Σε δυό ομάδες προσώπων αφιερώνει η Εκκλησία μας τη σημερινή Κυριακή, Τρίτη μετά το Πάσχα. Η πρώτη ομάδα είναι δυό άνδρες• ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος που πρωτοστάτησαν στην ταφή του Κυρίου. Η δεύτερη, οι μυροφόρες γυναίκες, μαθήτριες αφοσιωμένες του Χριστού, που ήλθαν «λίαν πρωί» της μιας Σαββάτων επί το μνημείον» για να αλείψουν με μύρα το σώμα του λατρευτού Διδασκάλου και που, πρώτες αυτές, άκουσαν το ευαγγέλιο της Αναστάσεως και είδαν τον αναστημένο Κύριο.
Στα ιερά αυτά πρόσωπα των ανδρών και των γυναικών και στην ηρωική πράξη τους τιμούμε μια μεγάλη αρετή: την τόλμη και το θάρρος. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του ευαγγελιστού Μάρκου για τον Ιωσήφ, ο οποίος όμως ισχύει και για τα άλλα πρόσωπα: «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».
Πρώτος λοιπόν ο Ιωσήφ. Καταγόταν από την Αριμαθαία, μια πόλη της Ιουδαίας. Ήταν διακεκριμένο πρόσωπο της ιουδαϊκής κοινωνίας. Μέλος του συνεδρίου, πλούσιος και άνθρωπος «αγαθός και δίκαιος», «προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού». Είχε χρηματίσει μαθητής του Ιησού «κεκρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων». Στην καταδικαστική απόφαση εναντίον του Κυρίου είχε μειονοψηφήσει.
Διακεκριμένη προσωπικότητα ήταν και ο Νικόδημος. Υπήρξε Φαρισαίος, άρχων των Ιουδαίων, διδάσκαλος του Ισραήλ, μέλος του μεγάλου συνεδρίου. Άνδρας πλούσιος που ασκούσε μεγάλη επιρροή. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας διασώζει μια νυκτερινή συνάντηση του Νικοδήμου με τον Κύριο κι ένα θαυμάσιο διάλογο που διεξήχθη ανάμεσά τους και αναφέρεται στην αναγέννηση του ανθρώπου με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Μπροστά στο Ιουδαϊκό συνέδριο ο Νικόδημος υπερασπίστηκε τον Χριστό και γι’ αυτό τον ύβρισαν σαν Γαλιλαίο.
Η δεύτερη ομάδα είναι οι μυροφόρες γυναίκες. Ανάμεσά τους περιλαμβανόταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου και σύζυγος του Ζεβεδαίου, η γυναίκα του Χουζά Ιωάννα, οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα και άλλες αφοσιωμένες μαθήτριες. Είχαν ακούσει τα κηρύγματα του Κυρίου κατά τη διάρκεια της τριετούς δημόσιας δράσεώς Του. Τον διακονούσαν «εκ των υπαρχόντων αυταίς» Και οι περισσότερες είχαν ανεβεί από τη Γαλιλαία, ακολουθώντας τον Χριστό και συμμεριζόμενες την περιπέτεια και το σταυρικό πάθος Του.
Αυτά είναι τα ιερά πρόσωπα που τιμούμε σήμερα. Και η πράξη τους; Στους δυό πρώτους άνδρες ανήκει το έργο του ενταφιασμού του σώματος του Κυρίου. Μέσα στην εγκατάλειψη του Ιησού από τους πολλούς και τη σύγχυση και το φόβο που κατέλαβε τους ολίγους, ο Ιωσήφ καθοδηγούμενος από τη συναίσθηση του χρέους προς τον μεγάλο νεκρό θα τολμήσει, αψηφώντας τα πάντα, να παρουσιαστεί στον Πιλάτο για να ζητήσει την άδεια να ενταφιάσει το σώμα του Κυρίου. Και όταν ο Πιλάτος το επιτρέπει, ο Ιωσήφ τρέχει για ν' αγοράσει καθαρό σινδόνι και αρώματα. Μαζί με τον Νικόδημο αποκαθηλώνουν το σώμα και στη συνέχεια προσφέρουν τις τελευταίες νεκρικές τιμές προς τον αθώο κατάδικο του Γολγοθά.
Το ίδιο έργο θα επιχειρήσουν να συμπληρώσουν την επόμενη οι μυροφόρες γυναίκες, καθοδηγούμενες κι αυτές από το χρέος της αγάπης και της τιμής προς τον νεκρό Διδάσκαλο. Υπερνικώντας τη δειλία, θα ξεκινήσουν την επομένη της ταφής «όρθρου βαθέος» για τον τάφο του Ιησού προκειμένου να συμπληρώσουν τις ελλείψεις της εσπευσμένης ταφής. Όμως αντί ν' αλείψουν με μύρα το νεκρό σώμα, αντί να κλάψουν για τον νεκρό, έγιναν οι πρώτοι θεατές του κενού τάφου και, πρώτες αυτές, άκουσαν από το στόμα του λευκοφορεμένου αγγέλου το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως. Από μυροφόρες αξιώθηκαν να γίνουν ευαγγελίστριες. Να αναγγείλουν το γεγονός της εκ νεκρών εγέρσεως του Χριστού στους μαθητές και στον κόσμο.
