Θεσσαλονίκη Λάμπρο Κορομηλά.
Δημιουργεί τα πρώτα ανταρτικά σώματα αυτοάμυνας με αρχηγούς τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη και τον καπετάν-Κώττα. Πετυχαίνει την εξάρθρωση των ληστοσυμμοριών της περιοχής. Βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τα προξενεία μας, τους Μητροπολίτες, τους ντόπιους οπλαρχηγούς, τους Έλληνες αξιωματικούς, τις κοινότητες, τους ιερείς, τους δασκάλους, το λαό.
Αλληλογραφεί με τον Παύλο Μελά. Κι όταν αυτός ανεβαίνει στη Μακεδονία, του στέλνει μια εικόνα της Αναστάσεως του Κυρίου που πάνω της είχε χαράξει τα εξής: «Τω πολυφιλήτω και φιλοστόργω τέκνω. Έντεινε και κατευοδού και βασίλευε και κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου». Και επίσης, του στέλνει τη σφραγίδα με το όνομα που θα χρησιμοποιούσε στον αγώνα : «Μίκης Ζέζας».
Μετά δε, από τον τραγικό θάνατο του ήρωος, ο ίδιος τον κηδεύει και όπως αναφέρει: «μετέφερα απ΄ τον Μητροπολιτικό Ναό εις το παρακείμενον περίβολον του Βυζαντινού Ναού των Ταξιαρχών, το σεπτό σκήνος του, το κατέβρεξα με πύρινα δάκρυα και απελθών, έπεσα επί της στρωμνής μου όπως θρηνήσω τον αοίδιμον Ήρωα.»
Ο Αγώνας όμως, συνεχίζεται. Ο Πολεμιστής - Ιεράρχης καβάλα στ΄ άλογό του, με το μάνλιχερ στο χέρι, οργώνει τα χωριά, εμψυχώνει τους Έλληνες. Ντυμένος αστυνομικός, διασχίζει τα Βουλγαρικά χωριά, αποφεύγει τις δολοφονικές ενέδρες των εχθρών του αλλάζοντας δρομολόγια και ξεγελώντας τους.9* Ανοίγει εκκλησιές που είχαν κλείσει οι κομιτατζήδες, σπάζοντας τις πόρτες, μπαίνει μέσα με το ρεβόλβερ στο χέρι και λειτουργεί με το μάνλιχερ «παρά πόδας». «Έτσι επεβλήθηκα» θα πει, αυτός ο Παπαφλέσσας της Λέσβου.
Αυτός ήταν ο Γερμανός : «Ένας λεβέντης που έμοιαζε με Θεό», όπως θα τον χαρακτηρίσει, ένας πληρωμένος, παρ΄ ολίγον φονιάς του που όμως εντυπωσιασμένος από το παράστημα του Δεσπότη, δεν εξετέλεσε το δολοφονικό του έργο.
Ο Μυτιληνιός Δεσπότης της Καστοριάς, βγαίνοντας από τα καθιερωμένα, βάζει τη σφραγίδα του στην ιστορική πορεία του λαού του Θεού. Επιβεβαιώνοντας και συνεχίζοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο, την παράδοση που θέλει την Εκκλησία: «πολλάκις τον καθαρώς δευτερογενή δι΄ αυτήν εθνικόν σκοπόν να θέτει, υπεράνω των καθαρώς θρησκευτικών και του ιδίου της, ως οργανισμού, συμφέροντος» (Ιω. Συκουτρής).
Τελικά, Βούλγαροι και Τούρκοι πετυχαίνουν την ανάκληση από το Πατριαρχείο, του «Αρχικομιτατζή», όπως αποκαλούσαν τον Γερμανό. «Η απομάκρυνσή μου από την Καστοριά, γράφει ο ίδιος, θεωρήθηκε σαν ένα τραύμα στο Μακεδονικό αγώνα, μα ο αγώνας βρισκόταν πια σχεδόν στο τέλος του». Ενώ εκείνος, μόλις αρχίζει να γράφει ένα νέο κεφάλαιο της πολυτάραχης ζωής του, καθώς τώρα, το Πατριαρχείο τον τοποθετεί Μητροπολίτη Αμασείας του Πόντου. (1908)
Παραμένει Μητροπολίτης Αμασείας ως το 1922, εφαρμόζοντας ένα λεπτομερές πρόγραμμα αναπτύξεως της επαρχίας του. Ιδρύει σχολές, σχολεία και άλλα ευαγή ιδρύματα, ανεγείρει ναούς, νέο μητροπολιτικό μέγαρο και επισκέπτεται όλα τα χωριά της επαρχίας του, δίνοντας παντού όπου περνούσε μια εθνική πνοή.10*
Σώζει τον Πόντο, το 1914, από την πρώτη απόπειρα εγκαταστάσεως Τούρκων προσφύγων στα ελληνικά χωριά. Το 1915 διασώζει αρκετά Αρμενόπουλα και το 1916 πέτυχε να σωθεί η Αμισός από την καταστροφική μανία των Τούρκων. Ζει από κοντά όλο το δράμα, πρώτα της Γενοκτονίας 1.500.000 Αρμενίων και έπειτα 350.000 Ποντίων από τους δήθεν προοδευτικούς και εκσυγχρονιστές Νεότουρκους, οι οποίοι διακηρύττουν : «Η Τουρκία στους Τούρκους».11*
Ο εμπνευστής της Γενοκτονίας των χριστιανών της Μικράς Ασίας, Γερμανός αξιωματικός Λίμαν Φον Σάντερς δηλώνει : «Η μισητή και άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληρισθεί και θα χαθεί για πάντα…». Ως μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιούνται, η επιστράτευση των νέων, τα τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου (Ameles tabour), οι εκτοπίσεις πληθυσμών, που έμειναν στην ιστορία ως η λευκή σφαγή (le massacre blanc), οι εξορίες, οι φυλακές, οι σφαγές, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις, οι βιασμοί, οι εξισλαμισμοί, τα παιδομαζώματα, οι αρρώστιες, η ψείρα, η πείνα και η δίψα.
Όλη αυτή η θηριώδης, τουρκική τακτική της εξοντώσεως των ελληνικών πληθυσμών, προκαλεί την αυτοάμυνα των Ποντίων, το αντάρτικο του Πόντου, το οποίο ο Κεμάλ, ως άριστος γνώστης της καταστάσεως, το χαρακτηρίζει «έργο και όργανο» του επισκόπου Γερμανού, ο οποίος τώρα, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για την αυτοάμυνα και τη σωτηρία του Πόντου, «τρέχοντας» ένα διπλωματικό μαραθώνιο, σε χρόνο αγώνα ταχύτητος (100) εκατό μέτρων.!!12* Γι΄ αυτή την πατριωτική του δράση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται το 1917. Αλλά και πάλι το 1922, θεωρείται από τον Κεμάλ, ως ο υπ΄ αριθμόν (1) ένα εχθρός της εξουσίας του και τον καταδικάζει σε θάνατο, όπως και τους συνεργάτες του, τον Επίσκοπο Ζήλων Ευθύμιο Αγριτέλλη, τον εκ Παρακοίλων της Λέσβου και τον Πρωτοσύγκελλό του Πλάτωνα Αϊβαζίδη, οι οποίοι και πεθαίνουν μαρτυρικά. Ο Γερμανός όμως, διασώζεται καθώς το Πατριαρχείο τον εκλέγει Μητροπολίτη Ιωαννίνων και τον φυγαδεύει στην Αθήνα.13* Εκεί προτείνεται για Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αλλά δεν τον εκλέγουν, όπως παλαιότερα δύο φορές το 1913 και το 1921 του είχαν αρνηθεί και τον Πατριαρχικό θρόνο. Ως Ιωαννίνων πηγαίνει στην Ήπειρο, αποφασισμένος να δώσει «βιομηχανική ώθηση στον τόπο, ώστε ν΄ αναχαιτιστεί το ρεύμα εκπατρισμού των Ηπειρωτών».14*
Αλλά το 1924, δηλαδή, ένα μόλις χρόνο μετά από την άφιξή του στα Γιάννενα , τον διορίζουν Μητροπολίτη Ουγγαρίας, με έδρα τη Βιέννη, τον «τόπο της εξορίας» του όπως έλεγε, με τον τίτλο του Εξάρχου Κεντρώας Ευρώπης. Θεωρώντας κάποιοι πως έτσι υποτιμούν και παροπλίζουν τον ηρωϊκό αλλά μάλλον ενοχλητικό γι΄ αυτούς Ιεράρχη. Του περικόπτουν επίσης, στο μισό τον μισθό και τον αφήνουν απλήρωτο επί μήνες. «Αυτή ήταν η αμοιβή των θυσιών και των εθνικών αγώνων ενός κληρικού που υπηρέτησε με αυταπάρνηση την Ελλάδα για (40) σαράντα ολόκληρα χρόνια».15*
Εξόριστος από την πατρίδα του και με «περίλυπη έως θανάτου την ψυχή», τελειώνει ειρηνικά την επίγεια ζωή του στις 11 Φεβρουαρίου 1935.16* Πρόφτασε όμως και είδε να πραγματοποιείται το όνειρό του για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, για το οποίο τόσο σκληρά εργάστηκε.
