Τρίτη 12 Αυγούστου 2025

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ




Του Ιωάννου Φουντούλη, Καθηγητού Πανεπιστημίου


Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πού εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές. Ίσως είναι και η παλαιοτέρα από όλες. Τις πρώτες μαρτυρίες έχουμε γι’ αυτήν κατά τον Ε΄αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθώρισε το θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθή η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για πρώτη φορά φαίνεται ότι συνεστήθη στα Ιεροσόλυμα την 13 Αυγούστου και λίγο αργότερα μετετέθη στις 15 του ιδίου μηνός. Είχε δε γενικώτερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως. Ωνομάζετο “ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας”. Κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα “Κάθισμα”, ναός επ’ ονόματί της, που ευρίσκετο έξω από τα Ιεροσόλυμα στο τρίτο μίλιο της οδού που οδηγούσε στην Βηθλεέμ. Η σύνδεση της εορτής αυτής προς την Κοίμηση της Θεοτόκου έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεθσημανή, το “ευκτήριο του Μαυρικίου”, όπου υπήρχε και ο τάφος της. Αυτός ο ναός πολύ σύντομα πήρε τον χαρακτήρα του μεγαλύτερου θεομητορικού προσκυνήματος και η ακτινοβολία του έγινε αιτία η πανήγυρίς του κατά την 15η Αυγούστου γρήγορα να διαδοθή σ’ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο σε ανατολή και δύση σαν εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Αργότερα εξήρθη η εορτή με την προπαρασκευαστική νηστεία και την παράτασι του εορτασμού μέχρι της 23ης ή και μέχρι του τέλους του Αυγούστου και έγινε όχι μόνο η μεγαλυτέρα θεομητορική εορτή αλλά και μία από τις σπουδαιότερες εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Αυτό βέβαια ήταν φυσικό να γίνη, γιατί η Θεοτόκος είναι το προσφιλέστερο και ιερώτερο πρόσωπο μετά τον Κύριο και γι’ αυτό συνεκέντρωσε την τιμή και την ευλάβεια όλων των χριστιανικών γενεών. Αναρίθμητοι ναοί και μονές έχουν κτισθεί προς τιμήν της Κοιμήσεώς της, θαυμάσιες τοιχογραφίες παριστάνουν σε κάθε ναό πίσω από την κεντρική είσοδο σε εκπληκτικές συνθέσεις την ιερά της κηδεία, ύμνοι εκλεκτοί έχουν διακοσμήσει την ακολουθία της και λόγοι λαμπροί και εγκώμια εξεφωνήθησαν από τους Πατέρες και νεωτέρους εκκλησιαστικούς άνδρες κατά την ημέρα της μνήμης της. ‘Ολες οι ανθρώπινες γενεές συναγωνίσθησαν στην προσφορά ό,τι εκλεκτοτέρου είχαν να παρουσιάσουν, για να μακαρίσουν έργω και λόγω την Παρθένο Μαρία.

ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

Για την κατανόηση του εορτολογικού περιεχομένου της εορτής της Κοιμήσεως, όπως και των άλλων θεομητορικών εορτών, της Συλλήψεως, της Γεννήσεως και των Εισοδίων, πρέπει να κάμωμε μία μικρά αναδρομή στις πηγές, από τις οποίες αντλήθηκαν τα θεομητορικά αυτά θέματα. Διαφορετικά είναι αδύνατο να ερμηνεύση κανείς ό,τι συνδέεται με τον εορτασμό αυτόν, τα συναξάρια, την υμνογραφία και την εικονογραφία τους. Οι αυθεντικές ιστορικές πηγές, τά Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης, δεν μας διέσωσαν πληροφορίες για τον πρό του Ευαγγελισμού και για τον μετά την Ανάληψι του Κυρίου βίο της Θεοτόκου. Πρόθεσις των ιερών συγγραφέων ήταν να αφηγηθούν τον βίο και το σωτηριώδες έργο του Χριστού και ό,τι άμεσα συνεδέετο με Αυτόν και όχο να ικανοποιήσουν την ευλαβή περιέργεια ή τα ιστορικά ενδιαφέροντα των αναγνωστών τους. Η παράδοσις όμως της Εκκλησίας διέσωσε από στόματος εις στόμα διάφορες πληροφορίες πού αφορούσαν στον βίο της Θεοτόκου πρό της συλλήψεως του Κυρίου και μετά την Ανάστασί Του. Αργότερα διάφοροι ευλαβείς, κατά το πλείστον, συγγραφείς περιέλαβαν τις πληροφορίες αυτές και τις ανέπτυξαν με την φαντασία τους και για να έχουν περισσότερο κύρος έθεσαν στους τίτλους των έργων τους μεγάλα αποστολικά ονόματα. Η Εκκλησία α[‘ερριψε και κατεδίκασε τα βιβλία αυτά και τα ωνόμασε “Απόκρυφα” και “Ψευδεπίγραφα”. Σε μεταγενεστέρα εποχή πολλές από τις διηγήσεις αυτές, τουλάχιστον στις βασικές τους γραμμές, έδωσαν θέματα στην διαμόρφωσι εορτών, στην σύνταξι συναξαρίων, στην ποίηση ύμνων και στην εικονογραφία. Εξ άλλου, καθώς προείπαμε, ο πυρήν των διηγήσεων αυτών είχε ως βάσι του παμπάλαιες ιστορικές παραδόσεις γυ΄ρω από το πρόσωπο της Θεοτόκου.

ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Ειδικά το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αφηγείται, εκτός των άλλων, και μια απόκρυφος διήγησις, που φέρεται υπό το όνομα του ηγαπημένου μαθητού του Κυρίου, του Ιωάννου. Μια περίληψη του εκτενούς αυτού κειμένου θα παρουσιάσωμε εδώ. Σε κάθε του σημείο ο αναγνώστης του θυμάται αντίστοιχες φράσεις από τους ύμνους και το συναξάριο της εορτής και λεπτομέρειες από την εικόνα της Κοιμήσεως που εφιλοτέχνησαν βυζαντινοί ζωγράφοι.
Η Παναγία μετά την Ανάληψι του Χριστού καθημερινώς πηγαίνει στο ζωοδόχο μνήμα και προσεύχεται. Μία Παρασκευή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της και την χαιρετά: “Χαίρε, η γεννήσασα Χριστόν τον Θεόν ημών. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου και θα αφήσης τον κόσμο και θα πορευθής εις την ζωήν την αληθινήν και αδιάδοχον”. Η Θεοτόκος επιστρέφει στον οίκο της, θυμιά και προσεύχεται στον Χριστό να της στείλη τον Ιωάννη και τους λοιπούς Αποστόλους, για να παρασταθούν στον θάνατό της. Η προσευχή της εισακούεται και πρώτος φθάνει, αρπαγείς από νεφέλη, ο Ιωάννης και σε λίγο επί νεφελών και οι λοιποί Απόστολοι οι διεσπαρμένοι στα πέρατα του κόσμου. Την Κυριακή έρχεται με την απαστράπτουσα δόξα Του και με χιλιάδες αγγέλους ο Κύριος να παραλάβη την ψυχή της Μητρός Του. Εκείνη ευλογεί τους Αποστόλους και τον κόσμο, δέεται για την σωτηρία όλων και αφού λαμβάνει την υπόσχεσι ότι “πάσα ψυχή επικαλουμένη το όνομά της ου μη καταισχυνθή, αλλ’ εύρη έλεος και παράκλησιν και αντίληψιν και παρρησίαν και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι”, παραδίδει την αγία της ψυχή στα χέρια του Υιού της. Οι Απόστολοι περιπτύσσονται το σκήνος και ψάλλοντες μεταφέρουν την κλίνη με το σώμα για ταφή. Ένας εβραίος ονόματι Ιεφωνίας ορμά και επιχειρεί “κατά της κλίνης”, αλλ’ άγγελος Κυρίου με “ξίφος πυρός” αποκόπτει τα χέρια του από των ώμων, που μένουν κρεμασμένα στην κλίνη. Αυτός μετανοεί και κολλώνται πάλι τα χέρια του, ενώ οι Απόστολοι ανενόχλητοι συνεχίζουν την εκφορά. Το σκήνος θάπτεται σε καινό μνημείο στην Γεθσημανή, την Τρίτη όμως ημέρα “μετετέθη…εν Παραδείσω”.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΙΣ

Η εκκλησιαστική ποίησις εξωραϊζει την απλή αυτή διήγηση. Στα τρία στιχηρά του Εσπερινού του α΄ήχου, το πρώτο αυτόμελο και τα άλλα δύο προσόμοια, του πρώτου, με ένα θαυμάσιο τρόπο εγκωμιάζεται η Θεοτόκος και η Κοίμησί της. Ως υπόβαθρο όμως αναγνωρίζεται εύκολα η διήγησι του αποκρύφου: η Γεθσημανή, οι λόγοι του Γαβριήλ, η παρουσία των αγγελικών δυνάμεων, η μετάστασι από τον τάφο στον ουρανό.
Το ίδιο θέμα έχουν και τα τρία στιχηρά των Αίνων του δ΄ ήχου. Στο πρώτο, όλος ο κόσμος, ουράνιος και επίγειος, χαίρεται προπέμποντας την μητέρα του Χριστού και ψάλλοντας σ’ αυτήν την “εξόδιον ωδήν”. Στα άλλα δύο περιγράφεται η έλευσις των Αποστόλων και η επικήδεια ψαλμωδία τους, καθώς και η παρουσία των αγγελικών δυνάμεων και η υποδοχή της αμωμήτου ψυχής της από τον Χριστό.
Τέλος θα σταθούμε στο πιο ιδιόρρυθμο τροπαριο της εορτής αυτής, αλλά και όλων των τροπαρίων μας. Πρόκειται για το δοξαστικό του Εσπερινού. Το περιεχόμενό του αντλεί από την σχετική απόκρυφο διήγηση. Η ιδιορρυθμία του τροπαρίου αυτού είναι ότι δεν ψάλλεται, όπως όλοι οι άλλοι έκκλησιαστικοί ύμνοι, σε ένα μόνο ήχο, αλλά και στους οκτώ.

Ήχος α΄
“Θεαρχίω νεύματι
πάντοθεν οι θεοφόροι απόστολοι
υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι,
Ήχος πλ. α΄
καταλαβόντες το πανάχραντον
και ζωαρχικόν σου σκήνος
εξόχως ησπάζοντο.
Ήχος β΄
Αι Δε υπέρτατοι των ουρανών δυνάμεις
Συν τω οικείω δεσπότη παραγενόμεναι,
Ήχος πλ. β΄
Το θεοδόχον και ακραιφνέστατον σώμα
Προπέμπουσι, τω δέει κρατούμεναι,
Υπερκοσμίως δε προώχοντο
και αοράτως εβόων
ταις ανωτέραις ταξιαρχίαις,
ιδού η παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν.
Ήχος γ΄
’ρατε πύλας
Και ταύτην υπερκοσμίως υποδέξασθε,
Την του αεννάου φωτός μητέρα,
Ήχος βαρύς
Διά ταύτης γάρ η παγγενής
των βροτών σωτηρία γέγονεν,
η ατενίζειν ουκ ισχύομεν
και ταύτη άξιον γέρας
απονέμειν αδύνατον,
Ήχος δ΄
ταύτης γαρ το υπερβάλλον
υπερέχει πάσαν έννοιαν.
Ήχος πλ. δ΄
Διό, άχραντε θεοτόκε,
αεί συν ζωηφόρω βασιλεί
και τόκω ζώσα, πρέσβευε διηνεκώς
περιφρουρήσαι και σώσαι
από πάσης προσβολής εναντίας
την νεολαίαν σου,
την γάρ σήν προστασίαν κεκτήμεθα,
Ήχος α΄
Εις τους αιώνας
αγλαοφανώς μακαρίζοντες”.


(Από το βιβλίο “Λογική Λατρεία”, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984).

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2025

ΕΠΙ ΤΗ ΜΕΤΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

«Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα αυτού ακούετε»

Εορτάζει  αγαπητοί μου αδελφοί, την μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια τριών από τους μαθητές Του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που έχει φέρει μαζί Του, ο Κύριος, σ' ένα ψηλό βουνό, πραγματοποιείται το θαυμαστό γεγονός της μεταμόρφωσής Του. «Έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως». Έγινε το πρόσωπο Του λαμπρό όπως ο ήλιος, και τα ενδύματα έγιναν άσπρα σαν το φως. Και δεν ήταν μόνο αυτό το φαινόμενο της μεταμόρφωσης του Χριστού. Είδαν ακόμη τον Μωυσή και τον Ηλία, που εμφανίστηκαν μπροστά τους, να συνομιλούν με τον Κύριο. Νοιώθουν οι τρεις μαθητές τόση χαρά και ικανοποίηση που δεν θέλουν να φύγουν από εκεί. «Κύριε, καλόν εστίν ημάς ώδε είναι ει θέλεις, ποιήσωμεν ώδε τρεις σκηνάς, σοι μίαν και Μωσεί μίαν και μίαν Ηλία». Να μείνουμε εδώ. Αν θέλεις να στήσουμε τρεις σκηνές, μια για Σένα, μια για τον Μωυσή και μια για τον Ηλία. Δεν θέλουν να χάσουν την ουράνια και ειρηνική οπτασία, την διαρκή συνύπαρξη με τον Κύριό τους, αλλά και τους δυο προφήτες, τον Μωυσή και τον Ηλία. Ήταν, η μεταμόρφωση του Σωτήρος, μια ακόμη ευκαιρία να φανερωθεί η θεία δόξα του. Και συμπληρώνεται το μοναδικό γεγονός με την φωνή «εκ της νεφέλης». Έρχεται η διαβεβαίωση του Θεού Πατρός για την θεία προέλευση του Κυρίου. «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα αυτού ακούετε». Αυτός είναι ο πολύ αγαπητός μου Γιος, είναι ο απεσταλμένος μου. Να υπακούετε σ' Αυτόν. Τα υπερφυσικά και υπέρλαμπρα φαινόμενα και η φωνή από τον ουρανό, πολύ φυσικά, προκαλούν δέος, φόβο και την έκπληξη των τριών μαθητών. Δεν μπορούν να αντικρύσουν το δυνατό φως. Δεν μπορούν να αντικρύσουν κατάματα τα λαμπρά σύννεφα που λάμπουν όπως ο ήλιος. Πέφτουν αδύναμοι με το πρόσωπο στη γη κατατρομαγμένοι. Είναι φαινόμενα πέραν από τις αδύνατες ανθρώπινες αισθήσεις τους. Γνωρίζουν τον Διδάσκαλό τους. Έχουν ζήσει τις πρωτοφανείς εμπειρίες των θαυματουργικών Του ενεργειών. Αυτό όμως το γεγονός υπερβαίνει κάθε προηγούμενη εμπειρία. Νοιώθουν την θεία ειρήνη και αγαλλίαση. Είναι μία πρόγευση της παραδείσιας ευτυχίας. Έκθαμβοι, φοβισμένοι αλλά και πλημμυρισμένοι---με την θεία μακαριότητα θα απευθύνουν την παράκλησή τους προς τον Κύριο: «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι». Είναι πολύ ωραία να μείνουμε εδώ. Να μείνουμε μαζί Σου. Να μείνουμε κοντά Σου. Μακριά από την αμαρτία και το κακό. Είναι μεγάλη η ικανοποίησή τους. Γιατί πράγματι είναι μεγάλη ικανοποίηση να βρίσκεται κανείς κοντά στον Χριστό. Να επικοινωνεί μαζί Του. Να απολαμβάνει την ψυχική γαλήνη και ηρεμία, την αγαλλίαση αλλά και την αγάπη Του. Αλλά αυτή η υπερφυσική λαμπρή οπτασία είναι επιπλέον και η ουρανόθεν άμεση μαρτυρία. Θα επισφραγίσει την βεβαιότητα των μαθητών και αποστόλων ότι ο Διδάσκαλός τους, ο Κύριός τους, είναι ο Γιος του Θεού. Είναι η επιβεβαίωση ότι αυτός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο λυτρωτής του κόσμου. Είναι ακόμη η ενίσχυση της θέλησής τους, για να εκτελέσουν την θεία αποστολή. Να κηρύξουν στον κόσμο, το ευαγγέλιο της αγάπης του Θεού. Να μεταφέρουν στους ανθρώπους, την καλή αγγελία, το ευαγγέλιο της διαθήκης του Θεού. Θα προσφέρουν το μήνυμα της ελπίδας της σωτηρίας. Και ο χρόνος για τους αποστόλους πλησιάζει. Ο Κύριος, όπως τους έχει ήδη ανακοινώσει, σύντομα θα σταυρωθεί. Το γεγονός όμως της μεταμορφώσεως δεν θέλει να το γνωστοποιήσουν πριν την ανάστασή Του. Τότε, μετά την ολοκλήρωση της επί γης παρουσίας Του, θα έχουν εκπληρωθεί όλες οι προφητείες. Τότε, με πλήρη τη γνώση της θείας φύσης τού Κυρίου και Διδασκάλου τους, θα επαναλάβουν οι μαθητές και απόστολοι, το «αυτού ακούετε», και σε εκείνους που θα ακολουθήσουν την διδασκαλία Του, που θα γίνουν χριστιανοί. Θα ζητήσουν από όλους μας, αγαπητοί μου, να ακολουθήσουμε τον θείο νόμο, να εφαρμόσουμε τις εντολές Του. Να μιμηθούμε τους μαθητές και αποστόλους. Η εντολή, «η φωνή εκ της νεφέλης», τού Θεού -Πατρός, ζητεί από όλους εμάς, να υπακούσουμε στην διδασκαλία Του. Να δεχτούμε τον λόγο Του. Να τον δεχτούμε σαν βάση των αποφάσεών μας, σαν βάση του τρόπου της ζωής μας. Να μεταμορφωθούμε και μεις, αλλάζοντας τη ζωή μας, τις κακές συνήθειές μας. Να δεχτεί και να εκπέμπει η ζωή του καθενός μας, θεία λάμψη. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος για να πετύχουμε να μείνουμε μαζί Του, να ζήσουμε κοντά σ’ Εκείνον. Να νοιώσουμε την παρουσία Του στη ζωή μας. Να γευτούμε και μεις την ευτυχία, την αγαλλίαση των τριών μαθητών που αντίκρισαν την εκθαμβωτική μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού. Αυτή ασφαλώς είναι και η ευχή και προσευχή όλων μας. Να ζήσουμε τελικά στο αιώνιο και λαμπρό φως της βασιλείας του Θεού.

