ΣΤΗ 31η ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ 12ης ΩΡΑΣ
Πρωτοχρονιά λοιπόν και πάλι, αγαπητοί αδελφοί. Γέλια και χαρές, ευχές και πανηγυρισμοί, δώρα, ξεφαντώματα… προγράμματα, ελπίδες, προσδοκίες.
Γλέντια ολονύκτια, χαρές προσποιητές εν πολλοίς, χρώματα και κορδέλες, λόγια μεγάλα, ουτοπίες μιάς νυκτός…
Και τι λοιπόν; Μήπως μόνο η πρώτη του Γενάρη είναι μέρα πρόσφορη για όλα αυτά;
Ποια είναι η διαφορά της 12:59 της 31ης του Δεκέμβρη από της 00:1 της 1ης του Γενάρη;
Κάθε μερόνυχτο δε ζούμε αυτή την ανατροπή;
Κάθε μερόνυχτο δε ζούμε αυτή την διαδοχή;
Κάθε μερόνυχτο δε ζούμε αυτή την αλλαγή;
Κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που παρέρχεται ένα καινούριο το διαδέχεται, ασταμάτητα κι αυτό τελειωμό δεν έχει.
Μήπως και αυτή η χρονική οριοθέτηση δεν είναι μια ανθρώπινη επινόηση για να καλυφθεί το αέναο χάος;
Μόνο σήμερα έχουμε τη δυνατότητα της ελπίδας, του προγραμματισμού, της ανασκόπησης, του επαναπροσδιορισμού των πράξεων μας και της ανασύνταξης των δυνάμεων για κάτι καλύτερο; Μόνο την Πρωτοχρονιά βλέπουμε τα λάθη μας, τη στραβή πορεία μας, τις αποκοτιές μας, την ανταρσία μας απέναντι στο Θεό κι αρχίζουμε με νέες αποφάσεις καινούρια όνειρα, αυτοκριτικές και μεγαλόστομα κηρύγματα για «Νέα, πλέον, Εποχή» ;
Μήπως η κάθε μας μέρα, η κάθε μας ώρα, το κάθε λεπτό δεν είναι μια καινούρια αρχή; Μήπως σε κάθε στιγμή της ζωής μας δεν μας δίνεται η ευκαιρία για μια νέα αρχή;
Ο χρόνος, ως φυσική έννοια, γίνεται αντιληπτός με τη διαδοχή των γεγονότων και την παρατηρούμενη στα πράγματα και τα φαινόμενα αλλαγή. Αν όλα ήσαν αμετάβλητα, αν δεν υπήρχαν διαδοχικά γεγονότα, δεν θα είχε έννοια ο χρόνος. Χρόνος στην πραγματικότητα είναι το μεταξύ δύο γεγονότων διάστημα.
Το έτος είναι μια σχετική έννοια . Είναι το διάστημα για μια πλήρη περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο. Αν η γη περιφερόταν γύρω από τον ήλιο με μεγαλύτερη ταχύτητα, τότε το έτος θα ήταν πιο μικρό. Κι αν η περιφορά γινόταν με μικρότερη ταχύτητα, τότε το έτος, θα ήταν πιο μεγάλο. Είναι σχετικό λοιπόν το έτος και ουδέτερο. Ούτε καλό ούτε κακό. Γίνεται το ένα, ή το άλλο, ανάλογα με τα γεγονότα που διαδραματίζονται σ’ αυτό. Το ίδιο έτος σ’ άλλους είναι καλό και σ’ άλλους αποβαίνει κακό.
Μπαίνουμε λοιπόν σήμερα στο νέο έτος εν μέσω πολλών δυσχερειών, υλικών και πνευματικών. Η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία σε συνδυασμό με τις δυσμενείς και σίγουρα κατευθυνόμενες οικονομικές συνθήκες και οι κατά πολύ αμφιλεγόμενες επιδημίες από τη μία μεριά, η αμφισβήτηση αξιών και ιδανικών και η έντονη απαξίωση των θεσμών από την άλλη, καθιστούν την εποχή μας, δύσκολη και απαράκλητη! Καθημερινώς διαπιστώνεται ότι ο κόσμος «κείται εν τω πονηρώ».!
Παρ’ όλα αυτά εμείς περιορίζουμε αβασάνιστα την καλή διαχείριση του χρόνου μας μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου τα πάντα, ακόμα και η ίδια η ψυχή μας τιμαριθμοποιείται, όπου το υποκείμενο γίνεται αντικείμενο και το πρόσωπο ένας απειροελάχιστος κόκκος άμμου μέσα σε μια ανώνυμη και άμορφη μάζα.
Αλλά και ιδιωτικά δεν βλέπουμε δεν οραματιστούμε καλλίτερα. Τα μοναδικά οράματα μας είναι στο τι θα αγοράσουμε, στο τι θα φάμε, στο πως θα ντυθούμε, στο ποιους τραγουδιστές και καλλιτέχνες θα ακούσουμε, στο πως θα είμαστε εμείς οι κερδισμένοι, στο πως θα εξαπατήσουμε τον άλλον, στο πως θα αναδειχτούμε. Σε ότι δηλαδή χαϊδεύει τις αισθήσεις μας και τον προφίλ μας.
Και η τελική διαπίστωση μας.