Το Ελληνικό κράτος αρνήθηκε ακόμη και τα έξοδα της κηδείας του να πληρώσει. Η δε μετακομιδή των λειψάνων του, από τη Βιέννη στην Καστοριά, μόλις το 1959 κατέστη δυνατή. Στη διαθήκη του, ο ξεχασμένος Ήρωας - Επίσκοπος γράφει : «Δεν χρεωστώ εις ουδένα ούτε οβολόν. Εις το έθνος προσέφερα ό,τι ήτο δυνατόν, ως Ιεράρχης του ΄21». Πραγματικά, δεν οφείλεις σε κανέναν τίποτε Γερμανέ, μα ούτε κι εμείς σου χρωστάμε τίποτε, καθότι, κανείς δεν χρωστάει σε κάποιόν που δεν γνωρίζει, και πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν δεν νοιώθει να του βαραίνει την ψυχή το χρέος προς την προγονική παρακαταθήκη!
Αξίζει στ΄ αλήθεια να αναλαμβάνονται δυναμικές πρωτοβουλίες που θα μας υπενθυμίζουν το χρέος της διατηρήσεως στην καρδιά του λαού μας και ιδιαίτερα των νέων μας, της μνήμης ηρώων, όπως του θρυλικού και ηρωϊκού Ιεράρχου Γερμανού Καραβαγγέλη, ενός εκ των κορυφαίων, αν όχι της κορυφαίας προσωπικότητος, του Μακεδονικού αγώνος και του Ποντιακού δράματος, ο οποίος διακρινόταν για την αλύγιστη ψυχή και την οργανωτικότητα, τη ρητορική δεινότητα και την πειθώ, την εκκλησιαστική συνείδηση και την αφιέρωση μέχρι θανάτου στο Γένος και την Εκκλησία.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο, να θυμόμαστε τους ήρωες και το προς αυτούς χρέος μας διότι, «αυτά που θεωρούνται χαμένα στη ζωή, δεν χάνονται όταν διατηρηθεί στις επερχόμενες γενιές, ζωντανή η μνήμη, η συνειδητή μνήμη, ζωντανή η γνώση, ζωντανό το αίσθημα του χρέους, ζωντανός ο δεσμός που, σαν ομφάλιος λώρος, θα κάμνει τους απογόνους, όχι φίλους, αλλά οικείους και κατόχους των χαμένων» (Μητροπολίτου Εφέσου κ. Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδη). Γένοιτο.
Ομιλία που έγινε την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2001, στο Μητροπολιτικό Ναό του «Αγίου Αθανασίου» της Μυτιλήνης, κατά την τέλεση Αρχιερατικού Μνημοσύνου που διοργάνωσε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου και ο επικεφαλής αυτής, αξιότιμος Νομάρχης κ. Δημήτριος Φωκίωνος Βουνάτσος, επί τη συμπληρώσεως 66 χρόνων από την τελευτή του Λεσβίου ήρωος, Μητροπολίτου Γερμανού Καραβαγγέλη.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1* Οι γονείς του Χρυσόστομος και Μαρία, απέκτησαν, εκτός από τον πρωτότοκο Στυλιανό, τον μετέπειτα Γερμανό, και άλλα επτά παιδιά, έξι κορίτσια και ένα αγόρι, απ΄ τα οποία, το ένα κορίτσι και το αγόρι πέθαναν νωρίς.
Ο παππούς του ήταν από τα Ψαρά, συμπολεμιστής στην επανάσταση του ΄21 των Κανάρη και Μιαούλη.
Στο Αδραμύττι μετακομίζει η οικογένειά του όταν ο Στυλιανός ήταν δύο χρονών, διότι ο πατέρας του άνοιξε εκεί εμπορικό κατάστημα. Από το Αδραμύττι θα φύγει νέος πια, με υποτροφία που του χορηγεί, εκτιμώντας την ευφυΐα του, την φιλομάθειά του και το παρουσιαστικό του, ο Μητροπολίτης Εφέσου Αγαθάγγελος, για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
2* Χειροτονείται διάκονος από τον Πατριάρχη Διονύσιο τον Ε΄, με το όνομα του ιδρυτού της Σχολής της Χάλκης, Πατριάρχου Γερμανού του Δ΄.
Με υποτροφία πάλι, ενός πλουσίου ομογενούς, του Παύλου Στεφάνοβικ Σκυλίτση, πηγαίνει για σπουδές στην Ευρώπη.
3* Το 1896, εκλέγεται Επίσκοπος Χαριουπόλεως, Αρχιερατικός Προϊστάμενος της κοινότητος Σταυροδρομιού, το γνωστό Πέραν της Κωνσταντινουπόλεως.
4* Γιατί δεν είναι λίγο το αίμα (11) έντεκα Πατριαρχών, (100) εκατό Επισκόπων και (6000) έξι χιλιάδων κληρικών (σύμφωνα με το Γάλλο ιστορικό ( Puqueville) Πουκεβίλλ) που φονεύθηκαν από τους Τούρκους έως το 1821. Ούτε μικρότερης αξίας η προσφορά σε αίμα του κλήρου κατά το Μακεδονικό αγώνα, τη Μικρασιατική καταστροφή και την Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών.
5* Δεν έλειψαν βέβαια, κατά τη διάρκεια αυτού του σκληρού και αδυσώπητου αγώνος και ανθελληνικές συμπεριφορές Ελλήνων, καθώς και αντιχριστιανικές πρακτικές χριστιανών ορθοδόξων που στιγμάτισαν αρνητικά την εθνική προσπάθεια, αλλά και που καταδικάστηκαν επίσης , ως προδοτικές στη συνείδηση του Ελληνικού λαού.
Επέτρεψε ο θεός να μας ταλαιπωρήσουν κι αυτά, για να θυμόμαστε ότι είμαστε ….άνθρωποι.!!
6* Ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄, είχε ορθά προβλέψει πως πίσω από τον Βουλγαρισμό, Ρουμανισμό, Αλβανισμό, κρυβόταν ο Πανσλαβισμός, δηλαδή η ένωση όλων των σλαβικών λαών υπό την σκέπη της Ρωσίας. Αυτό ήταν το όραμα των παπικών ιερέων Ορμπίνι (1601) και Κριζάνιτς (1663), το οποίο το χρησιμοποιεί τώρα η Ρωσία, για να επικρατήσει ο σλαβισμός στα Βαλκάνια και να πετύχει έτσι την ποθούμενη έξοδό της στη Μεσόγειο.
Αξιοποιεί λοιπόν, η Ρωσία, την ήδη από το 1762, απ΄ τον Αγιορείτη μοναχό Παϊσιο Χιλανδαρινό, με το έργο του «Σλαβοβουλγαρική Ιστορία», εκπεφρασμένη επιθυμία των Βουλγάρων για μεγάλη και ανεξάρτητη Βουλγαρία και τους ωθεί στη διεκδίκηση των δικαίων τους
Στην προσπάθεια αυτή, πρωτοστατεί ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, ο περιβόητος Ιγνάτιεφ, ο οποίος και πετυχαίνει την έκδοση από το Σουλτάνο της αποφάσεως για την ίδρυση το 1870, ανεξάρτητης Βουλγαρικής Εκκλησίας, με τον τίτλο «Βουλγαρική Εξαρχία».