Αμήν.

 

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2025

 

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 

 

 

 

 

ΜΑΡΙΑ

Ασφαλώς δεν είναι γνωστό το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ’ αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και δεν της δόθηκε τυχαία.

Λέγει ο Άγιος Νικόδημος σχετικά:

«Το πανσεβάσμιον και κεχαριτωμένον όνομα της Μαρίας προσφυέστατα και αρμοδιώτατα εδόθη εις την αειπάρθενον Θεοτόκον κατά πρόγνωση και βουλή Θεού, παρά του οποίου παρά του οποίου ήταν ωρισμένη να γίνη Μητέρα Αυτού. Σημαίνει δε το όνομα Μαρία: Παντοδυναμία, τουτέστιν εκείνη η οποία ήνωσε τα δύο άκρα αντικείμενα Θεό και άνθρωπο. Ακόμη σημαίνει Σοφία, η οποία βρήκε τον τρόπο δια να ενώση δύο φύσεις σε μια υπόσταση, χωρίς να συγχύση τα ιδιώματα των φύσεων. Και τρίτον σημαίνει Αγαθότης, ήτοι χάρις, η οποία εθεοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανεβίβασε αυτή υπεράνω των ουρανίων δυνάμεων. Αυτά τα τρία περιέχει το όνομα Μαρία. Δόθηκε διότι έμελλε να υπηρετήσει το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας...
Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα. Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις».

(Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ερμηνεία της ενάτης ωδής της Παρθένου).

 

 

ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Το καθ’ εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος. Δι αυτό έγινε λόγος σ’ όσα αναφέρθηκαν. Εδώ χρονολογικά πότε δόθηκε αυτό στη Μητέρα του φωτός. «Θεοτόκον ωνόμασαν την Παρθένον Πατέρες προ της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιωρίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον την Παρθένον εκάλεσε... Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει». (Πηδάλιον Εκκλησίας σ. 168)

 

 

ΠΑΝΑΓΙΑ

Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ».
Πότε ιστορικά έλαβε αυτή την προσωνυμία η Παρθένος; «Αποδίδεται εις την Θεοτόκον και σταθεροποιείται δι ατυήν η προσωνυμία «Παναγία». Ταύτην γνωρίζει ως επικρατούσαν πλέον κατά τον Ε’ αιώνα ο Βασίλειος Σελευκείας (P.G. 85 425).

Βραδύτερον κατά τον Ζ’ αιώνα, ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί επιμόνως την Άχραντον «αγιωτέραν των αγίων» (P.G. 97 2108). Το όνομα πλέον Παναγία υπερίσχυσε, ταυτίστηκε με την ιερά μορφή και προσωπικότητά της.
Το πόσο έχει το όνομα Παναγία επικρατήσει στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, φαίνεται κυρίως στις δυσκολίες της ζωής, και μάλιστα σε ξαφνικούς κινδύνους, όπου αυθόρμητα προέρχεται εκ των έσωθεν το όνομα «Παναγία μου».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο
 ύτε μάνα μου, ούτε, ούτε, όλα τότε δεν μετρούν υποχωρούν. Πώς συμβαίνει αυτό σε μικρούς και μεγάλους; Μήπως οι πολέμιοι οι ολιγόπιστοι οι είρωνες της πίστεως μπορούν να μάς πουν πώς το όνομα της Παναγίας στις φουρτούνες της ζωής σε πολλούς ανθρώπους εκτοπίζει κάθε άλλο προσφιλές όνομα;
Ασφαλώς η Παναγία δεν επέβαλε να την επικαλούνται, αυτό είναι θέμα επιλογής και αυθορμήτου ψυχικής ανάγκης των πιστών, που το αλάνθαστο ψυχικό τους κριτήριο, τους πληροφορεί, ότι απ’ Εκείνη, θα έλθει η δύναμη η βοήθεια. Αλλά γιατί; Διότι έχει όλη τη Χάρη του Θεού για παροχή βοηθείας σε ώρες κινδύνου που άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, δεν δύναται να προσφέρουν.

Διάχυτο πλέον τούτο ότι η θεία δύναμις παρέχεται μέσω της Παναγίας. Βέβα

ια, το πότε κανείς λαμβάνει και σ’ αυτές τις ώρες του κινδύνου είναι αστάθμητο. Έγινε λόγος γι’ αυτό. 

(Από το βιβλίο "Σαράντα Εικόνες της Παναγίας" Αρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα)

 


 

ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΜΑΡΙΑ

 

Γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος ονομάστηκε Μαρία; Τι λέει η εκκλησιαστική γραπτή παράδοση;

Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15),
Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1),
Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29),
Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο)
Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25).

Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: "Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου" (ΜΑΡΙΑΜ)



Άρα συνοψίζοντας:
Μ-αριάμ, για την αγνότητά της,
Α-ννα (Θεία Χάρη), για την υπομονή της.
Ρ-αχήλ (αμνάδα), για την ομορφιά της,
Ι-ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη & την πίστη της,
Α-βιγαία (πηγή χαράς), για την ταπείνωση & τη σωφροσύνη της,

 

Ας δούμε όμως και μια μικρή ανάλυση από απόσπασμα άρθρου του Πρωτοπρ. ΚΩΝ. ΦΙΟΡΑΚΗ :


[...]
Το όνομα της Παναγίας μας είναι Μαρία. Στό όνομα της, κατά τρόπο παράδοξο, ενεργούν τρία κύρια στοιχεία. Η δύναμη, η σοφία, και η αγαθότητα.

Το όνομα Μαρία λένε ορισμένοι Πατέρες, ότι προέρχεται από το εβραϊκό όνομα Άϊα,που σημαίνει Κύριος, εδώ Κυρία.

Η Κυρία Θεοτόκος σαν μητέρα του Χριστού έχει,λένε, την τελειότητα της δυνάμεως, θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμη, που κυριεύει πάντων των κτισμάτων σαν "η των ουρανών υψηλότερα και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα...".

 

Μην ξεχνούμε, ότι δεν ήταν καθόλου εύκολος ο ρόλος της και, μάλιστα, μέσα στα στενά όρια του χωριού της Ναζαρέτ. Αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ βρίσκεται έγκυος. Φορτίο βαρύ, δυσκολίες ανείπωτες. Αλλά η όλη συμπόρευση της με τον Ιησού Χριστό την οδηγούν σε αρκετές δυσκολίες και δοκιμασίες, αποκορύφωμα των οποίων υπήρξε η πικρία του σταυρικού θανάτου του Υιού της.

Όλα αυτά ήταν, ασφαλώς, καταστάσεις, που ήθελαν περισσή δύναμη. Η Μαρία οπλίστηκε από τον θεό με τέτοια δύναμη,η οποία ξεπερνούσε τα όρια της ανθρωπινής αντοχής,για να σηκώσει το φορτίο αυτό.

Αλλά και ο ρόλος της σαν Μητέρας του Χριστού, αλλά και μητέρας όλου του κόσμου απαιτούσε σοφία. Το όνομα Μαρία ερμηνεύεται ως φωτισμός. Ο φωτισμός χρειάζεται την άνωθεν σοφία. Η λέξη σοφία ετυμολογείται από το "σώον φως", που είναι κατά τον Σολομώντα "απαύγασμα αϊδίου φωτός", γι’ αυτό το όνομα Μαρία εμπεριέχει την τελειότητα της σοφίας.

Ο Χριστός από το ύψος του Σταυρού μας την κληροδότησε ακριβή μας μητέρα. Να θυμηθούμε, ότι από το ύψος του Σταυρού Του είπε τις γεμάτες νόημα λέξεις, όπως τις σημειώνει ο ευαγγελιστής και που δείχνουν τον καινούργιο ρόλο της σαν Μητέρα μας:

"Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα όν ηγάπα, λέγει τη μητρίαυτού· γύναι, ίδε ο υιός σου, είτα λέγει τω μαθητή· ίδε η μήτηρ σου" (Ιωάν. 19, 26-27).

 

Τέλος, το όνομα Μαρία ερμηνεύεται, σαν πέλαγος. Ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων σημειώνει, ότι στη λατινική γλώσσα η θάλασσα ονομάζεται mare και το πέλαγος marea. To πέλαγος και, γενικά, η θάλασσα αποτελούν σύμβολο της αγαθότητας και της χάριτος του θεού. Την αγαθότητα έχει στην καρδιά της η Παναγία, η οποία, παρά την πίκρα, που της προξενεί το πλήθος των αμαρτιών μας, προστρέχει στη κάθε μας ανάγκη.Με το να λάβει, λοιπόν,η Παναγία το όνομα Μαρία, πήρε και όσα σήμαινε το όνομα αυτό. Δύναμη για να γίνει η Μητέρα του θεού και στη συνέχεια η Μητέρα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Σοφία χρειάζεται, για να μπορεί να ενώνει και να συμφιλιώνει τα ουράνια με τα επίγεια. Αγαθότητα, ώστε με τις πνευματικές της δωρεές και χάριτες να μεταδίδει σε όλα τα κτίσματα, ουράνια και επίγεια την αγαθότητα του Υιού και θεού της.

 

 

Με τα γράμματα, που συνιστούν τη λέξη Μαρία, υποδηλώνονται και κάποια άλλα χαρακτηριστικά γυναικεία ονόματα της Παλαιάς Διαθήκης με σημαίνοντα ρόλο στο σχέδιο του θεού, αλλά και συμβολικά κατηγορήματα σωτηριολογικού περιεχομένου.

Έτσι στο Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15), στο Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1), στο Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29), στο Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο) και στο Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25).

Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: "Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου" (ΜΑΡΙΑΜ).Η Παναγία μας δείχνει τη μεταμορφωτική πορεία μας μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Όλα εκφράζουν τη βεβαιότητα, ότι η Μητέρα του Χριστού και δική μας Μητέρα είναι το κέντρο όλης της δημιουργίας. Το πρόσωπο με το οποίο εκφράζεται όλος ο κόσμος του θεού, ως ο τύπος και η απαρχή της αγιασμένης κτίσεως και μεσιτεύει διηνεκώς για όλους μας και ενεργεί για τη σωτηρία των ανθρώπων.

 

Είναι "η κόσμον ευλογούσα, τα σύμπαντα αγιάζουσα· τοις κάμνουσιν άνεσις, τοις πενθούσι παράκλησις, τοις νοσούσιν ίασις, τοις χειμαζομένοις λιμήν, τοις αμαρτάνουσιν άφεσις, τοις λυπουμένοις ευμενές παραμύθιον, πάσι τοις αιτούσι ετοίμη βοήθεια". (Ιωάννης Δαμασκηνός)

 


Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ! Ο ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ



Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

        Ὁ Αὔγουστος εἶναι ὁ μῆνας τῆς Παναγίας μας. Οἱ δεκαπέντε πρῶτες ἡμέρες του εἶναι ἀφιερωμένες στήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Θεοτόκο Μαρία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μητέρα ὅλων μας ὅσοι εἴμεθα βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν καί ζοῦμε σύμφωνα μέ τό ἅγιο θέλημά Του.
      Οἱ ἡμέρες ἀπό 1ης ἕως 15ης Αὐγούστου εἶναι ἡμέρες νηστείας, προσευχῆς, περισυλλογῆς, ἀφ’ ἑνός μέν γιά νά τιμήσωμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά τήν μιμηθοῦμε στίς ἀρετές, ἀφοῦ Ἐκείνη ἦταν μέ ὅλες τίς ἀρετές κεκοσμημένη.

