«Κατά την πίστιν ημών γεννηθήτω ημιν»
Στο σημερινό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για δυο
θαύματα του Ιησού, για τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονισμένου. Θεραπείες
τυφλών μας αφηγούνται συχνά οι ευαγγελιστές για να δείξουν ότι ο Ιησούς είναι ο
Μεσσίας, ο οποίος αναμενόταν να έλθει για να χαρίσει, μεταξύ άλλων, και το φως
στους τυφλούς.
Ο Χριστός,
με τη θεία αυθεντία αυτού που διακηρύσσει ότι είναι «το φως του κόσμου» (Ιωάν.
8,12), εγγίζει τα κλειστά μάτια των δυο τυφλών της διηγήσεως που ζητούν έλεος
και βοήθεια και τους λέγει: «Κατά την πίστιν ημών γεννηθήτω υμίν». Κι αυτό το
«γεννηθήτω» δεν μπορεί παρά να μας φέρει στο νου τη δημιουργική προσταγή του
Θεού κατά τη δημιουργία του κόσμου, όπως την περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη στο
βιβλίο της Γενέσεως.
Ο
ενσαρκωμένος Υιός του Θεού έρχεται να αποκαταστήσει το χαλασμένο από τη φθορά
και την αμαρτία δημιούργημα. Όπως με την αυθεντική προσταγή του Θεού
δημιουργήθηκε ο κόσμος και ο άνθρωπος, έτσι με την ίδια αυθεντικότητα
αναδημιουργείται ο άνθρωπος από τον Υιό του Θεού για να γίνει ένα καινούριο
πλάσμα, μέλος της Εκκλησίας, κληρονόμος των θείων δώρων, απαλλαγμένος από την
τυφλότητα, από τη δαιμονική κυριαρχία, από το μίσος και από το θάνατο.
Τέτοιες
θεραπείες τυφλών ή κωφών συναντούμε συχνά στα ευαγγέλια, γι' αυτό δεν θα
μείνουμε σήμερα σε θέματα όπως η πίστη σαν προϋπόθεση του θαύματος, ή η επιμονή
των ασθενών στο αίτημα της θεραπείας ή η θεία δύναμη τoυ Ιησού στο να επιτελεί
θαυμαστά γεγονότα που προκαλούν τον ενθουσιασμό του λαού και τον οδηγούν σε
δοξολογία του Θεού. Θα σταματήσουμε στην ερμηνεία που δίνουν οι Φαρισαίοι για
τα θαύματα. Ενώ ο λαός θαυμάζει και εκπλήσσεται και αναγνωρίζει τον έκτακτο και
μοναδικό χαρακτήρα της θεραπείας, που επετέλεσε ο Ιησούς, οι Φαρισαίοι
υποστηρίζουν ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Ερμηνεύουν
τη θεραπεία σαν αποτέλεσμα συνεργασίας του Χριστού με τον αρχισατανά,
ανατρέποντας έτσι την πραγματικότητα που είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού
για τον άνθρωπο, τον ταλαιπωρημένο και αγνώριστο από τη φθορά της αμαρτίας
άνθρωπο, και αποδίδοντας ενέργειες του Θεού στον σατανά. Σε κάποια άλλη
περίπτωση ( Ματθ. 12, 24 εξ. 31 - 32) χαρακτηρίζει ο Ιησούς τη φαρισαϊκή αυτή ερμηνεία
σαν βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος γιατί όποιος στο πρόσωπο και το έργο
του Ιησού δεν αναγνωρίζει το Πνεύμα του Θεού και δεν βλέπει το καταλυτικό έργο
του Θεού εναντίον των δαιμονικών στοιχείων, αυτός βλασφημεί κατά του Αγίου
Πνεύματος και διαστρεβλώνει τόσο πολύ τα πράγματα, ώστε να στερεί και τον εαυτό
του από κάθε ελπίδα μετάνοιας και συνεπώς συγχωρήσεως.
Αξίζει να
σημειωθεί ότι οι Φαρισαίοι δεν αρνούνται την πραγματικότητα των θαυμάτων του
Χριστού, αλλά προσπαθούν να τα ερμηνεύουν με τρόπο διαστρεβλωτικό της αλήθειας.
Έτσι αποδεικνύονται πρόδρομοι των διαφόρων ορθολογιστών των κατοπινών χρόνων,
οι οποίοι προσπάθησαν να αποδώσουν τα θαύματα της Κ. Διαθήκης σε φυσικά αίτια,
σε ψυχολογικά φαινόμενα ή ακόμη σε φαντασιώσεις των μαθητών. Τα θαύματα δεν
πρέπει να αντιμετωπίζονται με τρόπο ψυχρό και εγκεφαλικό- ούτε γίνονται για να
προκαλέσουν την πίστη στον άνθρωπο αλλά την προϋποθέτουν. Κι ακόμη χρειάζεται
καθαρή καρδιά απαλλαγμένη από την κακότητα, την ιδιοτέλεια και το μίσος, και
θείος φωτισμός για να αναγνωρίσει ο άνθρωπος στα θαύματα του Χριστού την
αποκάλυψη της βασιλείας του Θεού, τη φανέρωση της θείας αγάπης, το νέο κόσμο
της ελπίδας που ανατέλλει για τους πιστούς. Τα θαύματα της αγάπης του Θεού δεν
σταμάτησαν ποτέ μέχρι σήμερα, ούτε εμποδίστηκαν από τις κακόβουλες ερμηνείες
των αρνητών της πίστεως. Μόνο που χρειάζεται να τα δει κανείς με το πρίσμα του
βιώματος της πίστεως, μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία είναι τα
διαρκή θαύματα του Αγίου Πνεύματος στην πορεία της ιστορίας.
Όποιος
περιμένει να δει θαύμα για να πιστεύσει στον Χριστό, θα μείνει πάντοτε σε μια
άκαρπη αναμονή ή θα τραπεί σε μια ψυχρή ορθολογιστική αντιμετώπιση της
θρησκείας μόνον όποιος πιστέψει και ζήσει την πραγματική ζωή της Εκκλησίας, θα
βρεθεί μπροστά στο θαύμα της αγάπης του Θεού που είναι η σωτηρία, ο νέος κόσμος
της αναστάσεως.
Η σημερινή
περικοπή, πέρα από τη μεσσιανική αυθεντία του Χριστού και την εμμονή των
ασθενών στην αίτηση του θείου ελέους, θέλει με την τελική παρατήρηση της για
την ερμηνεία των θαυμάτων από τους Φαρισαίους να μας υπομνήσει την αλήθεια, ότι
η συνάντηση μας με το θαύμα της αγάπης του Θεού πραγματοποιείται μακριά από
τους ορθολογισμούς, μακριά από τις κακόβουλες διαστρεβλώσεις, μέσα στην νέκρωση
του εαυτού μας και την ανάσταση του στη νέα ζωή που την εμπνέει και την
καθοδηγεί το Πνεύμα του Θεού.
Γιώργος Σαββίδης