7* Όμως, η Ρωσία κηρύττει (1877), τον πόλεμο στην Τουρκία, διεκδικώντας τα Βουλγαρικά εθνικά δίκαια και προελαύνει μέχρι το προάστιο της Κωνσταντινουπόλεως τον Άγιο Στέφανο, όπου το Μάρτιο του 1878, υπογράφεται η ομώνυμη Ρωσοτουρκική Συνθήκη, από την οποία προκύπτει το κράτος της «Μεγάλης Βουλγαρίας». Ευτυχώς με το συνέδριο του Βερολίνου τον Ιούνιο του ίδιου έτους, αυτό ανατρέπεται, αλλά το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» και πάλι δεν λύνεται οριστικά.
8* Το Ελληνικό κράτος, ταλαιπωρημένο από τις εξελίξεις στο Κρητικό ζήτημα και την ήττα του πολέμου το 1897, οικονομικά καχεκτικό, στρατιωτικά ανίσχυρο, πολιτικά απομονωμένο, κρατεί την τακτική της «αψόγου στάσεως» έναντι της Τουρκίας και αργεί να έρθει σε βοήθεια.
9* «Η ίδια Μπέλλου - Θρεψιάδn δίνει σ' ένα σημείο της αφυγήσεως της μια εντυπωσιακή περιγραφή για τον άτρομο Γερμανό: Περνούσε καλπάζοντας με το άλογο του' μεσ' από τα Βουλγαρικά χωριά, τη στιγμή που κανένας απ' αυτούς δεν περίμενε να τον δει εκεί πέρα κι ίσως - ίσως του είχαν στημένη ενέδρα και τον περίμεναν κοντά στα ελληνικά χωριά. Πως μια μέρα που τον αναγνώρισαν, τον κυνήγησαν και τον πρόφτασαν. Και τότε αυτός αφιππεύοντας οχυρώθηκε πίσω από ένα Βράχο και πυροβολώντας μαζί με τον Εμίν, τον πιστό τουρκαλβανό καβάσn του , τους ανάγκασε να υποχωρήσουν και να φύγουν. Γιατί φαίνεται πως εκτός απ' όλα τ' άλλα, ήταν και δεινός σκοπευτής, πάνω σ' άλογο ... είχε όλη τη μεγαλοπρέπεια και την άγρια ομορφιά των Ακριτών του Βυζαντίου. Ακρίτας κι αυτός στα μακρινά κι εγκαταλειμμένα εκείνα σύνορα του Ελληνισμού , προσπαθούσε ν' αναχαιτίσει το θεριεμένο κύμα της βουλγαρικής απληστίας , έχοντας για μόνο όπλο του την αλύγιστη ψυχή και φλογερή φιλοπατρία του.»
10* Έκτισε (115) εκατόν δεκαπέντε (!) σχολεία και σχολές, μέσα σε (3) τρία μόλις χρόνια(!).
11* Οι Νεότουρκοι ήταν οπαδοί του Τούρκου πρωθυπουργού Μιδάτ που το 1908, επαναστάτησαν και με αρχηγούς την τριανδρία των Εμβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ εκθρόνισαν τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ τον Β΄ και άρχισαν συστηματικά να εκδιώκουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς από τη Μικρασία (1914-1918 πρώτη περίοδος διωγμών).
Οι διώξεις αυτές εντάθηκαν με την ανάληψη της εξουσίας από τον Κεμάλ (1919-1924 δεύτερη περίοδος διωγμών).
Πρωταγωνιστικό ρόλο, στις διώξεις εναντίον των Ελλήνων του Πόντου, την περίοδο αυτή, διαδραμάτισαν οι Τσέτες, σώματα ατάκτων Τούρκων χωροφυλάκων, απαρτιζόμενα από βαρυποινίτες και θανατοποινίτες των Τουρκικών φυλακών, στους οποίους δόθηκε χάρη, ακριβώς για να πρωτοστατήσουν στον εκτοπισμό των Ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρασία, εγκληματώντας εναντίον τους.
Από τους αρχηγούς των σωμάτων αυτών των εγκληματιών, διαβόητος έμεινε για τις πράξεις του ο Τοπάλ Οσμάν, ο κουτσός διοικητής της Κερασούντας, ένας αγράμματος πρώην βαρκάρης, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ολοσχερή εξόντωση πληθυσμού ολόκληρων χωριών και πόλεων.
12* Με πρωτοβουλία μάλιστα, του Μητροπολίτου Αμασείας Γερμανού, ιδρύθηκε στον Πόντο μια μυστική αντιστασιακή εταιρεία, στα πρότυπα της Φιλικής, με την επωνυμία «Μιθριδάτης».
13* Καθώς επέστρεφε από το Βουκουρέστι, όπου είχε πάει για να επιδώσει τον Πατριαρχικό Τόμο της χειραφετήσεως των νέων Σερβικών επαρχιών και της αναγνωρίσεως του Μητροπολίτου Βελιγραδίου ως Πατριάρχου και ενώ βρισκόταν εν πλω, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου, για να τον διασώσει από τη δολοφονική μανία των Τούρκων, τον εκλέγει Μητροπολίτη Ιωαννίνων και έτσι, με εντολή του Πατριάρχου, δεν αποβιβάζεται στην Πόλη, αλλά πηγαίνει κατευθείαν στην Αθήνα.
14* Στον έναν χρόνο της παραμονής του στα Γιάννενα, ίδρυσε δύο σχολές Ταπητουργίας και είχε ετοιμάσει άλλες δύο σχολές, μια Γεωπονική και μια Σηροτροφίας. Πέτυχε δε, να επαναλειτουργήσει η εκεί Ιερατική Σχολή. Πίστευε πως: «δια της ταπητουργίας, της σηροτροφίας και της θαυμαστής ηπειρωτικής μεταλλοτεχνίας….η περιοχή των Ιωαννίνων θα εγνώριζεν οικονομικήν άνθησιν».
15* Γράφει ο ίδιος στ΄ απομνημονεύματά του: «Κι έτσι σήμερα κατάντησα να περιφέρομαι σχεδόν άνεργος σ΄ ερείπια, εξόριστος απ΄ την Καστοριά, απ΄ την Αμάσεια, απ΄ την Κωνσταντινούπολη, αφού γλίτωσα πολλές φορές το μαρτυρικό θάνατο στην Τουρκία, και τελικά εξόριστος κι απ΄ την Ελλάδα…. Ο κληρικός αυτός φαίνεται πως δεν θα ήταν χρήσιμος πια στην Εκκλησία της Ελλάδος και γι΄ αυτό θα έπρεπε να ταλαιπωρηθεί, να εξευτελισθεί και να εξορισθεί τέλος απ΄ την ίδια του την πατρίδα, για να πεθάνει μακριά της εξόριστος στην ξένη γη!».
16* Δεν πρέπει να λησμονηθεί και η σημαντική επιστημονική και συγγραφική του δραστηριότητα. Δυστυχώς πολλά έργα του όπως η Εγκυκλοπαίδεια της Θεολογίας, η Εκκλησιαστική Ρητορική και η Εκκλησιαστική Ιστορία, έχουν χαθεί, κατά πάσα πιθανότητα, στην Αμάσεια του Πόντου, σύμφωνα με τη μαρτυρία συγγενών του. Τα σωζόμενα έργα του Γερμανού έχουν περιληφθεί στην διδακτορική διατριβή του Μητροπολίτου Αυστρίας Μιχαήλ Θ. Στάϊκου «ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΑΣΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΣ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» (1924-1935) Θεσσαλονίκη 1998.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
block quote
1. «Γερμανού Καραβαγγέλη, Ο Μακεδονικός Αγών, (Απομνημονεύματα)», Αρχείον Μακεδονικού Αγώνος, Πηνελόπης Δέλτας, τομ1-3, Έκδοση Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη 1958.
2. «Μορφές Μακεδονομάχων και τα Ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», Αντιγόνης Μπέλλου - Θρεψιάδη, Εκδόσεις Τροχαλία, 1992.
3. «Γερμανός Καραβαγγέλης, Μητροπολίτης Αμασείας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης (1924 - 1935)», Μιχαήλ Θ. Στάϊκου Μητροπολίτου Αυστρίας και Εξάρχου Κεντρώας Ευρώπης, Θεσσαλονίκη 1998.
4. «Ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης, 1866 - 1935», Κοινότητα Στύψης Λέσβου, Φεβρουάριος 1996.
