Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ἐπί τῆ ἑορτῆ τῶν Χριστουγέννων

 

Ιερά Μητρόπολη Μυτιλήνης Ερεσού και Πλωμαρίου

 

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ἐπί τῆ ἑορτῆ τῶν Χριστουγέννων

 

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί

τόν εὐλογημένον λαόν τῆς Ἐπαρχίας μας,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

 

Ἡ περίλαμπρος Δεσποτική ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἀνέτειλε καί φέτος. Τό θαυμαστό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πού ἔλαβε χώρα ΄΄ Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπί τῆς γῆς ΄΄( Δοξαστικό ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων) καί πού ὡς ὑπερφυές γεγονός συντελεῖται στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλά καί ὡς ἐμπειρία πνευματική βιώνεται ἀπό τούς ἀγωνιζόμενους πιστούς , ἀξιωνόμαστε γιά ἀκόμη μία φορά στό διάβα τῆς ἐπίγειας παρουσίας μας νά ἑορτάζουμε χαρμόσυνα καί πανευφρόσυνα.

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ σηματοδοτεῖ καί φέρει μιά καινούργια κατάσταση γιά τόν κόσμο καί τήν ἀνθρωπότητα. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός , ὅτι στήν Ἐκκλησία μας ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός πού πραγματοποιεῖται μέ τή συνεργεία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος , θεωρεῖται ὡς ΄΄ νέα κτίση ΄΄ ( Γ’ Στάση Χαιρετισμῶν ) σέ ἀντίθεση μέ τήν παλαιά κτίση τῆς ΄ ἐκ τοῦ μηδενός δημιουργίας μας΄΄ καί φυσικά ἀνώτερή της.

Ποιός ὁ ρόλος , λοιπόν, αὐτῆς τῆς νέας πραγματικότητας, τῆς ὑψίστης καί τελείας Θεοφάνειας, δηλαδή τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ σέ σχέση πάντοτε μέ τό γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου;

Ἐναργέστατα ὁ ἱερός ὑμνωδός μᾶς καταθέτει ὅτι ΄΄ ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ. Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε, καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε. Σήμερον ὁρᾶται σαρκί, ὁ φύσει ἀόρατος, διά τόν ἄνθρωπον ΄΄ ( Στιχηρό Ἰδιόμελο Λιτῆς). Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ἡ παλαιά ἔχθρα – λόγῳ τῆς ἁμαρτίας τῶν πρωτοπλάστων – μεταξύ ἀνθρώπου καί Θεοῦ ἔπαψε νά ὑφίσταται μέ τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ. Φυσικά ποτέ ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός δέν ἔγινε ἀντίπαλος τοῦ ἀνθρώπου. Μακριά ἀπό ἐμᾶς μιά τέτοια εἴδους βλασφημία !

Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος σίγουρα μέ τίς λανθασμένες ἐπιλογές του διά μέσου τῶν αἰώνων , ἐκράζοντας ἀρνητικά τό χάρισμα τῆς ἐλευθερίας του, θέλει καί ἐπιμένει νά ἀπορρίπτει τό Θεό ἀπό τή ζωή του, ΄΄ διότι τό φρόνημα τῆς σαρκός ἔχθραν εἰς Θεόν ΄΄ ( Ρωμ. 8, 6 ). Αὐτό δέ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα στή συνέχεια νά στρέφει τά νῶτα του στόν συνάνθρωπό του , ἀρρωσταίνοντας ἔτσι καί τή δική του ψυχή ἐξαιτίας τῆς ἐμπαθοῦς πορείας του.

Ἡ Ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ , ἑπομένως, εἶναι ἡ μόνος ὁδός διά τῆς ὁποίας σώζεται ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι τό ὕψιστο καί ὁ τελικός στόχος τῆς πλάσεώς του καί τῆς κτίσεως. Μέ αὐτή τήν οὐσιώδη γιά τήν ζωή του προοπτική ἔρχεται ὁ ΄΄ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθείς ΄΄ Ἰησοῦς Χριστός καί ἀπαντᾶ στά ὑπαρξιακά καί διαχρονικά προβλήματα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου , στά ἀγωνιώδη ἐρωτήματα καί ἀπορίες του γιά τήν αἰτία καί τόν λόγο τῆς παραμονῆς του στή γῆ, πού ἔγινε, ὅπως μᾶς λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες ΄΄ πηγή κλαυθμῶνος ΄΄ μετά τήν πτώση. Ἔρχεται ὁ Χριστός καί φανερώνει μέ τό γεγονός τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Εὐχαριστικῆς συνάξεως, ἔστω καί ἀμυδρά, τήν ἐσχατολογική πραγματικότητα καί τήν πέραν τοῦ τάφου αἰωνία ζωή καί μακαριότητα.

