Ομιλία του. Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως. κυρίου Ανθίμου, στην εορτάζουσα Καστοριά. Επί τη εορτή του Αγίου Μηνά. Για τη απελευθέρωση της. 11/11/2025

 

Ομιλία του. Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως.  κυρίου Ανθίμου, στην εορτάζουσα Καστοριά.

 Επί τη εορτή του Αγίου Μηνά. Για τη απελευθέρωση της. 11/11/2025

 

Είπε λοιπόν μεταξύ των άλλων…

Τη λέξη μεγάλος τ χρησιμοπο-++ιούμε πολλές φορές. Στην ομιλία μας στην ιστορία μας αληλά και στην εκκλησία. Θα ήθελα λοιπόν να δούμε λίγο τι σημαίνει η  λέξη μεγάλος.  Βέβαια στην εκκλησία μας η  λέξη αυτή  Μεγάλος, Μέγας, Μεγαλομάρτυρας, έχει ένα άλλο νόημα. όταν αποκαλούμε κάποιον μεγάλο.

Για να το καταλάβουμε ας δούμε λίγο κάποιον (όχι βέβαια πρόσωπο της εκκλησίας), που έμεινε στην ιστορία με την επωνυμία  «μεγάλος». Πρόκειται για τον μακροβιότερο,. τον πλουσιότερο, και τον επιφανέστερο, β4ασιλιά. Το Λουδοβίκο, δέκατο τέταρτο της Γαλλίας.

Όταν λοιπόν αυτός έφτασε στο τέλος της ζωής το. σε βαθιά γεράματα. αυτός ο επιφανέστατος βασιλιάς,. ο βασιλιάς Ήλιος, όπως τον αποκαλούσαν, στο κρεβάτι του πόνου με φρικτούς πόνους, όταν είχε χάσει τα πάντα.  όταν είχε χάσει όλη την οικογένειά του, όταν είχε χάσει  όλα τα παιδιά του. και μόνο ένα του είχε μείνει κι αυτό ασθενή και επρόκειτο να τον διαδεχθεί ως Λουδοβίκος ο δέκατος πέμπτος,

Εκεί λοιπόν στο κρεβάτι του πόνου τον έβλεπαν, υπηρέτες κλαίγοντας, αυτός τους είπε. Με νομίζετε αθάνατο; Δεν υπάρχει κανένας αθάνατος. Κι εγώ που νόμιζα ότι ο θάνατος ήτανε κάτι το δύσκολο ιώρα θεωρώ ότι είναι λύτρωση. Θυμήθηκε αυτό που του είπε η μάνα του η Άννα η Αυστριακή Παιδί μου του είπε, πρόσεξε όταν βασιλεύσεις να μιμηθείς τον παππού σου και όχι τον πατέρα σου. Όταν τη ρώτησε γιατί, του απάντησε ότι όταν πέθανε ο παππούς σου ο Ερρίκος, ο τέταρτος έκλαιγε όλο το Παρίσι και θρηνούσε όταν πέθανε ο πατέρας σου όλοι γελούσαν, χόρευαν και τραγουδούσαν στους δρόμους. Ύστερα από λίγες μέρες ο βασιλιάς Ήλιος πέθανε και όταν τον μετέφεραν στο Παρίσι για να τον κηδέψουν, ο λαός ήταν στους δρόμους και χόρευε και γλεντούσε όλη τη νύχτα από ευχαρίστηση. Ο επίσκοπος Μασιγιών που έκανε τον επικήδειο άρχισε με τα λόγια,  μόνο ο Θεός είναι μεγάλος.

…Και συνέχισε

Εδώ θέλω να σταθώ.

Πράγματι ο Θεός είναι ο μόνος μεγάλος, αλλά ξέρετε ότι η μεγαλοσύνη του δεν είναι στις ιδιότητές του, ότι είναι παντοδύναμος, ότι είναι πάνσοφος, ότι είναι πανταχού παρών. Αυτές είναι οι ιδιότητες του Θεού. Αυτός είναι ο Θεός. Η μεγαλοσύνη του Θεού σε σχέση με μας έγκειται σε κάτι άλλο. Ότι ο Θεός μας προσκαλεί όλους στο δικό του μεγαλείο. Θυμάστε κάποτε που είπε ο Χριστός ότι εσείς για μένα δεν είστε δούλοι μου; Εσείς δεν είστε μαθητές μου, εσείς είστε φίλοι μου. Με αυτή τη λέξη ο Χριστός άνοιξε έναν διαφορετικό ορίζοντα στη σχέση των ανθρώπων με το Θεό. Άρα λοιπόν δεν είμαστε παίγνια των θεών, ούτε αφήματα των. Είμαστε όντα ξεχωριστά για τα οποία ο Θεός έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα και μας προσκαλεί στη θέση του και στο ρόλο του ύστερα αφού θα κοινωνήσουν.

Μετά από λίγο οι χριστιανοί, ο ιερέας με το Άγιο Ποτήριο στην ωραία πύλη. Θυμάστε τι θα πει; Σώσε Θεέ το λαό σου και ευλόγησε τους κληρονόμους σου. Εμείς είμαστε οι κληρονόμοι του Θεού, άρα ο Θεός μας κάλεσε όχι για να μας κάνει καλούς ανθρώπους. Ποιος είναι άραγε καλός άνθρωπος; Μας κάλεσε για να μας κάνει κληρονόμους της Βασιλείας του. Αυτό που λέμε στην εκκλησία να μας κάνει κατά χάριν θεούς. Η φράση αυτή που είναι μόνο εκκλησιαστική, κατά χάριν Θεός, ανοίγει τον ορίζοντα και την προοπτική του ανθρώπου. Καταλαβαίνει ο άνθρωπος ότι είναι πλασμένος για πολύ περισσότερα πράγματα. Βιώνεις αυτό τον κόσμο και πραγματικά πολλές φορές. Λυπάμαι και γελάω όμως, συγχρόνως με μερικούς ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν πόσο απέχουμε οι άνθρωποι από τα ζώα. Η εκκλησία προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε πόσο είμαστε λιγότερο από τους αγγέλους. Εκεί λοιπόν μας προσκαλεί ο Θεός, όχι για να μας βραβεύσει τάχα για την καλοσύνη μας, όχι ότι είμαστε και κάτι. Επιτυγχάνουμε και κάτι στη ζωή μας. Μας προσκαλεί ο Θεός στη θέση του για να μας δώσει αυτός που μας έδωσε το παιδί του, να μας δώσει και ολόκληρη τη βασιλεία του. Θυμάστε τι είπε ο Χριστός όταν ήρθε και άρχισε τη διδασκαλία του; Είπε, Με αποκαλείτε δάσκαλο και όντως είμαι. Και στο τέλος του βίου Του, ύστερα από 3 χρόνια, λίγο πριν ανέβει στο Σταυρό είπε, τώρα πια ότι μου έδωσε ο πατέρας, τα δίνω στα χέρια σας σας ανήκουν; Άρα δεν χρειαζόμαστε οι χριστιανοί ούτε να παρακαλέσουμε το Θεό για κάτι.  Στα χέρια μας είναι τα πάντα. Αξίζει να απλώσουμε τα χέρια μας και τη διάθεσή μας για να καρπωθούμε και την παντοδυναμία και τη σοφία και την αιωνιότητα του Θεού στο χέρι μας είναι δηλαδή και ο παράδεισος μας και η κόλαση μας και από μας εξαρτάται τι θα κερδίσουμε.

