Σκεύη τίμια της εκλογής τού Λυτρωτή Χριστού, θεόπνευστα όργανα τής σωτηρίας τού ανθρώπου, προβάλλει σήμερα ή Εκκλησία, με την περικοπή τού ιερού Ευαγγελίου, τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, πού με την θερμή πίστη και την αποστολική τους δραστηριότητα χάρισαν, όχι μόνον στους ανθρώπους τής εποχής των, αλλά και όλων των αιώνων, τήν ορθόδοξη διδασκαλία, και γνώρισαν τά μέσα τής σωτηρίας, του λυτρωμού και τής χαράς, πού προσφέρει σε όλους ό Χριστός. Δυο άνθρωποι άσημοι, απλοϊκοί, ό Φίλιππος και ό Ναθαναήλ, ό ένας από την Βηθσαϊδά, και ό άλλος από την Κανά της Γαλιλαίας, πιστοί φίλοι και αγνοί Ισραηλίτες, σκυμμένοι στις σελίδες της Γραφής, μελετούσαν αχόρταγα τα λόγια των θεόπνευστων Προφητών, και περίμεναν με αγωνία τον Απεσταλμένο του Θεού.
Κάποια ήμερα, μερικοί απλοϊκοί ψαράδες, στην ακροθαλασσιά της Τιβεριάδας, έπλεναν τα δίκτυα τους. Εκεί, φθάνει ό Διδάσκαλος, για να καλέσει κοντά Του εκείνους, που προόριζε να βαστάσουν στους ώμους των την πιο μεγάλη, την πιο ιερή αποστολή σ' αυτό τον κόσμο. Και διάλεξε απλοϊκούς ανθρώπους, με την καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Κάπου εκεί συνάντησε πρώτο τον Φίλιππο, έρριψε πάνω του ένα βλέμμα και με δυο λόγια: «Ακολούθει μοι», τον έσυρε στην επιρροή Του. Εκείνος με τη ψυχή του πλημμυρισμένη από μια άφατη χαρά, ακολούθησε το Διδάσκαλο Χριστό και έπειτα από την πρώτη επαφή και γνωριμία, επίσπευσε βαθειά, ότι αυτός ήταν ό Μεσσίας, πού τόσους αιώνας με λαχτάρα περίμενε ό λαός του Ισραήλ. Και ήταν τόση ή χαρά του, για το θεϊκό εκείνο θησαυρό, που είχε αποκτήσει, ώστε με ξεχειλισμένη την καρδιά από ενθουσιασμό και ευτυχία να σπεύσει στον φίλο του Ναθαναήλ, και να του πει: «Ον έγραψε Μωϋσής εν τω νόμω και οι Προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ». Ό Ναθαναήλ, πού ήξερε πόσο κακό όνομα είχε ή άσημη τής εποχής εκείνης Ναζαρέτ, διότι οι κάτοικοι της ήσαν άπιστοι και πονηροί, προέβαλε τη δυσπιστία του: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;». Και ό Φίλιππος, πού κρατούσε, πλέον, στην καρδιά του τον πολύτιμο, τον ανεκτίμητο εκείνο θησαυρό, στην απορία και το δισταγμό του φίλου του Ναθαναήλ απαντά : «Έρχου και ίδε».
Ο Χριστός τώρα διαβάζει τα βάθη της καρδιάς του απλοϊκού Ναθαναήλ και εκείνος αισθανόμενος ότι έχει εμπρός του ένα άνθρωπο με υπερφυσική δύναμη και γοητεία, ακούει παραξενεμένος τα πρώτα του λόγια: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ έστι...», και από τα χείλη του ξεφεύγει αυθόρμητα η ταπεινή ομολογία: «Ραββί, συ ει ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ...». Ο Χριστός τότε του είπε: «Παραξενεύτηκες, επειδή διάβασα λίγα λόγια από το βιβλίο της καρδιάς σου; Έλα τώρα μαζί μου «και μείζω τούτων όψει». Και άρχισε η πρώτη γοητευτική διδασκαλία για το πελώριο έργο, που θα φόρτωνε Εκείνος στους ώμους των ανθρώπων της δικής Του εκλογής, για να σείσουν τα θεμέλια του άγχους και της αγωνίας του κόσμου, και να θεμελιώσουν το θεόδμητο οικοδόμημα της Εκκλησίας, με την διαβεβαίωση, ότι καμιά δύναμις στον κόσμο αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να την κλονίσει, αφού αργότερα ο Ίδιος είπε: «και πύλαι Άδου ου καταισχύσουσιν αυτής...» (Ματθ. 16, 18).
Σκεύη της εκλογής του Λυτρωτή Χρίστου, τίμια και θεόπνευστα όργανα της σωτηρίας της ψυχής κάθε ανθρώπου είναι ο πρωτόκλητος Ανδρέας και ο Πέτρος, ό Φίλιππος και ό Ναθαναήλ και όλη ή σεπτή χορεία των θεοφόρων Αποστόλων, πού τους κάλεσε Εκείνος, και τους ανέθεσε την μεγάλη και ιερά αποστολή να μαθητεύσουν «πάντα τα έθνη», και να διδάξουν στους λαούς την ορθή πιστή και διδασκαλία, αλλά και την όμορφη, την αγία χριστιανική ζωή.