Ὁ ΄΄ φύσει ἀόρατος ὁρᾶται ΄΄ εἰσέρχεται στήν ἀνθρωπότητα καί διαλύει τά σκοτάδια τῆς ἀγνωσίας καί τῆς κάθε εἴδους πλάνης καί εἰδωλολατρίας, λατρείας καί θεοποίησης κάθε ἐγκοσμίου πράγματος. Τέλειος Θεός λαμβάνει καί τέλεια ἀνθρώπινη φύση , ἀπελευθερώνοντας τόν ἄνθρωπο ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία συνιστᾶ τόν ὄντως θάνατο. Θεός ἀληθινός γίνεται καί ἀληθινός ἄνθρωπος μέ σκοπό τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἕνωση μαζί Του. ΄΄Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν ΄΄ μᾶς λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος. Καί ὅσο περισσότερο λησμονεῖται αὐτός ὁ στόχος τόσο καί περισσότερο δυσκολεύεται ἡ ζωή μας σέ ὅλα.

Τελικά ὁ Ἀψηλάφητος ψηλαφεῖται, ὁ Ἄχρονος γίνεται καί χρονικός, ὁ Ἀπρόσιτος προσεγγίζεται , φθάνοντας μέχρι τό σημεῖο μάλιστα νά δίνεται ἡ δυνατότητα στόν χοϊκό ἄνθρωπο νά γεύεται καί νά κοινωνεῖ τόν Ἴδιο τόν Χριστό, τό πραγματικό Σῶμα καί Αἷμα Του, Ἐκεῖνο , δηλαδή πού βρίσκεται ΄΄ ἄνω ΄΄ στόν οὐράνιο θρόνο καί θά ὑποδεχθοῦμε κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του.

Μπροστά στό θαυμαστό αὐτό γεγονός τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, πού λογικά παραμένει ἀνεξήγητο, φιλοσοφικά ἀνερμήνευτο, στοχαστικά ἀπρόσιτο , ἀλλά καί σκανδαλῶδες καί ἀλλότριο διά τούς μή ἔχοντας ΄΄ νοῦν Χριστοῦ ΄΄ ( Α’ Κορ. 2, 16 ) , μόνο δοξολογία, μόνο ὑπόκλιση, μόνο εὐχαριστία, μόνο προσκύνηση, μόνο καθαρότητα καρδιᾶς καί σώματος καί ζωή μετανοίας καί ἐξομολογήσεως ἁρμόζει ἐκ μέρους μας.

Μόνο πορεία πλεύσεως μέ γνώμονα τό Εὐαγγέλιο καί τίς ἅγιες ἐντολές , πού εἶναι Θεῖες ἐνέργειες καί δεῖκτες γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Γιατί διαφορετικά θά ναυαγήσουμε πνευματικά, θά ὀλισθήσουμε ψυχικά, θά ἀστοστήχουμε καρδιακά. Θά θεωρήσουμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε, δηλαδή ὁ ἑαυτός μας καί κανένας ἄλλος, μολύνοντας ἔτσι καί τή λειτουργία τῶν θεσμῶν . Ἰδού καί ἡ τραγωδία τόσο τῆς προσωπικῆς ὅσο καί τῆς κοινωνικῆς ζωῆς !

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ παρουσία τοῦ ΄΄ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος ΄΄ Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο ἀποδεικνύει καί φανερώνει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο . Τό λέει καί τό ὁμολογεῖ πεντακάθαρα ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ, τό Εὐαγγέλιο : ΄΄ οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον ΄΄ . ( Ἰω. 3, 16 ), πού εἴθε καί ἐμεῖς νά εἴμαστε ἐραστές αὐτῆς τῆς αἰωνίου ζωῆς, πού ἔφερε ἡ Ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου γιά χάρη μας.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.

 

 Διάπυρος πρός τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεόν

εὐχέτης ὅλων σας

O Μητροπολίτης Μυτιλήνης

ΙΑΚΩΒΟΣ