            Ἄς ἀναφερθοῦμε στό πρῶτο. Στήν τιμή δηλαδή πρός τήν Παναγία μας.
    Ἡ Θεοτόκος Μαριάμ τιμᾶται ὡς ἀειπάρθενος, ὡς πανακήρατος, ὡς παναμώμητος, ὡς ἀληθής καί ὄντως Θεοτόκος, ὡς τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ.
    Αὐτή ἡ τιμή πρός τήν Παναγία μας εἶναι κατωχυρωμένη ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὡς ἐκ τούτου ἀποδεκτή ἀπό ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων ἐλήφθησαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀπό τούς θεοφωτίστους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.
     Ὅποιος δέν τιμᾶ καί δέν σέβεται τήν Παναγία μας, ὡς ἀειπάρθενον καί ὄντως Θεοτόκον καί ὅπως ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὁρίζει, τυγχάνει αἱρετικός καί ἐπικατάρατος ὡς ἡ Ἐκκλησία ἀπεφάνθη καί ἀποφαίνεται, ἀφοῦ μέ τήν μή παραδοχή τῆς ἀπό τόν Θεό ἀποκεκαλυμμένης αὐτῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία μή παραδοχή ἀποτελεῖ ὕβριν πρός τό πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, δέν παραδέχεται καί αὐτήν ταύτην τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος διά τῶν ἁγίων αἱμάτων τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἔγινε ἄνθρωπος, ἐνῷ παρέμεινε Θεός, πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
     Δυστυχῶς ὑπάρχουν μέχρι σήμερα οἱ θλιβεροί ἀπόγονοι τῶν παλαιῶν αἱρεσιαρχῶν, τοῦ Ἀρείου, τοῦ Νεστορίου καί τῶν ἄλλων, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τήν ὁδόν τῆς ἀπωλείας, ὄντες υἱοί γεέννης διπλότεροι τῶν θεομάχων, παναγιομάχων καί ἁγιομάχων προγόνων τους.
      Ἄς μείνωμε πιστοί, ἀδελφοί μου, εἰς τήν μίαν, ἁγίαν, Ὀρθόδοξον καί ἀμώμητον Πίστιν, τήν ἀπό τόν Θεό ἀποκαλυφθεῖσαν καί διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων παραδοθεῖσαν ἀλήθεια, ὥστε κατέχοντες τῆς ἀληθοῦς Πίστεως τήν ἄγκυρα καί ζῶντες ἐντός τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, νά φθάσωμεν ἀσφαλῶς στήν σωτηρία.
       Τό δεύτερον ἀφορᾶ στήν μίμηση τῶν ἀρετῶν τῆς Παναγίας μας. Αὐτή ἡ ὁδός ἀπαιτεῖ ἀγῶνα πνευματικό, ὁ ὁποῖος ἔχει τίς δικές του δυσκολίες, ἀφοῦ τά ἐμπόδια προέρχονται α) ἀπό τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, ὁ ὁποῖος πολλάκις δέν ἐπιθυμεῖ τόν πνευματικό κόπο, β) ἀπό τόν κόσμο, ὁ ὁποῖος κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ, καί γ) ἀπό τόν μισόκαλο διάβολο, ὁ ὁποῖος τροφοδοτεῖ καί τά προηγούμενα μέτωπα.
            Στά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος  ἡ  Ἐκκλησία μας προβάλλει:
            α) Τήν νηστεία, ἡ ὁποία εἶναι θεσμός θεοΐδρυτος καί ὁδηγεῖ στήν πνευματική ἀνάταση, ἀφοῦ μᾶς βοηθάει νά συνειδητοποιήσωμε τήν ἀνάγκη καί τῆς πνευματικῆς τροφοδοσίας, ὑπενθυμίζουσα ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ’, 4).
            Οἱ δεκαπέντε ἡμέρες πρό τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας εἶναι ἡμέρες νηστείας. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν νηστεύουν πλέον καί πολλοί, ἐκ μιᾶς κακῆς συνηθείας παρακινούμενοι, ἡ ὁποία κατήντησε λαίλαπα τά τελευταῖα χρόνια, καταλύουν τήν νηστεία τῆς Παναγίας  τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, χωρίς νά περιμένουν νά τελειώσῃ ἀνήμερα στήν γιορτή της ἡ Θεία Λειτουργία. Αὐτό γίνεται ἐξ αἰτίας τῶν κοσμικῶν καί ὄχι, ὡς δῆθεν διαφημίζονται, «θρησκευτικῶν» πανηγύρεων, πού δυστυχῶς, παρά τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἐπεκράτησαν, ὡς μή ὤφελεν, στήν Πατρίδα μας ἐσχάτως. Νά νηστεύωμε καί νά νηστεύσωμε ὅλοι, ἀδελφοί μου, ὥστε νά ἔχωμε πλούσια τά ἐλέη τοῦ Κυρίου μας, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας.
            β) Τήν προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν ἐπικοινωνία μας μέ τόν Θεό, ἀφοῦ εἶναι ἡ μυστική ὁδός τήν ὁποία ἀκολουθεῖ ἡ καρδιά μας, ὥστε νά συνομιλῇ μέ τόν οὐράνιο Πατέρα καί Δημιουργό μας.
            Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον». Πρέπει δηλαδή νά μνημονεύωμε τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ περισσότερο ἀπό τό νά ἀναπνέωμε.
            Στίς πρός Θεόν δεήσεις μας μεσίτρια ἔχομε τήν Παναγία μας, πρός τήν ὁποία ἱκετευτικά ἀπευθυνόμεθα πάντοτε, ἰδιαιτέρως κατά τίς ἡμέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου, ἀφοῦ κάθε ἀπόγευμα μετά τόν Ἑσπερινό, τελεῖται σέ ὅλους τούς Ἱεροῦς Ναούς μας ἡ ἱερά Παράκλησις πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
            γ) Τήν σεμνότητα καί τήν σύνεση στήν ζωή. Πόσο ἐπίκαιρο εἶναι τό μήνυμα πού ἐκπέμπει τό πανσεβάσμιο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἰδιαιτέρως σήμερα πού ἐξέλιπε ἀκόμη καί ἴχνος σεμνότητος, ἀπό ἄνδρες καί ἀπό γυναῖκες, καί μάλιστα καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἰσερχομένων! Πόσο ἐπίκαιρο εἶναι τό δίδαγμά της στούς ἀπνευμάτιστους καιρούς μας!  
            δ) Τήν συμμετοχή μας στήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἴμεθα κατ’ οὐσίαν Χριστιανοί, ἐάν δέν ἐξομολογούμεθα, ἐάν δέν κοινωνοῦμε τῶν Θείων καί Ἀχράντων Μυστηρίων, ἐάν δέν συμμετέχωμε πραγματικά στήν ζωή τοῦ Κυρίου μας;
            • Ἀκόμη ἐπισημαίνω τά ἑξῆς.
            Ἀδελφοί μου, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες χρωστᾶμε τά πάντα στήν Παναγία μας. Αὐτή μᾶς ἀγκάλιασε, μᾶς προστάτευσε, ἔκλαυσε μαζί μας σέ δύσκολες ὧρες, ἔγινε ἡ μάνα μας, ἡ προστάτιδά μας, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Γένους μας. Γι’ αὐτό σέ κάθε μέρος τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος μας, ἡ τιμή τῶν Ἑλλήνων πρός τήν Παντάνασσα Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ὕψωσε Ναούς καί Μοναστήρια, ἔκτισε ἐξωκκλήσια  καί προσκυνητάρια. Ἀκοίμητο καίει τό καντήλι τῆς εὐγνωμοσύνης τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἐνώπιον τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος της, τήν ὁποία ἱστόρησε ὁ ἱερώτατος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς.
            Ἡ Ἑλλάδα εἶναι χώρα Παναγιοφύλακτη, γι’ αὐτό καί ἔχομε μιά ἰδιαίτερη σχέση μέ τήν Θεοτόκο καί γι’ αὐτό ἡ καρδιά μας εὐκαίρως-ἀκαίρως ἀναφέρεται εἰς Αὐτήν μέ εὐγνωμοσύνη, διά τάς πρός ἡμᾶς ἐμφανεῖς καί ἀφανεῖς εὐεργεσίας της.
            Αὐτές τίς ἡμέρες ἄς προσπαθήσωμε νά ἀνανήψωμε πνευματικά, νά φέρωμε στήν καρδιά μας καί στόν νοῦ μας τίς πολλές εὐεργεσίες τοῦ Κυρίου μας, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας, νά συνέλθωμε ὡς πρόσωπα καί ὡς κοινωνία, καί νά ἐπανέλθωμε ὡς Ἔθνος καί ὡς Λαός στήν ὀρθή καί μόνη ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν σωτηρία.
            Ἀρκετά πειραματισθήκαμε μακρυά ἀπό τόν Θεό. Ἀρκετά περιφρονήσαμε τά δῶρα τοῦ Κυρίου μας. Ἀρκετά ἐλυπήσαμε τήν Παναγία μας καί τήν λυποῦμε μέ τίς πράξεις μας καί μέ τήν ἀποστασία μας ἀπό τόν Υἱόν καί Θεόν της.
            Οἱ καιροί ἀπαιτοῦν, ἀλλά καί ἡ ψυχή διακαῶς ἐπιθυμεῖ τήν ἐπιστροφή στήν Οἰκία τοῦ Πατρός. Εἰδ’ ἄλλως ὁδεύομε πρός τήν πνευματική καί γενική καταστροφή ἰδίᾳ εὐθύνῃ καί ὑπαιτιότητι. Ἡ Παναγία μας, τήν Κοίμηση τῆς ὁποίας ἑορτάζομε σέ λίγες ἡμέρες, νά μᾶς διαφυλάττῃ καί νά μᾶς ὁδηγῇ στήν ὁδό τῆς σωτηρίας.
            Εὔχομαι σέ ὅλους σας κάθε εὐλογία παρά Θεοῦ διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας.

Μέ τό καλό νά ἑορτάσωμε τήν μεγάλη Γιορτή Της.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2025

Ο μεγαλομάρτυς ἅγιος Παντελεήμων

 

ΠΡΟΤΥΠΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΣ ΙΑΤΡΟΥ

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2)

Ag. Pantel.ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Ἑορτάζει ὁ μεγαλομάρτυς ἅγιος Παντελεήμων, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ δημοφιλεῖς ἁγίους. Διηγήθηκα ἄλλοτε τὸν βίο του. Ἐδῶ θὰ δοῦμε πῶς ἁγίασε.
Πολλοὶ νομίζουν, ὅτι γιὰ νὰ γίνῃ κανεὶς ἅγιος πρέπει νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸν κόσμο, νὰ πάῃ σὲ μοναστήρι, νὰ μὴν ἔχῃ ἐπικοινωνία μὲ ἀνθρώπους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε αὐτὴ ἡ ὀρθὴ ἀντίληψις περὶ τῆς ἁγιότητος. Ἅγιος πρέπει νὰ γίνῃ κάθε Χριστιανὸς ποὺ βαπτίσθηκε, ὄχι μόνο ὁ μοναχός. Εἶνε ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ· «ἅγιοι γίνεσθε» (Α΄ Πέτρ. 1,16· Λευϊτ. 20,7,26). Ἡ ἁγιότης εἶνε φυτὸ οὐράνιο, ποὺ ἀκμάζει καὶ ἀνθοφορεῖ παντοῦ. Μπορεῖ μάλιστα νὰ πᾷς στὸ Ἅγιο Ὄρος, καὶ νὰ κολαστῇς (ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν πρόθεσι ποὺ ἔχεις)· καὶ μπορεῖ νὰ μείνῃς μέσ᾿ στὸν κόσμο, στὴν πιὸ διεφθαρμένη κοινωνία, καὶ μέσ᾿ στὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ ν᾿ ἁγιάσῃς ὅπως ὁ Λώτ. Ἀπόδειξις ὁ ἅγιος Παντελεήμων.

* * *

Δὲν ἦταν κληρικὸς ἢ καλόγερος, δὲν ἔζησε σὲ μοναστήρι. Μέσα σὲ κοινωνία διεφθαρμένη ἔζησε, ὅπως ἦταν ἡ κοινωνία τῆς Νικομηδείας, ποὺ εἶχε χρηματίσει καὶ πρωτεύουσα τοῦ κράτους. Ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ ἅγιός μας. Οἱ γονεῖς του δὲν ἦταν ὁμόπιστοι. Ἦταν ἕνα διχασμένο σπίτι· ὁ πατέρας εἰδωλολάτρης, ἡ μάνα Χριστιανή. Ἡ πραότης ὅμως καὶ ἡ φιλόστοργία τῆς μάνας τοὺς κέρδισε καὶ τοὺς δυό. Ἐκείνη κατέλαβε ἐξέχουσα θέσι καὶ ἔσπειρε τὸν πρῶτο σπόρο στὴν ψυχὴ τοῦ μικροῦ Παντελέοντος – ἔτσι ἦταν τὸ πρῶτο του ὄνομα, ἐν συνεχείᾳ βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἑρμόλαο καὶ ὠνομάστηκε Παντελεήμων.
Ὁ Παντελέων ἔδειχνε μεγάλη εὐστροφία. Εἶχε κλίσι στὴν ἰατρικὴ καὶ σπούδασε τὴν ἐπιστήμη αὐτὴ κοντὰ σὲ διάσημο τότε ἰατρὸ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἔγινε ἐπιστήμων γιατρός. Ἀλλὰ τί γιατρός; Προσθέστε μιὰ λέξι· Χριστιανός! Ἔχει τεραστία διαφορά. Οἱ ἄλλοι γιατροὶ στὴ Νικομήδεια προσέφεραν τὶς ὑπηρεσίες τους μὲ χρήματα· αὐτός, ἀφοῦ πίστευσε στὸ Χριστὸ καὶ βαπτίσθηκε, θεράπευε δωρεάν. Ὅπου ὑπῆρχε φτωχός, δυστυχισμένος, ἀνάπηρος, τὸν ἐπισκεπτόταν καὶ προσέφερε τὰ φάρμακά του. Διότι εἶχε φάρμακα καὶ αὐτός. Ὅπως τὸν βλέπουμε ζωγραφισμένο στὴν εἰκόνα, κρατεῖ ἕνα μικρὸ κουτί, μέσα στὸ ὁποῖο ἔχει φάρμακα. Ὁ Θεὸς ἔδωσε καὶ τὰ φάρμακα. Ὅλα τὰ φάρμακα ἀπὸ τί γίνονται; ἀπὸ βότανα.
Κάνω ἐδῶ μιὰ παρέκβασι. Ἡ περιφέρειά μας ἔχει ἔχει σπάνια φυτά, θαυμασία χλωρίδα. Ἦρθε πρὸ ἐτῶν ἕνας ἐπιστήμων τοῦ Βερολίνου, κάθησε δυὸ μῆνες, ἐξέτασε τὴ χλωρίδα τῶν Πρεσπῶν, καὶ εἶπε· Ἂν εχαμε ἐμεῖς στὴ Γερμανία τέτοια χλωρίδα, θὰ κάναμε ἐργοστάσιο φαρμάκων. Ὁ Θεὸς προνόησε γιὰ ὅλα. Ὑπάρχουν θεραπευτικὲς ἰδιότητες στὰ βότανα τῆς γῆς. Ἂν ἀφαιρέσῃς τὰ βότανα, δὲν ὑπάρχουν φάρμακα.
Προσέφερε λοιπὸν καὶ ὁ ἅγιος Παντελεήμων φάρμακα. Ἀλλὰ εἶχε κ᾿ ἕνα φάρμακο ποὺ δὲν τὸ διέθεταν οἱ ἄλλοι. Καὶ τὸ φάρμακο αὐτό, τὸ ἀποτελεσματικὸ καὶ θαυματουργό, εἶνε ἡ πίστις. Πίστευε στὸ Χριστὸ καὶ θεράπευε ἀσθένειες ποὺ δὲ μποροῦσαν νὰ θεραπεύσουν οἱ εἰδωλολάτρες γιατροὶ τῆς Νικομηδείας. Ἔκανε θαύματα μεγάλα διὰ τῆς πίστεως. Γονάτιζε μὲ ἀγάπη κοντὰ στὸν ἄρρωστο καὶ προσευχόταν· «Χριστέ, σύ, ποὺ εἶσαι ὁ ἰατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων, κάνε τὸ θαῦμα σου». Ἔτσι ἔπαιρνε δύναμι ἀπὸ τὸ Χριστό, ποὺ δίνει φῶς στοὺς τυφλοὺς καὶ ἀκοὴ στοὺς κωφοὺς καὶ ζωὴ στοὺς παραλύτους, κ᾿ ἔκανε τὰ θαύματά του.
Ἐντὸς ὀλίγου ἡ φήμη του εἶχε ἐπικρατήσει στὴ Νικομήδεια. Σ᾿ αὐτὸν ἔρχονταν ἀσθενεῖς ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ ἐθεραπεύοντο. Ἀλλὰ εἶνε νόμος· ὅπου ὑπάρχει δρᾶσις, ἐκεῖ παρουσιάζεται ἀντίδρασις. Καὶ ἡ ἀνάργυρος δρᾶσις τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος, καθὼς καὶ ἡ διδασκαλία του, προκάλεσαν σφοδρὰ ἀντίδρασι τῶν συναδέλφων του γιατρῶν, οἱ ὁποῖοι τὸν φθόνησαν. Τὸν κατήγγειλαν καὶ συνελήφθη. Ὡδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ Μαξιμιανοῦ. Ὡμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πίστι του. Τίποτα δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ τὸν κάμψῃ ν᾿ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό. Ἔμεινε βράχος. Καὶ μποροῦσε κι αὐτὸς νὰ πῇ σὰν τὸν ἀπόστολο Παῦλο· Ποιός θὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; τίποτα (βλ. Ῥωμ. 8,35-39). Μ᾿ αὐτὴ τὴν ὁμολογία μαρτύρησε ὁ ἅγιος Παντελεήμων. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ περιγράψῃ τὰ μαρτύρια ποὺ ὑπέστη; Ἔτσι ἁγίασε.