 Ονομάζομαι όμως, επανέρχομαι, στο πρώτο ερώτημα, τον Άγιο Μηνά Μεγαλομάρτυρα, γιατί άραγε; Γιατί η εκκλησία δεν μπορεί να ξεχάσει ποτέ την οφειλή της σε αυτούς τους μεγάλους στρατιωτικούς αγίους. Ξέρουμε ότι το Ευαγγέλιο διαδόθηκε γρήγορα επειδή πίστεψαν σε αυτό οι γυναίκες και οι δούλοι, δηλαδή τα όντα της πανίσχυρης εκείνης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που δεν είχαν καμία υπόσταση, καμία υπόληψη και καμία σημασία και αξία η ζωή τους. Βρήκαν αποκούμπι στο Ευαγγέλιο που δεχόταν και τις γυναίκες και τους δούλους σαν άνθρωποι για τους οποίους ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό ίσα με όλους τους άλλους ανθρώπους, αλλά όμως εκεί στα τέλη του τρίτου. αρχές τετάρτου αιώνος,  ξέρουμε ότι το ευαγγέλιο έγινε αποδεκτό από τις μεγάλες εκείνες προσωπικότητες των στρατιωτικών αγίων. Είχε προηγηθεί ο Ευστάθιος, ακολούθησε ο Άγιος Μηνάς, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιοε…. Εκείνα τα πολύ δυνατά πρόσωπα, τα πανίσχυρα στρατιωτικά πρόσωπα της αυτοκρατορίας. Που όταν έγιναν χριστιανοί και πέθαναν για χάρη του Χριστού, έχοντας μπροστά τους μία ελπίδα και δυναμική κατάσταση παρουσία θα το λέγαμε σήμερα, μια προοπτική επαγγελματική οικογενειακή. Τα αρνήθηκαν όλα προκειμένου να μη χάσουν το Χριστό. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι η πλάστιγα έγειρε προς το μέρος αυτής της νέας, για την οποίαν δεν χρειάζεται να πεθαίνει ο άνθρωπος για το Θεό. Επειδή πέθανε ο Θεός για τον άνθρωπο.

Λοιπόν τιμάμε τον άγιο ως μεγαλομάρτυρα επειδή ήξερε τις διαστάσεις του και ήξερε ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να γεμίσει έναν τάφο, αλλά ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να συζήτει  με το Θεό. Ήξερε ακόμα ο άγιος Μηνάς ότι ο άνθρωπος δεν τρέφεται μόνο με ψωμί. Το ψωμί τρέφει το μισό άνθρωπο που είναι το Σώμα του, το άλλο μισό, αν δεν τραφεί, τότε ο άνθρωπος θα είναι πνευματικά παράλυτος. Και ο Άγιος ήξερε ότι μπορεί να δει πέρα από του ματιού το σύνολο και ότι η ψυχή έχει μία διάνοιξη στον ορίζοντα των αιώνων. Άρα αυτά ζήτησε αυτά εμπιστεύτηκε αυτά καρπώθηκε και για αυτά πέθανε στο τέλος της ζωής του. Κάποιος είπε ότι αν ένας άνθρωπος μέχρι και σήμερα δεν βρει κάτι στη ζωή του για το οποίο θα αξίζει να πεθάνει κιόλας, αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει να ζει. Ο άγιος ήξερε γιατί υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Ήξερε γιατί ζει και ήξερε να συγκρίνει τη ζωή του με κάτι ανώτερο με κάτι ουσιαστικότερο με κάτι πιο ευχάριστο. Γιατί ο Χριστός θυμάστε; Είπε 2 πράγματα, εγώ ήρθα στον κόσμο για να ζείτε. Και για να χαίρεστε. Εγώ σας δίνω τη ζωή και εγώ είμαι η χαρά σας; Δεν έχετε λόγο να λυπάστε για τίποτα; Δεν έχετε λόγο να πενθείτε για τίποτα, αρκεί να ζείτε και το τέλος του βίου σας να είναι η απαρχή της ζωής σας. Όλα αυτά λοιπόν κατέστησαν τον άγιο με τα μάτια της εκκλησίας Μεγάλο.

