Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΟΣΙΟΝ ΣΑΒΒΑ ΤΟΝ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΝ



ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ
ΣΑΒΒΑΝ ΤΟΝ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΝ
Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον,
μεθ’ ό το, Θεός Κύριος, και το εξής:
Ήχος Δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Αγιασθείς από παιδός θεοφόρε, αγιασμόν και φωτισμόν και ειρήνην, και οφλημάτων αίτησαι συγχώρησιν, νόσων απολύτρωσιν, και ειρήνην εν βίω, τοις πιστώς προστρέχουσι τη αγία σου σκέπη, Σάββα Πατέρων θεία κορωνίς, και την θερμήν σου, αιτούσιν αντίληψιν.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομεν ποτέ…
Ο Ν’. Και ο κανών ού η ακροστιχίς.
Ρύσαί με στόνων Όσιε Σάββα, Γερασίμου.
Ωδή Α’. Ήχος Πλ. Δ’. Υγράν διοδεύσας.
Ρημάτων ψυχής μου της ταπεινής, εισάκουσον Σάββα, και παράσχου μοι φωτισμόν, και ρώμην κατά του πολεμίου, ως αντιλήπτωρ μου Πάτερ και έφορος.

Υφέρπων δολίως ο δυσμενής, προσβάλλει με Πάτερ, καθ’ εκάστην δι’ ηδονής, αλλά τούτου σύντριψον το θράσος, και την ζωήν μου βελτίωσον Όσιε.

Στολήν αμαυρώσας την ιεράν, Θεού εμακρύνθην, δια πλήθος αμαρτιών, αλλά συ γενού μοι οδηγία, προς τον Χριστόν και οικείωσις Όσιε.
Θεοτοκίον.
Αγία Παρθένε Μήτερ Θεού, τη ση ευσπλαγχνία, την ψυχήν μου την εναγή, αγίασον έργοις εναρέτοις, και σεσωσμένον Θεώ με προσάγαγε.
Ωδή Γ’. Ουρανίας αψίδος.
Ιλασμόν και ειρήνην, και των παθών ίασιν, και επηρειών πολυτρόπων, την απολύτρωσιν, και ειρηναίαν ζωήν, ημίν απαύστως εξαίτει, τοις σε μακαρίζουσι, Σάββα μακάριε.

Μετανοίας προς τρίβον, και προς ζωήν κρείττονα, ως της πολιτείας της θείας, ένθεον όργανον, ημάς οδήγησον, ως αν τη ση αντιλήψει, τους καρπούς του Πνεύματος, καρποφορήσωμεν.

Ευμενή αρωγόν σε, και βοηθό έτοιμον, Σάββα Θεοφόρε πλουτούντες, διασωζόμεθα, πάσης στενώσεως, και πειρασμών αδοκήτων, Πάτερ τη πρεσβεία σου Χριστόν δοξάζοντες.
Θεοτοκίον.
Συντριβείς ταις αμέτροις, και πονηραίς πράξεσι, νύν την παρά του θεραπείαν, αιτούμαι Άχραντε, ήν μοι πρυτάνευσον, και προς οδόν σωτηρίας, ίθυνόν με δέομαι, ως Υπεράγαθος.

Διάσωσον Ηγιασμένε Θεόληπτε Πάτερ Σάββα, εκ κινδύνων και αναγκών και κακώσεων, τους τη σεπτή σου πρεσβεία προσπεφευγότας.

Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος Β’. Τα άνω ζητών.
Αγίαν ζωήν, ανύσας εκ νεότητος, παθών εναγών, και χαμερπών προλήψεων, Σάββα Θεομακάριστε, και απάσης φαυλότητος λύτρωσαι, τους την σην εξαιτούντας αρωγήν, βραβεύων ημίν Πάτερ τα κρείττονα.
Ωδή Δ’. Εισακήκοα Κύριε.
Των παθών μου τα κύματα, πράϋνον παμμάκαρ, τη προστασία σου, και προς όρμον με κυβέρνησον, θείων ενταλμάτων Σάββα Όσιε.

Οδυνών με απάλλαξον, των κατά ψυχήν και σώμα αοίδιμε, και τον νούν μου προς εγρήγορσιν, θείων θελημάτων Πάτερ έγειρον.

Νοσημάτων την ίασιν, και πλημελημάτων Πάτερ συγχώρησιν, και ειρήνην και ομόνοιαν, αίτει δωρηθήναι τοις αινούσί σε.
Θεοτοκίον.
Ως Θεόν σωματώσασα, υπέρ νούν και λόγον Θεοχαρίτωτε, τα του σώματός μου νέκρωσον, πάθη τα ολέθρια και σώσόν με.
Ωδή Ε’. Φώτισον ημάς.
Νέκρωσον ημών, ζωηφόροις ικεσίαις σου, τας κινήσεις της σαρκός και προς ζωήν, την  αγήρω, Πάτερ Σάββα, ημάς ίθυνον.