* * *

Σήμερα ὁ ἅγιος Παντελεήμων προβάλλει ἐμπρός μας σὰν καθρέφτης καὶ μᾶς καλεῖ νὰ καθρεφτιστοῦμε. Εἶνε ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους ἀλλὰ ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς γιατρούς.
Ἀγαπῶ, ἐκτιμῶ καὶ εὐγνωμονῶ τοὺς γιατρούς, διότι κ᾿ ἐγὼ μπῆκα κατ᾿ ἐπανάληψιν σὲ νοσοκομεῖο καὶ δὲν μπορῶ νὰ λησμονήσω τὶς ὑπηρεσίες τους. Τὸ παράπονό μου εἶνε μόνο, ὅτι οἱ γιατροὶ πολὺ συχνὰ δείχνουν πὼς δὲν πιστεύουν στὸ Θεό. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ βρῇς γιατρὸ πιστό. Σήμερα θά ᾿πρεπε νὰ ἑορτάζουν καὶ νὰ ἐκκλησιάζωνται ὅλοι οἱ γιατροὶ καὶ οἱ φαρμακοποιοί. Ἐν τούτοις εἶνε σπάνιο τὸ φαινόμενο ἰατροῦ Χριστιανοῦ.
Νὰ σᾶς πῶ μιὰ ἀλήθεια; Ὑπάρχουν πρὸ Χριστοῦ Χριστιανοὶ ―περίεργο αὐτό―, καὶ μετὰ Χριστὸν εἰδωλολάτρες! Ποιός εἶνε ὁ πατὴρ τῆς ἰατρικῆς; Ὁ Ἱπποκράτης ἀπὸ τὴ νῆσο Κῶ. Αὐτὸς λοιπόν, πρὸ Χριστοῦ, ἔλεγε· «Οὐ πεσὸν γυναικὶ φθόριον δώσω», δὲ θὰ δώσω σὲ γυναῖκα φάρμακο ν᾿ ἀποβάλῃ ἔμβρυο (αὐτὸ λέει ὁ ὅρκος τοῦ Ἱπποκράτους). Σήμερα τί γίνεται; Ἐκτρώσεις ἀμέτρητες! Ποιοί τὶς κάνουν; Οἱ γιατροί· οἱ ἄπιστοι φιλάργυροι ἀσυνείδητοι γιατροί. Στὴ Γερμανία νοσοκόμοι καὶ γιατροὶ τὸ δήλωσαν, δὲν κάνουν ἔκτρωσι. Ἐδῶ; Στὴ Φλώρινα εἶνε ἄξιος ἐπαίνου ἕνας γιατρός, ποὺ εἶπε «Δὲν κάνω ἔκτρωσι»· καὶ τὸν μήνυσαν γιὰ νὰ τὸν ἀπολύσουν. Ἂν σᾶς ῥωτήσω κ᾿ ἐσᾶς πόσα παιδιὰ ἔχετε, οἱ περισσότεροι θ᾿ ἀπαντήσετε «δύο». Δολοφόνοι! τί ὠφελεῖ νὰ ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία; Ὅποιος σκοτώνει παιδί, λέει ὁ Ντοστογιέφσκι, σκοτώνει τὸ Χριστό. Ποῦ εἶνε σήμερα ὁ Χριστιανὸς γιατρός;
Καὶ οἱ γυναῖκες δὲν ἔχουν τώρα τὸ γενναῖο φρόνημα ποὺ εἶχαν οἱ γιαγιάδες μας. Ἔγιναν χαρτογυναῖκες! Μόλις παρουσιαστῇ δυσκολία, ἕτοιμες εἶνε νὰ πετάξουν τὸ παιδί, ὅπως ἕνα σάπιο δόντι. Ἔχουν συναίσθησι τί κάνουν; Ἐγὼ λέω· ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματα συγχωροῦνται, ἕνα δὲ συγχωρεῖται· αὐτό, νὰ σκοτώσῃς παιδί. Χίλια κεριὰ ν᾿ ἀνάψετε, χίλιες μετάνοιες, χίλια κομποσχοίνια, χίλιες νηστεῖες νὰ κάνετε, δὲν συγχωρεῖται. Σ᾿ ἕνα συλλαλητήριο, ποὺ κάναμε στὴ Φλώρινα ἐναντίον τῶν ἐκτρώσεων, ἕνα παιδάκι κρατοῦσε μιὰ πινακίδα ποὺ ἔγραφε· «Μάνα, γιατί μὲ σκοτώνεις;». Κάρβουνο ἀναμμένο ἔχει ὅποια κάνῃ ἔκτρωσι.
Καὶ νὰ σκεφθῇ κανείς, ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ ἀπ᾿ ὅλα τὰ Βαλκάνια. Σβήνει τὸ ἱστορικό μας ἔθνος. Καὶ αἰτία εἶνε οἱ γιατροί. Ἂν αὐτοὶ ἐμιμοῦντο τὸν ἅγιο Παντελεήμονα καὶ ἄκουγαν τὸν Ἱπποκράτη, δὲν θὰ ἔκαναν ἐκτρώσεις. Ποῦ ἡ συνείδησις; ποῦ ἡ πίστις; Θεομπαῖχτες γίναμε ὅλοι.
Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Παντελεήμων εἶνε ὑπόδειγμα καὶ γιὰ κάθε ἐπιστήμονα. Εἶχε σπουδάσει καλὰ τὴν ἐπιστήμη του. Ἐν τούτοις πίστευε καὶ ἦταν ταπεινός. Τώρα, δύο γραμματάκια ἂν μάθουν, σοῦ λένε μὲ ὑβριστὴ ἔπαρσι «Δὲν πιστεύω». Οἱ μεγαλύτεροι ὅμως ἐπιστήμονες πιστεύουν στὸ Θεό. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ποὺ χειρούργησε στὸ Βερολῖνο μὲ ἐπιτυχία χιλιάδες ἀσθενεῖς, ἔγραψε βιβλίο μὲ τίτλο «Πίσω μας στέκει ὁ Θεός». Οἱ πιστοὶ γιατροὶ συνήθιζαν πάνω σὲ κάθε συνταγὴ νὰ γράφουν τὴ λατινικὴ φράσι «κοὺμ Ντέο» (ὴ῟ἣ ἲὸ῏) ποὺ σημαίνει «σὺν Θεῷ». Ἡ ἐπιστήμη δὲν ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ πιστεύῃ καὶ λατρεύῃ τὸ Θεό.
Τελειώνοντας σᾶς συνιστῶ, νὰ διαβάζετε τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅσοι εἶστε ἐπιστήμονες (γιατροί, δικηγόροι, καθηγηταί, ἀξιωματικοί κ.τ.λ.) διαβάστε κ᾿ ἕνα βιβλίο, ποὺ ἐξέδωκε ἡ ἀδελφότης «Ζωὴ» μὲ τίτλο «Ἡ ἐπιστήμη ὁμιλεῖ». Θὰ δῆτε ἐκεῖ πολλοὺς διαπρεπεῖς ἐπιστήμονες, ποὺ πέρασαν τὴ ζωή του μελετώντας, νὰ διακηρύττουν τὴν πίστι τους στὸ Θεό. Οἱ δικοί μας, ποὺ παριστάνουν τὸν ἄθεο, ὅταν βγοῦν ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο κλείνουν τὰ βιβλία… Γι᾿ αὐτὸ θά ᾿ρθῃ ὥρα ―ἀλλοίμονο!― ποὺ τὰ διπλώματα δὲ θὰ ἔχουν ἀξία περισσότερη ἀπ᾿ ὅση ἔχει τὸ χαρτὶ ἐπάνω στὸ ὁποῖο εἶνε τυπωμένα.
Πρότυπο λοιπὸν ἐπιστήμονος ἰατροῦ ὁ ἅγιος Παντελεήμων· ὑπόδειγμα καταρτίσεως, ἀλλὰ καὶ ταπεινώσεως, ἀνθρωπιᾶς, ἀγάπης. Γι᾿ αὐτὸ σήμερα ἔρχεται ἀπὸ τὴ Νικομήδεια φωνὴ δυνατὴ ποὺ λέει· Πιστεύετε στὸ Χριστό! δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα ἄλλο ἀνώτερο ἀπὸ τὸ Χριστό· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου εις τον ἱερο ναὸ του Ἁγιου Παντελεήμονος Φλωρίνης 27-7-1989)

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ Ο ΠΥΡΦΟΡΟΣ ΑΓΙΟΣ

ΤΗ 20Η ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ
 ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

ἐπίγειος ἄγγελος καί
ἐπουράνιος ἄνθρωπος


Ἀπολυτίκιον  



Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς,
ὁ δεύτερος πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ,
Ἠλίας ὁ ἔνδοξος,
ἄνωθεν καταπέμψας  Ἐλισαίῳ τήν χάριν,
νόσους ἀποδιώκει, καί λεπρούς καθαρίζει·
διό καί τοῖς τιμῶσιν αὐτῶν βρύει ἰάματα.




Λέγω δή Ἠλίαν, τόν προφήτην ἐκεῖνον, τόν ἐπίγειον ἄγγελον καί ἐπουράνιον ἄνθρωπον, τόν χαμαί βαδίζοντα καί τά οὐράνια ἡνιοχοῦντα…, τόν τῶν ὑδάτων ταμίαν…»
( ἱερός Χρυσόστομος)
Οἱ χαρακτηρισμοί αὐτοί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀπό τό λόγο του «εἰς τόν Πέτρον τόν ἀπόστολον καί   Ἠλίαν τόν προφήτην» (Migne, P.G. 50, § B΄, στ. 728), σκιαγραφοῦν ἐπιγραμματικά τή μεγάλη μορφή καί τό ἔργο τοῦ ἁγίου, ἐνδόξου καί «ἐν προφήταις μεγίστου» Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, τή μνήμη τοῦ ὁποίου τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τήν 20ή Ἰουλίου. Καί φυσικά ἐξηγοῦν γιατί ἡ θέση τοῦ προφήτη Ἠλία μέσα στή χορεία τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ξεχωριστή, ἐνῶ καί στήν Καινή ἀναφέρεται ἀρκετές φορές ἀπό τόν Κύριο ἤ ἄλλα ἱερά πρόσωπα, ὅπως γιά παράδειγμα ἀπό τόν ἄγγελο Κυρίου πού στό Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ Βαπτιστοῦ, εἶπε ὅτι ὁ Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ θά προπορευτεῖ στό ἔργο τοῦ Κυρίου μέ τό πνεῦμα καί τή δύναμη τοῦ προφήτη Ἠλία (Λουκ. 1,17). Ἦταν μάλιστα τόσο μεγάλη ἡ περιωπή τοῦ Ἠλία καί ὁ σεβασμός τοῦ λαοῦ πρός αὐτόν, ὥστε ὅταν ὁ Κύριος ρώτησε τούς μαθητές του· ποιός λένε οἱ ἄνθρωποι πώς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, τοῦ ἀπάντησαν: Ἄλλοι λένε πώς εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ  Ἠλίας, ἄλλοι ὁ Ἰερεμίας ἤ ἕνας ἀπό τούς προφῆτες (Ματθ. 16,14).
Οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης
Πρίν ἀναφερθοῦμε στό βίο καί τήν πολιτεία τοῦ ἐνδόξου ἁγίου προφήτου  Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, θεωροῦμε χρήσιμη μία σύντομη ἐπεξήγηση τοῦ ὅρου προφήτης. Τόσο στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ὅσο καί στούς   Ἑβραίους, προφήτης λεγόταν «ὁ λαλῶν ἀντί θεοῦ τινος καί ἑρμηνεύων τήν θέλησιν αὐτοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους». Γενικότερα σήμαινε τόν κήρυκα καί ἑρμηνευτή ἤ ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Εἰδικά στούς   Ἑβραίους σήμαινε ἐκεῖνον πού ἐκινεῖτο ἀπό τόν Θεό γιά νά μιλάει καί νά ἐξηγεῖ τίς ἐντολές του ἤ νά ἀποκαλύπτει τό θέλημά του καί τά μέλλοντα νά συμβοῦν.

Ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται καί στήν Καινή Διαθήκη. Προφήτης εἶναι αὐτός πού κατέχει τό χάρισμα τῆς προφητείας, ὁ θεόπνευστος κήρυκας καί διδάσκαλος, τό ὄργανο τῶν ἰδιαίτερων ἀποκαλύψεων τοῦ Θεοῦ (πρβλ. Α΄ Κορ. 12,10. 14, 2425. Πράξ. 2,30. 3,18. 21).

Τό φαινόμενο τῆς προφητείας πρωτοεμφανίσθηκε στούς Ἑβραίους μέ τούς λεγόμενους «ἐκστατικούς» προφῆτες. Αὐτοί γύριζαν στίς πόλεις καί τά χωριά, περιέρχονταν σέ κατάσταση ἔκστασης μέ τή βοήθεια μουσικῆς καί χοροῦ, δέχονταν θεῖα μηνύματα καί τά γνωστοποιοῦσαν στό λαό. Γιά παράδειγμα στό βιβλίο Α΄ Βασιλειῶν ἀναφέρεται πώς ὅταν ὁ Σαμουήλ ἔχρισε τόν Σαούλ βασιλιά, τοῦ εἶπε μεταξύ ἄλλων: …Θά ἔρθεις στό λόφο τοῦ Θεοῦ… Μόλις μπεῖς στήν πόλη, θά συναντήσεις μία ὁμάδα προφητῶν, πού θά κατεβαίνουν ἀπό τόν ἱερό τόπο, παίζοντας ἄρπα, τύμπανο, φλογέρα καί κιθάρα, καί θά προφητεύουν. Τότε θά ἔρθει τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου πάνω σου καί θά προφητεύεις κι ἐσύ μαζί τους καί θά γίνεις ἄλλος ἄνθρωπος. Κι ὅταν αὐτά τά σημεῖα σοῦ συμβοῦν, τότε μπορεῖς νά δράσεις, γιατί ὁ Θεός θά εἶναι μαζί σου (10, 57).

Σύν τῷ χρόνῳ οἱ «ἐκστατικοί» ὀργανώθηκαν σέ ὁμάδες μέ ἐπίκεντρο κάποιον ἱερό τόπο, ἐνῶ τήν περίοδο τῶν βασιλέων ἐμφανίστηκαν φωτισμένοι ἀπό τόν Θεό ἄντρες, ὅπως ὁ Νάθαν, ὁ Ἠλίας, ὁ Μιχαίας κ.ἄ., πού διακρίθηκαν κυρίως γιά τόν ἀνυποχώρητο ἀγώνα τους πρός διαφύλαξη τῆς καθαρότητας τῆς ἰσραηλιτικῆς θρησκείας καί τήν καταπολέμηση ξένων, εἰδωλολατρικῶν, ἐπιρροῶν.