Τώρα σας παρακαλώ πολύ, πείτε μου με το χέρι στην καρδιά. Αυτή η μεγαλοσύνη, περί της οποίας ομιλεί η εκκλησία και πού είναι για μας τους Έλληνες πιο βαρύ φορτίο πριν το Χριστό ακόμα; Πόσο είναι κατανοητή σήμερα να το πω απλούστερα; Τι σημαίνει σήμερα για έναν Έλληνα συμπατριώτη μας και για μας τους μεγαλύτερους, αλλά και για τους νεότερους; Τι σημαίνει ανδρεία; Τι σημαίνει ηρωισμός, Τι σημαίνει αγιότητα, Τι σημαίνει αλτρουισμός, Τι σημαίνει άμυλα, Τι σημαίνει αγάπη, Τι σημαίνει έρωτας, Τι σημαίνει φιλία, Τι σημαίνει καλοσύνη, ευγένεια, ευπρέπεια, τι σημαίνουν όλα αυτά. Φοβάμαι να δώσω την απάντηση μόνος μου, την απάντηση την βλέπουμε στην κοινωνία μας καθημερινά και είμαστε ένας λαός σε παρακμή. Είμαστε ένας λαός που δεν μπορούμε να πούμε ότι κρατάμε στα χέρια μας σαν δώρα για να τα προσφέρουμε στην υπόλοιπη οικουμένη αυτά που παραλάβαμε ως αρετές, ως αξίες και ως ιδανικά από τους παλαιότερους μας, αφού ούτε εμείς τα ζούμε, είμαστε ένας λαός που θέλουμε να μας συγχωρούν χωρίς να ζητήσουμε συγνώμη και χωρίς να μετανιώσουμε για τίποτε. Είμαστε ένας λαός που θέλουμε τα επιδόματα χωρίς να εργαζόμαστε. Ένας λαός που επιδιώκουμε τις αποζημιώσεις χωρίς να αναζητήσουμε την ευθύνη μας. Για την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και είναι αποτέλεσμα δικών μας κακών χειρισμών. Είμαστε ένας λαός που ζητάμε από τους άλλους τα πάντα λες και τα χρωστάνε. Είμαστε ένας λαός που δυστυχώς πέσαμε πολύ χαμηλότερα από ότι παραλάβαμε και από ότι διαβάζουμε στα βιβλία για όσα μας προσέφεραν οι προηγούμενοι.

Θα μου πείτε, τώρα φτάνουν οι διαπιστώσεις; Δεν μας λες και τίποτα καινούριο γιατί αυτά που λες, θα μου πείτε, τα ακούμε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων όταν ανοίγουμε για να ακούσουμε τις ειδήσεις και τρομοκρατούμεθα όλοι. Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο κακός μπορεί είναι ο άνθρωπος δίπλα δίπλα; Δηλαδή εμείς οι ίδιοι πόσο καλά είμαστε και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν απολύτως. Ούτε γείτονα, ούτε συγγενή, ούτε φίλο, ούτε γιατρό, ούτε παπά ούτε δάσκαλο, ούτε γυμναστή, ούτε παιδαγωγό κανέναν απολύτως, δεν εμπιστευόμαστε και μας δέρνει αυτή η παντέρμη μοναξιά. Η κατάθλιψη, ο φόβος και το κλείσιμο στον εαυτό μας που είναι αποτέλεσμα άλλων κακών που έρχονται στη ζωή μας. Τι μπορεί να γίνει; Μπορεί να συμβεί κάτι που θα αλλάξει αυτή την κατάσταση και αυτή την κατωφερική πορεία; Μπορεί αν αποφασίσουμε 5 άνθρωποι, 5 φορείς, 5 θεσμικοί παράγοντες, οι πολιτικοί, οι δικαστικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι Εκκλησιαστικοί και οι δημοσιογράφοι να φέρουμε ό, τι καλύτερο ό, τι ωραιότερο ό, τι ομορφότερο ό, τι σημαντικότερο, ότι ευγενέστερο;  Να το προβάλλουμε προκειμένου να βρει μιμητές και να εργαστούμε όλοι πάνω σε αυτό;  Αν το κάνουμε θα αλλάξει η κατάσταση, αρκεί να το θέλουμε να το κάνουμε, αρκεί να βρούμε τη δύναμη να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να συνεχίσουμε να δίνουμε στα μικρότερα παιδιά. Ζωή, χαρά, ελπίδα έφυγε από τα μάτια τους καθώς βλέπουν τη δική μας απόγνωση και το δικό μας αδιέξοδο. Απευθύνομαι στους μεν λαϊκούς, οι οποίοι χριστιανοί απλοί μπορούν να μιμηθούν τους μάρτυρες της πίστεως, αλλά εμείς σας πω οι θεσμικά μεγάλοι, μπορούμε να απευθυνθούμε στους μεγάλο μάρτυρες και να ζητήσουμε από κείνους τύπο και υπογραμμό. Δεν πάει πολύ που ένας τελευταία πρόσφατα μεγάλος δημοσιογράφος στις Ηνωμένες Πολιτείες έγραψε ότι κανένας λαός δεν μπορεί να γίνει μεγάλος, αν οι ηγέτες του δεν τον προσκαλέσουν στο μεγαλείο.

Μαρκάρι όλοι μας να υποδυθούμε ένα τέτοιο ρόλο και να σηκώσουμε το λαό μας από το χαμηλό λαϊκιστικό πνεύμα, όπου βρίσκεται και το επίπεδο στο οποίο βασανίζεται ο ίδιος και περιμένει το χέρι κάποιων προκειμένου να σηκωθεί ψηλότερα. Αυτό που λέει και ο ποιητής μας, αυτός ο άνθρωπος που είναι τόσο μικρός μπορεί να γίνει τόσο μεγάλος που να μην τον χωράει ολόκληρο το σύμπαν. Αυτός ο μεγάλωσα άγιος, ας είναι παράδειγμα για όλους μας. Χρόνια πολλά αγαπητοί. Να χαίρεστε την ελευθερία της Καστοριάς, να χαιρόμαστε την ελευθερία της πατρίδας μας και να μας κάνει ο Θεός άξιους αυτής της ελευθερίας, η οποία η οποία δεν είναι μόνο τρόπος ζωής. Είναι συγχρόνως και κατάσταση πνεύματος. Χρόνια σας πολλά να ζήσετε.

 

 

 

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΟΜΙΛΙΑ 6Η)

 

ΟΜΙΛΙΑ 6^Η

 

1.    ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ  (Δ΄).

 

 

 

Κέντρο και αποκορύφωμα, της Ορθοδόξου λατρείας, όπως επανειλημμένως τονίζουμε, είναι το μέγα και υπερφυές μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και «τέλος», σκοπός και κατάληξη της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Κοινωνία των πιστών. Εδώ όσοι αξίως και με συναίσθηση προσέρχονται, δέχονται την «μεταποιητική» δύναμη και μεταμορφώνονται σε «σύσσωμους» και «σύναιμους» του Χριστού, «Χριστοφόρους» και «Θεοφόρους». Μέσα σ’ αυτή τη «Θεοπλημμύρα», της «Θεοκοινωνίας», ο άνθρωπος από χοϊκός γίνεται ουράνιος. Παύει να είναι πηλός και χώμα αφού μέσα του έχει κατοικούντα το Χριστό. Γίνεται κατοικοιτήριο του Θεού ,σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του Κυρίου μας, «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιωάννου 6 , 54 ).