Ο Φίλιππος, άδολος και αγνός Ισραηλίτης, δεν κράτησε το θησαυρό εκείνο κρυμμένο στα βάθη τής καρδιάς του, αλλά έσπευσε να τον γνωρίσει και σε φίλους και γνωστούς, που με τον ίδιο πόθο περίμεναν και εκείνοι το Μεσσία, λαχταρούσαν να τον ιδούν, να τον ακούσουν και να τον ακολουθήσουν. Με ένα: «Έρχου και ίδε» ξερίζωσε ό Φίλιππος τη δυσπιστία, που είχε μέσα του ο φίλος του Ναθαναήλ, και τον οδήγησε στον Λυτρωτή. Και έγιναν τότε και οι δυο, σύμβολα μιας αγνής και άδολης φιλίας, οι πύρινοι μαθητές του Λυτρωτή Χριστού, οι φλογεροί Ιεραπόστολοι, τα πραγματικά όργανα του μεγάλου και δικαίου Θεού, για την σωτηρία τής ψυχής εκείνων, πού ζούσαν μέσα στο σκοτάδι.
Άλλα ποιος και πόσοι μιμούνται σήμερα το παράδειγμα των δυο αυτών μαθητών; Ποιος φροντίζει να διδάξει στους άλλους την ορθή πιστή; Πόσοι πονούν για το θλιβερό κατάντημα εκείνων, πού ποδοπάτησαν και έριξαν στο βούρκο τα άγια και τα ιερά; Ποιος φροντίζει να φωτίσει τη σκέψη του σκοτισμένου αδελφού του, να δώσει θάρρος στον απελπισμένο, χαρά στον πληγωμένο και αισιοδοξία στον αδύνατο; Ποιος μπορεί να επαναλαμβάνει τα λόγια του θείου Παύλου: «... Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε...» (Α', Θεσ. 2, 15), για να συγκρατήσει εκείνους, πού ζαλισμένοι από τα δράματα και τις τραγωδίες της ζωής, έχουν πάρει τον κατήφορο και τρέχουν ασυγκράτητα προς τον όλεθρο και την καταστροφή; Ποιος λέει στην σύγχρονή μας γενεά «έρχου και ίδε», για να μη μένει σκεπτική, απογοητευμένη, και ζητεί την αλήθεια, τη χαρά και τη δικαιοσύνη εκεί, πού δεν υπάρχει; Τα στενά και αγκαθοσπαρμένα μονοπάτια, που ακολουθούν, όσοι δεν γνώρισαν το Λυτρωτή Χριστό, οδηγούν πάντα σε σκοτεινούς και απελπιστικούς γκρεμούς. Και θα ψάχνουν όλοι αδιάκοπα να βρουν αυτή τη χαρά, χωρίς ποτέ και να την απολαύσουν, αν δεν φθάσει στα βάθη τής καρδιάς των ή φωνή του Αποστόλου: «έρχου και ίδε», διά να πάρουν το δρόμο, πού οδηγεί στον Λυτρωτή.
Η αγία του Χριστού μας Εκκλησία εορτάζει σήμερα μια περίλαμπρη νίκη, την νίκη της Ορθοδοξίας, που την κέρδισε με βάσανα και διωγμούς, με κατατρεγμούς και φυλακίσεις, με μαρτύρια και θανάτους φοβερούς, με έναν αγώνα ζωής αιώνων ολοκλήρων. Σήμερα οι Προφήται χαίρουν, οι Απόστολοι και οι Μάρτυρες αγάλλονται, σκιρτά των Πατέρων ή ψυχή, οι ήρωες της Πίστεως ευφραίνονται, και οι αγωνισταί του ιερού Ευαγγελίου της αγάπης προσφέρουν τη λατρεία των στον θείον Δομήτορα της Εκκλησίας. Όλοι στήνουν το τρόπαιο της νίκης στην ψυχή των, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στα πέρατα της Οικουμένης. Όλοι στρέφουν τη σκέψη προς Εκείνον, που γλυκαίνει τον πόνο, ομορφαίνει τη ζωή και χαρίζει στους ενάρετους και δικαίους την ατίμητη αιωνιότητα και δόξα, την παντοτινή χαρά του ουρανού. Χαρά, λοιπόν, σ' εκείνους, πού θα ακολουθήσουν το φωτεινό παράδειγμα των Αποστόλων του Χριστού, των θεόπνευστων αυτών οργάνων της σωτηρίας της ψυχής όλου τού κόσμου. Κοντά στον Χριστό το φως της πίστεως θα καταυγάζει τη ψυχή των, ό ήλιος της αγάπης θα θερμαίνει την καρδιά των, και ή φωνή του Λυτρωτή, όπως τότε στην ακροθαλασσιά της μαγευτικής Τιβεριάδας, θα ψιθυρίζει στον καθένα στοργικά:
«Άνθρωπε, μη ζητάς την ευτυχία εκεί, που δεν υπάρχει... Έλα κοντά μου, και θα βρεις την λύση του μεγάλου μυστηρίου, που σκεπάζει την ζωή σου. Έλα... Μη διστάζεις... Ακολούθει μοι...».
Πηγή: "Τα Ασάλευτα Θεμέλια" του Μητροπολίτου Δράμας Φιλίππου