Ἔτσι φτάνουμε στόν 8ο π.Χ. αἰώνα, ὁπότε ἐμφανίστηκαν νέοι προφῆτες τῶν ὁποίων ἡ ζωή, ἡ δράση καί τό προφητικό κήρυγμα διασώθηκε καταγραμμένο στά λεγόμενα «προφητικά» βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί καλοῦνται ἀπό τόν Θεό καί ἀποστέλλονται στό λαό καί τούς ἄρχοντες ν’ ἀποκαλύψουν τό θεῖο θέλημα. Ἐλέγχουν τούς πάντες γιά τήν περιφρόνηση καί ἀθέτηση τῆς «διαθήκης» τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται μέ τήν παράβαση τοῦ νόμου ἤ τή διαστρέβλωσή του, τήν ἀδικία τῶν φτωχῶν, τήν πρόσληψη καί υἱοθέτηση εἰδωλολατρικῶν στοιχείων λατρείας καί γενικά τήν ἠθική καί πνευματική κατάπτωση. Κηρύττουν τή μετάνοια, προειδοποιώντας γιά δυσάρεστες καί ὀδυνηρές συνέπειες σέ περίπτωση ἐμμονῆς στήν ἠθική κατάπτωση. Φυσικά δέν παραλείπουν νά διακηρύττουν ὅτι ὁ Θεός θά στείλει τό Μεσσία πού θά ἐγκαταστήσει στή γῆ μία νέα, πνευματική, βασιλεία γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά ζοῦν μεταξύ τους ἀδελφωμένοι.

Στήν Παλαιά Διαθήκη (μετάφραση τῶν  Ἑβδομήκοντα  Ο΄) περιέχονται 19 προφητικά βιβλία, πού εἶναι:   Ἠσαΐας, Ἰερεμίας, Θρῆνοι τοῦ Ἰερεμίου, Ἐπιστολή τοῦ   Ἰερεμίου, Βαρούχ, Ἰεζεκιήλ, Δανιήλ, Ὠσηέ, Ἀμώς, Μιχαίας, Ἰωήλ, Ὀβδιού, Ἰωνάς, Ναούμ, Ἀββακούμ, Σοφονίας, Ἀγγαῖος, Ζαχαρίας καί Μαλαχίας.  Ὅλα τους εἶναι γραμμένα τήν περίοδο ἀπό τόν 8ο μέχρι τό 2ο π.Χ. αἰώνα.
Καταγωγή τοῦ προφήτη  Ἠλία
Αν καί ὁ προφήτης Ἠλίας συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν σπουδαιότερων προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπειδή ἔζησε κατά τόν 9ο αἰώνα δέν ἄφησε γραπτά κείμενα. Ὅμως τά σχετικά μέ τήν καταγωγή καί τή δράση του μᾶς εἶναι γνωστά, ἔχουν δέ ὡς ἑξῆς:

Πατέρας του ἦταν ὁ Σωβάκ ἀπό τήν κωμόπολη Θέσβη (σημερινή El  Istib) τῆς Γαλαάδ στήν  Ὑπεριορδανία. Ὅταν γεννήθηκε, ὁ πατέρας του εἶδε σέ ὀπτασία ἄντρες λευκοφορεμένους νά δίνουν στό βρέφος τό ὄνομα Ἠλιού (πού σημαίνει θεός ἤ θεῖος καί παράγεται ἀπό τό  Ἠλί, τό ὁποῖο στά ἑβραϊκά ἔχει τή σημασία τοῦ Θεοῦ), νά τό σπαργανώνουν μέ φωτιά καί νά τοῦ δίνουν νά φάει ἐπίσης φωτιά. Ἡ ὀπτασία, ὅπως τοῦ ἐξήγησαν οἱ ἱερεῖς, σήμαινε ὅτι «ἡ κατοίκησις τοῦ τέκνου θά εἶναι φῶς, ὁ λόγος του ἀπόφασις, ἡ ζωή του κατά Κύριον καί ὁ ζῆλος του θά φανῇ εὐάρεστος εἰς τόν Θεόν καί θέλει κρίνῃ τόν Ἰσραήλ διά πυρός καί μαχαίρας». Ἀπό τήν ἰδιαίτερη πατρίδα του ἔλαβε –κατά τή μετάφραση τῶν Ο΄– καί τήν προσωνυμία Θεσβίτης.

Οἱ ἁγιογραφικές πληροφορίες γιά τόν προφήτη Ἠλία ἀναφέρουν ὅτι φοροῦσε ροῦχο ἀπό προβιά καί στή μέση του εἶχε δερμάτινη ζώνη (Δ΄ Βασ. 1,8). Ζοῦσε αὐστηρή καί ἀσκητική ζωή, καί ἦταν ἀνυποχώρητος σέ θέματα γνήσιας λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δέν συμβιβαζόταν μέ τή τάση τῆς υἱοθέτησης ἀπό τούς Ἑβραίους εἰδωλολατρικῶν στοιχείων, πού ἦταν πολύ ἔντονη, ὅπως θά ἀναφερθεῖ στίς ἑπόμενες σελίδες.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, σκιαγραφώντας τήν προσωπικότητα τοῦ προφήτη Ἠλία, ἐπισημαίνει ὅτι στόν ἅγιο συνυπῆρχαν ἀντίθετες ἰδιότητες: Ἦταν φτωχός ἀλλά ταυτόχρονα καί πλούσιος ἀπαίδευτος καί σοφός· ἐνῶ ἦταν ἀκτήμων, μποροῦσε νά φέρει βροχή ἤ ἀνομβρία, ἀφοῦ ὁ Θεός εἰσήκουε τήν προσευχή του.
Βίος καί δράση του
Η προφητική ἀποστολή τοῦ  Ἠλία ἀναπτύχθηκε στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Ἀχαάβ (873854 π.Χ.) καί τοῦ διαδόχου του  Ὀχοζία. Πρόκειται γιά μία περίοδο πολύ ταραχώδη γιά τό μονοθεϊσμό στό  Ἰσραήλ, ὅταν εἶναι γνωστό ὅτι οἱ Ἑβραῖοι δοκιμάζονταν κατά καιρούς στήν πίστη τους ἀπό τούς εἰδωλολατρικούς γειτονικούς λαούς, ἐξαιτίας τῶν ἐπιδράσεων στή θρησκεία τους.
Ὁ Ἀχαάβ ἔλαβε ὡς γυναίκα του τήν   Ἰεζάβελ, κόρη τοῦ Εὐβάαλ, βασιλιᾶ τῆς Τύρου (Φοινίκης).   Ἐκείνη, ἐπηρεάζοντας τό σύζυγό της, καθιέρωσε ἐπίσημα τή λατρεία τοῦ θεοῦ ΒάαλMelgart, προσπαθοῦσε μάλιστα νά τήν ἐπιβάλει καί ὡς κρατική. Γιά νά πετύχει στό στόχο της δέν δίστασε νά διατάξει τό φόνο προφητῶν καί τή δίωξη ὅσων πίστευαν στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό. Ἐπέβαλε τήν καταστροφή τῶν βωμῶν, ἐνῶ διέθετε τά ἀπαιτούμενα γιά νά διαδοθεῖ ἡ λατρεία τῶν εἰδωλολατρικῶν φοινικικῶν θεοτήτων. Στό βιβλίο Βασιλειῶν Γ΄ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περιγράφεται μέ ζωηρά χρώματα τό μέγεθος τῆς ἀσέβειας τοῦ Ἀχαάβ καί τῆς  Ἰεζάβελ: Ὁ Ἀχαάβ ἔπραξε ὅ,τι δυσαρεστεῖ τόν Κύριο, ξεπερνώντας ὅλους τούς προκατόχους του… Πῆρε γιά γυναίκα του τήν Ἰεζάβελ.. καί πῆγε καί λάτρεψε τόν Βάαλ καί τόν προσκύνησε.  Ἔχτισε θυσιαστήριο στόν Βάαλ, στό ναό τοῦ Βάαλ, πού εἶχε ἀνεγείρει στή Σαμάρεια. Ὁ Ἀχαάβ κατασκεύασε ἐπίσης ξύλινη λατρευτική στήλη καί ἔκανε περισσότερες ἁμαρτίες ἀπ’ ὅλους τούς προκατόχους του βασιλιάδες τοῦ Ἰσραήλ, ἐξοργίζοντας ἔτσι τόν Κύριο, τόν Θεό του (Γ΄ Βασ. 16, 3133).
Εἶχε φτάσει πλέον ἡ στιγμή νά δράσει ὁ προφήτης  Ἠλίας.  Ἐμφανίζεται στό βασιλιά Ἀχαάβ καί τοῦ λέει: Ὁρκίζομαι στόν Κύριο πού ὑπηρετῶ, τόν ἀληθινό Θεό τοῦ Ἰσραήλ, ὅτι τά ἑπόμενα χρόνια δέν θά πέσει στή γῆ δροσιά οὔτε βροχή, παρά μόνο μέ προσταγή δική μου (Γ΄ Βασ. 17,1). Ἡ κατηγορηματική αὐτή προαγγελία τοῦ προφήτη, τόν ὁποῖο σεβόταν ὁ λαός καί ἑπομένως ὑπολόγιζε ὁ βασιλιάς, ἦταν ἑπόμενο νά ἐξαγριώσει τή βασιλική αὐλή καί ἰδιαίτερα τήν  Ἰεζάβελ. Γιά νά μή κινδυνέψει λοιπόν ὁ Ἠλίας, ὁ Θεός ἔλαβε πρόνοια γι’ αὐτόν.

Ἡ τριετής ἀνομβρία. Ὁ Κύριος εἶπε στόν Ἠλία: Φύγε ἀπό ἐδῶ καί πήγαινε πρός τά ἀνατολικά, νά κρυφτεῖς κοντά στό χείμαρρο Χοράθ (Χερίθ), ἀνατολικά τοῦ  Ἰορδάνη. Θά πίνεις νερό ἀπό τό χείμαρρο κι ἐγώ θά δώσω προσταγή στούς κόρακες νά φροντίζουν γιά τήν τροφή σου ἐκεῖ (Γ΄ Βασ. 17, 24). Ὁ προφήτης συμμορφώθηκε. Ἡ τριετής ξηρασία (τήν ὁποία μνημονεύει καί ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος στήν «Ἰουδαϊκή Ἀρχαιολογία» VII, 13,2) ἄρχισε. Ὁ προφήτης κρυβόταν στό μέρος πού τοῦ εἶχε ὑποδειχθεῖ ἀπό τόν Θεό. Ἐκεῖ, οἱ κόρακες τοῦ ἔφερναν ψωμί καί κρέας πρωί καί βράδυ, κι ἔπινε νερό ἀπό τό χείμαρρο. Μετά ὅμως ἀπό μερικές μέρες ξεράθηκε ὁ χείμαρρος, γιατί ὑπῆρχε ἀνομβρία στή χώρα (Γ΄ Βασ. 17, 67).

Φιλοξενούμενος στή Σαρεπτά. Τότε παίρνει καί πάλι νέα ἐντολή ἀπό τόν Κύριο πού τοῦ εἶπε: Σήκω, πήγαινε στή Σαρεπτά, στήν περιοχή τῆς Σιδώνας καί μεῖνε ἐκεῖ. Ἐγώ διέταξα μία χήρα νά φροντίζει γιά τήν τροφή σου. Ξεκίνησε ὁ Ἠλίας καί ὅταν ἔφτασε στήν πύλη τῆς πόλης εἶδε μία γυναίκα πού μάζευε ξύλα. Τῆς φώναξε καί τῆς εἶπε: Φέρε μου, σέ παρακαλῶ, λίγο νερό σ’ ἕνα κύπελο γιά νά πιῶ… καί φέρε μου ἐπίσης ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἡ ἀπάντηση τῆς γυναίκας, πού ἦταν χήρα, εἶναι συγκλονιστική: Μά τόν ἀληθινό Θεό, τόν Θεό σου, δέν ἔχω καθόλου ψωμί, παρά μόνο μία χούφτα ἀλεύρι στό πιθάρι καί λίγο λάδι στό δοχεῖο. Ἦρθα ἐδῶ γιά νά μαζέψω λίγα ξύλα, νά πάω νά ἑτοιμάσω γιά μένα καί τό γιό μου ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει, νά τό φᾶμε καί μετά νά πεθάνουμε.
Ὁ προφήτης  Ἠλίας ἐπέμεινε. Τῆς εἶπε λοιπόν νά μήν ἀνησυχεῖ. Νά πάει σπίτι της καί νά κάνει αὐτό πού εἶχε στό μυαλό της. Τῆς ζήτησε ὅμως νά φτιάξει πρῶτα μία μικρή λαγάνα γιά κεῖνον ἀπό τό λίγο ἀλεύρι της καί νά τοῦ τή φέρει, ἔπειτα νά φτιάξει γιά τήν ἴδια καί τό γιό της. Γιατί ὁ Κύριος, ὁ Θεός τοῦ  Ἰσραήλ, λέει: τό πιθάρι μέ τό ἀλεύρι δέν θ’ ἀδειάσει καί τό λάδι στό δοχεῖο δέν θά λιγοστέψει, ὥς τή μέρα πού ὁ Κύριος θά στείλει βροχή. Ἡ γυναίκα ἔκανε ὅπως τῆς εἶπε ὁ προφήτης, μέ ἀποτέλεσμα οὔτε τό ἀλεύρι οὔτε τό λάδι νά τελειώνουν γιά πολλές ἡμέρες (Γ΄ Βασ. 17, 816).

Σχολιάζοντας ὁ ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τήν ἀνομβρία καί τή φιλοξενία τῆς χήρας τῆς Σαρεπτά λέει τά ἑπόμενα (στόν Λόγο του «εἰς τόν Πέτρον τόν ἀπόστολον καί  Ἠλίαν τόν προφήτην», Migne, P.G. 50, § B΄Δ΄, 728735):

«Ὁ προφήτης Ἠλίας ἦταν τόσο αὐστηρός μέ τούς ἁμαρτάνοντες, ὥστε προσευχήθηκε κάποτε νά μή πέσει βροχή… Κι αὐτό τό ἔκανε κινούμενος ἀπό πολύ μεγάλο ζῆλο. Διότι ἔβλεπε νά γίνονται πολλά ἄτοπα… καί ἡ παρεκτροπή ἦταν γενική… Μόνο ὁ Ἠλίας εἶχε ἀναμμένο τό λυχνάρι τῆς ἀρετῆς… Τά πάντα ἐρημώνονταν καί ἐξαφανίζονταν…, ὅλοι πέθαιναν ἐξαιτίας τῆς ἀβροχίας…, ἀλλά γιά τίποτα δέν τόν ἔνοιαζε τόν Ἠλία, που ἦταν μεθυσμένος ἀπό τόν ἱερό ζῆλο… Τί κάνεις, Ἠλία;   Ἔστω, οἱ νέοι ἁμάρτησαν· γιατί τιμωροῦνται τά παιδιά;  Ἔστω, ἁμάρτησαν οἱ ἄνθρωποι· γιατί μαζί τους πεθαίνουν καί τά ζῶα; Τόσο μεγάλη ἀσπλαχνία ἔχεις; Καθόλου δέν σέ μέλει γιά τούς ἀνθρώπους; Γυναίκα καί παιδί δέν ἔχεις· ἀδιαφορεῖς γι’ αὐτούς πού χάνονται.

»Τί τοῦ λέει λοιπόν ὁ Θεός; Πήγαινε στό χείμαρρο Χοράθ καί θά διατάξω κόρακα νά σοῦ φέρνει τροφή… Πῶς τρεφόταν ἀπό κόρακα; Ἀφοῦ ὁ κόρακας κατά τό (μωσαϊκό) νόμο εἶναι ἀκάθαρτος… Κι ὅμως ὁ Ἠλίας τρεφόταν ἀπό κόρακα, πιστεύοντας ὅτι τίποτα δέν εἶναι ἀκάθαρτο ἀφοῦ δημιουργήθηκε ἀπό τόν Κύριο… Ἔπειτα, ἐπειδή ὁ χείμαρρος ξεράθηκε…, πήγαινε, τοῦ εἶπε, στή Σαρεπτά καί θά διατάξω γυναίκα χήρα νά σέ διατρέφει ἐκεῖ. Αὐτό τό ἔκανε ὁ Θεός κατ’ οἰκονομίαν.  Ἐπειδή δηλαδή ὁ Ἠλίας δέν ἤξερε τά ὅσα εἶχαν συμβεῖ… καί τή γενική συμφορά…, τόν στέλνει ὁ Θεός…, ὥστε ἀφοῦ δεῖ καί ὁ Ἠλίας τί εἶχε συμβεῖ, νά ζητήσει ἐπίμονα ἀπό τόν Κύριο νά δώσει βροχή.