5. «Γερμανός Καραβαγγέλης, Μητροπολίτης Καστοριάς, εκ των πρωταγωνιστών του Μακεδονικού Αγώνος, (1900 - 1907)», Αγνώστου, Μάιος 1959.
6. «Ο Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης», Αθανασίου Τσερνόγλου, Αθήναι 1983.
7. «Η Εκκλησία στο Μακεδονικό Αγώνα», Ρούλας Παπαδημητρίου, Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1991.
8. «Η Εκκλησία και ο Μακεδονικός Αγώνας», Κώστα Σαρδελή, Αθήναι 1986.
9. «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε…», Χάρη Τσιρκινίδη, Εκδόσεις Γράμμα, Θεσσαλονίκη 1995.
10. «Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», Νικόλαου Μάρτη, Αθήνα 1983.
11. «Γενική Ιστορία», Σαράντος Ι. Καργάκος, Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 1976.
12. «Αξέχαστες Ελληνικές Πατρίδες», τομ. Α & Γ, Εκδόσεις η «ΖΩΗ», Αθήνα 1994.
13. «Μακεδονικός, Βορειοηπειρωτικός και Κυπριακός Αγώνας», Αθηνάς Τριάντη - Θεοχαροπούλου, Πειραιάς 1991.
14. Ημερολόγια Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ» ετών 1992,1994,1995.
15. Ημερολόγιο Μητροπόλεως Μυτιλήνης έτους 1993.
16. «Πειραϊκή Εκκλησία», Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τευχ. 39(146) & 80(187).
17. «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», Περιοδικό της Ορθόδοξης Χριστιανικής Αδελφότητος «ΛΥΔΙΑ».
18. «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», Έκδοση του Ορθόδοξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Σαμπεζύ - Γενεύη Ελβετίας, τευχ. 480 & 484 του 1992, 501 & 510 του 1994 και 576 του 1999.
19. «Απόστολος Βαρνάβας», Επίσημο περιοδικό της Εκκλησίας της Κύπρου, τεύχη Φεβρουαρίου και Αυγούστου του 1995.
20. «Ιστορία Εικονογραφημένη», Εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ», τεύχη 228 & 371.
21. «Ορθοδοξία και Ελληνισμός», Ένθετο εφημερίδας «ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», 6 Αυγούστου 2000.
22. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», Εφημερίδα, 17 Νοεμβρίου 1994.
ΤΣΑΓΚΑΡΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ/ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη ω απόκειται και αυτός προσδοκία εθνών» (Γεν.49,10).
Με αυτόν τον προφητικό, για την έλευση του Λυτρωτή λόγο, του Πατριάρχη Ιακώβ, αρχίζει τον επικήδειο λόγο του, στον Μητροπολίτη Κορυτσάς Φώτιο, τον δολοφονηθέντα απ΄ τους Βούλγαρους κομιτατζήδες, ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης.
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα….» επανέλαβε πολλές φορές στον «εκ του προχείρου» λόγο του ο Καστορίας, όπως σημειώνει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δείχνοντας συγχρόνως με το χέρι του προς την Ελλάδα και τονίζοντας εμφαντικά, για να εμψυχώσει τον κατατυρανισμένο ελληνισμό της Μακεδονίας πως «στη θέση του σκοτωμένου εμείς θα στείλουμε καλύτερον. Κι αν τον σκοτώσουν κι αυτόν, θα στείλουμε άλλον ακόμα καλύτερον…Αυτή είναι η μοίρα του Ελληνικού έθνους, να εργάζεται με το αίμα του για την απελευθέρωσή του.»
«Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα….» Ναι, δεν έλειψε, δεν λείπει και ούτε ποτέ θα λείψει, εκείνος ο απεσταλμένος του Θεού που θα επωμιστεί τη βαριά ευθύνη της λυτρωτικής, πνευματικής και εθνικής καθοδήγησης του λαού του Θεού σε καιρούς χαλεπούς. Στα μάτια των υπόδουλων Ελλήνων της Μακεδονίας, ο Γερμανός Καραβαγγέλης, φαντάζεί ως άλλος νέος Κριτής, ενός νέου Ισραήλ. Δίκαια λοιπόν, χαρακτηρίστηκε ως ο Αρχάγγελος των Κορεστίων.( τα Κορέστια είναι η Καστοριά)
Ο ηρωικός επίσκοπος, Γερμανός Καραβαγγέλης γεννήθηκε στη Στύψη της Λέσβου στις 16 Ιουνίου του 1866, από Ψαριανό πατέρα που πολέμησε στο πλευρό των Κανάρη και Μιαούλη. Μεγαλώνει όμως στο Αδραμύττι της Μικράς Ασίας.1* Σπουδάζει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ΄ όπου αποφοιτά το 1888, χειροτονείται διάκονος και φεύγει στη Λειψία και τη Βόννη όπου σπουδάζει Φιλοσοφία και Θεολογία.2* Το 1891, επιστρέφει στην Πόλη και διορίζεται καθηγητής στη Σχολή της Χάλκης. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ψηφίζεται Χωρεπίσκοπος του Πέραν, απ’ όπου αρχίζει πλέον την μεγάλη εθνική του δράση.3*
Η επισκοπή του ήταν μια περιοχή έντονης προπαγάνδας των Γάλλων καθολικών, μέσω των σχολείων που διατηρούσαν εκεί, με σκοπό τον προσυλιτισμό των ελληνοπαίδων, αφού πρώτα τα μεταβάλλουν «σε κοσμοπολίτες, αδιάφορους προς τα εθνικά ιδεώδη και ψυχρούς στις παραδόσεις τους». Ο νέος τότε επίσκοπος Γερμανός ενισχύει την Ελληνική εκπαίδευση, ιδρύει Ελληνικό σχολείο και βάζει τέρμα σ΄ αυτή τη θλιβερή κατάσταση.
Τέτοιους ηγέτες, του αναστήματος ενός Καραβαγγέλη, χρειαζόμαστε και σήμερα, ικανούς να μπορούν να βάλουν τέρμα σε παρόμοια σύγχρονα, διαλυτικά της κοινωνίας φαινόμενα, αποτινάζοντας από πάνω μας την πνευματική νωθρότητα του ωχαδερφισμού, ο οποίος νανουρίζεται από το όραμα μιας «ανοικτής κοινωνίας» της ανοχής και ανδρώνεται από τις ευκολόπεπτες συγκριτιστικές, ολιστικές και μετα-νεωτερικές θεωρίες του συρμού της Νέας Εποχής, που τόσο ταλανίζουν τον άνθρωπο του 21ου αιώνα.
Το 1900 ο Γερμανός εκλέγεται Μητροπολίτης Καστοριάς σε ηλικία μόλις 34 ετών. Τα έξοδα της μεταβάσεως στον προσωπικό του Γολγοθά, εξοικονομεί από την υποθήκευση των πολύτιμων αμφίων του. Ναι, ήταν αληθινός Γολγοθάς τότε, η διαποίμανση οποιασδήποτε Μητροπόλεως της Μακεδονίας, διότι όλα τα΄ σκιαζε η φοβέρα του Βούλγαρου κομιτατζή και τα πλάκωνε η σκλαβιά του Τούρκου κατακτητή. Γι΄ αυτό και οι Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντίνος ο Ε΄ και στη συνέχεια Ιωακείμ ο Γ΄, διαλέγουν και στέλνουν στη Μακεδονία Μητροπολίτες νέους, ηλικίας 35-40 ετών, μορφωμένους αλλά και πατριώτες, αποφασισμένους για κάθε θυσία, όπως τον Καστορίας Γερμανό, τον Πελαγονίας Ιωακείμ, τον Εδέσσης Στέφανο, τους εθνομάρτυρες Κορυτσάς Φώτιο, Γρεβενών Αιμιλιανό, Ελευθερουπόλεως Γερμανό και τους μετέπειτα εθνομάρτυρες Σμύρνης και Κυδωνιών, τον Δράμας Χρυσόστομο και τον Στρωμνίτσης Γρηγόριο αντίστοιχα, καθώς και πολλούς άλλους. Ιεράρχες που με τους αγώνες τους αλλά και την πορφύρα του αίματος, τίμησαν το ράσο και δόξασαν έθνος και εκκλησία, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά την αγιογραφική ρήση : «ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα…».
