Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
ἐπί τῶ Ἁγίῳ Πάσχα
Ι Α Κ Ω Β Ο Σ
ἐλέῳ καί χάριτι Θεοῦ
Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως
Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου
Πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον
τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐλογημένον λαόν τῆς Ἐπαρχίας μας
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα
΄΄ Χριστός Ἀνέστη ΄΄
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τή ὑψίστη δωρεά τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ. Συνθέτει τό ὑπέρλογο γεγονός τῆς πίστεώς μας , πού ἔδωσε τή δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά γίνει γνήσιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί ἀληθινό τέκνο τῆς Χάριτός Του. Ὑπενθυμίζει τήν ἀνεκτίμητη προσφορά τοῦ ΄΄ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντος ΄΄ Κυρίου μας, πού ὡς νέος Ἀδάμ μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, πού ἐγκαινίασε ὁ παλαιός Ἀδάμ. Φανερώνει τό κορυφαῖο γεγονός τῆς Θείας Οἰκονομίας , τό ὁποῖο διακηρύττει ἀδιαλείπτως τήν μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ΄΄ Θάνατος ἐλύθη, ἅδης κατακρημνίσθηκε, Παράδεισος ἀνοίχθηκε, ὁ οὐρανός ἄνοιξε, δαίμονες φιμώθηκαν, ἀναστάσεως ἐλπίδες βλάστησαν ΄΄ ( ἅγ. Ἰω. ὁ Χρυσόστομος ).
Ἡ θεολογία μᾶς λέγει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη παρουσία στόν κόσμο ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς δημιουργικῆς ἄκτιστης ἐνέργειας τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Θέλοντας ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά κινηθεῖ καί ἐξωτριαδικά , ἔδωσε τήν εὐκαιρία στόν κτιστό ἄνθρωπο νά γίνει
συμμέτοχος τῆς Θείας μακαριότητος καί δόξης Του. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἐρχόμενος ἐνώπιος ἐνωπίῳ μέ τήν πειρασμική πρόταση , ἐπέλεξε λόγῳ τῆς ἐλευθερίας του τό θάνατο καί ὄχι τή Ζωή , πού εἶναι ὁ Θεός. Γιατί δέν πλάστηκε γιά νά πεθάνει , ἀλλά γιά νά ζεῖ συνεχῶς. Δέν δημιουργήθηκε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀφανισθεῖ κάποια στιγμή, ἀλλά νά ὑπάρχει αἰώνια.
Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος , παγιδευμένος στά γρανάζια τοῦ διαβόλου , ἀπώλεσε τήν φυσική ζωή καί ὁδηγήθηκε στό παρά φύσιν, χάνοντας ἔτσι ἀπό τόν ὁρίζοντα τό ὑπέρ φύσιν, πού ὄφειλε νά τείνει. Μέ ἄλλα λόγια : ἔχασε τήν Αἰωνιότητα, πού εἶναι ὄχι κάποια ἰδέα , ἀλλά τό Πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας, ἐπιλέγοντας μέ αὐτή τήν ἁμαρτωλή, λανθασμένη , ἐπιπόλαια καί ἄστοχη ἐνέργειά του ἀντί ΄΄γιά τά ἄφθαρτα τά φθαρτά, ἀντί γιά τά αἰώνια τά πρόσκαιρα, ἀντί γιά τά οὐράνια τά ἐπίγεια ΄΄.
Εὐεργετῶντας ὁ Θεός τό ἀνθρώπινο γένος μέ τήν παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ , ἀποκορύφωσε τήν ἀγάπη Του στό μυστήριο τῆς Σταυρικῆς Θυσίας καί τῆς Ἔνδοξης Ἀναστάσεώς Του , ἀνοίγοντας ἔτσι τίς θύρες τοῦ Παραδείσου καί τῆς Αἰωνίου Ζωῆς.