»… Ὁ Ἠλίας δέν εἶπε στόν Θεό· σέ ποιόν μέ στέλνεις;… μήπως δέν ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πλουσιότεροι πού μποροῦν νά παρηγορήσουν τήν πείνα μου;
»Δέν ξέρω πῶς νά ἐπαινέσω τή χήρα· πῶς περιφρόνησε τό γιό της καί ἄνοιξε τό σπίτι της νά φιλοξενήσει… Ἔσπειρε φιλοξενία ἡ χήρα καί ἀμέσως θέρισε τό καρπερό στάχυ τῆς φιλοξενίας. Διότι, τί τῆς εἶπε ὁ Ἠλίας; Ζεῖ ὁ Κύριος, τό πιθάρι μέ τ’ ἀλεύρι δέν θά ἀδειάσει καί τό δοχεῖο μέ τό λάδι δέν θά μειωθεῖ».

Ἡ ἀνάσταση τοῦ γιοῦ τῆς χήρας. Ὕστερα ἀπό τά γεγογονότα αὐτά ἀρρώστησε βαριά καί πέθανε ὁ γιός τῆς χήρας πού φιλοξενοῦσε τόν προφήτη. Τότε ἡ γυναίκα, καθώς μᾶς πληροφορεῖ τό βιβλίο «Βασιλειῶν Γ΄» (κεφ. 17, 1824), εἶπε στόν προφήτη  Ἠλία: Τί σοῦ χρωστοῦσα, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ;  Ἦρθες στό σπίτι μου γιά νά μοῦ ὑπενθυμίσεις τήν ἁμαρτία μου καί νά κάνεις νά πεθάνει ὁ γιός μου; Ἐκεῖνος ὅμως τό πῆρε ἀπό τήν ἀγκαλιά της, τό ἀνέβασε στό ἀνώγι ὅπου ἔμενε ὁ ἴδιος καί προσευχήθηκε στόν Κύριο, λέγοντας: Κύριε, Θεέ μου, γιατί ἔκανες κακό στή χήρα πού μέ φιλοξενεῖ, ἀφήνοντας νά πεθάνει ὁ γιός της; Καί συνέχισε, παρακαλώντας νά ἐπιστρέψει ἡ ψυχή τοῦ παιδιοῦ αὐτοῦ μέσα του. Ὁ Κύριος ἄκουσε τήν προσευχή του καί ἀνέστησε τό παιδί. Τό πῆρε ὁ προφήτης Ἠλίας καί τό κατέβασε ἀπό τό ἀνώγι. Τό παρέδωσε στή μητέρα του λέγοντας: Νά ὁ γιός σου, εἶναι ζωντανός. Κι ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε: Τώρα κατάλαβα ὅτι ἐσύ εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί ὅ,τι προφητεύει τό στόμα σου εἶναι πραγματικά λόγος Κυρίου.
Ἡ παρρησία τοῦ Ἠλία ἐνώπιον τοῦ βασιλιᾶ. Ἦταν ἤδη ὁ τρίτος χρόνος τῆς φοβερῆς ξηρασίας, ὅταν ὁ Θεός μίλησε στόν προφήτη καί τοῦ εἶπε: Πήγαινε νά παρουσιαστεῖς στόν Ἀχαάβ, κι ἐγώ θά στείλω βροχή στή γῆ (Γ΄ Βασ. 18,1). Στό μεταξύ ἡ πείνα εἶχε ἐπιδεινωθεῖ στή Σαμάρεια. Ὅταν ἔγινε ἡ συνάντηση τοῦ Ἠλία μέ τό βασιλιά Ἀχαάβ ἐκεῖνος εἶπε στόν προφήτη: Ἐσύ εἶσαι πού ἀναστατώνεις τόν Ἰσραήλ; γιά νά πάρει τή γεμάτη παρρησία ἀπάντηση: Δέν ἀναστατώνω ἐγώ τόν Ἰσραήλ, ἀλλά ἐσύ καί ἡ οἰκογένειά σου, ἐπειδή ἀρνηθήκατε νά ὑπακούσετε στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου καί λατρέψατε τίς θεότητες τοῦ Βάαλ (Γ΄ Βασ. 18, 1718). Τόν προκάλεσε μάλιστα νά δώσει ἐντολή νά συγκεντρωθοῦν ὅλοι οἱ Ἰσραηλίτες στό ὄρος Κάρμηλος, μαζί μέ τούς 450 «προφῆτες» τοῦ Βάαλ καί τούς 400 «προφῆτες» τῆς Ἀστάρτης, πού ἦταν προστατευόμενοι τῆς βασίλισσας  Ἰεζάβελ.
Ὅταν ἔγινε αὐτή ἡ συγκέντρωση λαοῦ καί «προφητῶν», ὁ Ἠλίας ἀπευθύνθηκε στούς  Ἰσραηλίτες καί μέ πύρινο λόγο τούς ἔλεγξε γιά τήν πίστη τους:  Ὥς πότε θά ἀμφιταλαντεύεστε; Ἄν ὁ Κύριος εἶναι Θεός, ἀκολουθῆστε τον· κι ἄν εἶναι ὁ Βάαλ, ἀκολουθῆστε ἐκεῖνον… (Γ΄ Βασ. 18,21).
Φωτιά ἀπό τόν οὐρανό στό βωμό τοῦ Ἠλία. Κι ἐνῶ ὁ λαός ἔμενε σιωπηλός, ὁ προφήτης τοῦ Θεοῦ συνέχισε: Ἐγώ ἀπέμεινα μόνος προφήτης τοῦ Κυρίου, ἐνῶ οἱ προφῆτες τοῦ Βάαλ εἶναι 450. Ἄς μᾶς φέρουν δύο μοσχάρια κι ἄς διαλέξουν τό ἕνα γιά τόν ἑαυτό τους· ἄς τό κομματιάσουν κι ἄς τό βάλουν πάνω στά ξύλα· φωτιά ὅμως νά μή βάλουν. Ἐγώ θά πάρω τό ἄλλο μοσχάρι καί θά τό βάλω πάνω στά ξύλα καί δέν θά βάλω φωτιά. Ἄς ἐπικαλεστοῦν αὐτοί τό ὄνομα τοῦ θεοῦ τους καί θά ἐπικαλεστῶ κι ἐγώ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ὅποιος θεός ἀπαντήσει μέ φωτιά, αὐτός θά εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Καί ὁ λαός ἀπάντησε: Σωστά μίλησες (Γ΄ Βασ. 18, 2224)*.
Ἡ συνέχεια εἶναι λίγο πολύ σέ ὅλους τούς χριστιανούς γνωστή: Οἱ 450 «προφῆτες» τοῦ Βάαλ προσεύχονταν στό θεό τους ἀπό τό πρωί ὥς τό μεσημέρι: «Βάαλ, ἄκουσέ μας», φώναζαν καί χοροπηδοῦσαν γύρω ἀπό τό θυσιαστήριο πού εἶχαν ἑτοιμάσει. Ἀλλά καμία φωνή καί καμία ἀπάντηση δέν ἔπαιρναν ἀπό τό θεό τους. Πρός τό μεσημέρι ὁ Ἠλίας ἄρχισε νά τούς περιπαίζει, λέγοντάς τους: Φωνάξτε πιό δυνατά, θεός εἶν’ αὐτός καί μπορεῖ νά ’ναι βυθισμένος σέ σκέψεις· μπορεῖ νά εἶναι κάπου ἀπασχολημένος ἤ νά ταξιδεύει.  Ἴσως κοιμᾶται καί πρέπει νά ξυπνήσει (Γ΄ Βασ. 18,27). Εἰς μάτην ὅμως! Καμία φωνή, κανένα σημάδι ὅτι ὁ θεός τους εἶχε ἀκούσει τίς ἱκεσίες τους.
Νωρίς τό ἀπόγευμα ὁ προφήτης κάλεσε κοντά του τό λαό, πού πλησίασε στό θυσιαστήριο τοῦ Κυρίου τό ὁποῖο εἶχε καταστραφεῖ ἀπό τήν Ἰεζάβελ καί ξαναστήσει ὁ  Ἠλίας μέ 12 πέτρες, ὅσοι καί οἱ γιοί τοῦ  Ἰακώβ καί οἱ 12 φυλές τοῦ  Ἰσραήλ. Ἔβαλε πάνω στό θυσιαστήριο ξύλα, κομμάτιασε τό μοσχάρι καί τό τοποθέτησε πάνω τους.  Ἔπειτα ζήτησε τέσσερις κάδους νερό κι ἔδωσε ἐντολή νά τό χύσουν πάνω στό ὁλοκαύτωμα καί τά ξύλα. Τό ἴδιο εἶπε καί ἔκαναν δεύτερη καί τρίτη φορά. Στή συνέχεια πλησίασε τό θυσιαστήριο καί προσευχήθηκε σέ ἐπήκοο ὅλων: Κύριε, Θεέ τοῦ  Ἀβραάμ, τοῦ  Ἰσαάκ καί τοῦ  Ἰακώβ, ἄς μάθουν ὅλοι σήμερα ὅτι ἐσύ εἶσαι Θεός στόν  Ἰσραήλ κι ἐγώ δοῦλος σου, καί ὅτι ἐγώ ἔκανα ὅλα αὐτά τά πράγματα σύμφωνα μέ τό λόγο σου. Ἀπάντησέ μου, Κύριε, ὥστε νά μάθει ὁ λαός σου αὐτός ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριος, ὁ Θεός, κι ὅτι ἐσύ θά ξαναφέρεις τήν καρδιά τους κοντά σου (Γ΄ Βασ. 18, 3637).

Τότε λοιπόν ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί ἔκαψε ἐντελῶς τά κομμάτια τοῦ μοσχαριοῦ, τά ξύλα, ἀκόμα καί τίς πέτρες καί τό χῶμα. Ἔκπληκτοι ὅλοι ἔσκυψαν τό κεφάλι καί εἶπαν:
Ὁ Κύριος! Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Καί ὁ Ἠλίας: Πιάστε τούς «προφῆτες» τοῦ Βάαλ, νά μή σᾶς ξεφύγει κανείς. Τούς συνέλαβαν, τούς κατέβασαν στό χείμαρρο Κισών κι ἐκεῖ τούς ἐξολόθρευσε (Γ΄ Βασ. 18, 3840).

Τό τέλος τῆς τριετοῦς ξηρασίας. Μετά τό γεγονός αὐτό τά σύννεφα σκοτείνιασαν τόν οὐρανό καί ξέσπασε θύελλα καί δυνατή βροχή (Γ΄ Βασ. 18, 45). Ὁ βασιλιάς ἐπιστρέφοντας στό παλάτι διηγήθηκε στή γυναίκα του Ἰεζάβελ ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ προφήτης Ἠλίας καί πώς ἐξολόθρευσε τούς «προφῆτες» τοῦ Βάαλ*.  Ἡ  Ἰεζάβελ ὀργισμένη ἔστειλε μέ ἀγγελιοφόρο μήνυμα στόν  Ἠλία: Νά μέ τιμωρήσουν οἱ θεοί, ἄν αὔριο τέτοια ὥρα δέν σοῦ κάνω ὅ,τι ἔκανες ἐσύ στούς προφῆτες (Γ΄ Βασ. 19,2).
Ὁ Ἠλίας κρύβεται στό ὄρος Χωρήβ. Ὅταν ὁ προφήτης πῆρε τό μήνυμα φοβήθηκε καί σηκώθηκε κι ἔφυγε γιά νά σώσει τή ζωή του. Στό Γ΄ Βασιλειῶν (19, 310) περιγράφεται μέ ἐνάργεια τό περιστατικό: Φεύγοντας πῆγε στή ΒέερΣεβά, πού ἀνῆκε στό βασίλειο τοῦ  Ἰούδα.  Ἄφησε ἐκεῖ τόν ὑπηρέτη του κι ὁ ἴδιος προχώρησε μιᾶς ἡμέρας δρόμο μέσα στήν ἔρημο. Ἦρθε καί κάθισε στή σκιά ἑνός σπαρτόδενδρου. Παρακαλοῦσε νά πεθάνει: Ἀρκετά ὥς ἐδῶ, Κύριε, ἔλεγε. Πάρε τή ζωή μου, γιατί ἐγώ δέν εἶμαι καλύτερος ἀπό τούς προγόνους μου.   Ὕστερα ξάπλωσε καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος. Ἄγγελος Κυρίου ὅμως τόν ἄγγιξε καί τοῦ εἶπε: Σήκω καί φάγε. Γυρίζοντας ὁ  Ἠλίας τό κεφάλι του εἶδε μία λαγάνα ψητή σέ καυτές πέτρες καί μία κανάτα νερό. Ἀφοῦ ἔφαγε καί ἤπιε, ξάπλωσε καί πάλι. Ἀλλά ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε: Σήκω καί φάγε, γιατί ἔχεις ἀκόμα πολύ δρόμο μπροστά σου.

Ὁ προφήτης συμμορφώθηκε. Καί μέ τή δύναμη ἐκείνης τῆς τροφῆς βάδισε 40 μερόνυχτα ὥς τό Χωρήβ, τό βουνό τοῦ Θεοῦ. Μπῆκε σέ μία σπηλιά, ὅπου πέρασε τή νύχτα. Τότε ὁ Κύριος τόν ρώτησε: Τί ζητᾶς ἐδῶ, Ἠλία; Καί ὁ προφήτης ἀπάντησε: «Ἐγώ ἀγωνίστηκα μέ μεγάλο ζῆλο γιά σένα, Κύριε, Θεέ τοῦ σύμπαντος. Ἀλλά οἱ Ἰσραηλίτες ἀθέτησαν τή διαθήκη σου, γκρέμισαν τά θυσιαστήριά σου καί κατέσφαξαν τούς προφῆτες σου· μόνον ἐγώ ἀπέμεινα καί ζητοῦν κι ἐμένα νά θανατώσουν».