Μ’ αυτό λοιπόν το μεγάλο και υπερκόσμιο θαύμα, το «Θεοποιό», Μυστήριο ασχολούμαστε, αγαπητοί Χριστιανοί, αυτόν τον καιρό και προσπαθούμε να διαλύσουμε τα σκοτεινά σύννεφα που με τον καιρό θόλωσαν τα μάτια της ψυχής μας, σκοτείνιασαν το μυαλό μας και δημιούργησαν τόσες και τόσες λανθασμένες απόψεις γύρω απ΄ το μεγάλο αυτό θέμα της Θείας Κοινωνίας.

Συνοψίζοντας τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα, για τις ψευδοδικαιολογίες, τις ενστάσεις, τις αιρετικές και αντίχριστες ενίοτε και πλανεμένες αντιλήψεις μας σχετικά με το θέμα σημειώνουμε τα εξής.

1. Δεν είμαι άξιος, λένε αρκετοί. 

Κι εμείς απαντήσαμε, με την εξαίσια ευχή του Μ. Βασιλείου : «Γνωρίζω Κύριε ότι αναξίως μεταλαμβάνω του Αχράντου Σου Σώματος και του Τιμίου Αίματος και ένοχος είμαι και κριματίζω τον εαυτό μου τρώγοντας και πίνοντας ,χωρίς διάκριση το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και Θεού μου. Αλλά παίρνοντας θάρρος από τους οικτιρμούς Σου ,προσέρχομαι σε Σένα που είπες. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» Σπλαχνίσου με λοιπόν Κύριε και με τιμωρήσεις αλλά λογάριασε με σύμφωνα με το έλεος Σου. Και να γίνουν σε μένα τα άγια ταύτα, εις ίασιν και κάθαρσιν και φωτισμόν και φυλακτήριον και σωτηρίαν και αγιασμόν ψυχής τε και σώματος». Αυτή η ευχή υπάρχει στην ακολουθία της Θ.Μεταλήψεως και την οποία πρέπει να διαβάζει κάθε Χριστιανός όταν κοινωνήσει.

2. Είσαι ιερεύς; 

Μόνο οι ιερείς ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι μπορούν να κοινωνούν τακτικά και όλοι οι άλλοι μια… δυο φορές το χρόνο κι αυτές αν έρθουν τα πράγματα βολικά.
Σ’ αυτούς απαντήσαμε ότι προϋπόθεση συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, δεν είναι «το ράσο» δεν είναι η ιεροσύνη ,αλλά η καθαρότητα ψυχής και η προσπάθεια για την απόκτηση της. Είναι ο φόβος Θεού και η εν μετανοία εξομολόγηση.

3. Σούπα η Θ. Κοινωνία. 

Πράγμα που μεταφράζεται ότι ,κατά τη γνώμη κάποιων, όποιος κοινωνεί τακτικά ασεβεί .Τώρα το ποιος ασεβεί στην περίπτωση αυτή είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ιδιαίτερη εξέταση .Ασεβεί αυτός που κρίνει και κατακρίνει και καταδικάζει. Ασεβεί αυτός που στρέφει τα νότα του στη Θεία πρόσκληση «προσέλθετε». Ασεβεί αυτός που προσέρχεται τέλος ασυναίσθητα και απροετοίμαστα και χωρίς ευλάβεια και όχι αυτός που αισθάνεται την ανάγκη της τακτικής ένωσης με το Χριστό.

4. Πρέπει να «σαραντίσει» η Θ. Κοινωνία. 

Πλανώνται οικτρά και υποχωρούν σε διδασκαλίες του σατανά αυτοί που έχουν τέτοιες ιδέες. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν είναι κοινό φάρμακο για να χρειάζεται δοσολογίες και συνταγές .Πουθενά και το τονίζουμε αυτό δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κάθε μέρα να μπορεί να κοινωνεί κάποιος είναι ευπρόσδεκτος στο Θεό και οχυρώνει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του στα βέλη του σατανά.

5. Η Θ. Κοινωνία της Μ. Πέμπτης, 

Τέλος ,τονίζουμε ότι είναι η ίδια με όλες τις άλλες ημέρες . Πέραν από του ότι η Μ. Πέμπτη είναι η ημέρα της παραδόσεως του Μυστηρίου, δεν υπάρχει καμιά άλλη διαφορά .Όλες οι άλλες επινοήσεις ότι άλλοι έχουν το δικαίωμα να κοινωνούν και άλλοι όχι (όπως οι έγγαμες γυναίκες),είναι εσφαλμένες, αιρετικές και σατανικές .Είναι επιζήμιες και ψυχοκτόνες.
Προφάσεις λοιπόν εν αμαρτίαις ,απόψεις ανορθόδοξες που καμιά σχέση δεν έχουν με το Ορθόδοξο πνεύμα. Θα σημειώσουμε ακόμη κάποιες αντιφάσεις που συναντούμε καθημερινά με την ευχή, να μας φωτίσει ο Θεός ν’ αφήσουμε ανοιχτή την ψυχή μας να δεχτεί την αλήθεια. Να πάψουμε να δυσπιστούμε και να δυστροπούμε όταν ο υπεύθυνος ποιμένας στον οποίο είναι χρεωμένες οι ψυχές του λογικού ποιμνίου του ,προσπαθεί να δείξει το δρόμο και να παρουσιάσει την αλήθεια όπως βρίσκεται αποθησαυρισμένη μέσα στην Εκκλησία και όχι όπως την θέλει ο καθένας.

6. Κυριακή και Θεία Κοινωνία.

Να λοιπόν ακόμα ένα σημείο όπου υπάρχει μεγάλη παρανόηση και πολλές προσωπικές απόψεις και πρακτικές .Πολλοί αποφεύγουν να κοινωνήσουν την Κυριακή με την δικαιολογία ότι τη προηγούμενη μέρα, το Σαββάτο, έγινε κατάλυση ελαίου . Μάλιστα υπάρχει και η απαίτηση αν κάποια γιορτή πέσει ημέρα Κυριακή ,να τελεσθεί Θ. Λειτουργία και το Σαββάτο για να κοινωνήσουν κάποιοι ,αφού ισχυρίζονται θα φάνε λάδι το Σαββάτο( όπως προστάζουν οι κανόνες της Εκκλησίας), και δεν θα μπορέσουν λοιπόν να κοινωνήσουν την επομένη και κυριώνυμη ημέρα της εορτής .