Όμως δεν λείπει ούτε και σήμερα ακόμη, το λυπηρό φαινόμενο που ραγίζει τις καρδιές των Ελλήνων, της υποτιμήσεως δηλ. και της αποσιωπήσεως αυτής της προσφοράς της εκκλησίας στο έθνος.4* Εμείς σήμερα, τους λησμονημένους αυτούς ήρωες, δεν τους θεωρούμε πλέον, πρότυπα ζωής που αξίζει να μιμηθεί κανείς, αγνοώντας ετσιθελικά, τον ρόλο των προτύπων και των ηρώων στη διάπλαση της προσωπικότητος των νέων ιδιαίτερα. Αλλά έτσι ενεργώντας, τι είδους υλικά τελικά, προσφέρουμε στα παιδιά μας, για να κτίσουν εκείνα τους προσωπικούς τους στόχους και τις δικές τους αξίες;
Πρότυπα αληθινής ζωής υπάρχουν, είναι οι άγιοι, αλλά και οι ήρωες εκκλησιαστικοί άνδρες, με εθνική προσφορά, όπως ο σημερινός μνημονευόμενος Λέσβιος Ιεράρχης, ο οποίος δικαίωσε τις προσδοκίες όσων των εμπιστεύτηκαν. Πάντοτε η εκκλησία αίρεται στο ύψος των περιστάσεων. Έτσι και στο λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα. Από τον Μέγα Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ, τον πνευματικό αλλά και πραγματικό αρχηγό του Μακεδονικού Αγώνος, μέχρι και τον απλό παπά του χωριού, όλοι διέκριναν την κρισιμότητα αυτού του αγώνος. Πίστευαν ακράδαντα ότι: «αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει» όπως είπε ο Ίων Δραγούμης, και έτσι, έπρατταν εκείνο που όφειλαν.5*
Όμως οι Βούλγαροι, υποκινημένοι απ΄ τα πανσλαβιστικά ρωσικά οράματα που υπηρετούσαν τον στόχο της εξόδου των Ρώσων στη Μεσόγειο, οραματίζονται και αγωνίζονται για μια μεγάλη και ανεξάρτητη Βουλγαρία. Οργανώνουν έτσι, στο χώρο της Μακεδονίας και Θράκης, ανταρτικά σώματα, τα Κομιτάτα και ιδρύουν Βουλγαρικά σχολεία και ανεξάρτητη Βουλγαρική Εκκλησία, την επονομαζόμενη «Βουλγαρική Εξαρχία».6*
Το Πατριαρχείο αντιδρά άμεσα, χαρακτηρίζοντας σχισματική τη «Βουλγαρική Εξαρχία» και ως αίρεση το Βουλγαρικό και γενικά κάθε εθνικισμό που διασπά την ενότητα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία απορρίπτει τον εθνικισμό, αποδέχεται όμως τον πατριωτισμό και τη φιλοπατρία, καθώς θεωρεί τα έθνη, ως ένα μέρος του σχεδίου της Θείας οικονομίας και άρα ως τον «πλούτο της ανθρωπότητος, τα συλλογικά πρόσωπα. Και το μικρότερο από αυτά φοράει τα δικά του χρώματα και φέρει μέσα του μια ιδιαίτερη όψη της Θεϊκής ευδοκίας» (Αλεξ. Σολζενίτσιν). Γι΄ αυτό και επιδοκιμάζει και ευλογεί τις υπέρ του έθνους θυσίες.7*
Η εθνικιστική όμως, «έξαψη» των Βουλγάρων, συνεχίζεται. Επωφελούμενοι από την αδυναμία των Τούρκων, ενθαρρυνόμενοι απ΄ τη Ρωσία και με την εκκωφαντική σιωπή των Παπικών, επιχειρούν τον εκσλαβισμό όλης της Μακεδονίας. «Η δολοφονία είναι το κυριώτερο όπλο τους. Κατά χιλιάδες εφονεύθησαν οι Έλληνες… Αθώων και αόπλων εκβιάσεις, ληστείαι, δολοφονίαι, ανδρών και γυναικών ανελεήμονα βασανιστήρια, ιερέων, ιατρών, διδασκάλων κατακρεουργήσεις, ναών εμπρησμοί,… γενική τρομοκρατία, πλήμμυρα αίματος» (Κυανή Βίβλος του 1903 της Βρετανικής κυβερνήσεως).
Το σύνθημα των Βουλγάρων είναι «Εξαρχία ή θάνατος», γράφει ο ατρόμητος επίσκοπος Γερμανός. Δηλαδή, θάνατος σ΄ όποιον δεν υποτασσόταν στην αυτόνομη, εξαρχική, Βουλγαρική εκκλησία, αλλά αναγνώριζε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως κανονική εκκλησιαστική αρχή. Για να πλήξουν το γένος μας, πλήττουν την ζωοποιό δύναμή του, τη ρίζα του που είναι η Πίστη και η αγία παράδοσή μας` και για να συμβεί αυτό, πρέπει η εκκλησία να χάσει την αίγλη της και την επιρροή της. Είναι πια πασίγνωστη αυτή η πρακτική και με διαχρονική μάλιστα εφαρμογή.
Το Ελληνικό κράτος της «αψόγου στάσεως», αργεί να ξυπνήσει και να έρθει σε βοήθεια.8*
Αυτή την απελπιστικά επικίνδυνη κατάσταση βρήκε ο Γερμανός πηγαίνοντας στην έδρα του. Δεν καθυστερεί λοιπόν, ούτε στιγμή. Δίνει την ψυχή του και γίνεται η ψυχή του Μακεδονικού αγώνος. Ήταν ο εμπνευστής και ο οργανωτής του. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Κώστας Γεωργίου» και αναπτύσσει μια πρωτοφανή δραστηριότητα, συνεπικουρούμενος από τον Ίωνα Δραγούμη και τον πρόξενό μας στη Θεσσαλονίκη Λάμπρο Κορομηλά.
Δημιουργεί τα πρώτα ανταρτικά σώματα αυτοάμυνας με αρχηγούς τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη και τον καπετάν-Κώττα. Πετυχαίνει την εξάρθρωση των ληστοσυμμοριών της περιοχής. Βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τα προξενεία μας, τους Μητροπολίτες, τους ντόπιους οπλαρχηγούς, τους Έλληνες αξιωματικούς, τις κοινότητες, τους ιερείς, τους δασκάλους, το λαό.
Αλληλογραφεί με τον Παύλο Μελά. Κι όταν αυτός ανεβαίνει στη Μακεδονία, του στέλνει μια εικόνα της Αναστάσεως του Κυρίου που πάνω της είχε χαράξει τα εξής: «Τω πολυφιλήτω και φιλοστόργω τέκνω. Έντεινε και κατευοδού και βασίλευε και κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου». Και επίσης, του στέλνει τη σφραγίδα με το όνομα που θα χρησιμοποιούσε στον αγώνα : «Μίκης Ζέζας».
Μετά δε, από τον τραγικό θάνατο του ήρωος, ο ίδιος τον κηδεύει και όπως αναφέρει: «μετέφερα απ΄ τον Μητροπολιτικό Ναό εις το παρακείμενον περίβολον του Βυζαντινού Ναού των Ταξιαρχών, το σεπτό σκήνος του, το κατέβρεξα με πύρινα δάκρυα και απελθών, έπεσα επί της στρωμνής μου όπως θρηνήσω τον αοίδιμον Ήρωα.»
Ο Αγώνας όμως, συνεχίζεται. Ο Πολεμιστής - Ιεράρχης καβάλα στ΄ άλογό του, με το μάνλιχερ στο χέρι, οργώνει τα χωριά, εμψυχώνει τους Έλληνες. Ντυμένος αστυνομικός, διασχίζει τα Βουλγαρικά χωριά, αποφεύγει τις δολοφονικές ενέδρες των εχθρών του αλλάζοντας δρομολόγια και ξεγελώντας τους.9* Ανοίγει εκκλησιές που είχαν κλείσει οι κομιτατζήδες, σπάζοντας τις πόρτες, μπαίνει μέσα με το ρεβόλβερ στο χέρι και λειτουργεί με το μάνλιχερ «παρά πόδας». «Έτσι επεβλήθηκα» θα πει, αυτός ο Παπαφλέσσας της Λέσβου.