Ὁ Κύριος στή συνέχεια ἐμφανίστηκε στόν Ἠλία ὄχι ὡς μεγάλος καί δυνατός ἄνεμος πού ἔσχιζε τά βουνά καί σύντριβε τούς βράχους στό πέρασμά του· οὔτε σάν σεισμός ἤ φωτιά, ἀλλά ὡς ἕνας ἦχος ἀπό ἐλαφρό ἀεράκι (Γ΄ Βασ. 19, 1112). Καί ἔδωσε ἐντολή στόν προφήτη του νά πάει στή Δαμασκό γιά νά χρίσει τό νέο βασιλιά τῶν Συρίων, ὕστερα τό νέο βασιλιά τοῦ Ἰσραήλ καί στή συνέχεια νά χρίσει διάδοχό του προφήτη τόν Ἐλισαῖο. Πράγμα πού ἔκανε ὁ Ἠλίας.
Ἡ ἁρπαγή τοῦ προφήτη  Ἠλία στόν οὐρανό
Αφοῦ ὁ προφήτης Ἠλίας ἔζησε καί ἔδρασε κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἔφτασε ὁ καιρός νά τόν πάρει ὁ Θεός στούς οὐρανούς μέσα σέ ἀνεμοστρόβιλο (Δ΄Βασ. 2,1). Τό θαυμαστό γεγονός περιγράφεται πολύ παραστατικά στό 2ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου «Βασιλειῶν Δ΄» ὡς ἑξῆς:
Μία φορά πού ὁ Ἠλίας καί ὁ (μαθητής του) Ἐλισαῖος ἐπέστρεφαν μαζί ἀπό τά Γάλγαλα, εἶπε κάποια στιγμή ὁ πρῶτος στό δεύτερο: Μεῖνε ἐδῶ, γιατί ὁ Κύριος μέ στέλνει στή Βαιθήλ. Ὁ  Ἐλισαῖος ἀπάντησε:  Ὁρκίζομαι στόν ἀληθινό Θεό καί σ’ ἐσένα, ὅτι δέν θά σ’ ἀφήσω.  Ἔτσι πῆγαν μαζί στή Βαιθήλ, πού εἶναι ἱερός τόπος βόρεια τῆς Ἰερουσαλήμ. Ἐκεῖ βρισκόταν μία ὁμάδα προφητῶν πού εἶπαν στόν Ἐλισαῖο: Τό ξέρεις ὅτι σήμερα ὁ Θεός θά πάρει ἀπό κοντά σου τόν κύριό σου; Αὐτός ἀπάντησε πώς τό ξέρει, ἀλλά τούς παρεκάλεσε νά μή μιλᾶνε γι’ αὐτό.
Ὕστερα ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐλισαῖος πῆγαν στήν Ἰεριχώ. Τήν ἴδια ἐρώτηση ἔκαναν στόν Ἐλισαῖο καί οἱ ἐκεῖ προφῆτες, πῆραν ὅμως τήν αὐτή ἀπάντηση. Κατόπιν οἱ δυό τους, κατά τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, βάδισαν πρός τόν Ἰορδάνη ποταμό, ἐνῶ τούς ἀκολουθοῦσαν 50 προφῆτες πού στάθηκαν σέ κάποια ἀπόσταση ἀπ’ αὐτούς. Τότε ὁ Ἠλίας πῆρε τό μανδύα του [τή μηλωτή], τόν δίπλωσε καί χτύπησε μ’ αὐτόν τά νερά. Ἐκεῖνα ἄνοιξαν στά δύο καί πέρασαν ἀνάμεσα οἱ δυό ἄντρες πατώντας σέ ξηρά (Δ΄ Βασ. 2,8). Ὁ Ἠλίας εἶπε στό μαθητή του: Ζήτησέ μου τί θέλεις νά κάνω γιά σένα, πρίν μέ πάρει ὁ Κύριος ἀπό κοντά σου. Κι ὁ  Ἐλισαῖος ζήτησε νά τοῦ δώσει διπλάσιο τό προφητικό του πνεῦμα. Ὁ Ἠλίας τοῦ εἶπε: Δύσκολο πράγμα ζήτησες.  Ὡστόσο ἄν μέ δεῖς τή στιγμή πού θά φεύγω ἀπό κοντά σου, τότε θά γίνει αὐτό πού ζήτησες· ἄν ὅμως δέν μέ δεῖς, δέν θά γίνει (Δ΄Βασ. 2,10).
Ξαφνικά, καθώς προχωροῦσαν συζητώντας, φάνηκε ἕνα ἅρμα ἀπό φωτιά, κι ἄλογα πύρινα τούς χώρισαν τόν ἕναν ἀπό τόν ἄλλον. Κι ἀνέβαινε ὁ Ἠλίας μέσα σέ ἀνεμοστρόβιλο στόν οὐρανό (στίχ. 11), ἐνῶ ἄφησε νά πέσει ἀπό πάνω του ὁ μανδύας (μηλωτή) πού τόν μάζεψε ὁ  Ἐλισαῖος. Οἱ προφῆτες πού παρακολουθοῦσαν τά γινόμενα ἀπό μακριά, εἶπαν: Τό πνεῦμα τοῦ Ἠλία ἔμεινε στόν  Ἐλισαῖο (στίχ. 15).
Ὁ προφήτης Ἠλίας ἔδειξε ἔνθερμο ζῆλο γιά τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό ἀναλήφθηκε στόν οὐρανό (Α΄Μακκ. 2,58).
Ἡ Ἁγία Γραφή γιά τό πρόσωπο καί τό ἔργο του
Ο προφήτης Ἠλίας, ἐξαιτίας τῆς βαθιᾶς του πίστης, τῆς ἀφοσίωσης στόν Θεό καί τοῦ ἔνθερμου ζήλου, ἀναφέρεται πολύ συχνά στά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ δέ ἐπίδραση πού ἄσκησε ἡ ζωή καί τό ἔργο του διά μέσου τῶν αἰώνων εἶναι πολύ σημαντική. Ἀπό τά ἱερά καί ἅγια πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ἴσως τό πλέον ἀγαπητό καί ἡ μνήμη του τιμᾶται ἀπό τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο.

Παρόλο πού, ὅπως σημειώσαμε, δέν ἄφησε γραπτά κείμενα, μνημονεύεται πάντοτε μέ ἐγκωμιαστικά λόγια, προβάλλεται ὡς παράδειγμα πρός μίμηση, λαμβάνει μέρος σέ σημαντικά γεγονότα.  Ἤδη στό πρῶτο βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἐνώχ …ἔζησε θεάρεστα καί ἐξαφανίστηκε, γιατί τόν παρέλαβε ὁ Θεός (Γεν. 5,24), ὅπως ἀκριβῶς καί τόν  Ἠλία (Δ΄Βασ. 2,11). Ἐνώχ καί  Ἠλίας εἶναι τά δύο πρόσωπα τῆς Π. Διαθήκης πού δέν γνώρισαν φυσικό θάνατο, ἀφοῦ παρελήφθησαν ζῶντα στόν οὐρανό, πράγμα πού ὑπαινίσσεται καί ὁ ψαλμωδός Δαβίδ ὅταν γράφει: ὁ Θεός λυτρώσεται τήν ψυχήν μου ἐκ χειρός ᾅδου, ὅταν λαμβάνῃ με (Ψαλμ. 48,16: ὁ Θεός θά σώσει τή ζωή μου· ἀπό τά νύχια τοῦ ἅδη θά μέ πάρει).
Ὁ προφήτης Μαλαχίας γράφει ὅτι ὁ Κύριος ὁ παντοκράτωρ λέγει: Ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡμέραν τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ (Μαλ. 4,4), ἐνῶ καί σέ ἄλλο σημεῖο τονίζει:  Ἰδού ἐγώ ἐξαποστέλλω τόν ἄγγελόν μου, καί ἐπιβλέψεται ὁδόν πρό προσώπου μου (3,1). Οἱ προφητεῖες αὐτές ἐκπληρώθηκαν στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, πού προφητεύθηκε καί ἐνσάρκωσε τόν «ἰσχυρό χαρακτήρα» τοῦ  Ἠλία, ὁ ὁποῖος ἁπλά ἦταν ἡ προτύπωσή του.

Ἕνας πραγματικός ὕμνος γιά τό μεγάλο προφήτη περιέχεται στή Σοφία Σειράχ, ἡ ὁποία συνθέτει τά σχετικά βιβλικά δεδομένα.  Ἔχει δέ σέ μετάφραση ὡς ἑξῆς: Μετά [τόν Ἰεροβοάμ] ἐμφανίστηκε ὁ Ἠλίας ὁ προφήτης· ἦταν σάν τή φωτιά κι ὁ λόγος του ἔκαιγε σάν τή λαμπάδα. Αὐτός ἔφερε πάνω στούς Ἰσραηλίτες πείνα καί μέ τό ζῆλο του τούς ἀποδεκάτισε. Μέ τοῦ Κυρίου τήν προσταγή τόν οὐρανό τόν ἔκλεισε καί τρεῖς φορές ἔκανε νά κατεβεῖ φωτιά στή γῆ. Πόσο δοξάστηκες Ἠλία μέ τά ἔργα σου τά θαυμαστά! Καί ποιός μπορεῖ νά καυχηθεῖ πώς εἶναι ὅμοιος μέ σένα; Ἀνέστησες νεκρό ἀπό τό θάνατο κι ἀπό τόν ἅδη μέ τήν προσταγή τοῦ Ὑψίστου.  Ἔριξες βασιλιάδες στήν καταστροφή καί φημισμένους ἔστειλες ἀνθρώπους ἀπό τήν κλίνη τῆς ἀρρώστιας τους στό θάνατο. Τόν ἔλεγχο τοῦ Κυρίου ἄκουγες στό Σινᾶ, τίς καταδικαστικές του ἀποφάσεις στό Χωρήβ. Ἔχρισες βασιλιάδες γιά νά ἐφαρμόσουν τήν τιμωρία σου καί προφῆτες γιά νά σέ διαδεχτοῦν. Ἀναλήφθηκες μέσα σέ ἀνεμοστρόβιλο φωτιᾶς, πάνω σέ ἅρμα πού τό σέρναν πύρινα ἄλογα. Ἐσύ, ὅπως ἔχει γραφτεῖ, πρόκειται νά ἔρθεις γιά νά μᾶς ἐλέγξεις σέ καθορισμένο χρόνο, γιά νά καταπραΰνεις τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ προτοῦ ξεσπάσει, νά συμφιλιώσεις τόν πατέρα μέ τό παιδί, καί νά ἐγκαταστήσεις στό χῶρο τους τίς φυλές τοῦ  Ἰακώβ. Εὐτυχισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού σέ εἶδαν κι αὐτοί πού πέθαναν μέ τήν ἐλπίδα νά σέ δοῦν· γιατί κι ἐμεῖς βέβαιο εἶναι πώς θά ζήσουμε. Αὐτός ἦταν ὁ Ἠλίας, πού τόν τύλιξε ὁ ἀνεμοστρόβιλος. Τότε ὁ Ἐλισαῖος γέμισε μέ τό πνεῦμα του (Σοφ. Σειράχ 48, 112).
Ὄχι λιγότερο σημαντική εἶναι ἡ παρουσία τοῦ προφήτη Ἠλία στά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἔτσι κατά σειράν ἀναφέρεται στά ἑπόμενα σημεῖα:
Μιλώντας ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά τόν Ἰωάννη τό Βαπτιστή εἶπε: Ἄν θέλετε νά τό παραδεχτεῖτε, αὐτός εἶναι ὁ Ἠλίας, πού ἔμελλε νά ἔρθει (Ματθ. 11,14). Ὅταν ὁ Ἡρώδης ὁ τετράρχης ἄκουσε ὅλα ὅσα γίνονταν ἀπό τόν Ἰησοῦ, ἀποροῦσε, γιατί ἄλλοι ἔλεγαν … ὅτι ἐμφανίστηκε ὁ  Ἠλίας… (Λουκ. 9, 78. Μάρκ. 6,15).
Κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου στό ὄρος Θαβώρ ἐμφανίστηκαν πλάι στόν Ἰησοῦ ὁ Μωυσής καί ὁ Ἠλίας καί συνομιλοῦσαν μαζί του. Καθώς κατέβαιναν ἀπό τό βουνό οἱ μαθητές τόν ρώτησαν: Γιατί οἱ γραμματεῖς λένε πώς πρέπει νά ἔρθει πρῶτα ὁ Ἠλίας; Κι ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: Πρῶτα θά ἔρθει ὁ Ἠλίας καί θά τά ἀποκαταστήσει ὅλα. Σᾶς βεβαιώνω ὅμως πώς ὁ Ἠλίας ἦρθε κιόλας, μά δέν τόν ἀναγνώρισαν, καί τοῦ ἔκαναν ὅ,τι ἤθελαν… Τότε κατάλαβαν οἱ μαθητές πώς τούς μίλησε γιά τόν Ἰωάννη τό Βαπτιστή (Ματθ. 17, 1013 καί Μάρκ. 9, 1113).
Ὅταν ὁ Κύριος ἐπάνω στό Σταυρό κραύγασε μέ δυνατή φωνή: Ἠλί ἠλί λαμά σαβαχθανί, δηλαδή, Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μέ ἐγκατέλειψες, μερικοί ἀπό τούς παρευρισκόμενους ἐκεῖ σάν τόν ἄκουσαν, ἔλεγαν: Αὐτός φωνάζει τόν Ἠλία… Καί κάποιοι ἔλεγαν: Ἄσε νά δοῦμε ἄν θά ’ρθεῖ ὁ  Ἠλίας νά τόν σώσει (Ματθ. 27, 4649). Ὁ εὐαγγελιστής Λουκάς ἀναφέρει πώς ὁ ἄγγελος προανήγγειλε στό Ζαχαρία, τόν πατέρα Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὅτι ὁ γιός του θά προπορευτεῖ στό ἔργο τοῦ Κυρίου μέ τό πνεῦμα καί τή δύναμη τοῦ προφήτη Ἠλία (Λουκ. 1,17). Μνημονεύει ἐπίσης τά σχετικά μέ τή φιλοξενία τοῦ προφήτη ἀπό τή χήρα στή Σαρεπτά, γράφοντας ὅτι ὁ Κύριος εἶπε: Σᾶς βεβαιώνω πώς κανένας προφήτης δέν εἶναι δεκτός στήν πατρίδα του. Πράγματι, τήν ἐποχή τοῦ προφήτη Ἠλία ὑπῆρχαν πολλές χῆρες στόν Ἰσραήλ. Τότε ὁ οὐρανός δέν εἶχε βρέξει γιά τρία χρόνια καί ἕξι μῆνες καί μεγάλη πείνα εἶχε πέσει σ’ ὅλη τή γῆ. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἔστειλε τόν Ἠλία σέ καμία ἀπ’ αὐτές, παρά μόνο σέ μία χήρα στή Σαρεπτά τῆς Σιδωνίας (Λουκ. 4, 2426).
Ὅταν οἱ Σαμαρεῖτες δέν δέχθηκαν τόν Ἰησοῦ γιατί κατευθυνόταν πρός τήν  Ἰερουσαλήμ, οἱ μαθητές του  Ἰάκωβος καί  Ἰωάννης τοῦ εἶπαν: Κύριε, θέλεις νά ζητήσουμε νά κατεβεῖ φωτιά από τόν οὐρανό καί νά τούς καταστρέψει, ὅπως ἔκανε καί ὁ Ἠλίας; Γιά νά πάρουν τήν ἀπάντηση: Ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου δέν ἦρθε γιά νά καταστρέψει ἀνθρώπους ἀλλά γιά νά τούς σώσει (Λουκ. 9, 5356).
Τέλος τόν προφήτη Ἠλία ἀναφέρουν ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης (1,21. 25), ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 11,2) καί ὁ  Ἰάκωβος (5,17). Ἀλλά συχνές ἀναφορές γιά τό ζηλωτή προφήτη συναντοῦμε καί σέ πολλούς ἁγίους Πατέρες καί ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς, πράγμα πού ἀποτελεῖ τρανή ἀπόδειξη τῆς ἰδιαίτερης θέσης τήν ὁποία κατέχει ὁ ἔνδοξος αὐτός προφήτης στή δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ὑπηρέτησε τό θέλημα τοῦ Κυρίου μέ τόσο ζῆλο καί ἀφοσίωση. Καί προβάλλεται μέχρι καί σήμερα ὡς πρότυπο προσευχῆς, νηστείας, ἀγωνιστικότητας καί σταθερότητας στήν πίστη τοῦ ἑνός καί ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Ὁ προφήτης  Ἠλίας στήν εἰκονογράφηση καί τή λαογραφία
Δύο εἶναι οἱ πιό συνηθισμένες ἀπεικονίσεις τοῦ προφήτη Ἠλία στίς τοιχογραφίες ἤ τίς φορητές εἰκόνες. Ἡ μία, βυζαντινῆς τεχνοτροπίας, τόν ἐμφανίζει νά κάθεται μέσα σέ σπηλιά, ἐπάνω στό ὄρος Χωρήβ.  Ἔχει στραμμένη τήν κεφαλή του δεξιά στό ἄνω ἀριστερό μέρος τῆς εἰκόνας, πρός τόν κόρακα ὁ ὁποῖος τοῦ φέρνει τροφή.
Ἡ ἄλλη, νεότερης συνήθως καί λαϊκῆς τεχνοτροπίας, εἶναι ἐμπνευσμένη ἀπό τή σχετική διήγηση τοῦ Δ΄Βασιλειῶν γιά τήν ἁρπαγή τοῦ Ἠλία μέ πύρινο ἅρμα στόν οὐρανό. Ἐνῶ τό ἅρμα μέ τόν προφήτη ὑψώνεται πρός τόν οὐρανό, αὐτός ἀφήνει νά πέσει ἀπό πάνω του ὁ μανδύας (μηλωτή) γιά νά τόν πάρει ὁ μαθητής καί διάδοχός του στό προφητικό ἀξίωμα  Ἐλισαῖος.
Μερικές φορές ἀπεικονίζεται ὄρθιος, μαζί μέ ἄλλους προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης, φορώντας μακρύ ἑλληνικό χιτώνα καί ἀπό πάνω τή μηλωτή, εὐλογεῖ μέ τό δεξί χέρι καί κρατᾶ μέ τό ἀριστερό εἰλητάριο.
• • •
Πλουσιώτατες εἶναι οἱ λαϊκές παραδόσεις καί τά ἔθιμα, ὄχι μόνο μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀλλά καί πολλῶν βαλκανικῶν καί κεντροευρωπαϊκῶν λαῶν. Παραθέτουμε μία σύντομη ἐπιλογή, ἔχοντας ὑπόψη μας τά ὅσα ἀναφέρονται ἐκτενέστερα στό σχετικό λῆμμα τῆς «Θρησκευτικῆς καί Ἠθικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας» (τόμος ΣΤ΄, στ. 2426):