Απόψεις και πάλι που απέχουν πολύ από το Ορθόδοξο πνεύμα .Γνώμες και ενστάσεις που πολλές φορές φθάνουν στο σημείο της ψευδοευλάβειας και της υποκρισίας ,αφού μέσα σ’ αυτόν το Ναό, την ώρα της Θ. Λειτουργίας ,περνάμε μπροστά απ’ τη γειτόνισσα μας, βλέπουμε τον ή την συγγενή μας και γυρίζουμε το κεφάλι απ’ την άλλη ,ενώ παράλληλα δεν κοινωνάμε την Κυριακή γιατί … τρώμε λάδι το Σαββάτο. Γνωρίζουμε βέβαια τον Κανόνα ( ΞΔ –Αγίων Αποστόλων), που απαγορεύει την νηστεία του ελαίου κατά την ημέρα του Σαββάτου. Ένα μονάχα Σάββατο νηστεύεται και αυτό είναι το Μ. Σάββατο. Όλα τα άλλα Σάββατα ,είτε την ημέρα του Σταυρού συμπέσουν, είτε την παραμονή των Φώτων, είτε οποιαδήποτε άλλη ημέρα, γίνεται κατάλυση ελαίου. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι του να αποφεύγουμε τη Θ. κοινωνία της Κυριακής και ζητάμε πρώτα να κοινωνήσουμε και μετά να εορτάσουμε ένα γεγονός υπάρχει αβυσσαλέα διαφορά. Αν υπήρχε δόση αληθείας σε μια τέτοια άποψη τότε προς τι η Κυριακάτικη Λειτουργία; Γιατί να λειτουργούμε τις Κυριακές αφού σύμφωνα με την άποψη κάποιων δεν επιτρέπεται να κοινωνάμε τις Κυριακές αφού φάγαμε λάδι το Σαββάτο; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν εδώ ; Θα φάμε λάδι το μεσημέρι του Σαββάτου, θα το νηστέψουμε το βράδυ και με την αύριο – Κυριακή = θα πάμε να κοινωνήσουμε. Εξυπακούεται ότι όλες τις νηστείες της Εκκλησίας μας πρέπει να τις τιμάμε, ότι πάντα πρέπει να φροντίζουμε για την κατάλληλη προετοιμασία μας και ότι πρέπει επί τέλους να μάθουμε το βαθύτερο νόημα του Χριστιανισμού και όχι να αρκούμαστε στον επιδερμικό και άνευρο Χριστιανισμό μας ,όπου διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.

7. Διακαινήσιμος και Θ. Κοινωνία .

Και σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει παχυλή άγνοια και ψευδευλάβεια. Και εδώ δυστυχώς πολλοί συνδέουν ζητήματα ζωής, πνευματικής ζωής, υψηλότατα μυστήρια, αποκλειστικά και μόνο με τις τροφές και παραβλέπουν όλα τα άλλα. Καλά ακούγεται να λένε κάποιοι: Καλά δεν έφαγαν αυτές το Πάσχα και κοινωνάνε σήμερα, Λαμπροδευτέρα, Λαμπροτρίτη, κ.τ.λ.; Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ολόκληρη η Διακαινήσιμος εβδομάδα θεωρείται σαν μία ημέρα, Πάσχα δηλαδή, και επομένως οι Χριστιανοί μπορούν να κοινωνούν καθημερινά έστω κι αν τρώνε την προηγουμένη .Προς τούτο υπάρχει και Κανόνας της Στ΄. Οικουμ. Συνόδου ( ΞΣΤ΄. ), ο οποίος επιτρέπει την Θεία Κοινωνία ανεξαρτήτως νηστείας . Αυτό ακριβώς θέλει να μας τονίσει και ο «χρυσορρήμων» ποταμός της Εκκλησίας μας ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν πανηγυρίζει με την εορτήν των εορτών και την πανήγυριν των πανηγύρεων και φωνάζει: «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες τρυφήσατε πάντες». Ας αφήσουμε λοιπόν κι εδώ την εξωτερικότητα κι ας εμβαθύνουμε στην ουσία. Οι τυπολατρίες μας οδηγούν στην καταστροφή και όχι στην σωτηρία.

8. Μεγάλος Αγιασμός και Θ. Κοινωνία 

Ένα τελευταίο που θέλουμε ν’ αναφέρουμε σήμερα είναι η σύγχυση που ενίοτε υπάρχει ανάμεσα στη Θ. κοινωνία και το Μ. Αγιασμό. Ε… λένε μερικοί δεν κοινώνησα, δεν πειράζει, θα πιω Μ. Αγιασμό. Και εδώ γίνεται λάθος σοβαρό και πρέπει να το προσέξουμε . Όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο κερί και τον ήλιο άλλο τόση και μεγαλύτερη υπάρχει ανάμεσα στον αγιασμό Μεγάλο και Μικρό και τη θ. Κοινωνία .Αυτή είναι το δώρο ενώ ο Αγιασμός το αντί-δωρο. Στη μια περίπτωση, του Αγιασμού, αγιαζόμαστε ενώ στην άλλη σωζόμαστε. Ο Αγιασμός είναι εις ευλογίαν ενώ το Σώμα και το Αίμα του Χριστού εις σωτηρίαν. Γι’ αυτό και όταν κάποιοι έχουν επιτιμηθεί για κάποια βαρέα αμαρτήματα με τη στέρηση για κάποιο διάστημα της Θ. Κοινωνίας, τους δίνεται σαν μικρά ευλογία σαν αντί-δωρο ο Μεγάλος Αγιασμός.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Τελειώνοντας και σήμερα αναφέρουμε το εξής περιστατικό.
Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας κάθε πότε πρέπει να κοινωνεί. Κι εκείνος του απάντησε». Γιατί δεν με ρωτάς και κάθε πότε πρέπει να τρως;  Φυσικά τρως οπότε πεινάς.Έτσι και με τη Θ. Κοινωνία .Οπότε ζητά η ψυχή σου και θέλεις να κοινωνείς ,αρκεί να έχεις την άδεια από τον πνευματικό σου.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , αν εσύ προσέχεις και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς .Σε συμβουλεύω τακτική Θεία Κοινωνία». (ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ π.Δ.Τάτση σελ.91 )

 

Ο Αγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας και όταν τον βάφτισαν του έδωσαν το όνομα Αναστάσιος. Στην Σηλυβρία διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα, αλλά επειδή η οικογένειά του ήταν φτωχή, αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη όπου θα συνέχιζε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα θα εργαζόταν.