Αυτός ήταν ο Γερμανός : «Ένας λεβέντης που έμοιαζε με Θεό», όπως θα τον χαρακτηρίσει, ένας πληρωμένος, παρ΄ ολίγον φονιάς του που όμως εντυπωσιασμένος από το παράστημα του Δεσπότη, δεν εξετέλεσε το δολοφονικό του έργο.
Ο Μυτιληνιός Δεσπότης της Καστοριάς, βγαίνοντας από τα καθιερωμένα, βάζει τη σφραγίδα του στην ιστορική πορεία του λαού του Θεού. Επιβεβαιώνοντας και συνεχίζοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο, την παράδοση που θέλει την Εκκλησία: «πολλάκις τον καθαρώς δευτερογενή δι΄ αυτήν εθνικόν σκοπόν να θέτει, υπεράνω των καθαρώς θρησκευτικών και του ιδίου της, ως οργανισμού, συμφέροντος» (Ιω. Συκουτρής).
Τελικά, Βούλγαροι και Τούρκοι πετυχαίνουν την ανάκληση από το Πατριαρχείο, του «Αρχικομιτατζή», όπως αποκαλούσαν τον Γερμανό. «Η απομάκρυνσή μου από την Καστοριά, γράφει ο ίδιος, θεωρήθηκε σαν ένα τραύμα στο Μακεδονικό αγώνα, μα ο αγώνας βρισκόταν πια σχεδόν στο τέλος του». Ενώ εκείνος, μόλις αρχίζει να γράφει ένα νέο κεφάλαιο της πολυτάραχης ζωής του, καθώς τώρα, το Πατριαρχείο τον τοποθετεί Μητροπολίτη Αμασείας του Πόντου. (1908)
Παραμένει Μητροπολίτης Αμασείας ως το 1922, εφαρμόζοντας ένα λεπτομερές πρόγραμμα αναπτύξεως της επαρχίας του. Ιδρύει σχολές, σχολεία και άλλα ευαγή ιδρύματα, ανεγείρει ναούς, νέο μητροπολιτικό μέγαρο και επισκέπτεται όλα τα χωριά της επαρχίας του, δίνοντας παντού όπου περνούσε μια εθνική πνοή.10*
Σώζει τον Πόντο, το 1914, από την πρώτη απόπειρα εγκαταστάσεως Τούρκων προσφύγων στα ελληνικά χωριά. Το 1915 διασώζει αρκετά Αρμενόπουλα και το 1916 πέτυχε να σωθεί η Αμισός από την καταστροφική μανία των Τούρκων. Ζει από κοντά όλο το δράμα, πρώτα της Γενοκτονίας 1.500.000 Αρμενίων και έπειτα 350.000 Ποντίων από τους δήθεν προοδευτικούς και εκσυγχρονιστές Νεότουρκους, οι οποίοι διακηρύττουν : «Η Τουρκία στους Τούρκους».11*
Ο εμπνευστής της Γενοκτονίας των χριστιανών της Μικράς Ασίας, Γερμανός αξιωματικός Λίμαν Φον Σάντερς δηλώνει : «Η μισητή και άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληρισθεί και θα χαθεί για πάντα…». Ως μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού χρησιμοποιούνται, η επιστράτευση των νέων, τα τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου (Ameles tabour), οι εκτοπίσεις πληθυσμών, που έμειναν στην ιστορία ως η λευκή σφαγή (le massacre blanc), οι εξορίες, οι φυλακές, οι σφαγές, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις, οι βιασμοί, οι εξισλαμισμοί, τα παιδομαζώματα, οι αρρώστιες, η ψείρα, η πείνα και η δίψα.
Όλη αυτή η θηριώδης, τουρκική τακτική της εξοντώσεως των ελληνικών πληθυσμών, προκαλεί την αυτοάμυνα των Ποντίων, το αντάρτικο του Πόντου, το οποίο ο Κεμάλ, ως άριστος γνώστης της καταστάσεως, το χαρακτηρίζει «έργο και όργανο» του επισκόπου Γερμανού, ο οποίος τώρα, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για την αυτοάμυνα και τη σωτηρία του Πόντου, «τρέχοντας» ένα διπλωματικό μαραθώνιο, σε χρόνο αγώνα ταχύτητος (100) εκατό μέτρων.!!12* Γι΄ αυτή την πατριωτική του δράση, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται το 1917. Αλλά και πάλι το 1922, θεωρείται από τον Κεμάλ, ως ο υπ΄ αριθμόν (1) ένα εχθρός της εξουσίας του και τον καταδικάζει σε θάνατο, όπως και τους συνεργάτες του, τον Επίσκοπο Ζήλων Ευθύμιο Αγριτέλλη, τον εκ Παρακοίλων της Λέσβου και τον Πρωτοσύγκελλό του Πλάτωνα Αϊβαζίδη, οι οποίοι και πεθαίνουν μαρτυρικά. Ο Γερμανός όμως, διασώζεται καθώς το Πατριαρχείο τον εκλέγει Μητροπολίτη Ιωαννίνων και τον φυγαδεύει στην Αθήνα.13* Εκεί προτείνεται για Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αλλά δεν τον εκλέγουν, όπως παλαιότερα δύο φορές το 1913 και το 1921 του είχαν αρνηθεί και τον Πατριαρχικό θρόνο. Ως Ιωαννίνων πηγαίνει στην Ήπειρο, αποφασισμένος να δώσει «βιομηχανική ώθηση στον τόπο, ώστε ν΄ αναχαιτιστεί το ρεύμα εκπατρισμού των Ηπειρωτών».14*
Αλλά το 1924, δηλαδή, ένα μόλις χρόνο μετά από την άφιξή του στα Γιάννενα , τον διορίζουν Μητροπολίτη Ουγγαρίας, με έδρα τη Βιέννη, τον «τόπο της εξορίας» του όπως έλεγε, με τον τίτλο του Εξάρχου Κεντρώας Ευρώπης. Θεωρώντας κάποιοι πως έτσι υποτιμούν και παροπλίζουν τον ηρωϊκό αλλά μάλλον ενοχλητικό γι΄ αυτούς Ιεράρχη. Του περικόπτουν επίσης, στο μισό τον μισθό και τον αφήνουν απλήρωτο επί μήνες. «Αυτή ήταν η αμοιβή των θυσιών και των εθνικών αγώνων ενός κληρικού που υπηρέτησε με αυταπάρνηση την Ελλάδα για (40) σαράντα ολόκληρα χρόνια».15*
Εξόριστος από την πατρίδα του και με «περίλυπη έως θανάτου την ψυχή», τελειώνει ειρηνικά την επίγεια ζωή του στις 11 Φεβρουαρίου 1935.16* Πρόφτασε όμως και είδε να πραγματοποιείται το όνειρό του για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, για το οποίο τόσο σκληρά εργάστηκε.
Το Ελληνικό κράτος αρνήθηκε ακόμη και τα έξοδα της κηδείας του να πληρώσει. Η δε μετακομιδή των λειψάνων του, από τη Βιέννη στην Καστοριά, μόλις το 1959 κατέστη δυνατή. Στη διαθήκη του, ο ξεχασμένος Ήρωας - Επίσκοπος γράφει : «Δεν χρεωστώ εις ουδένα ούτε οβολόν. Εις το έθνος προσέφερα ό,τι ήτο δυνατόν, ως Ιεράρχης του ΄21». Πραγματικά, δεν οφείλεις σε κανέναν τίποτε Γερμανέ, μα ούτε κι εμείς σου χρωστάμε τίποτε, καθότι, κανείς δεν χρωστάει σε κάποιόν που δεν γνωρίζει, και πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν δεν νοιώθει να του βαραίνει την ψυχή το χρέος προς την προγονική παρακαταθήκη!