Όμβρησον ημίν, ιαμάτων Πάτερ νάματα, ασθενείαις φλεγομένοις χαλεπαίς, και φωτί των αρετών ημάς καταύγασον.

Σώματος δειναίς, αρρωστίαις εταζόμενος, τη πρεσβεία σου προστρέχω εκ ψυχής, ίασαί με, Πάτερ Σάββα, και σωθήσομαι.
Θεοτοκίον.
Ίνα την πολλήν, μεγαλύνω σου χρηστότητα, σκεύος εύχρηστόν με ποίησον Χριστού, την ψυχήν μου, Θεοτόκε, καθαγνίζουσα.
Ωδή ΣΤ’. Την δέησιν εκχεώ.
Εκένωσε κατ’ εμού ο δόλιος, την φαρέτραν της αυτού κακουργίας, και τραυματίσας δεινώς την ψυχήν μου, προς απογνώσεως βόθρον καθέλκει με˙ αλλά συ πρόφθασον σοφέ, και της τούτου κακίας με λύτρωσαι.

Συνέχομαι ηδονών τω κλύδωνι, και πολλών αμαρτιών τη θυέλλη˙ αλλά τη ση καταφεύγω γαλήνη, και εκ βαθέων ψυχής ανακράζω σοι˙ ειρήνευσόν μου την ζωήν, και Χριστώ με κατάλληξον Όσιε.

Ακύμαντον αληθώς και άκλυστον,  την πρεσβείαν σου πλουτούντες λιμένα, οι εν θαλάσση πικρά τη του βίου, περιστατούμενοι Σάββα εκάστοτε, αντιπνοιών των χαλεπών, εκλυτρούνται Χριστόν μεγαλύνοντες.
Θεοτοκίον.
Βοήθεια κατ’ εχθρών και σύμμαχος, και γλυκεία προστασία και σκέπη, Θεοχαρίτωτε έσο Παρθένε, τοις αδιστάκτω ψυχή προσιούσί σοι, την τούτων θραύουσα ισχύν, και ημάς ασφαλώς περιέπουσα.

Διάσωσον Ηγιασμένε Θεόληπτε, Πάτερ Σάββα, εκ κινδύνων και αναγκών και κακώσεων, τους τη σκεπτή σου πρεσβεία προσπεφευγότας.

Άχραντε η δια λόγου τον λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα Μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος Β’. Προστασία των Χριστιανών.
Προστατεύειν ημών και λυτρούσθαι εκάστοτε, δυσχερείας απάσης και εναντιότητος, μη ελλείπης ως αληθώς οία συμπαθής˙ εν πεποιθήσει γαρ στερρά, καταφεύγομεν πιστώς, τη πρεσβεία σου κράζοντες. Πρόφθασον, Πάτερ Σάββα, και σκέδασον την μανίαν, την καθ’ ημών του πονηρού, ίνα πόθω σε γεραίρωμεν.
Προκείμενον Ήχος Δ’.
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου αυτού.
Στίχος. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον.
Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ματθαίον (ΙΑ΄. 27-30).
 Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού Μαθηταίς. Πάντα μοι παρεδόθη υπό του Πατρός μου˙ και ουδείς επιγινώσκει τον Υιόν, ει μη ο Πατήρ˙ ουδέ τον Πατέρα τις επιγινώσκει, ειμή ο Υιός, και ώ εάν βούληται ο Υιός αποκαλύψαι. Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού, ότι πράός ειμί, και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν.
Δόξα.
Ταις του σου Οσίου πρεσβείαις ελεήμον εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου…
Προσόμοιον.
Ήχος Πλ. Β’. Όλην αποθέμενοι.
Στίχος. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά
το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το άνόμημά μου.
 χάριτος του Πνεύματος, τη ισαγγέλω ζωή σου, πλήρης εσχημάτισας, και δαιμόνων ήλασας τα συστήματα˙ ών καμέ λύτρωσαι, των τεκταινομένων, θερμοτάτη αντιλήψει σου, Σάββα μακάριε, πρόθυμον αεί εργαζόμενος, προς αρετών επίδοσιν, την εκλελυμένην καρδίαν μου, άφεσιν πταισμάτων, και πάντων των εν βίω λυπηρών, απαλλαγήν μοι δωρούμενος θείαις μεσιτείαις σου.
Το, Σώσον ο Θεός τον Λαόν σου κ.τ.λ.
Ωδή Ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.
Βοηθός εν ανάγκαις, και θερμός αντιλήπτωρ εν περιστάσεσιν, εν πόνοις θεραπεία, εν λύπαις θυμηδία, και μεσίτης προς Κύριον, γενού ημίν αληθώς, Ηγιασμένε Σάββα.

Αλγεινών συμπτωμάτων, και δεινών συντριμμάτων ημάς εκλύτρωσαι, κινδύνων πολυτρόπων, και πάσης δυσπραγίας, τους θερμώς καταφεύγοντας, τη προστασία τη ση, Ηγιασμένε Σάββα.