Πράγματι, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στη Βασιλεύουσα όπου άρχισε να εργάζεται στο καπνεργοστάσιο ενός συγγενή του. Παρόλο που εργαζόταν, δεν τον πλήρωναν για την εργασία του κι έτσι ο Αγιος δυσκολευόταν να βρει ακόμα και να φάει. Οι δυσκολίες της ζωής, δεν τον εμπόδισαν, όμως, τα βράδια του να τα αφιερώνει στη μάθηση και να τα περνά διαβάζοντας βιβλία και εκκλησιαστικές μελέτες.

Κάποια στιγμή αποφάσισε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τα εκεί, ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή και κινδύνεψε το πλοίο να βυθιστεί. Ο Αγιος Νεκτάριος βύθισε στη θάλασσα το Σταυρό, που κουβαλούσε πάντα μαζί του, και η θάλασσα αμέσως ημέρεψε. Ο Σταυρός όμως χάθηκε και ο Αγιος λυπήθηκε πολύ. Όταν το πλοίο, όμως, έφτασε σώο στον προορισμό του, ο Σταυρός βρέθηκε κολλημένος στα ύφαλα του πλοίου. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που έκανε ο Αγιος Νεκτάριος εν ζωή. Το μετόχι του Παναγίου Τάφου προσέλαβε τον Αγιο και έτσι έμεινε εκεί ως την ηλικία των 20 ετών.

Όταν συμπλήρωσε το 20 έτος της ηλικίας του, πήγε στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί δίδαξε γράμματα στα παιδιά του χωριού, επί 7 συνεχή έτη. Η επιθυμία του Αγίου ήταν να γίνει μοναχός. Κάνοντας πράξη την επιθυμία του, χρίστηκε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου. Στη Νέα Μονή μελέτησε εκτενώς τα συγγράμματα που βρίσκονταν στην βιβλιοθήκη της Μονής. Το 1877 χειροτονήθηκε Διάκονος στο ναό του Αγίου Μηνά και έλαβε το όνομα Νεκτάριος.

Με τη βοήθεια του Ιωάννη Χωρέμη (ευκατάστατου Χιώτη) και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου, ο Αγιος τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αφού πήρε το πτυχίο του το 1885, πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο. Το έτος 1889 χειροτονήθηκε στο Κάιρο, Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ο Αγιος Νεκτάριος ασκούσε τα καθήκοντά του με ζήλο και αρετή. Η προσωπικότητά του όμως και οι δραστηριότητές του, προκάλεσαν το μίσος σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιβάλλον του Πατριάρχη Σωφρόνιου. Αυτοί συκοφάντησαν τον Αγιο Νεκτάριο ότι εποφθαλμιούσε το αξίωμα του Πατριάρχη και κατάφεραν να εκδιωχθεί από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Ο Αγιος ήρθε στην Αθήνα, όπου για ένα έτος δεν έβρισκε εργασία και στερούνταν συχνά και το ίδιο το φαγητό. Ζήτησε από το Υπουργείο Παιδείας να τον διορίσει Ιεροκήρυκα όπου θεωρούσε το Υπουργείο σωστό. Τελικά διορίστηκε Ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του εκεί, αποκαλύφθηκε η συκοφαντία που είχε υποστεί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Το 1894 ο Αγιος Νεκτάριος διορίστηκε Διευθυντής της Ριζαρίου Σχολής. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο έχει τραβηχτεί στον περίβολο της Σχολής εκείνη την εποχή. Ο Αγιος διεύθυνε τη Σχολή με υποδειγματικό τρόπο και απεριόριστη αγάπη για τους σπουδαστές της. Όσο ήταν ακόμη διευθυντής στη Σχολή, αγόρασε ένα μικρό και παλαιό μοναστήρι στην Αίγινα. Με πολλούς κόπους κατάφερε να αναστηλώσει και να μεγαλώσει το μοναστήρι αυτό.

Το 1908, και αφού είχε διευθύνει την Ριζάριο για 14 συνεχή έτη, παραιτήθηκε από τη θέση του Διευθυντή για λόγους υγείας. Ο Αγιος Νεκτάριος συνέχισε τον βίο του στο μοναστήρι της Αίγινας. Ταπεινός και απλός όπως ήταν, λάμβανε στο μοναστήρι, μέρος σε κάθε ασχολία, βοηθώντας ακόμη και τους εργάτες στις εργασίες τους. Παράλληλα με τις ασχολίες του αυτές, μελετούσε βιβλία και συνέγραφε. Επιγραμματικά αναφέρουμε το έργο του «Περί του Σχίσματος», τριάντα Τριαδικούς ύμνους, εκατόν πενήντα τέσσερις ύμνους για την Θεοτόκο καθώς και πολλούς εκκλησιαστικούς λόγους.

Στη μονή έζησε ο Αγιος Νεκτάριος ως το 1920 που δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα στον προστάτη του και αρρώστησε. Υποφέροντας από φρικτούς πόνους μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 9 Νοεμβρίου του 1920 παρέδωσε το πνεύμα του σε ηλικία 74 ετών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του όπως και μετά το πέρας αυτής, ο Αγιος έκανε πολλά θαύματα. Είναι ο νεότερος Αγιος της Εκκλησίας μας και η μνήμη του τιμάται στις 9 Νοεμβρίου

Ιερός Ναός  Αγίας Μαρίνης  Ηλιουπόλεως

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

ΟΜΙΛΙΑ 6^Η

 

1.    ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ  (Δ΄).

 

 

 

Κέντρο και αποκορύφωμα, της Ορθοδόξου λατρείας, όπως επανειλημμένως τονίζουμε, είναι το μέγα και υπερφυές μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και «τέλος», σκοπός και κατάληξη της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Κοινωνία των πιστών. Εδώ όσοι αξίως και με συναίσθηση προσέρχονται, δέχονται την «μεταποιητική» δύναμη και μεταμορφώνονται σε «σύσσωμους» και «σύναιμους» του Χριστού, «Χριστοφόρους» και «Θεοφόρους». Μέσα σ’ αυτή τη «Θεοπλημμύρα», της «Θεοκοινωνίας», ο άνθρωπος από χοϊκός γίνεται ουράνιος. Παύει να είναι πηλός και χώμα αφού μέσα του έχει κατοικούντα το Χριστό. Γίνεται κατοικοιτήριο του Θεού ,σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια του Κυρίου μας, «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιωάννου 6 , 54 ).