Αξίζει στ΄ αλήθεια να αναλαμβάνονται δυναμικές πρωτοβουλίες που θα μας υπενθυμίζουν το χρέος της διατηρήσεως στην καρδιά του λαού μας και ιδιαίτερα των νέων μας, της μνήμης ηρώων, όπως του θρυλικού και ηρωϊκού Ιεράρχου Γερμανού Καραβαγγέλη, ενός εκ των κορυφαίων, αν όχι της κορυφαίας προσωπικότητος, του Μακεδονικού αγώνος και του Ποντιακού δράματος, ο οποίος διακρινόταν για την αλύγιστη ψυχή και την οργανωτικότητα, τη ρητορική δεινότητα και την πειθώ, την εκκλησιαστική συνείδηση και την αφιέρωση μέχρι θανάτου στο Γένος και την Εκκλησία.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο, να θυμόμαστε τους ήρωες και το προς αυτούς χρέος μας διότι, «αυτά που θεωρούνται χαμένα στη ζωή, δεν χάνονται όταν διατηρηθεί στις επερχόμενες γενιές, ζωντανή η μνήμη, η συνειδητή μνήμη, ζωντανή η γνώση, ζωντανό το αίσθημα του χρέους, ζωντανός ο δεσμός που, σαν ομφάλιος λώρος, θα κάμνει τους απογόνους, όχι φίλους, αλλά οικείους και κατόχους των χαμένων» (Μητροπολίτου Εφέσου κ. Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδη). Γένοιτο.
Ομιλία που έγινε την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2001, στο Μητροπολιτικό Ναό του «Αγίου Αθανασίου» της Μυτιλήνης, κατά την τέλεση Αρχιερατικού Μνημοσύνου που διοργάνωσε η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου και ο επικεφαλής αυτής, αξιότιμος Νομάρχης κ. Δημήτριος Φωκίωνος Βουνάτσος, επί τη συμπληρώσεως 66 χρόνων από την τελευτή του Λεσβίου ήρωος, Μητροπολίτου Γερμανού Καραβαγγέλη.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1* Οι γονείς του Χρυσόστομος και Μαρία, απέκτησαν, εκτός από τον πρωτότοκο Στυλιανό, τον μετέπειτα Γερμανό, και άλλα επτά παιδιά, έξι κορίτσια και ένα αγόρι, απ΄ τα οποία, το ένα κορίτσι και το αγόρι πέθαναν νωρίς.
Ο παππούς του ήταν από τα Ψαρά, συμπολεμιστής στην επανάσταση του ΄21 των Κανάρη και Μιαούλη.
Στο Αδραμύττι μετακομίζει η οικογένειά του όταν ο Στυλιανός ήταν δύο χρονών, διότι ο πατέρας του άνοιξε εκεί εμπορικό κατάστημα. Από το Αδραμύττι θα φύγει νέος πια, με υποτροφία που του χορηγεί, εκτιμώντας την ευφυΐα του, την φιλομάθειά του και το παρουσιαστικό του, ο Μητροπολίτης Εφέσου Αγαθάγγελος, για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
2* Χειροτονείται διάκονος από τον Πατριάρχη Διονύσιο τον Ε΄, με το όνομα του ιδρυτού της Σχολής της Χάλκης, Πατριάρχου Γερμανού του Δ΄.
Με υποτροφία πάλι, ενός πλουσίου ομογενούς, του Παύλου Στεφάνοβικ Σκυλίτση, πηγαίνει για σπουδές στην Ευρώπη.
3* Το 1896, εκλέγεται Επίσκοπος Χαριουπόλεως, Αρχιερατικός Προϊστάμενος της κοινότητος Σταυροδρομιού, το γνωστό Πέραν της Κωνσταντινουπόλεως.
4* Γιατί δεν είναι λίγο το αίμα (11) έντεκα Πατριαρχών, (100) εκατό Επισκόπων και (6000) έξι χιλιάδων κληρικών (σύμφωνα με το Γάλλο ιστορικό ( Puqueville) Πουκεβίλλ) που φονεύθηκαν από τους Τούρκους έως το 1821. Ούτε μικρότερης αξίας η προσφορά σε αίμα του κλήρου κατά το Μακεδονικό αγώνα, τη Μικρασιατική καταστροφή και την Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών.
5* Δεν έλειψαν βέβαια, κατά τη διάρκεια αυτού του σκληρού και αδυσώπητου αγώνος και ανθελληνικές συμπεριφορές Ελλήνων, καθώς και αντιχριστιανικές πρακτικές χριστιανών ορθοδόξων που στιγμάτισαν αρνητικά την εθνική προσπάθεια, αλλά και που καταδικάστηκαν επίσης , ως προδοτικές στη συνείδηση του Ελληνικού λαού.
Επέτρεψε ο θεός να μας ταλαιπωρήσουν κι αυτά, για να θυμόμαστε ότι είμαστε ….άνθρωποι.!!
6* Ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄, είχε ορθά προβλέψει πως πίσω από τον Βουλγαρισμό, Ρουμανισμό, Αλβανισμό, κρυβόταν ο Πανσλαβισμός, δηλαδή η ένωση όλων των σλαβικών λαών υπό την σκέπη της Ρωσίας. Αυτό ήταν το όραμα των παπικών ιερέων Ορμπίνι (1601) και Κριζάνιτς (1663), το οποίο το χρησιμοποιεί τώρα η Ρωσία, για να επικρατήσει ο σλαβισμός στα Βαλκάνια και να πετύχει έτσι την ποθούμενη έξοδό της στη Μεσόγειο.
Αξιοποιεί λοιπόν, η Ρωσία, την ήδη από το 1762, απ΄ τον Αγιορείτη μοναχό Παϊσιο Χιλανδαρινό, με το έργο του «Σλαβοβουλγαρική Ιστορία», εκπεφρασμένη επιθυμία των Βουλγάρων για μεγάλη και ανεξάρτητη Βουλγαρία και τους ωθεί στη διεκδίκηση των δικαίων τους
Στην προσπάθεια αυτή, πρωτοστατεί ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, ο περιβόητος Ιγνάτιεφ, ο οποίος και πετυχαίνει την έκδοση από το Σουλτάνο της αποφάσεως για την ίδρυση το 1870, ανεξάρτητης Βουλγαρικής Εκκλησίας, με τον τίτλο «Βουλγαρική Εξαρχία».
7* Όμως, η Ρωσία κηρύττει (1877), τον πόλεμο στην Τουρκία, διεκδικώντας τα Βουλγαρικά εθνικά δίκαια και προελαύνει μέχρι το προάστιο της Κωνσταντινουπόλεως τον Άγιο Στέφανο, όπου το Μάρτιο του 1878, υπογράφεται η ομώνυμη Ρωσοτουρκική Συνθήκη, από την οποία προκύπτει το κράτος της «Μεγάλης Βουλγαρίας». Ευτυχώς με το συνέδριο του Βερολίνου τον Ιούνιο του ίδιου έτους, αυτό ανατρέπεται, αλλά το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» και πάλι δεν λύνεται οριστικά.
8* Το Ελληνικό κράτος, ταλαιπωρημένο από τις εξελίξεις στο Κρητικό ζήτημα και την ήττα του πολέμου το 1897, οικονομικά καχεκτικό, στρατιωτικά ανίσχυρο, πολιτικά απομονωμένο, κρατεί την τακτική της «αψόγου στάσεως» έναντι της Τουρκίας και αργεί να έρθει σε βοήθεια.
9* «Η ίδια Μπέλλου - Θρεψιάδn δίνει σ' ένα σημείο της αφυγήσεως της μια εντυπωσιακή περιγραφή για τον άτρομο Γερμανό: Περνούσε καλπάζοντας με το άλογο του' μεσ' από τα Βουλγαρικά χωριά, τη στιγμή που κανένας απ' αυτούς δεν περίμενε να τον δει εκεί πέρα κι ίσως - ίσως του είχαν στημένη ενέδρα και τον περίμεναν κοντά στα ελληνικά χωριά. Πως μια μέρα που τον αναγνώρισαν, τον κυνήγησαν και τον πρόφτασαν. Και τότε αυτός αφιππεύοντας οχυρώθηκε πίσω από ένα Βράχο και πυροβολώντας μαζί με τον Εμίν, τον πιστό τουρκαλβανό καβάσn του , τους ανάγκασε να υποχωρήσουν και να φύγουν. Γιατί φαίνεται πως εκτός απ' όλα τ' άλλα, ήταν και δεινός σκοπευτής, πάνω σ' άλογο ... είχε όλη τη μεγαλοπρέπεια και την άγρια ομορφιά των Ακριτών του Βυζαντίου. Ακρίτας κι αυτός στα μακρινά κι εγκαταλειμμένα εκείνα σύνορα του Ελληνισμού , προσπαθούσε ν' αναχαιτίσει το θεριεμένο κύμα της βουλγαρικής απληστίας , έχοντας για μόνο όπλο του την αλύγιστη ψυχή και φλογερή φιλοπατρία του.»