Γνούς το θέλημα Πάτερ, του Σωτήρος ουδόλως τούτο ετέλεσα, διο με της μελλούσης, δικαίας καταδίκης, τη θερμή ικεσία του, εκλύτρωσαι δυσωπώ, Ηγιασμένε Σάββα.
Θεοτοκίον.
Ενταλμάτων αγίων, και σεπτών προσταγμάτων πληρωτήν δείξόν με, εγείρουσα τον νούν μου, δεινής εκ ραθυμίας, προς σπουδήν εγρηγόρσεως, ίνα ζωής αληθούς, Παρθένε επιτύχω.
Ωδή Η’. Τον Βασιλέα.
Ρώμην παράσχου, τη ασθενούση ψυχή μου, και ικάνωσον τον νούν μου Θεοφόρε, ίνα ευαρέστως δουλεύσω τω Κυρίω.

Από παντοίων, επιφορών ολεθρίων, και στενώσεων και πειρασμών και νόσων, αβλαβείς συντήρει, ημάς Σάββα Θεόφρον.

Σωματικών σε, και ψυχικών παθημάτων, ο Φιλάνθρωπος  θεραπευτήν δεικνύει˙ όθεν ημάς Πάτερ, θεράπευσον κατ’ άμφω.

Θεοτοκίον.
Ιλέωσαί με, τον σον Υιόν, Θεοτόκε, Όν ελύπησα αμέτροις αμαρτίαις, και της μετανοίας, φωτί καταύγασόν με.
Ωδή Θ’. Κυρίως Θεοτόκον…
Μη παύση εποπτεύων, Σάββα Θεοφόρε, τους ακλινώς αφορώντας τη σκέπη σου, ως αν ησύχιον βίον Πάτερ διάγωμεν.

Ουράνωσον τον νούν μου, ουρανίω πόθω, και των γηΐνων της σχέσεως ρύσαί με, και τω Χριστώ με οικείωσαι, Σάββα Όσιε.

Υδάτων απωλείας, έλκυσόν με Πάτερ, και προς ζωής με το ύδωρ οδήγησον, και σεσωσμένον με, Σάββα, Χριστώ προσάγαγε.
Θεοτοκίον.
Υπέρτερον τον νούν μου, εννοιών γηΐνων, τη ση λαμπρότητι δείξον Πανάχραντε και αναπτέρωσον τούτον προς φως το άδυτον.
Άξιόν εστί και τα Μεγαλυνάρια.
Έρωτι τω θείω από παιδός, Πάτερ τετρωμένος, ηκολούθησας τω Χριστώ, βίω ισαγγέλω και αρετών τη κτήσει, δι’ ών ως φως εν κόσμω, Σάββα εξέλαμψας.

Χαίροις των Οσίων κλέος λαμπρόν, χαίροις Μοναζόντων, ο αλείπτης και οδηγός, χαίροις ουρανίου ζωής ο υποφήτης, Ηγιασμένε Σάββα, Πατέρων καύχημα.

Τύπος καλών έργων αναδειχθείς, πράξει τε και λόγω, προς αγώνας θεοειδείς, ασφαλώς ιθύνεις, αγέλας Μοναζόντων, Ηγιασμένε Σάββα, μεθ’ ών τιμώμέν σε.


Πράξεσιν εμπρέπων ασκητικαίς, λύχνος ανεδείχθης, διακρίσεως φαεινός, προς γαρ θεωρίας, ελλάμψας ανυψώθης, και δωρεών επλήσθης, των υπέρ έννοιαν.

Πνεύματος δοχείον αναφανείς, πνεύματα διώκεις, τα ακάθαρτα ισχυρώς, ών της κακουργίας, ημάς λύτρωσαι Πάτερ, και οφλημάτων αίτει, ημίν συγχώρησιν.

Της ζωής του ξύλου κατατρυφών, εκ θανατηφόρων, παθημάτων και προσβολών, του αντικειμένου και πάσης άλλης βλάβης, ατρώτους ημάς τήρει, Σάββα Πατήρ ημών.
Πάσαι των Αγγέλων.
Το Τρισάγιον. Το απολυτίκιον Ήχος Πλ. Δ’.
Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας, και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας, και γέγονας φωστήρ τη Οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασι, Σάββα Πατήρ ημών Ηγιασμένε Οσιε˙ πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Είτα εκτενήν και απόλυσις, μεθ’ ήν το εξής:
Ήχος Β’. Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Μέγας εν Οσίοις πεφηνώς, τη συντονωτάτη ασκήσει, της πολιτείας σου, Σάββα Θεοδόξαστε, μεγίστης χάριτος, αναδέδειξαι όργανον˙ εντεύθεν μεγάλων, κινδύνων και θλίψεων, λυτρούσαι πάντοτε πάντας τους πιστώς προσιόντας, τη συμπαθεστάτη σου σκέπη και ειλικρινώς σε μακαρίζοντας.
Δέσποινα πρόσδεξαι…
Την πάσαν ελπίδα μου…