Μ’ αυτό λοιπόν το μεγάλο και υπερκόσμιο θαύμα, το «Θεοποιό», Μυστήριο ασχολούμαστε, αγαπητοί Χριστιανοί, αυτόν τον καιρό και προσπαθούμε να διαλύσουμε τα σκοτεινά σύννεφα που με τον καιρό θόλωσαν τα μάτια της ψυχής μας, σκοτείνιασαν το μυαλό μας και δημιούργησαν τόσες και τόσες λανθασμένες απόψεις γύρω απ΄ το μεγάλο αυτό θέμα της Θείας Κοινωνίας.

Συνοψίζοντας τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα, για τις ψευδοδικαιολογίες, τις ενστάσεις, τις αιρετικές και αντίχριστες ενίοτε και πλανεμένες αντιλήψεις μας σχετικά με το θέμα σημειώνουμε τα εξής.

1. Δεν είμαι άξιος, λένε αρκετοί. 

Κι εμείς απαντήσαμε, με την εξαίσια ευχή του Μ. Βασιλείου : «Γνωρίζω Κύριε ότι αναξίως μεταλαμβάνω του Αχράντου Σου Σώματος και του Τιμίου Αίματος και ένοχος είμαι και κριματίζω τον εαυτό μου τρώγοντας και πίνοντας ,χωρίς διάκριση το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και Θεού μου. Αλλά παίρνοντας θάρρος από τους οικτιρμούς Σου ,προσέρχομαι σε Σένα που είπες. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» Σπλαχνίσου με λοιπόν Κύριε και με τιμωρήσεις αλλά λογάριασε με σύμφωνα με το έλεος Σου. Και να γίνουν σε μένα τα άγια ταύτα, εις ίασιν και κάθαρσιν και φωτισμόν και φυλακτήριον και σωτηρίαν και αγιασμόν ψυχής τε και σώματος». Αυτή η ευχή υπάρχει στην ακολουθία της Θ.Μεταλήψεως και την οποία πρέπει να διαβάζει κάθε Χριστιανός όταν κοινωνήσει.

2. Είσαι ιερεύς; 

Μόνο οι ιερείς ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι μπορούν να κοινωνούν τακτικά και όλοι οι άλλοι μια… δυο φορές το χρόνο κι αυτές αν έρθουν τα πράγματα βολικά.
Σ’ αυτούς απαντήσαμε ότι προϋπόθεση συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, δεν είναι «το ράσο» δεν είναι η ιεροσύνη ,αλλά η καθαρότητα ψυχής και η προσπάθεια για την απόκτηση της. Είναι ο φόβος Θεού και η εν μετανοία εξομολόγηση.

3. Σούπα η Θ. Κοινωνία. 

Πράγμα που μεταφράζεται ότι ,κατά τη γνώμη κάποιων, όποιος κοινωνεί τακτικά ασεβεί .Τώρα το ποιος ασεβεί στην περίπτωση αυτή είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ιδιαίτερη εξέταση .Ασεβεί αυτός που κρίνει και κατακρίνει και καταδικάζει. Ασεβεί αυτός που στρέφει τα νότα του στη Θεία πρόσκληση «προσέλθετε». Ασεβεί αυτός που προσέρχεται τέλος ασυναίσθητα και απροετοίμαστα και χωρίς ευλάβεια και όχι αυτός που αισθάνεται την ανάγκη της τακτικής ένωσης με το Χριστό.

4. Πρέπει να «σαραντίσει» η Θ. Κοινωνία. 

Πλανώνται οικτρά και υποχωρούν σε διδασκαλίες του σατανά αυτοί που έχουν τέτοιες ιδέες. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν είναι κοινό φάρμακο για να χρειάζεται δοσολογίες και συνταγές .Πουθενά και το τονίζουμε αυτό δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Κάθε μέρα να μπορεί να κοινωνεί κάποιος είναι ευπρόσδεκτος στο Θεό και οχυρώνει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του στα βέλη του σατανά.

5. Η Θ. Κοινωνία της Μ. Πέμπτης, 

Τέλος ,τονίζουμε ότι είναι η ίδια με όλες τις άλλες ημέρες . Πέραν από του ότι η Μ. Πέμπτη είναι η ημέρα της παραδόσεως του Μυστηρίου, δεν υπάρχει καμιά άλλη διαφορά .Όλες οι άλλες επινοήσεις ότι άλλοι έχουν το δικαίωμα να κοινωνούν και άλλοι όχι (όπως οι έγγαμες γυναίκες),είναι εσφαλμένες, αιρετικές και σατανικές .Είναι επιζήμιες και ψυχοκτόνες.
Προφάσεις λοιπόν εν αμαρτίαις ,απόψεις ανορθόδοξες που καμιά σχέση δεν έχουν με το Ορθόδοξο πνεύμα. Θα σημειώσουμε ακόμη κάποιες αντιφάσεις που συναντούμε καθημερινά με την ευχή, να μας φωτίσει ο Θεός ν’ αφήσουμε ανοιχτή την ψυχή μας να δεχτεί την αλήθεια. Να πάψουμε να δυσπιστούμε και να δυστροπούμε όταν ο υπεύθυνος ποιμένας στον οποίο είναι χρεωμένες οι ψυχές του λογικού ποιμνίου του ,προσπαθεί να δείξει το δρόμο και να παρουσιάσει την αλήθεια όπως βρίσκεται αποθησαυρισμένη μέσα στην Εκκλησία και όχι όπως την θέλει ο καθένας.

6. Κυριακή και Θεία Κοινωνία.

Να λοιπόν ακόμα ένα σημείο όπου υπάρχει μεγάλη παρανόηση και πολλές προσωπικές απόψεις και πρακτικές .Πολλοί αποφεύγουν να κοινωνήσουν την Κυριακή με την δικαιολογία ότι τη προηγούμενη μέρα, το Σαββάτο, έγινε κατάλυση ελαίου . Μάλιστα υπάρχει και η απαίτηση αν κάποια γιορτή πέσει ημέρα Κυριακή ,να τελεσθεί Θ. Λειτουργία και το Σαββάτο για να κοινωνήσουν κάποιοι ,αφού ισχυρίζονται θα φάνε λάδι το Σαββάτο( όπως προστάζουν οι κανόνες της Εκκλησίας), και δεν θα μπορέσουν λοιπόν να κοινωνήσουν την επομένη και κυριώνυμη ημέρα της εορτής .