10* Έκτισε (115) εκατόν δεκαπέντε (!) σχολεία και σχολές, μέσα σε (3) τρία μόλις χρόνια(!).
11* Οι Νεότουρκοι ήταν οπαδοί του Τούρκου πρωθυπουργού Μιδάτ που το 1908, επαναστάτησαν και με αρχηγούς την τριανδρία των Εμβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ εκθρόνισαν τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ τον Β΄ και άρχισαν συστηματικά να εκδιώκουν τους χριστιανικούς πληθυσμούς από τη Μικρασία (1914-1918 πρώτη περίοδος διωγμών).
Οι διώξεις αυτές εντάθηκαν με την ανάληψη της εξουσίας από τον Κεμάλ (1919-1924 δεύτερη περίοδος διωγμών).
Πρωταγωνιστικό ρόλο, στις διώξεις εναντίον των Ελλήνων του Πόντου, την περίοδο αυτή, διαδραμάτισαν οι Τσέτες, σώματα ατάκτων Τούρκων χωροφυλάκων, απαρτιζόμενα από βαρυποινίτες και θανατοποινίτες των Τουρκικών φυλακών, στους οποίους δόθηκε χάρη, ακριβώς για να πρωτοστατήσουν στον εκτοπισμό των Ελληνικών πληθυσμών από τη Μικρασία, εγκληματώντας εναντίον τους.
Από τους αρχηγούς των σωμάτων αυτών των εγκληματιών, διαβόητος έμεινε για τις πράξεις του ο Τοπάλ Οσμάν, ο κουτσός διοικητής της Κερασούντας, ένας αγράμματος πρώην βαρκάρης, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ολοσχερή εξόντωση πληθυσμού ολόκληρων χωριών και πόλεων.
12* Με πρωτοβουλία μάλιστα, του Μητροπολίτου Αμασείας Γερμανού, ιδρύθηκε στον Πόντο μια μυστική αντιστασιακή εταιρεία, στα πρότυπα της Φιλικής, με την επωνυμία «Μιθριδάτης».
13* Καθώς επέστρεφε από το Βουκουρέστι, όπου είχε πάει για να επιδώσει τον Πατριαρχικό Τόμο της χειραφετήσεως των νέων Σερβικών επαρχιών και της αναγνωρίσεως του Μητροπολίτου Βελιγραδίου ως Πατριάρχου και ενώ βρισκόταν εν πλω, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου, για να τον διασώσει από τη δολοφονική μανία των Τούρκων, τον εκλέγει Μητροπολίτη Ιωαννίνων και έτσι, με εντολή του Πατριάρχου, δεν αποβιβάζεται στην Πόλη, αλλά πηγαίνει κατευθείαν στην Αθήνα.
14* Στον έναν χρόνο της παραμονής του στα Γιάννενα, ίδρυσε δύο σχολές Ταπητουργίας και είχε ετοιμάσει άλλες δύο σχολές, μια Γεωπονική και μια Σηροτροφίας. Πέτυχε δε, να επαναλειτουργήσει η εκεί Ιερατική Σχολή. Πίστευε πως: «δια της ταπητουργίας, της σηροτροφίας και της θαυμαστής ηπειρωτικής μεταλλοτεχνίας….η περιοχή των Ιωαννίνων θα εγνώριζεν οικονομικήν άνθησιν».
15* Γράφει ο ίδιος στ΄ απομνημονεύματά του: «Κι έτσι σήμερα κατάντησα να περιφέρομαι σχεδόν άνεργος σ΄ ερείπια, εξόριστος απ΄ την Καστοριά, απ΄ την Αμάσεια, απ΄ την Κωνσταντινούπολη, αφού γλίτωσα πολλές φορές το μαρτυρικό θάνατο στην Τουρκία, και τελικά εξόριστος κι απ΄ την Ελλάδα…. Ο κληρικός αυτός φαίνεται πως δεν θα ήταν χρήσιμος πια στην Εκκλησία της Ελλάδος και γι΄ αυτό θα έπρεπε να ταλαιπωρηθεί, να εξευτελισθεί και να εξορισθεί τέλος απ΄ την ίδια του την πατρίδα, για να πεθάνει μακριά της εξόριστος στην ξένη γη!».
16* Δεν πρέπει να λησμονηθεί και η σημαντική επιστημονική και συγγραφική του δραστηριότητα. Δυστυχώς πολλά έργα του όπως η Εγκυκλοπαίδεια της Θεολογίας, η Εκκλησιαστική Ρητορική και η Εκκλησιαστική Ιστορία, έχουν χαθεί, κατά πάσα πιθανότητα, στην Αμάσεια του Πόντου, σύμφωνα με τη μαρτυρία συγγενών του. Τα σωζόμενα έργα του Γερμανού έχουν περιληφθεί στην διδακτορική διατριβή του Μητροπολίτου Αυστρίας Μιχαήλ Θ. Στάϊκου «ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΜΑΣΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΣ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» (1924-1935) Θεσσαλονίκη 1998.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
block quote
1. «Γερμανού Καραβαγγέλη, Ο Μακεδονικός Αγών, (Απομνημονεύματα)», Αρχείον Μακεδονικού Αγώνος, Πηνελόπης Δέλτας, τομ1-3, Έκδοση Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη 1958.
2. «Μορφές Μακεδονομάχων και τα Ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», Αντιγόνης Μπέλλου - Θρεψιάδη, Εκδόσεις Τροχαλία, 1992.
3. «Γερμανός Καραβαγγέλης, Μητροπολίτης Αμασείας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης (1924 - 1935)», Μιχαήλ Θ. Στάϊκου Μητροπολίτου Αυστρίας και Εξάρχου Κεντρώας Ευρώπης, Θεσσαλονίκη 1998.
4. «Ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης, 1866 - 1935», Κοινότητα Στύψης Λέσβου, Φεβρουάριος 1996.
5. «Γερμανός Καραβαγγέλης, Μητροπολίτης Καστοριάς, εκ των πρωταγωνιστών του Μακεδονικού Αγώνος, (1900 - 1907)», Αγνώστου, Μάιος 1959.
6. «Ο Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης», Αθανασίου Τσερνόγλου, Αθήναι 1983.
7. «Η Εκκλησία στο Μακεδονικό Αγώνα», Ρούλας Παπαδημητρίου, Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1991.
8. «Η Εκκλησία και ο Μακεδονικός Αγώνας», Κώστα Σαρδελή, Αθήναι 1986.
9. «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε…», Χάρη Τσιρκινίδη, Εκδόσεις Γράμμα, Θεσσαλονίκη 1995.
10. «Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», Νικόλαου Μάρτη, Αθήνα 1983.
11. «Γενική Ιστορία», Σαράντος Ι. Καργάκος, Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα 1976.
12. «Αξέχαστες Ελληνικές Πατρίδες», τομ. Α & Γ, Εκδόσεις η «ΖΩΗ», Αθήνα 1994.
13. «Μακεδονικός, Βορειοηπειρωτικός και Κυπριακός Αγώνας», Αθηνάς Τριάντη - Θεοχαροπούλου, Πειραιάς 1991.
14. Ημερολόγια Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ» ετών 1992,1994,1995.
15. Ημερολόγιο Μητροπόλεως Μυτιλήνης έτους 1993.
16. «Πειραϊκή Εκκλησία», Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τευχ. 39(146) & 80(187).
17. «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», Περιοδικό της Ορθόδοξης Χριστιανικής Αδελφότητος «ΛΥΔΙΑ».
18. «ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ», Έκδοση του Ορθόδοξου Κέντρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Σαμπεζύ - Γενεύη Ελβετίας, τευχ. 480 & 484 του 1992, 501 & 510 του 1994 και 576 του 1999.
19. «Απόστολος Βαρνάβας», Επίσημο περιοδικό της Εκκλησίας της Κύπρου, τεύχη Φεβρουαρίου και Αυγούστου του 1995.
20. «Ιστορία Εικονογραφημένη», Εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ», τεύχη 228 & 371.
21. «Ορθοδοξία και Ελληνισμός», Ένθετο εφημερίδας «ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», 6 Αυγούστου 2000.
22. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», Εφημερίδα, 17 Νοεμβρίου 1994.
ΤΣΑΓΚΑΡΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ/ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