Αυξάνει το άγχος, επιτείνεται η δυστυχία, η ευτυχία συνεχώς απομακρύνεται από κοντά μας και καταντά ουτοπία. Κι αυτή είναι η τραγωδία του συγχρόνου ανθρώπου: Να κυνηγά την ευτυχία στα μονοπάτια της θλίψης και του θανάτου. Σαν το μυθικό Σίσυφο που αγκομαχούσε να σπρώξει τον βράχο προς την κορυφή του βουνού. Μόλις κόντευε να τα καταφέρει ο βράχος ξέφευγε και κατρακυλούσε και άντε πάλι από την αρχή…
Κι αυτά τα γιορτάσια μας στο βάθος τους κρύβουν ανείπωτη πίκρα…
Αλήθεια έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει στον κόσμο μας;
Το τι συμβαίνει στην πατρίδα μας, το τι συμβαίνει στα χωριά μας, το τι συμβαίνει δίπλα μας και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής;
Δεν νομίζω να μην έχουμε δει, να μην έχουμε ακούσει όλα αυτά τα γεγονότα, Που ίσως σε κοινωνία ζώων θα συναντήσουμε.
Ο κάθε ένας χωρίς την παραμικρή αναστολή χωρίς το παραμικρό συνειδησιακό πρόβλημα μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα και να σπέρνει το θάνατο. Να σπέρνει το θάνατο στο συνανθρώπους του, να αφαιρεί τη ζωή του διπλανού του για λόγους τελικά ανύπαρκτους.
Ακόμη ακόμη. γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους/. παιδιά σκοτώνουν γονείς. αδέλφια αλληλοσκοτώνονται,. ο σύζυγος. η σύζυγος τα ίδια.
Ένας κόσμος που ούτε σε κοινωνίες ζώων μπορούμε να τον συναντήσουμε
Γιατί. γιατί άραγε συμβαίνουν όλα τούτα; Γιατί πάψαμε να είμαστε άνθρωποι;
Και πρώτα φταίμε εμείς οι ίδιοι,. φταίει η οικογένεια η οποία έπαψε να λειτουργεί σαν οικογένεια, έπαψε, έπαψαν να υπάρχουν δεσμοί οικογενειακοί ανάμεσα στα μέλη της. Ο καθένας για τον εαυτό του. Παραμελήσαμε τα παιδιά μας για τον εαυτό μας, για τη δουλειά μας, για τη διασκέδασή μας, για τον εαυτό μας. Μέσα στο σπίτι κανένας λόγος για ήθος, κανένας λόγος για Θεό, κανένας λόγος για πίστη, κανένας λόγος για εκκλησιασμό.
Θα πάμε στο σχολείο.΄΄Ενα σχολείο που δεν νοιάζεται για τίποτα. Ένα σχολείο που έπαψε να ζει με αρχές και να δίνει και να διδάσκει αρχές στα παιδιά μας. Ένα σχολείο που μέσα στα βιβλία του και για αυτό βέβαια φταίει το κράτος το ίδιο, δεν έχει την παραμικρή αναφορά σε οικογένεια, σε αρχές, σε Θεό. σε πίστη. .Βλέπουμε τα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά μας. Μια γλώσσα ξύλινη, μια γλώσσα ανύπαρκτη, χωρίς τη παραμικρή ζέση που θα ζεστάνει τις παιδικές καρδιές, χωρίς την παραμικρή αναφορά σε ελληνορθόδοξα ιδανικά. ‘Ένα σχολείο που ακόμη στην άγουρη ηλικία του δημοτικού σχολείου κυοφορεί παιδιά με μαχαίρια και με ό,τι άλλο όπλο μπορεί να φανταστεί κανείς, που επιτίθενται σε συμμαθητές τους, ακόμα και σε δασκάλους τους.
Να πάμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Τα ίδια και χειρότερα. Δεν υπάρχει εκπομπή, δεν υπάρχει σήριαλ που να μην έχει μέσα όπλα. που να μην υπάρχουν μέσα δολοπλοκίες, που να μην διδάσκουν τη διάλυση της οικογένειας, πώς ο ένας να σκοτώνει τον άλλον.
Και για να καταλήξω. Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται.
και η ζωή μας επιτρέπεται να ευτελίζεται, ακόμα και ο ένας να τρώει τις σάρκες του άλλου, η κοινωνία μας να πνέει τα λοίσθια της, ακόμα και ο θάνατος να κυκλοφορεί ελεύθερα.
Σήμερα λοιπόν ή Θεός ή τίποτα!
Όλοι μας και ο καθένας μας ξεχωριστά να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με τη πλάση ολόκληρη. Με τον εαυτό μας, το συνάνθρωπο μας, το Θεό. Να νοιώσουμε επιτέλους ότι κοινωνία σημαίνει αλληλεξάρτηση και να μη διστάσουμε να δούμε κατάματα τις αδυναμίες, τα πάθη, τις ελλείψεις μας. Ο Χριστός είναι η μοναδική διέξοδος στα αδιέξοδα μας. Η μοναδική ελπίδα στη σημερινή απελπισία, το μοναδικό στήριγμα στον κλονισμένο άνθρωπο. Ας εξαγοράσουμε λοιπόν το χρόνο μας. Ας θεωρήσουμε την καινούρια χρονιά σαν μια ακόμη ευκαιρία, σαν «παροχή» του Θεού στον άνθρωπο, για να ανακαινίσει τον εαυτό του και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει.