Απόψεις και πάλι που απέχουν πολύ από το Ορθόδοξο πνεύμα .Γνώμες και ενστάσεις που πολλές φορές φθάνουν στο σημείο της ψευδοευλάβειας και της υποκρισίας ,αφού μέσα σ’ αυτόν το Ναό, την ώρα της Θ. Λειτουργίας ,περνάμε μπροστά απ’ τη γειτόνισσα μας, βλέπουμε τον ή την συγγενή μας και γυρίζουμε το κεφάλι απ’ την άλλη ,ενώ παράλληλα δεν κοινωνάμε την Κυριακή γιατί … τρώμε λάδι το Σαββάτο. Γνωρίζουμε βέβαια τον Κανόνα ( ΞΔ –Αγίων Αποστόλων), που απαγορεύει την νηστεία του ελαίου κατά την ημέρα του Σαββάτου. Ένα μονάχα Σάββατο νηστεύεται και αυτό είναι το Μ. Σάββατο. Όλα τα άλλα Σάββατα ,είτε την ημέρα του Σταυρού συμπέσουν, είτε την παραμονή των Φώτων, είτε οποιαδήποτε άλλη ημέρα, γίνεται κατάλυση ελαίου. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι του να αποφεύγουμε τη Θ. κοινωνία της Κυριακής και ζητάμε πρώτα να κοινωνήσουμε και μετά να εορτάσουμε ένα γεγονός υπάρχει αβυσσαλέα διαφορά. Αν υπήρχε δόση αληθείας σε μια τέτοια άποψη τότε προς τι η Κυριακάτικη Λειτουργία; Γιατί να λειτουργούμε τις Κυριακές αφού σύμφωνα με την άποψη κάποιων δεν επιτρέπεται να κοινωνάμε τις Κυριακές αφού φάγαμε λάδι το Σαββάτο; Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν εδώ ; Θα φάμε λάδι το μεσημέρι του Σαββάτου, θα το νηστέψουμε το βράδυ και με την αύριο – Κυριακή = θα πάμε να κοινωνήσουμε. Εξυπακούεται ότι όλες τις νηστείες της Εκκλησίας μας πρέπει να τις τιμάμε, ότι πάντα πρέπει να φροντίζουμε για την κατάλληλη προετοιμασία μας και ότι πρέπει επί τέλους να μάθουμε το βαθύτερο νόημα του Χριστιανισμού και όχι να αρκούμαστε στον επιδερμικό και άνευρο Χριστιανισμό μας ,όπου διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.

7. Διακαινήσιμος και Θ. Κοινωνία .

Και σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει παχυλή άγνοια και ψευδευλάβεια. Και εδώ δυστυχώς πολλοί συνδέουν ζητήματα ζωής, πνευματικής ζωής, υψηλότατα μυστήρια, αποκλειστικά και μόνο με τις τροφές και παραβλέπουν όλα τα άλλα. Καλά ακούγεται να λένε κάποιοι: Καλά δεν έφαγαν αυτές το Πάσχα και κοινωνάνε σήμερα, Λαμπροδευτέρα, Λαμπροτρίτη, κ.τ.λ.; Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ολόκληρη η Διακαινήσιμος εβδομάδα θεωρείται σαν μία ημέρα, Πάσχα δηλαδή, και επομένως οι Χριστιανοί μπορούν να κοινωνούν καθημερινά έστω κι αν τρώνε την προηγουμένη .Προς τούτο υπάρχει και Κανόνας της Στ΄. Οικουμ. Συνόδου ( ΞΣΤ΄. ), ο οποίος επιτρέπει την Θεία Κοινωνία ανεξαρτήτως νηστείας . Αυτό ακριβώς θέλει να μας τονίσει και ο «χρυσορρήμων» ποταμός της Εκκλησίας μας ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν πανηγυρίζει με την εορτήν των εορτών και την πανήγυριν των πανηγύρεων και φωνάζει: «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες τρυφήσατε πάντες». Ας αφήσουμε λοιπόν κι εδώ την εξωτερικότητα κι ας εμβαθύνουμε στην ουσία. Οι τυπολατρίες μας οδηγούν στην καταστροφή και όχι στην σωτηρία.

8. Μεγάλος Αγιασμός και Θ. Κοινωνία 

Ένα τελευταίο που θέλουμε ν’ αναφέρουμε σήμερα είναι η σύγχυση που ενίοτε υπάρχει ανάμεσα στη Θ. κοινωνία και το Μ. Αγιασμό. Ε… λένε μερικοί δεν κοινώνησα, δεν πειράζει, θα πιω Μ. Αγιασμό. Και εδώ γίνεται λάθος σοβαρό και πρέπει να το προσέξουμε . Όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο κερί και τον ήλιο άλλο τόση και μεγαλύτερη υπάρχει ανάμεσα στον αγιασμό Μεγάλο και Μικρό και τη θ. Κοινωνία .Αυτή είναι το δώρο ενώ ο Αγιασμός το αντί-δωρο. Στη μια περίπτωση, του Αγιασμού, αγιαζόμαστε ενώ στην άλλη σωζόμαστε. Ο Αγιασμός είναι εις ευλογίαν ενώ το Σώμα και το Αίμα του Χριστού εις σωτηρίαν. Γι’ αυτό και όταν κάποιοι έχουν επιτιμηθεί για κάποια βαρέα αμαρτήματα με τη στέρηση για κάποιο διάστημα της Θ. Κοινωνίας, τους δίνεται σαν μικρά ευλογία σαν αντί-δωρο ο Μεγάλος Αγιασμός.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Τελειώνοντας και σήμερα αναφέρουμε το εξής περιστατικό.
Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας κάθε πότε πρέπει να κοινωνεί. Κι εκείνος του απάντησε». Γιατί δεν με ρωτάς και κάθε πότε πρέπει να τρως;  Φυσικά τρως οπότε πεινάς.Έτσι και με τη Θ. Κοινωνία .Οπότε ζητά η ψυχή σου και θέλεις να κοινωνείς ,αρκεί να έχεις την άδεια από τον πνευματικό σου.

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , αν εσύ προσέχεις και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς .Σε συμβουλεύω τακτική Θεία Κοινωνία». (ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ π.Δ.Τάτση σελ.91 )