Αὐτό τό ὁποῖο εἶπε ὁ Ἄγγελος στίς Μυροφόρες γυναῖκες ΄΄ ἠγέρθη, οὐκ ἐστιν ὧδε ΄΄ ( Μάρκ. 16, 6 ) βεβαιώνει ὅτι ὁ θάνατος δέν ἔχει πλέον ἰσχύ. Νικήθηκε ἀπό τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς. Κατατροπώθηκε ἀπό τόν ΄΄ αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου ΄΄ ( Ἰω. 1, 29 ). Καταργήθηκε ἀπό Ἐκεῖνον πού εἶπε ΄΄ Ἐγώ εἰμί ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις ΄΄ ( Ἰω. 11, 25 ). Ἀφοπλίστηκε καί αἰχμαλωτίστηκε ἀπό Αὐτόν πού διαβεβαίωσε ὅτι ΄΄ Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται ΄΄ ( Ἰω. 11, 26 ).
Κανένας τρόμος , λοιπόν, γιά τό θάνατο δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νά ἐξακολοθοῦμε νά πεθαίνουμε σωματικά , ἀλλά φεύγουμε ἀπό τόν κόσμο μέ τήν ἐλπίδα τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως κατά τή φοβερά ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τῆς ἀνταπόδοσης τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, ἄν ζήσουμε ἐννοεῖται ἐν Χριστῳ Ἀναστάντι στήν παροῦσα ζωή.
Ὁ καθένας φυσικά ἔχει τά πιστεύω του καί μπορεῖ νά ἐνεργεῖ στή ζωή του , ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ἐμεῖς , ὅμως, οἱ βαπτιζμένοι στό Ὄνομα
τῆς Ἁγίας Τριάδος πιστεύουμε ἀκράδαντα στήν Αἰώνια Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός καί πού συνεχίζεται διαρκῶς στήν Ἐκκλησία μας νά προσφέρεται ΄΄ πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ΄΄ ( Ματθ. 28, 20 ) στό γεγονός τῆς Θείας Εὐχαριστίας μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τό θέμα εἶναι ἐάν , ὅσο ζοῦμε ἐδῶ , ἔχουμε καλλιεργήσει τήν ἀγάπη μας στήν Αἰώνια Ζωή καί στό ΄΄ ἐπέκεινα ΄΄ μέ τή μνήμη θανάτου καί τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ , προκειμένου ἡ ἔξοδός μας ἀπό αὐτόν τόν κόσμου διά τοῦ σωματικοῦ θανάτου μας νά εἶναι σωτήρια καί ὄχι κολαστική.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὅσο δύσκολες καί ἀπογοητευτικές καί ἄν εἶναι οἱ μέρες πού διερχόμεθα – μέ τή συνέχιση τῶν πολέμων σέ διάφορα μέρη τοῦ πλανήτη, τήν ποικιλώνυμη καί πολυεπίπεδη κρίση στήν κοινωνία μας, τήν ἀπαξίωση τῆς οἰκογένειας καί τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου ἐν ὀνόματι μιᾶς διστρεβλωμένης ἑρμηνείας ἑνός ΄΄ διακαιωματισμοῦ ΄΄, γιά τόν ὁποῖον τόσο πολύ γίνεται λόγος- ὁ ἀγωνιζόμενος πιστός καί ἀνακαισμένος ἐν Χριστῶ ἄνθρωπος δέν ἀπελπίζεται , γιατί στηρίζεται στό ἀγκωνάρι τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας , πού διά μέσου τῶν αἰώνων ὁμολογεῖ καί λέγει: ΄΄ Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπό ΄΄ Ἀναστάς ὁ Ἰησοῦς ἀπό τοῦ τάφου, καθώς προεῖπεν, ἔδωκεν ὑμῖν τήν αἰώνιον ζωήν καί μέγα ἔλεος ΄΄
Μετά πολλῶν Πασχαλίων εὐχῶν
.
τοῦ τάφου, καθώς προεῖπεν, ἔδωκεν ὑμῖν τήν αἰώνιον ζωήν καί μέγα ἔλεος ΄΄.
Μετά πολλῶν Πασχαλίων εὐχῶν