Τα ιερά αυτά πρόσωπα και πιο συγκεκριμένα η ηρωική πράξη τους μας κληροδοτεί ένα υψηλό υπόδειγμα θάρρους και τόλμης. Μας αποκαλύπτει τη σημασία της μεγάλης αυτής αρετής μέσα στη χριστιανική μας ζωή.
Χρειάζεται θάρρος, πρώτ' απ' όλα, για να πιστέψει κανείς. Ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή μας, που η απιστία απειλεί να γίνει της μόδας• που η άρνηση παίρνει και δίνει• που ο υλισμός και ο ευδαιμονισμός κυριαρχεί στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Θάρρος και τόλμη χρειάζεται και για να ομολογήσουμε σήμερα το Χριστό. Να δώσουμε μέσα στη σύγχρονη κοινωνία τη χριστιανική μαρτυρία μας. Όταν τον σταυρώνουν, εμείς να έχουμε το θάρρος, όπως ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, να τον αποκαθηλώσουμε. Όταν οι πολλοί τον ξεχνούν, εμείς να τρέξουμε, όπως οι μυροφόρες, κοντά Του.
Αγαπητοί αδελφοί,
Σήμερα λοιπόν τιμούμε τους ανθρώπους πού αποδείχθηκαν πιστοί, εκείνους πού ενώ ήσαν αδύναμοι δεν το έβαλαν στα πόδια και εκείνους που μπροστά στην ήττα και την τραγωδία ανα¬δείχθηκαν πιστοί μαθητές. Ας τους θυμόμαστε, όχι μόνο όταν βλέπουμε πόσο δοξάστηκαν, όπως σήμερα στη Θεία Λειτουργία, αλλά και για να ρωτούμε τον εαυτό μας: Μοιάζουμε, σε κάποιο βαθμό, με οποιονδήποτε από αυτούς; Όταν ο Χριστός μοιάζει ηττημένος, έχω τη δύναμη να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πω «είμαι κι εγώ μαθητής Του»,…
Κι ακόμα, ας το σκεφθούμε: Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού όταν είμαστε, στην ασφάλεια των χώρων όπου δεν υπάρχει διωγμός, ούτε κίνδυ¬νος απόρριψης, ούτε το μαρτύριο, ούτε καν το ενδεχόμενο να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή κοροϊδίας.
Ας σκεφθούμε τους εαυτούς μας όχι σε σχέση με τον Χριστό μόνο άλλα και σε σχέση με τους αδελφούς μας, επειδή ο Χριστός είπε ότι ό,τι κάνουμε στον ελάχιστο, τον πιο ασήμαντο από αυτούς, το έχουμε κάνει στον Ίδιον.
Ας αναρωτηθούμε πώς συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος παραμερίζεται, λοιδορείται, απο¬διώχνεται ή καταδικάζεται από την κοινή γνώμη. Βρίσκου¬με τη στιγμή εκείνη το θάρρος να πούμε, «ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε είτε όχι»; Δέον υπάρχει πιο αξιόπιστο μέτρο πιστότη¬τας από εκείνη την πιστότητα που εκδηλώνεται τη στιγμή της ήττας. Ας το σκεφθούμε αυτό, γιατί όλοι υφιστάμεθα την ήττα, και με τόσους πολλούς τρόπους! Όλοι αγωνιζόμαστε, με όση δύναμη έχουμε -λίγη ή πολλή- για να είμαστε αυτό που πρέπει, και παρόλα αυτά υπολειπόμαστε όλη την ώρα. Δεν θα 'πρεπε άραγε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο με συμπάθεια, άλλα και με την πιστότητα του φίλου που είναι διατεθειμένος να σταθεί κοντά σ' εκείνον που πέφτει, που εκπίπτει της χάριτος, που αποτυγχάνει να φθάσει στο δικό του ιδανικό, που διαψεύδει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαμε εναποθέσει επάνω του; Στις ώρες αυτές, ας στεκόμαστε δίπλα του, ας είμαστε πιστοί καί ας αποδεικνύουμε ότι ή αγάπη μας δεν εξαρτάτο από την ελπίδα της νίκης άλλα ήταν ένα δώρο από τα βάθη της καρδιάς μας, δώρο «δωρεάν», δώρο χαρούμενο και υπέροχο.
Είναι κανείς από μας Ιωσήφ από Αριμαθαίας, είναι κανείς από μας Νικόδημος, και μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε στις Μυροφόρες, τις οποίες ούτε οι ανάγκες, ούτε η ήττα, ούτε ο θάνα¬τος του Χριστού μπόρεσε να τις χωρίσει από Αυτόν; Κανείς μας δεν μοιάζει απόλυτα με όλους αυτούς. Ας διδαχτούμε όμως από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να αυξηθούμε σε πιστότητα, μιμούμενοι εκείνους• εκείνους πού Τον διακόνη¬σαν , εκείνους πού στάθηκαν δίπλα Του την ώρα της ήττας...
Αμήν
π. Antony Bloom: ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