•  Σέ πολλές περιοχές, ἰδιαίτερα στή Θράκη καί τή Μακεδονία, τή Σερβία καί τή Γερμανία (πιό πολύ κατά τό Μεσαίωνα) ὁ προφήτης Ἠλίας ἐθεωρεῖτο κύριος τῆς βροχῆς, τῶν βροντῶν καί τῶν κεραυνῶν. Αὐτό ἐξηγεῖται ἀπό τά γεγονότα πού ἐξιστοροῦνται στήν Παλαιά Διαθήκη γιά τήν ξηρασία πού ἐπέβαλε ὁ Ἠλίας καί τό μετά τριετία ἄνοιγμα τοῦ οὐρανοῦ γιά νά ξαναπέσει βροχή. Οἱ χωρικοί μάλιστα τῆς Βόρειας Θράκης, πού ἦρθαν στήν  Ἑλλάδα τό 1923 καί ἐγκαταστάθηκαν κυρίως στή Μακεδονία, πρόσφεραν στόν ἅγιο «κουρμπάνι». Δηλαδή ἔσφαζαν 1015 κριάρια γιά νά στείλει βροχή. Κι ἐπειδή τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ προφήτη Ἠλία (20 Ἰουλίου) δέν ἦταν ἀπαραίτητη ἡ βροχή, πρόσφεραν τό «κουρμπάνι» μεταξύ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Γεωργίου καί τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου (2 Μαΐου). Σέ πολλά ἐπίσης μέρη γινόταν παλαιότερα καί τό ἔθιμο τῆς «Περπερούνας», σέ περιόδους μεγάλης ξηρασίας. Οἱ κοπέλες τοῦ χωριοῦ στόλιζαν ἕνα ὀρφανό κορίτσι μέ πρασινάδες (χόρτα καί κλαδιά), πήγαιναν στό ποτάμι, βρέχονταν καί μ’ ἕνα μπακίρι γεμάτο νερό γύριζαν χορεύοντας καί τραγουδώντας τήν «Περπερούνα» στό χωριό.

•  Ὅταν ἀστράφτει καί βροντάει πιστεύεται ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας κυνηγάει τό δράκο ἤ τό διάβολο μέ τό ἅρμα του στόν οὐρανό, χρησιμοποιώντας ὡς ὅπλο τόν κεραυνό. Στή Σωζόπολη μάλιστα τῆς Θράκης πίστευαν ὅτι ὅλο τό 24ωρο «ὁ ἉιΛιᾶς τριγυρνᾶ τόν κόσμο μέ τό ἅρμα του κι ὅταν βροντᾷ καί ἀστράφτει κυνηγᾶ διαβόλους». Ἐνῶ στήν Ἀδριανούπολη, ὅτι διασχίζει τούς οὐρανούς πάνω στό ἅρμα του πού σέρνουν τέσσερα πύρινα ἄλογα. Ὅταν τά χτυποῦσε μέ τό μαστίγιο ἀκούγονταν οἱ ἀστραπές· ἀπό τό ἅρμα ἀκούγονταν οἱ βροντές καί ὅταν οἱ τροχοί του ἔβρισκαν σέ πέτρες ἀκούγονταν κεραυνοί!

•  Σέ ἄλλα μέρη τῆς Μακεδονίας ἡ δοξασία γιά τήν καταδίωξη τοῦ διαβόλου ἀπό τόν προφήτη συναντᾶται παραλλαγμένη: Ὁ Ἠλίας δέν κυνηγάει τό διάβολο ἀλλά τή «λάμια», ἡ ὁποία καταστρέφει τίς καλλιέργειες τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ χριστιανοί στή Βουλγαρία πίστευαν ὅτι ὁ ἅγιος κυνηγάει τή «λάμια» καθισμένος πάνω σέ χρυσό ἅρμα καί καταδιώκει τό δράκο πού τρώει τά γεννήματά τους στά χωράφια. Μόλις ὁ προφήτης τόν δεῖ, ρίχνει ἐναντίον του τούς κεραυνούς. Οἱ ἀστραπές μάλιστα πού δέν συνοδεύονται ἀπό βροντές δέν εἶναι κεραυνοί, ἀλλά εἶναι οἱ φλόγες πού βγαίνουν ἀπό τά ρουθούνια τῶν ἀλόγων τοῦ ἅρματος καί ἡ λάμψη τῆς χρυσῆς λόγχης του. Σέ μερικά μέρη τῆς Βουλγαρίας πιστεύουν ὅτι ὁ Ἠλίας σκοτώνει τό δράκο πού στερεῖ τήν πόλη ἤ τό χωριό ἀπό νερό καί ἀπαιτεῖ κάθε φορά ὡς ἀντάλλαγμα μία παρθένο.

•  Ἡ δοξασία πού ταυτίζει τόν προφήτη  Ἠλία με μετεωρολογικά φαινόμενα ἐπικρατεῖ στούς σλαβικούς, καί ὄχι μόνο, λαούς. Παραλήφθηκε δέ ἀπό τούς  Ἕλληνες. Ἔτσι στή Σερβία θεωροῦν ὅτι κάθε ἅγιος ἔλαβε ἕνα μερίδιο ἀπό τά στοιχεῖα τῆς φύσεως καί στόν  Ἠλία δόθηκε ἡ ἀστραπή καί ὁ κεραυνός. Στή Ρουμανία διηγοῦνται πώς μέ τήν ἀστραπή καί τή βροντή κυνηγάει τό διάβολο καί κεραυνώνει τίς γάτες καί τά σκυλιά στά ὁποῖα ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά κρυφτεῖ.

•  Ὁ προφήτης   Ἠλίας τιμᾶται στήν κορυφή λόφων, ὑψωμάτων καί βουνῶν («στά ψηλώματα»). Ἀκριβῶς γι’ αὐτό πολλές κορυφές φέρουν τό ὄνομά του καί οἱ περισσότερες ἔχουν ἐκκλησάκια ἤ εἰκονοστάσια ἀφιερωμένα σ’ αὐτόν. Ἕνα ἀπό τά γνωστότερα βρίσκεται στήν ψηλότερη κορυφή τοῦ Ταϋγέτου καί λέγεται «Ἁγιολιᾶς». Ἡ ἐξήγηση γιά τήν τιμή αὐτή «στά ψηλώματα», συνδέεται μέ διάφορες κατά περιοχές παραδόσεις τοῦ λαοῦ.  Ἔτσι,

• Στήν Ἀχαΐα διηγοῦνται ὅτι «ὁ Ἁι Λιᾶς ἦταν ναύτης, καί ἐπειδή ἔπαθε πολλά στή θάλασσα καί πολλές φορές κόντεψε νά πνιγεῖ, βαρέθηκε τά ταξίδια καί ἀποφάσισε νά πάει σέ μέρος πού νά μή ξέρουν τί εἶναι θάλασσα καί τί εἶναι καράβια. Βάζει τό λοιπόν στόν ὦμο τό κουπί του καί βγαίνει στή στεριά. Ὅποιον συναντοῦσε τόν ρωτοῦσε τί εἶναι αὐτό πού βαστάει. Ὅσο τοῦ ἔλεγαν “κουπί” τραβοῦσε ψηλότερα, ὥσπου ἔφτασε στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ. Ρωτάει τούς ἀνθρώπους πού βρῆκε ἐκεῖ τί εἶναι, καί τοῦ λένε “ξύλο”. Κατάλαβε λοιπόν πώς αὐτοί δέν εἶχαν δεῖ ποτέ τους κουπί καί ἔμεινε μαζί τους ἐκεῖ στά ψηλά».

• Σύμφωνα μέ παραλλαγή τῆς παράδοσης αὐτῆς στήν Κεφαλονιά, ὁ ἅγιος «εἶναι στίς κορυφές, γιατί δέν πάτησε ποτέ στόν κάμπο, οὔτε σέ χῶμα τόν θάψανε. Γυρίζει μέ τό ἅρμα του στόν οὐρανό καί μονάχα στίς κορυφές στέκει καί ἀνασαίνει. Κι ὅταν ζοῦσε, ἔτσι τοῦ ἄρεσε νά βρίσκεται στά βουνά».

•  Ἄλλες λαϊκές δοξασίες ἀναφέρουν ὅτι: «Ὁ Μωάμεθ κυνηγάει τόν Ἁι Λιᾶ καί στούς κάμπους τόν φτάνει, στά κορφοβούνια ὅμως δέν μπορεῖ νά τόν ἀκολουθήσει κι ὁ ἅγιος βρίσκει ἐκεῖ καταφύγιο. Γι’ αὐτό τοῦ ἔχουν τά ξωκλήσια στίς κορυφές τῶν βουνῶν» (Ἀργολίδα). «Γιά ν’ ἀποδείξει τήν πίστη του στό Θεό χτύπησε μέ τό ραβδί του τρεῖς φορές κι ἐβγῆκε νερό. Ἀπό τότε χτίζουνε τήν ἐκκλησία του στό ψηλότερο βουνό» (Κέα). «Ζεῖ καί κινεῖται ἀνάμεσά μας περιμένοντας τόν Ἀντίχριστο νά παλαίψει μαζί του» (Ναύπλιο). Ἀκόμα, οἱ μωαμεθανοί πιστεύουν ὅτι ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐνώχ (πού δέν πέθαναν ἀλλά ἀναλήφθηκαν στόν οὐρανό) ζοῦν γιά νά ράβουν τά ροῦχα τῶν πιστῶν πού ἔζησαν σύμφωνα μέ τό νόμο τοῦ Μωάμεθ καί θά πᾶνε στόν Παράδεισο.

•  Ἀλλοῦ ὁ προφήτης Ἠλίας ἐρωτᾶται ἀπό τούς ἀνθρώπους γιά τό μέλλον καί τήν τύχη τους. Οἱ μαντεῖες αὐτές βασίζονται σέ παρατήρηση τοῦ σχήματος τῆς σταγόνας τοῦ λαδιοῦ ἀπέναντι στόν ἥλιο, τοῦ χρώματος τοῦ καπνοῦ ἀπό καιόμενο θυμάρι, τοῦ περιεχομένου τῶν πρώτων καρυδιῶν πού κόβουν τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς του κ.ἄ.

•  Μέ τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς του (20  Ἰουλίου) συνδέονται καί ἄλλες δοξασίες καί ἔθιμα. Γίνονται νοσταλγικοί περίπατοι καί ἐκδρομές, λαϊκά προσκυνήματα καί πανηγύρια. Μερικοί ἀπ’ αὐτούς πού ἐπικαλοῦνται τή βοήθεια τοῦ ἁγίου γιά τή θεραπεία ἀσθενειῶν, ζώνουν τό ναό μέ λεπτό κέρινο νῆμα, μέ τό ὁποῖο ὕστερα δένουν κατά τή λειτουργία τό κεφάλι ἤ τό μέλος τοῦ σώματος πού πάσχει, μέ στάχυ, τό ὁποῖο κόβουν μετά τή Μεγάλη Εἴσοδο, «γιά νά κοπεῖ» καί ὁ πόνος. Ἤ δένουν πέτρα στόν κορμό τῆς ἐλιᾶς, γιά νά κρατήσει τόν καρπό της.

•  Ἀρκετές ἐπίσης παροιμίες συνδέονται μέ τόν προφήτη Ἠλία, ὅπως:

Τ’ Ἁι Λιός, γυρίζει ὁ καιρός ἀλλιῶς.
Ἀπού τ’ Ἁι Λιᾶ, μπαίνει τό λάδι στήν ἐλιά.
Τῆς Ἁγια Μαρίνας σύκα, καί τ’ Ἅι Λιός σταφύλι,
καί τ’ Ἅγιου Παντελεήμονα γεμάτο τό μαντήλι.
Ἅγια Μαρίνα δός μου σύκα,
κι Ἁι Λιᾶ ἅπλωσε καί ἔπαρε.
Τ’ Ἁι Πνευμάτου βάλ’ ὀρνό
καί τ’ Ἁι Λιᾶ φάε σύκα.
Τ’ Ἁι Λιᾶ τό καρύδι,
τοῦ Σωτῆρος τό σταφύλι,
καί τῆς Παναγιᾶς τό σύκο.

•••

Αὐτός εἶναι ὁ βίος καί ἡ πολίτεία τοῦ ἁγίου ἐνδόξου προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, τοῦ «ζηλωτοῦ καί τῶν παθῶν αὐτοκράτορος», τοῦ ὑψιπέτου καί «τῶν προφητῶν τό ἐγκαλλώπισμα», τοῦ «ἐν σώματι ἀγγέλου καί τοῦ ἀσάρκου ἀνθρώπου», «τοῦ φθαρτοῦ ἀνθρώπου» πού «ἀφθαρσίαν ἐνδέδυται», τοῦ οὐρανοδρόμου, «τοῦ ἐπόπτου ἀρρήτων μυστηρίων».

Καί τίς μεσιτεῖες του ἄς ἐπικαλοῦνται στίς προσευχές τους οἱ πιστοί, κράζοντες μαζί μέ τόν ὑμνωδό του:
Προφῆτα καί προόπτα τῶν μεγαλουργιῶν τοῦ Θεοῦ, Ἠλία μεγαλώνυμε, ὁ τῷ φθέγματί σου στήσας τά ὑδατόρρητα νέφη, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν, πρός τόν μόνον Φιλάνθρωπον.

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Ἡ μετάφραση τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων πού παρατίθενται στή Σειρά «Ἅγιοι καί ἑορτές» εἶναι ἀπό τήν ἔκδοση «Ἡ Ἁγία Γραφή» τῆς Ἑλληνικῆς Βιβλ. Ἑταιρίας (1997).
* Ἦταν συνήθεια τῆς ἐποχῆς· οἱ προφῆτες ἑνός ψεύτικου θεοῦ θεωροῦνταν ψευδεῖς μάρτυρές του καί ὡς τέτοιοι θανατώνονταν.






Εὐαγγέλου Π. Λέκκου, θεολόγου τ. Διευθυντοῦ τῆς  Ἀποστολικῆς Διακονίας
Εκδόσεις "ΣΑΪΤΗ"

ΠΗΓΗ:   www.profitisilias.gr